PDA

View Full Version : 1993



STF
15/03/2020, 15:55
BRITT

Είναι και αυτή μία από εκείνες τις στιγμές που μια σημαντική απόφαση σου δίνει η ίδια από μόνη της τόση δύναμη που μπορείς να αντιμετωπίσεις με σιγουριά τις προκλήσεις της ζωής που βλέπεις να έρχεται και αφορά το μέλλον σου, παρά τις επίμονα αντίθετες παροτρύνσεις της πλειοψηφίας του περίγυρου σου! Βλέπετε ο στρατός ήταν ένας αρκετά καλά αμοιβόμενος τομέας του Δημοσίου για να εγκαταλειφθεί τόσο εύκολα, ιδιαίτερα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου το Δημόσιο ισούται με την υπέρτατη καριέρα για το παιδί κάθε γονιού.

13 Μαΐου 1988 ήταν που μπήκα σε αυτό το τρελοκομείο με τις χακί και γκρίζες αποχρώσεις σε τοίχους και ρουχισμό και ήμουν σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ότι είχα ξεφορτωθεί τα σπυράκια της εφηβείας. Πέντε χρόνια και μία μέρα μετά, δηλαδή στις 13 Μαΐου του 1993, ήταν η τελευταία μου μέρα... η μέρα που κρέμασα για πάντα το τζάκετ με τη διπλή σαρδέλα στο γιακά, μετά από 5 χρόνια στον στρατό ξηράς.

Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1970 είχα κλείσει πλέον τα 22 και με την αισιοδοξία που σου δίνουν τα νιάτα, αλλά και τη ψευδαίσθηση ότι είσαι ωραίος, ώριμος (και καλά) και δυνατός, έτοιμος να αντιμετωπίσεις σχεδόν τα πάντα και το οτιδήποτε. Θυμάμαι πως το μοναδικό συναίσθημα που ένιωθα ήταν αυτό της απόλυτης ελευθερίας και της σιγουριάς, πως η περιπέτεια της ζωής μόλις ξεκινούσε για μένα. Μαλακίες δηλαδή αλλά τέλος πάντων...

415778



Ο Βαγγέλης ήταν και τότε -αλλά το σημαντικό είναι πως παραμένει μέχρι και σήμερα- ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στην Ελλάδα το 1978 όταν ήρθα από τη Γερμανία σε ηλικία σχεδόν 7 χρονών. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι από τα τέλη των 80’s είχαμε γίνει και οι δυο μοτοσικλετιστές, αν και ζούσαμε σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας. Αφού επέστρεψα στην Αθήνα όλοι οι υπόλοιποι μοτοσικλετιστές φίλοι μου είχαν μείνει πίσω στη Λέσβο, το μέρος όπου βρισκόμουν όταν παραιτήθηκα από το στρατό, οπότε ο Βαγγέλης είχε ακόμη έναν λόγο να είναι αυτό που θα λέγαμε «ο άνθρωπος μου».

Σχεδόν αμέσως –τον Ιούνιο- αποκαταστάθηκα επαγγελματικά, πράγμα που δεν ήταν στα σχέδια μου αφού ήθελα να φύγω για τρεις μήνες στη Γερμανία με σκοπό να φρεσκάρω τα Γερμανικά μου που είχαν πέσει σε χειμέρια νάρκη, δε θυμάμαι κι εγώ από πότε. Εκείνη την εποχή συνηθίζαμε τα περισσότερα απογεύματα να τα περνάμε μέχρι αργά το βράδυ στο σπίτι της Britt, μιας τρελάρας μεσήλικης Ελληνο-Ολλανδής φίλης μας. Καταπληκτικές βραδιές που γέμιζαν με πολύ όμορφες συζητήσεις, επιτραπέζια παιχνίδια και άφθονο γέλιο. Η Britt ήταν μητέρα 4 τέκνων, εκ των οποίων οι δυο μεσαίοι ηλικιακά ήταν κολλητοί φίλοι του Βαγγέλη -τους οποίους γνώρισα κι εγώ- αλλά η ίδια ήταν τόσο ζωντανός και έξυπνος άνθρωπος που σύντομα ο σκοπός των επισκέψεων μας αφορούσε περισσότερο εκείνη.

Ο Βαγγέλης τότε είχε ένα XT600 Benetton κι εγώ είχα ένα εκπληκτικό -φανταστικό θα έλεγα- πολύστροφο KLE500 (δε σας γράφω περισσότερα για να μη κομπλάρετε καθώς οι περισσότεροι είστε και χρεπολάγνοι).

STF
15/03/2020, 16:00
Ο μήνας είναι Ιούνιος και ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που αρχίσαμε να συζητάμε σε ποιό νησί θα πάμε με τις μηχανές μας για τις διακοπές του καλοκαιριού. Κάπου εκεί η τηλεόραση παίζει μια διαφήμιση με τον Χάρη Κλυνν για να ακολουθήσει εκείνη της ολοκαίνουριας τότε Superfast Ferries με τα πανέμορφα πλοία. Η Britt βρίσκεται στη κουζίνα και σχεδόν φωνάζοντας μας λέει: “εγώ πάντως τον Αύγουστο θα πάω με τον γκόμενο στην Ολλανδία”. Τα μάτια του Βαγγέλη διασταυρώθηκαν με τα δικά μου. Ευρώπη! Αλλά που;

Ήταν 1993 και η Ισπανία «έπαιζε» πολύ, αφού ένα χρόνο νωρίτερα -το 1992- η Βαρκελώνη φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εκεί λοιπόν θα πηγαίναμε! Για καλή μας τύχη η Britt είχε υπολογιστή, πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια. Αυτό μας έδωσε πρόσβαση σε αρκετή πληροφόρηση. Τα βράδια που ακολούθησαν μελετούσαμε χάρτες, υπολογίζαμε χιλιόμετρα που έπρεπε να καλύψουμε αλλά και τα χρήματα που έπρεπε να σπαταληθούν με τρόπο έξυπνο και οικονομικό σε βενζίνες, διόδια, φαγητό και διανυκτερεύσεις. Καταλήξαμε πως θα διανυκτερεύουμε σε κάμπινγκ και οτι θα χρειαστούμε 2 συνεπιβάτες οι οποίοι θα συμμετείχαν οικονομικά για να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε το ταξίδι των 18 ημερών και των 120.000 δραχμών έκαστος.

Θα διασχύζαμε σχεδόν κάθετα την Ιταλία, θα διανύαμε όλη τη νότια ακτογραμμή της Γαλλίας και περνώντας τα Πηρηναία όρη θα φτάναμε στον προορισμό μας, τη Βαρκελώνη.

