5 μέρες, 6 χώρες, Βαλκάνια 2018 [Αρχείο]

argy_kap

09/11/2018, 09:15

Βαλκάνια! Στο άκουσμα και μόνο οι περισσότεροι ανοίγουν λίγο περισσότερο τα μάτια. Για τους περισσότερους μηχανόβιους είναι ένας προορισμός που όλοι λίγο πολύ τον έχουν περάσει…
Στο δικό μου μυαλό τα Βαλκάνια ήταν ένας προορισμός που ΕΠΡΕΠΕ να δω. Έπρεπε να γυρίσω αυτές τις χώρες παρότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα κάποιες ανησυχίες. Οι ελάχιστες ημέρες που είχαμε διαθέσιμες και εγώ αλλά και ο Γιώργος μας ανάγκασαν να το ξανασκεφτούμε.
Πολλά είχαν αλλάξει από την τελευταία φορά που είχα περάσει τα σύνορα με την μηχανή με το βασικότερο να είναι φυσικά η μηχανή… Το Tiger μου πλέον βρισκόταν σε άλλα χέρια και είχα την χαρά να καβαλάω την Διαμαντένια (όπως την ονόμασε η μικρή μου Στέλλα). Ο φίλος μου ο Κώστας που ταξιδέψαμε μαζί στο εξωτερικό την τελευταία φορά είχε μείνει χωρίς μηχανή, ο Γιάννης έκανε εγχείρηση στα γόνατα, ο Αποστόλης πετούσε αετό και έτσι το αρχικό σχέδιο για μεγαλύτερο γκρουπ έπεσε στο κενό. Έτσι με τον Γιώργο τα 2 μας αποφασίσαμε να κάνουμε έστω και έτσι την βόλτα μας. Το μισό ταξίδι είναι η προετοιμασία λένε και είναι η αλήθεια. Οι χάρτες μου ήρθαν από τον φίλο μου τον Γιάννη και το #MOTORAID, Αλβανία, Κροατία αλλά και ένας γενικότερος της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μετά από αρκετό διάβασμα και πολλές συμβουλές από φίλους στο moto.gr αλλά και του Γιάννη, που είχε περάσει πρόσφατα την Αλβανία, έβγαλα μια σχετική διαδρομή και ένα πλάνο στο μυαλό μου. Όσο οι μέρες περνούσαν τα έβαλα όλα σε μία σειρά και έγιναν και οι κρατήσεις για τα δύο πρώτα βράδια. Η διαδρομή οριστικοποιήθηκε, περάστηκε στο GPS και όλα έδειχνα έτοιμα.
Βέβαια, όταν εσύ κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει και έτσι μετά από πολλές τεχνικές και εργασιακές δυσκολίες η τελική απόφαση πάρθηκε στις 20:00 το βράδυ της Τετάρτης με το ραντεβού να είναι το πρωί της Πέμπτης στις 8:30 κάπου έξω από τα Ιωάννινα. Αυτό σήμαινε αναχώρηση στις 6 το πρωί από Βόλο για να μπορέσει να βγει η διαδρομή. Τρεχάτε ποδαράκια μου λοιπόν!
5 και μισή έγερση, 6 η ώρα, νύχτα ακόμα πάνω στην μηχανή ανεβαίνοντας την Λαρίσης με τις πρωινές μυρωδιές από τα τυροπιτάδικα να τρυπώνουν μέσα από το κράνος. Η αλήθεια είναι ότι το χάραμα στην μηχανή είναι μαγικό. Εμένα με βρήκε κάπου έξω από τα Τρίκαλα, την στιγμή που ο ουρανός παίρνει εκείνο το πορτοκαλί χρώμα και σπάει λίγο η μαυρίλα του ουρανού. Λίγο κίνηση έξω από τα Τρίκαλα και βουρ για Μετέωρα και ανέβασμα στον αγαπημένο Κορυδαλλό με παραδοσιακό άναμμα κεριού στο εκκλησάκι. Γρήγορη κατανάλωση παστελιού για ενέργεια, και αφού βλέπω ότι έχω αργήσει τρέχω να βγω Εγνατία.
401045401046

argy_kap

09/11/2018, 09:15

Η ώρα είναι 8 και μισή και είμαι ακόμα Μέτσοβο…βγαίνωντας από το μεγάλο τούνελ και πριν την γέφυρα μια μαγική εικόνα…τα σύννεφα είναι κάτω από το επίπεδο του δρόμου και φωτίζονται από τον ήλιο που έχει σηκωθεί αρκετά. Για δευτερόλεπτα σκέφτομαι να σταματήσω στην άκρη του δρόμου να βγάλω φωτογραφία αλλά εκτός του ότι έχω αργήσει, δεν θέλω να γίνω μυγάκι στο παρμπρίζ κάποιας νταλίκας που το μάτι του οδηγού δεν έχει ανοίξει καλά ακόμα…. Το ξεχνάω λοιπόν και επιταχύνω! Φτάνω στην έξοδο μου για να βγω προς Ιωάννινα και αφού ξεκινάω από το φανάρι, με το βενζινάδικο να είναι στα 200 μέτρα, δίπλα μου σκάει μια μηχανή….είναι ο Γιώργος! Και να θέλαμε δεν μπορούσε να γίνει έτσι….του κάνω νόημα να συνεχίσουμε προς τα Ιωάννινα για να πιούμε καφεδάκι και να πούμε τα νέα μας και να συγχρονίσουμε τις ενδοεπικοινωνίες μας για να μπορούμε να μιλάμε. Αφού φάγαμε σαντουιτσάκι και ήπιαμε καφεδάκι, φύγαμε για Κακκαβιά. Ένα όνομα, τόσες ειδήσεις! Ο δρόμος για τα σύνορα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και η μόνη σκέψη είναι τι μπορούσε να συμβαίνει σε αυτή την περιοχή με το άνοιγμα των συνόρων. Πόσο ασφαλείς να αισθάνονταν όλοι οι κάτοικοι των χωριών? Το φυλάκιο των Ελληνικών συνόρων διακόπτει κάθε σκέψη και η στάση λίγο πριν είναι απαραίτητη.401047

argy_kap

09/11/2018, 09:16

Βγάζουμε τις επενδύσεις από τα μπουφάν μας μια που η ζέστη μας έχει κάνει να αισθανόμαστε άβολα, κάνουμε κάποια τελευταία τηλέφωνα, ετοιμάζουμε τα χαρτιά μας και είμαστε έτοιμοι. 20 μέτρα μετά, είμαστε στο Ελληνικό φυλάκιο. Κοιτώντας γύρω βλέπεις τα συρματοπλέγματα που έχουν μείνει από τα χρόνια που αυτά τα σύνορα ήταν κλειστά. Σκέφτομαι πόσοι έχουν περιμένει ώρες ατελείωτες για να συναντήσουν τους δικούς τους και πόσοι από την άλλη έκαναν όνειρα στις ουρές περιμένοντας να πάρουν το τελικό ΟΚ για να περάσουν στην Ελλάδα. Εμείς κάνουμε χαβαλέ με τους Έλληνες τελωνιακούς που κάνουν ερωτήσεις για την Διαμαντένια και αφού βγαίνουμε, βρισκόμαστε στην γκρι ζώνη και πάμε προς τα φυλάκια της Αλβανίας. Πέντε λεπτά μετά έχουμε πάρει το τελικό ΟΚ και είμαστε έτοιμοι! Βάζουμε κράνη και γάντια, κοιτιόμαστε και βάζουμε πρώτη. Το ταξίδι ξεκινάει!

argy_kap

09/11/2018, 09:16

Αλβανία/Μαυροβούνιο
Ένα όνομα, τόσες σκέψεις, τόσες πολλές σημασίες, τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα στο μυαλό του κάθε ένα μας. Κανείς από φίλους και γνωστούς δεν έδειξε και μεγάλη χαρά στο άκουσμα του περάσματος της Αλβανίας. Εγώ προσπαθούσα να διατηρήσω ουδέτερη στάση, το μόνο που με ενδιέφερε ουσιαστικά ήταν να περάσουμε ασφαλείς τα 400+ χιλιόμετρα και να φτάσουμε στο Μαυροβούνιο. Όλοι μας είχαν πει ότι οι δρόμοι έχουν βελτιωθεί και ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα. Το μόνο θέμα που όλοι συμφωνούσαν είναι η διατήρηση των ορίων ταχύτητας. Τα μπλόκα στην Αλβανία είναι πολλά και τα όρια ταχύτητας χαμηλά, κυρίως μέσα στα χωριά. Έπρεπε να προσέχουμε γιατί δεν είχαμε καμία όρεξη να μαλώνουμε και να χρειαστεί να παζαρεύουμε το πρόστιμο.
Με την είσοδο στην Αλβανία είναι εμφανής η διαφορά με την Ελλάδα, στην μορφολογία του εδάφους, στα σπίτια, στα αυτοκίνητα. Πρώτα απ όλα, δεν υπάρχει δέντρο, δεν υπάρχει δάσος, είναι όλα κομμένα και η βλάστηση είναι πλέον χαμηλή. Τα σπίτια όπως και είναι αναμενόμενο είναι από άλλες δεκαετίες και που και που υπάρχει στο σπίτι που έχουν πέσει λεφτά και είναι τρομακτικά υπερβολικό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα γύρω του. Τα αμάξια, αχ αυτά τα αμάξια….Βασικά στην Αλβανία όταν λέμε αυτοκίνητο μιλάμε για Mercedes. Όλα τα υπόλοιπα απλά δεν είναι αυτοκίνητα. Μπορείς να βρεις όλα τα μοντέλα από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο που μόλις πριν από λίγες μέρες βγήκε από το εργοστάσιο στην Γερμανία. Βέβαια από την άλλη και τα κάρα είναι ακόμα σε χρήση οπότε οι συνθήκες στον δρόμο είναι λίγο περίεργες. Λίγο έξω από το Αργυρόκαστρο ο αυτοκινητόδρομος γίνεται χωματόδρομος γιατί γίνονται έργα και οι προσπεράσεις περνούν σε άλλα επίπεδα…
Η στάση μας για καφέ είχε μεγάλη επιτυχία μια που το μαγαζί που σταματήσαμε ήταν σίγουρα το πιο καλό σε όλη την Αλβανία. Πεντακάθαρο, τα παιδιά ευγενικά και κόσμος σταματημένος για καφέ και φαγητό. Παντελίδης, Σφακιανάκης και λοιποί λαϊκοί μας συνόδευαν και φυσικά οι Ελληνικές πινακίδες έφεραν κόσμο γύρω μας. Όρεξη για συζήτηση υπήρχε από όλους και αφού μάθαμε και οι μεν και οι δε για το πώς είναι τα εργασιακά σε Αλβανία και Ελλάδα απολαύσαμε το καφεδάκι μας. Οφείλω να πω ότι ο καφές ήταν και ο τελευταίος καλός καφές που ήπιαμε σε αυτό το ταξίδι. Παστελάκι και δρόμο με την συμβουλή του σερβιτόρου να είναι να προσέξουμε τα μπλόκα.
Ο δρόμος άψογος και τα χιλιόμετρα έφευγαν. Πλησιάζαμε στα παράλια και ψηλά προς Τίρανα. Περισσότερη κίνηση ήδη υπήρχε, όλοι πήγαιναν στα όρια ταχύτητας και η βαρεμάρα του ίσιου δρόμου που σιχαίνεται ο κάθε μηχανόβιος ήταν μαζί μας. Κάποια στιγμή έπρεπε να φάμε και αφού είχε φτάσει μεσημεράκι είπαμε να σταματήσουμε έξω από τα Τίρανα για φαγητό. Βρήκαμε ένα εστιατόριο που έδειχνε καλό και αποφασίσαμε να κάνουμε στάση. Αφού παρατηρούμε ότι υπάρχει τύπος που ανοίγει ζύμη για πίτσα καθόμαστε και παραγγέλνουμε 2 πίτσες οι οποίες ήταν γευστικότατες! 401048

