Πίνδος …. χορεύοντας με τις αρκούδες.

[Vrasidas]

Είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και χαζεύω διάφορα ταξίδια στο youtube. Το ραδιόφωνο κλασσικά παίζει παρακμιακά τραγούδια … ακούσματα από σκοτεινά, καπνισμένα με φτηνά τσιγάρα υπόγεια … Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που τραβά τον κόσμο σε αυτό το είδος της μουσικής … Κι όμως μέσα από την παρακμή έχει βεβαιωθεί ότι έρχεται η ανύψωση πολλών σημαντικών της ανθρώπινης ύπαρξης … δηλαδή της ψυχής – του μυαλού – της σκέψης – των συναισθημάτων … Αρκεί να μη βαλτώσεις εκεί … Ο σκοπός δεν είναι απλά να φτάσεις στον πάτο, αλλά να ξεκολλήσεις, όχι απαραίτητα αλώβητος, αλλά ζωντανός … Στην πορεία όλες οι πληγές θα επουλωθούν ούτως ή άλλως … έτσι όπως συμβαίνει με τα σπασμένα κόκκαλα … Το σημείο που έσπασε, μετά είναι πιο γερό από πριν …

Βλέπω τα ταξιδιωτικά και κάτι δεν μου κολλάει, κάτι μου είναι ξένο … Τα περισσότερα είναι έξω από το δικό μου κατάλογο των “πρέπει” με τα κλισέ της λογικής και τον καθωσπρεπισμό του “ταξιδιώτη” …

Πριν λίγες εβδομάδες κάπου είχα γράψει ότι κάποια στιγμή ίσως επιχειρήσω ένα "ανέβα" από Ναύπακτο μέχρι Γράμμο και πάλι πίσω από Ανατολικά των Τζουμέρκων και Άγραφα ... πάντα από βουνά χρησιμοποιώντας και χωματόδρομους ... χωριό - χωριό ... πλατεία - πλατεία ... Ύπνο σε σκηνή σε σχολεία και εκκλησίες ... δίπλα σε ρυάκια ... Ελαφριά ξηρά τροφή και το βράδυ τσίπουρα με παλιά γερά κόκκαλα σε καφενεία κάτω από πλατάνια ... Με ακούσματα και ιστορίες από τα παλιά ... ίσως και κανένα κλαρίνο ... από αυτά που ματώνουν την ψυχή ...

Πρώτα ο Θεός να δοθεί η ευκαιρία σε χρόνο, κατάλληλη μηχανή, από αυτές τις φτηνές ... που χαλάνε στη μέση του πουθενά και την επισκευάζεις εκεί ... με ένα κατσαβίδι και ένα κλειδί.
Και με κατάλληλη παρέα, από αυτές τις αφανείς παρουσίες ... που στη μέση του πουθενά δεν εγκαταλείπουν ... που όταν λυγίζεις σε πιάνουν από τον σβέρκο και σε τραβούν να ανέβεις στην πλαγιά και που όταν λυγίζουν και οι ίδιες στο λένε χωρίς κόμπλεξ και μικροψυχιές ... "Μαλάκα μου τα έχω παίξει, βάλε πλάτη ... τράβα λίγο περισσότερο να φτάσουμε..." ...
Αλλά τι λέω τώρα ... εδώ είναι Γη ...


Μάθημα ζωής Νο1 … οι λέξεις “ποτέ” και “πάντα” πρέπει να αφαιρεθούν από τα λεξιλόγια των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν την πραγματική ζωή … Το "ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" δεν είναι τυχαίο που γυρίστηκε και ταινία …

[Vrasidas]

Ήμουν έτοιμος στο πλαίσιο των γενικών ανακατατάξεων της ζωής μου να δώσω το χωμάτινο 250άρι που έχω, ένα WR250F του 2003. Η χρήση του WRF, θεωρητικά είναι συγκεκριμένη και περιορισμένη. Δηλαδή ιδανικό για εντούρο – πίστα και για λίγο χρονικό διάστημα καθώς τέτοιες είναι οι προδιαγραφές του. Κάτι ας πούμε όπως αντίστοιχα οι προδιαγραφές ενός παπιού …. καθαρά μοτοσικλετάκι πόλης και για μικρές αποστάσεις … Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να μη χαμογελάσω , έστω με λίγη δόση αλαζονείας ή ειρωνείας ... δύο συναισθήματα που ίσως και να έχουν λείψει λίγο από τη ζωή μου.

Αντιλαμβάνομαι πως τα περισσότερα τα παίρνω πλέον σαν χωρατά, ίσως και τη ζωή μου την ίδια … Πλέον το χαμόγελο έχει άλλη γεύση στα χείλη … η ειρωνεία και η αλαζονεία που λέγαμε … Ας είναι καλά το ράδιο με τα άσματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση …

Το WRF είναι ουσιαστικά μηχανή αγωνιστικής χρήσης … άρα λιτό … Δεν έχει μπαταρία άρα και το απαραίτητο ρεύμα , δεν έχει σχάρα, δεν έχει χρήσιμα πράγματα που σου κάνουν την ζωή εύκολη σε ένα ταξίδι … So what, τα δημιουργείς …

Μπήκε μια μπαταρία ανεξάρτητη του κυκλώματος με μια γέφυρα να τη φορτίζει μέσω του εναλλασσόμενου από το μανιατό με διακοπτάκι που να επιλέγω εγώ πότε και για πόσο θα τη φορτίζω. Κατασκευάστηκε μια απλή αλλά δυνατή σχάρα η οποία βιδώθηκε στις υπάρχουσες βίδες του πλαισίου και υποπλαισίου. Μπήκε επίσης ένας αδιάβροχος φορτιστής από σκάφος για να φορτίζει κινητό ή άλλη συσκευή.

Σε μια γωνιά μπήκαν κάποια βασικά εργαλεία και από μια σαμπρέλα για περίπτωση σκασίματος - σπρέι αλυσίδας – λίγες αλλαξιές – στρώμα – υπνόσακος – παγούρι – φακός – λίγα βασικά φάρμακα … και δύο πεντόλιτρα μεταφοράς καυσίμων. Η αλήθεια είναι ότι η κατανάλωση του 250 δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα νορμάλ της ίδιας κατηγορίας και γνωρίζοντας ότι η ορεινή επαρχία δεν φημίζεται για την πληθώρα των βενζινάδικων, κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε …
Βρέθηκαν μεταχειρισμένα PIRELLI ΜΤ21 σε πολύ καλή κατάσταση – ευγενική χορηγία αδελφικού φίλου και παλιού συναθλητή και όλα κομπλέ για ταξίδι.

Πριν καιρό συζητώντας με διάφορους γνωστούς για τα σχέδιά μου για βόλτα στα βουνά, πολλοί βρήκαν συναρπαστική την ιδέα να έρθουν μαζί και κάποιοι έκαναν ήδη προϋπολογισμούς εξόδων και σχέδια για το πώς θα περάσουν διαφορετικά αυτή τη φορά τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ως δια μαγείας όμως όσο πλησίαζαν οι μέρες σε όλους έτυχαν πολλά σοβαρά θέματα που δεν τους άφησαν να ακολουθήσουν. Οι συνήθεις ερωτήσεις λίγες εβδομάδες πριν ήταν :
- Που θα κοιμόμαστε ? … όπου μας πιάσει η νύχτα … έξω στην ύπαιθρο …
- Θα έχει πολύ χώμα ? … ναι …
- Εκεί δεν υπάρχουν άγρια ζώα ? … ναι … υπάρχουν και άνθρωποι όμως, ακόμα χειρότερα …
- Εάν έχουμε λάστιχο τι θα κάνουμε ? … θα το αντιμετωπίσουμε εκείνη την στιγμή ανάλογα τις συνθήκες …
- Πολλές δεν είναι 10 μέρες ? … ναι …
- Μα δεν θα κουραστούμε ? … ναι …
- Και αν χαθούμε ? … η χώρα είναι μικρή ... τραβώντας ευθεία θα βρεθούμε πάλι σε κατοικημένη περιοχή …
- Που θα κάνουμε μπάνιο ? … σε ποτάμια και βρύσες ...
- Δεν θα είναι παγωμένα ? … ναι …

Και φτάσαμε αισίως στο τελευταίο 10ήμερο πριν την αναχώρηση …. φυσικά μόνος μου … :D

[Vrasidas]

Ο Μέρφυ όμως δεν είναι πάντα τόσο καθίκι όσο φροντίζει να δείχνει . Συζητώ με πολύ πρόσφατη φίλη – ουσιαστικά τελείως άγνωστη στη ζωή μου μέχρι πριν λίγες ημέρες - για ταξίδια και διάφορα τέτοια. Λεπτοκαμωμένη, με σταθερό βαθύ βλέμμα, αλλά πεντακάθαρο. Συζητώντας για τα βουνά, καταλαβαίνω το ενδιαφέρον της για τη φύση, από το στυλ των διακοπών της. Καταλαβαίνω επίσης ότι δεν κολλά σε λόγους και δικαιολογίες, που γνωστοί “κομμανταράδες” έκαναν πίσω. Δεν είναι εύκολο ούτε σύνηθες για μια γυναίκα να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ σε ερημικό νησί για κάποιες εβδομάδες …

- Μπορώ να έρθω μαζί ?
- Έχεις ξανακάνει κάτι τέτοιο ?
- Όχι …
- Τι ταξίδια έχεις κάνει ?
- Δεν έχω κάνει … μόνο εντός Αττικής …
- Έχεις ξαναπατήσει χώμα ?
- Όχι …
- Το GS είναι βαρύ …
- Δεν πειράζει.
- Θα έχει πολύ κούραση και ιδρώτα ..
- Το καταλαβαίνω, εσένα σκέφτομαι …

Φφςςςςτ μπόϊνγκ …!!

Κάνω βόλτα με το GS 650 F … χμμμ … θέλει αλλαγές … τι να προλάβεις σε μια εβδομάδα …
Στέλιο βοήθεια !! Τι προλαβαίνουμε για να γίνει πιο λειτουργικό ? …
Τα συγκεκριμένα μηχανάκια έχουν απίστευτο θέμα με τις θερμοκρασίες. Κατασκευασμένα για βόρεια κλίματα εδώ υποφέρουν. Έκαναν και την απίστευτη παπαριά να έχουν μικρότερο ψυγείο από το προηγούμενο μοντέλο. Το φαντάζομαι με καύσωνα σε ανηφόρες με 1η ή 2α και μια ανησυχία την έχω … Επιπλέον, θέλει σίγουρα κόντεμα στις σχέσεις του.

Ο Κύρος Γρανάζης (Στέλιος) όμως δίνει λύσεις …

- Αλλαγή γραναζιού κίνησης με ένα δόντι λιγότερο που όντως δίνει μια ανάσα στο μοτέρ και καλύτερη επιτάχυνση με λιγότερο γκάζι.
- Κατάργηση θερμοστάτη νερού πάνω στο ψυγείο με σκοπό την συνεχή ροή του νερού λόγω μικρού ψυγείου, με πατέντα ειδικού εξαρτήματος στον τόρνο και προσθήκη επιπλέον σωλήνων για αύξηση του όγκου νερού.
- Αλλαγή βαλβίδας βεντιλατέρ με άλλη χαμηλότερων βαθμών με επίσης πατέντα ειδικού εξαρτήματος στον τόρνο.

Το GS ως δια μαγείας σταμάτησε να βράζει … άρα είμαστε σε καλό δρόμο. Την τελευταία στιγμή βρέθηκε ένα μεταχειρισμένο πίσω ON OFF λάστιχο. Το μπροστινό σε καλή κατάσταση αλλά όχι για χώμα … Πάμε και ο Ερμής προστάτης των μικρών και αδύναμων ακατάλληλων για ταξίδια μοτοσυκλετών, θα είναι βοηθός ούτως ή άλλως.

Ένα χαμόγελο μόλις μου ξέφυγε … μλκ μου έχουμε γίνει φλώροι … τέλος. Προσπαθούμε να ανατρέψουμε ταξιδιωτική ιστορία κάποιων χιλιάδων χρόνων της ανθρώπινης φυλής, σε περίπου δύο δεκαετίες. Αν δεν έχω φρέσκα λάστιχα δεν πάω ούτε για καφέ … αν δεν έχουν τον κατάλληλο δείκτη σκληρότητας ούτε να το σκέφτομαι. Τι?? Δεν είναι κατασκευασμένα για τον συγκεκριμένο χωματόδρομο της Άνω Ραχούλας ??? … δεν πρόκειται να πάω ποτέ σε αυτό το μέρος χρυσή μου… Πως ?? χωρίς χάρτη συμβατό με τζι πι ες ενημερωμένο την τελευταία εβδομάδα ??? δεν μπαίνω σε επικίνδυνους άγνωστους εγώ καλή μου … ξέρεις τι ακούω κάθε μέρα στο τιβι ??

Ξημερώνει η ημέρα που όλα τα περίεργα που βασανίζουν τη ζωή προσπαθώντας να την κάνουν μίζερη θα μείνουν πίσω. Οι δύο ανόμοιες μηχανές είναι έτοιμες, φορτωμένες με τα απολύτως απαραίτητα. Θα μου πεις, έχει γεννηθεί θηλυκό που σε ταξίδι ακόμα και 1μισης ώρας, έχει πάρει τα απολύτως απαραίτητα ?? Κοίτα να δεις που κάποτε μπορεί να συμβεί και αυτό …

Ο καιρός όσο καλοκαιρινός πρέπει, μεταξύ 19 και 32 βαθμών η διακύμανση με τάσεις να ανέβει λίγο … αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός, στα παπάρια μας. Ούτως ή άλλως στα βουνά έχει δροσιά και τα βουνά είναι περίπου στα 250 χλμ μακρυά, δηλαδή δίπλα.
Μέρφυ – WRF : 1 – 0 …. Με το καλημέρα. Στα πρώτα 500 μέτρα μια ωραία πρόκα, από αυτές που αφθονούν στην Ελληνική φύση όλο τον χρόνο, επισυνάπτει στενές ερωτικές σχέσεις με το πίσω λάστιχο και του το χώνει όσο πρέπει … τόσο όσο για να το θυμάται και να έχει το νου του την επόμενη φορά.
Το βουλκανιζατέρ όμως σχεδόν στα πόδια μας. Θα χάσουμε και μια δυό ώρες, και τι έγινε …

Αττική Οδός και μέσω Εθνικής ο Ισθμός Κορίνθου ήρθε γρήγορα. Ταχύτητες από 90 έως 110 χαλαρά και με μεγάλα περιθώρια δύναμης για προσπεράσματα κυρίως σε φορτηγά. Αν και σε πολλές περιπτώσεις τα προπορευόμενα μεγάλα οχήματα λειτουργούν μια χαρά ως ασπίδα, να καθαρίζουν τον δρόμο, να σε “ρουφούν” βοηθώντας στην κατανάλωση και τόσα άλλα.

Ανεφοδιασμός στο βενζινάδικο προς Λουτράκι και αποφασίζουμε να πάμε Ρίο από την παλαιά Εθνική. Ως παλαιός υπερταξιδευτής μπαίνω μπροστά για να δείξω το δρόμο …
Μέρφυ – υπερταξιδευτής : 2 – 0 … Από λάθος ακολουθώ το δρόμο για Τρίπολη. Ακριβώς το ίδιο λάθος, στο ίδιο ακριβώς σημείο που έκανα λίγα χρόνια πριν ! Είναι απίστευτη η ιδιότητα της κυτταρικής μνήμης του εγκεφάλου στο επαναλαμβάνει την ίδια αποδεδειγμένη μαλακία … μια ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα του προτεκτοράτου τους τελευταίους 2 αιώνες, το αποδεικνύει περίτρανα.

[bulmont]

:a014::a014::a014:

[Vrasidas]

Στο γνωστό πρώτο βενζινάδικο, αναστροφή κάτω από την υπόγεια γέφυρα και με ήρεμη χαλαρή οδήγηση ήρθε η ώρα για στάση και καφέ δίπλα στη θάλασσα έξω από το Δερβένι.

Η αλήθεια είναι πως έχω ξεσυνηθίσει τελείως ταξίδι με παρέα. Υπάρχει άγχος για την ικανότητα οδήγησης τελείως άγνωστου συνταξιδιώτη, για το γεγονός πως είναι το πρώτο του ταξίδι εκτός πόλης, για το ότι ανήκει στο “αδύναμο” φύλο κάτι που βεβαίως ανήκει σε λανθασμένο συναίσθημα αφού είμαστε όλοι θύματα του Ελληνικού κινηματογράφου, του μαθήματος των θρησκευτικών με την Εύα και των μανάδων μας. Α και της Σουμέλας με τα “μυξοκλάματα” …

Ωπ! … να και η γέφυρα με την πολυδιαφημισμένη “μακέτο” !! Ότι θα τη διέσχιζα με διαμορφωμένο πολεμικό εντούρο ούτε στα όνειρά μου. Φαντάζομαι το ίδιο σκεφτόταν και ο Mark Webber όταν έκανε τις γκαγκουριές του στο ίδιο σημείο.

Η Ναύπακτος μαγική όπως πάντα. Την τελευταία φορά που ήμουν εδώ ήταν πριν ένα χρόνο πάνω σε ένα καμουφλαρισμένο σε – για να μη τραβά την προσοχή του κόσμου - “ντιλιβεράδικο” παπί, γυρίζοντας από οδοιπορικό πάλι μέσα σε βουνά. Ιδανικό μέρος για στάση και κουτσομπολιό με δόσεις καφεΐνης και μυρωδιές αιθέριων ελαίων από καβουρδισμένους κόκκους … όμως έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος από τις πρωινές αναποδιές. Στο κάτω κάτω κάτω σιγά το μακρυά ... ένα απόγευμα μαζευόμαστε 2- 3 φίλοι και ερχόμαστε με τα παπιά μας για καφέ όποτε θέλουμε άλλη φορά.

Έξω από Ναύπακτο ανεφοδιασμός στο Ξεροπήγαδο και αναζήτηση πληροφοριών για τη διαδρομή που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Για μια ακόμη φορά είναι εμφανές το πόσο οι περισσότεροι άνθρωποι αυτού το τόπου – ακόμα και οι ντόπιοι – αγνοούν τα κάλλη και τις ομορφιές της χώρας μας. Δεν μπορέσαμε να μάθουμε τίποτα. Όλη η γνώση περιοριζόταν στα πέντε βασικά τριγύρω χωριά και στις μεγάλες πόλεις μέσω κεντρικών αρτηριών … πόσο μικρός ο κόσμος όλος.

Πέραν αυτών όχι μόνο δεν υπάρχει η γνώση αλλά το κυριότερο δεν υπάρχει το ενδιαφέρον για την γνώση. Και πώς να υπάρχει ... αφού πηγαίνουμε σχολείο όχι για να γίνουμε άνθρωποι με κρίση και δίψα για αναζήτηση αλλά κυρίως ανόητα μηχανήματα παραγωγής φόρων, να ελισσόμαστε μέσω βολέματος, να αποφεύγουμε την κριτική διάθεση και την αμφισβήτηση και να θαυμάζουμε ρηχές θολοκουλτουριάρικες ή ακραίες πρακτικές εκ του ασφαλούς. Μια σταγόνα χώρα του πλανήτη και παράλληλα τόσο άγνωστη …

Στρίβοντας αριστερά για Άνω Δάφνη το αίσθημα πως περνάς την πύλη του παραδείσου σε κυριεύει. Δεξιά ο Μόρνος, σχεδόν στεγνός, σχίζει στα δύο ορεινούς όγκους και καρδιές που γεμίζουν εικόνες και μυρωδιές. Στην περίπτωση τη δική μου, εκεί δίπλα στο Χάνι του Λόη, ο Μέρφυ με απίστευτη αναίδεια, μη υπολογίζοντας τις ομορφιές της φύσης και της στιγμής, έστειλε βαρβάτο έντομο με αδυναμία στο ανθρώπινο δέρμα, να περάσει από το κενό του μπουφάν στο πίσω μέρος του λαιμού και να κατέβει μέχρι χαμηλά στην πλάτη. Η συνταξιδιώτης βρισκόταν εμπρός μου και μάλλον από τους καθρέπτες της είδε έναν τύπο που φορούσε κράνος και ήταν σχεδόν ημίγυμνος από την μέση και επάνω, να επιδίδεται σε χορευτικές φιγούρες χωρίς όμως συνοδείας μουσικής τσάρλεστον ή κάτι παρόμοιο εποχής μεσοπολέμου. Μέρφυ – υπερταξιδευτής : 3 – 0 …

Όσο ανεβαίναμε τόσο πιο “μέσα” στο ταξίδι μπαίναμε … Ο δρόμος στένεψε, η ματιά απλωνόταν μακρύτερα, η απομάκρυνση από τους ανθρώπους και η απόκοσμη ησυχία προκαλούσε δέος. Χμμ … είναι εμφανές πως η εμπειρία λείπει, από την άλλη όμως περισσεύει η ψυχή. Η ταχύτητα προσαρμόστηκε στον συνταξιδιώτη αμέσως. Τα πρώτα σημάδια έλλειψης πείρας, φάνηκε στις πρώτες κιόλας συνεχόμενες φουρκέτες στο ανέβα της απέναντι μεριάς του Μόρνου. Σκέφτομαι πως ένα λεπτοκαμωμένο πλάσμα, πάνω σε μια βαριά μηχανή για τα μέτρα του και μάλιστα φορτωμένη, όχι μόνο λιποψυχά, αλλά συνεχίζει με σταθερό ρυθμό χωρίς σημάδια εμφανούς κόπωσης ή άγχους. Πώς να μη σκεφτείς διάφορα εκείνη τη στιγμή για τους τυπικούς κομμανταρέους της καφετέριας. Και είναι μόνο η αρχή … Η αλήθεια είναι πως ήμουν συνεχώς σε κατάσταση συναγερμού χωρίς όμως να το δείχνω ή να μεταφέρω αυτό το άγχος στο συνταξιδιώτη μου.

Η πορεία προς τα βόρεια συνεχίστηκε ρολάροντας σε χαλαρούς ρυθμούς. Εξάλλου πρώτη ημέρα είναι χωρίς να μας κυνηγά κάτι ή κάποιος. Έτσι όπως ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινή μας πραγματική ζωή … δεν μας κυνηγά επί της ουσίας κανείς άλλος πλην του εαυτού μας.

Μετά τον Παλαιόπυργο το τοπίο αλλάζει με πολύ έντονο το πράσινο με δάσος από μαύρα πεύκα νομίζω. Από τα χαμηλά του Μόρνου ουσιαστικά δεν έχουμε σταματήσει να ανεβαίνουμε ομαλά όλο και ψηλότερα. Ο δρόμος είναι σε καλή κατάσταση, με μηδενική στην κυριολεξία κίνηση ή ύπαρξη ανθρώπινης παρουσίας.

[Vrasidas]

Αποφασίζουμε στην διασταύρωση να πάμε δεξιά προς Ελευθέριανη. Η αποτύπωση της διαδρομής πάνω στον χάρτη μοιάζει πιο ερημική και περιπετειώδη. Ότι πρέπει για ένα φορτωμένο με Γερμανικές ενοχές Τζι Ες και ένα Ιαπωνικό γέρικο πολεμικό αλλά με γερά κόκκαλα σκαρί.
Η επιλογή της διαδρομή μας αποζημίωσε στην κυριολεξία. Πράσινο - μεθυστικός καθαρός αέρας – πλεόνασμα οξυγόνου καθώς τα πνευμόνια ακόμα κουβαλούν αποθηκευμένα απόβλητα του κράτους των Αθηνών. Που θα πάει σε λίγο θα καθαρίσουν και αυτά … το μυαλό ήδη καθαρίζει με γρηγορότερους ρυθμούς.

Φτάνουμε σε τρίστρατο με ομολογουμένως ευδιάκριτες – τι έκπληξη! - πινακίδες. Εκεί έμαθα πως υπάρχει και 2η Αράχωβα σε αυτόν τον πλανήτη. Ελευθέριανη αριστερά ακολουθώντας ένα μεθυστικό κατέβασμα με γλυκές στροφές που δεν τρομάζουν με ΠΟΛΥ θέα …

Κάποια στιγμή περνώ δίπλα από χειροποίητη πινακίδα με κόκκινα γράμματα στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Προλαβαίνω ασυναίσθητα να τη διαβάσω και συνεχίζω στη μοίρα μου την προκαθορισμένη … Ξαφνικά πατάω φρένο και φωνάζω στον εαυτό μου: Μλκ μου είναι δυνατόν !! Γυρίζω αμέσως πίσω και … όντως μλκ μου, είναι δυνατόν !! Κάποιος ευσυνείδητος πολίτης προειδοποιούσε τους συμπολίτες του πως στην περιοχή κυκλοφορούν ημιάγρια γουρούνια !!! Είμαι σίγουρος πως τα ντόπια γουρούνια στη γλώσσα τους, ίσως όμως και σε όλο τον κόσμο, προειδοποιούν το ένα το άλλο πως στην περιοχή υπάρχουν και κυκλοφορούν σίγουρα ημιάγριοι άνθρωποι …

Κοντεύοντας 19:00 μπαίνουμε Ελευθέριανη. Στην είσοδο του χωριού βρύση με τρεχούμενο παγωμένο νερό και τεράστιος πλάτανος, προκαλούν και προσκαλούν για στάση δροσιάς. Δεν πρέπει ΠΟΤΕ να λες όχι σε τέτοιες προσφορές …

Σε λίγα λεπτά σταματά αυτοκίνητο δίπλα στην βρύση να γεμίσει παγούρια. Επιτέλους κάποιος που γνωρίζει πράγματα και θάματα της περιοχής. Κάτοικος του μεγάλου μαντριού των Αθηνών αλλά με καταγωγή από αυτό το χωριό. Ζεστές χαιρετούρες για σπάσιμου πάγου με τις συνήθης ερωτήσεις ποιανού είμαστε και που πάμε. Φυσικά το χωριό του είναι το ωραιότερο της περιοχής αλλά εντάξει και τα άλλα καλά είναι. Τον ρωτάμε που υπάρχει καλό φαγητό και μέρος για βραδινό εξοχικό ύπνο.

Μαθαίνουμε πως πιο κάτω υπάρχει η φυσική πισίνα του χωριού που ο κόσμος κάνει τα μπανάκια του (μια φυσική λεκάνη που μαζεύει νερό που έχει και ψάρια !) στο ρέμα Κότσαλος. Καλό φαγητό θα βρούμε πιο πάνω σε γνωστό Χάνι της περιοχής πέρα από το επόμενο χωριό αλλά όχι πολύ μακρυά. Να είσαι καλά ρε πατρίδα για τον χρόνο που αφιέρωσες να δείξεις τι σημαίνει γνήσια καλοπροαίρετη φιλοξενία και βοήθεια.

Πράγματι σε λίγα λεπτά φτάνουμε σε γεφύρι που περνά το ρέμα και στα δεξιά μας ακριβώς δίπλα του μια φυσική πισίνα μας κλείνει το μάτι. Μια πιο προσεκτική ματιά θα έλεγα πως είναι επίσης ιδανικό μέρος για κατασκήνωση και διανυκτέρευση. Με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίζουμε πως πρώτα βουτάμε – ξεπλένουμε ιδρωτίλα – κάνουμε την προβλεπόμενη γυμναστική εντός πισίνας που δεν τραυματίζει αρθρώσεις - μύες και ανάλογα τη διάθεση πάμε για φαγητό και γυρίζουμε για την κατασκήνωση.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβω πως μεγάλωσα. Ξύπνα Βρας … έχεις καβαλήσει τα 50 … και αυτά τα νερά δεν είναι για τις φλώρικες θερμοκρασίες που έχεις συνηθίσει. Αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική αίσθηση … μετά από λίγα λεπτά κρυοπληξίας νομίζεις πως είσαι ξανά 20άρης. Μα τους Θεούς των Γιαπωνέζικων δίτροχων, είναι απίστευτο πως ένα απλοϊκό ρέμα μπορεί να αναζωογονήσει σε τέτοιο βαθμό ένα κουρασμένο κορμί … Εάν ο Τσιτσάνης τύχαινε και βουτούσε σε αυτά τα νερά, ίσως στα μπουκουζερί να ακούγαμε κάτι διαφορετικό από το “Με παρέσυρε το ρέμα” … ίσως κάτι σε “Μου το εξαφάνισε το ρέμα” … ποιος ξέρει.

[Vrasidas]

Η ώρα περνά και ο ήλιος έχει ήδη πέσει εδώ και ώρα πίσω από τις βουνοκορφές, σχεδόν μας είχε προλάβει η νύχτα. Φτάνουμε στο Χάνι που μας σύστησε ο φίλος πιο πριν. Ένα μεγάλο υπό κατασκευή ακόμα θα έλεγα κτίριο, πάνω στον δρόμο μας… Ανταλλάζουμε μεταξύ μας ματιά, κοιτάζουμε λίγο τον χάρτη και συνεχίζουμε βόρεια. Όχι ότι ήταν κάτι απαγορευτικό ότι είδαμε, αλλά η πρώτη ματιά δεν ικανοποίησε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Και όταν το μυαλό παίζει παιχνίδια, δεν παίζεις με αυτά …

Μόλις κάποιες 100άδες μέτρα μακρυά, μετά από δεξιά στροφή σε έναν καταπράσινο στενό ορεινό δρόμο, δεν γίνεται να μη σταματήσεις … Το Χάνι της καρδιάς μας και όπως αποδείχτηκε του στομαχιού μας επίσης. Παλιό, πέτρινο, αγέρωχο, παραδοσιακό, ζεστό, με μια βεράντα κρεμασμένη στην άκρη της πλαγιάς στην απέναντι μεριά του δρόμου, εδώ και 200 χρόνια !! περιποιείται ταξιδιώτες και κάθε λογής ανθρώπους που έχουν ανάγκη την θαλπωρή του. Το Χάνι του Λιόλου, ουδεμία σχέση με τον συμμαθητή μου τον Δημήτρη ... Το Χάνι σε δυό χρόνια κλείνει δυό αιώνες συνεχόμενης λειτουργίας. Η στάση ήταν τουλάχιστον επιβαλλόμενη για αρκετούς λόγους και όλοι τους ήταν καλοί.

Από το συγκεκριμένο πέρασμα έχουν περάσει εκατομμύρια ψυχές... Ένα πέρασμα φορτωμένο με ανθρώπινο πόνο και χαρά - προσδοκίες - όνειρα - αγωνίες και ενέργεια από όλες αυτές τις ψυχές που ηθελημένα ή αθέλητα, άφησαν εκεί ριζωμένα ποίηση, κίνδυνο, ελευθερία, καλοσύνη, αμαρτίες ...
Κάθεσαι στο μπαλκόνι που κρέμεται στην πλαγιά και σε συνεπαίρνει το "τίποτα" ... γίνεσαι μέρος του και δεν θέλεις να περάσει η ώρα ... μόνο να γεμίζει το ποτήρι ... Ότι πιάτο ήρθε άξιζε μέχρι και την τελευταία μπουκιά ... και δεν είναι η πείνα που έκρινε την γεύση … Η ώρα όμως είναι αμείλικτη όπως και όλα τα προδιαγραμμένα από το κάρμα της ζωής ... Το μέρος δεν προσφέρεται για ύπνο ... τα δυό μικρά σκυλιά δίπλα είναι πολύ πιο ενοχλητικά από όσο μπορεί να αντέξει η ησυχία του "τίποτα" ... ίσως στο επόμενο χωριό ...

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, οδηγώντας σε ένα θεοσκότεινο απόκοσμο ορεινό δασικό δρόμο, μπαίνουμε στην Καστανιά ... Η ώρα είναι σχεδόν 24:00 … Κάνω αναγνωριστική βόλτα για ήσυχη γωνιά. Έχει εκκλησία χωρίς κόσμο τριγύρω και πάρκινγκ ... Γυρίζουμε προς πλατεία και κατηφορίζοντας φτάνουμε σε αυτήν ... Μένω με το στόμα ανοικτό ... τι ομορφιά Θεέ μου ... όλο το χωριό είναι μαζεμένο εκεί ... Καμιά 40αριά άτομα έχουν γυρίσει και μας κοιτάζουν όλοι μαζί, αμίλητοι ...

Σταματάω λίγο πριν - λίγο πιο ψηλά από την πλατεία ... Μας μέτραγαν και τους μέτραγα ... Ο ξερός κρότος της FMF εξάτμισης ήταν το μόνο που ακουγόταν ... Στιγμές που δεν μπορείς να ξεχάσεις ... Ήταν όλοι ακίνητοι και κοίταζαν με έκπληξη ... κάποιοι με καχυποψία ... Τέτοια ώρα ? ... τι κάνει αυτός εδώ ? ... εδώ είναι μόνο ντόπιοι ... Σβήνω - στήνω και πάω στην άκρη της πλατείας με τα πόδια χωρίς να βγάλω κράνος ... Τα κεφάλια με ακολουθούσαν θυμίζοντάς μου αγώνα τέννις ... και εγώ να είμαι το μπαλάκι ...

Και η συνέχεια είναι από αυτές που βλέπεις σε Ελληνικές ταινίες ... Μας έφεραν τραπέζι από το μαγαζί μέσα ... μας κέρασαν ότι ήπιαμε ... μας έδωσαν πληροφορίες για το χωριό τους ... μας ρώτησαν τι χρειαζόμαστε - που πάμε - πως ήρθαμε έως εκεί ...
Χαζεύω τα πιτσιρίκια που παίζουν με τα κράνη μας, που περιεργάζονται τις μηχανές μας με δέος … το χαμόγελο μέχρι πίσω από τα αυτιά τους. Έτσι πρέπει να περνούν τα καλοκαίρια τους οι αυριανοί ψυχικά υγιείς ενήλικες. Με τέτοιου είδους ζεστές αναμνήσεις από τα αγνά καθάρια παιδικά τους χρόνια.
Ο πιο θαρραλέος από τους μεγάλους - ο Γιώργος – δίνει το κινητό του μην τυχόν και μας συμβεί κάτι στον δρόμο ... ότι και εάν συμβεί θα ενεργοποιηθεί όλος ο τόπος να τρέξει!! Ήρθε και ο πρόεδρος του χωριού στο τραπέζι μας, να συστηθεί και να ρωτήσει πως μας φαίνεται το χωριό τους ...
Απορώ πως δεν έχουν ανακαλύψει οι φωστήρες του κινηματογράφου αυτή την απίστευτα όμορφη και γραφική πλατεία. Ο φωτισμός – τα πλατάνια η δροσιά – οι παρέες σκορπισμένες ένα γύρω και απόλυτα εναρμονισμένες με το τοπίο. Από τις παρέες που δεν μολύνουν το σκηνικό που απλώνεται γύρω μας. Μαγικές στιγμές και συγκινητικές ...