Πέρα από τον σχεδιασμό του ταξιδιού έπρεπε να γίνουν και κάποιες επενδύσεις στη ταξιδιωτική και μεταφορική ικανότητα των μοτοσυκλετών μας. Στο XT ο Βαγγέλης έβαλε ένα 20 λιτρο ντεπόζιτο Acerbis, χαμηλό φτερό εμπρός, σχάρα και μπαγκαζιέρα καθώς και μια έξτρα σχάρα εμπρός από τη μάσκα του φαναριού. Στο KLE έφτιαξα ένα χειροποίητο ανεμοθώρακα από πλέξιγκλας, μια μπάρα προστασίας του κινητήρα ιδιοκατασκευή χρησιμοποιώντας τμήμα μιας σιδερώστρας(!), έβαλα μια μπαγκαζιέρα και ένα ζευγάρι δερμάτινα σαμάρια και το σπουδαιότερο ένα παγούρι 1 λίτρου για νερό πάνω στο τιμόνι. Μεγάλη κοτσάνα, δεν το χρησιμοποίησα ποτέ.

Και οι δυο είχαμε προμηθευτεί ξηρά τροφή σε κονσέρβες, ικανές να καλύψουν τις διατροφικές μας ανάγκες ίσες με το ¼ των ημερών του ταξιδιού. Ντολμαδάκια, γεμιστά, κορν μπιφ κ.α. μας χάρισαν αρκετά παραπανήσια κιλά φορτώματος τα οποία θα μας απαλλάσαν σταδιακά όπως συμβαίνει με τα αεροστατά όταν πετούν τους σάκκους άμμου προκειμένου να ανυψωθούν.

Ένα μήνα πριν ξεκινήσουμε είχαμε βρει και τους συνεπιβάτες μας, ο ένας ο Γιώργος Λ. ήταν πρώην συνάδελφος μου στο στρατό (είχε παραιτηθεί και αυτός 1,5 χρόνο νωρίτερα) και ο άλλος ο Γιώργος Μ. ήταν φίλος μας, μεγαλωμένος μαζί μας στην ίδια γειτονιά που μέναμε από παιδιά.

Πριν ξεκινήσουμε οι 100.000 δρχ του καθενός μας είχαν μετατραπεί σε Ιταλικές Λιρέτες, σε Γαλλικά Φράγκα και σε Ισπανικές Πεσέτες σε μια προσπάθεια να μειώσουμε τη τυχόν χασούρα από τις διαρκείς προμήθειες της μετατροπής συναλλάγματος. Τις υπόλοιπες 20.000 δρχ τις κρατήσαμε ως backup.

Ο πόλεμος στη πρώην Γιουγκοσλαβία μόλις είχε τελειώσει και αν και μας πέρασε από το μυαλό η ιδέα να περάσουμε από εκεί αποφασίσαμε να μετακινηθούμε με περισσότερη ασφάλεια με το πλοίο από τη Πάτρα. Τα τότε υπερσύγχρονα Superfast Ferries παρέμειναν μια πανέμορφη διαφήμιση στο μυαλό μας γιατί ήταν σημαντικά ακριβότερα και τα εισιτήρια εκδοθήκαν τελικά από τη Minoan Lines. Θα ταξιδεύαμε με το πλοίο Φαίδρα.

Φορέστε τα κράνη σας, το ταξίδι μας ξεκινάει. Η ημερομηνία αναχώρησης ήταν Πέμπτη 22 Ιουλίου 1993…

415779

STF
15/03/2020, 16:10
Είναι Σάββατο, ο Ιούλιος διανύει την δέκατη έβδομη ημέρα του και μένουν πέντε μέρες για να φύγουμε για το μεγάλο ταξίδι. Όλα είναι έτοιμα, μηχανές, προμήθειες, εργαλεία και εξοπλισμός. Νιώθω αυτό το απίστευτο αίσθημα ετοιμότητας και ηρεμίας που νιώθουν οι αθλητές λίγες στιγμές πριν συμμετάσχουν στον σημαντικότερο αγώνα της ζωής τους. Κατηφορίζω με τη μηχανή από το σπίτι μου στην Άνω Κυψέλη προς το κέντρο της Αθήνας για να συναντηθώ με τον Βαγγέλη που τα Σου-Κου μετακόμιζε σε ένα όμορφο αρχοντικό σπίτι στη περιοχή των Εξαρχείων επί της οδού Οικονόμου, που ήταν της γιαγιάς του.

Είμαι ήδη στην οδό Κυψέλης πλησιάζοντας τον Πανελλήνιο, χαμηλά στο ύψος της Πιπίνου όπου μέσα σε μια στιγμή όλα τα συναισθήματα αντιστραφήκαν με κυρίαρχο αυτό της απώλειας του ταξιδιού. Το αριστερό μου πόδι από το ύψος της κνήμης μέχρι λίγο πάνω από το γόνατο είχε διπλασιαστεί σε μέγεθος. Ένα FIAT Tipo είχε κυριολεκτικά εκτοξευτεί από ένα στενό και με είχε εμβολίσει χτυπώντας με κάθετα και κατά μήκος όλης της πλάγιας πλευράς της μηχανής και αν και προσπάθησα να σώσω το πόδι μου τραβώντας το δεν κατάφερα παρά μόνο να κάνω τα πράγματα χειρότερα. Δεν ένιωθα πόνο αλλά το πόδι μου ήταν τούμπανο. Η κοκέτα κυρία προσφέρθηκε να με πάει στη πλησιέστερη κλινική οπού για καλή μου τύχη οι ακτινογραφίες έδειξαν πως δεν υπήρχε κάποιο κάταγμα και το τερατώδες πρήξιμο είχε ήδη αρχίσει να υποχωρεί. Αφού ήμουν καλά ένα νέο άγχος άρχισε να με κυριεύει, «πως να είναι η μηχανή» σκεφτόμουν...

Η μηχανή με περίμενε στην άκρη του δρόμου με εμένα κουτσό να παρατηρώ και να ξύνω το κεφάλι μου, αλήθεια αυτή πρέπει να ήταν μια πολύ αστεία εικόνα. Τίποτα, απολύτως τίποτα! Όχι απλά δεν είχε σπάσει τίποτα αλλά δεν είχε τη παραμικρή γρατζουνιά παρά μόνο κάποιες αμυχές στο ακρόμπαρο του τιμονιού που φιλοξενούσε ένα βαράκι. Το Tipo είχε τσαλακώσει το φτερό του όταν ο προφυλακτήρας συμπιέστηκε προς τα πίσω και το φούσκωσε προς τα έξω. Περίεργα πράγματα...

Πέντε μέρες μετά όλα αυτά είχαν γίνει παρελθόν… ξημέρωνε η μεγάλη μέρα. Στις 6 το απόγευμα το πλοίο θα σαλπάριζε από το λιμάνι της Πάτρας με προορισμό την Αγκόνα, αφού νωρίτερα είχε πιάσει Κέρκυρα και Ηγουμενίτσα. Φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε να «μαζέψουμε» τους δυο συνοδοιπόρους μας, όμως... κάτι δεν πήγαινε καλά... αυτή η μηχανή δεν ήταν η δική μου, ήταν μια άλλη μηχανή, βαριά... πολύ βαριά! Και το πράγμα χειροτέρεψε όταν ο Γιώργος Μ. Κρατούσε στο χέρι ένα επιπλέον σακίδιο που ήταν εκτός προγράμματος. Το σταντ της μηχανής δεν κατέβαινε, ήταν αδύνατο να εκταθεί πλήρως καθώς η διαδρομή της ανάρτησης ήταν εξαντλημένη από το φορτωμένο βάρος και η διαδικασία στηρίγματος της μηχανής ήταν... πως να το πω... ανέφικτη!