argy_kap

09/11/2018, 09:17

Εδώ παρατηρούμε ότι έχει μία μία βίδα από το πίσω φτεράκι του BMWκαι με δύο δεματικά το στερεοποιούμε. ΦΩΤΟ 7
Έξω από τα Τίρανα θα κάναμε μια παράκαμψη για να αποφύγουμε την κίνηση και αφού έχουμε στρίψει εκεί ακριβώς που ξεκινάει ο δρόμος η αστυνομία τον έχει κλείσει. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω και να πάμε προς Τίρανα! Τρείς λωρίδες αυτοκινητόδρομου σταματημένες στο βάθος….απογοήτευση! Χωθήκαμε από εδώ, χωθήκαμε από εκεί και τελικά καταφέραμε να βγούμε σε μια περιοχή που υπήρχε ένα υπαίθριο παζάρι και άπειρος κόσμος. Δεν ήταν και το καλύτερο μέρος για να σταματήσεις και αναπτύξαμε ταχύτητα να βγούμε από την πόλη και να κατευθυνθούμε προς Σκόδρα που είναι ουσιαστικά η βορειότερη πόλη στην Αλβανία και δίπλα στα σύνορα. Αφού καταφέραμε να βρούμε βενζινάδικο που να δέχεται κάρτα για πληρωμή ήμασταν έτοιμοι για το τελευταίο κομμάτι. Τα τζαμιά στον βόρειο κομμάτι της Αλβανίας είναι πολλά, οι σημαίες με τον αετό ακόμη περισσότερες και στο βάθος τα πρώτα σοβαρά βουνά κάνουν την εμφάνιση τους. ΦΩΤΟ 8. Αφού περάσαμε ένα ποταμό και έχει ήδη αρχίσει να εξαφανίζεται ο ήλιος, φτάσαμε στα σύνορα. Εκεί είχαμε το πρώτο μας θεματάκι.
401049401050

argy_kap

09/11/2018, 09:18

Ξεκινάμε να περιμένουμε στην ουρά με 4-5 αυτοκίνητα, τύπος μας κάνει νόημα να μπούμε από εκεί που πάνε οι πεζοί και δεν είναι κανείς. Ακολουθούμε την συμβουλή του και μπαίνουμε σε ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στα κουβούκλια των συνόρων και ενός κτιρίου. Μετά βίας χωράνε οι μηχανές και πόσο μάλλον με τα τριβάλιτσα. Το σχέδιο λοιπόν εδώ έχει ως εξής. Τύπος σε γραφειάκι στην Αλβανική πλευρά κάθετε φάτσα κάρτα με τύπο από το Μαυροβούνιο. Τσεκάρει ο ένας τα χαρτιά και την έξοδο από την χώρα και με μια χορευτική κίνηση τα πετάει στο γραφείο του απέναντι για την είσοδο στην επόμενη χώρα. Παράλληλα, στο υπόστεγο από πάνω έχουν αρχίσει και μαζεύονται περιστέρια γιατί νυχτώνει και θέλουν και αυτά κάπου να κοιμηθούν. Όπως ήταν αναμενόμενο η πρώτη κουτσουλιά βρήκε τον Γιώργο στον ώμο. Πάλι καλά τα μωρομάντηλα έκαναν δουλεία…. Πίσω λοιπόν στα παιδιά…με την έξοδο από την Αλβανία δεν είχαμε κανένα θέμα και τα χαρτιά μας βρέθηκαν στα χέρια του ευτραφή Μαυροβούνιου τελωνιακού. Ψάχνει από εδώ, ψάχνει από εκεί σκαλώνει στην άδεια της μηχανής του Γιώργου η οποία δεν είναι η κλασσική πράσινη (το χρώμα που μας σημάδεψε και αργότερα) αλλά είναι ένα ηλίθιο απαράδεκτο Α4 με εκτυπωμένα στα Ελληνικά τα στοιχεία της μηχανής. Βέβαια, πριν την έξοδο από την χώρα έπρεπε να έχει αλλαχτεί με κανονική άδεια αλλά ο Γιώργος δεν το είχε κάνει. Με το δίκιο του λοιπό ο τυπάκος αρχίζει τα δεν πάτε πουθενά, και που να ξέρω εγώ Ελληνικά, και αν μου λες ψέματα εσύ κλπ κλπ. Τα παρατάει στην άκρη, και φυσικά καταλαβαίνουμε ότι όλα θα λυθούν με το χρώμα του χρήματος….. ή με υπομονή! Επιλέξαμε την υπομονή. Καθίσαμε εκεί μπροστά στο παράθυρο, οι μηχανές να κλείνουν τελείως τον διάδρομο, τα περιστέρια πάνω από το κεφάλι μας να ανταγωνίζονται ποιο θα κάτσει σε καλύτερη θέση για τον βραδινό τους ύπνο και διάφοροι να προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα σε εμάς, τις μηχανές και τα κτίρια. Τα έπιανε στα χέρια του, έλεγε κάτι μπούρδες, μας κοιτούσε, τα πετούσε πάλι κάτω. Άντε πάλι….κανά 10λεπτο ήμασταν έτσι. Τελικά με βλέμμα απογοήτευσης πετάει τα χαρτιά στον Γιώργο, κοιταζόμαστε δεν λέμε κουβέντα, καβαλάμε και φεύγουμε! Είμαστε Μαυροβούνιο! Απέχουμε 72 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας στην Budva και θα μας πάρει σύμφωνα με το GPS περίπου μιάμιση ώρα να φτάσουμε. Είμαστε στα βουνά και πρέπει να κατέβουμε θάλασσα οδηγώντας σε στενό επαρχιακό δρόμο που πάλι καλά έχει καλή ποιότητα ασφάλτου. Είναι νύχτα όμως, ο δρόμος φυσικά δεν έχει φώτα και θέλει προσοχή. Έχουμε ήδη οδηγήσει 650+ χιλιόμετρα και όπως είναι γνωστό τα ατυχήματα συμβαίνουν όταν φτάνεις προς τον προορισμό σου και η προσοχή σου έχει αρχίσει να πέφτει. Όταν τελικά βγαίνουμε από τα βουνά και αντικρίζουμε τις ακτές το θέαμα είναι μαγικό. 401051

argy_kap

09/11/2018, 09:19

Παίρνουμε τον παραλιακό και παρατηρούμε τις τεράστιες διαφορές. Άπειρα μαγαζιά, τουρισμός, καθαριότητα και γενικά εικόνα που θυμίζει Ευρώπη. Οδηγούμε άνετα αλλά προσεκτικά και δεν βλέπουμε την ώρα να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Η Budva είναι μια καθαρά τουριστική παραθαλάσσια πόλη με πληθυσμό γύρω στις 13,000. Την επέλεξα γιατί είναι πολύ κοντά στο Κότορ που ήθελα να το δούμε την ημέρα και δεν ήθελα να φτάσουμε βράδυ. Τελικά η απόφαση ήταν ολόσωστη γιατί δεν είχαμε πολλές ακόμα δυνάμεις για τα 30 χιλιόμετρα ακόμα που έπρεπε να γίνουν. Το ξενοδοχείο είναι σε φοβερό σημείο, 300 μέτρα από την παλιά πόλη, διαθέτει κλειστό υπόγειο parking και ένα υπέροχο καφέ στο ισόγειο401052401053

argy_kap

09/11/2018, 09:20

Μπαίνουμε γκαράζ, παρκάρουμε και ανεβαίνουμε για μπάνιο και βουρ για φαγητό. Tripadvisor παραδοσιακά λοιπόν όπου βρίσκω ένα εστιατόριο με καλές κριτικές μέσα στο κάστρο της πόλης που απέχει 10 λεπτά με τα πόδια. Όμορφη βόλτα μέχρι εκεί, άπειρα τεράστια γιότ δεμένα στην μαρίνα και πολύς κόσμος να κυκλοφορεί. Είναι σχετικά αργά και είμαστε κλασσικά οι τελευταίοι πελάτες που καθόμαστε. Το εστιατόριο αρκετά καλό, σκάμε, πίνουμε και τις μπύρες μας και περπάτημα για το δωμάτιο. Σαν καλός συγκάτοικος δίνω ένα ζευγάρι καινούργιες ωτοασπίδες στον Γιώργο για καλού και για κακού που τελικά από ότι διαπίστωσα μάλλον έπρεπε να τις κρατήσω για μένα! Κοιμήθηκα πριν ακουμπήσω το μαξιλάρι.401054401055401056

argy_kap

09/11/2018, 09:21

Day 2, Montenegro
Μετά από ένα υπέροχο ύπνο και πρωινό καφεδάκι βρισκόμαστε πάνε στις μηχανές. Βγαίνουμε από το γκαράζ και οι πρώτες ψιχάλες ακούγονται πάνω στο κράνος! Σκέφτομαι άπειρες κατάρες μια που η μέρα σήμερα δεν έπρεπε να είναι βροχερή και αφού βγαίνει και ο Γιώργος ξεκινάμε να πάμε στο κοντινό μας Κότορ που είναι το πιο όμορφο και από τα ελάχιστα φιόρδ στις νότιοευρωπαικές ακτές. Σε 15 λεπτά μπαίνουμε στην πόλη μέσω ενός τούνελ. Οι πλαγιές κατεβαίνουν με απίστευτες κλίσεις πάνω από την πόλη και τα τείχη που είναι χτισμένα σχεδόν κάθετα μας κάνουν τρομερή εντύπωση. Σε κάποια στιγμή μου θυμίζει Αυστριακό χωριό με λίμνη, είναι καθαρά, όμορφα και περιποιημένα. Δεν μπορεί να είναι Βαλκάνια σκέφτομαι! Άπειρα λεωφορεία με τουρίστες, στενός παραλιακός δρόμος αποφασίζουμε με γρήγορες διαδικασίες ότι πρέπει να πάμε να ανεβούμε ψηλά για να απολαύσουμε την θέα. Στο ψάξιμο πριν το ταξίδι είχα βρει ένα δρόμο που λεγόταν «η σερπαντίνα του Κότορ» και τον είχα περάσει στο GPS. Επιστρέφουμε λοιπόν προς το τούνελ πριν το οποίο πρέπει να κόψουμε αριστερά για να ανεβούμε το βουνό. Μάλλον χάνουμε την διασταύρωση και φτάνουμε πάλι στην είσοδο του τούνελ. Κόβουμε δεξιά και κάνουμε αναστροφή. Ποιο προσεκτικά αυτή την φορά κάνουμε προς τα πίσω και ψάχνουμε να βρούμε την διασταύρωση μας. Ένα μικρό στενάκι στην άκρη του δρόμου μας κλείνει το μάτι. Κόβω μέσα και αρχίζω να το ανεβαίνω. Δρόμος που χωράει οριακά ένα αμάξι, περνάει σχεδόν μέσα από αυλές σπιτιών, έχει κλίση 30% (και λίγα λέω) και οι φουρκέτες διαδέχονται η μία την άλλη. Με ρωτάει δικαιολογημένα ο Γιώργος «ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ????» και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουνα. Μετά από 1-2 χιλιόμετρα αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τοπίο και καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πάρει σωστή πορεία. Σε 15 λεπτά είμαστε πάνω από το Κότορ με καταπληκτική θέα! Στάση για φωτογραφίες και ανάσες και τα σύννεφα απέναντι μας χαιρετάνε.