Ρώτησα εάν μπορούμε να κοιμηθούμε στην εκκλησία ... Ποιά εκκλησία μου λένε ... Εδώ δίπλα στις βρύσες, δίπλα στην πλατεία θα κοιμηθείτε ... Είναι σκεπασμένο για την υγρασία, οι τουαλέτες είναι δίπλα και έχεις και φρέσκο τρεχούμενο νερό ... Δεν ήθελα να τελειώσει η βραδυά ...

[Vrasidas]

Το πρωινό ξύπνημα ήταν σκέτη ευλογία ... Χαράματα ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να πείσω εαυτό πως δεν ονειρεύομαι ακόμα. Απίστευτες μυρωδιές και ήχοι από μια φύση που ξυπνά, δεν ανταλλάσσονται με τίποτα …

Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως τελικά πρέπει να είμαι πολύ τυχερός ... Αυτό που μετράει ότι και εάν έχει συμβεί στην ζωή μας , είναι το αποτέλεσμα κάτω από τη γραμμή.
Αναλογίζομαι τη χθεσινή ημέρα και πως ξεκίνησε. Αρχικά έδειχνε πως αυτό το κωλόπαιδο ο Μέρφυ ξεκίνησε με νίκη από τα αποδυτήρια. Ένα σκασμένο λάστιχο με το καλημέρα σας, μια λάθος διαδρομή προς Τρίπολη, ένα εξωγήινο έντομο να κόβει βόλτες κάτω από τα ρούχα μου …
Κοίτα πόσες αιτίες για να οδηγηθούμε τελικά εδώ για διανυκτέρευση και όχι στο Πάντα Βρέχει που ήταν ο αρχικός σχεδιασμός …
Ότι ακριβώς είχε συμβεί στην Κρήτη και είχα βρεθεί τελικά εκτός προγράμματος, σε εκείνη τη μαγική βραδιά στα Μάταλα.

Μλκ Μέρφυ σου ρίχνω στα αυτιά κατά κράτος …

Κάπως έτσι θα έπρεπε να ξυπνούν οι άνθρωποι τα πρωινά ... Καστανιά - το πιο φιλόξενο χωριό όλων όσων βρέθηκαν στο διάβα μου μέχρι τώρα ...
Δηλαδή εάν έτσι ήταν η πρώτη ημέρα, οι υπόλοιπες πως θα είναι ??



>>>>> Συνεχίζεται <<<<<<

[Vrasidas]

Η πρωινή εικόνα της πλατείας αν και ΔΕΝ έχει τίποτα να ζηλέψει από την βραδινή, προτιμώ όμως αυτή την ατέλειωτα μεθυστική βραδινή της χάρη.

Άνοιγμα χάρτη και απόφαση προς τα πού θα κινηθούμε. Τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους γρήγορα και αναχωρήσαμε πριν το χωριό ξυπνήσει. Δεν το κρύβω πως αυτός ο τόπος ριζώθηκε στα βαθιά μου. Κάθε φορά που το ανασύρω από τις αποθήκες τις μνήμης, κάθε φορά το ίδιο δυνατό συναίσθημα … πως σε αυτή την πλατεία θα ξανακάτσω κάτω από τον ίδιο πλάτανο, θα πιώ ένα ποτήρι κρασί και θα ακούσω και θα πω δέκα ζεστές ειλικρινείς κουβέντες ξανά. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που είμαι στο ιερό πληκτρολόγιο της εξομολόγησης, απορώ πως δεν το έχω πραγματοποιήσει ακόμα.

Αλλά θύμα της πλάνης και εγώ όπως οι περισσότεροι. Έκδηλη η κυριαρχία της απατηλής αίσθησης πως έχουμε απεριόριστο χρόνο … Σουρωτήρι το σώμα μας … και ακόμα χειρότερα η ίδια η ψυχή μας. Ο διαθέσιμος χρόνος που μας έχει διατεθεί γλιστρά από μέσα μας δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο, ανάσα με ανάσα χωρίς η ματαιοδοξία μας να το νιώθει ή ακόμα χειρότερα να το παραδέχεται. Ώρες ώρες κοιτάζω τους χάρτες με τις σχεδιασμένες διαδρομές που έχω αποθηκεύσει προς υλοποίηση. Από την μια οι σχεδιασμένες, από την άλλη οι υλοποιημένες … ποια η διαφορά τους ?? Είναι απλό, οι δεύτερες έγιναν επειδή ένα “ρε δε γ@μιέστε όλοι λέω εγώ” βγήκε αυθόρμητα και ανακουφιστικά. Ένα “ρε γ@μιέστε λέω εγώ” τελικά πράγματι ελευθερώνει … και απλά φεύγεις.

Το χωριό από μακρυά δείχνει όπως όλοι οι συνήθεις σκαρφαλωμένοι σε πλαγιές οικισμοί. Αν ήξεραν τι κρύβεται στο κέντρο … εκεί που είναι η καρδιά. Γι’ αυτό σου λέω Βρας, αγνόησε χάρτες – οδηγίες – πρέπει – και όλα τα σιδερόφραχτα μονοπάτια που σου δείχνουν οι “σοφοί” του κόσμου … ένα είναι το μονοπάτι, αυτό που η καρδιά δείχνει.

Ο χάρτης δείχνει βατό χωματόδρομο προς Φράγμα του Εύηνου. Δεν είναι άσχημη ιδέα να γίνει η πρώτη δοκιμή του Τζι Ες. Σίγουρα δεν το μετανιώσαμε. Δασικός δρόμος πνιγμένος στο πράσινο … η πρωινή ατμόσφαιρα δροσερή, γεμάτη μυρωδιές του δάσους, η ταχύτητα μια χαρά, τόση όση χρειάζεται για να μην έχω άγχος για την συνοδοιπόρο και να μπορώ παράλληλα να παρατηρώ τα περισσότερα γύρω μου. Αν ήξεραν οι άνθρωπες της πόλης … αν ήξεραν …

Το φράγμα ξεπροβάλει εμπρός και χαμηλά. Η θέα από τα πρώτα σπίτια του Αγ. Δημήτριου καταπληκτική, γύρω από την τεχνητή λίμνη και όσο πιάνει το μάτι, καταπράσινα βουνά … η ατμόσφαιρα ακόμα λίγο θολή από την πρωινή καταχνιά … στον δρόμο όπως πάντα δεν κυκλοφορεί ψυχή. Ευτυχώς …

Κάνουμε το γύρο της λίμνης από αριστερά με σκοπό να προσεγγίσουμε την Δομνίτσα για καύσιμα. Φτάνοντας Νεοχώρι ο χάρτης δείχνει χωματόδρομο αριστερά ή άσφαλτο από δεξιά μέσω Αράχωβας. Σκεφτόμαστε πως είναι κρίμα να μην πιούμε καφέ σε Αράχοβα που απουσιάζουν οι δηθενιές. Εξάλλου είναι νωρίς ακόμα να ζοριστούμε με μακρινές χωμάτινες διαδρομές. Η πρώτη επαφή ήταν ήρεμη, χωρίς δράματα και πολύ σκόνη … ουσιαστικά ανύπαρκτη θα έλεγα, λόγω της υγρασίας του δάσους.

Αράχοβα λοιπόν και δεν το μετανιώσαμε. Η πλατεία της πανέμορφη, με δροσιά και μπόλικη σκιά από τεράστιους πλάτανους. Κολλητά με την πλατεία, όμορφα γραφικά παραδοσιακά κτίσματα, πολύ πράσινο και κυρίως μια πλατεία που από νωρίς ο κόσμος την τιμά με την παρουσία του. Εκεί συνειδητοποίησα πως ήταν Κυριακή. Τώρα εξηγείται … το καλό ντύσιμο, η περατζάδα ακόμα και ηλικιωμένων ζευγαριών, τα πιτσιρίκια που έβαζαν την αδρεναλίνη τους να δουλεύει υπερωρίες χωρίς ίχνος κούρασης … (τα κωλόπαιδα … ζηλεύω) …

Σκέπτομαι πως, εκτός της θρησκευτικής πλευράς, το πόσο προσφέρει κοινωνικά το Κυριακάτικο εκκλησίασμα τελικά. Είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία ο κόσμος να βγαίνει από το καβούκι του, να σηκώνεται από το κρεβάτι του, να κάνει κάτι δημιουργικό με τον χρόνο του, να ξαναβρεί τη φιλία, την παρέα, την κουβέντα από αυτές που ο ένας κοιτάει τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο και όχι μέσα από μια οθόνη, να ακούει την χροιά της φωνής που δεν κρύβει συναισθήματα και νοήματα.
Πόσο αντιληπτή σε συναίσθημα μπορεί να γίνει μια κουβέντα μέσα από μια γραμματοσειρά, ειδικά σε γκρίκλις … ένας Θεός ξέρει μόνο. Με λίγα λόγια ο άνθρωπος να μην ξεχνά πως είναι άνθρωπος … και οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την επαφή, με τα μάτια - με τα αυτιά - με τη μυρωδιά - με το άγγιγμα … Πως να αγγίξεις την ψυχή κάποιου με το γαμωκινητό την πουτάνα μου μέσα … πως ??

Αυτές οι πλατείες των χωριών με έχουν στοιχειώσει τελικά … εκτός των παιδικών μου χρόνων μου αναμνήσεων, μου βγάζουν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω ή βαθιά να κατανοήσω. Ψάχνω τα κατάλληλα λόγια αλλά δεν …

[Vrasidas]

Η διαδρομή μέχρι Δομνίτσα Θεϊκή. Πράσινο – δέντρα – πυκνό δάσος – σκιερή διαδρομή που δεν θες να τελειώσει. Αναρωτιέμαι το χειμώνα τι θα γίνεται εδώ πέρα. Πόσο θεωρητικά σκληρή θα είναι η ζωή. Οι άνθρωποι φυσιολογικά πρέπει να κυκλοφορούν λιγότερο, να υποχρεώνονται να μένουν μέσα και να μιλούν, να επικοινωνούν μιλώντας δίπλα σε ένα αναμμένο τζάκι κοιτώντας ο ένας ο άλλος … πραγματική κόλαση δηλαδή σύμφωνα με τα αστικές σημερινές προδιαγραφές.

Το ημερολόγιο δείχνει 2017 και ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα γίνεται σε μπακάλικο – μίνι μάρκετ – πολυπαντοπωλείο … σε ρόλο λιτρόμετρου, άδειο 5λιτρο Souplin. Εντάξει μια γραφικότητα την έχει. Από την άλλη όμως βλέπεις πως ο άνθρωπος που θέλει να ζήσει, την άκρη του θα την βρει, θα σκεφτεί και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και να επιβιώσει με αξιοπρέπεια και να μη μιζεριάσει … Αλλοίμονο στους άνθρωπες της πόλης, που με το παραμικρό θα πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα … μα με το παραμικρό όμως. Θα μου πεις δεν είναι όλοι έτσι, είναι και αυτοί που επαναστατούν, αγριεύουν και θεριεύουν όταν χάνει - έστω από αδικία – η ομάδα τους … γιατί το ολυμπιακό τριφύλλι Σουμέλα μου είναι στάση ζωής, θεσμός ιερός.

Αναστροφή και 2-3 χιλιόμετρα πιο πίσω στρίβουμε δεξιά για Φαράγγι Πάντα Βρέχει … Ο δρόμος ασφάλτινος, φρέσκος … Τι χαρά σκέφτομαι, λιγότερο άγχος … Επειδή τέτοιου είδους σκέψεις μόνο ως ύβρις της περιπέτειας μπορούν να ληφθούν, επενέβη άμεσα η Νέμεσις. Ο φρέσκος δρόμος και φονιάς της περιπέτειας σε λίγες μόλις 100άδες μέτρα τελειώνει και μπαίνουμε σε δασικό πανέμορφο χωματόδρομο.

Η φύση τριγύρω οργιάζει στην κυριολεξία. Κινούμαστε σε πατημένο σκληρό χωματόδρομο ανάμεσα σε ορεινούς όγκους που προκαλούν δέος. Συχνά πυκνά καταλαβαίνεις πως ο δρόμος έχει δεχθεί ανθρώπινη παρέμβαση με βαριά χωματουργικά έργα, με συγκεντρωμένες κροκάλες σε ίσως λίγο περίεργα σημεία του δρόμου αλλά προς το παρόν η διάσχιση είναι εύκολη και βατή. Αφήνω το Τζι Ες να πηγαίνει μπροστά στο ρυθμό του, έχοντας πάντα την προσοχή μου πάνω του και λίγο πιο μακρυά όταν αυτό είναι εφικτό. Αυτό που συμβαίνει γύρω όμως, αποζημιώνει κάθε αίσθημα ανησυχίας και άγχους.

Η FMF κροταλίζει μέσα στην απίστευτη ησυχία … θα πρέπει να ακούγομαι δυό τρεις βουνοκορφές πιο πέρα. Μερικές παρασύρομαι με το δεξί γκριπ παλιμπαιδίζοντας, αλλά με πετύχω σε κρυφή γωνιά ορκισμένους τύπους που σκοπό και κύρια αποστολή έχουν να γεμίζουν τα γερμανικά ταμεία μέσω του κατοχικού υπερταμείου, είναι λίγο απίθανο.

Η ζέστη αναβαίνει αισθητά και καταλαβαίνω πως από τη μια η προσπάθεια να κρατηθεί στο δρόμο το βαρύ Τζι Ες, από την άλλη η αύξηση της θερμοκρασίας, επιβάλλεται συχνότερες στάσεις για ανάσες δροσιάς και αναπλήρωση υγρών. Ευκαιρίες για ανάσες δροσιές θα βρει κανείς κάθε λίγο και λιγάκι. Οι βρύσες από πηγές δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι τόσες μα τόσες πολλές. Φρέσκο τρεχούμενο παγωμένο νεράκι από τα έγκατα της Γης … από αυτό που ξεπλένει αμαρτίες στην επιφάνειά της.
Παρεμπιπτόντως, το Yamahaκι μέχρι τώρα δεν έχει κάψει σχεδόν τίποτα. Το 8λιτρο μαμά ντεπόζιτο έχει φανεί προς το παρόν υπεραρκετό και δεν χρειάστηκε η χρήση του εφεδρικού κάνιστρου καθόλου. Ο ρυθμός που ακολουθούμε έχει συμβάλει στα μέγιστα βεβαίως βεβαίως … Α ρε συνοδοιπόρα Τζι Ες, φονιάδες των βενζινάδικων …

Όσο πιο βαθειά μπαίναμε στο βουνό τόσο πιο άγριος γινόταν ο δρόμος. Πλέον είμαστε στην καρδιά των χωματουργικών έργων. Ο δρόμος σε μερικά σημαία δεν είχε καν στρωθεί, παρά μόνο υπήρχαν τα πατήματα πάνω στις σπασμένες κροκάλες από τα φουρνέλα, από τις τεράστιες ρόδες των μηχανημάτων έργων. Σε κάποια σημεία η κατηφόρα ήταν ποοοολύ απότομη, με τελείως σαθρό μονοπάτι από τις πέτρες που δεν πρόσφεραν ίχνος πρόσφυσης. Το ξανθό λεπτοκαμωμένο “σκυλί” μπροστά μου, δεν κόλλησε πουθενά. Η προσπάθεια ήταν εμφανής αλλά το έκανε να μοιάζει τόσο φυσιολογικό … Όταν τα πράγματα ίσιωναν από τα ζόρια έβρισκα πάντα ευκαιρίες να σταματήσω για φωτογραφίες – για προσαρμογή προστάτη – για να θαυμάσουμε τη φύση και τα αρπακτικά που αιωρούνταν με ανοιγμένα τα φτερά από επάνω μας … μέχρι που οι ανάσες έπεφταν στο κανονικό και πάλι από την αρχή.

[Vrasidas]

Ο δρόμος ξαφνικά έγινε ομαλός και χαρά Θεού για χαλαρή εντουροεκδρομή. Φυσικά καταλαβαίνεται πως το μικρό 250άρι ούτε που έβηξε σε όλο αυτό το πανηγύρι ... το πρόβλημά του πάντα ήταν πως έκανε τα περάσματά του με πολύ μικρές ταχύτητες ακολουθώντας το βαρύ γερμανικό. Κι όμως με δυό τρεις ακόμα παρεμβασούλες θα ήταν και αυτό μια χαρά. Ένα χωμάτινο μπροστινό – δυό δόντια περισσότερα στο πίσω γρανάζι – άλλη ρύθμιση από την μαμά ρύθμιση στις αναρτήσεις και έχεις ένα μηχανάκι που πάει παντού.

Ήρθε η στιγμή που η κούραση της συνοδοιπόρου ήταν πλέον εμφανής. Μεγάλη στάση πριν το τελευταίο κατηφορικό κομμάτι (το οποίο επίσης ήταν από σαθρή κροκάλα) προς το Πάντα Βρέχει επιβάλλεται. Σκιά - σβήσιμο – στήσιμο – τσιγάρο - νερό και οι φωνές από τα κάτω χαμηλά των ανθρώπων που διέσχιζαν το φαράγγι, έφταναν έως επάνω σε εμάς. Μαζί με τις φωνές όμως έρχονταν και ένας γνώριμος ήχος … “Δεν μπορεί” σκέφτομαι … “Μπααα … δεν το νομίζω” ξανασκέφτομαι … Και ο θόρυβος από κάτω χαμηλά πλησίαζε … και πλησίαζε …

Σε μερικά λεπτά και πριν το τσιγάρο τελειώσει, περνά από μπροστά μας ανεβαίνοντας την ανηφόρα μαλλιοκούβαρα, ένας πιτσιρικάς καμιά 15αριά χρονών – ξεκράνωτος – με σαγιονάρα – κοντό παντελονάκι πάνω σε παπί δεκαετίας ’80 με ασφάλτινα λάστιχα και πετώντας μας ένα ξερό “γεια” συνεχίζει προς τα πάνω. Από πίσω ακολουθούσε μικρό βανάκι, προφανώς σε ρόλο σκούπας … Κοιταζόμαστε, σβήνει το τσιγάρο με τσαντίλα, βάζει κράνος και ανεβαίνει μηχανή … Είναι από τις στιγμές που δεν μιλάς και κάνεις το κορόιδο …

Σε λίγα λεπτά επιτέλους στο διαβόητο φαράγγι. Δεν έχει όσο κόσμο περίμενα. Οι σκιές είναι ήδη πιασμένες από τα λιγοστά αυτοκίνητα αλλά και τι έγινε, ας καθόμασταν σε καφετέρια να βλέπουμε πεντακάθαρα στημένους αγώνες.

[Vrasidas]

Κάθομαι σε έναν από τις εκατοντάδες λείους βράχους του φαραγγιού με τα πόδια μου να ανακουφίζονται στο σχεδόν παγωμένο τρεχούμενο νερό του Κρικελιώτη. Στο βάθος απλώνεται το φαράγγι, κόσμος πάει προς τα εκεί, άλλοι έρχονται, άλλοι βουτούν σε διπλανές μικρές φυσικές αβαθείς πισίνες με καθαρό αλλά παγωμένο νερό. Οι τσιρίδες σε κάθε βουτιά από τις κοπέλες, είναι το χαρακτηριστικό του πόσο παγωμένο είναι το νερό. Χάρηκα το γεγονός πως αρκετές οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά διασχίζουν αυτή την περίπου μισής ώρας διαδρομή μέχρι και το σημείο Πάντα Βρέχει. Έτσι χτίζεται το προσωπικό κάστρο με τις αναμνήσεις του καθενός μας, με κοινές δραστηριότητες, με εικόνες που χαράζονται βαθιά, με γλυκιά κούραση και δημιουργικό χρόνο.

Διαβάζοντας τα περί του φαραγγιού, είναι απίστευτο το γεγονός πως το φαράγγι έγινε γνωστό τα τελευταία μόλις χρόνια. Αυτό το διαπιστώνει κανείς ούτως ή άλλως και από την παραμελημένη γέφυρα, από τον κάκιστο δρόμο προσέγγισης από το ότι ελάχιστοι σε σχέση με την Μύκονο το έχουν επισκεφτεί. Αλλά θα μου πεις και στην Ακρόπολη πόσοι έχουν πάει … Αναρωτιέμαι αυτά τα βουνά τριγύρω αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της δυτικής Ελλάδας τι θησαυρούς κρύβουν.

Αναρωτιέμαι επίσης εάν υπήρχε σοβαρό και όχι τόσο διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος, τι απίστευτη αξιοποίηση θα είχε αυτό το μέρος. Πόσος ποιοτικός τουρισμός θα περνούσε πραγματικά ξέγνοιαστες στιγμές, τι καταπληκτικός προορισμός με μηχανή θα ήταν για πολύ περισσότερο κόσμο από ότι ενός ζεύγους με μια γερασμένη Γιαπωνέζικη 250άρα εντούρο και μιας χοντρούλας γερμανίδας φτιαγμένης να σέρνεται σε Βερολινέζικους ή Βαυαρέζικους κρύους δρόμους.

Ακολουθούμε τη ροή του κατά βάση πολύ ρηχού ποταμού αυτή την εποχή και το μάτι δεν χορταίνει εικόνες. Τα σμιλευμένα πετρώματα δεξιά και αριστερά από το νερό χιλιάδων ετών που τα χτυπά αλύπητα, απόκοσμα, προϊστορικά, αθάνατα … Μισής ώρας δρόμος και το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει πλήρως. Νιώθεις πως είσαι σε βαθιά τροπική ζούγκλα, σε μέρος που άνετα μπορούν να γυριστούν ταινίες με απίστευτα σενάρια και θέματα. Έχουμε την Καμπότζη στα πόδια μας κύριοι και εμείς κοιμόμαστε. Το να βάλεις το κορμί σου όμως κάτω από τα νερά που πέφτουν από ψηλά, πρέπει να είσαι χοντρόπετσος και να σου αρέσει η ψυχρολουσία … όσο κοιμισμένος και αποχαυνωμένος να είναι κανείς, θέλει δεν θέλει θα ξυπνήσει … Οκ, δεν το ξανακάνω …

Η ώρα περνά γρήγορα και έχουμε ένα βουνό να διασχίσουμε. Ο χάρτης δείχνει τρελή φουρκέτα αλλά οι γερμανοί δεν κόλλησαν στο να κάνουν δύο παγκόσμιους πολέμους και να διοργανωνόσουν μερικές γενοκτονίες κάτι ανυπεράσπιστων λαών από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, σε μια Καλιακούδα θα κολλήσουν ??

Γυρίζοντας στις μηχανές μόλις έχει φτάσει ένα ζευγαράκι με ένα 300άρι σκούτερ. Από αυτά τα καλά τα Ιταλικά που δεν χαλάνε … Ο οδηγός είναι μέσα στην τσαντίλα. “Ταλαιπωρηθήκατε” τον ρωτώ? … “Πώς και ήρθατε με σκούτερ μέχρι εδώ ? Με τις κροκάλες τι κάνατε ?” Οι ντόπιοι του είπαν πως ο δρόμος είναι βατός και δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα … Και εκεί που παρατηρούσα την έκφραση της συνοδηγού του όταν συζητήθηκε το γεγονός πως μόνο από αυτόν το δρόμο μπορούν να ξαναγυρίσουν, χτύπησε το κινητό του … “Έλα ρε μάνα … Τιιιι ??? Πωωωωω … τι λες τώρα ???” …. Μόλις του είχε καεί το σταθμευμένο του αυτοκίνητο στην πυλωτή της πολυκατοικίας από ανάφλεξη του διπλανού του σταθμευμένου επίσης, αυτοκίνητο τρίτου. Από τις στιγμές που επίσης δεν μιλάς και την κάνεις σιγά σιγά … Για να πω την αλήθεια τον καθησύχασα δίνοντάς του πληροφορίες για το πώς μπορεί να αποζημιωθεί χωρίς να ανησυχεί, αλλά δεν νομίζω πως άκουσε τίποτα από ότι είπα.

Φεύγοντας και πριν διασχίσουμε τη γέφυρα για την απέναντι πλευρά του κόσμου παρατήρησα δυο πράγματα ... 1ον τα αυτοκίνητα είχαν φύγει όλα ... 2ον την γυφτιά τους όμως φρόντισαν να την αφήσουν εκεί ... όπως και το σκουπιδαριό της ψυχής τους. Η φώτο που έβγαλα είναι κατατοπιστικότατη ...

Η μέρα ήδη προχώρησε, η θερμοκρασία ανέβηκε περισσότερο αλλά σκέφτομαι πως στα υψόμετρα που θα γυρνάμε πόση ζέστη να κάνει ? Α ρε Μέρφι … είσαι τελικά μεγάλη κουφάλα … Ξεκινάμε με ωραίο στρωτό δρόμο με αρκετές φουρκέτες με σκοπό να περάσουμε από Στουρνάρα και να συνεχίσουμε έως την κορυφή της Καλιακούδας και να πέσουμε στην πίσω πλευρά της, προς Μεγάλο Χωριό και Καρπενήσι.

[Vrasidas]

Μέχρι την Στουρνάρα όλα καλά τηρουμένων πάντα των αναλογιών σε σχέση με τη μηδενική εμπειρία της οδηγού.

Ανεβαίνοντας όμως τα ζόρια έγιναν ΖΟΡΙΑ … Απίστευτα σαθρός δρόμος με κινούμενες μεγάλες κροκάλες, με όντως μεγάλη ανωφέρεια, με συνεχιζόμενες φουρκέτες η μία μετά την άλλη. Η σκέψη πως η πτώση της γερμανίδας ήταν θέμα χρόνου δεν μου άρεσε καθόλου. Το δρόμο τον ανεβαίνεις με γκάζι, ανοικτές στροφές όσο το δυνατό περισσότερο … και το κυριότερο, ΔΕΝ κλείνεις το γκάζι … Δεν θα πω για στάση και τοποθέτηση σώματος γιατί στην παρούσα φάση θα ήταν τουλάχιστον υπερβολή.

Στην πρώτη ευκαιρία πολύ κάτω από τη μέση της διαδρομής, σταματάμε σε ασφαλές πλάτωμα και κατανοώ πως υπάρχει σοβαρό θέμα με την ανάβαση. Χωρίς άγχος που να φαίνεται και πολύ ήρεμα σαν να μην τρέχει κάτι σοβαρό, προτείνω να πάρει το δικό μου αλλά ούτε συζήτηση, υπερβολικά ψηλό και δυνατό για τα δεδομένα της …
Προτείνω να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε έναν μεγάλο γύρο. Εξάλλου μόνο ο εαυτός μας μας κυνηγά … οι υπόλοιποι μπορούν να περιμένουν.
– “Τιιι ??? πισωγυρίσματα στη ζωή ??? … τι λες ρε φοβητσιάρη ?? Σιγά σιγά θα το ανεβούμε … όπου κολλήσω θα βάλεις ένα χεράκι, θα σπρώξεις λίγο, θα το ανεβάσεις ίσως σε κάποιο πολύ δύσκολο και φτάσαμε. “ ….
Φφφσσσιτ μπόϊνγκ !!!! Πάρ’ τα να έχεις Βρας και βάλε και στην κωλότσεπη.

Για να μην τα πολυλογώ η ανηφόρα βγήκε. Παρά την απειρία, το ασφάλτινο μπροστινό, το μεγάλο βάρος, την απίστευτη ανηφόρα τηρουμένων των αναλογιών, τη μικρή ταχύτητα προσέγγισης της φουρκέτας και το κλείσιμό της πολύ νωρίτερα, βγήκε …
Σε δυο σημεία έσπρωξα, σε άλλο το ανέβασα εγώ, σε άλλο με πήρε προς τα πίσω γιατί καθώς ανέβαινα έκλεισε το γκάζι μπροστά μου και κόβοντας φόρα υποχρεώθηκα να σταματήσω και έφυγα προς τα πίσω μέσα στο αριστερό χαντάκι … αλλά το ευχαριστήθηκα.

Μιλάμε για κανονική βουτιά στα πολύ βαθιά από τη λεπτοκαμωμένη οδηγό. Εάν υπήρχε εμπειρία θα αντιλαμβανόταν γρηγορότερα και σε πιο βάθος πως λειτουργεί το γκάζι, πως λειτουργεί η ανοικτή στροφή, πως ο δρόμος είναι πολύ πιο φαρδύς από ότι το μυαλό νομίζει … Το γκάζι σώζει, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή … Αρχίζεις και το χάνεις ?? Απλά επιταχύνεις … Φοβήθηκες ?? Έριξες τους ρυθμούς σου ?? … απλά βαλτώνεις και η σωτηρία έρχεται δύσκολα και αργά. Πως να μην θαυμάσεις και να μη σεβαστείς αυτόν τον μέχρι μόλις προχτές τελείως άγνωστο άνθρωπο ...

Και έχεις τη Σουμέλα με όλες τις ενδείξεις με το μέρος της να σου λέει “Φοβάμαι … δεν ξέρω ούτε θέλω να αντιμετωπίζω το άγνωστο” …. Ποιό άγνωστο γαμώ το φελέκι μου μέσα … το μόνο πραγματικό άγνωστο που αξίζει να ασχοληθεί κανείς περισσότερο και σε βάθος, είναι το άγνωστο μετά το κλείσιμο των ματιών μας, που και αυτό ελέγχεται κατά πόσο άγνωστο είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε.

Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν όρια, αιτίες, πράγματα που κουβαλάμε όλοι μας από την ώρα της σύλληψής μας στη μήτρα της μάνας μας, για κάποιους πιο ψαγμένους ίσως και νωρίτερα, υπάρχει όμως ένας κανόνας που λέει πως όποιος δεν θέλει να σωθεί δεν σώζεται … όποιος δεν θέλει να γυρίσει το γκριπ, απλά θα σέρνεται …

Τελικά τα πάντα πάνε παντού, ακόμα και με μηδενική εμπειρία … τα κάκκαλα μετράνε, η ψυχή και η καρδιά. Και η Πίστη στον εαυτό μας, στη Ζωή και στα Πατρογονικά Ένστικτα … καμία Σουμέλα δεν μπορεί, ούτε να αντικαταστήσει ούτε να ανατρέψει τους Συμπαντικούς κανόνες.
Η γαμημένη η κορυφή … τι θέα έχει πάντα από εκεί πάνω. Ακόμα και εάν σε λένε Καλιακούδα … ακόμα και εάν είσαι στα περίπου 2.000 μέτρα μόνο.

Σταματήσαμε για λίγο ακριβώς στην κορυφή. Δίπλα στο μικρό πέτρινο κτίσμα σαν στάση λεωφορείου επαρχιακού ΚΤΕΛ. Φυσικά οι χωρίς ίχνος Παιδείας λάτρεις της μπουάλας και των συνθημάτων που συνήθως υμνούν το αιδοίο της μάνας του αντίπαλου, φρόντισαν να αφήσουν το στίγμα τους και από τις δύο πλευρές. Εκεί είναι που πληροφορηθήκαμε πως φωστήρες βγάζει ΚΑΙ η Λαμία …

Σκέφτομαι πως μόλις μιάμιση ημέρα πριν, ανέπνεα απόβλητα του μεγάλου μαντριού. Πως βρίσκομαι σχεδόν στα μισά της δεύτερης ημέρας και πως θα αντέξω το άγνωστο των επόμενων ημερών σύμφωνα με τη νοοτροπία της Σουμέλας …

[Vrasidas]

Ότι ανεβαίνεις όμως, φτάνει η ώρα που πρέπει και να το κατέβεις. Κάτι περίπου όπως το ανέβα της επιτυχίας που φτάνοντας στην κορυφή δεν έχει άλλο πιο πάνω. Μένοντας εκεί ή που θα το αντέξεις γιατί έτσι είναι η φτιάση σου ή που θα σε φάει η μοναξιά, ίσως και η ματαιοδοξία που βουτηγμένη στο σιροπάκι της αλαζονείας θα σε υποχρεώσει να κατέβεις.
Οι περισσότεροι κατεβαίνουν άτσαλα, ματώνοντας, με πληγωμένο εγωισμό και τις περισσότερες φορές με πληγωμένη τσέπη, αλλά τι αξία θα είχε η κορυφή αν κερδίζοντάς την και ταυτόχρονα χάνοντάς την, δεν την αναζητούσες ξανά … Γεμάτες κορυφές ο κόσμος όλος …

Αυτή τη φορά κοιτάζω ανάποδα, προς την κατηφόρα, βλέπω το σαθρό έδαφος τις διάσπαρτες κοτρόνες, τις κλειστές κατηφορικές, την γκρεμίλα από την μία και το χαντάκι από την άλλη και ένα άγχος το έχω … Το φορτωμένο γερμανόπραγμα μου εμπνέει μια περίεργη ανησυχία. Κοιτάζω τη λεπτοκαμωμένη ξανθιά και προσπαθώ να δώσω με απλά λόγια πως κατεβαίνουμε τις κατηφόρες με αυτά τα διαολομηχανήματα … Αν της φύγει δεν μαζεύεται με τίποτα.