Θεώρησα καλή ιδέα να προσθέσω λίγο αέρα ακόμη στα λάστιχα και με αυτά κι αυτά το ταξίδι ξεκίνησε. Το 15 λίτρων φουλαρισμένο ντεπόζιτο μου εξασφάλιζε 250 χλμ ασφαλούς αυτονομίας πράγμα που αποδείχθηκε εντελώς αναληθές αφού μετά από 150 χλμ με κόντρα άνεμο, κάπου μεταξύ Ακράτας και Ξυλοκάστρου είχα μείνει από βενζίνη... Αυτόματα ένας «Μπεϊζάνης» γεννήθηκε μέσα μου και είδα τις 20.000 δρχ που είχα για καβάντζα να γίνονται επιπλέον βενζίνες! Θα σε κάνω Βασίλισσα είπα μέσα μου, ο Βαγγέλης μόλις είχε επιστρέψει με ένα 4 λίτρο μπιτόνι βενζίνης.

Παρά την ημίωρη καθυστέρηση φτάσαμε στο λιμάνι της Πάτρας στην ώρα μας. Περάσαμε από τους απαραίτητους ελέγχους των εγγράφων μας και μπήκαμε στο γκαράζ της FEDRA. Πήραμε τους υπνόσακους και βουρ στο κατάστρωμα για καμιά καλή γωνιά.

416069

STF
15/03/2020, 16:19
Καθώς η FEDRA έσκιζε τα νερά του Ιονίου επισκεπτόμενη το λιμάνι της Κέρκυρας, της Ηγουμενίτσας και της Ανγκόνα, είχα την ευκαιρία για καμιά 30αριά ώρες να χαλαρώσω και να εξερευνήσω το πλοίο.

415781

415782

415783

415785

415786



Η άφιξη στην Αγκόνα μας επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη...

415787

415788

415789



Το γεμάτο κονσέρβες αριστερό δερμάτινο σαμάρι από το βάρος “έβρισκε” στα στροφιλίκια στο πίσω τροχό με αποτέλεσμα να τρυπήσει. Η πανούργα προνοητικότητα μου όμως ήταν το κάτι άλλο. Φυσικά και είχα πάρει μαζί μου σετ ραπτικής με σημαντικότερο αξεσουάρ τη δακτυλύθρα που ταξίδευε τη βελόνα μέσα από το δέρμα! Έτσι με βελόνα και κλωστή ανά χείρας έπιασα και διόρθωσα τη ζημιά και ένα κομμάτι φελιζόλ ανέλαβε να κρατάσει σε απόσταση ασφαλείας το σαμάρι από το τροχό.

415790

415791

STF
15/03/2020, 16:28
Οπότε αλλά 30 λεπτά χάθηκαν αλλά πλέον ήμασταν έτοιμοι να κουρσέψουμε τους δρόμους της Νότιας Ευρώπης. Πρώτη στάση η πόλη Πάρμα, με τελικό προορισμό της ημέρας το κοσμοπολίτικο Σαν Ρέμο, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία!

415792



Ξεχυθήκαμε στην Εθνική λοιπόν όπου τα 120 χλμ/ώρα ήταν το κάτι άλλο, μια άνιση μάχη μεταξύ βάρους και ταχύτητας ενώ ταυτοχρόνως ο δεξιός καρπός ήταν σε φάση άρνησης, δε δεχόταν να δει γραμμή παραπάνω στο κοντέρ!

415793

415794



Μέχρι που... κάποιοι Ιταλοί ταξιδιώτες πάνω σε κάτι ψευδοεντούρο φορτωμένοι με σακίδια πλάτης μας προσπέρασαν κυριολεκτικά «πατημένοι» με τους κινητήρες των μονοκύλινδρων τους να στριγγλίζουν. Αυτό ήταν, είχαν τσιγκλίσει τους υπνωτισμένους από τα μπαγκάζια εγωισμούς μας.

415795



Φύγαμε Βάγγο, άνοιξε!

415796



Μισό λεπτό, μισό λεπτό... για να ξαναδούμε τις τελευταίες δυο φωτό... τι είναι αυτά στην εμπρός σχάρα του ΧΤ; Μια σκηνή 10 κιλών, μια αλυσίδα, ένα λουκέτο και ένα πέταλο ABUS;;; Δε πάμε καλά!

Στάση για βενζίνη και μια νέα έκπληξη μας περίμενε, ευχάριστη αυτή τη φορά! Η τιμή της ήταν ελαφρά αυξημένη και το χρώμα της κόκκινο! Όμως ο κινητήρας της μηχανής ακουγόταν πλέον περισσότερο μπάσος και μάλλον κάμποσα άλογα εμφανίστηκαν από το πουθενά. Από εδώ και πέρα θα υπάρξουν πολλές φορές που θα κινηθούμε με ταχύτητες άνω των 160 χλμ και στα όρια των κινητήρων μας.

415797

STF
15/03/2020, 16:33
Στα μισά της μέρας ήμασταν εξοικειωμένοι πλέον με τα επιπλέον κιλά των μοτοσυκλετών μας και με τη βοήθεια της Ιταλικής βενζίνης το παιχνίδι γύρισε στα ίσα.

Στη Πάρμα κάναμε μια στάση για ξεκούραση κοντά σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό και με το ηθικό φανερά ανεβασμένο. Είχαμε διανύσει τα πρώτα 300 χλμ. Στην Ιταλία.

415798

415799

415800

415801



Η έξοδος από τη Πάρμα μέχρι τον επαρχιακό δρόμο αποδείχθηκε λίγο δύσκολη υπόθεση αφού χαθήκαμε, μέχρι που ένας ευγενέστατος αν και μισομεθυσμένος κύριος –ντάλα μεσημέρι- μας οδήγησε με το μοτοποδήλατο του για 11 ολόκληρα χιλιόμετρα μέχρι το σημείο του χάρτη που του είχαμε υποδείξει! Μια χαρά, είδαμε λίγο περισσότερο Πάρμα.

415802

415803

415804

415805

STF
15/03/2020, 16:39
Η επόμενη στάση θα γινόταν μετά από 350 χλμ, στο Σαν Ρέμο μέσω της Τζένοβα. Από εκεί και πέρα θα πιάναμε την ακτογραμμή της Νότιας Ευρώπης, διασχίζοντας την Ιταλία και τη Γαλλία. Ο επαρχιακός από τη Πάρμα μέχρι τη Τζένοβα ήταν μια όμορφη εναλλαγή φυσικών τοπίων και χωριών.

415806

415807

415808

415809

415810

415811

415812

415813

415814



Τελικά φτάσαμε στη Τζένοβα αλλά είχε αρχίσει να σουρουπώνει και είχαμε περίπου 150 χλμ μπροστά μας. Δε σταματήσαμε καθόλου αφού σκεφτόμασταν ότι θα φτάσουμε νύχτα στο Σαν Ρέμο και θα πρέπει εκεί να στήσουμε τις σκηνές μας. Το κάμπινγκ ήταν λίγο μετά το ομώνυμο διάσημο Καζίνο αλλά ήμασταν τόσο κουρασμένοι που δεν είδαμε τίποτα.