401057

401059

argy_kap

09/11/2018, 09:22

Συνεχίζουμε λοιπόν σε ένα απίθανο δρόμο, με τον γκρεμό να είναι δίπλα μας σχεδόν κάθετος και η πόλη από κάτω να απέχει 4-5 λεπτά ελεύθερης πτώσης! Εκεί που ο Γιώργος είναι μπροστά μου λοιπόν και αρχίζουμε να φτάνουμε στην κορυφή ακούω ξαφνικά από την ενδοεπικοινωνία να φωνάζει και να φυσάει…..ταυτόχρονα το κεφάλι του να το κουνάει αριστερά και δεξιά έντονα. Κατάλαβα, μέλισσα μέσα στο κράνος. Σταματάει, τα πετάει όλα και από την μία χαίρομαι που την γλύτωσε αλλά από την άλλη δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω!
Η υπόλοιπη μέρα ξεκινάει με ένα καταπληκτικό δρόμο για οδήγηση που μας φέρνει στο οροπέδιο της πόλης Cetinje και στην διαδρομή για Podgorica που είναι και η πρωτεύουσα. Αυτό το τόσο μικρό κομμάτι στον χάρτη χάρισε πολλές στιγμές απόλαυσης. Καταπληκτικός δρόμος, καινούργιος με ορατότητες και σε προκαλούσε να τον πάς γρήγορα. Κατεβαίνοντας στην πρωτεύουσα, την οποία δυστυχώς πρέπει να διασχίσουμε, συναντάμε έργα. Θυμήθηκα ξαφνικά την ταλαιπωρία που τρώγαμε κατά την διάρκεια της κατασκευής της Ε.Ο Αθηνών Λαμίας!401060

argy_kap

09/11/2018, 09:23

Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί δεν χάσαμε και πάρα πολύ χρόνο. Η Podgorica είναι μια κλασσική πόλη των Βαλκανίων με ποτάμι να περνάει από μέσα, με ψηλά Σοβιετικού τύπου κτίρια αλλά σου δίνει και αυτό το νεανικό vibe που νιώθεις και στο Βελιγράδι. Μια βραδινή έξοδος ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει. Anyway, βγαίνουμε και ακολουθούμε μια ανοδική, στριφτερή στενή διαδρομή με σκοπό να ανέβουμε στο πάρκο του Durmitor και να κάνουμε ένα ανάποδο κύκλο και να καταλήξουμε στο Kolasin. Στην διαδρομή πάνω από τα κεφάλια μας χτίζονται γέφυρες και δρόμοι και έχει κοντέινερ με Κινέζικα γράμματα παντού. Δεν κάνουμε την κυκλική διαδρομή για να πάμε Κολασιν αλλά αποφασίζουμε ότι είμαστε αρκετά κουρασμένοι από τα χτεσινά 800 χλμ και πάμε απ ευθείας. Το Κολασιν είναι ένα χωριό που κοντά του έχει χιονοδρομικό και λογικά τον χειμώνα είναι τουριστικό θέρετρο εξ ου και έχει και ένα υπέροχο Sheraton για μια φτωχική και ταπεινή μηχανόβια διανυκτέρευση. Αποφασίσαμε ότι θα πάμε να κάνουμε check-in και μετά θα κάνουμε άλλη μία 2ωρη διαδρομή γιατί είχαμε χρόνο. Πάμε reception λοιπόν και ακριβώς πριν από εμάς είναι δύο μεγαλύτεροι κύριοι. Κάθομαι από πίσω τους και περιμένω την δική μου σειρά. Η Κολασινιώτισα στην ρεσεψιόν έχει βάλει μια αγχωμένη κασέτα και λέει όλες τα περί πρωινού, μασάζ, σπα κλπ κλπ. Αφού τελειώνουν λοιπόν οι άλλοι ήρθε και η σειρά μας. Ο Γιώργος κάθεται στην πολυθρόνα μια που έχω αναλάβει τα ξενοδοχειακά, και εγώ ακούω την ίδια κασέτα με την ίδια σειρά και τα ίδια κομπιάσματα. Την λυπήθηκα την καημένη γιατί ήταν τρομερά αγχωμένη, σκέφτηκα να της πω ότι άστο, τα άκουσα και πριν αλλά φοβόμουν μην βάλει τα κλάματα! Το δωμάτιο αυτή την φορά έχει γέλιο, είναι μακρόστενο και οριακά χωράμε. Είναι σούπερ χειμερινό, με ξύλο παντού, και αυτά τα καταπληκτικά πουπουλένια στρώματα! Σε 10 είμαστε στον δρόμο και ξεκινάμε βόρεια προς Mojkovac. Ποτάμι δεξιά, βουνά αριστερά. Αγαπημένος συνδυασμός για οδήγηση μηχανής. Ξαφνικά δεξιά, γέφυρα και ταμπέλα για εθνικό δρυμό. Πάμε? Πάμε λέει και ο Γιώργος και στρίβουμε μέσα. Ο δρόμος μικραίνει, κάνει 2-3 φουρκέτες και ξαφνικά μπάρα! Δίπλα από την μπάρα ξύλινο σπιτάκι και ανάμεσα ένα κενό. Γύρω γύρω τίποτα, πράσινο και δέντρα. Biogradsko National Park λέει. Ο Γιώργος πάει να χωθεί ανάμεσα στην μπάρα και το σπιτάκι και ξαφνικά ακούω “hello”. Έλα Χριστέ και Παναγιά σκέφτομαι…. Στο σπιτάκι υπάρχει κυριούλα. “Three euros» το κεφάλι λέει, ότι πείτε κυρία λέει ο Γιώργος και η μπάρα σηκώνεται αυτόματα. Η διαδρομή είναι καταπληκτική. Ήρεμη, απολαυστική, η απόλυτη ηρεμία επικρατεί. Μετά από μερικά χιλιόμετρα κόσμος! Αμάξια, σπιτάκια, ταμπέλες και μια υπέροχη λίμνη. Σταματάμε, παίρνουμε τα φαγητάκια μας και πάμε να απολαύσουμε την θέα.401062401063

argy_kap

09/11/2018, 09:24

Είμαστε εκεί την ώρα που πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα είναι φανταστικά. Ο Google δείχνει ότι υπάρχει δρόμος περιφερειακά της λίμνης και ρωτάμε τους 2-3 δασοφύλακες που είναι εκεί και μας λένε ότι μπορούμε να πάμε αλλά είναι χώμα. Ε λέμε κι εμείς, πάμε και βλέπουμε. Μετά από 3 αποτυχημένες προσπάθειες να βρούμε τον δρόμο μια που ουσιαστικά δεν φαινόταν πουθενά, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Η μέρα είχε κι άλλες διαδρομές αλλά και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Φαγητό σε τοπικό εστιατόριο, καλά μην φανταστείτε, το ένα από τα 2 που υπήρχαν! .
Σπιτικό φαγητό όσο δεν πάει, ατμόσφαιρα από ταινία τρόμου και δεν σκέφτομαι έντονα ότι βρισκόμαστε σε ένα μικρό χωριό στο Μαυροβούνιο, μένουμε σε ένα Sheraton που εμφανέστατα είναι εκτός τόπου και χρόνου, και τρώμε στον πάνω όροφο από ένα σπίτι, μαζί με ντόπιους, κάτι Ισπανίδες και άλλους ξένους. Στο ξενοδοχείο μαζί μας είναι κάτι Ινδοί, Κινέζοι και κάτι Αγγλίδες με παιδιά. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό….ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΔΩ? Ειλικρινά το χωριό είναι φουλ αγροτιά, όλοι κόβουν ξύλα να περάσουν τον χειμώνα, οι αυλές ξεχειλίζουν από κομμένα και όμορφα ντανιασμένα ξύλα και στο χωριό υπάρχει ένα ξενοδοχείο που έχει τουρίστες….Δεν ξέρω, δεν νομίζω να μάθουμε ποτέ!