Ούτως ή άλλως την εμπιστοσύνη μου και τον θαυμασμό μου τον έχει κερδίσει. Το να λέω με απλά λόγια και σε δυό αράδες πως η ανηφόρα εντέλει βγήκε, δεν πλησιάζει καν την πραγματικότητα του τι έγινε εκεί. Κάποια στιγμή σε πλάτωμα σταματήσαμε για ξεκούραση. Εκεί διέκρινα μια μικρή απελπισία στο βλέμμα. Μόνο και μόνο που έφτασε μέχρι εκεί με μηδενική εμπειρία ήταν κατόρθωμα. Αν μου έλεγε δεν μπορώ γυρίζουμε πίσω, θα γινόταν χωρίς δεύτερη σκέψη ή κουβέντα. Αυτό το βλέμμα όμως κράτησε ένα δέκατο του δευτερολέπτου… μόνο ένα. Σηκώθηκε και ξανακαβάλησε για να συνεχίσει. Και αυτό ήταν που κέρδισε τον ολοκληρωτικό σεβασμό μου …
Αν έδειχνε πως δεν τρέχει και τίποτα, θα ανησυχούσα πολύ. Θα έδειχνε πως δεν έχει καταλάβει τίποτα από όσα γίνονται τριγύρω και αυτό μόνο καλός οιωνός δεν είναι. Η μαγκιά ήταν πως συνέχισε ενώ είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Λέμε πέντε κουβέντες και η κάθοδος των μοιραίων ξεκινά … Οκ, πρέπει κάποια στιγμή να πάρω κάμερα … Είπαμε, το κατέβα τη βαρύτητα την έχει αντίπαλο Σουμέλα μου … Και η βαρύτητα στον πλανήτη Γη έχει την τάση να ισοπεδώσει. Εδώ ρίχνει κάστρα, μια φτηνιάρικη γερμανική κατασκευή δεν θα ρίξει ??

Μετά από μόλις λίγες δεξιές, την τελευταία την παίρνει με πάρα πολύ μικρή ταχύτητα και πολύ πολύ κλειστά, ο μπροστινός πιθανότατα βρήκε και κανένα κοτρώνι … στο χάσιμο δεν ανοίγει το γκάζι μάλλον επειδή φοβήθηκε, με αποτέλεσμα να αρχίσει σε αργή κίνηση μια πτώση προς τα δεξιά. Προσπερνώ τη φουρκέτα, στήνω και τρέχω να βοηθήσω. Η μηχανή έχει ξαπλώσει με τη δεξιά της πλευρά ακριβώς στο κατηφορικό apex. Η οδηγός δεν έχει τίποτα απολύτως εκτός από σκονισμένα ρούχα και λίγο τσαλακωμένο εγωισμό. Το αξιοσημείωτο είναι ότι τον σιδέρωσε σε λίγα μόλις λεπτά … Ξανθιά – Μέρφι : 5 – 0 ….

Δεν θα πω πως δεν μου έφυγε η μέση, αέρια, μαγκιά, κιλά και τόσα άλλα ακόμα για να την σηκώσω. Εξάλλου οι άντρες στα ταξίδια αυτόν το ρόλο έχουν, να σηκώνουν μηχανές που πέφτουν. Τα πόδια γλίστραγαν από το χοντρό χαλίκι, ήταν πεσμένη στο μέσα κατηφορικό κομμάτι της στροφής ΚΑΙ από τη δεξιά πλευρά της … γαμώτο! Άρα έπρεπε υποχρεωτικά να σηκωθεί από την πλευρά που ήταν όλο το βάρος της. Ο τελευταίος μου τραυματισμός με τα κουσούρια που άφησε έκανε την εμφάνισή του, αλλά τον εγωισμό μου εγώ δεν τον τσαλακώνω. Η ξανθιά σαν γυναίκα φρόντισε και πήρε μαζί της εκτός από άι λάινερ, σκιές κτλ ... και σίδερο για τον εγωισμό … εγώ όχι. Είναι επίσης από τις στιγμές που το βουλώνεις, σφίγγεσαι και σηκώνεις με ότι δύναμη σου έχει απομείνει. Βγάζω κοτρόνα από το χώμα, δημιουργώ σκαλοπάτι να μη γλιστρά το πόδι και τελικά το βαυαρικό μοσχάρι στέκεται όρθιο. Θα μου πεις γιατί δεν το ξεφόρτωσες να ελαφρύνει … Μα να χάσω ευκαιρία επίδειξης δύναμης ??

Η μηχανή ευτυχώς, εκτός μιας γρατσουνιάς στο δεξί φτερό και λίγο γδάρσιμο στο αντίβαρο, δεν έπαθε τίποτα άλλο.
Κι όμως ρε φίλε … παρά την ολοκληρωμένη μεσιτική πράξη, ανέβηκε πάλι επάνω και συνέχισε σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό …
Εκεί είναι που μου μπήκαν υποψίες πως με δουλεύει κανονικά. Βρας ας έχεις το νου σου, μπορεί να πέρασες μισό αιώνα πάνω σε αυτό τον πλανήτη, αυτά τα μικροκαμωμένα πλάσματα όμως, κουβαλούν πάνω τους και μέσα στα βαθιά τους, αρχέγονες πληροφορίες, δεξιότητες και ντι εν έι εκατομμυρίων χρόνων, που όσο και να ψάξεις δεν θα τα βρεις ποτέ … Πρόσεχε !

[Vrasidas]

Επιτέλους η κατηφόρα τελείωσε. Μπαίνουμε πλέον σε καλό πατημένο χωματόδρομο που απλώνεται σαν φίδι μέσα σε καταπράσινο δάσος. Η ταχύτητα είναι χαμηλή, ο ήλιος ακόμα ψηλά και το Μεγάλο Χωριό είναι ο επόμενος προορισμός. Τα παγούρια μας έχουν αδειάσει ήδη στο ανέβα της Καλιακούδας και τα σώματα ζητούν απεγνωσμένα υγρά. Σκεφτόμουν πως όπου να ΄ναι κάποια βρύση θα βρεθεί στο δρόμο μας. Ενώ σε όλη την προηγούμενη διαδρομή, ένα από τα θέματα της συζήτησης ήταν το πόσες βρύσες είδαμε ακόμα και στη μέση του πουθενά … εδώ η συζήτηση ήταν που στα διάλα είναι αυτές η βρύσες ??
Μα οι Θεοί είναι μαζί μας και αριστερά μας σε ένα φοβερό μέρος μέσα στη φύση, απλώνεται μια κατασκήνωση με τις εγκαταστάσεις της !! Χμμμ … πολύ ησυχία έχει … Μέρφι τον παίρνεις ασύστολα, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση με ενδεχόμενο δόλο. Όχι μόνο είναι κλειστή καλοκαιριάτικα, το ξανθό κομάντο πηδώντας τη μάντρα για να ψάξει για βρύσες, διαπίστωσε πως τις είχαν κλειδωμένες !! Μέρφι – δίψα : 10 – 0 …. Στον Γκούφη μας όμως ... βενζίνη έχουμε, όρεξη για οδήγηση να φάνε και οι κότες, το Μεγάλο Χωριό δυό δάκτυλα χάρτης δρόμος …

Τα πρώτα σπίτια φάνηκαν από ψηλά. Από τις λίγες φορές που χάρηκα που θα δω ανθρώπους μαζεμένους μετά από τόσες ώρες ηρεμίας και αφέσιμο στη γλυκιά μοναξιά της φύσης. Συνήθως όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και νερό. Ένα πέρασμα από το Μεγάλο Χωριό και βρήκαμε ήδη τη γωνιά που θα ξεκουράσουμε τα ταλαιπωρημένα κορμιά μας. Το μπαλκόνι της μικρής πλατείας είχε απίστευτη δροσιά, σκιά και θέα … Η σερβιτόρα σίγουρα θα κοιτούσε από τη γωνιά να δει πότε θα σηκωνόμουν τρέχοντας για τουαλέτα. Σίγουρα θα αναρωτιόταν επίσης και για το μέγεθος της κύστης μου … - “Τόσο νερό, μα τόσο νερό, που στα διάλα το έβαλε το γεροραμολιμέντο, που μου θέλει και μηχανή …” ... Σαν να τη βλέπω …

Το μπαλκόνι Θεϊκό όπως και η προφορά του φωνακλά μουστακαλή στο διπλανό τραπέζι. Κάποιες φορές η αλήθεια είναι πως χάνω τη ροή αλλά μετά ξαναμπαίνω στο νόημα. Αναρωτιέμαι πως ακούγεται η φλώρικη ομαλή προφορά της μεγάλης πόλης στα αυτιά τους … Το μόνο σίγουρο είναι πως από τη μια καταλαβαίνουν στο 100% τι λέμε, από την άλλη σπάνε πλάκα με την έκφρασή μας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι λένε. Αθάνατη επαρχία πόσο μου έχεις λείψει … ακόμα και τα κακά της …

Η κούραση της συνοδοιπόρου είναι εμφανής. Δεν τολμώ να σκεφτώ πως θα προτείνω να φύγουμε επειδή ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά. Απόψε θα μας φιλοξενήσει ο ουρανός του Μεγάλου Χωριού … ο οποίος είναι μακράν μεγαλύτερός του όμως. Ρωτάμε την περίεργη με την κύστη μου σερβιτόρα, που πιστεύει πως έχει καλό φαγητό. Δηλαδή να μας πει ένα από τα μέρη που προτιμούν οι ντόπιοι.
Αυτό έξω από το Χωριό, στις αρχές του, φάνηκε καλή ιδέα με το που το είδαμε. Ακριβώς απέναντι υπάρχει εκκλησάκι με κουρεμένη αυλή και παγκάκια. Το καλύτερο ξενοδοχείο της περιοχής. Μα να πληρώνεις για να βλέπεις ταβάνια ??

[Vrasidas]

Το φαγητό ήταν όντως καλό. Τα κρέατα σίγουρα ντόπια όπως και τα υπόλοιπα συνοδευτικά. Το κρασί βοήθησε να πέσουν οι παλμοί από την ένταση της ημέρας και πολύ πιο ευχάριστο από τα ζάναξ που πολύς κόσμος προτιμά. Το τραπέζι στη δεντρόφυτη άκρη του κήπου έμοιαζε με όαση ξεκούρασης και χαλάρωσης. Η ζέστη της ημέρας είχε αντικατασταθεί με μια απίστευτα αναζωογονητική δροσιά και χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε μείνει σχεδόν τελευταίοι.

Μια οι χάρτες με την πιθανή αυριανή διαδρομή, μια η συζήτηση με την ανασκόπηση της ημέρας, μια τα θέματα που μπήκαν μεταξύ βούτας στο λάδι της χωριάτικης και τσουγκρίσματος ποτηριών, η ώρα μπήκε βαθιά στους δείκτες του ρολογιού. Ρωτήσαμε εάν υπάρχει πρόβλημα να κοιμηθούμε απέναντι στην αυλή της εκκλησίας. Όχι μόνο δεν υπήρχε θέμα, αλλά μας είπαν πως θα αφήσουν και την πόρτα της τουαλέτας ξεκλείδωτη ώστε να μην έχουμε πρόβλημα το βράδυ ή το πρωί που θα ξυπνήσουμε να έχουμε ένα μέρος να πλυθούμε. Μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε σαν το σπίτι μας … Έτσι για να ξέρετε οι κρυόκωλοι τι σημαίνει αγνή ανθρώπινη φιλοξενία, χωρίς στο κάτω κάτω της γραφής να κοστίζει τίποτα το ιδιαίτερο.

Τα σλίπινγκ μπαγκς στρώθηκαν πάνω στο κουρεμένο χόρτο δίπλα στην περίφραξη της αυλής με το γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου. Η χθεσινή βραδιά κάτω από προστατευμένο ουρανό, δίπλα σε βρύσες σε νερό που ακουγόταν σαν μελωδία, απόψε τελείως χύμα σε μια αυλή εκκλησίας κάτω από τον ουρανό. Ήθελα να ήξερα τη σκηνή γιατί την κουβαλώ …

Αν και πολύ κοντά σε κατοικημένη περιοχή η ησυχία ήταν απόκοσμη. Σε λίγο, θα είναι σίγουρα απόκοσμο για τα αυτιά των διάφορων περίεργων ζώων της νύχτας και το ροχαλητό μου. Το ξανθό κομάντο ήταν ήδη σε κατάσταση βαθιού κώματος, οπότε δεν νομίζω να πάρει χαμπάρι τι θα συμβεί εξαιτίας του ρινικού μου διαφράγματος …

Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς αναλογιζόμενος που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και με τι συνθήκες. Τόσα πολλά σε δύο μόλις ημέρες ... Σκέφτομαι πως με το παπί θα είχα ακολουθήσει τελείως διαφορετικό δρόμο για να φτάσω εδώ, σκέφτομαι πόσα θα είχα χάσει σε εικόνες – συναισθήματα - μυρωδιές, σκέφτομαι πως είμαι ένα σκασμό χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου με ένα “τελείως ακατάλληλο” μηχανάκι για ταξίδι, κι όμως έχω φτάσει μέχρι εδώ χωρίς την παραμικρή περίεργη αίσθηση ή δυσανασχέτηση τόσο από τη δική μου όσο και από την πλευρά της μηχανής. Σκέφτομαι πως οι χαρτογιακάδες πίσω από γραφεία που αποφασίζουν πως και με τι θα ταξιδεύουμε, μας δουλεύουν κανονικά … και το χειρότερο, εμείς τους ακούμε.

Τα μάτια μου δεν πρόλαβαν να δουν πολλά από τη μαγεία του νυχτερινού ουρανού από πάνω μας. Η κούραση της γεμάτης ημέρας νίκησε κατά κράτος … Σοβαρό κράτος όμως, όχι σαν το δικό μας.

[Vrasidas]

Ο ύπνος θρέφει τα μωρά και ο ήλιος τα μοσχάρια. Ισχύει … Παρά τη χθεσινή κούραση, παρά την υγρασία, παρά την φασαρία από κάτι άγνωστα όντα που έκαναν όλο το βράδυ φιλότιμες προσπάθειες νανουρίσματος, παρά το σχεδόν ανύπαρκτο χορτάρι στο ρόλο του στρώματος, το πρωινό ξύπνημα ήταν γλυκό, με ένα απίστευτο αίσθημα ξεκούρασης και διάθεσης για χιλιόμετρα. Όσον αφορά εμένα τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι πως μετά το βασανιστήριο της Καλιακούδας δεν τολμούσα να ρωτήσω πολλά πολλά … Κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε …

Το Καρπενήσι ένα τσιγάρο δρόμος. Και τι δρόμος ... Όσοι έχουν ακολουθήσει τη διαδρομή από Προυσό προς Καρπενήσι ξέρουν τι εννοώ. Δεν χορταίνεις να οδηγάς σε αυτό το κομμάτι. Σε όλη τη διαδρομή ακολουθείς στα δεξιά σου τον Καρπενισιώτη ποταμό, τα θεόρατα πλατάνια καλύπτουν με σκιά μεγάλο κομμάτι του δρόμου, ο τόπος γεμάτος με απίθανες γωνιές για καφέ, μεζέ, χαλάρωση. Τι κρίμα τόση ομορφιά να είναι τόσο μακρυά από το μεγάλο μαντρί …

Σκεφτόμουν το μέγα μόνιμο πρόβλημα που είχαμε με την παρέα. Ένα πρόβλημα που θεωρώ πως μέχρι και σήμερα δεν λύθηκε. Όταν βρίσκαμε αραιά και που την ευκαιρία να ξεφύγουμε από τα καθημερινά προβλήματα της άχαρης άχρωμης ζωής της τσιμεντούπολης, αργά το απόγευμα που γυρίζαμε, άρχιζε η ανάκριση …

Ερώτηση 1η παραπλανητική : - Πωωως περάσατε ? (όχι πως ουσιαστικά τους ενδιέφερε …)
Ερώτηση 2η ανακριτική : - ΠΟΥ πήγατε ??

Η συνήθης απάντηση ήταν στο μοναστήρι του όσιου τάδε, στην Παναγιά τάδε, στον Άγιο τάδε κτλ. Το βλέμμα της αμφισβήτησης μετά την απάντηση ήταν τόσο έντονο που έσπαγε καρύδια. Όσο και εάν λέγαμε μα περάσαμε έτσι και αλλιώς και κάναμε αυτό και αυτό και είδαμε τούτα και εκείνα, όλα έπεφταν στο κενό. Δεν κατάλαβαν ΠΟΤΕ πως ΔΕΝ πηγαίναμε για τα μοναστήρια ως αποκλειστικό λόγο και σκοπό, αλλά γιατί όλως τυχαίως και περιέργως, οι παπάδες έχουν πιάσει τα καλύτερα σημεία της Ελλάδας.
Η προσέγγιση των μοναστηριών γίνεται συνήθως από απίστευτες διαδρομές, μέσα από δασικούς δρόμους με στριφτερή χάραξη, διασχίζοντας βουνά, διάσελα, χορταίνοντας φύση, θέα, οδήγηση.
Όλως περιέργως επίσης, γύρω από μοναστήρια, συνήθως θα βρεις απίθανες γωνιές με μεθυστική τσίκνα από κοψίδια και ντόπιες λιχουδιές από αγνά κατά το δυνατόν υλικά.
Η θρησκευτική πίστη παράλληλα με τον εκκλησιαστικό τουρισμό, είναι καλά οργανωμένος … Οδηγώντας σε αυτή την απίθανη διαδρομή Προυσού – Καρπενησίου για πολλοστή φορά, δεν μπόρεσα να μην κάνω τέτοιες κολάσιμες σκέψεις …

Ο καφές σε μια από τις πλατείες της πόλης ήταν γρήγορος. Μια γενική επισκόπηση του χάρτη και η ερώτηση που φοβόμουν ήρθε …
- Σήμερα θα έχει πάλι χώμα ??
Νομίζω πως μετά το χθεσινό και αν θέλω να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί η περιπλάνηση ομαλά, γκρεμοί - σκληροπυρηνικοί χωματόδρομοι - Καλιακούδες και λοιπά αντάρτικα περάσματα, πρέπει να παρακαμφθούν.
Και έτσι και έγινε … Ο ολικός επαναπροσδιορισμός του χάρτη έγινε άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες που λέει και μια ψυχή.
Έγιναν δυο δουλειές σε τράπεζες και δεν έβλεπα την ώρα να φύγουμε. Παρεμπιπτόντως, στην επαρχία ακόμα και για καφέ να βγουν οι κοκόνες έξω, το ντύσιμο τα σπάει, το μαλλί στην πένα, το τσαντικό άψογο, το βλέμμα θανατηφόρο. Κοκόνες του αστικού μαντριού του κράτους των Αθηνών, χάνετε κατά κράτος …

[Vrasidas]

Κατεύθυνση δυτικά λοιπόν προς Καλεσμένο και Ταυρωπό. Μέχρι τη γέφυρα του Ταυρωπού δίπλα στο Χάνι του Μέγδοβα, η διαδρομή μαγεία. Το Βελούχι πίσω και δεξιά μας με την πετρώδη ξερή του κορυφή, δείχνει επιβλητικό. Αριστερά μας και κάτω χαμηλά η κοιλάδα των Γοριανάδων. Μπροστά μας τα μάτια μέχρι τον βαθύ ορίζοντα, κορφές βουνών και καταγάλανος ουρανός. Και δεν θέλεις να τελειώσει ο δρόμος …

Πάντα μου προκαλούσαν δέος τα βουνά. Ίσως γιατί ήταν εδώ και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, για την ανθρώπινη φυλή τα ψηλά βουνά ήταν ο πιο προσιτός δρόμος και τρόπος να πλησιάσει το Θεό της. Αυτή η ανάγκη πρέπει με κάποιο τρόπο, να έχει ριζωθεί πολύ βαθιά στο ντι εν έι της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η γερμανίδα μπροστά μου και οι λίγες κατηφορικές φουρκέτες προς Καλεσμένο, έχω την εντύπωση πως βγήκαν πολύ πιο άνετα αυτή τη φορά. Α ρε Καλιακούδα που θέλετε … σόρρυ αλλά δεν μπορώ να μην το σκεφτώ.

Το πέρασμα από Άνω Καλεσμένο και Καλεσμένο μου έφερε χαμόγελα στα χείλη. Πώς να μην σκεφτώ τον Παπαγιανόπουλο, τον αγαπημένο μας Νιόνο, στην επική του ατάκα “Άνω Παναγιά – 23 ψήφοι … Κάτω Παναγιά - 43” … Όλη η Ελλάδα μια Ελληνική ταινία, όλη Ελλάδα μια ατάκα …

Φτάνουμε στη γέφυρα στον Ταυρωπό και σιγά μην δεν σταματήσουμε για φωτογραφία. Πόσες χιλιάδες μηχανές έχουν φωτογραφηθεί εκεί μόνο ένας Θεός ξέρει. Μέχρι και με το παπί μου έχω φωτο από εκεί.
Ο επόμενος στόχος είναι η απέναντι πλευρά του Αγραφιώτη και όσο ψηλά μας βγάλει μέχρι να νυχτώσει.
Δεν βιαζόμαστε καθόλου και ουσιαστικά το ταξίδι έχει προσαρμοστεί πλέον ξεκάθαρα στο ρυθμό της συνοδοιπόρου. Εξάλλου μόλις άρχισε η τρίτη ημέρα. Το Τζι Ες έχει βρει το πάτημά του, οι πατέντες του Στέλιου διατηρούν τη θερμοκρασία του αρκετά χαμηλά, δείχνει να ρολάρει άνετα ξεκούραστα και στρωτά. Μα κάνουν μεγάλες εκδρομές μονοκύλινδρα 6μιση ?? Ω Θεοί των τετρακύλινδρων …

Από Δυτική Φραγκίστα έχω περάσει σχετικά πρόσφατα, οπότε πάμε από δεξιά προς Κρέντη. Αριστερά μας ανεβαίνοντας, ο όγκος με το Καταφύγιο Άγριας Ζωής Βίβιανης – Μαραθιάς μου προκαλεί την απορία τι είδους άγρια ζωή έχει εκεί πάνω. Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Η διαδρομή μέχρι τον Αγραφιώτη ποταμό εύκολη και γρήγορη. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήμουν εδώ τελευταία φορά. Η γέφυρα γνωστή άρα έχω ξαναπεράσει. Κάτι σε 36ωρο μου θυμίζει, μπορεί και με την παρέα με τα 1000άρια.

Λίγο πιο κάτω ο ποταμός εκβάλλει στη Λίμνη των Κρεμαστών. Άλλος καταπληκτικός προορισμός. Πώς να ξεχάσω τη διαδρομή από Πατιόπουλο προς τα εκεί. Η θέα από ψηλά, προς το φιόρδ που σχηματίζεται στο βόρειο μέρος της λίμνης, είναι απίστευτη. Κάποιος κάποτε μας έλεγε πως θα μας κάνει τη Δανία του Νότου. Μα χρυσή μου είμαστε ήδη η Νορβηγία του νότου …

Η βόρεια πορεία συνεχίζεται και πάντα από δρόμους που από όσο θυμάμαι δεν έχω περάσει ξανά. Το μικρό της παρέας ακολουθεί κάποιες φορές δυσανασχετώντας θα έλεγα, λόγω χαμηλής μέσης ωριαίας. Όμως όλα στο μυαλό είναι. Όπως και το γεγονός πως η ανύπαρκτη μικρή του αγωνιστική σελίτσα δεν έχει δημιουργήσει κανένα πρόβλημα έως τώρα στα μαλακά μόρια. Γιατί τα ονομάζουν έτσι ποτέ μου δεν κατάλαβα … το σιδερένια μόρια πολλές φορές ταιριάζει καλύτερα, έτσι Σουμέλα ??

Η αλήθεια είναι πως είναι στιγμές που ο δρόμος προκαλεί για αύξηση αδρεναλίνης. Το γκάζι δεν λείπει από το WRF, ο δρόμος στενός με άσφαλτο με καλή πρόσφυση, η κίνηση μηδενική, η ορατότητα στα περισσότερα σημεία μια χαρά … αλλά ας κάτσουμε καλύτερα στα αβγά μας, ή μάλλον στην μικροσκοπική σέλα. Τα αβγά σπάνε ευκολότερα.

Είναι στιγμές που η νοοτροπία αυτής της φυλής στα νότια των Βαλκανίων σε εκπλήσσει. Φτάνοντας σε διασταύρωση σύμφωνα με τον χάρτη λίγο έξω από τη Βούλπη, κάποιοι φρόντισαν να πληροφορήσουν τον κόσμο για τα καλλιτεχνικά δρώμενα του Αυγούστου μετά πανηγυριών, χορών και λαϊκών παρουσιών με εξειδίκευση στα κλαρίνα. Και φυσικά την καλύτερη και εγκυρότερη πληροφόρηση εκτός των κρατικών ελευθέρων καναλιών, θα τη βρεις αφισοκολλημένη πάνω σε πινακίδες σε διασταυρώσεις που σου λένε προς τα πού πάει ο δρόμος. Στη συγκεκριμένη διασταύρωση, η πινακίδα πληροφορούσε πως προς δεξιά ο δρόμος πάει σε κάποιον Αγραφιώτη και μια Χαραμή. Η Χαραμή για να πω την αλήθεια μου ήταν νοστιμούλα, ζουζουνέλα όλο υπόσχεση. Ε λοιπόν προς τα εκεί θα πάμε. Τον καλύτερο κόσμο θα τον βρεις πάνω σε ένα HONDA, ενίοτε και σε κλαρινοσυνάξεις .
Το ότι προς τα εκεί πάει και για το Λημέρι, απλά είναι σύμπτωση …

[Vrasidas]

Η ώρα έχει πάει ήδη 12:30. Μπαίνοντας στο ήσυχο χωριό Λημέρι, η στάση για νερό ή ότι τραβάει η ψυχή μας γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Άραγμα δίπλα στη βρύση κάτω από πλατάνι με πυκνό φύλλωμα και όρεξη για κουτσομπολιό με πρόθυμους ντόπιους στο άθλημα, βάλσαμο.

Υπόψη πως το χωριό έχει πολύ βαριά ιστορία. Το χωριό του Αντώνη Κατσαντώνη από τα Άγραφα. Μπαίνοντας αργότερα στο γκουγκλ και σκαλίζοντας λίγο την Ιστορία ανακάλυψα πολλά και ενδιαφέροντα όσον αφορά το πρόσωπό του και τη δράση του. Δεν ξέρω όμως μέχρι να ολοκληρώσω τη γραφή όσων θυμάμαι από το ταξίδι και το ανεβάσω στη σελίδα που βάζω τις συνέχειες, μήπως μέχρι τότε έχουν περάσει καμιά συμφωνία με Τουρκία και έχουν απαγορευτεί αναφορές σε Κλέφτες και Αρματολούς που έδρασαν εναντίων των Οθωμανών. Ελπίζω να προλάβω ….

Απέναντι δεξιά μας ένα παλιό πέτρινο κτίσμα σε ρόλο καφενείου ταιριάζει απόλυτα με την αισθητική και τον χαρακτήρα του τόπου. Το χειμώνα εκεί μέσα με την ξύλινη σόμπα στο τέρμα και τη δηλωτή στο κυκλικό τραπέζι, πόσες ιστορίες να λέγονται άραγες … Η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας αριστερά μας συμπληρώνει το όμορφο απλό αλλά γραφικό κάδρο.

Από το ρουφιανοτηλέφωνο και τον "μεγάλο αδελφό" μαθαίνουμε επίσης, πως στο μεγάλο τσιμεντένιο νεκροταφείο ψυχών και λήψης αποφάσεων του πως θα καταστραφεί η χώρα, με ποιο τρόπο θα βάλουν ύπουλες τρικλοποδιές σε κάθε σχέδιο για προκοπή και πως θα εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ανάπτυξη, ο υδράργυρος τους χορεύει με νταούλια και ζουρνάδες … Γιατί κάποιες φορές είναι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς ή ακόμα και να ψηφίζεις.

Δεν έχω ακόμα καταλάβει επίσης, γιατί οι βυσσινοπορτοκαλάδες σε υψόμετρο πάνω από 700 μέτρα υψόμετρο έχουν άλλη γεύση. Ας πάρουμε μια γύρα ακόμα φιλενάδα διότι είναι θέμα προς εξερεύνηση και δημοσίευση σε έγκριτο περιοδικό ψυχολογίας ή και ταξιδιών κατά περίπτωση. Το πρόβλημα σε τέτοιες καταστάσεις που βασανίζεις κορμί και ψυχή κάτω από σκιά πλατάνου, με καλή και φιλόξενη παρέα δίπλα σε τρεχούμενο νερό και δροσερό αεράκι να ανακατεύει τη φράντζα στο μαλλί, είναι ότι οι δείκτες του ρολογιού δεν σταματούν και πρέπει να φύγεις …

Το πόσους ξεχωριστούς μικρούς και γραφικούς προορισμούς έχει αυτή γωνιά της Ελλάδας, είναι απίστευτο. Διασχίζεις πανεύκολα αυτά τα βουνά, με οτιδήποτε και εάν έχεις με δυο ρόδες που να κρατά μια φυσιολογική ροή ταξιδιού και το τι σε περιμένει σε κάθε στροφή ή στην απέναντι πλευρά του λόφου είναι καταπληκτικό. Αδιανόητο το πώς κατάφεραν οι άνθρωποι και γύρισαν την πλάτη σε τέτοια ομορφιά, αδιανόητο το πώς οργάνωσαν τέτοια εγκατάλειψη.

Τη διαδρομή από Γρανίτσα και Ραπτόπουλο προς γεφύρι Τέμπλας, την έχω περάσει κάποιες φορές. Η διαδρομή μέσω Μακρύλακκου αφενός είναι μου άγνωστη αφετέρου δείχνει γραφικότατη ακόμα και από τον χάρτη. Και πράγματι ήταν ... Τα χιλιόμετρα κυριολεκτικά περνούν πολύ γρήγορα αν και η ροή μας ήταν κυριολεκτικά σε τουριστικό ρυθμό Χάρλεϋ. Όχι ότι έχω κάτι εναντίον των Χάρλεϋ, αλλά όπως και να το κάνεις είναι τα ιδανικά εργαλεία για το ανάγλυφο της χώρας μας. Μηχανές κατασκευασμένες για ορεινό δίκτυο, στροφιλίκια, ελαφριές και μανιτζέβελες, Ότι πρέπει για τους επαρχιακούς μας δρόμους. Μιας και λέω ανάγλυφο χώρας και Χάρλεϋ … για φανταστείτε πως θα ήταν να ζούσαμε σε μια χώρα που τα πάντα θα ήταν μια ευθεία. Η σκέψη και μόνο μου προκαλεί ανατριχίλα.

Για δεύτερη φορά σε κοντινό χρονικό διάστημα, περνώ κοντά από τα Λεπιανά. Οι κακές γλώσσες λένε πως η καταγωγή μου ίσως είναι από αυτό το χωριό. Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε αυτό το μονοπάτι είπα πως την επόμενη θα σταματήσω σε κανένα καφενείο της πλατείας του για γενεαλογικές πληροφορίες και ανασκαφές. Δεν το έκανα για ακόμη μιά φορά … Η ροή ήταν τέτοια που δεν ήθελα με τίποτα να τη διακόψω. Ακολουθώντας τη διαδρομή ανάμεσα σε τόσο πράσινο, θέα, οξυγόνο … δεν θες με τίποτα να σταματήσεις.

Σε κάποια στιγμή από κορυφή λόφου, κάτω δεξιά φάνηκε το βαθύ πρασινογάλαζο του Αχελώου ή Ασπροπόταμου. Το γεφύρι της Τέμπλας πλέον είναι ήδη στο οπτικό μας πεδίο από ψηλά. Η ώρα είναι 14:30 και το θερμόμετρο έχει μπει στα κόκκινα. Όσο βρισκόμαστε σε κίνηση, ο αέρας φροντίζει για τη διατήρηση της θερμοκρασίας μας σε ανεκτά επίπεδα. Μόλις όμως σταματάμε, η πραγματική ζέστη πιέζει όσο το δυνατό γρηγορότερα να βγουν μπουφάν – κράνη – γάντια …

[Vrasidas]

Λίγο πριν τον Μακρύλακκο υπάρχει αυτή η εκκλησία, ο νερόμυλος με τη νεροτριβή και την εναέρια γέφυρα που ενώνει τις δυο όχθες. Πραγματικά πολύ όμορφο και ήσυχο μέρος.

[Vrasidas]

Για ακόμη μια φορά αντιλαμβάνομαι πόσο μα πόσο μικρή είναι η χώρα μας. Μια κουτσουλιά είναι ο πλανήτης όλος, πόσο μάλλον μια χώρα με την έκταση τη δική μας. Πριν κάποιους μήνες από αυτό ακριβώς το σημείο πέρασα με το καμουφλαρισμένα ντιλιβεράδικο παπί μου και ήταν τόσο μα τόσο απλό να βρεθώ εδώ με αυτό, πόσο μάλλον με ένα άλλο “ακατάλληλο” όχημα αλλά με διπλάσια κυβικά.

Το μπάνιο στο ποτάμι είναι μονόδρομος. Οι μηχανές μπαίνουν στη σκιά και η απίστευτη ανακούφιση δροσιάς από τα παγωμένα νερά μας τόνωσε απίστευτα. Το ποτάμι είχε απ’ όλα. Και μέρη για βουτιές από ψηλά βραχάκια και ήρεμες γούρνες και σημεία με έντονη ροή του νερού. Το χρώμα των νερών του τελείως έξω από ότι έχω συνηθίσει μέχρι τώρα.. Θυμάμαι πιτσιρικάς που κάναμε τον Ταρζάν (aka Τζόνι Βαϊσμίλερ) σε λαγκάδια και ποταμάκια της περιοχής, όλα τα νερά εκεί είχαν διαφορετικό χρώμα. Αυτό το λευκό γαλάζιο ήταν περίεργο.
Τριγύρω υπήρχαν παρέες που απολάμβαναν ότι η φύση προσέφερε. Όλοι με αυτοκίνητα. Η αλήθεια είναι πως στο μέχρι τώρα διάβα μας, δεν θυμάμαι να συναντήσαμε καμία μηχανή ή παρέες που να γυρίζουν ανακαλύπτοντας την πατρίδα τους. Ίσως γιατί υπάρχει η ψευδαίσθηση πως η Μύκονος δεν μπορεί να περιμένει … ίσως γατί ο κόσμος έχει απορροφηθεί τόσο με τα must, τα πρέπει και τα wanna be copypasta.