Στο κάμπινγκ πια, στήσαμε τις σκηνές μας κουρασμένοι αλλά χαμογελαστοί. Η πρώτη μέρα είχε τελειώσει και δε θυμάμαι κι εγώ πόσες φορές ο Βαγγέλης με τα λιγοστά του Ιταλικά είχε ξεκινήσει συζητήσεις αναζητώντας πληροφορίες (από την Ανγκόνα μέχρι το Σαν Ρέμο), χρησιμοποιώντας το πρόθεμα: Σκούζι περ φαβόρε... Τα υπόλοιπα Ιταλικά του ήταν «ότι να ‘ναι» και η νοηματική είχε τη τιμητική της!

STF
15/03/2020, 16:46
Ξημέρωσε. Εγώ και ο Γιώργος Λ. ξυπνήσαμε πρώτοι. Δίπλα μας είχε εγκατασταθεί ένας Σουηδός που μας είχε προσπεράσει το προηγούμενο μεσημέρι - κάπου στους Εθνικούς δρόμους της Ιταλίας - με ένα ολοκαίνουριο ZZR1100. Επέστρεφε από Ελλάδα και ήταν ολομόναχος. Αφού καλημερίσαμε τον γείτονα Σουηδό, είπαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι το κέντρο να φέρουμε και κάτι να φάμε για πρωινό.

Πολύ κυριλέ πόλη το Σαν Ρέμο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές τις Ιταλίας ήταν πως ελάχιστοι μοτοσικλετιστές φορούσαν κράνος, παρά το γεγονός ότι η παρουσία των Καραμπινιέρη ήταν έντονη. Σταματήσαμε να φωτογραφήσουμε ένα όμορφο σιντριβάνι που ήταν στο δρόμο μας προς το κέντρο και να πάρουμε τηλέφωνο στους δικούς μας.

415815

415816

415817



Αφού κάναμε μια σύντομη περιήγηση στο κέντρο της πόλης βρήκαμε ένα μαγαζάκι που έφτιαχνε πίτσες ταψιού. Πρώτη φορά έβλεπα πίτσα με τυρί και σάλτσα ντομάτας μόνο… όμως ήταν υπέροχη, είχε και κάποιο βοτάνι μέσα κάτι που έμοιαζε σαν ρίγανη. Αφού αγοράσαμε μερικές και για τους υπόλοιπους πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κάμπινγκ.

415818

415819

415820

415821



Ο Βαγγέλης και ο Γιώργος Μ. είχαν ξυπνήσει. Συζητήσαμε για λίγο τα του κέντρου της πόλης και συμφωνήσαμε να την επισκεφτούμε πάλι όλοι μαζί, αφού μαζέψουμε τις σκηνές και τους υπνόσακους και τακτοποιήσουμε τα πράγματα μας. Μόλις τελειώσαμε πήγαμε πληρώσαμε στην υποδοχή του κάμπινγκ και αφήσαμε σε μια γωνιά τα πράγματα μας. Θα τα φορτώναμε στις μηχανές μόλις ξεκινούσαμε για Γαλλία. Τα σύνορα απείχαν μόλις 30 χλμ. Και αυτό μας έδινε τη ψευδαίσθηση ότι είχαμε χρόνο μπροστά μας, παρόλο που είχαμε πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε.

Αφήστε τα κράνη, δεν υπάρχει πρόβλημα είναι χαλαρά τα πράγματα…

3 χιλιόμετρα παρακάτω υπήρχε ένα παρκαρισμένο περιπολικό. Έξω από αυτό στεκόταν μια αγέρωχη και όμορφη γυναίκα αξιωματικός, είχε μαζί της δυο αστυνομικούς. Τα χαρακτηριστικά της ήταν αρκετά σκληρά αλλά η ομορφιά της σου πρόσδιδε την ελπίδα πως θα τη σκαπουλάρουμε. Ξεδιπλώσαμε κάθε Ελληνικό στοιχείο δικαιολογιών αλλά η αξιωματικός ήταν ανένδοτη. Οι άλλοι δυο αστυνομικοί βλέποντας πως ήμασταν ξένοι φαινόταν να είναι περισσότερο ελαστικοί αλλά τον πρώτο λόγο τον είχε αυτή. Τα πράγματα ήταν σκούρα, το πρόστιμο που μας είχε ζητηθεί ήταν τεράστιο. Αποφάσισα να περάσω στην αντεπίθεση. Της είπα πως δε μπορώ να καταλάβω αυτήν την ιδιαίτερη μεταχείριση απέναντι μας όταν έχω δει δεκάδες να κυκλοφορούν χωρίς κράνος. Ο τόνος της φωνής της ακούστηκε φλατ και σταθερός: «κανένας δε κυκλοφορεί χωρίς κράνος εδώ». Σαν από σκηνή Ιταλικής κωμωδίας Franco e Ciccio εκείνη τη στιγμή περνούσε κυριολεκτικά από δίπλα μας με το θράσος της άγνοιας ένας τύπος με σκούτερ, από αυτούς που είχα δει κατά μιλιούνια να κυκλοφορούν χωρίς κράνος. Με σοβαρό ύφος αλλά μια εσωτερική χαιρεκακία σήκωσα το χέρι με απλωμένο τον δείκτη και χωρίς ίχνος ντροπής της έδειξα και κατέδωσα τον αφελή σκουτερόβιο. Η απάντηση ήρθε αφοπλιστική: “μα αυτό είναι 50cc…” είναι από αυτές τις απαντήσεις που όταν της ακούς λες από μέσα σου, μα πόσους τόνους μαλάκας μπορεί να είμαι; Πως δεν το σκέφτηκα. Την ίδια στιγμή ένα πολιτικό αυτοκίνητο σταματάει 20 μέτρα παρακάτω. Η αιθέρια αξιωματικό πλησιάζει το αυτοκίνητο. Μέσα βρισκόταν ένα άλλος ένστολος που η γλώσσα του σώματος μαρτυρούσε πως πρόκειται για ανώτατο αξιωματικό και της έπιασε τη συζήτηση. Αρπάξαμε την ευκαιρία και αρχίσαμε πάλι τη κλάψα στους άλλους δυο. Τελικά ενέδωσαν «Πάρτε τις μηχανές σας στα χέρια και περπατήστε μέχρι τη γωνία, μόλις στρίψετε καβαλήστε και πηγαίνετε να φορέσετε τα κράνη σας». Φύγαμε σαν τις βρεγμένες γάτες αλλά το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που εξέπεμπε το βλέμμα της αξιωματικού καθώς μας κοιτούσε τη στιγμή που απομακρυνόμασταν ήταν ντροπιαστικό αν και ανακουφιστικό για εμάς.

Επιστρέψαμε στο κάμπινγκ χεσμένοι από φόβο μη τυχόν και πέσουμε σε κάποιον δεύτερο έλεγχο. Φορτώσαμε, φορέσαμε τα κράνη μας σαν καλοί Ευρωπαίοι πολίτες και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για την Γαλλία.