argy_kap

09/11/2018, 09:24

Day 3
Montenegro, Bosnia, Croatia
Η σημερινή μέρα είναι περίεργη. Δεν έχουμε τελικό προορισμό! Καταπληκτικό? Δεν ξέρουμε αν θα πάμε Dubrovnic ή πάμε Sarajevo. Είχαμε αποφασίσει να δούμε πως θα μας πάει η μέρα και ανάλογα θα βρίσκαμε κατάλυμα. Το σκεπτικό ήταν ότι σιγά σιγά θα έπρεπε να μπούμε προς Σερβία για να μην έχουμε πολλά χιλιόμετρα την τελευταία μέρα. Ο στόχος της ημέρας ήταν το πάρκο του Durmitor για το οποίο είχα διαβάσει πολλά και όλοι το πρότειναν σαν διαδρομή που δεν έπρεπε να χάσουμε. Επίσης έπρεπε να περάσουμε και την γέφυρα Tara που είχαμε σκοπό να την περάσουμε από πάνω με Zip Line μια που το bungee από την γέφυρα είχε απαγορευτεί!
Τρώμε το πρωινό μας και είμαστε πάνω στις μηχανές έτοιμοι για μια μεγάλη μέρα! . 401064

argy_kap

09/11/2018, 09:25

Ο καιρός είναι τέλειος και έχουμε να κάνουμε καταπληκτική διαδρομή! Η διάθεση στα τέρματα! Η διαδρομή για την γέφυρα Tara είναι πολύ όμορφη. Απότομα βουνά μας περιτριγυρίζουν και το ποτάμι από κάτω μας δίνει υπέροχο χρώμα σε όλο το σκηνικό. Έχουμε πιάσει ψιλή κουβέντα και απολαμβάνουμε κάθε στροφή. Στο βάθος βλέπουμε με την άκρη του ματιού μας την γέφυρα η οποία είναι εντυπωσιακή και αρκετά πιο μεγάλη από αυτό που περίμενα.401065

argy_kap

09/11/2018, 09:26

Φτάνοντας περνάμε κάτω από το Zip Line που πηγαίνει από την μία μεριά του βουνού στην άλλη. 800 και κάτι μέτρα είναι η διαδρομή και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι θα το κάνουμε. Κάνει πολύ ζέστη, σταματάμε, κάνουμε μια βόλτα τα σουβενίρ και αγοράζουμε τα αυτοκόλλητα μας. Ανεβαίνουμε την ανηφόρα και τα αρκετά σκαλιά για την εκκίνηση, δεν είναι κανείς άλλος και ο Γιώργος φεύγει πρώτος! Είναι πολύ άνετος ο τρόπος που κάθεσαι και τα πόδια σου είναι παράλληλα με το έδαφος. Αν δεν υπήρχε και ο θόρυβος από το συρματόσχοινο θα νόμιζα ότι έκανα πάλι παρά πέντε. Το θέαμα από κάτω είναι φανταστικό, αριστερά σου έχεις την γέφυρα και κάτω το ΧΑΟΣ. Κάποια δευτερόλεπτα μετά είσαι την απέναντι πλατφόρμα και φρενάρεις απαλά για να κατέβεις. Ήταν καλή εμπειρία και νομίζω ότι είναι και για όλες τις ηλικίες.
Φεύγουμε και ξεκινάμε να πάμε στα ορεινά, περνάμε από χωριά που ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον χειμώνα, πολλά καινούργια χτίζονται και γενικά το σκηνικό θυμίζει Αυστρία. Σε ευθεία που έχω ένα φορτηγό μπροστά και ο δρόμος είναι καθαρός ξεκινάω προσπέραση αφού ενημέρωσα τον Γιώργο. Με το που περνάω το φορτηγό και μαζεύομαι μέσα, βλέπω τον αστυνομικό και λίγο πριν την ταμπέλα που λέει όριο 60. Έχω σίγουρα 100 για να κάνω την προσπέραση και είμαι σίγουρος ότι θα με σταματήσει. Λέω στον Γιώργο να μην περάσει και ότι είμαι σίγουρος ότι θα με σταματήσει και να συνεχίσει ευθεία. Όπως ήταν αναμενόμενο, βγαίνει λίγο μέσα στον δρόμο και μου σηκώνει ένα γλωσσοπίεστρο με το STOP μπροστά. Σκέφτηκα να δώσω μία το γκάζι και να με ψάχνει αλλά άσε και δεν ήμασταν και για μπλεξίματα. Σταματάω και βλέπω ένα συμπαθητικό κυριούλη γύρω στα 55-60 με ραντάρ στο χέρι. Με κοιτάει λίγο απελπισμένα γιατί έχει καταλάβει ότι δεν θα έχουμε και πολλά να πούμε στην ίδια γλώσσα. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
-Sixty!
-Sixty….
-You go more!
-Sorry! Truck!
-Multa 30 euro, post office!
(Multa είναι το πρόστιμο στα Ιταλικά)
-Ok λέω, γράφτα
-DOCUMENTI! (με έντονο ύφος)
-Ok απαντάω με αδιάφορο ύφος
Το σκέφτεται, με κοιτάει
-DOCUMENTI πάλι
Καλά ρε θείο, περίμενε….βγάζω τα γάντια, με κοιτάει πάλι, κάνει κίνηση με το κεφάλι και λέει με προσφορά…
-Go, Gooooooooooo!
Βρουμ βρουμ….εφυγα τρέχωντας….το γλυτώσαμε Γιώργοοοοοοο, πάμε να φύγουμε!
Πάλι καλά…
Περνάμε το χωριό Zabljak και το καλό μέρος της διαδρομής ξεκινάει από εκεί. Με το που βγαίνουμε από τον κεντρικό βλέπω στο βάθος σε μία στροφή ένα φορτηγό τύπου Stayer να είναι στην μία μεριά του δρόμου κάθετα προς αυτόν. Με το που φτάνω κοντά πετάγεται και αυτός και η γυναίκα του μέσα στην μέση του δρόμου και μου κάνουν σήμα με τα χέρια να πάω σιγά. Κόβω και βλέπω ότι από τον μπροστινό προφυλακτήρα μέχρι το απέναντι δέντρο είναι ένα τεντωμένο συρματόσκοινο σε κατάλληλο ύψος για αποκεφαλισμό! Πάλι καλά που είχαν μείνει εκεί. Πάμε γύρω από το φορτηγό και ξεκινάμε την ανάβαση μας. Η θέα και ο δρόμος είναι καταπληκτικά, είναι κλασσικό Αλπικό τοπίο και η κορυφή του είναι στα 2522 μέτρα. Ο δρόμος βέβαια φτάνει στα 2000 περίπου μέτρα.
401066

argy_kap

09/11/2018, 09:27

Στην κορυφή κάνουμε στάση για σνακ αλλά ο αέρας είναι δυνατός και τσουχτερός που γρήγορα φεύγουμε και αρχίζουμε την κάθοδο. Στην Trsa κάνουμε στάση για RedBull, τηλέφωνα και αποφάσεις για την συνέχεια. Έχει ωραία λιακάδα και καθόμαστε έξω. Η περιοχή είναι άδεια, κάποια σπιτάκια για ενοικίαση στην μέση του πουθενά που με κάνουν και απορώ ποιος λογικός άνθρωπος θα ερχόταν εδώ, στην μέση του πουθενά να μείνει. Πρέπει να αποφασίσουμε λοιπόν αν θα το κόψουμε βόρεια προς Βοσνία ή νότια προς τα παράλια και να φτάσουμε Dubrovnik. Είναι σχετικά νωρίς και όπως τελικά αποδείχτηκε πήραμε την σωστή απόφαση και κατηφορίσαμε προς τα κάτω. Ο δρόμος έκπληξη είναι ο Trsa-Pluzine που ουσιαστικά είναι το κατέβασμα του βουνού. Αλλά τι κατέβασμα ήταν αυτό! Συνεχείς φουρκέτες, με κάθε φουρκέτα να είναι σε τούνελ. Και όχι από αυτά που έχετε μάθει τα πολιτισμένα, τα άλλα, τα σκαμμένα με το χέρι. Μεγάλες κλίσεις και κάτω κάτω μια τεράστια λίμνη που προφανώς και είχε δημιουργηθεί από φράγμα. Το θέαμα είναι εκπληκτικό. Ο δρόμος είναι άδειος και χαζεύουμε την θέα. Ξαφνικά μετά από μία φουρκέτα στην κρυφή γωνία είναι σταματημένο ένα αμάξι για να βγάλει φωτογραφίες. Λίγα περισσότερα χιλιόμετρα να είχαμε θα κολλούσαμε πάνω του. Πάλι καλά οδηγούμε συνετά και απολαμβάνουμε την θεά. Κατεβαίνουμε το βουνό με κατεύθυνση το Νίκσικ στο δυτικό μέρος της χώρας και προς τα σύνορα με Βοσνία. Έχει αρχίσει ένα ψιλόβροχο και προσπαθούμε να αποφύγουμε να βάλουμε αδιάβροχα. Ο καιρός είναι πλέον μουντός και συννεφιασμένος. Αφού περνάμε έξω από το Νίκσικ παίρνουμε τον μοναδικό δρόμο που πηγαίνει προς τα σύνορα Μαυροβουνίου και Βοσνίας. Βρίσκουμε ένα εστιατόριο που έχει αρκετά αυτοκίνητα απ έξω και αποφασίζουμε να σταματήσουμε για φαγητό. Φυσικά και όλοι μας κοιτάνε αλλά εμείς απτόητοι μπαίνουμε και καθόμαστε. Ο κατάλογος είναι τεράστιος αλλά είναι στα Αγγλικά. Παραγγέλνουμε 2 πιάτα και μία ceasars, και μόνο το ένα από τα 3 ήρθε σωστό. Ας μην πω για την σαλάτα που μάλλον η δίμετρη ΜαυροΒούνα δεν κατάλαβε και μας έφερε ένα πιάτο με λάχανο, καρότο και ντομάτα, σκέτα. Φάγαμε καλά και φτηνά και ντυθήκαμε να φύγουμε. Εκεί, την ώρα που ανεβαίναμε σταματάει ένα αμάξι, βγαίνει μια οικογένεια και η μαμά με μεγάλη χαρά μας λέει μερικές λέξεις στα Ελληνικά. Η κόρη είναι ντυμένη σαν Σαλονικιά που βγαίνει από τα μπουζούκια Κυριακή ξημερώματα. Μας πέφτουν λίγο τα σαγόνια αλλά είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Μετά από μια ανηφορική διαδρομή φτάνουμε στα σύνορα με την Βοσνία. Βγαίνουμε μια χαρά από το Μαυροβούνιο και κάνουμε 2-3 χιλιόμετρα της νεκρής ζώνης για να φτάσουμε στην είσοδο της Βοσνίας. Ο συνοριακός σταθμός από την μεριά της Βοσνίας λέγετε Klobuk και η πρώτη μας επαφή με την διαφθορά είναι γεγονός. Βέβαια κατόπιν εορτής διαβάζοντας έπρεπε να το περιμένουμε μια που οι κριτικές για αυτόν τον συνοριακό σταθμό το λένε ξεκάθαρα. Με την δικαιολογία ότι η πράσινη κάρτα μου δεν ήταν τυπωμένη σε πράσινο χαρτί με ανάγκασαν να πληρώσω για «δική» τους ασφαλιστική σε μετρητά σε γραφείο μερικά μέτρα πιο κάτω που οι κάμερες δεν έπιαναν. Πολλά νεύρα και πολύ άσχημη εικόνα για την Βοσνία. Να μην πω ότι χάσαμε 45 λεπτά με όλες αυτές τις χαζομάρες. Το αστείο είναι ότι ούτως ή άλλως σε 2 ώρες θα είχαμε βγει και πάλι από την Βοσνία και θα ήμασταν στην Κροατία. Φύγαμε γρήγορα για να καλύψουμε τα 45 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τα σύνορα με την Κροατία. Ουσιαστικά, θα περνούσαμε από μία λωρίδα της Βοσνίας για να φτάσουμε στο Dubrovnik. Η διαφορά της Βοσνίας με το Μαυροβούνιο είναι άμεσα αισθητή. Είναι και σούρουπο, φώτα δεν υπάρχουν και πολλά αλλά γενικά η αίσθηση που παίρνουμε είναι ότι γυρίσαμε 50 χρόνια πίσω. Είναι σαν να τελείωσε ο πόλεμος προχτές και όλα να είναι ανακατωμένα. Περνάμε από την πόλη του Τρεμπίνιε και σε κάποιο σημείο ένα Peugot μας κολλάει από πίσω με κάτι αλάνια μέσα. Λέω στον Γιώργο να ανοίξουμε ταχύτητα και να βγούμε από την πόλη γιατί γενικά δεν είχα καλό προαίσθημα και ήθελα να φτάσουμε Κροατία γρήγορα. Είχε συμβεί και το σκηνικό στα σύνορα και είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου. Βγήκαμε από την πόλη και πήραμε ένα σκοτεινό ανηφορικό δρόμο για τα σύνορα. Η σκέψη μου σε όλη αυτή την διαδρομή είναι πως είναι δυνατόν η πόλη αυτή να απέχει 20 χλμ από ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά θέρετρα της Αδριατικής και να είναι 100 χρόνια πίσω. Ποιες να είναι οι σκέψεις σε ένα παιδί 20 χρονών που μένει σε εκείνη την πόλη όταν ξέρει ότι 20 χλμ μακριά υπάρχει ένας άλλος κόσμος? Anyway, η έξοδος από την Βοσνία είναι ταχύτατη, δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μας και η είσοδος στην Κροατία μας πήρε 5 λεπτά. Μπαίνοντας στην Κροατία υπάρχουν έργα στον δρόμο και έχει χώμα και σκόνη αλλά ο δρόμος είναι κατηφορικός και ακριβώς από κάτω μας είναι το μεγαλειώδες Dubrovnik. Είναι απίστευτο το πόσο κοντά είναι! Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε μέσα στην πόλη όπου υπάρχει ένα σύστημα με μονόδρομους που σε πηγαίνει αυτό αντί να πηγαίνεις εσύ.