Δύο ήταν οι εχθροί μας εκείνη την ώρα, οι δείκτες του ρολογιού και τα μαύρα θορυβώδη από αστραπές σύννεφα, που πλησίαζαν με ταχύτητα μεγαλύτερης ταξιδιωτικού ρυθμού Χάρλεϋ. Ντύσιμο γρήγορα και περνώντας οι μηχανές το γεφύρι, μια βαθιά υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσω σε αυτά τα νερά, ασυναίσθητα μπήκε στο συρτάρι των εκκρεμοτήτων. Δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα να έρθω με τα πιτσιρίκια μου, να ρίχνουν βουτιές από τον βράχο και να με κοροϊδεύουν πως ο κουραδόγερός τους λιποψυχά να ορμήξει στο κενό. Τι άλλη υποχώρηση θα κάνω Θεέ μου για να τονωθεί το ηθικό τους και η αυτοπεποίθησή τους … Μια αυτοπεποίθηση που έρχεται απομυθοποιώντας τον μέχρι τότε daddy “Θεό” …

Στα πρώτα 500 μέτρα οι στάλες από τα φορτωμένα συννεφοΧάρλεϋ, είχαν ήδη μέγεθος Σπαρτιάτικου τετράδραχμου. Μπαίνουμε άρον άρον Βρουβιανά, το πρώτο μικρό χωριό μετά το γιοφύρι. Δεξιά μας αυλή καφενείου με μουριές, έχει αρκετό χώρο να μπουν οι μηχανές από κάτω τους. Σκεπάζονται οι αποσκευές μας γρήγορα με νάιλον που έφερε ο ευγενικός ιδιοκτήτης και το κακό το προλάβαμε στο παρά πέντε.
Όμως ουδέν κακό αμιγές καλού … ούτως ή άλλως θα σταματάγαμε για να βάλουμε κάτι στο στομάχι το οποίο βάραγε σαν τα γνωστά νταούλια της πλατείας Συντάγματος. Η διαφορά είναι πως στο στομάχι έπαιζαν κανονικά ολόκληρα τραγούδια, στην πλατεία τα περιμένουν ακόμα …

Και εκεί που συζητάμε με τον ιδιοκτήτη τι να μας φτιάξει στο τηγάνι με ότι έχει εκείνη τη στιγμή, το ρεύμα κόβεται … Πάνε οι λιχουδιές που ονειρευόμουν, πάνε και τα ονειρεμένα νταούλια …
Επειδή όμως υπάρχει πάντα ένα πλαν μπι διαθέσιμο, στρώσιμο τραπέζι έξω κάτω από το μπαλκόνι και ότι γκουρμέ κονσέρβα υπήρχε στο κατάστημα ανοίχτηκε. Να τα κεφτεδάκια , δώσε και γίγαντες γιαχνί, πάρε και χωριάτικη, δώσε και Μαλαματίνα ... βάλε μπόλικο κρασί και 8 μπουκάλια μπύρα, θα το κάψουμε απόψε κυρ - Στέφανε, ναι θα το κάψουμε ...
Και το όλο σκηνικό ήταν υπέροχο. Παραδίπλα παρέα ντόπιων έχουν πιάσει κουβέντα για τον καιρό, τα νταούλια … (όχι από αυτά της πλατείας, από τα’ άλλα της εφορίας) … και φυσικά μας ρωτούν ποιανού είμαστε και που πάμε.
Το σκηνικό σουρεαλιστικό, τα κεφτεδάκια εκστρατείας να δίνουν άλλο χρώμα, η βροχή να μην λέει να ηρεμήσει και η Μαλαματίνα να αδειάζει επικίνδυνα … και ο κυρ-Στέφανος χαίρεται ...

Η συζήτηση έκανε κοιλιά και έπρεπε να δοθεί η κατάλληλη σπίθα. Βγάζω το χάρτη και κοιτώντας τον, ρωτώ ποιος είναι ο πιο γραφικός δρόμος για Άνω Καλεντίνη. Σηκώθηκαν όλοι και ήρθαν στο χάρτη. Δάκτυλα απλώνονταν παντού, γνώμες όσες θες, τι είναι αυτά που λες ρε από εκεί είναι καλύτερα, ένα σωρό … Εντωμεταξύ κανείς δεν έβλεπε καθαρά το χάρτη γιατί η πρεσβυωπία δούλευε υπερωρίες, υπερεργασία, νυχτερινά και αργίες μαζί. Το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά … Α ρε αθάνατη πατρίδα …

Κι όμως πιο δίπλα μια μορφή θα μου μείνει αξέχαστη … Ένα πρόσωπο που κουβαλά 90 ετών ιστορία ... από αυτά που συναντάς σε καφενεία και πλατείες ορεινών χωριών και που πάντα υπάρχει κάτι να ακούσεις ... "μπαρούτι και φωτιά τα βάζεις μαζί??" ... και η κουβέντα έκλεισε μόνο και μόνο από αυτή την ατάκα ... Να είσαι γερός και όρθιος γέροντα ...μέχρι το τέλος ...

Η βροχή μας έκανε τη χάρη και επιτέλους σταμάτησε. Η αλήθεια είναι πως έφυγα με βαριά καρδιά. Ένα τσιπουράκι με μεζέ το ήθελα, δυο κουβέντες παραπάνω, ένα πείραγμα, μια ατάκα, η αίσθηση της ζεστής φιλοξενίας, μια επιπλέον ανάμνηση … Είναι σίγουρο πως μέχρι αργά το απόγευμα θα συζητούσαν ποιος δρόμος ήταν τελικά ο καλύτερος να ακολουθήσουμε. Ίσως και την επόμενη ημέρα...

[Vrasidas]

Έχω απορία για δυο πράγματα : Πρώτον εάν θα μπορέσω ποτέ να περάσω αυτό το γεφύρι με "κατάλληλο" ταξιδιωτικό μηχανάκι π.χ. όπως αυτό που το περνά ενώ φωτογραφίζω το ακατάλληλο και δεύτερον εάν η συζήτηση κατέληξε στο ποιός τελικά είναι ο καλύτερος δρόμος ...

[Vrasidas]

Η ημέρα έχει προχωρήσει βαθιά, ο ήλιος είναι ήδη σε τροχιά πτώσης και εμείς ήδη βρισκόμαστε να ακολουθούμε τον Αχελώο στα δεξιά μας, μέσα από έναν καταπράσινο δασικό χωματόδρομο.
Υπέροχο θέαμα τόσο η πυκνή βλάστηση που κάλυπτε σχεδόν όλη το χωμάτινο κομμάτι, όσο και η θέα του ποταμού στα δεξιά μας. Φτηνή απομίμηση του Αμαζονίου θα έλεγε κανείς, αλλά τη δουλειά του την κάνει μια χαρά. Από τα κομμάτια που θέλεις να ακολουθείς για ώρες ολόκληρες χωρίς να κουραστείς ένα λεπτό.

Και όμως ναι … αυτή τη διαδρομή την έχω βγάλει και με το φορτωμένο παπί. Βγάζω μια αναμνηστική φωτο στο ίδιο σημείο που είχα βγάλει και με τον κινέζο έτσι ώστε να το θυμάμαι και να υπάρχει μια παγωμένη όμορφη στιγμή αποτυπωμένη σε χαρτί, πριν αυτό το κομμάτι καταστραφεί από άσφαλτο.

Η βροχή έχει φροντίσει να πέσει η θερμοκρασία αισθητά και το χώμα να είναι τόσο βρεγμένο, όσο να μην υπάρχει σκόνη και να μη γλιστρά. Πιο πίσω πριν μπούμε στο χωματόδρομο, λίγα χιλιόμετρα έξω από Βρουβιανά, η ένταση της βροχής όμως είχε προκαλέσει κατολίσθηση μεγάλου όγκου χώματος, το οποίο είχε εγκλωβίσει μικρό φορτηγό που βρέθηκε στο δρόμο του. Περάσαμε την ώρα που έρθει το χωματουργικό μηχάνημα να τραβήξει το χώμα ώστε να απεγκλωβιστεί το φορτηγό και καταλάβαμε πως ευτυχώς δεν είχε τραυματιστεί κανείς. Υπ' όψιν το κομμάτι εκείνο του δρόμου δείχνει πως είναι πολύ πρόσφατη κατασκευή, προφανώς και πολύ πρόχειρη. Τι σπάνιο … να θυμηθώ να πέσω από τα σύννεφα ...

Αρχίζουν οι πρώτοι οικισμοί να εμφανίζονται μπροστά μας. Πριν μπούμε αριστερά στη διασταύρωση και ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή, προβληματιζόμουν εάν θα ήταν καλύτερα να ακολουθήσουμε τον ποταμό από τη δεξιά του πλευρά προς Μηλιανά. Στην είσοδο του Μεσόπυργου σταματώ για πληροφορίες από μια ομάδα ηλικιωμένων που έκαναν την απογευματινή τους βόλτα έξω από το χωριό. Να πάμε ευθεία και αριστερά προς Τετράκωμο μέσω Πλατάνου ή ευθεία και δεξιά ακολουθώντας τον Αχελώο μέσω Μηλιανά στην Τετράκωμο ??
Εδώ σε θέλω μάστορα … πληροφορίες από ντόπιους δεν ήθελες ? Πάρε ένα μισάωρο στο κεφάλι με ιστορίες από την Γερμανία όταν ήταν μετανάστες, πάρε και τα νέα του ξάδελφου που τα παράτησε όλα και γύρισε στο χωριό του, πάρε και ένα βρασμένο ψυγείο επειδή δεν έσβηνα τη μηχανή για να δείξω πως βιάζομαι … και πληροφορίες δεν πήρα. Η ώρα έχει περάσει και ο ήλιος είναι στα τελευταία του οπότε, μιας και στο χάρτη η διαδρομή από δεξιά φαίνεται πιο προκλητική, την ακολουθούμε ώστε να βρεθούμε γρηγορότερα σε μέρος για διανυκτέρευση που να βολεύει.

Ο ποταμός δεν θα εμφανιστεί στο οπτικό μας πεδίο ξανά. Ακολουθούμε βόρεια πορεία μέσα από γραφική διαδρομή με πολύ πράσινο και ωραία ανηφορική χάραξη με γλυκιές στροφές και μηδενική επαφή με ανθρώπους. Ακόμα και στους μικρούς οικισμούς που περάσαμε δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους. Αριστερά μας τεράστιος ορεινός όγκος μας κρύβει τον ήλιο που βρίσκεται χαμηλά πίσω του, δεξιάς μας χαμηλά κάτω σχεδόν πεδινά. Ο δρόμος γεμάτος πλατάνια στις άκρες του και αμέσως λίγο ψηλότερα κυριαρχούν τα πεύκα. Για πότε φτάσαμε Τετράκωμο ούτε που το καταλάβαμε. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πόσο σε απορροφά η οδήγηση στη φύση. Το μυαλό λειτουργεί με γλυκό τρόπο, η σκέψη είναι καθαρή, η μνήμη λειτουργεί άψογα, η κούραση δεν είναι εμφανής, αλλά και να είναι δεν σε απασχολεί γιατί αυτό που εισπράττεις δεν πληρώνεται με τίποτα.

Η νύχτα μας πρόλαβε στο ανέβα προς Βουλγαρέλι. Τα φώτα του μικρού εντούρο αν και ρυθμισμένα όσο πιο χαμηλά γίνεται εξαντλώντας το ρεγουλατόρο, κάνουν μόνο για νυχτερινό κυνήγι σε δέντρα. Χμμμ … μάθημα για την επόμενη φορά. Με τόσο βάρος πίσω και μαλακιές χωμάτινες αναρτήσεις τι περιμένεις. Η μηχανή έχει κάτσει πίσω και τα φώτα δείχνουν ουράνιους δρόμους. Ρε δεν πα να δείχνεις όσο θέλεις “ψηλά”, εγώ έχω σκοπό να γράψω μερικές ακόμα χιλιάδες χιλιόμετρα πριν ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι …
Ο ρυθμός έχει πέσει και άλλο καθώς στο δάσος τη νύχτα, το σκοτάδι είναι ακόμα πιο βαθύ. Και εκεί που πλησιάζουμε το Βουλγαρέλι, τοπικός κάγκουρας με τουμπανιασμένο παπί, μας κερνά τσαγάκι με γεύση μέντας ... από αυτό που σε τονώνει. Και ήταν και ανηφόρα … Η αλήθεια είναι, όπως και τώρα, πως δεν μπόρεσα να κρύψω ένα τεράστιο χαμόγελο μέσα από το κράνος μου. Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα που κρατώντας κρουασάν με γέμιση κεράσι με το αριστερό μου χέρι, με το “ντιλιβεράδικο” παπί είχα προσπεράσει ON ΟFF κάπου πάνω στα βουνά προς Πίνδο, τη στιγμή που έκοβα πεινασμένη μπουκιά και τον οδηγό της άλλης μηχανής να με κοιτά με μάτια γουρλωμένα. Ξέρω ακούγεται περίεργο και παραμυθιά μεγάλη … στον Γκιώνη μου όμως. Και τόσα άλλα το ίδιο ακούγονται μέχρι τη στιγμή που η ζωή φροντίζει με ωραίο τρόπο να τα επαληθεύσει.

[Vrasidas]

Η αλήθεια είναι πως το Βουλγαρέλι δεν μας έδωσε κίνητρο να το δούμε καλύτερα.
Μια επαρχιακή πόλη, με έναν κεντρικό φιδίσιο δρόμο να την κόβει σε τρία κομμάτια, απλωμένη στους πρόποδες των Τζουμέρκων σε καμιά 800αριά μέτρα υψόμετρο. Διαβάζοντας αργότερα στο διαδίκτυο πληροφορίες για την ιστορία του, το μάτι μου έπεσε σε μια χαρακτηριστική ιδιότητα της φυλής μας. … αυτή του διχασμού. Κάτι που χρησιμοποιήθηκε πολύ έξυπνα και πονηρά εναντίον της χώρας μας και στα χρόνια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Είναι χαρακτηριστικό πως νωρίς το πρωί φύγαμε αμέσως σε αναζήτηση παραδοσιακού χωριού για καφέ και να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας.

http://www.vourgarelinet.gr/istanad.htm

Η πρωινή δροσιά σε αυτά τα υψόμετρα σου δίνει ένα αίσθημα ευφορίας. Είναι στιγμές που με την Ελληνική γλώσσα, μου βγαίνει ένα περίεργο χαμόγελο … ευφορία και εφορία … πως ένα μόνο γράμμα κάνει τέτοια διαφορά σε συναίσθημα και έννοια … Βάζοντας ένα ύ-ψιλον στη λέξη περιγράφεις όμορφα συναισθήματα, προοπτική, χαμόγελα …
Αφαιρώντας αυτό το γράμμα η λέξη αυτόματα γίνεται συνώνυμο της κατοχής μιας ολόκληρης χώρας από ξένους κατακτητές και από μια κάστα ανθρώπων που παρασιτικά ζουν σε βάρος της. Αλλά πρέπει να είμαι προσεκτικός τι γράφω πλέον σε αυτά τα μαύρα χρόνια της δεύτερης κατοχής, μιας σκληρότερης κατοχής και μάλιστα σε κάτι λιγότερο από 100 χρόνια. Η μεγάλη φυλή των ρουφιάνων και των γούσηδων αναπαράγεται σε αυτά χώματα με απίστευτους ρυθμούς ….

Δυο μόλις χωριά δυτικά της διαδρομής μας, ήρθε η ανακάλυψη του μέρους που ψάχναμε. Στη Κυψέλη υπάρχει η πλατεία με τα απίθανα πλατάνια, την πέτρινη εκκλησία (Άγιος Νικόλαος), τους ηλικιωμένους και τις μεγαλοκοπέλες του πρωινού καφέ, τα πιτσιρίκια που παίζουν στην πλακόστρωτη αυλή, τη δροσιά του υψόμετρου, την αίσθηση πως μπορείς να κάτσεις εκεί μέχρι το βράδυ για να ζήσεις και την άλλη αίσθηση, αυτή με τα αναμμένα φώτα, την ανάγκη της ψιλής ζακέτας, τη μυρωδιά της τσίκνας που προκαλεί κολασμένες σκέψεις και επιθυμίες με ροπή στη γαστρονομική αμαρτία ...
Ένα από τα μέρη που αν τα φέρει έτσι η ζωή και ξαναπεράσω από εκεί, θα σταματήσω σίγουρα.

Είναι αξιοσημείωτη η εντύπωση που προκαλεί η αναβάτης με την παρουσία της, ειδικά στα παιδιά και στους ηλικιωμένους. Προφανώς ο μοτοσυκλετισμός στη χώρα μας έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα ώστε, αφενός να γίνει αποδεκτός αλλά αφετέρου ΚΑΙ κατανοητός. Από τη μια βλέπεις έναν έκδηλο θαυμασμό για το γεγονός πως μια γυναίκα οδηγώντας μηχανή διασχίζει την Ηπειρωτική χώρα με ότι αυτό συνεπάγεται σε κινδύνους, περιπέτεια, αντιμετώπιση απρόσμενων και περίεργων καταστάσεων, από την άλλη όμως νιώθεις την έκδηλη ζήλια ή καχυποψία προερχόμενη από 852 διαφορετικά σενάρια ανάλογα το φτωχό μυαλό που τα κατασκευάζει. Όποιος δεν δοκιμάζει όμως, απλά χάνει … Δεν πειράζει όμως, όλα αυτά είναι αφορμές για τροφή για σκέψη και βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης φυλής.

Μετά το υπέροχο πρωινό διάλειμμα, συνεχίζουμε βόρεια πορεία προς Σγάρα. Όλος ο δρόμος ένα ποίημα. Φύση – φύση και φύση. Ωραία χάραξη, καλοσυντηρημένο οδικό δίκτυο, μηδενική κίνηση. Το Τζι Ες εξακολουθεί και κρατά το ρυθμό και μέρα με την ημέρα καταλαβαίνει κανείς πως η εξοικείωση είναι εμφανής. Υπάρχουν ακόμα μικρά θέματα όπως η αύξηση της μέσης ωριαίας ταχύτητας και οι ασφαλείς γραμμές αλλά και αυτό είναι ζήτημα χρόνου να αλλάξει.
Ο καφές με το λιτό πρωινό από τη μια έδωσε ενέργεια για την πολύωρη παραμονή στη σέλα, από την άλλη βοήθησε το σώμα να είναι ανάλαφρο και να μπορεί να αντιμετωπίσει τη ζέστη που όσο περνούσε η ώρα γινόταν ενοχλητική.

Φτάνοντας Φράστα ευκαιρία για ανεφοδιασμό καυσίμων και μιας γουλιάς νερό. Είναι περίεργο το πόσα λίγα πρατήρια βενζίνης έχει αυτή η πλευρά της Ελλάδας. Έχω την αίσθηση πως έχει τα λιγότερα από όλες τις περιοχές που έχω μέχρι τώρα περπατήσει. Παρόλα αυτά το πολεμικό εντουράκι δεν με έχει προβληματίσει καθόλου και σε τίποτα, δεν με έχει αγχώσει με τα καύσιμα και δείχνει πως σε αυτούς τους ρυθμούς έχει για τα μόλις 8 λίτρα του, απίστευτα μεγάλη αυτονομία. Μέχρι στιγμής εδώ και τέσσερις ημέρες το WRF με κρατά ξεκούραστο, ήρεμο και ασφαλή. Από το πρωί κυριολεκτικά έχω ευχαριστηθεί οδήγηση, η ματιά μου υπέροχες εικόνες γεμάτη από καθαρή απέραντη φύση και το μόνο σίγουρο είναι πως σε αυτά το μικρό Yamaha έχει βοηθήσει τα μέγιστα.

[Vrasidas]

Κάθε λίγο και λιγάκι συναντώ παλαιά πετρόκτιστα σπίτια, από αυτά που μου αρέσουν, από αυτά που μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω μνήμες, από αυτά που κτίστηκαν με σκοπό να στεγάσουν γενεές ολάκερες και να είναι διαχρονικά χρηστικά σύμφωνα με τις τότε ανάγκες. Ψηλοτάβανα, με καθαρό αέρα, με χοντρούς πέτρινους τοίχους με απίστευτη μόνωση χειμώνα - καλοκαίρι, με το χαγιάτι τους, τη βεράντα και την αυλή που συνήθως ήταν και ο μόνιμος παιδότοπος. Η σάλα σχεδόν μόνο για τις γιορτές και τους καλεσμένους, το τζάκι να καίει σταθερά όχι για λόγους γκλαμουριάς μόνο, τα πατώματα ξύλινα αλλά χωρίς τα ψυχωτικά “μη θα μου γρατζουνίσεις το παρκέ” … Τώρα εάν ερχόταν κουτάλα ή σιδερένιο καπάκι στο κεφάλι από την άλλη άκρη της κουζίνας σε κάθε γρατζουνιά, αυτό είναι άλλο θέμα. Γιατί έτσι λειτουργούσαν οι οικογένειες κάποτε … όταν η οικογένεια είχε άλλη οπτική και αισθητική γωνία από τη σημερινή. Να δεις που σε λίγα χρόνια θα θεωρηθεί ρατσιστικό η προσφώνηση “κουλομαρία” σε αναβάτες που είναι όρθιοι από τύχη. Ας συνηθίσουμε από τώρα την προσφώνηση Αναβάτης 1 – Αναβάτης 2 … κτλ ...

Η βόρεια πορεία συνεχίστηκε χωρίς βιασύνη, προσπαθώντας να ρουφήξουμε όσο το δυνατό περισσότερα από τα όσα η διαδρομή προσφέρει. Στα περισσότερα χωριά η διέλευση γίνεται πολύ αργά με σκοπό να δούμε γωνιές που αξίζει να σταματήσεις για λίγο. Συνήθως έξω από αυτά, βρίσκονται πανέμορφες γωνιές που αξίζει να φωτογραφηθούν, εκκλησίες, μνημεία, γέφυρες, σημεία με απίθανη θέα προς τα κάτω των κοιλάδων ή προς τις κορυφές της οροσειράς της Νότιας Πίνδου. Κάθε λίγο και λιγάκι, η μνήμη προκαλείται να ανασύρει από τα συρτάρια της αντίστοιχες εικόνες από άλλα μέρη της χώρας, από άλλα χωριά, από άλλες πλατείες και γραφικές γωνίες που σταμάτησα ή που μετάνιωσα που δεν σταμάτησα. Όλη αυτή η αναβλητικότητα απλά και μόνο επειδή νομίζουμε πως έχουμε χρόνο …

Κλασικό παράδειγμα του “νόμιζα πως είχα χρόνο” το Γεφύρι της Πλάκας δίπλα στη Φράστα. Τι και αν πέρασα 2 – 3 φορές από εκεί … πάντα έλεγα “εδώ θα είναι, δεν πάει πουθενά” … και το άφησα για την επόμενη. Πόσο ανόητος Θεέ μου … Το γεφύρι δεν υπάρχει πια. Το κεντρικό του τόξο κατέρρευσε την 1η Φεβρουαρίου 2015, εξαιτίας ισχυρής βροχόπτωσης και πλημμύρας. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη φθαρτή υλική μας ζωή, μας πλημμυρίζουν ισχυρές δόσεις ματαιοδοξίας, αλαζονείας , έπαρσης … Και ο χρόνος περνάει ράιτ θρου … δείχνοντας πως τελικά και τα γεφύρια καταρρέουν όπως καταρρέει και η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου με την πραγματικότητα, που πλέον έχει τη μορφή συνήθους και αποδεκτής καθημερινότητας.

Το ανέβα προς Άγναντα φανταστικό. Πολύ συχνά σε τέτοιες αποδράσεις σε πολύ όμορφες γωνιές πάνω στη διαδρομή, συναντάμε μικρά εκκλησάκια που η πρώτη σκέψη στη θέα τους είναι “Χμμ … να ένα καλό και φιλόξενο μέρος για διανυκτέρευση”. Όπου στο επιτρέπει η βλάστηση από τα δέντρα, ο όγκος των Τζουμέρκων μπροστά μας είναι απίστευτα επιβλητικός. Ήπειρος ευλογημένος και συνάμα αδικημένος τόπος. Δεν ξέρω τι φταίει και δεν είναι προορισμός διακοπών όλης της Ευρώπης 12 μήνες το χρόνο. Καλές οι Άλπεις, ωραία τα χωριά τους, φοβερά τα χιονοδρομικά τους, απίστευτες κυκλοφορούντες λολίτες και στάρλετ που ψάχνουν και ψάχνονται στην ικανοποίηση του “ονείρου” … αλλά Ήπειρος δεν είναι και ούτε θα γίνουν ποτέ.

Περνώντας τα Άγναντα φτάνουμε Παλαιοχώρι και τα σημάδια πως μέχρι πριν λίγες ώρες εδώ το “έκαψαν” είναι εμφανή. Στις 06 του μηνός κάθε χρόνο (της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος) έχουν τρικούβερτο πανηγύρι στην αυλή της ομώνυμης προφανώς εκκλησίας. Είναι κρίμα που μέχρι τώρα δεν βρέθηκε στην διαδρομή μας ούτε ένα πανηγύρι. Θα ήταν ένα καλό διάλειμμα για όσους ξέρουν τι λύσσα πέφτει στα πανηγύρια της επαρχίας.
Όσο ανεβαίνουμε βόρεια έχω την αίσθηση πως τα τοπία γίνονται ομορφότερα, τα χρώματα πιο έντονα, η βλάστηση πυκνότερη … λες και κάτι σε ρουφά στο να πας βορειότερα. Μια ψευδαίσθηση πως πας ψηλότερα. Εκεί συνειδητοποιεί κανείς την κατάρα να ζει σε αστικό τσιμεντένιο μαντρί. Φτάνοντας Κτιστάδες και περνώντας μπροστά από την πλατεία τους αριστερά μας, το σίγουρο ήταν πως εάν η ώρα ήταν αρκετά νωρίς ή αρκετά αργά, θα σταματούσαμε οπωσδήποτε. Από τις γωνιές που δεν παραβλέπεις εύκολα.

[Vrasidas]

Αρχίζουμε πλέον και κατεβαίνουμε. Μετά την κορυφή, τα Πράμαντα απλώνονται μπροστά μας. Βρισκόμαστε ήδη στη Δυτική πλευρά των Τζουμέρκων με σκοπό να φτάσουμε Καλαρρύτες. Η ζέστη έχει ανέβει σε σχέση με την ημέρα που ξεκινήσαμε και η ανάγκη για συχνότερες στάσεις είναι εμφανή. Από ψηλά στα δεξιά μας, αραιά και που φαίνεται ο Καλαρρύτης ποταμός. Στο γεφύρι πριν το χωριό Χριστοί αποφασίζουμε πως πρέπει να σταματήσουμε οπωσδήποτε στη σκιά του μεγάλου πλάτανου για ανασυγκρότηση δυνάμεων και μελέτη του χάρτη.

Η περιοχή ακόμα και από το χάρτη δείχνει απίστευτα ενδιαφέρουσα. Οι εκδόσεις χαρτών 1:50.000 είναι χρηστικοί, έχουν ολοκληρωμένες λεπτομερείς πληροφορίες, οπότε έχεις μια άποψη του τι θα δεις προχωρώντας. Απεικονίζει δρόμους, μονοπάτια, κτίσματα και τριγωνομετρικά ορόσημα. Οι χάρτες αυτής της κλίμακας, είναι από τους αγαπημένους των ποδηλατών, αλλά και των πιο ψαγμένων περιηγητών, καθώς καλύπτουν αρκετά μεγάλη περιοχή και ταυτόχρονα απεικονίζονται όλοι οι δρόμοι και χωματόδρομοι. Οι ισοϋψείς γραμμές όμως είναι ανά 20 μέτρα, κάνοντας την εκτίμηση του εδάφους λίγο πιο δύσκολη. Σκύλος χορτάτος και πίτα ολόκληρη όμως δεν γίνεται …

Αποφασίζουμε να πάμε πρώτα Συρράκο και μετά Καλαρρύτες. Μπαίνουμε σε μια απίστευτη ανηφορική διαδρομή, ακολουθώντας από αριστερά μας το ρέμα της Κρανιάς μέχρι που ξαφνικά σε δεξιά στροφή, η ομορφιά του τοπίου με το παμπάλαιο γεφύρι Πάλτσας να ενώνει τις δύο όχθες του Καλαρρύτικου ποταμού, μας κάνει να σταματήσουμε αμέσως. Μια γωνιά της χώρας μας, που αν και μισώ τα “πρέπει”, ΠΡΕΠΕΙ να επισκεφτείτε. Από τα μέρη που όπως και το γεφύρι του Κόκκορη, έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα πλέον στο μυαλό. Από αυτό το γεφύρι πόσες χιλιάδες καραβάνια να το έχουν διαβεί, πόσες ζωές να έχει γλυτώσει, πόσες συναλλαγές να έχει διεκπεραιώσει ...
Ανεβαίνω στη μηχανή με ένα σφίξιμο στην καρδιά, μια αίσθηση πως θέλω να περάσω ξανά από αυτό το σημείο. Ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει η ζωή …

https://www.lifo.gr/team/gnomes/55106

Ο ουρανός έχει αρχίσει και σκοτεινιάζει και αυτό δεν είναι καλό για τα αρθριτικά του νεογέρικου κορμιού μου. Με το που περνάμε το Προσήλιο οδηγώντας σε ένα πανέμορφο με θέα κάτω δεξιά χαμηλά τον Καλαρρύτη ποταμό, οι πρώτες χοντρές στάλες άρχισαν να κτυπούν το κράνος. Φτάνουμε στην κορυφή του βουνού με ορατό πλέον το Συρράκο αλλά και τους Καλαρρύτες στην απέναντι πλαγιά και η βροχή δυναμώνει. Το Συρράκο είναι 5 - 6 χιλιόμετρα μακρυά και ο καιρός δείχνει να είναι πίσω μας. Δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε, όσο μούσκεμα και να γίνουμε, με τέτοια ζέστη θα στεγνώσουμε αμέσως.

Ώρες ώρες αυτή η χώρα σε αφήνει έκπληκτο … είμαστε στην απέναντι πλαγιά από τον προορισμό μας και απλά χαζεύουμε το χωριό … Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στα μέρη μας. Θα έλεγα μου θυμίζει ορεινά χωριά Ιταλίας. Το Συρράκο, ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός, είναι χτισμένο σε μία από τις πλαγιές του όρους Λάκμος. Κάθεσαι στην άκρη του δρόμου και μπορείς να το χαζεύεις με τις ώρες. Η μία πλευρά του εαυτού σου λέει κάτσε και απόλαυσε θέα, η άλλα λέει άντε, πάμε να το δούμε, να το περπατήσουμε, να αγγίξουμε τις πέτρες του, να μυρίσουμε τον αέρα του… Το χωριό προσεγγίζεται από 5 ή 6 μεριές ολόγυρα. Με τα πόδια η μία, με όχημα οι υπόλοιπες. Διαλέξαμε την τελευταία γύρω γύρω ώστε να το περπατήσουμε περισσότερο και δεν το μετανιώσαμε.

Στην τελευταία είσοδο στην άλλη άκρη του χωριού αρχίζει το μονοπάτι που διασχίζεις το φαράγγι με το ρέμα Χρουσιάς, περνάς απέναντι και με τα πόδια πας μέσω μιας καταπληκτικής διαδρομής όπως φαινόταν από μακρυά, μέχρι το επόμενο διάσημο και παραδοσιακό χωριό, τους Καλαρρύτες. Μόνη η θέα του μονοπατιού σε προκαλεί να βάλεις καλό παπούτσι και να το ακολουθήσεις. Και εκεί ακριβώς έρχονται σκέψεις και υπαρξιακά διλήμματα … να το αναβάλλω για την επόμενη ? … θα υπάρξει χρόνος και επόμενη ? Τουλάχιστον εγώ το ρίσκο το πήρα, διάσχιση του μονοπατιού την επόμενη.

[Vrasidas]

Φτάνοντας σε μέρος εντός του χωριού στα κάτω χαμηλά του, βρίσκουμε μέρος για τις μηχανές. Ο καιρός όσο πάει και βαραίνει, ο άνεμος που προμηνύει καταιγίδα δυναμώνει, οι πρώτες στάλες αρχίζουν … Γρήγορο σκέπασμα με το αδιάβροχο τεντόπανο και οι αποσκευές μάλλον θα τη γλυτώσουν.

Όλο το χωριό είναι μια σκαλιστή πέτρα … δρόμοι, σοκάκια, σπίτια, πλατείες, εκκλησίες … όλα. Πανέμορφο αν και με μια συγκεκριμένη δομή σχεδόν όλα τα κτίσματα. Η πλατεία θεϊκή … στα 1.125 μέτρα ψηλά με μεγάλο πλατάνι να χαρίζει σκιά. Ο Άγιος Νικόλαος επιβλητικός κτισμένος μόλις λίγα μέτρα ψηλότερα.
Η βροχή όμως χαλάει την ατμόσφαιρα που φανταζόμουν. Η πλατεία άδεια, ότι κόσμος υπάρχει είναι ή κλεισμένος στα σπίτια του ή στα καταλύματα και στα μαγαζιά. Καθίσαμε για φαγητό σε μαγαζί με μικρή βεράντα, η αλήθεια όμως είναι πως θα προτιμούσα εκεί κάτω, σε μια από τις σκιές των δέντρων. Η ιδιοκτήτρια έδωσε πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για το χωριό. Μου έκανε έκπληξη πως ουσιαστικά δεν κατοικείται μόνιμα ! Οι μόνιμοι κάτοικοι μετριούνται στα δάκτυλα. Το χωριό λειτουργεί ως προορισμός διαμονής τους καλοκαιρινούς μήνες και διάσπαρτα μέσα στο έτος όπως Πάσχα – Χριστούγεννα και εορταστικά 3ήμερα. Αυτό τώρα σε προβληματίζει ή όχι ??