STF
15/03/2020, 21:46
Σε λιγότερο από μισή ώρα και μετά από 45 χλμ είχαμε φθάσει στο πριγκιπάτο του Μονακό, το οποίο στην είσοδο της πόλης είχε διόδια με αρκετά τσουχτερό αντίτιμο.

Δε μείναμε και πολύ, νομίζαμε πως το Σαν Ρέμο ήταν κυριλέ αλλά στο Μονακό ήμασταν οι εξωγήινοι. Μηχανές δεν υπήρχαν, πρέπει να είδαμε κάπου μια Harley Davidson, σύμβολο του άγριου καβαλάρη και της επαναστατικότητας! Πφφφ τι μπούρδες Θεέ μου... Ακολουθήσαμε τιμής ένεκεν τις διαδρομές του Μόντε Κάρλο και πήραμε το δρόμο για τη Νίκαια.

Κατά την είσοδο μας στη πόλη της Νίκαιας δεν είδαμε και σπουδαία πράγματα. Έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας για το Σαν Τροπέ. Εκ των υστέρων κατάλαβα πως μάλλον αυτό ήταν μια λάθος απόφαση αφού η Νίκαια είναι η πρωτεύουσα της Γαλλικής Ριβιέρας. Μικρό το κακό, είχαμε πολλά μπροστά μας να δούμε και αρκετά χιλιόμετρα να βγάλουμε.

Μετά από 120 χλμ οδήγησης στη Γαλλική Ριβιέρα μπαίναμε στο γεμάτο χλιδή και κοσμική ζωή Σαν Τροπέ. Εδώ η Χάρλεϊ Ντάβινσον είχαν τη τιμητική τους και το κράνος ήταν -όντως αυτή τη φορά- μια παρακμιακή ιδέα, αφού το συγκεκριμένο είδος δεν επιτρέπει να ανεμίζει το υπέροχο μαλλί του οδηγού του. Δε θα ξεχάσω τον μάλλον Γαλλο-Αφρικανικής καταγωγής σκουρόχρωμο ιδιοκτήτη με το κατάξανθο μακρύ και πλεκτό μαλλί και το γυαλί ηλίου τύπου καθρέπτης.

Το Σαν Τροπέ έμοιαζε με το μέρος εκείνο που πηγαίνουν για διακοπές οι κάτοικοι του Μονακό. Τα επώνυμα ρούχα είχαν περισσότερη δόση από σορτς, μπικίνι και παντόφλες. Στο Μονακό παρά την έντονη ζέστη και μέσα στον ήλιο, περιστασιακά έσκαγε μύτη και κάποιος κουστουμάτος.

415832

415833

415834



Εντάξει όλα αυτά αλλά το στομάχι είχε αρχίσει να γουργουρίζει. Η σκέψη να κάτσουμε να φάμε σε κάποιο εστιατόριο του Σαν Τροπέ θα ήταν κάτι σαν να θέλεις να ταξιδέψεις στην Αρκτική με ποδήλατο… και σιαγιονάρες. Η προσαρμοστικότητα στο περιβάλλον άγγιζε πλέον αυτή του Χαμελέοντα. Είχαμε τις κονσέρβες μας, τι άλλο θέλαμε; ένα κομμάτι σκιάς! Έτσι πολύ κοντά στην ακτή κάτω από ένα δέντρο με κάθισμα το υπερυψωμένο πεζοδρόμιο διάλεξα μια υπέροχη κονσέρβα με γεμιστά…

415835



Τέλεια ήταν, Ήλιος, θάλασσα και γεμιστά στο Σαν Τροπέ. Ίσως μέχρι σήμερα αυτό το πακέτο να μη το έχει επαναλάβει άνθρωπος εκεί.

Ένα λεπτό, εκεί ακριβώς που κάθομαι σηκώνω τα μάτια μου και απέναντι είναι ένα ξενοδοχείο, “Η Χίμαιρα". Σε ένα από τα μπαλκόνια του ένας μπαμπόγερος -τουλάχιστον 50ρης- χαριεντιζόταν με μια συνομήλικη μας που δε πρέπει να ήταν πάνω από 25 χρονών. Αυτός καθόταν με τα ολόγυμνα οπίσθια του σε μια καρέκλα «ντυμένη» με μια πετσέτα κι εκείνη –επίσης γυμνή- κρατούσε μια βιντεοκάμερα και τον βιντεοσκοπούσε. Ξαφνικά ξαπλώνει ανάσκελα με το ένα χέρι στηριγμένο στον αγκώνα της και με το άλλο κρατώντας τη κάμερα συνεχίζει και τον βιντεοσκοπεί μαλάζοντας ταυτοχρόνως “το τούτο του και τα από ‘κείνα του”. Γιώργο Λ., δώσε μου τη φωτογραφική μηχανή, τώρα! Όχι ρε, κι αν μας δουν; Ρε δώσε μου τη μηχανή. Προλαβαίνω και κάνω 2 λήψεις όταν ξαφνικά βλέπω μέσα από το οφθαλμοσκόπιο της Canon ότι μας έχει πάρει χαμπάρι. Πάγωσα, κατεβάζω τη μηχανή και βλέπω τη τύπισσα ξεκαρδισμένη στα γέλια να γυρνάει τη βιντεοκάμερα κατά πάνω μας. Ωραίο το Σαν Τροπέ!

415836

415837

STF
15/03/2020, 23:53
Αφού φάγαμε στο 5άστερο εστιατόριο με την πραγματικά υπέροχη θέα ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας το Σαν Τροπέ.

Με βάση το πρόγραμμα έπρεπε να φτάσουμε στη Βαρκελώνη. Η πρωινή καθυστέρηση στο Σαν Ρέμο μας είχε στοιχίσει σε χρόνο και η ώρα ήταν ήδη προχωρημένη για να καταφέρουμε να φτάσουμε πριν το βράδυ στη Μπάρτσα που απείχε 600 χλμ. Κοιτάξαμε το χάρτη και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στη Μασσαλία που ήταν μεγάλο λιμάνι και περίπου 150 χλμ από το Σαν Τροπέ.

Τελικά το απόγευμα ήμασταν στη Μασσαλία και ξεκινήσαμε άμεσα να αναζητούμε κάμπινγκ. Κάμπινγκ όμως δεν υπήρχε. Η γνώση ότι η Μασσαλία είναι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας μας παρέσυρε και δεν συμβουλευτήκαμε καθόλου τον οδηγό κάμπινγκ που είχαμε, θεωρούσαμε αυτονόητο ότι θα υπήρχε. Όμως η Μασσαλία δεν είχε καμία σχέση με αυτό που γενικά φανταζόμασταν. Η Γαλλική Ριβιέρα είχε λάβει τέλος και η Μασσαλία φρόντισε να μας δώσει ένα καλό μάθημα. Ήταν μια μάλλον αρκετά υποβαθμισμένη πόλη με τον κύριο όγκο των κατοίκων της να αποτελείται από Αφρικανούς, Άραβες και Αρμένιους.