argy_kap

09/11/2018, 09:27

Το αστείο είναι ότι δεν έχουμε που να μείνουμε γιατί δεν ξέραμε που θα καταλήξουμε το βράδυ. Σταματάμε στην άκρη του δρόμου να ψάξουμε να βρούμε κατάλυμα. Αμέσως πιάνει καλή βροχούλα και μας αναγκάζει να μπούμε κάτω από ένα υπόστεγο με τα κινητά στα χέρια να ψάχνουμε να βρούμε ξενοδοχείο. Οι τιμές είναι στα ύψη και ψάχνουμε να βρούμε κάτι λογικό. Ο Γιώργος το παίρνει πάνω του και βρίσκουμε κάτι δωμάτια στην άλλη μεριά της πόλης. Ξεκινάμε να τα βρούμε, η βροχή έχει πιάσει καλά και ο δρόμος για τα δωμάτια είναι απίστευτος! Ανηφόρα με κλίση 40% και συνεχόμενες φουρκέτες. Συνεχιζόμενη βροχή, νύχτα και άγνωστος δρόμος. Μια ομορφιά! Αφού επιτέλους φτάσαμε έξω από τα δωμάτια, τα οποία δεν κλείσαμε online αλλά είπαμε αφού ήμασταν δίπλα να πάμε από εκεί. Φτάνουμε και ο Γιώργος βρίσκει τον ιδιοκτήτη και πηγαίνει μέσα να του δείξει το δωμάτιο. Εγώ είμαι έξω με τις μηχανές και την βροχή να πέφτει. Τελικά ο Γιώργος γυρνάει πίσω και μου λέει τα νέα. Πρέπει να βρούμε άλλο κατάλυμα γιατί ο τύπος δεν είχε ελεύθερα δωμάτια και τον πήγε μέσα να τα δει γιατί νόμιζε ότι ήδη είχαμε κράτηση. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, είχαμε μεγάλη μέρα και πρέπει να βρούμε να μείνουμε, ανοίγω κινητό και βρίσκω ξενοδοχείο 4 χλμ εκτός σε νορμάλ τιμή. Βουρ και φύγαμε! Σε 10 λεπτά ήμασταν εκεί. Άλλες 5 μηχανές στο παρκινγκ του ξενοδοχείου και αμέσως καταλαβαίνεις ότι έκανες σωστή επιλογή. Μπαίνουμε μέσα, γρήγορη συνεννόηση με τον γεράκο στην reception στα Ιταλικά, και είμαστε στο δωμάτιο. Γρήγορο καυτό μπάνιο, ντύσιμο και πάλι πίσω να πάμε μέσα στα τείχη για βόλτα και φαγητό. Βρίσκουμε κάπου να βολέψουμε τις μηχανές και κατεβαίνουμε άπειρες σκάλες για να μπούμε μέσα στον κυρίως χώρο του κάστρου. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό! Λες και βρίσκεσαι σε ταινία.

argy_kap

09/11/2018, 09:28

Ο κόσμος αν και είναι αργά είναι πολύς, τα μαγαζιά ακόμη περισσότερα. Η φάμπρικα του τουρισμού ξεκάθαρα ανθίζει. Είναι το είδος που δεν μου αρέσει πολύ μια που οι περισσότεροι που κυκλοφορούν είναι Αγγλάρες που πίνουν και φωνάζουν. Οι τιμές είναι στον Θεό και το μόνο που αξίζει είναι οι βόλτες μέσα στο κάστρο που είναι εντυπωσιακό! Αφού χαθήκαμε μέσα στα σοκάκια αποφασίσαμε ότι πρέπει να φάμε κάτι και να πάμε για νάνι. Μια γρήγορη στο tripadvisor μας στέλνει σε ένα burger house λίγα μέτρα πιο κάτω σε ένα στενό. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε και πληρώνουμε 22 ευρώ το κεφάλι για ένα burger, πατάτες και ποτήρι cola. Είναι το πιο ακριβό μας γεύμα! 401069

argy_kap

09/11/2018, 09:28

Έχουμε σκάσει, ψιχαλίζει, είμαστε κομμάτια από όλη την ημέρα και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι έχεις να ανέβεις καμιά 500ρια απότομα σκαλιά για να φτάσεις στην μηχανή. Στιγμές απελπισίας αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Σιγά σιγά τα καταφέρνουμε αν και κάναμε και μερικά λαθάκια! Τι χαρά να κάθεσαι πάλι πάνω στην σέλα! Γρήγορη επιστροφή στο ξενοδοχείο, φόρτισμα τα πάντα και ροχαλητό! Μια μεγάλη μέρα μόλις τελείωσε.

argy_kap

09/11/2018, 09:29

Day 4
Croatia/Bosnia/Croatia/Bosnia/Serbia
Μια δύσκολη μέρα ξεκινάει και το ξέρουμε. Η μέρα θα είναι βροχερή και μεγάλη. Πρέπει να καλύψουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα και να φτάσουμε χαμηλά στην Σερβία. Είμαστε αποφασισμένοι! Το κακό είναι ότι εκτός της βροχής έχουμε να περάσουμε και πολλές φορές σύνορα σήμερα. Στο τέλος της σημερινής ημέρας θα έχουμε περάσει οκτώ συνοριακούς σταθμούς και θα έχουμε φάε την βροχή της αρκούδας! Τρώμε γρήγορο πρωινό και είμαστε έτοιμοι να αδράξουμε την ημέρα.
Ξεκινάμε την παραλιακή των Δαλματικών, με κατεύθυνση Βόρεια. Το φοβερό είναι ότι ενώ είμαστε στην Κροατία και όλα σχεδόν τα παράλια ανήκουν σε αυτή, υπάρχει μία λωρίδα 8 χιλιομέτρων που ανήκουν στην Βοσνία. Η χώρα δηλαδή κόβεται από ένα κομμάτι της Βοσνίας που βγαίνει στην θάλασσα. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να μην υπάρχει συνοριακός σταθμός και απλά να συνέχιζε ο δρόμος αλλά πόσο λάθος έκανα. Όχι μόνο υπάρχει αλλά γίνεται και κανονικός έλεγχος. Ψιχαλίζει και εμείς καθόμαστε και περιμένουμε στην ουρά για έλεγχο. Βγαίνουμε από Κροατία, μπαίνουμε Βοσνία, κάνουμε 8 χιλιόμετρα και το ανάποδο. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτά τα 8 χλμ υπάρχουν 2-3 αγκάλες με χτισμένα ξενοδοχεία και σπίτια γιατί προφανώς και αυτή είναι η μόνη έξοδος της χώρας στην Αδριατική. Η διαφορά με τα σπίτια της Κροατίας είναι τεράστια. Φτωχοί συγγενείς είναι οι Βόσνιοι και δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε αυτή η μοιρασιά. Πόσο ριγμένοι αισθάνονται? Αφού λοιπόν περάσαμε αυτό το κομμάτι της Βοσνίας, έχουμε καμιά 50αριά χιλιόμετρα ακόμη μέσα στην Κροατία. Ο παραλιακός δρόμος έχει αρκετή κίνηση, βρέχει ελαφρά και φοράμε ήδη αδιάβροχα. Στην θάλασσα υπάρχουν άπειρες εγκαταστάσεις από εκτροφεία μυδιών και είμαι σίγουρος ότι κάνουν χρυσές δουλειές. Κατά τα άλλα η μέρα είναι μουντή και περιμένουμε πως και πώς να μπούμε πάλι Βοσνία και να ανηφορίσουμε για Μόσταρ. Έτοιμοι για ένα ακόμη πέρασμα συνόρων και ακόμη δεν έχει πάει 12 το μεσημέρι… Φτάνουμε στην μεριά της Κροατίας για να βγούμε, είμαστε πάντα παράλληλα στο γκισέ, ο Γιώργος έχει όλα τα χαρτιά, τα δίνει και περνάμε μαζί. Αυτή την φορά ο τυπάκος από μέσα βαριέται. Η αλήθεια είναι ότι είναι ακριβώς στο τέλος της πόλης και μου φαίνεται τόσο περίεργο. Μαγαζιά στην σειρά και ξαφνικά τσουπ, τα σύνορα. Φτάνουμε λοιπόν εκεί, αν και δεν το περιμέναμε τόσο σύντομα, δίνει ο Γιώργος τα χαρτιά, αδιαφορεί ο τύπος από μέσα, έχει κλίση προς το πίσω μέρος της καρέκλας, τον κοιτάει και κάνει την ερώτηση κλειδί με βαριά Βαλκάνια προφορά…
-Where are you from?
-Excuse me? (δεν την περιμένεις την ερώτηση αυτή)
-Where are you from λεμεεεεε??
-Ah! Greece
-Both?
-Yes!
Με μία κίνηση του κεφαλιού και με ταυτόχρονο βαρύ Γκόου, μας δείχνει τον δρόμο για την επόμενη χώρα της ημέρας από την οποία φυσικά είχαμε βγει πριν από καμιά ωρίτσα.
Στην είσοδο της Βοσνίας τα πράγματα είναι επίσης απλά και βρισκόμαστε στον Ε73 παράλληλα με το ποτάμι στον δρόμο για Μόσταρ. Ήρεμη διαδρομή, μουντός ο καιρός και μια συνεχόμενη ψιλή βροχή μας κάνουν να βαριόμαστε και να παρατηρούμε τον γύρω χώρο. Η πρώτη εντύπωση που μας έδωσε η χώρα από το σκηνικό στα πρώτα σύνορα δεν είναι καλό και σε συνδυασμό με τις πρώτες εικόνες που είχαμε πάρει μας κάνουν να είμαστε επιφυλακτικοί. Η αλήθεια είναι ότι τα χωριά που περνάμε είναι φτωχικά και η εικόνα της εγκατάλειψης είναι εμφανής. Είναι σίγουρα η πιο ταλαιπωρημένη χώρα από τον πόλεμο που έγινε και σίγουρα αυτή που έχει μείνει ακόμα πολύ πίσω.