Η βροχή έχει πλέον κοπάσει εδώ και ώρα αλλά “με τι καρδιά να σ’ αποχαιρετήσω” όπως λέει και το τραγούδι. Πώς να αφήσεις τέτοιο μέρος …
Το τεντόπανο έκανε καλή δουλειά, ούτε σταγόνα δεν πέρασε στα πράγματά μας. Έχει αποδειχθεί πως σε τέτοιες εξορμήσεις, αποτελεί ένα από τα χρησιμότερα και απαραίτητα που πρέπει κάποιος να πάρει μαζί του. Άσε που διπλωμένο, ο όγκος του είναι ελάχιστος. Ποιος το πρόβλεψε ? Το ξανθό κομάντο από την εμπειρία της σε διακοπές σε ερημικά μέρη και νησιά μακρυά από τον “πολιτισμό” και τις “ανέσεις” … ανέσεις που θεωρώ πως μάλλον αποχαυνώνουν το μυαλό παρά το κάνουν να λειτουργεί δημιουργικά.

Οι Καλαρρύτες ένα μακρύ τραγούδι δρόμος … και τι τραγούδι. Ροκιά κανονική, από αυτές που γράφτηκαν με χαρτί, μολύβι και ψυχή …

Παίρνουμε το δρόμο ανάποδα όπως ήρθαμε μέχρι Μυστρά. Στην διασταύρωση αριστερά και ακολουθούμε το Καλαρρύτη ποταμό που είναι στα δεξιά μας και κάτω βαθιά. Κάπου στη διαδρομή σταματώ σε απαγορευτική πινακίδα γιατί δεν ήμουν σίγουρος εάν κατάλαβα καλά τι διάβασα.
Στη μέση ενός χωριού, σκαρφαλωμένο σε απότομη πλαγιά ορεινού και πετρώδη εδάφη, οι αρχές με προειδοποιούν πως “απαγορεύεται το ψάρεμα”. Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε … Συνειρμικά σκέφτομαι τύπους “ντυμένους αστυνομικούς” να ψάχνουν διερχόμενα οχήματα για ψαροκάλαμα, αγκίστρια, ψαροντούφεκα και λαθροχτυπημένα χταπόδια.

Κάτι όπως με τον Κανάκη, τον Σωτήρη και τον Καλλιβωκά στο “Στάκαμαν” ….
https://www.youtube.com/watch?v=BfQ0us82UqY

[Vrasidas]

Ο δρόμος στενός και καταπράσινος, όχι σε πολύ καλή κατάσταση, με αρκετές διάσπαρτες πέτρες κάθε λίγο και λιγάκι. Ποιος ξέρει τι νερό έπεσε αυτές τις μέρες. Δίνει την εντύπωση του παρατημένου από το “κράτος προστασίας της Μυκόνου” και αυτό είναι από τη μια λυπηρό, από την άλλη προκαλεί εντύπωση. Εντύπωση γιατί λίγο πιο κάτω είναι το πανέμορφο μοναστήρι της Κηπίνας, άρα ο μοναστηριακός τουρισμός θα έπρεπε να προστατεύεται καλύτερα. Γιατί η εικόνα είναι πιο σημαντική στις μέρες μας από την ουσία … Σταματήσαμε στην είσοδο που ανεβαίνεις επάνω στο μοναστήρι. Μείναμε κάποια λεπτά αμφιταλαντευόμενοι εάν θα ανέβουμε ή όχι. Τα μέσα μας είπαν όχι …

Λίγο πιο πάνω χαμογελώ … αυτό το τούνελ το θυμάμαι. Ένα μικρό τούνελ με είσοδο που μοιάζει με τσιμεντένιο βαρέλι. Έτσι για να νιώσω πιτσιρικάς, στο σκοτεινό του κέντρο του έσκαγα γκαζιές με το πιτσαδόρικο παπί για να εξορκίσω τα κακά πνεύματα των κινέζικων κατασκευών. Το ίδιο έκανα και τώρα για να δω εάν μεγάλωσα καθόλου … αλλά μπααα, καθόλου …

Γαμώτο, πόσο μου αρέσει αυτή η διαδρομή … στενή, σκαλισμένη ανάμεσα σε δυο κοντινούς ορεινούς όγκους, με το ποτάμι να τους χωρίζει στα δύο. Αυτό το κομμάτι έχει απ’ όλα, θέα, στροφές, φουρκέτες, γεφύρι, μια απόκοσμη αίσθηση λόγω των όγκων που κρέμονται από πάνω σου. Το βράδυ αυτό το κομμάτι θα είναι τρομακτικό.
Το χωριό είναι πλέον δίπλα μας. Ήδη οι πέτρινες οροφές και το καμπαναριό της εκκλησίας διακρίνονται πεντακάθαρα και προμηνύουν πως κάτι μοναδικό υπάρχει εκεί. Ο ήλιος δεν θα είναι για πολύ ακόμα στον ορίζοντα. Οι μηχανές αρχικά μένουν στην είσοδο του χωριού και με τα πόδια κάνουμε ένα σχολαστικό πέρασμα σχεδόν σε όλα τα σοκάκια του. Χμμμ … την αμαρτία μου θα την πω. Οι Καλαρρύτες είναι πιο γραφικοί, πιο αυθεντικοί, πιο ζεστοί, πιο παραδοσιακοί. Και τα δυο χωριά έχουν βαριά ιστορία, πολλά να μάθεις, να νιώσεις … Ίσως απόψε χρειαστεί να βρούμε κατάλυμα για ανθρώπινο μπάνιο και ευκαιρία για όσο το δυνατό περισσότερη περιήγηση στο καταπληκτικό αυτό μέρος.

Λοιπόν οι Καλαρρύτες είναι μοναδικοί. Χωριό με ζωή όλο το χρόνο. Διαβάζοντας για τον τόπο, ήταν ένας από τα μέρη που παραθέριζε ο Αλή Πασάς. Πασάδες, βασιλιάδες και παπάδες διάλεγαν ανέκαθεν τα καλύτερα μέρη. Κανόνας απαράβατος και διαχρονικός όσο και η βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να εξουσιάζεται … αρκεί να μην έχει ευθύνη και κόπο προερχόμενο από την ευθύνη.

Η βόλτα στα μονοπάτια του χωριού κανονικό βάλσαμο για την ψυχική μας ηρεμία. Γεμάτο μικρά γεφύρια που ενώνουν τους μαχαλάδες μεταξύ τους, πολλά νερά, πανέμορφα κτίσματα που αντέχουν στο χρόνο, γραφικές αυλές, όμορφη σκαλισμένη πέτρα παντού. Στο δρόμο προς την εκκλησία (Άγιος Νικόλαος) συναντάμε αρκετούς ηλικιωμένους που προφανώς πηγαίνουν για την εσπερινή λειτουργία. Η εκκλησία, πλησιάζοντας με τις μηχανές το χωριό, είχε κεντρίσει την προσοχή μου, δεν μένει παρά να δούμε τον λόγο. Όποιος και εάν ήταν ο λόγος πάντως άξιζε. Διαβάζω κτίστηκε το 1480 … μάλιστα. Πως μπορείς να μην νιώθεις δέος …

Με έκπληξη βλέπουμε πως υπάρχει και ένας μικρός ζωολογικός κήπος ! Συχνά πυκνά συναντάμε κόσμο – συνήθως μεγαλύτερες ηλικίες - που κάνει την απογευματινή του βόλτα στα σοκάκια. Οι χαιρετούρες είναι επιβεβλημένες και από τις δύο πλευρές. Το ζευγαράκι των βαθιά 70τόσο, αυτό πιασμένο χέρι χέρι, δεν βγαίνει εύκολα από τη μνήμη μου. Να πω την αλήθεια μου το ζήλεψα … Οι άνθρωποι στην τραγική πλειοψηφία τους, έχουν πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να αναθεωρήσουν τι σημαίνει ΕΥΤΥΧΙΑ …

[Vrasidas]

Στην κεντρική πλατεία παππούς με απίστευτα συμπαθητική φατσούλα μας πιάνει την κουβέντα. Έχω ξεχάσει το όνομά του αυτή τη στιγμή όπως έχω ξεχάσει που έχω καταχωνιάσει και τις σημειώσεις μου από το ταξίδι που το έχω σίγουρα γραμμένο. Κάποια στιγμή όμως ο Άγιος Φανούριος θα τις φανερώσει γιατί σίγουρα υπάρχει λόγος που είναι ακόμα καταχωνιασμένες και κάτι μου λέει θα το κάνει χωρίς προσπάθεια εξαγοράς του με φανουρόπιτα ... Ο παππούς μίλησε όλο καμάρι για τον τόπο του, για την κυρά του που “έφυγε” πριν λίγο και πόσο την αγαπούσε, για τα παιδιά του που ζουν σε μεγάλη πολιτεία. Είπε πως ο τόπος του έβγαλε μέχρι και πρωθυπουργό. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί πάντοτε τιμή για πολλούς τόπους, αλλά όπως και να το κάνεις είναι μια σημαντική αναφορά …

Το παλιό κοινοτικό γραφείο δηλώνει παρουσία στην πλατεία από το 1899, η πλακόστρωσή της έγινε το 1879 … πόση ιστορία να σηκώνουν αυτές οι πέτρες …

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες γι΄ αυτό το μέρος. Όπως και για πολλά από τα μέρη που πέρασα και ας τα αδίκησα με τη γρήγορη και όχι εκ βαθέων ματιά που τους αρμόζει. Είναι κάποιες γωνιές της Γης όμως που στα μάτια του καθενός μας δημιουργούν διαφορετικά ψυχοτσιμπήματα. Γωνιές που προκαλούν όλες τις αισθήσεις για επάνοδο, για αφιέρωση περισσότερου και ποιοτικότερου χρόνου. Γωνιές που θα τις ζήλευαν άνετα και τα μεγαλύτερα άψυχα και φορτωμένα δηθενιά σαλόνια. Έχω αγαπημένους συγγενείς που κατοικούν στην ακριβώς από κάτω μεριά του πλανήτη. Και τι δεν θα έδινα να γινόταν να έβλεπαν αυτές τις γωνιές τις ιδιαίτερης πατρίδας τους, την κανονική Ελλάδα …

Το πρωινό φόρτωμα των μηχανών έγινε με βαριά καρδιά από τη μεριά μου τουλάχιστον. Το μέρος περιτριγυρισμένο από τις γυμνές κορυφές της νότιας οροσειράς της Πίνδου. Ο αέρας γεμάτος οξυγόνο που λες και έχει βαλθεί να σου προκαλέσει υπεραερισμό πνευμόνων, το μόνο που καταφέρνει όμως είναι πρόκληση ευφορίας. Η πληροφορίες από εχθές το βράδυ έλεγαν πως οι ντόπιοι για πολλά χρόνια, για να πάνε προς Χαλίκι, χρησιμοποιούσαν μονοπάτια ακριβώς πάνω από το χωρίο, με κατεύθυνση προς το βορρά. Στο χάρτη τα μονοπάτια ήταν όντως αποτυπωμένα, αλλά κοιτώντας το Τζι Ες, τέτοιο ρίσκο δεν το έπαιρνα ξανά.

Φεύγοντας στην έξοδο του χωριού, έριξα μια ματιά πίσω … Έχω αφήσει μια εκκρεμότητα εκεί, στην πλατεία με το παλιό κοινοτικό γραφείο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE %BD%CF%89%CE%BD

https://www.tripadvisor.com.gr/Attraction_Review-g2540488-d11711820-Reviews-Syrrako_Kalarrytes_Path-Kalarites_Ioannina_Region_Epirus.html#photos;aggregationId=101&albumid=101&filter=7&ff=316538037

[Vrasidas]

Καλρρύτες ...

[Vrasidas]

Όχι πολύ μακρυά από εκεί το τοπίο αλλάζει μορφή απότομα. Είναι εμφανές από τη σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση πως βρισκόμαστε σε Αλπικό υψόμετρο. Σε καμιά 10αριά χιλιόμετρα φτάνουμε στο ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο οδικό πέρασμα της Ελλάδας, στα 1.900 μέτρα, ένα μικρό σκαλοπατάκι κοντύτερα στο Θεό μας, όπου και όσο ψηλά και αν Αυτός βρίσκεται. Σε πολλούς ανθρώπους βρίσκεται και μέσα τους, αλλά είναι δύσκολο να τους συναντήσεις στις μέρες μας …

Επιβάλλεται στάση για φωτογραφία στο ψηλότερο σημείο για να έχουμε να δείχνουμε και να καυχόμαστε ή να αναπολούμε αργότερα ή ίσως να δώσουμε κίνητρο σε κάποιους να περάσουν από εκεί. Ώρες ώρες περίεργες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Φαντάζομαι τα πιτσιρίκια μου να έχουν σταματήσει σε αυτό ακριβώς σημείο αρκετά χρόνια αργότερα και να βγάζουν την ίδια φωτογραφία.
- “Στο ίδιο σημείο ακριβώς έβγαλε φώτο ο γέρος μας … ρε τον μπαγάσα … πως μπόρεσε και ανέβηκε εδώ με εκείνον το ματρακά? Μα έβγαζαν τόσα χλμ τότε αυτά τα μηχανάκια ??” …

Συνειρμικά ο νους μου πήγε σε ένα ταξιδιωτικό αρχές δεκαετίας του ’50. Έξι φίλοι με πέντε μηχανές εκ των οποίων η μία ήταν με καλάθι συνεπιβάτη, πέρασαν από Αγγλία στη Γαλλία κάνοντας ένα μίνι γύρο της Δυτικής τότε Ευρώπης. Ο γιός του ενός από τους ταξιδιώτες μερικές δεκαετίες αργότερα, με τη μηχανή του έκανε αν κατάλαβα καλά το ίδιο ταξίδι, πέρασε από τα ίδια μέρη, φωτογραφήθηκε σε κοινά αναγνωρίσιμα σημεία της διαδρομής … Η αλήθεια είναι πως βρήκα αυτή την ιστορία απίστευτα συγκινητική αλλά και δημιουργική.

Μερικές φορές περνώ από μέρη που με συνδέουν κοινές αναμνήσεις με τον αναπαυμένο πλέον πατέρα μου, έτσι μου είναι πολύ κατανοητές ιστορίες σαν και αυτή που περιγράφω. Ποιος ξέρει … ίσως μου παραχωρηθεί ο χρόνος αλλά και οι συνθήκες που να ξαναπεράσω από τα ίδια σημεία κάποια χρόνια αργότερα εγώ ο ίδιος. Αναρωτιέμαι τι αλλαγές θα υπάρχουν τότε ακόμα και σε εμένα τον ίδιο … ίσως να βλέπω αυτά τα γραπτά και να γελάω ή ακόμα και να κλαίω … ποιος ξέρει. Καρδιοχτύπι πάντως θα υπάρχει, από αυτά που μόνο τα “ταξίδια” προκαλούν …

http://www.go-faster.com/SS100.html

Στο σταυροδρόμι του περάσματος οι δύο μηχανές ξαφνικά έγιναν τρεις με έναν μοναχικό καβαλάρη … να και ένα αυτοκίνητο με τρεις μεσήλικες φίλους … ωπ ! να και δεύτερο με μια οικογένεια τουριστών ! Τα περάσματα έχουν πέραση τελικά …
Σε λίγα δευτερόλεπτα γίναμε μια παρέα. Οι πληροφορίες έδιναν και έπαιρναν και αν είχαμε και κανένα τσιπουράκι με μεζέ, έτσι στο πόδι, μπορεί να το διαλύαμε το βράδυ. Τι σου είναι το ταξίδι, πόσο ελευθερώνει τον άνθρωπο, πόσο κοντά τον φέρνει στον άλλο.
Τώρα αν πω πως έχω φωτογραφηθεί σε αυτό ακριβώς το σημείο με ένα κινέζικο παπί, ερχόμενος από Αθήνα, αναρωτιέμαι πόσοι θα χαμογελάσουν ειρωνικά … Το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές …

https://www.vlahoi.net/periigiseis/perasma-mparou

Λοιπόν, τώρα αρχίζουν τα ωραία. Επιτέλους κάτι που ταιριάζει με τον τίτλο του ταξιδιωτικού. Από εκείνο το σημείο αρχίζει μια καταπληκτική κατηφόρα προς το Χαλίκι, απλωμένη με φουρκέτες ξεκινώντας αρχικά σε Αλπικό τοπίο με χαμηλή βλάστηση και μετά απότομα μπαίνεις σε δασική απίστευτη ομορφιά. Ένας προορισμός που δεν πρέπει να λείψει από κανένα σχεδιασμό. Η άσφαλτος αν και σε περιοχή που οι καιρικές συνθήκες είναι αδυσώπητες, είναι σε άψογη κατάσταση, η χάραξη ότι ακριβώς ζητούν αναβάτες σε δύο ρόδες, οι εικόνες που απλώνονται μπροστά γεμίζουν τον σκληρό του μυαλού με καταιγιστικό ρυθμό, οι μυρωδιές από τα μαύρα πεύκα και το δάσος εν γένει απίστευτες. Αν σκεφτεί κανείς πως το κατέβα αρχίζει από τα 1.900 μέτρα υψόμετρο, καταλαβαίνετε πως αυτός ο χορός διαρκεί αρκετή ώρα.

Προς το τέλος των φουρκετών κτισμένη βρύση με σκιά δείχνει ιδανικό μέρος για στάση δροσιάς και αλλαγής νερού στα παγούρια.
Πλησιάζοντας υπάρχει μαρμάρινη πινακίδα που δίνει πληροφορίες … Χμμμ αφενός βρύση με ονοματεπώνυμο, αφετέρου ένα ακόμη μνημείο που δείχνει το πώς κατάφερε αυτός ο τόπος και αυτοκαταστράφηκε. Ένα ακόμη μνημείο που θυμίζει μαύρα χρόνια ιστορίας αυτού του τόπου. Τι τα θες ρε Βρας, ο άνθρωπος δυστυχώς δεν αλλάζει … το φονικό το έχει βαθειά ριζωμένο μέσα του. Αν ισχύουν οι γραφές με τον Κάιν και τον Άβελ, αυτή η ιστορία είναι πολύ μα πάρα πολύ παλιά …

Κάνω ένα γύρω της βρύσης και ένα ρίγος με διαπερνά στην πλάτη … Μπροστά μου ακριβώς φρέσκες φρέσκες πατημασιές αρκούδας. Ας αρχίσουν οι χοροί σκέφτομαι … κοίτα που θα βγουν αληθινοί όσοι μου έκαναν ήδη και 9μερα όταν τους είπα πως θα ανέβω σε αυτά τα χώματα. Οι αρκούδες όμως, όπως και όλα τα αγνά ζωντανά της φύσης, είναι αλλεργικές με το βρώμικο ανθρώπινο κρέας και ότι έχει να κάνει γενικά με αυτή την “αθώα” φυλή. Οπότε μάλλον το κορμί μου θα παραμείνει προς το παρόν ως έχει.
- Ξέρεις τι υπάρχει πίσω από τη βρύση ? … ρωτάω τη συνοδοιπόρο.
- Τι ?
- Πατημασιές από αρκούδα … φρέσκιες …
- Πού πού ?? … ουάαααουυυυ !!
Φσσσιτ μπόινγκ …. Αναρωτιέμαι ποιός ανησυχεί περισσότερο για τον άλλο … Επίσης μια ματιά στο διαδίκτυο θα μας πείσει ποιος κινδυνεύει περισσότερο και ποιος είναι περισσότερο φονικός ….

[Vrasidas]

Επειδή όμως δεν γνωρίζω πολλά από αρκούδες, είπαμε να ξεκινήσουμε λίγο γρήγορα για την περίπτωση που πέσαμε σε καμιά αρκούδα με ψυχολογικά θέματα ή με σύνδρομο αρκουδόδιψας και δεν το γνωρίζαμε. Λίγο πιο κάτω όμως ακόμα μια καταπληκτική ευκαιρία για στάση, με ένα πανέμορφο μοναστήρι στη δεξιά πλευρά του δρόμου να στέκει σε ένα βατό ξέφωτο.
Η Μονή της Γαλακτοτροφούσας Παναγιάς, ένα αληθινό διαμάντι πάνω στη διαδρομή μας, ένα σημείο που όποιος περάσει από αυτή τη διαδρομή είναι κρίμα να μη σταματήσει. Διαβάζοντας αργότερα ιστορικά στοιχεία που αφορούν τη Μονή, έμαθα πως :
“ Το μοναστήρι καταστράφηκε το 1943 από τους Γερμανούς. Τότε κάηκε και η εικόνα της Γαλακτοτροφούσας Παναγίας, αφιέρωμα του 1788 από τον Καλαρρυτιώτη Δημήτριο Τουρτούρη “εις μνημόσυνον αυτού και των αυτού αυταδέλφων και των εν αυτοίς διαδόχοις αυτών”. Επίσης καταστράφηκε και το παρεκκλήσι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που το τιμούσαν στις 29 Αυγούστου (αποτομή της τιμίας κεφαλής του).” …

https://www.infotouristmeteora.gr/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CE%B8%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF%CE%B9/%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%82/%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1/


Χμμ …. οι σύμμαχοι και φίλοι μας και οικονομικοί μας υποστηρικτές έχουν βάλει το χεράκι τους (και φωτιές) σχεδόν παντού. Είχα πάντως την εντύπωση πως οι πιστοί Χριστιανοί δεν καίνε από μόνοι τους τις εκκλησίες της Πίστης τους, πόσο μάλλον να δολοφονούν εν ψυχρώ αθώες ανθρώπινες ζωές πιστούς μάλιστα στον ίδιο Θεό … Κάποια στιγμή ίσως ανακαλύψω σε τι πράγματι πιστεύουν αυτές οι φυλές, ίσως όμως και να ξέρω …

Ο Αχελώος αριστερά μας και δυο αντιτουριστικές μηχανές με τουριστικούς όμως ρυθμούς στυλ “Born to be wild” μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο ρολάρουν προς την καρδιά του βασιλείου των καφέ αρκούδων.
Το τοπίο μετά το Χαλίκι και για οχτώ με δέκα χιλιόμετρα γίνεται πετρώδες, άγριο. Ο Αχελώος χάνεται από την οπτική μας επαφή και δεν θα τον ξαναδούμε ξανά μιας και πηγάζει από αυτά τα μέρη. Για φαντάσου, αυτό το ποτάμι το συναντήσαμε στο διάβα μας από την τρίτη ημέρα. Κολυμπήσαμε σε αυτόν, τον ακολουθήσαμε σε διάφορες εκβάσεις του καθώς έσχιζε βουνά και κοιλάδες στη μέση, περάσαμε από γεφύρια που ενώνουν κόσμους που χωρίζει, είδαμε το πώς δίνει ζωή στο περιβάλλον γύρω του … είναι να μην απορείς γιατί οι αρχαίοι άνθρωποι τον είχαν θεοποιήσει ? Το μόνο μεμπτό για πάρτυ του είναι πως έχασε από τον Ηρακλή για ένα ζηλιάρικο θηλυκό ονόματι Δηιάνειρα, η οποία για να τα λέμε όλα, ήταν η αιτία που ο Ηρακλής μας έχασε τελικά τη ζωή του. Δεν σέρνει τελικά μόνο καράβι … αλλά και ποτάμια και ήρωες και ένα σωρό άλλα της πλάσης θάματα.

Ο στενός δασικός δρόμος που πάει προς Ανήλιο είναι φ α ν τ α σ τ ι κ ό ς … Γλυκά κατηφορικός, πνιγμένος στη σκιά από τα θεόρατα δέντρα που τον καλύπτουν. Κάπου στη μέση της διαδρομής, οι δρόμοι μας συναντήθηκαν ένα ON OF ( αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν VSTROM, από αυτά που φτιάχνουν στης Ιαπωνίας την Suzuki) με έναν χαλαρό τύπου καβαλάρη, ερχόμενο κάπου από τα βόρεια μέρη της χώρας μας. Χωρίς να σταματήσουμε, οδηγώντας πολύ αργά, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και πληροφορίες. Αν κατάλαβα καλά του είχε κάνει εντύπωση πως έφτασα εκεί με ένα τόσο ακατάλληλο μηχανάκι. Που να του έλεγα δηλαδή για την ξανθιά με το Τζι Ες … Δεν υπάρχουν ακατάλληλα μηχανάκια αγαπητέ μου συνταξιδευτή … ακατάλληλοι άνθρωποι υπάρχουν, μόνο ακατάλληλοι άνθρωποι.

Η σκιά που αφήσαμε τις μηχανές στην πλατεία του Μετσόβου ήταν γεμάτη και από πολλές ακόμα κατάλληλες για ταξίδια μηχανές επίσης. Εξάλλου πως έφτασαν μέχρι εκεί. Ο καφές και το ελαφρύ λαδωμένο με διπλή πιτόγυρο ήταν βάλσαμο για το νευρικό σύστημα και τα βακτήρια που ψάχνουν ευκαιρία για να ενεργοποιηθούν στο στομάχι και το παχύ έντερο. Το φάγαμε υποχρεωτικά γιατί χρειαζόμασταν ενέργεια και η πείνα είχε μπει στα βαθειά κόκκινα … Είναι να μην αναρωτιέται κανείς ώρες ώρες πως σταδιάλα ο τόπος αυτός στέκεται ακόμα όρθιος. Αφού την τουριστίλα την έχω φάει με το κουτάλι, τι τα θέλω και πάω γυρεύοντας … Ας μην ήταν τόσο όμορφο και γραφικό το Μέτσοβο και θα βλέπαμε πόσα μαγαζιά θα ήταν ανοικτά … Πόσο νερό να βάλεις στο κρασί σου, έχει φτάσει το σημείο που πια δεν πίνεται …

[Vrasidas]

Ο ανεφοδιασμός των μηχανών έγινε στο κλασσικό πρατήριο καυσίμων με τον βενζινά της καρδιάς μας. Αυτόν που έψαχνε που είναι η τάπα βενζίνης στο “ντιλιβεράδικο” παπί. Τι επικές στιγμές Θεέ μου …

Επιτέλους αφήνουμε το μέρος με τους πολλούς ανθρώπους και πιάνουμε το δρόμο προς τις πηγές και την τεχνητή λίμνη του Αώου ποταμού. Θυμάμαι διάφορα περιστατικά σε αυτά τα μέρη από παλαιότερες βόλτες με τα 1000άρια. Τι κρίμα να μην έχουν καταγραφεί σε ένα κομμάτι χαρτί και να φθίνουν από τη μνήμη χρόνο με το χρόνο. Ίσως κάποτε το επιχειρήσω βοηθούμενος από το φωτογραφικό αρχείο μου. Πάλι αυτά τα “ίσως κάποτε” που λέγαμε προηγουμένως … Αδιόρθωτος ο άνθρωπος, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Με το που μπαίνουμε στο λιβάδι της τεχνητής λίμνης, το τοπίο θα έλεγε κανείς πως μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Η βλάστηση πολύ χαμηλή, αρκετές διάσπαρτες κτηνοτροφικές μονάδες, πολλές αγελάδες να μας κοιτούν αδιάφορα με το σπινθηροβόλο βλέμμα τους. Ο δρόμος ακολουθεί τις όχθες της λίμνης με γλυκές στροφές που όσο βαθύτερα μπαίναμε προς το κέντρο της, στα αριστερά μας άρχιζε δειλά δειλά δάσος από μαύρο πεύκο, που όλο γινόταν και πυκνότερο. Λίγα μέτρα πριν τη γέφυρα του φράγματος, υπάρχει διασταύρωση που σε οδηγεί στον παράδεισο της Βάλια Κάλντας.

Πλέον είμαστε στην καρδιά του δάσους. Δε μπα να ‘χει αρκούδες – λύκους – βίσωνες και ανακόντα, αυτό που ζει κανείς εδώ μέσα δεν περιγράφεται ούτε ανταλλάσσεται εύκολα. Το μόνο που θέλεις είναι να οδηγείς, να ρολάρεις στους στενούς φιδίσιους δρόμους γεμάτους από σκιά των πανύψηλων δέντρων, να γεμίζει ενέργεια το κορμί και η ψυχή. Το μικρό 250άρι λειτουργεί καταλυτικά σε όλα … ακόμα και ο ξερός του ήχος θα έλεγε πως κανείς πως ταιριάζει με το περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που αν και μοιάζει αθώο και ήρεμο, εν τούτοις, στα σωθικά του κρύβει μύθους ζωντανούς και ίσως λίγο τρομακτικούς. Όπως και το μικρό αλλά “πολεμικό” μπλε εντουράκι … αρκεί να το ξυπνήσεις την κατάλληλη ώρα.

Ο δρόμος εδώ και ώρα είναι ελαφρά κατηφορικός. Η αλήθεια είναι πως μια ελαφριά ενόχληση από τη ζέστη τη νιώθω παρά το ωραίο μικροκλίμα του δάσους. Πριν φύγω ήμουν προβληματισμένος για το ποιο μπουφάν έπρεπε αν πάρω. Σκεφτόμουν πως σε εκείνα τα υψόμετρα το πιθανότερο ήταν να υπάρχει χαμηλή θερμοκρασία αλλά και λίγες βροχές. Εξάλλου ήμουν σίγουρος πως ο Μέρφι θα φρόντιζε επαρκώς γι΄ αυτό. Έτσι πήρα το χειμωνιάτικο χωρίς την εσωτερική επένδυση φυσικά, σκεπτόμενος πως οι ανοικτοί εξαερισμοί θα έκαναν την δουλειά τους. Καταλαβαίνεται φαντάζομαι πως το θερμόμετρο ήταν συνέχεια στο κόκκινο, μόνο και μόνο επειδή δεν πήρα το διάτρητο καλοκαιρινό ….

Σε δεξιά στροφή, ένα πλάτωμα με ενιαίο παγκάκι και τραπέζι είναι καλή ευκαιρία για στάση και νερό. Μια στάση που θα γινόταν ούτως ή άλλως ... ή αλλιώς “καλώς ήλθατε κυρίες και κύριοι στη λίμνη με τα νούφαρα”. Μια μικρή λιμνούλα σχεδόν σκεπασμένη με νούφαρα επιβιώνει ποιος ξέρει πόσα χρόνια σε αυτή τη γωνιά του δάσους. Μια οικογένεια είναι ήδη πριν από εμάς εκεί και παίρνει κολατσιό. Από το μεγάλο τσιμεντένιο μαντρί και αυτοί που βγήκαν να γεμίσουν τις μπαταρίες της ψυχής τους και από τα βλέμματα των πιτσιρικιών, μπορώ να πω το κάνουν με επιτυχία.

Το ότι βρισκόμαστε σε αυτή τη λίμνη, μας το επιβεβαιώνει και τραυματισμένη πινακίδα από κάποιον που έχει νούφαρα στο μυαλό μπερδεύοντας πετούμενα με πινακίδες. Αλλά εφόσον τα πετούμενα δικαιολογημένα πλέον κάνουν παράκαμψη του FIR της χώρας μας, την πληρώνουν οι πινακίδες.

[Vrasidas]

Λίγο πιο κάτω υπάρχει η διασταύρωση που αριστερά πάει για Γρεβενίτη και Τρίστενο. Ίσως την επόμενη φορά να επιλεγεί αυτή η διαδρομή, τώρα όμως ο στόχος είναι βόρεια. Δεξιά για Βοβούσα λοιπόν και ο δρόμος αρχίζει ήδη να είναι ελαφρά ανηφορικός. Είμαστε ήδη σχεδόν στην καρδιά του Πάρκου της Πίνδου.

Δέος και μόνο δέος από τη φύση και όσα αυτή προκαλεί. Βάζω στην εσωτερική μου ζυγαριά από την μια ότι βλέπω να απλώνεται μπροστά μου και από την άλλη μια παραλία του Αιγαίου ή του Ιονίου για να μην έχω παρεξηγήσεις και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός που γέρνει.
Η υποκειμενικότητά μου όμως επικρατεί και το βουνό κερδίζει στα σημεία. Στο βουνό δεν μπορείς να βαρεθείς εύκολα, δεν σε αφήνει το ίδιο. Πίσω από κάθε στροφή ίσως να κρύβεται κάποια έκπληξη. Ευχάριστη ή δυσάρεστη δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι σε προκαλεί να πας να κοιτάξεις τι υπάρχει πίσω από αυτή. Όπως συμβαίνει και με τις κορυφές των βουνών. Λες και υπάρχει ένας αόρατος μαγνήτης που τραβάει προς τα εκεί τις ψυχές. Μερικές φορές περνούν μακάβριες σκέψεις από το μυαλό μου. Έχω την αίσθηση πως ένας θάνατος σε βουνό είναι προτιμότερος από έναν στη θάλασσα. Και εάν η ψυχή δεν ξέρει κολύμπι ? Πως θα βγει να πάει στον Δημιουργό της ?

Πινακίδα με το χαρακτηριστικό κεραμιδί φόντο και τα κίτρινα γράμματα, μας πληροφορεί πως ακόμα ένα χωριό που πλήρωσε με φωτιά και αίμα την ανθρώπινη βαρβαρότητα και μάλιστα από τύπους που σήμερα μας κουνούν το δάκτυλο, βρίσκεται στο διάβα μας. Η απορία μου φυσικά, είναι πως είναι δυνατόν οι σημερινοί υπηρέτες των από τότε έως και σήμερα κατοχικών δυνάμεων, να επιτρέπουν την ύπαρξη μνημείων – πινακίδων ή άλλων τέτοιων στοιχείων που κρατούν στη μνήμη τις φρικαλεότητές τους. Παιχνίδια του μυαλού και της επιστημονικής διαδικασίας αποχαύνωσης ? ... ποιος ξέρει …
Εδώ επιτρέπουν εκτονωτικά συλλαλητήρια, μιας ημέρας ΜΟΝΟ όμως … Στη Γαλλία που οι εκεί πολίτες δεν έχουν καπουτσινοφράπεδο και Μύκονο (και ότι αυτό συμβολίζει κατά μια έννοια) μετρούν ήδη νεκρούς που τόλμησαν και διαμαρτύρονται πάνω από ΜΙΑ ημέρα, από το τραπεζικό καθεστώς, το ντυμένο με δημοκρατικό μανδύα … Απ΄ όσα η μνήμη μου θυμάται, τα δημοκρατικά σχήματα, δεν έχουν ανάγκη πραιτοριανούς δολοφόνους … μόνο οι εκλόγιμες μοναρχίες έχουν.
Το Φλαμπουράρι βρίσκεται στη λίστα της ντροπής και της υποτέλειας … αυτής των μαρτυρικών από τους κατακτητές χωριών.