Η κούραση, η λανθασμένη επιλογή της Μασσαλίας και το προχωρημένο της ώρας έφερε τις πρώτες αντιπαραθέσεις μεταξύ μας. Κάποια στιγμή σταματήσαμε σε μια γειτονιά –ούτε ξέραμε που ήμασταν- για να ανασυνταχθούμε και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Τα νορμάλ ξενοδοχεία είχαν απαγορευτικές τιμές για τους προϋπολογισμούς μας. Σκεφτήκαμε να κοιμηθούμε σε κάτι παρτέρια με γρασίδι που είχαμε συναντήσει αλλά κάποιοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για το συγκεκριμένο ενδεχόμενο.

Ήμαστε στο σημείο που το μεταξύ μας κλίμα ζεστάθηκε αρκετά και ο Ελληνικός καυγάς ανέβασε τόνους, όταν ξαφνικά… μας διέκοψε ο ήχος από παντζούρια που ανέβαιναν και από παραθυρόφυλλα που άνοιγαν με δύναμη χτυπώντας στους τοίχους. Δεκάδες κεφάλια αλλοδαπών κατοίκων ξεπρόβαλαν μέσα από τα παράθυρα των φτωχών κατοικιών. Μια εκνευρισμένη παλέτα διαφορετικών αποχρώσεων του δέρματος μας κοιτούσε ενοχλημένη, κάποιοι μάλιστα μας μιλούσαν σε έντονο ύφος και είναι από τις φάσεις εκείνες που δοξάζεις το θεό που δεν καταλαβαίνεις γρι.

Τη κοπανίσαμε από εκείνο το σημείο άρον - άρον!

Είχαμε ανταλλάξει τους συνεπιβάτες μας σε μια προσπάθεια να εκτονωθεί η ένταση. Ένα διαρκές μουρμούρισμα –αφόρητα ενοχλητικό- έβρισκε δρόμο προς τα έξω μέσα από τη κλειστή ζελατίνα του κράνους του νέου μου συνεπιβάτη. Κάποια στιγμή πέσαμε σε κάποιον που μας έμοιαζε για Γάλλος και τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να μας συστήσει κάτι αξιοπρεπές και φθηνό για διανυκτέρευση. Μας συμβούλευσε να απευθυνθούμε στο Αστυνομικό τμήμα που ήταν εκεί κοντά.

Στο Αστυνομικό τμήμα μας πρότειναν να πάμε σε ένα Youth Hostel που λειτουργούσε με την υποστήριξη ενός Ευρωπαϊκού προγράμματος για νέους το οποίο όπως μας είπαν ήταν αξιοπρεπέστατο και φθηνό.

STF
16/03/2020, 00:00
Λίγα λεπτά αργότερα ήμασταν στο Youth Hostel. Μια μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε γενικότερα στη Γαλλία ήταν ότι δεν μιλούσαν Αγγλικά για κανένα λόγο και το «σκούζι περ φαβόρε» του Βαγγέλη δεν είχε επίσης κανένα αντίκρισμα. Επίσης δεν έδειχναν καμία διάθεση να καταλάβουν, με κορυφαία στιγμή αυτή της μεταξύ μας συνομιλίας με τη ρεσεψιόν του Youth Hostel. Ήταν ξεκάθαρο πως μας καταλάβαιναν μια χαρά αλλά αρνιόντουσαν να μας μιλήσουν Αγγλικά. Είχα ακούσει στο παρελθόν για τον σωβινισμό των Γάλλων αλλά αυτό ήταν μια εξωφρενική στιγμή επίδειξης αυτής της νοοτροπίας. Τέλος πάντων τα πράγματα ομαλοποιήθηκαν όταν πληρώσαμε προκαταβολικά τη διανυκτέρευση όπου κάποιος εκ των τριών ρεσεψιονίστ αποφάσισε να μας μιλήσει στα Αγγλικά. Ίσως έφταιγε και το δικό μας ύφος το οποίο παρέμενε επηρεασμένο από το καυγά που είχε προηγηθεί μεταξύ μας.

Έπρεπε να συμπληρώσουμε κάποια χαρτιά και οι τέσσερις μας για να λάβουμε μια κάρτα που θα ήταν η ταυτότητα μας και θα μας έδινε πρόσβαση σε όλα τα Youth Hostel της Ευρώπης με τιμές παρόμοιες με αυτές του κάμπινγκ και μπορούσαμε με ένα επιπλέον κόστος να ενσωματώσουμε διατροφή με όποιον συνδυασμό θέλαμε (πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, όλα μαζί ή με τον συνδυασμό που επιθυμούσαμε).

415840

415841



Τα Youth Hostel είχαν φθηνό τιμοκατάλογο αλλά υπήρχε πάντα η πιθανότητα να κοιμηθείς παρέα με κάποιους ξένους αν δεν υπήρχαν διαθέσιμα τα κατάλληλα δωμάτια, επίσης οι τουαλέτες και τα ντουζ ήταν κοινόχρηστα, ευτυχώς σε υψηλό επίπεδο καθαριότητας.

Ξεφορτώσαμε τις μηχανές και κοιμηθήκαμε σε ένα οκτάκλινο(!) δωμάτιο με μεταλλικά κρεβάτια κουκέτες αλλά είμαστε μόνοι μας. Κάναμε το μπάνιο μας στο ντουζ το οποίο είχε φωτά με χρονοδιακόπτη 20 λεπτών και περίπου έτσι λειτουργούσε και το νερό στο ντουζ με μια βάνα τις οποίας ρύθμιζες τη θερμοκρασία και μετά τη πατούσες για να σου παρέχει νερό για περίπου ένα λεπτό. Πάντως εγώ έμεινα στα ντουζ για περισσότερο από 45 λεπτά με το ζεστό νερό να μου ξεπλένει βρωμιά και κούραση σε διαστήματα του ενός λεπτού.

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα, η ξεκούραση είχε δώσει χώρο να τα βρούμε γελώντας μεταξύ μας και να πάρουμε κάποιες σημαντικές για το ταξίδι αποφάσεις. Θα σπαταλάγαμε μια επιπλέον μέρα για να πάμε στη Βαρκελώνη μέσω των Πυρηναίων όρων και όχι από την ακτογραμμή. Θα βλέπαμε έτσι και την Ανδόρρα για την οποία είχαμε διαβάσει ενδιαφέροντα πράγματα. Επίσης στη Βαρκελώνη θα μέναμε σε Youth Hostel πάλι.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να φύγουμε από τη Μασσαλία αφού προηγουμένως κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό. Εκεί ζήσαμε για άλλη μία φορά τη δυσκολία της επικοινωνίας. Το πρατήριο καυσίμων είχε και μίνι μάρκετ. Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα πως πήρα από το ψυγείο ένα συσκευασμένο τοστ πήγα στο ταμείο κρατώντας στο άλλο χέρι τα χρήματα και τρόμαξα να της δώσω να καταλάβει πως θέλω να το πληρώσω. Το πήρα απόφαση εκτός από το γεγονός ότι ήταν σωβινιστές οι «δυτικοί» δεν το ‘χαν, ήταν και ολίγον βραδύστροφοι.