argy_kap

09/11/2018, 09:30

Η γέφυρα του Μόσταρ είναι κάτι που θέλω να δω, οι φωτογραφίες και η ιστορία της με έχουν κάνει να την περιμένω εντυπωσιακή. Φτάνουμε σιγά σιγά και το μυαλό σου πηγαίνει στο πως τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν πριν από μερικά χρόνια όλη αυτή την περιοχή. Το Μόσταρ σαν πόλη δεν λέει και πολλά και είμαι σίγουρος ότι το μοναδικό αξιοθέατο είναι η γέφυρα Στάρι Μόστ που αυτή ήρθαμε και εμείς να δούμε. Η γέφυρα, που είχε χτιστεί επί οθωμανικής κυριαρχίας καταστράφηκε κατά τον πόλεμο της Βοσνίας από Κροάτες και ξαναχτίστηκε με βάση το αρχικό σχέδιο το 2004. Από το 2005 η γέφυρα αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Ψάχνουμε στο GPS να βρούμε πως μπορούμε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην γέφυρα για να πάμε να την δούμε. Έχουμε κάνει ένα παραπάνω κύκλο και σταματάμε σε μία πλατεία για να ψάξω καλύτερα στο GPS. Ο Γιώργος είναι λίγο πιο πίσω από εμένα. Απέναντι είναι πιάτσα ταξί και είναι μαζεμένοι και διάφοροι τύποι. Βγάζω αλαρμ (ναι ναι έχει το ΚΤΜ), βρέχει και προσπαθώ να δω καλύτερα στο GPS που είμαστε. Σε 5 δεύτερα με την άκρη του ματιού μου βλέπω τύπο να φεύγει από το μπουλούκι που είναι μαζεμένοι οι διάφοροι περίεργοι και να έρχεται προς τα εμένα. Η εμφάνιση του δεν με προδιαθέτει να πιάσω κουβέντα, τσιγάρο στο χέρι, 5-6 δόντια συνολικά και από μακριά με καρφώνει.
-Need help?
-No, no thank you!
-Room?
-No, no
-Γιώργο πάμε να φύγουμε λέω στην ενδοεπικοινωνία γιατί θα μας πρήξουνε!
Γρήγορα βάζουμε μπροστά και κάνουμε άλλη μια γύρα του κέντρου και βρίσκουμε τον δρόμο για την γέφυρα. Η βροχή έχει δυναμώσει πολύ την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ο δρόμος προς την γέφυρα στενεύει και φτάνει σε αδιέξοδο! Εκεί λοιπόν είναι μαζεμένα αρκετά αλάνια που πουλάνε θέσεις στάθμευσης. Τέσσερα πέντε νταμάρια και άλλες τόσες γκομενίτσες γύρω τους. Φτάνουμε στο τέλος του δρόμου και καταλαβαίνουμε ότι κάπου εκεί πρέπει να σταματήσουμε. Τα αλάνια έχουν γεμίσει τις αυλές από τα γύρω σπίτια με αμάξια και κάνουν τα κουμάντα τους. Ταλαιπωρημένος Κινέζος έχει παρκάρει σε ελεύθερη θέση και τα παιδιά πάνε να κάνουν λογαριασμό. Πιάνω τον τύπο να του λέει “This is the price if you like” και καταλαβαίνω ότι το εικοσαρικάκι πάει σύννεφο. Εκεί που βρέχει δυνατά λοιπόν και έχουμε κολλήσει με πλησιάζει πάλι τυπάκι και με ρωτάει αν θέλουμε παρκινγκ. Μπα λέω, κάνα δωμάτιο μου λέει? Άσε μας ρε φιλαράκι σκέφτομαι. Go then μου λέει! Φυσικά μέσα στην βροχή και στην στενότητα του δρόμου δεν είναι εύκολο να στρίψουμε. Τα καταφέρνουμε και λέμε με τον Γιώργο να πάμε λίγο πιο πίσω να παρκάρουμε και να πάμε με τα πόδια. Η αλήθεια είναι ότι μετά καταλάβαμε πόσο κοντά από εκεί ήταν η γέφυρα. Πενήντα μέτρα πιο πίσω βρίσκουμε μια χαρά χώρο απέναντι από ένα εστιατόριο, παρκάρουμε μαζεύουμε τα πάντα πάνω από τις μηχανές και ξεκινάμε με τα πόδια πάλι να περάσουμε από τα παιδιά. Ούτε καν το κράνος δεν έβγαλα με τόση βροχή και μέχρι να φτάσουμε πιο κοντά. Παράλληλα του ποταμιού είναι στημένα μαγαζιά τύπου Μοναστηράκι με τέντες να προεξέχουν και να καλύπτουν τον δρόμο και είναι σχετικά καλά. Βέβαια εμείς φοράμε αδιάβροχα πάνω κάτω και δεν μας πολύ απασχολεί η βροχή. Φτάνουμε στην γέφυρα και η βροχή γίνεται ΔΥΝΑΤΗ. Βρίσκουμε ένα σημείο, βγάζουμε 2-3 φωτογραφίες και παρατηρούμε την γέφυρα που είναι αλήθεια εντυπωσιακή.
401070

argy_kap

09/11/2018, 09:30

Βέβαια μεγαλύτερη εντύπωση μου κάνει το βάθος του ποταμιού και τώρα καταλαβαίνω πως πηδάνε από εκεί. Καθόμαστε λίγο και ψάχνουμε μέρος να αράξουμε να πιούμε ένα καφέ. Δεν έχουμε και πολλές ελπίδες μια που γίνεται κακός χαμός από Κινέζους αλλά από την διαδρομή που ήρθαμε έχουμε σταμπάρει ένα rock cafe που έχει δύο μεγάλες ομπρέλες και τραπέζια μπυραρίας απ έξω και δεν κάθεται κανείς. Δεν πάμε λέμε? Καθόμαστε, βγάζουμε τα πάντα και πηγαίνω μέσα να πάρω καφέδες. Κορασίδα ασχολείται φανατικά με το κινητό της και δεν μου δίνει σημασία.
Ε! Κοπελιά! Ψιτ! Θα μας κάνεις κάνα καφεδάκι να πιούμε?? Δυο διπλά espresso φτάνουν απέναντι στο τραπέζι μας, βγάζουμε αδιάβροχα, μπουφάν και μένουμε με τα κοντομάνικα. Είχαμε καθίσει στο καλύτερο σημείο. Γενικά πιστεύω ότι στα αξιοθέατα υπάρχει το σημείο μηδέν. Εκεί που κάθεσαι και περνάνε όλοι από μπροστά σου και τους παρατηρείς? Ε, αυτό ήταν το σημείο στο Μόσταρ. Δεν καθόταν κανείς άλλος γιατί δεν ήταν τουριστικό, ήταν στο σταυροδρόμι που έμπαινες μέσα στον χαμό και όλοι περνούσαν από μπροστά σου. Απολαύσαμε καφεδάκι, πήραμε αέρα και το πιο αστείο ήταν ότι το μαγαζί από τα εξωτερικά ηχεία έπαιζε φουλ ροκίες που ήταν παντελώς άσχετες με το περιβάλλον. Μετά την ανασύνταξη έπρεπε να αποφασίσουμε και πως θα κινηθούμε μια που είχαμε δει και τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας και ξεκάθαρα έπρεπε να αρχίσουμε την επιστροφή. Το καλύτερο σενάριο για μας θα ήταν να φτάσουμε στην Νις στην Σερβία ώστε να έχουμε το δυνατόν τα λιγότερα χιλιόμετρα την τελευταία μέρα ώστε να μπορέσει και ο Γιώργος να φτάσει στην Πάτρα. Η διαδρομή στο GPS για Νις είναι 550 χλμ μέσω ορεινών διαδρομών και έχουμε ήδη κάνει 170 ταλαιπωρημένα χιλιόμετρα. Αποφασίζουμε να πάμε από την δύσκολο διαδρομή και τα 550 αυτά θα μας έπαιρναν αρκετές ώρες και σίγουρα δεν θα τα βγάζαμε. Είπαμε να ξεκινήσουμε και όπου φτάσουμε.
Βγαίνουμε από το Μόσταρ και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε ένα βουνό στην μέση του πουθενά. Οι ουρανοί ξαφνικά άνοιξαν, δεν βλέπαμε στα 5 μέτρα! Αργά και σταθερά και με πολλά γέλια μέσα στα κράνη συνεχίσαμε. Βέβαια ήταν σίγουρο ότι αν γινόταν καμιά στραβή πνιγμένους θα μας έβρισκαν εκεί πάνω. Ο καιρός μας πήγαινε μία έτσι μία αλλιώς, περάσαμε υπέροχα σημεία που δεν είχαμε ποτέ υπολογίσει, διαδρομές δίπλα σε ποτάμια με τούνελ να εναλλάσσονται και περάσματα από πόλεις που έδειχναν περασμένα μεγαλεία. Περάσαμε από άπειρα χωριά γεμάτα με εκατοντάδες τάφους και η μόνιμη συζήτηση μας ήταν πόσα άσχημα έχουν συμβεί σε αυτόν τον τόπο.
Όταν οι διαδρομές σου είναι έξω από τις συνηθισμένες τουριστικές τα πράγματα είναι αλλιώς. Βλέπαμε εργοστάσια στην μέση του πουθενά και δεν μιλάω για μικρά κτίρια αλλά για μέρη που έπιαναν την μισή πόλη. Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε βουνά, και παντού είχα την απορία πώς να ήταν όλα αυτά τα μέρη την εποχή της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι έσφυζαν από κόσμο και δουλειές. Έκανα μια σημείωση στο μυαλό μου να ψάξω λίγο παραπάνω τα χωριά αυτά μόλις γυρνούσα σπίτι και όντως εκεί έγιναν μεγάλες καταστροφές, βομβαρδισμοί, βιασμοί και θάνατοι 30 χρόνια πριν. Ειλικρινά είναι κρίμα για αυτά τα μέρη κρυμμένα μέσα στα βουνά να έχουν περάσει τόσα και σήμερα να παρουσιάζουν στα μάτια ενός ξένου εικόνες εγκατάλειψης. Και εκεί που είσαι σε μία πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα σε ψηλά βουνά με τα χρώματα του φθινοπώρου να σου παίρνουν το μυαλό, ένα άνοιγμα και μερικά μαγαζιά σου δείχνουν ότι κάτι υπάρχει. Το εντυπωσιακό μνημείο Tjentiste από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είναι κυριολεκτικά στην μέση του πουθενά και είναι τόσο μα τόσο εντυπωσιακό. Είναι από τα λίγα εναπομείναντα μνημεία αυτού του μεγέθους των κουμμουνιστικών κατασκευών που μένουν και συμβολίζει τον θάνατο 7,000, κυρίως απλών ανθρώπων από τους ναζί.
Ο χρόνος μας είναι περιορισμένος και οι στάσεις είναι μόνο για τα απαραίτητα, τρώμε χιλιόμετρα και θέλουμε να έχουμε περάσει στην Σερβία όσο το δυνατόν πιο νωρίς. Τα βουνά αριστερά και δεξιά του δρόμου έχουν κόκκινες λωρίδες με νεκροκεφαλές που συμβολίζουν ότι αν είχατε καμιά σκέψη να πάτε βόλτα στο δάσος ξεχάστε την γιατί δεν είναι 100% καθαρά από νάρκες. Το κατούρημα στην άκρη του δρόμου αποκτά άλλο ενδιαφέρον σε αυτές τις συνθήκες!
401071401072