Από το Χαλίκι έως και εδώ τρία πράγματα είναι εμφανή όσον αφορά τη δραστηριότητα των κατοίκων. Υλοτομία – κτηνοτροφία – τουρισμός … Χμμ, όσον αφορά τον τουρισμό όμως έχω ενστάσεις και απορίες. Τέσσερις ημέρες στο δρόμο και ο κόσμος που έχουμε συναντήσει είναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ … Το μόνο μέρος που όντως είχε κόσμο ήταν το Μέτσοβο. Ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτή την ανελέητη μανία εγκατάλειψης τόπων που θα μπορούσαν να έχουν ζωή και μάλιστα έντονη και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Θυμάμαι στην Αυστρία είτε καλοκαίρι είτε καταχείμωνο, τα μικρά σκαρφαλωμένα χωριά στις πλαγιές των Άλπεων έσφυζαν από κόσμο που ήθελε να περάσει κάποιες ημέρες ευχάριστα. Αυτός ο τόπος πράγματι μπορεί να δώσει πολλά εάν υπάρξει βούληση, αλλά από την άλλη, πώς να δώσει καρπούς η βούληση από μόνη της στα υπερφορολογούμενα προτεκτοράτα ?

Στο δίχαλο για Ελατοχώρι και Βοβούσα αποφασίζουμε να ρίξουμε μια ματιά στο χωριό αριστερά, το Ελατοχώρι. Μερικές φορές υπάρχουν κρυμμένοι παράδεισοι ένα στενό παραδίπλα και τους προσπερνάμε χωρίς να ξέρουμε τι χάσαμε. Η βόλτα προς τα εκεί έδειξε πως ο κρυμμένος παράδεισος είναι κρυμμένος αλλού.

[Vrasidas]

Το μόνο που έχω να πω είναι πως υποκλίνομαι στην ομορφιά της Πίνδου. Η ομορφιά της είναι ξεχωριστή και μοναδική. Δεν είναι Πήλιο, ούτε ορεινή Αιτωλοακαρνανία, ούτε Όλυμπος, ούτε Χολομώντας … είναι κάτι αποκλειστικά δικό της. Ακόμα και το δέος που σου προκαλεί είναι ξεχωριστό. Έχεις την αίσθηση πως είσαι στη μέση ενός θεόρατου πάρκου κάπου στον πλανήτη, ξεχασμένο κυρίως από τους ανθρώπους. Αυτός ο δρόμος που γλιστρά σαν φίδι μέσα στη φύση , ανάμεσα σε ψηλά δέντρα και πλαγιές είναι σκέτη πρόκληση.

Η ώρα έχει προχωρήσει μέσα στο απόγευμα αλλά ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά. Αυτό είναι το καλό του καλοκαιριού, μπορείς να εκμεταλλευτείς τη μεγάλη ηλιοφάνεια και να ευχαριστηθείς ταξίδι για πολύ περισσότερες ώρες από ότι το χειμώνα.

Λίγο πιο μπροστά κάτι μου τραβά την προσοχή στην άκρη του δρόμου. Σταματώ και χαμογελώ … ευτυχώς η προπορευόμενη συνταξιδιώτισσα δεν το είδε ή αν το είδε δεν κατάλαβε τι ήταν. Ένα φρέσκο φρέσκο αχνιστό βουναλάκι από κόπρανα αρκούδας γεμάτο αχώνευτα κουκούτσια στην άκρη του δρόμου περίμεναν ή κάποιον να τα πατήσει και να πάρει λεφτά ή να γλιστρήσει και να φάει τα μούτρα του ξοδεύοντας λεφτά. Τα λεφτά πάντως παίζουν και στα δυο σενάρια. Ήμασταν προφανώς τυχεροί που περάσαμε από πρώτα από Ελατοχώρι, ειδάλλως θα πέφταμε πάνω στην επίμαχη σκηνή αφόδευσης της αρκούδας. Πριν ξεκινήσουμε είχα διαβάσει πως οι αρκούδες είναι επικίνδυνες και επιτίθενται όταν αισθανθούν κίνδυνο για τον εαυτό τους, για τα νεογέννητά τους και όταν κάνουν την ανάγκη τους. Και ποιος δεν είναι τότε άλλωστε …

Αραιά και που κάθετοι χωματόδρομοι ξεκινούν από το δρόμο μας. Είναι να μη ζηλεύεις, να μη θες να βγεις από την άσφαλτο και να τους ακολουθήσεις ? Να χωθείς εκεί μέσα και να βγεις όταν τελειώνει το ντεπόζιτο. Δεν θα αργήσει ο καιρός που θα απαγορευτεί και αυτή η ελευθερία του να μπορείς να διασχίζεις τα βουνά από τους χωματόδρομους ελεύθερα. Στο όνομα της “ασφάλειας” έχουν προδώσει ολόκληρες χώρες, σε έναν χωματόδρομο θα κολλήσουν ?
Δεξιά μας κυλά ο ποταμός Αώος που διακρίνεται όταν η βλάστηση αραιώνει λίγο. Σχεδόν στεγνός λόγω Αυγούστου, αλλά από την αγριάδα στις κοίτες του καταλαβαίνει κανείς πως τον χειμώνα η ορμητικότητά του αλλά και ο όγκος του νερού είναι μεγάλη.

Μπροστά μας επιτέλους μια αρκετά μεγάλη ευθεία. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι να οδηγάς χωρίς να γέρνεις. Στα δεξιά μας από μακρυά φαίνεται ένα μεγάλο κίτρινο κτίριο … πλησιάζοντας πινακίδα που έχει γλυτώσει από τύπους με νούφαρα στα μυαλά, μας ενημερώνει πως εδώ βρίσκεται το Καταφύγιο της Βάλια Κάλντα, αυτό λίγο πριν την Βοβούσα. Μας είχε μιλήσει για το καταφύγιο στα πλαίσια ανταλλαγής πληροφοριών, ο αναβάτης που συναντήσαμε στο πέρασμα του Μπάρου. Μπαίνουμε όλο περιέργεια δεξιά να το δούμε. Σταματάμε – σβήνουμε – κοιταζόμαστε … δεν χρειάστηκε καν να το κουβεντιάσουμε. Καταφύγιο Βάλια Κάλντα ... το καταφύγιο της καρδιάς μας.

Το καταφύγιο έχει ξενώνες φιλοξενίας 50 ατόμων, μεγάλη σάλα στο ισόγειο, υπαίθριο χώρο με τραπέζια και έναν απίθανο χώρο που χρησιμοποιείται για ελεύθερη κατασκήνωση ακριβώς δίπλα στον Αώο ποταμό. Οι μηχανές στήθηκαν η μία δίπλα στην άλλη αφήνοντας κενό ανάμεσά τους, το τεντόπανο απλώθηκε από πάνω τους, οι υπνόσακοι στρώθηκαν από κάτω προστατευμένοι από την υγρασία του δάσους και ο χώρος για τον βραδινό ύπνο έτοιμος σε τρία λεπτά. Η απορία γιατί κουβαλώ τη σκηνή μαζί μου παραμένει απορία ...

Επειδή ο πλανήτης όλος ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο χωριό, πόσο μάλλον ένας μικρός παράδεισος σε μια γωνιά μικρής οροσειράς, σιγά που δεν θα έβρισκα γνωστούς εκεί στη μέση του υποτιθέμενου πουθενά. Το “επ σε ξέρω” και “εγώ σε ξέρω” κατάληξε να τα λέμε στο ίδιο τραπέζι λίγο αργότερα. Ο σκεπαστός υπαίθριος χώρος ήταν ιδανικός για κουβέντα – τσιπουράκι και ελαφρύ γεύμα μέχρι αργά το βράδυ. Εννοείται πως αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο άθλος του Τζι Ες που έβγαλε την Καλιακούδα, έτσι φορτωμένο, με αυτά τα λάστιχα, με αυτή την εμπειρία, με αυτή την τρέλα στο κεφάλι. Δεν ξέρω τελικά τι είναι καλύτερο, το κεφάλι να είναι γεμάτο τρέλα ή γεμάτο νούφαρα … Θα διαλέξω την κουρτίνα ένα … τα νούφαρα δεν είναι για εμάς.

Η δροσιά απαιτούσε ψιλή ζακετούλα, άπλωμα ποδιών πάνω στην απέναντι καρέκλα και το δεξί χέρι στη διπλανή. Εκεί συνειδητοποίησα πως μετά το τρίτο τσιπουράκι ενεργοποιείται η μελατονίνη στον οργανισμό μας και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες.

Καληνύχτα καλοπροαίρετε κόσμε … απόψε έχει βαθύ ύπνο με όνειρα γεμάτα στροφές, ανηφορικές φουρκέτες με υπέροχη θέα, ίσως με λίγες αρκούδες και ιστορίες με αγαπητά πρόσωπα που έχουν αλλάξει διάσταση. Στο βαθύ ύπνο, εκεί που δεν υπάρχει η “λογική” να παραπλανήσει την πραγματική ζωή, εκεί λέγονται οι πιο αληθινές ιστορίες, να το ξέρετε ...

[Vrasidas]

Αχ αυτά τα πρωινά στα βουνά … Η ημέρα σήμερα έχει ξεκινήσει με μια απίστευτη διάθεση για ΤΙΠΟΤΑ! Εκτός από τέντωμα και λίγο ακόμα περισσότερο τέντωμα, το κορμί δεν έχει ανάγκη για τίποτα άλλο. Το βράδυ αραιά και που τα σκυλιά του καταφύγιου γαύγιζαν κάνοντας βόλτες σε όλη την έκτασή του. Είναι απίστευτο το πόσο ασφάλεια νιώθει κανείς ξέροντας πως κάπου δίπλα του υπάρχει κάποιος φιλικός σκύλος. Επίσης απίστευτο κι όμως αληθινό είναι πως τόσες ημέρες ύπνου έξω στην ύπαιθρο και ούτε ένα κουνούπι δεν πήρε κολατσιό από το δέρμα μου! Το ίδιο πιστεύω και από την συνοδοιπόρο που έτσι όπως ήταν κλεινόταν στον υπνόσακο δύσκολο να περάσει και το πιο πεινασμένο της φυλής των bugs of tiger.

Κάπου από πίσω, το νερό που κυλά στο ποτάμι ακούγεται σαν κανονικό νανούρισμα. Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνά και αυτός. Τα πρώτα πιτσιρίκια με ποδήλατα μαζί με κάποιον μεγαλύτερο, εμφανίζονται γεμάτα όρεξη για ποδηλατάδα. Τριγύρω σίγουρα θα υπάρχουν απίθανα μονοπάτια για εντουράδα ή ποδηλατάδα. Πριν φύγω, διάβασα επίσης πως οι αρκούδες απεχθάνονται και έχουν επιθετική συμπεριφορά μόνο σε μηχανές εντούρο χρώματος πορτοκαλί, χωρίς να ξέρω το λόγο ή να τον υποψιάζομαι, οπότε σκέφτομαι πως με το δικό μου μπλε ελαφρύ και χαρούμενο χρωματάκι θα ήμουν ασφαλής εάν γύριζα στα λημέρια τους.

Οι πληροφορίες λένε πως ο κόσμος κάνει το μπάνιο του στο ποτάμι πίσω μας και πως λίγο πιο πάνω υπάρχει τεχνητό μικρό φράγμα που δημιουργεί μικρό καταρράκτη. Η αλήθεια είναι πως η ιδέα ενός ακόμα παγωμένου μπάνιου σε ποτάμι δεν με ενθουσίασε, σε αντίθεση με τη συνοδοιπόρο που εξαφανίστηκε κάποιες ώρες.

Λοιπόν σήμερα η ημέρα θα είναι γεμάτη από τα καλύτερα ! Για να κάνουμε βόλτα τριγύρω με τις μηχανές ούτε να το συζητήσουμε. Παρόλο που οι πληροφορίες για το διπλανό χωριό ήταν οι καλύτερες, σκεφτήκαμε ποιος θα έβγαζε την τέντα, ποιος θα την ξανάβαζε, προτιμήσαμε απλά να ριζώσουμε εκεί που ήμασταν.

Αποφασίσαμε λοιπόν πως πράγματι αξίζει να κάτσουμε μια ολόκληρη ημέρα σε αυτό το καταπληκτικό μέρος. Σήμερα θα έχει ξάπλα – διάβασμα – χάζεμα – κουβέντα – κουτσομπολιό – καφές – μεσημεριανό – ξάπλα – καφές – κουτσομπολιό – τσίπουρα – άραγμα – χάζεμα στο διαδίκτυο – πειράγματα με φίλους αστροπελέκια – κοινωνική συζήτηση (aka κουτσομπολιό) – τσίπουρα – φαγητό – ύπνο … Και έτσι και έγινε … Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να θυμηθώ τι σταδιάλα έκανα από το πρωί μέχρι το βράδυ που ξεράθηκα λόγο μελατονίνης κάτω από την τέντα. Ειλικρινά από τις λίγες φορές που η ημέρα γλίστρησε τόσο γλυκά και γρήγορα.

Λίγα από τα χαρακτηριστικά που θυμάμαι είναι πως βρέθηκα με ακόμα μια γνωστή που είχα να τη δω από τα μέσα του ’90. Ίδια και απαράλλαχτη, ακόμα πολύ γυμνασμένη, το ίδιο χαμογελαστή. Γνωριζόμασταν λόγω κοινών γνωστών από επαγγελματικό χώρο και την τελευταία φορά που την είχα δει ήταν στην Κατεχάκη που ενώ έσπρωχνα τη μηχανή μου από σκασμένο πίσω λάστιχο, σταμάτησε δίπλα μου με τον σύντροφό της για να με βοηθήσουν. Και τώρα στη μέση του πουθενά, μετά από 20φεύγα χρόνια ... Από τις πλάκες που η ζωή μας κάνει.

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν το φορτηγάκι με τα Ολλανδικές πινακίδες. Δυό τύποι με μεγάλα εντούρο που κουβαλούσαν μαζί τους, έφευγαν κάθε μέρα το πρωί κα γύριζαν σχεδόν αφού είχε βραδιάσει, οργώνοντας όλα τα μονοπάτια στα τριγύρω βουνά. Ο ένας έχω την εντύπωση πως πρέπει να είχε κάνει πρόσφατα λεύκανση στα δόντια και να ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Αυτό το λέω γιατί καθώς πλησίαζε, έβλεπα ένα πλατύ λαμπερό χαμόγελο από μακρυά …
Το τρίτο που θυμάμαι και εκτίμησα τα μέγιστα, είναι τα χαμογελαστά, ευγενικά, γνήσια φιλόξενα και επίσης με γνήσια άνεση στη συμπεριφορά, πρόσωπα των ιδιοκτητών του καταφυγίου. Ο ένας ειδικά είναι απίστευτα χαρακτηριστική μορφή. Ο τύπος ανθρώπου που μου αρέσει … ο μορφωμένος άνθρωπος που δεν το δείχνει, δεν το διαλαλεί, που χρησιμοποιεί τη μόρφωσή του με απλότητα στη συμπεριφορά και στο λόγο.

Το τέταρτο που θυμάμαι είναι αυτές οι καταπληκτικές τηγανιές πατάτες με τα αυγά μάτια από πάνω. Ουσιαστικά είναι οι πρώτες θεωρητικά κουραστικές διακοπές που θυμάμαι να πήρα κιλά ή να γύρισα με τουλάχιστον τα ίδια.
Μια ολόκληρη ημέρα με μικρή δόση ζωής σε φάρμα δεν ήταν άσκημα. Με τις αγελαδίτσες, τα πτηνά, τα σκυλιά, τη μεσημεριανή σιέστα ... ζωάρα κανονική.

[Vrasidas]

Το δεύτερο βράδυ την ώρα της απόλυτης σιέστας, με τα πόδια και χέρια απλωμένα σε ότι διαθέσιμη καρέκλα υπήρχε τριγύρω και με τα τσίπουρα στην τιμητική τους με βάση τις ιατρικές συμβολές περί ψυχικής ανάτασης και ευφορίας καρδίας, από τον κεντρικό δρόμο δίπλα ακούστηκαν ξερές γκαζιές από γκραντ και μέγκα εντούρο μηχανές. Οι αναβάτες μπήκαν στο καταφύγιο και αφού τακτοποιήθηκαν ήρθαν στο σκεπαστό κιόσκι δίπλα μας. Μόλις έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, αρχίσαμε τα συνήθη πυρηνικά περί πορτοκαλιών μοτοσυκλετών και εάν έφτασαν μέχρι εκεί με οδική βοήθεια και εάν τους ακολουθούσε αυτοκίνητο σκούπα συνοδείας και πόσες ημέρες έκαναν να φτάσουν από Αθήνα και πόσα σέρβις χρειάστηκε να κάνουν μέχρι εκεί και αν κουράστηκαν, αν το μετάνιωσαν, αν θα το ξανάκαναν, αν θα τις πουλούσαν όπου βρουν εκεί για να γυρίσουν με το ΚΤΕΛ … κτλ κτλ … Ήταν μια ωραία βραδιά … και ευτυχώς που τα παιδιά είχαν χιούμορ. Φυσικά την παράσταση έκλεψε το ξανθό κομάντο για το τι και το πώς είχε καταφέρει μέχρι τότε.

Το επόμενο πρωί οι πατέντες του Τζι Ες μονοπώλησαν πάλι το ενδιαφέρον των σχετικών με τις μηχανές αντικείμενο. Ο ένας από τους σκύλους του καταφυγίου μπορώ να πω έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια στην παρέα μας. Ίσως ήταν μέρος της ευγνωμοσύνης του για τις κλεφτές μπουκιές που κάθε λίγο και λιγάκι του έδινα. Το βράδυ δε, δεν σταμάτησε λεπτό να τριγυρίζει και να γρυλίζει για κάνα δύωρο συνεχώς. Οι άνθρωποι του καταφυγίου μου είπαν πως ήταν η ώρα που η γνωστή αρκούδα της περιοχής, περνούσε από το πίσω πέρασμα όπως σχεδόν κάθε βράδυ.
Τα πράγματα φορτώθηκαν γρήγορα, ο πρωινός καφές ήταν ότι έπρεπε, οι αποχαιρετισμοί ήταν εγκάρδιοι και με απόλυτη σιγουριά λέω, πως είναι από τα μέρη που θα ήθελα να έρθω ξανά. Το μόνο σίγουρο επίσης είναι, πως την επόμενη φορά, τη σκηνή θα τη στήσω …

Δυο γκαζιές δρόμο και μπαίνουμε στη Βοβούσα. Χμ … νομίζω πως το γεγονός που δεν ήρθαμε στο χωριό εχθές, δημιούργησε ήδη μια σοβαρή εκκρεμότητα για επάνοδο. Το κομμάτι του χωριού με το γεφύρι που ενώνει τις δυό του πλευρές απλά πανέμορφο. Ακριβώς δίπλα στο γεφύρι ένα γραφικό πλακόστρωτο με σκιά από πλάτανο με απλωμένα τραπεζάκια, είναι ιδανικό μέρος χαλάρωσης για όλες τις ώρες.

Για αρκετή ώρα οδηγούμε μέσα στο πυκνό δάσος σε γλυκό ανηφορικό δρόμο, ευτυχώς σκεπασμένο με σκιά από τα δέντρα που καλύπτουν τον ήλιο. Όσο περνά η ώρα, η αλήθεια είναι πως το θερμόμετρο αρχίζει και σκαρφαλώνει στα ψηλά. Στα πολύ ψηλά θα έλεγα … Το ότι είμαστε σε υψόμετρα της περιοχής των 1000 + μέτρων, τελικά δεν παίζει σημαντικό ρόλο. Φαντάσου τι γίνεται στα χαμηλά … Αλλά ο Έλλην υπήκοος και ψηφοφόρος δεν μασάει σε ζέστες και λοιπά τροπικά κλίματα. Σκέπτομαι πως ενώ έχει πάρει φωτιά ο κώλος του, δεν έχει κάνει κιχ … Πράγματι σκληραγωγημένη φυλή.

Τι ήθελα και σκεπτόμουν για πυκνά δάση και δροσιές μικροκλίματος και σκιές ?! Το δάσος κόβεται απότομα και μπαίνουμε σε γυμνό τελείως λιβάδι, λες και είμαστε σε Αλπικό τοπίο. Στην κορυφή του ακριβώς, πινακίδα μας πληροφορεί πως ουσιαστικά είμαστε στον Εθνικό Δρυμό της Πίνδου. Η θέα από εκεί πάνω ψηλά είναι καταπληκτική.
Αν και μικρή η χώρα μας, είναι στιγμές όπως αυτή που τη νιώθεις απέραντη. Όσο μακρυά μπορεί να φτάσει η ματιά, βλέπεις μόνο κορυφές, απόμακρες και επιβλητικές. Σε πολλές από αυτές βρίσκονται ένας άλλος στόχος ζωής ... διάσπαρτες δρακόλιμνες που περιμένουν περιπατητές να διανυκτερεύσουν στις όχθες τους. Να ξαπλώσουν κάτω από πεντακάθαρους ξάστερους ουρανούς και να μην προλαβαίνουν τις ευχές τους από τα πεφταστέρια. Όνειρα καλοκαιρινής νυκτός μεσημεριάτικα … Ποτέ δεν ξέρεις όμως, ίσως όλοι μας έχουμε μια δρακόλιμνη που μας περιμένει.

[Vrasidas]

Με το νου μου στις δρακόλιμνες, ακολουθώ το Τζι Ες στην κατηφορική πλέον πορεία. Στο βάθος το πυκνό δάσος διακρίνεται λυτρωτικά … επιτέλους σκιά. Εάν κάπνιζα θα είχα φτάσει στο Περιβόλι, το οποίο ήδη φαίνεται στην κάτω πλαγιά ίσως πριν τελειώσω το τσιγάρο.

Αργότερα μαθαίνω πως από το χωριό αυτό κατάγεται ο Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας Φεραίος(πραγματικό όνομα: Αντώνιος Κυριαζής). Επίσης δεν ξέρω αν είναι πολίτικαλ ορθό στις μέρες μας, να αναφέρω πως το χωριό αυτό έχει βγάλει και δύο σπουδαίους οπλαρχηγούς του Μακεδονικού Αγώνα. Θα το δείξει η αυτοψία όταν με καλέσουν στο ευαγές ίδρυμα της γαδα στον όροφο διαφύλαξης και προστασίας του πολιτεύματος (των σκοπίων) για εξηγήσεις γιατί έγραψα τέτοιες “αντιδημοκρατικές” και “ανιστόρητες” πληροφορίες που αφορούν αυτό το χωριό … Ίσως και το υπουργείο εξωτερικών … Φαντάζομαι πως και μόνο με αυτή την αναφορά έχει ήδη ανοιχτεί ένας φάκελος απαραίτητος για την εξασφάλιση της δημοκρατικής λειτουργίας μιας “σοβαρής δημοκρατικής χώρας” όπως της δικής μας.

Σκέπτομαι πως δεν νοείται ταξιδιωτικό χωρίς να πάρεις έστω μια μικρή γεύση από την ιστορία των χωμάτων που πατάς κάθε φορά. Χωρίς να ανακατευτείς με τον κόσμο που ζει εκεί … να δοκιμάσεις ότι τρώει, να πιείς ότι πίνει, να μάθεις με τι θυμώνει και με τι χαίρεται, τι αγαπά και τι μισεί … Οι λεπτομέρειες που σου γεννούν συναισθήματα είναι αυτά που μένουν από κάθε τόπο. Στο μυαλό μου είχα συνεχώς τις κουβέντες που είχαμε στο καταφύγιο με τον κόσμο στο σκεπαστό κιόσκι. Το πώς περιέγραφαν τα μέρη τους, για την ζωή το χειμώνα, για το πώς συντηρούν τα σκυλιά τους τα οποία δεν αφήνουν το κτίριο απροστάτευτο. Μένουν εκεί όλο το χειμώνα καρτερικά μόνα τους, δεν εγκαταλείπουν το μέρος που το θεωρούν τουλάχιστον δικό τους. Για τις δουλειές και την καθημερινότητά τους … για τoν πραγματικό μόχθο ζωής.

Το ταξίδι πάντα έβγαινε πιο εύκολα όταν αφήνεις και τον νου να ταξιδεύει. Όσο το μυαλό ταξιδεύει, τόσο λιγότερο κουράζεται το σώμα. Πόσο λυπάμαι που δεν κατέγραφα από παλιά τις εκάστοτε κοντινές ή μακρινές περιπλανήσεις μου. Ίσως είχα ένα προσωπικό αρχείο ζωής ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας για εμένα και ίσως και των παιδιών μου. Αλλά όταν το μυαλό είναι στης Σουμέλας το ρυμουλκό, μην έχουμε απαιτήσεις.
Συνειδητοποιώ πως αραιά και που, όλο και κάποιο γεφύρι θα περάσουμε. Όπως αυτό έξω από το Περιβόλι. Δεν μπορώ να σταματήσω να μου μπαίνουν ιδέες με τέτοια ερεθίσματα. Να θυμηθώ όταν γυρίσω να ψαχτώ για κάνα δυό εξορμήσεις. Μία που να έχει σχέση με τις δροκόλιμνες και μια που να έχει σχέση με τα γεφύρια της Πίνδου. Αχ αυτά τα γεφύρια, πόσα κρύβουν και πόσα έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα, με κυριότερη προσφορά αυτή την αλληγορική …

Στη διασταύρωση με Αβδέλλα στρίβουμε δεξιά με σκοπό να κάνουμε δεξιόστροφα το γύρο της Πίνδου. Μετά από λίγο υπάρχει ένας πολύ σοβαρός λόγος για να σταματήσει κανείς. Ένας ναός στολίδι στα δεξιά του δρόμου με μια υπέροχη αυλή, η Μονή Αγίου Νικολάου (κτίστηκε το 1803). Είναι εμφανές πως έχουν γίνει εργασίες αποκατάστασης και αναπαλαίωσης του κτίσματος. Δυστυχώς η πόρτα ήταν κλειδωμένη αλλά ο Θεός μου δεν νομίζω να κρατιέται ασφαλισμένος από πόρτες ασφαλείας, ούτε και να εντυπωσιάζεται από θαυμαστά κτίσματα. Έχω την αίσθηση όμως πως χαίρεται όταν τα κτίσματα γίνονται από αγνή αγάπη και όχι για εντυπωσιασμό. Αναρωτιέμαι εάν τα πολλά πλουμιστά και χρυσά ενδύματα συγκεκριμένων “ιερωμένων” γίνονται από ένδειξη λατρείας, αγάπης και ταπεινότητας … και εάν γίνονται, προς ποιόν ή ποιους απευθύνονται … (Πάρε τώρα και ένα “ιερό φακέλωμα” να’χεις).

[Vrasidas]

Μέχρι και Λάβδα ο δρόμος γλυκά ανηφορικός, διασχίζει μια περιοχή με λιγότερο πυκνό θα έλεγα δάσος, σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτά τα βορινά μέρη, είχα ακολουθήσει την αμέσως βορειότερη διαδρομή που περνά από Σαμαρίνα. Σε σχέση με εκείνη τη διαδρομή, έχω την αίσθηση πως αυτή που ακολουθούμε έχει περισσότερο πυκνή βλάστηση. Εξάλλου η εναλλαγή των διαφορετικών τοπίων σίγουρα είναι ευπρόσδεκτη καθώς , δεν κουράζει το μονότονο της διαδρομής και κρατά συνεχώς αμείωτο το ενδιαφέρον του ταξιδιώτη.

Το πέρασμα από τη Σμίξη ήταν αδιάφορο. Η αλήθεια είναι πως το χωριό μου φάνηκε τελείως παράταιρο με το περιβάλλον καθώς η ματιά μου δεν έπεσε σε κανένα παραδοσιακό κτίσμα ή γραφική γωνιά. Κτισμένο σε πλαγιά με αρκετό βάθος θέας, έχει τη μορφή χειμερινού παραθεριστικού τόπου καθώς το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας είναι σχεδόν δίπλα αλλά όχι όπως το περίμενα.

Το χιονοδρομικό κέντρο Βασιλίτσας δείχνει απίστευτα ερημικό καλοκαιριάτικα, έως και μελαγχολικό. Το τοπίο τριγύρω ξερό και άγριο με πολύ πέτρα και ελάχιστα δέντρα καθώς έχουμε ήδη ανέβει αρκετά ψηλά. Σε λίγους μήνες εδώ θα γίνεται της μουρλής το πανηγύρι.

Αυτή η πλευρά της Πίνδου έχω την αίσθηση πως πρέπει να είχε καεί πριν κάποια χρόνια. Εκτός από την πολύ αραιή βλάστηση, τα περισσότερα από τα πεύκα δείχνουν μόλις λίγων ετών. Για αρκετά χιλιόμετρα και λίγο πριν το Δίστρατο υπάρχει αυτή η εικόνα. Είμαστε όμως ήδη σε κατηφοριά εδώ και ώρα, μια κατηφοριά που επιτέλους μας βάζει σε δάσος. Οι συνεχόμενες κατηφορικές στροφές αναγκάζουν τη ματιά να ρουφά λιγότερες εικόνες από τη θέα μέχρι πέρα, στην άκρη των βουνοκορφών. Ένα από τα θετικά είναι η εμφανής αύξηση της μ.ω.τ. Πόσο σημαντική είναι τελικά η τριβή με την πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι πόσες διαθέσιμες μηχανές αυτή την ώρα είναι παρκαρισμένες σε κάποια καφετέρια ενός αστικού κέντρου, σκοτώνοντας διαθέσιμο χρόνο, διαθέσιμο χρήμα, διαθέσιμες εμπειρίες. Ακολουθώ το Τζι Ες σε αυτό γλυκό κατέβασμα και δεν μπορώ να μη κάνω περίεργες ίσως σκέψεις. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του χρόνου του, και του χρήματός του, και των ονείρων του. Οι σκέψεις μου είναι καθαρά υποκειμενικές, ίσως και λίγο αλαζονικές και δεν θα έπρεπε. Η μηχανή εμπρός μου και ότι η αναβάτης της κουβαλά μαζί της όμως, δεν είναι υποκειμενικές … είναι η ωμή πραγματικότητα, η αληθινή ζωή. Μόλις έγραψα για μια μηχανή που κουβαλά μια αναβάτη επάνω της ... το ορθό τώρα που το βλέπω πιο καθαρά είναι πως η αναβάτης κουβαλά στην ουσία το Τζι Ες … και όχι μόνο.

Είναι καταμεσήμερο και παρά το υψόμετρο, η ζέστη μας χτυπά αλύπητα. Φτάνοντας Δίστρατο, η κεντρική πλατεία είναι στρωμένη από εχθές το βράδυ με τραπεζοκαθίσματα. Χμ … πάλι το έκαψαν και εμείς αργήσαμε στο πανηγύρι. Πρώτη φορά ταξιδεύω Αύγουστο και δεν έχω πέσει σε καμία κλαρινοκατάνυξη και αυτό δεν μου το συγχωρώ. Η ανάγκη για υγρά στο στομάχι μας αλλά και βενζίνη στο μικρό 250άρι μας κάνει να σταματήσουμε στη διπλανή ταβερνοκαφετέρια. Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα το κάνιστρο της βενζίνης από την αρχή του ταξιδιού. Είναι απίστευτο πως ένα τόσο πουσαρισμένο μοτέρ έβγαζε πάνω από 150 χιλιόμετρα με μόλις 8 λίτρα.

Την προσοχή μου τράβηξε η προτομή στην πλατεία. Με ικανοποίηση βλέπω πως το χωριό δεν ξέχασε τον επιλοχία συγχωριανό του που το ’40 έπεσε στη μάχη της Κορυτσάς. Ίσως για τους γερμανούς δεν έφτασε το αίμα του επιλοχία που χύθηκε, γι΄ αυτό και φρόντισαν να το κάψουν δυό φορές, το ’43 και το ’44. Ένας πόλεμος που το μόνο που άλλαξε τελικά και επί της ουσίας για τη χώρα μας, ήταν η εθνικότητα των γκαουλάιτερς.

[Vrasidas]

Ένα ανηφορικό κομμάτι με πολλές φουρκέτες θα μας κρατήσει τα μοτοσυκλετιστικά μας γράδα μέχρι και το επόμενο (καμένο και αυτό επίσης το ΄43 από τους “φιλάνθρωπους” της Ευρώπης και διαχειριστές του οικονομικού βίου της χώρας μας) χωριό τα Άρματα, στους βαθμούς που πρέπει … τόσο όσο δηλαδή. Εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση η αρχιτεκτονική των σπιτιών σε αυτή την πλευρά της Πίνδου. Θα έλεγα πως τους λείπει ο χαρακτήρας σε σχέση με το μέρος που βρίσκονται, Ίσως ο τρόπος ζωής και η όχι τουριστική ανάπτυξη της περιοχής να έχει επηρεάσει τον τρόπο που χτίζουν τα σπίτια τους εδώ. Ίσως απλά φταίει η καθαρά υποκειμενική μου ματιά.

Η χαράδρα που σχηματίζει Αώος κάτω χαμηλά μας κρατά συντροφιά μέχρι και το χωριό Πάδες. Ακόμα ένα μαρτυρικό χωριό που κάηκε μαζί με αθώες και ανήμπορες ζωές. Δεν το κρύβω πως η διάθεσή μου δεν είναι στα καλύτερά της. Κάθε λίγο και λιγάκι σε αυτά τα μέρη, συναντάς πινακίδες μνήμης από φρικαλεότητες της ανθρώπινης φυλής. Το “σταματήστε τη Γη να κατέβω” ώρες ώρες γίνεται τόσο, μα τόσο κατανοητό …Τι ψυχή μπορεί να κουβαλά το κάθε ανθρωπόμορφο τέρας, μόνο ένας Θεός ξέρει.