415842

415843



Ξανά στους δρόμους λοιπόν. Περάσαμε λίγο έξω από το στενό του Μαρτίγκ που επιτρέπει στα νερά της λιμνοθάλασσας του Etang de Berre να βρίσκουν έξοδο προς τη Μεσόγειο. Θα ακολουθούσαμε τη διαδρομή μέχρι το Μονπελιέ και το Περπινιάν από όπου μετά θα ανηφορίζαμε για τα Πυρηναία όρη.

415844

415845



Στο Μονπελιέ κάναμε τη τελευταία στάση για ανεφοδιασμό πριν πάρουμε το δρόμο για την Ανδόρα, είχαμε μπροστά μας τα Πυρηναία όρη.

415846

415847

STF
16/03/2020, 00:05
Οι κινητήρες στροφάραν υπέροχα παράγοντας τον ομορφότερο ήχο αφού σχεδόν αμέσως μετά το Περπινιάν άρχισε ο γλυκός ανήφορος προς τα Πυρηναία. Όμορφες εικόνες εναλλάσσονταν γεμάτες από πράσινο, χωριά με γραφικά σπίτια και ξενώνες αλλά και γέφυρες τρένων με υπέροχες καμάρες. Κάποια στιγμή ήρθε και η ώρα να τιμήσουμε ακόμη μία φορά τις προμήθειες μας.

Οι επιβάτες από το όμορφο τρενάκι που πέρναγε λίγα μέτρα από πάνω μας, χαιρετούσαν με ενθουσιασμό τους τέσσερις μοτο-ταξιδιώτες.

415848

415849

415850

415851

415852

415853

415854

STF
16/03/2020, 00:10
Από εδώ και πέρα τα πράγματα άρχισαν να γίνονται απρόοπτα συναρπαστικά!

Διακρίναμε πολλά χιλιόμετρα νωρίτερα ότι προσανατολιζόμασταν προς ένα σύννεφο που είχε τυλίξει το δρόμο. Μετά από αρκετά λεπτά βρεθήκαμε να το τρυπάμε με το θράσος της άγνοιας. Μέσα σε λίγα λεπτά η ορατότητα έπεσε στα 2-3 μέτρα, ήταν πραγματικά τρομακτικό. Αν απομακρυνόμουν περισσότερο από 3 μέτρα από το κολωφάναρο του Βαγγέλη δεν έβλεπα τίποτα και τα απέναντι αυτοκίνητα είχαν κόψει –ευτυχώς- τη ταχύτητα τους, παρόλα αυτά εμφανιζόντουσαν σαν φαντάσματα απότομα μπροστά μας.

Σταματήσαμε να φορέσουμε τα αδιάβροχα μας, δεν ήταν τόσο η ψεκαστή βροχή όσο το κρύο που μας είχε ξεπαγιάσει. Το θερμόμετρο που είχε βάλει ο Βαγγέλης στα όργανα της μηχανής του έδειχνε 10 βαθμούς…

415855

415856

415857

415858

415859

STF
16/03/2020, 00:15
Συνολικά διανύσαμε κοντά 500 χλμ από τη Μασσαλία μέχρι να φθάσουμε στην Ανδόρα.

Τα τελευταία 30-40 χλμ από αυτά τα έκανα με τρύπιο το πίσω ελαστικό. Ευτυχώς “κρατούσε” τον αέρα για 10-15 χλμ κι έτσι με τη τρόμπα που είχε μαζί του ο Βαγγέλης και με ένα βενζινάδικο που βρήκαμε στη διαδρομή μας καταφέραμε να φτάσουμε στην Ανδόρα κατά τις 19:00 το απόγευμα χωρίς τη ταλαιπωρία μιας επισκευής, ειδικά μετά από τόσα χιλιόμετρα οδήγησης. Το ελαστικό θα το επισκευάζαμε την επομένη το πρωί αναζητώντας κάποιο βουλκανιζατέρ στη πρωτεύουσα της Ανδόρα Λα Βέλια, για να μην ταλαιπωρηθούμε.

Η Ανδόρα ξεπρόβαλε μπροστά μας και το θέαμα ήταν εκπληκτικό και από μακριά καθώς πλησιάζαμε αλλά και τη στιγμή που βρισκόμασταν μέσα στους δρόμους των πόλεων της. Το βιοτικό επίπεδο από κάθε άποψη ήταν υψηλό. Δε θυμάμαι να ταλαιπωρηθήκαμε να βρούμε δωμάτια, η πανσιόν “ROSA” μας φιλοξένησε με αποδεκτό κόστος. Ομόφωνα αποφασίσαμε πως το πέρασμα μας δε θα ήταν πέρασμα. Θα μέναμε τουλάχιστον 3 ημέρες εκεί και όπως αποδείχθηκε… καλά κάναμε!

Μια μικρή ανασκόπηση: Το κρατίδιο της Ανδόρας αποτελείται από 7 συνολικά μικρές πόλεις (ενορίες) που βρίσκονται σχεδόν η μία πίσω από την άλλη στη κοιλάδα που σχηματίζει τμήμα της ανατολικής οροσειράς των Πυρηναίων. Γενικά το κρατίδιο της Ανδόρας περιστοιχίζεται από βουνά με μέσο όρο ύψους τα 2.000 μέτρα κι έτσι ήταν εντυπωσιακό πως στις 22:00 το βράδυ υπήρχε ακόμη λίγο από το φως της ημέρας. Η Ανδόρα Λα Βέλια βρίσκεται στα 1.000 μέτρα, πράγμα που την καθιστά την υψηλότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Τακτοποιηθήκαμε λοιπόν μέσα στα δυο δίκλινα δωμάτια μας με τους ρετρό τοίχους που ήταν ντυμένοι με ταπετσαρίες και τους ξέμπαρκους νιπτήρες στο χώρο των κρεβατιών και βγήκαμε μια βόλτα στη πόλη. Υ-Π-Ε-Ρ-Ο-Χ-Α!

Η Ανδόρα για κάποιον λόγο ήταν σε γιορτινή ατμόσφαιρα, ίσως γιατί αποτελεί τουριστικό προορισμό και ήταν καλοκαίρι. Θυμάμαι το γέλιο που ρίξαμε όταν είδαμε σε μια πλατεία ένα πλήθος ανθρώπων, ανδρών και γυναικών όλων των ηλικιών να χορεύουν έναν παραδοσιακό χορό της Καταλονίας που λέγεται La Sardana. Σε σχέση με τους δικούς μας παραδοσιακούς χορούς αυτός είναι ότι πιο ασυγχρόνιστο έχω δει. Η μουσική κινείται σε πολύ πιο αργό ρυθμό από αυτόν των χορευτών οι οποίοι κυριολεκτικά χοροπηδούν όπως εμείς στα νησιώτικα.

Περνάγαμε ωραία…

415860

415861



Την επόμενη μέρα λύσαμε τον τροχό και τον πήγαμε για επισκευή. Όταν τελειώσαμε κάναμε ακόμη μια βόλτα στους δρόμους και τις πλατείες της Ανδόρας.