argy_kap

09/11/2018, 09:31

Οδηγούμε αρκετές ώρες και τελικά είναι σκοτεινά όταν φτάσαμε στο Vardiste που είναι τα σύνορα μεταξύ Βοσνίας και Σερβίας. Είμαστε στην μέση του πουθενά, γύρω μας νιώθουμε τον όγκο των βουνών και η αγαπημένη μας συνοριοφύλακας δεν έχει και πολύ όρεξη. Βγαίνουμε από Βοσνία, και μπαίνουμε Σερβία. Στάση μετά την είσοδο στην χώρα για ανασύνταξη, νερό, φαγητό και χάρτη. Η Νις απέχει 310 δύσκολα χιλιόμετρα και είναι ήδη αργά. Αποφασίζουμε να πάμε και όπου δούμε ότι κουραστήκαμε να σταματήσουμε. Η βροχή κάνει πάλι την εμφάνιση της, και για κάποιο περίεργο λόγο αρχίζει και η κίνηση. Είμαστε ακόμα πάνω στα βουνά και θέλουμε να κατεβούμε χαμηλά για να έχουμε πιο εύκολη την επόμενη μέρα. Το πιο εντυπωσιακό μέσα στο βροχερό βράδυ είναι το κατέβασμα στην πόλη Ουζίτσε. Είναι σκοτεινά και η πόλη έχει ελάχιστα φώτα αλλά μπορείς να διακρίνεις τις πολυκατοικίες σοβιετικού τύπου να πετάγονται σε διάφορα σημεία μέσα στην πόλη. Η σκηνή είναι από ταινία του Batman 100%. Είναι κρίμα που δεν τα προλάβαμε αυτά όλα μέρα αλλά και το σκηνικό τώρα είναι εντυπωσιακό. Η Ουζίτσε σηματοδοτεί την άφιξη μας σε χαμηλά υψόμετρα. Στάση σε βενζινάδικο για καφέ και τοστάκι και ανασύνταξη. Έχει πάει 9 το βράδυ και τρώμε ώρες ασταμάτητης βροχής. Το βενζινάδικο είναι σούπερ όπως όλα στην Σερβία, έχει τα πάντα και αισθανόμαστε πολύ άνετα. Λίγο ακόμα και θα την πέφταμε εκεί. Η επόμενη μεγάλη πόλη είναι περίπου μία ώρα μακριά και αποφασίζουμε να βρούμε κατάλυμα εκεί. Τσάτσακ λοιπόν είναι ο στόχος και από την ηρεμία του βενζινάδικου κάνουμε την κράτηση στο πιο ωραίο ξενοδοχείο που βρήκαμε. Μετά από καμιά ωρίτσα φτάνουμε στην πόλη, είναι 10 το βράδυ και είναι άδεια. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο σημειώνουμε ένα μοντέρνο εστιατόριο στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Απ έξω φαίνεται καινούργιο. Η κράτηση μας με πρωινό δεν είναι πάνω από εξήντα ευρώ. Το κακό είναι ότι το δωμάτιο είναι στον δεύτερο και δεν έχει ασανσέρ, για να μην πως ότι στην βιασύνη του ο Γιώργος έκανε κράτηση για μία εβδομάδα μετά αλλά πάλι καλά είχανε δωμάτιο. Ανεβαίνουμε στον 2ο, και το δωμάτιο είναι απίστευτο! Λευκή μοκέτα κάτω και εμείς με την λάσπη και την βρώμα μίας ολόκληρης ημέρας με βροχή ντρεπόμαστε να πατήσουμε. Τα βγάζουμε γρήγορα γρήγορα μην τα κάνουμε όλα χάλια και τρέχουμε να προλάβουμε το εστιατόριο που είχαμε δει! Είναι αργά και η σερβιτόρα δεν είναι και πολύ χαρούμενη που μας βλέπει. Τα Αγγλικά της είναι όπως τα δικά μας Σέρβικα και έρχεται άλλη σερβιτόρα πιο πρόθυμη να βοηθήσει. Τρώμε καταπληκτικά, ίσως το καλύτερο φαγητό του ταξιδιού, και με μεγάλη προσπάθεια φτάνουμε στο ξενοδοχείο. .401073

argy_kap

09/11/2018, 09:32

Day 5
Serbia/Skopje/Ελλάδα
Σιγά μην φεύγαμε νωρίς μετά την χτεσινή δύσκολη μέρα! Ξύπνημα και κάτω για πρωινό το οποίο είναι ότι καλύτερο έχουμε φάει μέχρι στιγμής. Καφεδάκι και είμαστε πάλι έτοιμοι για ύπνο με τόσο που φάγαμε. Η μέρα είναι ηλιόλουστη και ιδανική για ταξίδι. Είμαστε αρκετά κεντρικά στην Σερβία και πρέπει να ταξιδέψουμε ανατολικά για να πετύχουμε τον Ε75. Η Νις απέχει ακόμα 200 χλμ και δεν υπήρχε καμία μα καμία περίπτωση να φτάναμε χτες. Τελικά αποδείχτηκε ότι κάναμε άριστη επιλογή στο που σταματήσαμε γιατί και δεν οδηγούσαμε στα όρια και το ξενοδοχείο και το φαγητό και όλη η πόλη ήταν μια χαρά.
Ετοιμάζουμε πράγματα, καβαλάμε και ψάχνουμε βενζίνη! Τα χιλιόμετρα είναι πολλά αλλά εύκολα, όταν βγούμε στον Ε75. Στην προσπάθεια να βγούμε από την πόλη έχουν έργα και μας αναγκάζουν να πάμε από το κέντρο της. Καθυστερούμε αλλά βλέπουμε ότι είναι αρκετά μεγάλη και με πολύ κόσμο! Βγαίνουμε επαρχιακό δίκτυο και ξεκινάμε. Οι ταχύτητες είναι αρκετά καλές, έχει ήλιο και αραιή κίνηση. Μου κάνουν εντύπωση οι άπειρες μάντρες με ανταλλακτικά αυτοκινήτων και ο συνδυασμός στο μυαλό μου είναι αμέσως μάντρες->ατυχήματα->πρόσεχε πιο πολύ!
Στην επόμενη μεγάλη πόλη που φυσικά και δεν υπάρχει περιφερειακός και περνάμε από το κέντρο της ξαφνικά κολλάμε στην κίνηση. Η μέρα είναι ζεστή και ο ήλιος από πάνω μας και δεν είμαστε να μένουμε και πολύ στατικοί. Κάνουμε τις μανούβρες μας και περνάμε από την κίνηση και μπροστά μας έχει γίνει ένα ωραιότατο τροχαίο, λεωφορείο ενάντια σε golf και ο δρόμος έχει κλείσει. Αφού καθόμαστε λίγο, και περιμένουμε μας κάνουν σήμα και καβαλάμε το πεζοδρόμιο και μπορούμε επιτέλους να βγούμε από την πόλη. Η όλη διαδικασία μέχρι να βγούμε στον Ε75 μας έχει πάρει αρκετά αλλά με το που βγαίνουμε τα χιλιόμετρα αρχίζουν και κατεβαίνουν. Σταθερή ταχύτητα 130 με 140 για οικονομία και άνεση. Ο δρόμος είναι άριστος, ευθύς και καθαρός και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι άπειρες κουβέντες στην ενδοεπικοινωνία. Κάπου στα 300 χιλιόμετρα είναι μέχρι τα σύνορα με τα Σκόπια και περνάνε σχετικά άνετα. Λίγο πριν τα σύνορα θέλουμε βενζίνη και ενώ σε όλη την Σερβία βρίσκαμε πολλά βενζινάδικα τώρα έχουμε πολύ ώρα να δούμε και αποφασίζουμε να βγούμε για να είμαστε σίγουροι. Η πόλη απλά δεν υπάρχει! Οι φάτσες και η κατάσταση που επικρατεί θυμίζουν άλλες εποχές. Βρίσκουμε βενζινάδικο από άλλη εποχή και αυτό, κάνουμε τα deal για το συνάλλαγμα και προς τιμή τους η τιμή ήταν η απόλυτα σωστή. Σε 20 λεπτά είμαστε πίσω στον Ε75 και πάμε ολοταχώς στα σύνορα! Στην αναμονή για να βγούμε από την Σερβία έχει 4-5 εκατομμύρια μυγάκια και δεν βγάζω ούτε καν το κράνος μου στον συνοριακό. Δεν μας απασχολεί πολύ και περνάμε στα σύνορα που αναμένουμε να έχουμε μερικά θεματάκια. Ο Σκοπιανός όμως είναι πολύ φιλικός και περνάμε εύκολα! Αμέσως σχολιάζουμε ότι η αναγνώριση τους από τον Αλέξη έχει άμεσο αποτέλεσμα!
401074