Κάπου εκεί αν θυμάμαι καλά υπάρχει στη δεξιά πλευρά του δρόμου χωματόδρομος που πήγαινε προς δρακόλιμνη. Η ζέστη είναι πλέον ενοχλητική και σε κάθε ευκαιρία, όπως η σκιά που προσφέρουν δέντρα δίπλα στη μάντρα μικρής εκκλησίας, σταματάμε. Η ώρα έχει περάσει τις τέσσερις το απόγευμα και έχουμε αρκετές ώρες με φως μπροστά μας. Αποφασίζουμε να το τραβήξουμε μέχρι όπου μας πάρει και λίγο πριν νυχτώσει, ανάλογα που θα βρεθούμε, θα βρούμε μέρος να κατασκηνώσουμε.
Παλαιοσέλλι και Ελεύθερο τα αφήνουμε πίσω μας αρκετά γρήγορα μόνο με μια στάση για φωτογραφία στο γεφυράκι στο κέντρο του Ελεύθερου και άλλη μία ακριβώς έξω από το χωριό σε μια πινακίδα που θυμίζει γιατί ορισμένες φυλές και υποστηρικτές των πολιτικών ιδεολογιών τους, θα πρέπει να σκύβουν το κεφάλι από ντροπή. Γέμισε αυτός ο πλανήτης από δίποδα χωρίς το παραμικρό ίχνος ηθικού φραγμού και δεν νομίζω να απαλλαγεί ποτέ από αυτά. Αναλογικά και με βάση τη δυνατότητα πληροφόρησης, το μορφωτικό επίπεδο, την τεχνολογία αλλά και τα όσα η ανθρώπινη φυλή κουβαλά στο πετσί της και αναβαθμίζει θεωρητικά προς το καλύτερο εδώ και αιώνες, δεν υπάρχουν πολλές δικαιολογίες ένα τόσος μεγάλος όγκος δίποδων να είναι τόσο αιμοδιψής και σκατόψυχος.

Έχουμε μπει πλέον σε πραγματικά καταπληκτικό στενό και στριφτερό κομμάτι. Η φύση πλησιάζοντας την Κόνιτσα είναι πράγματι υπέροχη, με ορεινό δρόμο που ελίσσεται μέσα σε πυκνό δάσος σε αρκετό υψόμετρο που μεταλλάσσεται διαρκώς. Θυμάμαι να ακολουθούμε ένα πανέμορφο ορεινό ανάγλυφο με τη βαριά σκιά του Πάπιγκου αριστερά μας να προκαλεί δέος. Από μακρυά αρχίζει και φαίνεται η Κόνιτσα πράγμα που από τη μια δεν νομίζω να με χαροποιεί ιδιαίτερα αλλά από την άλλη είναι το όριο που από εκεί και έπειτα θα μπούμε σε έναν από τους παραδείσους την χώρας μας, τα Ζαγοροχώρια κοντά στο Φαράγγι του Βίκου.

Κατεβαίνοντας συνεχώς προς την πόλη, στο βάθος διακρίνεται μέχρι τα μακρινά βαθιά της ματιάς, ο Αώος να σχίζει την άκρη της πεδιάδας που απλώνεται μετά την άκρη της πόλης. Την Κόνιτσα τη συμπάθησα τα μέγιστα. Ήσυχη επαρχιακή πόλη, με γραφικές γειτονιές, πολύ πράσινο, απλωμένη στους πρόποδες της βορειοδυτικής οροσειράς της Πίνδου, με θέα όλον τον κάμπο του ποτίζει ο Αώος αλλά και την Τύμφη.
Πολύ κοντά στα Ιωάννινα, δίπλα σε απίστευτα χωριά, με πολλές ευκαιρίες για χειμερινές ή καλοκαιρινές εξορμήσεις στα τριγύρω βουνά, ιδανικό μέρος ως αφετηρία για εξερεύνηση της πανέμορφης Πίνδου. Κρίμα που δεν είχαμε χρόνο για στάση και έστω μικρής εξερεύνησης της πόλης. Μιας πόλης που έπαιξε σημαντικό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα της χώρας Στον κεντρικό δρόμο που την ενώνει με τα Ιωάννινα, στάση για ανεφοδιασμό καυσίμων και αναψυκτικών.
Η ζέστη χτυπώντας μας αλύπητα από το πρωί, έκανε τη σκιά στα τραπεζάκια του βενζιδάδικου με τα δροσερά ποτά να μοιάζει με όαση. Η αλήθεια είναι πως ξεκινήσαμε να ανέβουμε στις μηχανές με το ζόρι.

[Vrasidas]

Σε περίπου 30 λεπτά έχουμε αφήσει τον κεντρικό δρόμο προς Ιωάννινα και αφού ανεβήκαμε μια πλαγιά με ωραία θέα και στενό δρόμο γεμάτο φουρκέτες, μπαίνουμε στο γραφικό χωριό της Αρίστης. Χμμ … αυτά που σκεφτόμουν λίγο πριν για την Κόνιτσα. Σε μόλις 30 λεπτά, ίσως και λιγότερο, και βρίσκεσαι ήδη στον παράδεισο.

Περίεργο πράγμα ο παράδεισος τελικά … και μάλλον παρεξηγημένος. Ίσως έχει να κάνει με το πώς ο καθένας τον αισθάνεται κυρίως στο σώμα του … γιατί του σύγχρονου ανθρώπου, του απομακρυσμένου από τη φύση, η αίσθηση σταματάει στο σώμα, στην ύλη. Για άλλους είναι φλόγα που τους καίει τα σωθικά και για άλλους κρύο που τους παγώνει το αίμα. Υπάρχουν όμως και αυτοί που τα μετρούν με την ψυχή τους και η ψυχή μόνο χαίρεται, ούτε κρυώνει από χιόνια, ούτε καίγεται από καύσωνες … μόνο χαίρεται, χαίρεται το ίδιο πάνω σε λευκό χιόνι και το ίδιο κάτω από ηλιαχτίδες που κοιτά κατάματα. Ένα χαρμάνι τσιμέντο η ψυχή μας τελικά … και με σκληρυντικά να μην περάσει η “υγρασία”.
Είναι μερικά χρόνια τώρα που έχω καταλάβει πως ο παράδεισος δεν βρίσκεται στα θερμαινόμενα γκριπς, ούτε στη σέλλα από ζελέ κατά παραγγελία, ούτε στο πρόγραμμα α-β-γ-δ ανάλογα με τη διάθεση, ούτε στην εικονική πραγματικότητα, ούτε σε όλα όσα πούλησε ο γραβατάκιας του μάρκετινγκ που κυνηγά νούμερα απεικονισμένα στον πίνακα με το δείκτη των θετικών ή αρνητικών αριθμών. Ο παράδεισος είναι εκεί που το "StarX:mou all the άχρηστα υλικά", έχει νόημα … εκεί που το άγγιγμα φτάνει μέχρι τα ατέλειωτα βαθειά, μέχρι εκεί που μόνο με κλειστά τα μάτια βλέπεις. Η μόνη μαλακία σε ότι είπα είναι ότι δεν μπορείς να οδηγάς με τα μάτια κλειστά. Ίσως κάποτε όμως, ο άνθρωπος να το καταφέρει …

Κατεβαίνοντας από Αρίστη προς Βοϊδομάτη, η βλάστηση γίνεται πυκνότερη. Το κατέβα γίνεται νωχελικά αφήνοντας ουσιαστικά τη βαρύτητα να κάνει κουμάντο. Οι στροφές γλυκές, απαλές και σε συνδυασμό με τη ζέστη, αν ήμουν μωρό στο πίσω κάθισμα, απίστευτα νανουριστικές. Σε κάποια ανοίγματα της βλάστησης, στο βάθος απέναντι, το Πάπιγκο έδειχνε απίστευτα προκλητικά όμορφο. Σε ελάχιστο χρόνο φτάνουμε στο ποτάμι αφήνοντας τις μηχανές στο χώρο στάθμευσης δίπλα στη γέφυρα. Η συνοδοιπόρος χωρίς να ρωτήσει κάτι λέει :
- Εσύ κάνε ότι θες … εγώ βουτάω ! … και βούτηξε … καλά να πάθει.

Σαν παλαιότερη καραβάνα όμως, πριν κάνω κάτι αντίστοιχο με τον Λουγκάνη τον Γρηγόρη, παρατηρώ μια ομάδα από πιτσιρίκια, μάλλον από εκδρομή ξένου σχολείου στην Ελλάδα, που κάθε φορά που άγγιζε το νερό με οποιοδήποτε μέρος του σώματός του, π.χ. το δάκτυλο του ποδιού, ούρλιαζε. Χμ … αυτό δε μου αρέσει καθόλου. Πλησιάζω και με περίσσια γενναιότητα βάζω το δείκτη του δεξιού μου χεριού στο νερό … Όχι ρε κουφάλες εγώ δεν θα ξεφτιλιστώ ουρλιάζοντας από το κρύο … Σιγά μη φωνάξω επειδή το νερό έχει – 10 βαθμούς Κελσίου …

Η ξανθιά συρρικνωμένη (πλέον) από τη βούτα στον Βοϊδομάτη έχει ξαπλώσει στην όχθη του προσπαθώντας να ανεβάσει θερμοκρασία και εγώ αποφασίζω να ανέβω μέχρι τα χωριά Πάπιγκο και Μικρό Πάπιγκο. Όταν επιστρέψω ελπίζω να τη βρω με το κανονικό της χρώμα, να έχει φύγει το μπλε μωβ …

Μετά από μερικές 100άδες μέτρα αρχίζει το πανηγύρι ... και μια πολύ καλή αιτία για καφριλίκι και αυτόφωρο ... Τι φοβερή ανάβαση είναι αυτή !! Τι στροφιλίκι !! Τι συνεχιζόμενες φουρκέτες !! Τι κράτημα !! Το ιδανικό μέρος για μοτάρντ … χωρίς ηλεκτρονικά και παπαριές με ISO. Μέτρησα περίπου 30 στροφές και δεν ξέρω πόσες ανάσες έχασα. Η κίνηση ήταν μηδενική και η πρόκληση στα ύψη … Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στο ανέβασμα από Σφακιά προς Ίμπρο. Τώρα που το σκέφτομαι ευτυχώς που δεν είναι η καθημερινότητα, πιθανότατα δεν θα υπήρχε δίπλωμα εδώ και πολλά χρόνια.

Μπαίνοντας στο Πάπιγκο η ματιά εντυπωσιάζεται από την ομορφιά του χωριού στην είσοδό του. Αχ αυτή η πέτρα … όταν ο άνθρωπος χτίζει με πέτρα και χώμα, όταν ζει χρησιμοποιώντας τη φύση, η φύση δεν τον εγκαταλείπει εύκολα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κρατά την ψυχή του προσγειωμένη σε μια ισορροπία, σε μια βατή πραγματικότητα και συγχρονισμό με τον πλανήτη και κατά συνέπεια με το σύμπαν. Χάιδεψε έναν τοίχο από τσιμέντο ή πλακάκι ή γυαλί … και αμέσως έναν τοίχο πέτρινο, από αυτούς τους σκαλιστούς στο χέρι … και πες μου τι νιώθεις …

[Vrasidas]

Όχι μακρυά είναι το Μικρό Πάπιγκο. Έχω την αίσθηση πως είναι πιο γραφικό από το μεγάλο χωριό, πιο μαζεμένο, πιο “πέτρινο” … Φτάνω στην επάνω εκκλησία των Ταξιαρχών και δεν χορταίνουν τα μάτια μου εικόνες. Η εκκλησία είναι ιδανικό μέρος για διανυκτέρευση καθώς προσφέρει αρκετή προστασία αλλά ακόμα είναι πολύ νωρίς και η συνοδοιπόρος βρίσκεται στις όχθες του Βοϊδομάτη μαζεύοντας ηλιακή ενέργεια. Μετά από τόση ώρα, θεωρητικά το χρώμα της τώρα θα είναι στα φυσιολογικά επίπεδα.
Εάν ήμουν μόνος σίγουρα θα έβρισκα προσωρινά μια θέση για τη μηχανή και θα αλώνιζα όλα τα σοκάκια του χωριού. Κάθε γωνιά του και μια υπέροχη ευκαιρία για φωτογραφία και χαραγματιά ανάμνησης. Σίγουρα θα υπάρχουν αρκετές δροσερές αυλές ή φιλόξενα μπαλκονάκια για κρασί κόκκινο με τον κατάλληλο μεζέ για μέχρι αργά το βράδυ … και πόσο μάλλον αυτές τις βραδιές, που το φεγγάρι μας έκανε τη χάρη και ήταν από την αρχή του φευγιού μας γεμάτο. Πόσο ανόητοι οι άνθρωποι … αφήνουν τα φεγγάρια να φεύγουν από τα χέρια τους, να ξεγλιστρούν από το διαθέσιμο χρόνο τους, να χάνουν την αντανάκλαση του φως του στα μάτια τους και στο δέρμα που ανατριχιάζει … Πόσο ανόητη και αλαζονική φυλή Θεέ μου …

Το ανέβα από Βοϊδομάτη μέχρι και εκεί, αλλά και μέσα από το χωριό, έχει καταπληκτική θέα προς τον ορεινό όγκο της Τύμφης. Μια θέα που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα και θα έλεγα θυμίζει τους Δολομίτες στις Άλπεις. Οι θεόρατοι απέναντι βράχοι γνωστοί ως Πύργοι της Αστράκας είναι το σήμα κατατεθέν της περιοχής. Στην κορυφή της Τύμφης υπάρχει το καταφύγιο της Αστράκας και η περίφημη Δρακόλιμνη, δυό ακόμα λόγοι να επιστρέψει κανείς περισσότερο οργανωμένος και με άλλα ταξιδιωτικά πλάνα. Μόλις ένιωσα ένα μειδίαμα στα χείλη του Αφεντικού στην “επάνω γειτονιά” … αυτό που έχει σχέση με όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια …

Μια ανησυχία για το τι κάνει η συνοδοιπόρος την έχω. Το κατέβα προς την γέφυρα του Βοϊδομάτη είναι ήσυχο, αφήνω τη βαρύτητα να ρουφήξει τη μηχανή και εμένα και η ματιά μου σκλαβώνεται κυριολεκτικά από τα κάλλη της φύσης. Χμμ … έπρεπε η ξανθιά μαζόχα με το παγωμένο νερό, να έχει έρθει εδώ πάνω. Σταματώ στη φουρκέτα με τις Κολυμπήθρες λίγο πιο κάτω από το Μικρό Πάπιγκο να ρίξω μια ματιά και μετά από λίγα μέτρα περπάτημα η μια έκπληξη διαδέχεται την άλλη.
Οι κολυμπήθρες είναι σχηματισμένα κοιλώματα στα ασβεστολιθικά πετρώματα του ρέματος Ρογκοβού από την ορμή του νερού. Το ρέμα σχηματίζει στην πραγματικότητα φυσικές πανέμορφες πισίνες που τους καλοκαιρινούς μήνες, αρκετός κόσμος τα τιμά δεόντως. Υποψιάζομαι από την έλλειψη ουρλιαχτών του κόσμου, πως το νερό δεν έχει σχέση με το παγωμένο νερό του Βοϊδομάτη …

Η ζέστη αν και το απόγευμα έχει μπει βαθιά στον ημερήσιο χωροχρόνο είναι ακόμα ενοχλητική. Οι όχθες του ποταμού δημιουργούν ένα δροσερό μικροκλίμα που δεν το αφήνεις εύκολα … υπάρχει και εκείνος ο πιτσιρικάς στην άκρη του βράχου που εδώ και ώρα είναι στην άκρη του και μια πηδά μια δεν πηδά και δεν μας αφήνει να ξεκολλήσουμε. Τελικά δεν μάθαμε ποτέ εάν πήδηξε …

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε Αρίστη και να ανέβουμε στο χωριό Βίκο. Υπάρχει ακόμα πολύ φως και είναι ευκαιρία να δούμε το διάσημο φαράγγι έστω από ψηλά. Ετοιμάζοντας τις μηχανές για αναχώρηση ένας πιτσιρικάς καμιά 30αριά ετών έρχεται γρήγορα για να μου πει ότι έχει και αυτός ΤΤ 600 ... σαν το δικό μου δηλαδή ... Μετά το κοιτά λίγο καλύτερα και καταλαβαίνει ότι δεν έχουν καμία σχέση ... με ρωτά πόσα κυβικά είναι και από που ερχόμαστε .... Πόσο μου αρέσουν αυτά τα βλέμματα μετά από τις απαντήσεις ....

[Vrasidas]

Μπαίνουμε Βίκο και σταματάμε στην πλατεία με το ναό του Αγ. Τρύφωνα. Μικρό ήσυχο χωριό, μια σταλιά … Εμφανώς λιγότερο τουριστικό από τα γειτονικά του αλλά με μοναδικό πλεονέκτημα πως αποτελεί διάβαση για το φαράγγι του Βίκου, το βαθύτερο σε σχέση με το πλάτος του φαράγγι του κόσμου σύμφωνα με το βιβλίο Guinness.

Οι μηχανές στήνονται σε σημείο που να μην ενοχλούν και περπατώντας ελάχιστα μέχρι την άκρη του χωριού και ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες σε ένα στενό γραφικό δρομάκι φτάνουμε στην άκρη του φαραγγιού σε ένα κιόσκι – παρατηρητήριο. Οκ … δεν ξέρω πώς να το περιγράψω και να είμαι κατανοητός και όχι λίγος σε σχέση με αυτά που ξεδιπλώνονται στον οπτικό ορίζοντα. Τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια …

Καθόμαστε στο κιόσκι κοιτάζοντας στο τέρμα του φαραγγιού αμίλητοι, τι να πεις άλλωστε μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Διακρίνεται αχνά το μονοπάτι που οδηγεί στα έγκατα του χαράδρας, στις πηγές Αγκαστρωμενης και στην εκκλησία της Παναγιάς και το μόνο θέλεις είναι να είναι νωρίς το πρωί, να φοράς ένα βολικό παπούτσι και να αρχίσεις να κατεβαίνεις προς τα εκεί. Λίγο κολατσιό, λίγο νερό, γεμάτες μπαταρίες στη φωτογραφική μηχανή και να γυρίσεις το βράδυ … κουρασμένος αλλά “γεμάτος”.
Δεν ξέρω, ίσως είναι η ηλικία, ίσως οι κατραπακιές λόγω της μέχρι πριν λίγο αλαζονικής σκόπευση της ζωής, ίσως έχει φτάσει η ώρα που οι προηγούμενες εμπειρίες υποχρεώνουν την αυτοκριτική να ενεργοποιηθεί και να χτυπήσει χωρίς τον παραμικρό οίκτο.
Πόσες φορές σε αυτή την περιπλάνηση δεν είπα “γαμώτο ... τι έχανα τόσα χρόνια”, πόσες φορές δεν είπα πόσο θύμα έχω πέσει και εγώ σε έναν κόσμο διαμορφωμένο από περιοδικά τύπου Κλακ – Κλουκ … Πόσα χρήματα και πόσος χρόνος πήγαν χαμένα σε ανούσια και κυρίως επαναλαμβανόμενα πράγματα και πρακτικές … Με τόσους παράδεισους στα πόδια μας, τι κρίμα … Σκεπτόμουν όμως πως τα λάθη μας πρέπει να τα αγαπάμε και να τα εκτιμάμε. Είναι όπως τα σκαλοπάτια που σε οδηγούν προς τα “επάνω” … λάθος με το λάθος τελικά καταλήγεις στην αλήθεια.

Πάρτε την καλή σας, την μοτοσυκλέτα σας, το αυτοκίνητό σας, την οικογένειά σας, μόνο τον εαυτό σας … δεν έχει τόση σημασία ποιόν θα πάρετε τέλος πάντων (αν και έχει μεγάλη σημασία γιατί ό,τι μοιράζεται διπλασιάζει την αξία του) και πηγαίνετε σε αυτά τα μέρη. Γνωρίστε αυτή τη γωνιά της χώρας μας τώρα που μπορείτε, μην αναβάλλετε εξαιτίας της “πλασματικής προτεραιότητας” που τα εντέχνως copy paste “επιβάλλονται” …
Δεν θέλω να υποτιμήσω τα υπόλοιπα μέρη της χώρας μας, αλλά να δώσω αξία και σε αυτά που δυστυχώς έχουν εγκληματικά παραμεληθεί και κατά τη γνώμη μου έχουν κακοπροαίρετα, από τους έχοντας την πολιτική ευθύνη, κακοποιηθεί επίσης.

Όσο γράφω τα όσα θυμάμαι σε εικόνες και συναισθήματα, τόσο με πιάνει μια ανάγκη να τα παρατήσω όλα και να πάω εκεί πάνω να ξαναζήσω σαν άνθρωπος έστω για λίγες ημέρες. Αυτή τη φορά όμως διαφορετικά προετοιμασμένος.
Αυτή η Δρακόλιμνη με έχει στοιχειώσει, το ίδιο και το κατέβασμα στο φαράγγι, το ίδιο και το μονοπάτι που ενώνει Συρράκο με Καλαρρύτες, το ίδιο τα γεφύρια που προσπέρασα και δεν σταμάτησα ή που έκανα μικρή παράκαμψη για να τα δω, το ίδιο ακριβώς όπως και τα φαράγγια της Κρήτης … ένα στοιχείο η Ελλάδα ολάκερη.

Φεύγοντας περνώντας έξω από μπαξέ που ποτιζόταν από μια συμπαθητική κυρία, φιλευόμαστε φρέσκια ντομάτα που κόπηκε εκείνη τη στιγμή για να τη δοκιμάσουμε. Αυτό το “- Nα μας ξανάρθετε, να περπατήσετε τα μέρη μας να τα ευχαριστηθείτε”, με σκλάβωσε.

Ο ήλιος έχει κρυφτεί ήδη πίσω από τις γύρω βουνοκορφές, η κούραση της ημέρας είναι εμφανής και το στομάχι εδώ και ώρα διαμαρτύρεται. Εκτός από νερό και αναψυκτικά δεν έχουμε φάει ακόμα τίποτα από το πρωί και αυτό το υπερυψωμένο ταβερνάκι στην άκρη του χωριού, μας κλείνει πονηρά το μάτι. Δεν είναι πάντα η ποιότητα, η ποικιλία ή η ποσότητα του φαγητού που σε κάνει να νιώθεις πλήρης, είναι το όλον … η ατμόσφαιρα, τα φώτα των αυτοκινήτων που σχίζουν σκοτεινούς στενούς δασικούς δρόμου κάπου στο δάσος, η θέα της φωτισμένης πλέον Αρίστης στην απέναντι πλαγιά, αυτό το φεγγάρι που έχει βαλθεί να βγάλει από μέσα μας όλα τα εσώψυχα της ψυχής μας, είναι η κουβέντα με νόημα και ουσία, το ντόπιο παγωμένο κρασί …
Και δεν φεύγεις από εκεί μέχρι να καταλάβεις πως οι άνθρωποι της ταβέρνας έχουν ανάγκη τον ύπνο που τους στερείς άθελά σου.

Ευτυχώς δεν υπάρχει πολυκοσμία τριγύρω να διαταράξει με την παρουσία του βραδιές σαν και αυτή. Σκέφτομαι πόσες “λερωμένες” από πολυκοσμία νύχτες πέρασα σε καταπληκτικά μέρη και μια θλίψη με πιάνει … Να είσαι σε ένα πανέμορφο μέρος και η ματιές να χαζεύουν τα ψεύτικα μπούστα της κάθε πασαρελατζούς Σουμέλας … και η φεγγαράδα να φεύγει μόνη και πικραμένη από τις ματιές που κοιτάζουν μόνο χαμηλά, όπως χαμηλή είναι και η αυτοεκτίμηση που μας δίδαξαν οι δασκαλάδες των σχολείων και των κομματικών ιδιωτικών δημόσιου πανεπιστημίων … Πώς να κοιτάξεις έτσι Σουμέλα μου το φεγγάρι και να το νιώσεις ??
Για να το κοιτάξεις πρέπει να είσαι ελεύθερος …

[Vrasidas]

Πριν την ταβέρνα είχαμε ήδη καταλήξει που θα γινόταν η διανυκτέρευση. Η παιδική χαρά στην πλατεία απέναντι από την εκκλησία ήταν μια χαρά. Με προστατευτικό μαντράκι και φαναράκι συνεχώς ανοικτό για την περίπτωση που το βράδυ μες στο σκοτάδι ψάχνεις το δρόμο για την τουαλέτα …

Το στρώμα δεν ήταν απλωμένο στο πιο μαλακό χώμα όλων αυτών των ημερών, αλλά ήταν το τελευταίο που με απασχόλησε εκείνο το βράδυ. Κλείνω τα μάτια μου και όλη η ημέρα πέρασε από μπροστά μου σαν ταινία, μια ταινία που θέλω να τη δω σε επαναλήψεις όπως αυτές οι παλιές πετυχημένες του Ελληνικού κινηματογράφου.
Μα μπορεί κάποιος να αισθάνεται τόσο άνετα και ανάλαφρα κάτω από μια λάμπα σε μια παιδική χαρά ενός μικρού χωριού σε υψόμετρο 770 μέτρων ? … ναι μπορεί, σίγουρα μπορεί και με το παραπάνω.
Με τα μάτια κλειστά η σιωπή είναι οδηγός στο όραμα, μια σιωπή που οδηγεί σε όνειρα ανήσυχα, σε όνειρα που περπατώ μονάχος σε στενά πλακόστρωτα δασικά μονοπάτια και μετά εντελώς ξαφνικά βρίσκομαι ντριφτάροντας ανεβαίνω την πλαγιά και δεν ανησυχώ καθόλου γιατί εμπιστεύομαι το λάστιχο και ανοίγω περισσότερο μετά από κάθε ανηφορική φουρκέτα και ξέρω πως εκεί πάνω είναι η καλύβα με τη λύτρωση και νιώθω πως σε λίγο θα μείνω από καύσιμα και μου φωνάζω “μαλάκα κόψε, κάνε οικονομία” αλλά το γαμημένο το χαμόγελο με τραβά όλο και περισσότερο … Πετάχτηκα επάνω μούσκεμα, η παιδική χαρά άδεια, η συνοδοιπόρος πιο δίπλα κουκουλωμένη στον σάκο της προσπαθεί να πετάξει από πάνω της όλη την κούραση της ημέρας … ίσως και μιας ολάκερης ζωής.

Μια βόλτα στην έρημη πλατεία και χάζεμα στα μακρινά φώτα της Αρίστης που τρεμοπαίζουν στη ζεστή ατμόσφαιρα, έφεραν ξανά τους παλμούς στα κανονικά τους. Η ζέστη ίσως επηρεάζει ακόμα και τα όνειρα … ποιος ξέρει πως λειτουργεί ο θάλαμος καύσης της ψυχής. Ίσως και σε αυτόν να χρειάζεται το ανάλογο λάδι και σέρβις της “αντιπροσωπείας”, ίσως και το ανάλογο ρεκτιφιέ … Και άντε μετά να τη στρώσεις από την αρχή …
Καλό ξημέρωμα κόσμε, καλές διαδρομές ακόμα και εάν είναι σε σιωπηλά ανήσυχα όνειρα.
Τα ήσυχα όνειρα είναι μόνο για τους σκλάβους …

[MG-KTiNoS]

405924

Βρασίδας εν δράση στο 1821
Χωρίς Τζι πι ες
Χωρίς καν σοβαρό χάρτη
αλλά γεμάτος ιδέες για το που περίπου είμαστε και που πρέπει να πάμε
καθώς και με χιλιάδες πληροφορίες για ανθρώπους και τόπους.
Από το γερακίσιο βλέμμα του δεν ξέφυγε η παραμικρή λεπτομέρεια
ενώ τα καυστικά του σχόλια μας συνόδευαν για 2 μέρες περίπου.

υγ
Φτιάχνει και γαμάτο μουσακά τον οποίο τρώγαμε από ταπεράκι
μαζί με μπανάνες και κάτι σκ... απ τα γκούντις
:D

[Vrasidas]

Τα μάτια ανοίγουν με το πρώτο φως της αυγής. Στα 770 μέτρα αν και δεν κινδυνεύουμε από την οξεία πάθηση των ορέων, το οξυγόνο δεν έχει σχέση με αυτό δίπλα στη θάλασσα. Έχω συνεχώς την αίσθηση πως στα πνευμόνια μου γίνεται πάρτυ με οξυγονούχα ποτά και μυτιές. Δεν υπάρχει ούτε ένα πρωινό ξύπνημα με την αίσθηση της κούρασης στο ελάχιστο και πρέπει να βρω τρόπο αυτό να συνεχιστεί για τα υπόλοιπα βράδια της ζωής μου.

Η πλατεία είναι τελείως έρημη και απόλυτα ήσυχη. Μια βόλτα μέχρι την εκκλησία κάνει το αίμα να κυκλοφορήσει ξανά και να ταΐσει τους αχόρταγους για οξυγόνο μύες σε λίγα μόλις βήματα. Σε λίγο έρχεται και ο νεωκόρος της εκκλησίας για της ετοιμασίες της πρωινής λειτουργίας. Το κιόσκι της θα ήταν ιδανικό για την βραδινή διανυκτέρευση, αλλά ήταν κλειδωμένα ακόμα και τα εξωτερικά κάγκελα . Κρίμα … Κοιτάζω το τέμπλο του Ιερού και δεν μπορώ να μην θαυμάσω την υπομονή, την τέχνη, τη λεπτομέρεια, όποιου το έφτιαξε. Είχα πολύ καιρό να ανάψω κερί τόσο πρωί. Διαπιστώνει κανείς πως το άρωμα της πρωινής ησυχίας, ακόμα και η φλόγα ενός μικρού ταπεινού κεριού, δεν έχει σχέση με της υπόλοιπης ημέρας. Θα έλεγε κανείς πως ο Θεός είναι και Αυτός πρωινός τύπος, μια άλλη έκφραση ίσως του κάθε πρωί ξεκινούν τα πάντα από την αρχή.

Το κτύπημα της καμπάνας ουσιαστικά σηματοδοτεί και την αναχώρησή μας για την Αρίστη. Τα μαγαζιά του Βίκου περιέργως δεν είχαν ανοίξει ακόμα και ένας πρωινός καφές ήταν απαραίτητος για την διαδρομή στη συνέχεια. Γαμώτο, πάντα το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά που φεύγω από ένα μέρος. Μια μελαγχολία, μια λησμονιά πάντα με πλάκωνε όταν άφηνα ένα μέρος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μου έδινε πράγματα που γεμίζουν τη ζωή με νόημα. Ελάχιστες φορές έφυγα από τέτοια μέρη και δεν γύρισα το κεφάλι πίσω για μια τελευταία κλεφτή ματιά.

Το κατέβα προς Αρίστη ήταν αργό, νωχελικό. Το βράδυ η ταβερνιάρισσα μας είπε πως πριν δυό βράδια στις 01:00 μετά τα μεσάνυκτα, το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 40 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία. Τώρα όμως μια ψύχρα την ένιωθα μέχρι στα βαθιά μου κάνοντας την ανάγκη για έναν ζεστό διπλό Ελληνικό ακόμα μεγαλύτερη. Θυμάμαι την πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια που πέρασα δίπλα από αυτό το χωριό και δεν είναι ευχάριστη ανάμνηση. Λίγα χωριά πιο πέρα, σε ένα κασελάκι μια σταλιά, τα κόκκαλα ενός αδικοχαμένου αγαπημένου φίλου, θα παρέμεναν πλέον στο οστεοφυλάκιο της εκκλησίας της ιδιαίτερης πατρίδας του ποιος ξέρει μέχρι πότε.

Η πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο της Αρίστης είναι πανέμορφη. Τα παραδοσιακά κτίσματα, τα πλακόστρωτα δρομάκια και η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που χτίστηκε το 1718, σε προδιαθέτουν να φαντάζεσαι άλλες εποχές, με διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες, άλλο τρόπο ζωής. Σίγουρα ιδανικό μέρος για πρωινό καφέ και όχι μόνο … Αν και μέσα Αυγούστου, ο κόσμος που κυκλοφορεί, αναλογικά είναι ελάχιστος. Καλύτερα, όλη η πλατεία για πάρτυ μας …

Γενική αναδιοργάνωση στο χάρτη και ξεκινάμε πλέον για Καλπάκι. Πόσο μου αρέσουν οι στενοί ορεινοί δρόμοι, πόσο με ξεκουράζει να οδηγώ σε αυτά τα φιδίσια μονοπάτια τα πνιγμένα από το πράσινο. Διαδρομές που σε προκαλούν να οδηγάς προκλητικά χαλαρά και απολαυστικά. Παρατηρώ μια αρκετά μεγαλύτερη άνεση πλέον στον τρόπο που το Τζι Ες κινείται στα κλειστά επαρχιακά κομμάτια και αυτό με κάνει να είμαι πιο χαλαρός , να νιώθω λιγότερο άγχος.
Η αλήθεια είναι πως στις μέχρι τώρα διαδρομές , τη μεγαλύτερη προσοχή μου την είχα στη μηχανή που συνταξιδεύαμε. Κατά ένα περίεργο τρόπο είχα “αναλάβει” μια αόρατη εσωτερική ευθύνη για αυτή τη κοπέλα πως πρέπει να γυρίσουμε πίσω χωρίς ίχνος γρατζουνιάς και σκόνης επάνω μας.
Παιχνίδια του μυαλού, εκπαιδευμένα να κάνουν συνειρμούς αλόγιστους, αβάσιμους και να κατασκευάζουν σενάρια με παραμύθια συνήθως με δράκους που το λιγότερο που βγάζουν από το στόμα τους, είναι φλόγες. Αποδεδειγμένα το 98% των φόβων μας δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.

[Vrasidas]

Και εκεί που με είχαν απορροφήσει τέτοιες σκέψεις και ήμουν μες την καλή και χαλαρή διάθεση χαζεύοντας το τελείωμα του χωριού Μεσοβούνι, ένας ποδηλάτης καμιά 60αριά ετών, λεπτός, με την κλασσική ποδηλατική στενή φόρμα, σε μικρή κατηφορική με στρωτές στροφές, μας περνά αέρα και τους δυό από τα αριστερά … Εντάξει … καλά .. οκ …

Ανοίγω, πλησιάζω το Τζι Ες από τα αριστερά του και κοιτάζω την ξανθιά … Με κοιτάζει και αυτή με γουρλωμένα μάτια όλο έκπληξη … Γαμώτο ! από τις στιγμές που μια κάμερα θα μας θύμιζε για πολλά χρόνια ένα τέτοιο σκηνικό, με θεάμων κοινό παιδιά – εγγόνια – κολλητούς – μπύρες με πιτόγυρα και πίτσες … Ανοίγω ξανά και προλαβαίνω πιο κάτω τον ποδηλάτη … ήθελα να δω τη φάτσα του και σίγουρα το χαμόγελο στα χείλη του. Όντως, ήταν 55 με 60 ετών, με χαμόγελο που δίπλωνε στο σβέρκο.
- Που πας πατρίδα ? ... λέω
- Γιάννενα ! ….
- Καλό δρόμο !! …
Εννοείτε στην ευθεία πήραμε το αίμα μας πίσω και με το παραπάνω … Χα !!

Έχουμε πλέον φύγει από τα βουνά και ακολουθούμε την επαρχιακή οδό προς Καλπάκι. Τελείως ξένος ο δρόμος με βάση τα έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες ημέρες. Κίνηση, αυτοκίνητα, κόσμος … όλα βαρετά. Στην άκρη στο Καλπάκι όμως υπάρχει το ομώνυμο Στρατιωτικό Μουσείο Πολέμου 1940 – 41. Την προηγούμενη φορά δεν σταμάτησα οπότε τα χρωστούμενα ήταν πολλά. Και δεν το μετάνιωσα …Τα δύο λινκ που επισυνάπτω είναι πολύ κατατοπιστικά σχετικά με το τι είδα εκεί. Η παραμονή στο μουσείο άξιζε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτό της. Όποιος περνά από εκεί και χρόνο να μην έχει, το οφείλει στον εαυτό του να σταματήσει.

https://www.youtube.com/watch?v=pFnYfmNf8B8

https://museumfinder.gr/item/stratiotiko-mousio-kalpakiou/

Η βαρετή διαδρομή μέχρι τα Ιωάννινα σώζεται από αναλαμπές του μνημονικού εξαιτίας γνώριμων εικόνων, όπως η σιδερένια εναέρια πεζογέφυρα στην είσοδο στις Καρυές, που κρατούν το μυαλό απασχολημένο. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, περίπου στις 22:00 το βράδυ, το κινέζικο παπί είχε πάθει εγκεφαλικό και έχασε με μιάς όλο το μαμά ηλεκτρικό του σύστημα. Ευτυχώς τα τοποθετημένα έξτρα εφεδρικά προβολάκια είχαν σώσει την κατάσταση για κάποια χιλιόμετρα μέχρι που πάλι εντελώς ξαφνικά συνήλθε από το ηλεκτρικό κώμα και όλα δούλευαν κανονικά. Ίσως το ότι έκανα τον Κινέζο σε αυτή τη βλάβη, λειτούργησε καταλυτικά υπέρ μου.

Είναι να μη καλομάθει κανείς. Σε φυσιολογικές καθημερινές συνθήκες της τσιμεντοποιημένης ζωής, η διαδρομή προς τα Ιωάννινα θα ήταν πανέμορφη και καθόλου κουραστική. Από αριστερά ακολουθούμε τον ορεινό όγκο της Πίνδου, από δεξιά απλώνεται ένας καταπράσινος εύφορος κάμπος, ο δρόμος δεν έχει ενοχλητική κίνηση … κι όμως επειδή όλες οι αισθήσεις έχουν εθιστεί από δόσεις επίγειου παράδεισου επί τόσες συνεχόμενες ημέρες, αυτό το θεωρεί πλέον βαρετό. Βρας σύνελθε γιατί πας επειγόντως για αντι-αχαριστίας εμβόλιο.

Στο Λυκόστομο αφήνουμε την “Εθνική Οδό” Κοζάνης – Ιωαννίνων και στρίβουμε προς Πέραμα με σκοπό να μη μπούμε Ιωάννινα αλλά να περάσουμε βόρεια της λίμνης με κατεύθυνση προς Μέτσοβο. Αυτό που εν έτη 2017 (αλλά ακόμα και τώρα που αυτά γράφονται) απλοί επαρχιακοί δρόμοι ονομάζονται ακόμα “Εθνικοί Οδοί”, με ξεπερνάει …

[Vrasidas]

Μετά την Αμφιθέα ο δρόμος ακολουθεί μια ωραία διαδρομή με θέα την ορατή πλέον λίμνη κατά το βορεινό μήκος της. Αριστερά το βουνό, δεξιά η λίμνη, ωραία στρωτή άσφαλτος με ομαλές στροφές και αρκετά ανοίγματα για στάση και χάζεμα της λίμνης και της πόλης από αυτή την πλευρά. Και όντως σε ένα από αυτά στο τελείωμά της, σταματήσαμε για την απαραίτητη φωτογραφία.
Σε λίγη ώρα ένα ζευγάρι μεγαλύτερης από εμάς ηλικίας, ερχόμενο από της αντίθετη κατεύθυνση, σταματά με τη μηχανή τους δίπλα μας. Αυστριακοί που γύριζαν την Ελλάδα εδώ και χρόνια με τη μοτοσυκλέτα τους. Έρχονταν από Καλαμπάκα και πριν πάνε Ηγουμενίτσα να πάρουν το καράβι της επιστροφής, ήθελαν να δουν λίγο ακόμα Ελλάδα. Οι χάρτες βγήκαν (στο κινητό του) και οι πληροφορίες για τα Ζαγοροχώρια ήταν ευπρόσδεκτες. Τους έδειξα μερικές φώτο από το αρχείο μου και νομίζω πως τις εκτίμησαν δεόντως. Δεν θυμάμαι τι μηχανή είχαν ούτε βγάλαμε μια φωτο έτσι για μια ακόμη αποτυπωμένη ανάμνηση, θυμάμαι όμως πως κουβαλούσαν μαζί τους ελάχιστα μπαγκάζια. Μάλλον είχαν περισσότερο στο μυαλό τους να περάσουν καλά, παρά άλλα πράγματα … Απλά μου θύμισαν διάφορους δεξιά και αριστερά που σε μονοήμερες ή βαριά 2ήμερες εκδρομές, κυκλοφορούν με τριβάλιτσα συν τανγκ μπάγκ, άντε και με καμιά συνεπιβάτη στην πίσω σέλα. Να υποθέσω πως ίσως η ματαιοδοξία μας κάποιες φορές δεν χωρά στη εσωτερική μας αποθήκη.

Ο ήλιος έχει ανέβει σε γωνία που οι αχτίδες του χτυπούν πλέον αλύπητα. Έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από περιοχές με υψόμετρο και δάσος και κινούμαστε στον άξονα παράλληλα με την Εγνατία Οδό. Η λάθος επιλογή των χειμερινών τζάκετ είναι σήμερα περισσότερο εμφανείς από οποιαδήποτε άλλη ημέρα του ταξιδιού. Ίσως να φταίει πως όσο απομακρύνομαι από τα δάση και πλαγιές της Πίνδου όλα μου φταίνε. Γαμώ τις λακούβες, τον ήλιο, τη ζέστη, τους παπάρες της ασφάλτου που νιώθουν αποκλειστικοί χρήστες της, την απουσία πηγών με φρέσκο παγωμένο νερό ... όλα μου φταίνε … Κλασσικό δείγμα αχάριστου ανθρώπου.
Σταματάω στη μοναδική για ώρα ελάχιστη σκιά στην άκρη του δρόμου. Νιώθω τσούξιμο στην πλάτη σαν να καίγομαι. Η συνοδοιπόρος βγάζει το πρόχειρο αλλά σωτήριο φαρμακείο και η αντιφλεγμονώδη κρέμα σε λίγα λεπτά με ανακουφίζει. Ζέστη + Χειμωνιάτικο όχι διάτρητο Μπουφάν + έλλειψη σκιάς + συνεχόμενη οδήγηση + ηλικία που νομίζεις πως είσαι τζόβενο = πάρε ένα δέρμα να σου θυμίζει πως δεν του φταίει σε τίποτα που εσύ είσαι κόπανος Βρας …
Από ψηλά αραιά και πού φαίνεται η Εγνατία. Μια την περνάμε από γέφυρα από πάνω της, μια βρίσκεται στα έγκατα σε βαθύ τούνελ κάτω από τις ρόδες μας, μια την κρύβουν λόφοι με χαμηλή πάντα βλάστηση. Η παλιά Εθνική Τρικάλων – Ιωαννίνων είναι σχεδόν παντελώς έρημη. Μόνο αραιά και που ντόπιοι, κυρίως με αγροτικά αυτοκίνητα, κινούνται νωχελικά και τελείως ανέμελα που ίσως αυτό να είναι μερικές φορές επικίνδυνο για τις μηχανές.

Ο στόχος για απόψε είναι η Ελάτη Τρικάλων, επίσκεψη σε φίλο της συνοδοιπόρου, έτσι ώστε μιας και αύριο είναι η ημέρα της επιστροφής, να είμαστε πιο κοντά σε κεντρικούς οδικούς άξονες που οδηγούν στο “μεγάλο μαντρί”. Ακολουθούμε συνεχώς την παλαιά Εθνική Τρικάλων – Ιωαννίνων και κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποια πινακίδα θα μου ρίξει τη διάθεση, παραδείγματος χάρη αυτή μπροστά μου που με πληροφορεί πως στην διασταύρωση αριστερά μετά από 51 χιλιόμετρα, βρίσκεται η Βοβούσα … αλλά εγώ πάω ευθεία …
Μετά την Ανάληψη αποφασίζουμε να χρησιμοποιήσουμε την Εγνατία μέχρι και την έξοδο της Παναγιάς ώστε, αφενός να μην ακολουθούμε μια σχετικά άχαρη (πάντοτε με γνώμονα που ήμασταν πριν λίγες ώρες και ημέρες συνολικά) διαδρομή και αφετέρου να κερδίσουμε πολύτιμη ώρα ώστε να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας για να δούμε την Ελάτη.

Έστω αυτή η λίγη παραμονή στην Εγνατία έδωσε μια γεύση της εικονικής πραγματικότητας του να νιώθεις πως ταξιδεύεις. Ευτυχώς κράτησε ελάχιστα. Μετά την Παναγιά αφήνουμε τον δρόμο να μας οδηγεί χωρίς άγχος για το εάν ακολουθούμε σωστή πορεία. Ήδη έχω προσαρμοστεί στην ιδέα πως από εδώ και πέρα τα τοπία, οι δρόμοι, τα υψόμετρα, η θέα, θα είναι διαφορετικά. Το συγκεκριμένο κομμάτι που κινούμαστε το έχω ξανακάνει άλλες δυό φορές, ερχόμενος από την αντίθετη όμως κατεύθυνση και τις δύο φορές Άνοιξη.
Οι δρόμοι είναι όπως και οι άνθρωποι, αν τους δεις από διαφορετική πλευρά π.χ. την αντίθετη, βλέπεις κάτι διαφορετικό από ότι ήξερες. Πόσο μάλλον όταν τον ίδιο άνθρωπο τον βλέπεις στην Άνοιξή του ή στον Χειμώνα του. Και δεν εννοώ την ηλικιακή του Άνοιξη, αλλά την εποχή που κυριαρχεί στην ψυχή του. Υπάρχουν πολλοί που μέσα στον “χειμώνα” τους έχουν κάποιες Αλκυονίδες μέρες ή στιγμές, συνειδητά ή τελείως ασυνείδητα ... ή και ακριβώς το αντίθετο, λίγα χιόνια μέσα στο “καλοκαίρι” τους. Αυτά θα ανακαλυφθούν όταν τους “κοιτάξεις” από την “αντίθετη κατεύθυνση”.
Τελικά, όλα είναι δρόμος που επιλέγουμε, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα … είτε μας αρέσει ή όχι, είτε μας βολεύει ή όχι, είτε το πιστεύουμε ή όχι, είναι καθαρή επιλογή … ίσως και προεπιλογή πριν την ενσάρκωσής μας για κάποιους “προχωρημένους”.

[Vrasidas]

Έξω από την Τρυγόνα ένα γνώριμο μνημείο από τα προηγούμενα ταξίδια, στο δεξί πλάτωμα του δρόμου, με κάνει να σταματήσω. Ένα όχι τόσο ευχάριστο μνημείο καθώς θυμίζει τη δολοφονία δύο αστυνομικών κατά τη διάρκεια μεταγωγής από τις φυλακές Βόλου στις φυλακές Ιωαννίνων τριών ατόμων, ο ένας εκ των οποίων ήταν (όπως και αποδείχτηκε) πολύ επικίνδυνος. Ο δολοφόνος βρέθηκε λίγες ημέρες αργότερα όχι μακρυά από εκεί με μια τρύπα στο κεφάλι καθώς σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση των αρχών, “αυτοκτόνησε” … Την θυμάμαι αυτή την ιστορία σαν εχθές. Ένα μνημείο που θυμίζει επίσης την ανεπάρκεια και προχειρότητα που είναι στημένο αυτό το κράτος. Όλα “διορθώνονται” … αφού πρώτα γίνει το κακό.

Έχουμε περάσει το Ορθοβούνι και εδώ και ώρα βρισκόμαστε συνεχώς σε ομαλή κατηφόρα. Είναι φορές που στο βάθος μακρυά διακρίνονται όγκοι που θα μπορούσαν να είναι τα Μετέωρα. Δεξιά μας ακολουθούμε ποτάμι με ελάχιστο προς το παρόν νερό που κάποια στιγμή ενώ φτάνουμε πλέον στα πεδινά υψόμετρα, το ποτάμι ενώνεται με τον Ιών ποταμό και οι δυό μαζί σχηματίζουν τον Πηνειό.
Σε αυτό το σημείο μια απροσεξία άλλαξε τα δεδομένα της διαδρομής που θα ακολουθούσαμε. Είχαμε σκοπό να προσεγγίσουμε την Ελάτη από όσο δυνατόν περισσότερο ορεινό δίκτυο. Απορροφημένος στις σκέψεις μου περνώ την έξοδο για Μεγάλη Κερασιά και συνεχίζουμε προς Καλαμπάκα. Βλέπω τον ορεινό όγκο δεξιά μου που φυσιολογικά θα πρέπει από κάποια στιγμή και έπειτα να τον έχουμε αριστερά μας με βάση τα όσα θυμάμαι από το χάρτη, αλλά το μόνο που δεν θέλω αυτή την ώρα είναι να ξανασταματήσω. Τελικά από τις πινακίδες καταλαβαίνω πως η απροσεξία έγινε κάποια χιλιόμετρα πιο πάνω αλλά βρισκόμαστε σε μια καταπράσινη από πλατάνια διαδρομή και αυτό δεν το αλλάζω εύκολα.

Σταματάμε σε βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και τα προβλεπόμενα αναψυκτικά και συμφωνούμε πως θα κάνουμε τον γύρο από Καλαμπάκα. Η ώρα έχει ήδη προχωρήσει μέσα στο απόγευμα, η ζέστη όμως επιμένει να σφυροκοπά αλύπητα. Τη κακή διάθεση από το ζεστό βασανιστικό σκηνικό έρχεται αναπάντεχα να ανεβάσει μετά από αριστερή στροφή, η θέα των βράχων των Μετεώρων που εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μας. Η αλήθεια είναι πως όσες φορές και εάν είδα αυτό το ανάγλυφο από βράχους, ένα δέος το ένιωσα. Συνεχίζω όμως να νιώθω κάπως περίεργα και άβολα από την πολύ πεδιάδα … πως να αντέξει η ματιά τέτοιο ίσιο ?

Δεν σταματάμε και περνάμε μονομιάς την Καλαμπάκα. Ένα ακόμη μέρος με βαθιές χαρακιές στη μνήμη. Κάποιες από αυτές πράγματι γλυκές και με μια ταραχή ευπρόσδεκτη. Λίγο πιο έξω αριστερά μας, αφήνουμε το φιλόξενο και ομώνυμο κάμπινγκ που πέρυσι τέτοια εποχή είχα περάσει μια βραδιά. Η ευθεία προς Τρίκαλα είναι πράγματι α π ί σ τ ε υ τ α βαρετή … πάντα ήταν και πιστεύω θα είναι. Όπως βαρετός είναι και ο περιφερειακός Τρικάλων. Αναρωτιέμαι τι γυρεύει ένα εντούρο πίστας σε περιφερειακούς μεγάλων πόλεων της επαρχίας … και εκεί που αναρωτιόμουν, ένα “τσακ” στη ζελατίνα του κράνους με επανέφερε στην πραγματικότητα. Πάει το δεξί της κλιπάκι, μας άφησε χρόνους … Δεν πειράζει θα ζήσουμε και χωρίς αυτό για μιάμιση ημέρα ακόμα.

Πλησιάζοντας Πύλη Τρικάλων, μπροστά μας επιβλητικά απλώνεται ο Κόζιακας με τις οροσειρές του. Μοιάζει σαν φυσικό φράγμα, σαν όριο, σαν σύνορο. Κινείσαι σε απόλυτη πεδιάδα και μπροστά σου ορθώνεται ένας ορεινός φράχτης λες και μια αόρατη δύναμη θέλει να σε κρατήσει εκεί μέσα. Στην φύση όμως για κάθε δράση υπάρχει και μια αντίδραση. Προφανώς υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που κρατούν ανθρώπους στα πεδινά, υπάρχουν και αντίστοιχες που έλκουν τους ανθρώπους στα ψηλά βουνά. Εδώ και καμιά πενηνταριά χρόνια, έχω την πεποίθηση πως είμαι συμβατός με τις αντίστοιχες των βουνών.

Σκεπτόμενος με όση περισσότερη αντικειμενικότητα διαθέτω, θεωρώ πως οι κάτοικοι σε τούτα τα μέρη είναι πράγματι ευλογημένοι. Ζουν σε μια περιοχή που προσφέρει από τη φύση της ένα σωρό ανέσεις και πλεονεκτήματα. Βρίσκεται ανάμεσα και πολύ κοντά σε καταπληκτικές περιοχές. Κόζιακας - Τζουμέρκα – Πίνδος από την μια πλευρά, Πήλιο – Όσσα – Όλυμπος από την άλλη … Θεϊκά βουνά, απίστευτοι προορισμοί … Τρίκαλα – Καρδίτσα – Καλαμπάκα πόλεις η μια δίπλα στην άλλη και που οι κάθε μια έχει κάτι ξεχωριστό να δώσει … Η λίμνη Πλαστήρα και όλη η γύρω φυσική ομορφιά της, δυό τσιγάρα δρόμος.
Όπως και να το δεις, ένας παράδεισος είναι δίπλα σου σε αντίθεση με το μεγάλο τσιμεντένιο μαντρί που όποιος θέλει να ξεφύγει για λίγο, να μπει σε υπέροχη φύση, να κάνει πράγματα που τον συνδέουν με ότι περιέγραψα, πρέπει να διανύσει από 150 χιλιόμετρα απόσταση και πάνω για αρχίσει να προσεγγίζει μέρη σαν και αυτά συν άλλα 150 χλμ για να επιστρέψει.
Αλλά αυτά είναι επιλογές ζωής. Ξέρω πως οι περισσότεροι που τόλμησαν να τα βροντήξουν και να αφήσουν ψευδαισθήσεις περί ασφαλούς αστικής ζωής, δεν βγήκαν χαμένοι.

[Vrasidas]

Φτάνοντας στο πέτρινο γεφύρι της Πύλης η ματιά γεμίζει όμορφες εικόνες. Το γεφύρι ενώνει τις δύο πλευρές των βουνών Ίταμος και Κόζιακας από το 1514 και μέχρι το 1936 (!!!) και ήταν το μοναδικό πέρασμα από τη Θεσσαλία στην Ήπειρο για αιώνες. Αυτή η σκέψη και μόνο σε σχέση με το πώς έχει διαμορφωθεί η περιοχή αλλά και ολόκληρη η “χώρα” σε μόλις 83 χρόνια φέρνει ανατριχίλα. Αναρωτιέμαι εάν πράγματι λειτουργούσε αυτός ο χώρος σαν οργανωμένο κράτος σε ότι αφορά βασικές κοινωνικές δομές, με ελάχιστα λιγότερες ρεμούλες, με ένα κλικ πιο πάνω εντιμότητας και ανθρωπιάς, με μια δόση παραπάνω συμπόνιας – αλληλεγγύης – ενδιαφέροντος και κατανόησης … αλήθεια πως θα ήταν η πατρίδα μας διαμορφωμένη σήμερα ?? Αν θεωρηθεί πως η Αρχή του Pareto έχει εφαρμογή σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων, ας φανταστούμε τι τεράστιες αλλαγές μπορούν να επιτευχθούν με ελάχιστη περισσότερη προσπάθεια, προς το καλύτερο εννοείται.

Φωτογραφία δίπλα στο γεφύρι και με εντούρο λοιπόν. Αναρωτιέμαι αν μου δοθεί ίδια ευκαιρία, με τι όχημα θα είναι η επόμενη. Ελπίζω όχι με κανένα σκαπτικό μηχάνημα που σέρνει καρότσα.

Τα 15 χιλιόμετρα από την Πύλη μέχρι και την Ελάτη αποτελεί πλέον κλασσική όμορφη διαδρομή. Πολύ πράσινο, ωραία χάραξη, ωραία θέα … Από τα έλατα καταλαβαίνει κανείς πως το υψόμετρο είναι πάνω από 800 μέτρα, ίσως από εκεί να προέρχεται και το όνομα του χωριού καθώς μέχρι το 1955 ονομαζόταν Τύρνα. Φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε, το παλιό χωριό είχε γίνει ΚΑΙ αυτό παρανάλωμα πυρός από τα ανθρωπόμορφα όντα που θεώρησαν ή τους έκαναν να πιστέψουν πως είχαν την απόλυτη εξουσία στη ζωή και στο θάνατο οποιουδήποτε δεν ήταν σαν και "αυτούς" ...
Το βράδυ στο χωριό, κυκλοφορούσε ο περισσότερος κόσμος από όλα τα μέρη που είδαμε μέχρι τώρα. Παρόλα αυτά δυό τρία μαγαζιά στο κέντρο του ήταν κλειστά και εγκαταλειμμένα. Χμμμ … πάνε οι ημέρες που ο άλλος έκανε για επίδειξη σαΐτες με πεντοχίλιαρα και κατά πάσα πιθανότητα αυτές οι εποχές δεν θα επαναληφθούν ίσως για πολλές δεκαετίες στο μέλλον.

Το πρωί με βαριά καρδιά θα έλεγα, τα πράγματα φορτώθηκαν και ξεκίνησε το ταξίδι επιστροφής. Από Μουζάκι ακολουθούμε πινακίδες προς Καρδίτσα ρολάροντας σε ένα τελείως πεδινό βαρετό δρόμο. Με ταχύτητες 90 – 100 χιλιομέτρων κατά περίπτωση, οι αποστάσεις μαζεύονται σχετικά γρήγορα και το 250άρι δεν ζορίζεται καθόλου. Αν είχε μεγάλη αυτονομία θα μπορούσε ασταμάτητα μέχρι το βράδυ να δουλεύει σε αυτούς τους ρυθμούς χωρίς ίχνους κόπωσης ή άγχους να βγάλει οποιαδήποτε ζημιά.
Μια καλή ιδέα ήταν να πάμε Λαμία μέσω Κέδρου – Λουτρών Σμοκόβου – Ρεντίνας – Μακρακώμης αλλά η ώρα που φύγαμε αργά το πρωί συν τα πάνω από 400 χλμ μέχρι την έδρα μας, μας απέτρεψε. Ο κύβος ερρίφθει, θα πάμε από κεντρικές αρτηρίες … με τίμημα τη βαρεμάρα, την έλλειψη εικόνων και όλων όσων έχουμε συνηθίσει τόσες ημέρες τώρα.
Στην αρχή του ανέβα του Δομοκού έγινε η πρώτη στάση για ξεκούραση. Αχχ …. αυτός ο Δομοκός …. Κάποιοι καταλαβαίνουν προς τι ο αναστεναγμός … Όρεξη να έχεις και χρόνο να τον ανεβοκατεβαίνεις … Και λάστιχα …

Από Ελάτη μέχρι το γνωστό σταθμό ανεφοδιασμού καυσίμων και χρηματοκοπείο στο 90 χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού, μαζί με τις στάσεις για καύσιμα – φαγητό – νερό – σκιά μας πήρε ακριβώς 6 ώρες. Κάνοντας συνειρμικά υπολογισμούς τι χρόνους θα ήθελα με άλλη μηχανή με πολύ περισσότερα κυβικά, δεν νομίζω πως κινούμενος με σχετικά φυσιολογικές ταχύτητες και θεωρητικά υψηλότερες, θα έκανα λιγότερο από μία ώρα. Έτσι γιατί οι αυταπάτες και οι πλάνες έχουν μπει για τα καλά βαθιά στο πετσί μας και κατά συνέπεια και στις τσέπες μας.

Έχουμε αφήσει τις μηχανές ακριβώς μπροστά στο τραπεζάκι μας για να τις ελέγχουμε. Εδώ δεν είναι Κάλια Βάλντα που κυκλοφορούν ακίνδυνες αρκούδες, πρέπει να προσέχουμε τα πράγματά μας. Πλησιάζει ένας τύπος βλέπει το WRF φορτωμένο με αυτό τον τρόπο και με ρωτά όλο έκπληξη :
- Ρε φίλε με το WR450 ταξίδι ??? ...
- Εεε ... το 250 είναι ... του λέω ...
Με κοιτά με βλέμμα απροσδιόριστων συναισθημάτων ... και απλά φεύγει .... Δεν θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους, ίσως και να μη θέλω να τρομάξω τόσο.

[Vrasidas]

Σκέφτομαι πως την τελευταία ημέρα διανύθηκαν 400 περίπου χιλιόμετρα και ουσιαστικά δεν έχω τίποτα να γράψω ή που να αξίζει να θυμηθώ. Νιώθω πως θα ήταν προσβολή στις μνήμες των προηγούμενων ημερών, σαν να έβαζες ιό σε σκληρό δίσκο με αποθηκευμένες πληροφορίες.

Η τελευταία γεύση που μου έμεινε φτάνοντας σχεδόν έξω από το σπίτι, ήταν η αίσθηση πως ζούμε σε μια απίστευτα μικρή χώρα και παράλληλα τόσο άγνωστη … Από την άλλη όμως ίσως και καλύτερα, δεν έχεις τον κάθε τύπο με ανεμοστρόβιλο στο μυαλό να χαλά την αισθητική του τοπίου.

Κάτι που μου συμβαίνει σχεδόν πάντα τελείως ασυνείδητα και ασυναίσθητα πλησιάζοντας σπίτι από ταξίδι, είναι πως το μυαλό μου έχει ήδη επεξεργαστεί το επόμενο φευγιό, με ποια μηχανή, με τι προορισμό και σκοπό. Υπάρχουν κάποια γεφύρια που κατά κάποιο τρόπο στοίχειωσαν τον τρόπο που βλέπω κάποιους προορισμούς. Γεφύρια που συνδέουν ανθρώπινες ψυχές από διαφορετικούς κόσμους, γεφύρια που αντιστέκονται στην παρακμή και την αποξένωση, γεφύρια που ο άνθρωπος κατασκεύασε για ακριβώς αυτόν το λόγο, τη σύνδεση, την ορατή αλλά και την άθελά του από εσωτερική ανάγκη, αόρατη. Ίσως η δεύτερη να είναι η σημαντικότερη …

Στήνοντας τη μηχανή στο γκαράζ τα άφησα όλα έτσι όπως ήταν και ανέβηκα επάνω. Σκεφτόμουν πως το πρωί που θα ξεφορτώνω τα πράγματα, πόσο χαζά θα αισθάνομαι που κουβάλησα τόσες ημέρες μια σκηνή που για ακόμη ένα ταξίδι δεν ανοίχτηκε καν. Τι τα θες όμως, ίσως κάποια στιγμή όταν βρεθεί η κατάλληλη αφορμή, να γράψω κάνα δυό κουβέντες παραπάνω που αφορούν αυτό το καταπληκτικό ταξίδι, κουβέντες σε εκκρεμότητα μπας και έτσι αδειάσουν κάπως οι αποθήκες με τα συναισθήματα που βαραίνουν την ψυχή ... Ίσως βοηθήσουν και οι σημειώσεις μου, αν τις βρω. Ίσως βοηθήσουν και άλλα ... αλλά ποιός τολμά να μπει στα "σκοτεινά" του μυαλού ...

Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα του ταξιδιού ήταν να μην υποτιμάμε τους ανθρώπους λόγω φύλου, σωματικής ρώμης και διάπλασης, δεξιοτήτων και εμπειριών μέχρι εκείνη τη στιγμή, να είμαστε προσεκτικοί στο πως θα κρίνουμε βασιζόμενοι στην πρώτη ματιά, στα πρώτα λόγια … Η ξανθιά συνοδοιπόρος ήταν ένα τεράστιο μάθημα, μια ιστορία από αυτές που οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ως παράδειγμα για μίμηση και στάση ζωής στα δύσκολα, εάν τελικά υπάρχουν “δύσκολα” και δεν είναι νοοτροπία βυθισμένη σε σκοταδισμό του μυαλού … Να είσαι πάντα καλά και μαχητής αγαπημένη μου φίλη και “δασκάλα”.

Ακόμα μια περιπλάνηση τελείωσε. Ίσως και αυτό όμως να είναι ακόμα μιά ψευδαίσθηση του τι σημαίνει πως κάτι τελείωσε ... ίσως είναι μια αρχή που ως συνήθως, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει.

Καλοπροαίρετοι άνθρωποι να είστε πάντα καλά, με έντονες στιγμές που γεμίζουν τη ζωή σας, με πολλά και καλά “χιλιόμετρα” όπως και εάν τα εννοεί ο καθένας, με γέφυρες στο διάβα που θα ενώσουν τα μέχρι τώρα σε προσμονή ανέγγιχτα, ίσως και χορεύοντας με τις αρκούδες, ακόμα και κάτω από τη βροχή …

[azar41]

Υπέροχος,ευχαριστώ που με πήρες μαζί σου σε αγαπημένα μέρη !

[slzr]

Για άλλη μαι φορά εξαιρετικός ! Με το καλό η επόμενη εξόρμηση :beer:

[George_M.]

Οδοιπορικο λογοτεχνιας κ βουνισια περασματα στα βάθη της ανθρωπινη σκεψης ηταν...για σενα...και για εμας ομως!

[sas]

Να 'σαι καλά να βολτάρεις και να μας ταξιδεύεις όλους

[Kickstart]

το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση.

πάντα όρθιοι και να στε καλά να μας ταξιδεύετε..

δεν σου κρύβω ότι μου μπαίνουν ιδέες να περάσω στην καβάσω μου (klx450r) ένα μεγάλο τανκ και να ακολουθήσω παρόμοιο οδοιπορικό.

[Vrasidas]

το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση.

πάντα όρθιοι και να στε καλά να μας ταξιδεύετε..

δεν σου κρύβω ότι μου μπαίνουν ιδέες να περάσω στην καβάσω μου (klx450r) ένα μεγάλο τανκ και να ακολουθήσω παρόμοιο οδοιπορικό.


Νομίζω με περισσότερο χώμα θα είναι πιο ενδιαφέρον.

[tai]

Ωραίο λογοτεχνικό ταξιδιωτικό.
Ξύπνησε θύμισες παλιές.
Νοσταλγία, και μια παλιά υπόσχεση επαναληψης.
Ω ρε φωτιά που άναψες

[doctoras]

Είσαι ωραίος Βρασίδα!!πολύ όμορφο εκδρομικό!

[gaslion]

Πολύ καλό! Μπράβο φίλε!

[iKTM]

Εύγε! και στους 2 σας.
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσπάθεια να καταγράψεις και να μεταφέρεις την όλη εμπειρία.


ΥΓ. παράκληση, ώρα που τελείωσες όλη την μεταφορά του με ποσταρισματα σπαστά, α μπορούσες να συγκεντρώσεις όλα τα κείμενα μαζι σε ένα απλό αρχείο κειμένου και να το ανεβάσεις σαν λινκ εδώ ολοκληρωμένο ώστε ν είναι πιο ευκολα διαβάσιμο ;

[ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ]

Δε ξέρω τι να σου πρωτογραψω. Με ταξιδεψες σε μέρη που πάντα ήθελα να πάω. Είχα αγοράσει παλιά ένα περιοδικό μοτο και είχε ένα ταξιδιωτικό με ένα τζιες 1100 που το είχε κάνει ο σπανος τότε αν δε κάνω λάθος. Ερωτευτηκα της διαδρομές τότε. Τζουμερκα πρεσπες Όλυμπος. Μετά πέρασαν τα χρόνια και γνώρισα 2 άτομα που το είχαν κάνει. Αρκουδορεμα βαλια κάλαντα. Ο ένας με ένα 950 και ο άλλος με ένα εξελαρ 250. Έγινε στόχος ζωής.
Και τώρα ποιος άλλος. Ο Βρασιδας. Με τι άλλο. Με ένα 250αρι. ....Τι να πρωτοπω. Κέρδισες για άλλη μια φορά το σεβασμό μου. Όταν βλέπω ταξιδιωτικά σου παρατάω οποίο βιβλιο και αν διαβάζω.Respect vras.


Κορυφαία στιγμή για μένα στο ταξίδι. Στο καταφύγιο στην Πίνδο που τα παρετησατε όλα και για μια μέρα χαλαρωσατε. Τελικά το ξανθό κομάντο αποδείχτηκε στη κυριολεξία κομάντο ε.....
Να είστε καλά.

[headbanger]

δεν ειναι μονο το ταξίδι, αλλά και η αφήγηση.
μπράβο σου Βρας με ταξίδεψες πρωί πρωί