argy_kap

09/11/2018, 09:33

Στα Σκόπια (συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να τους πω Βόρεια Μακεδονία) κάνουμε αμέσως στάση για καφεδάκι στο πρώτο βενζινάδικο πέντε χιλιόμετρα από τα σύνορα. Η αλλαγή στο σκηνικό είναι εμφανής άμεσα. Παρκάρουμε τις μηχανές και καθόμαστε. Μέσα σε 20 δεύτερα από την στιγμή που καθόμαστε ο ουρανός γίνεται μαύρος και γίνεται οργή Θεού! Βροχή, αέρας, κακός χαμός ξαφνικά. Παίρνουμε το τραπέζι μας και το πηγαίνουμε πιο μέσα μια που ακόμη και κάτω από το υπόστεγο μας πιάνει! Η διαφορά στον κόσμο και στις υπηρεσίες είναι μεγάλη. Το πέρασμα από τα Σκόπια είναι μόνο 200 χιλιόμετρα και η στάση μας είναι αρκετά μεγάλη περιμένοντας να αλλάξει και ο καιρός. Κάποια στιγμή που βγαίνει ο ήλιος ξεκινάμε πάλι αλλά μετά από 3-4 χιλιόμετρα ενώ έχει ήλιο η βροχή αρχίζει και πέφτει! Παίρνουμε την απόφαση να σταματήσουμε για αδιάβροχα γιατί η διαφορά των 2 λεπτών μπορεί να είναι πολύ σημαντική και ξαφνικά τα ρούχα σου να απορροφήσουν τόσο νερό που αν βάλεις μετά το αδιάβροχο θα είναι πολύ χειρότερα. Φάγαμε άλλα πέντε λεπτά βροχή και μετά στα επόμενα διόδια τα βγάλαμε. Διόδια στην Σερβία και στα Σκόπια έχει αρκετά, στην Σερβία που δεν είχαμε και συνάλλαγμα πάλι καλά είχε μηχάνημα για ανέπαφες. Τα ποσά όταν ήρθε μετά ο λογαριασμός από την τράπεζα βέβαια είναι της τάξης του ευρώ οπότε μια χαρά μας βόλεψαν από ανέπαφες. Στο Σκόπια το ποσό ήταν και σε τοπικό νόμισμα και σε ευρώ. Μάλιστα στα πρώτα που συναντήσαμε ο τύπος μας μίλησε σε άπταιστα Ελληνικά! Κοίτα ο Αλέκσης σκέφτομαι, όλα τα κανόνισε. Να πω επίσης επάνω στο θέμα ότι οι ταμπέλες που έγραφαν το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» έχουν και αυτές εξαφανιστεί. Για όποιον δεν έχει πάει ποτέ στα Σκόπια να πω ότι όλο αυτό που εμείς έχουμε κάνει τεράστιο θέμα, όταν είσαι εκεί είναι αστείο. Το φοβερό και τρομερό αεροδρόμιο είναι λίγο μεγαλύτερο από του Βόλου και τα Σκόπια σαν σύνολο θυμίζουν κάτι από χωριουδάκι ανάμεσα σε Βόλο και Λάρισα.
Εκτός από ένα μικρό κομμάτι δρόμου, όλος ο υπόλοιπος στα 200 αυτά χιλιόμετρα είναι αυτοκινητόδρομος με 2 λωρίδες με ταμπέλες παντού ότι έχει φτιαχτεί από την ΕΕ. Ευτυχώς έχουμε βρει ένα φορτηγάκι μπροστά μας που πηγαίνει με 150-160 και το έχουμε κάνει καρότο! Πάμε φανατικά από πίσω του μια που τα μπλόκα είναι σίγουρα. Μετά από κάτι διόδια το χάνουμε και κόβουμε, ξαφνικά το μοναδικό αυτοκίνητο που είχαμε πετύχει στο πρώτο βενζινάδικο είναι σταματημένο σε μπλόκο της αστυνομίας. Κάποιος πρέπει να πληρώσει τους μισθούς παιδιά! Ο δρόμος είναι σχετικά άδειος και βαρετός και δεν μας παίρνει πάνω από μιάμιση ώρα να διασχίσουμε την «χώρα». Λίγο πριν τα Ελληνικά σύνορα αποφασίζουμε να κάνουμε στάση για βενζίνη και σοκολάτες. Είμαστε τυχεροί και σταματάμε στο πιο καινούργιο και ωραίο βενζινάδικο του ταξιδιού! Γυαλίζει, είναι πεντακάθαρο, τα παιδιά που φυσικά μιλάνε Ελληνικά είναι ευγενικά και μέσα έχει άπειρα πράγματα σαν σουπερ μάρκετ. Φουλάρουμε και κάνουμε διάλειμμα. Γεμίζουμε ότι άδειο χώρο έχουμε με τις τεράστιες Milka και απολαμβάνουμε την στάση και τον χυμό μας. Ο Γιώργος έχει ακόμα την μία βαλίτσα γεμάτη με μπισκότα και κρουασάν από την Ελλάδα και προσπαθούμε να φάμε τίποτα μην τα κουβαλάει άδικα πίσω. Ντυνόμαστε, χαιρετάμε τα παιδιά και πάμε για τα τελευταία 2 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα. Αριστερά και δεξιά η βιομηχανία των καζίνο έχει γεμίσει τον δρόμο με κακόγουστα κτήρια για τους Έλληνες που περνάνε τα σύνορα για να παίξουν. Φτάνουμε στο Σκοπιανό φυλάκιο και σε 30 δεύτερα έχουμε τελειώσει και βλέπουμε την Ελληνική σημαία στο βάθος. Για εμάς που έχουμε ζήσει στο εξωτερικό η συγκίνηση είναι πάντα μεγάλη με την επιγραφή “Welcome to Hellas” . Το γλυκό συναίσθημα του «έφτασα σπίτι» το νιώθεις μέσα σου. Ακόμη και όταν ζούσα στο Λονδίνο με το που πατούσαν οι ρόδες του αεροπλάνου στο παλιό Ελληνικό ένιωθες την ζεστασιά.

argy_kap

09/11/2018, 09:33

Ο τυπάκος στο Ελληνικό φυλάκιο είναι άνετος και χαβαλετζής, ρωτάει από πού ερχόμαστε και ίσα ίσα που κοιτάει τις ταυτότητες. Είμαστε σε Ελληνικός έδαφος και έχει αρχίζει και κάνει κρύο και σουρουπώνει. Ανεβάζουμε ρυθμό με σκοπό να είμαστε γύρω στις 9 Βόλο και από εκεί και έπειτα βλέπουμε την διάθεση του Γιώργου και αποφασίζουμε αν θα συνεχίσει ή αν θα μείνει το βράδυ Βόλο. Οι αλήθεια είναι ότι το Εύζωνοι-Βόλος είναι 250 χιλιόμετρα. Τώρα και με τις σήραγγες δεν είναι δύσκολη η διαδρομή και είναι απλά διαδικαστική. Βέβαια ένα από τα πράγματα που έχω πάντα στο μυαλό μου όταν επιστρέφω από ταξίδι είναι ότι τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν όταν φτάνεις πίσω. Νομίζεις ότι έχει τελειώσει το ταξίδι και χαλαρώνεις. Μπορεί να έχουμε ήδη 600+ χιλιόμετρα μέσα στην ημέρα αλλά και τα τελευταία 200 είναι εξίσου σημαντικά και επικίνδυνα. Πάντα προσπαθώ να το θυμάμαι και στο τέλος να είμαι λίγο πιο προσεκτικός. Κάνουμε μια στάση έξω από τον Βόλο για ανασύνταξη. Ο Γιώργος έχει να περάσει Μπράλο και έχει σίγουρα άλλες 3 ώρες μπροστά του. Αισθάνεται ξεκούραστος και θέλει να το πάρει σερί. Δεν προσπαθώ να του αλλάξω γνώμη γιατί και εγώ το ίδιο θα έκανα μια που προτιμάω να ξυπνάω πάντα σπίτι μου. Μία κόρνα στην διασταύρωση του Βελεστίνου ανανεώνει το ραντεβού μας για την επόμενη βόλτα. Σε 10 λεπτά είμαι στο υπόγειο του σπιτιού μου. Το κοντέρ γράφει 2629,1 χιλιόμετρα, 34 ώρες 49 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα οδήγησης.401075

argy_kap

09/11/2018, 09:34

Επίλογος
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν έχει το μικρόβιο πόσο διαφορετικά είναι τα ταξίδια με την μηχανή. Η επαφή με την φύση και τον κόσμο είναι διαφορετική από ότι με οποιοδήποτε άλλο μέσο. Ακόμη και η αντιμετώπιση που έχουν οι άλλοι απέναντι σου είναι διαφορετική. Είναι πιο εύκολο να σου πιάσουν κουβέντα και όλοι πάντα αναρωτιούνται από πού έρχεσαι και που πηγαίνεις. Τα παιδιά πάντα γουρλώνουν τα μάτια τους όταν περνάς δίπλα τους και φυσικά πάντα τα χαιρετάμε.
Το ταξίδι σε αυτές τις χώρες μου προκάλεσε πολλές απορίες και αναγκάστηκα κατόπιν εορτής να διαβάσω για το τι συνέβη στον πρόσφατο πόλεμο. Εμείς που τον ζήσαμε από τις ειδήσεις έχουμε πολλά ονόματα χαραγμένα στο βάθος του μυαλού μας. Πρίστινα, Σρεμπρένιτσα, Μπάνια Λούκα, Σαράγιεβο, Τούζλα είναι κάποια από αυτά. Οι μάχες και οι σφαγές είναι απίστευτες και τα εκατοντάδες νεκροταφεία σε όλες τις χώρες το μαρτυρούν. Τα ορεινά της Βοσνίας είναι στην χειρότερη κατάσταση και νομίζω ότι είναι η μόνη χώρα που δεν έχει συνέλθει ακόμα και δύσκολα το βλέπω να μπαίνει σε ρυθμό.
Οι περιοχές που βρίσκονται γύρω από το Κόσσοβο έχουν μεγάλο το Μουσουλμανικό στοιχείο και δείχνουν ότι τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαρίσει. Στο Κόσσοβο δεν μπήκαμε μια που η διαδικασία είναι πιο δύσκολο, κυρίως για τους Έλληνες που η καλή σχέση που έχουμε με την Σερβία δεν μας αφήνει να το αναγνωρίσουμε και δεν είμαστε και πολύ αγαπητοί σε αυτή την χώρα. Το vibe που σου δίνουν όμως οι περιοχές γύρω του είναι ότι ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Δεν θα αναλύσω τις πολιτικές λεπτομέρειες αλλά σίγουρα το Μαυροβούνιο και η Κροατία είναι οι χώρες που έχουν προχωρήσει και προχωράνε μπροστά. Λίγο λιγότερο η Σερβία και στην χειρότερη μοίρα είναι η Βοσνία Ερζεγοβίνη, τα Σκόπια και η Αλβανία (κυρίως βόρειο ανατολικά).
Ανοιχτούς λογαριασμούς με την πρώην Γιουγκοσλαβία αφήσαμε. Ο χρόνος δεν μας επέτρεψε να ανεβούμε βόρεια Κροατία και Σερβία που έχει υπέροχα μέρη να επισκεφτείς. Οι χώρες είναι μεγάλες και οι πέντε μόνο μέρες που είχαμε διαθέσιμες δεν έφταναν. Ήμασταν οριακά σε χρόνο αλλά τουλάχιστον πήραμε μία ιδέα.
Ελπίζω να μην χρειαστεί να γίνουν πάλι ανακατατάξεις στην περιοχή γιατί τα σημάδια του πρόσφατου πολέμου είναι εμφανή.
Και εις άλλα με υγεία! Καλά και ασφαλή χιλιόμετρα σε όλους!
401076