415862

415863

415864

415865

415866

415867

STF
16/03/2020, 00:17
415868

STF
16/03/2020, 01:22
Είχαμε προλάβει να ρίξουμε μια ματιά στην εμπορική αγορά της Ανδόρας η οποία ήταν πλούσια, κυρίως σε ηλεκτρονικά είδη. Εγώ αγόρασα ένα κασετόφωνο Walkman της AIWA που εκείνα τα χρόνια ήταν αρκετά γνωστή, εφάμιλλη της SANYO, NEC και άλλων εταιρειών που σήμερα πολλά νέα παιδιά πιθανόν να μη γνωρίζουν καθόλου. Εκείνα τα χρόνια είχε νόημα ακόμη να φέρεις “κάτι απ’ έξω”, έτσι η Ανδόρα που είναι απαλλαγμένη από φόρους ήταν μια καλή περίπτωση να εκμεταλλευτείς την επίσκεψη σου αποκτώντας ένα hi-tec προϊόν, όπως το συγκεκριμένο Walkman με τη διπλή κεφαλή που είχε τη δυνατότητα να παίξει τη κασέτα αυτόματα από την άλλη πλευρά χωρίς να χρειάζεται να αφαιρέσεις τη κασέτα.

Ο Βαγγέλης με τον Γιώργο Μ. έμειναν στη πόλη της Ανδόρας. Ο Βαγγέλης είχε διαπιστώσει πως η αλυσίδα του τα είχε κακαρώσει και ήταν επικίνδυνο να συνεχίσει με αυτή. Αποφάσισε να την αντικαταστήσει σε κάποιο συνεργείο. Εγώ και ο Γιώργος Λ. πήραμε το KLE και είπαμε να εξερευνήσουμε τις γύρω κορυφές. Το KLE παρουσίαζε κάποιες παροδικές απώλειες δύναμης, αποτέλεσμα του μεγάλου υψόμετρου όπου το οξυγόνο δεν ήταν πλούσιο για τον ίδιο λόγο ακόμη κι εμείς όταν περπατάγαμε με λίγο έντονο ρυθμό πάνω στις πλαγιές των βουνών λαχανιάζαμε λίγο πιο εύκολα. Το XT πάλι με τον έναν κύλινδρο δεν έδειχνε να επηρεάζεται. Αφιερώσαμε μια μεγάλη χρονικά στάση στη κορυφή D’ Envalira Port. Είχαμε όλοι μας μαγευτεί από την ομορφιά του τοπίου αλλά και της πόλης της Ανδόρας σε τέτοιο βαθμό που η έννοια του χρόνου έπαψε να έχει τη σημασία που γνωρίζουμε στη καθημερινότητα μας, δε με θυμάμαι να κοίταξα ποτέ ρολόι καθώς ρουφούσαμε κάθε δευτερόλεπτο. Θυμάμαι πως με τον Βαγγέλη είχαμε υποσχεθεί πως θα ξαναπάμε σε ένα επόμενο ταξίδι εκεί. Ποτέ δεν είναι αργά.

415874

415875

415876

415877

415878

415879

415880

415881

415882

STF
16/03/2020, 01:26
Τα Πυρηναία όρη παρουσιάζουν μια ομορφιά περισσότερο άγρια από αυτή των Άλπεων. Το τοπίο έχει περισσότερη βιοποικιλότητα και η βλάστηση αν και πλούσια δεν έχει τη πυκνότητα που συναντάς στις Άλπεις. Αυτό τουλάχιστον ισχύει στο Ανατολικό κομμάτι των Πυρηναίων που ήμασταν εμείς. Ένα κοπάδι από πανέμορφα άλογα ήταν μια καλή ευκαιρία για λήψη φωτογραφιών. Στα 2.500 μέτρα αν περιμένεις θα δεις τη δύση του ηλίου αφ’ υψηλού, είναι μια μοναδική στιγμή να ζεις με την οφθαλμαπάτη ότι βρίσκεσαι πιο ψηλά από τον ήλιο, για τον ίδιο λόγο στις 21:30 το βράδυ το φως έμοιαζε με αυτό του σούρουπου.

415883

415884

415885

415886

415887

415888

STF
16/03/2020, 01:29
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για να επιστρέψουμε στη πόλη της Ανδόρας. Συναντηθήκαμε με τον Βαγγέλη και τον Γιώργο Μ. και συνεχίσαμε να εξερευνούμε τις περιοχές που ήταν πιο κοντά στη πόλη αυτή τη φορά. Έτσι βρήκαμε μικρές λίμνες, ρυάκια ακόμη και έναν τοίχο τεχνητής αναρρίχησης που δε μπορούσαμε να αφήσουμε ανεκμετάλλευτο.

415889

415890

415891

415892

415893

415894

415895

415896

STF
16/03/2020, 01:38
Το τελευταίο βράδυ μας στην Ανδόρα έμελλε να είναι μια από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές του ταξιδιού μας. Τις προηγούμενες ημέρες είχαν τοποθετηθεί διάσπαρτα στη πόλη αφίσες για μια θεματική βραδιά στη Disco OH-LA όπου θα έκανε show κάποιος –μάλλον- διάσημος Ισπανός περφόρμερ, ο οποίος έκανε κάτι μεταξύ drag show και stand up comedy. Θεωρήσαμε ότι έπρεπε να βγούμε για ένα ποτό πριν αναχωρήσουμε την επόμενη ημέρα για τη Βαρκελώνη.

Όταν μπήκαμε στο μαγαζί το show είχε ήδη ξεκινήσει και το μαγαζί ήταν κατάμεστο από κόσμο. Έτσι κάτσαμε στα ψηλά σκαμπό του μπαρ, το οποίο είχε ιδανική θέση γιατί ήταν ακριβώς απέναντι από τη πίστα και ψηλά. Το μαγαζί αν και όχι αρκετά μεγάλο είχε αμφιθεατρική αρχιτεκτονική με μια μικρή πίστα στο κέντρο και ακριβώς μπροστά της ήταν αρκετά τραπέζια. Ανέβαινες 5-6 σκαλιά και είχες πρόσβαση στο μπαρ του οποίου η απόσταση ήταν καμιά 15αριά μέτρα από τη πίστα. Εκεί –στο μπαρ- καθόμασταν μόνοι μας, πράγμα που μας έδινε μια υπέροχη οπτική προς όλο το μαγαζί αλλά επίσης ήμασταν αντίστοιχα εκτεθειμένοι. Ο περίπου "τρανς" showman δεν άργησε να μας εντοπίσει, όπως άλλωστε νωρίτερα είχε κάνει και με άλλους θαμώνες του μαγαζιού. Μια τετράδα νεαρών μαντράχαλων στεκόντουσαν ακριβώς απέναντι του. Άρχισε να μας απευθύνει το λόγο στα Ισπανικά και γρήγορα κατάλαβε ότι ήμασταν ξένοι. Με τις αναφορές του προφανώς για εμάς άρχισαν τα γέλια να πέφτουν στο κοινό. Μας ρώτησε αν ήμασταν Ιταλοί και ο Βαγγέλης φώναξε Si…Si… και γυρνάει και μας λέες “μαλάκες αν καταλάβει πως δεν καταλαβαίνουμε λέξη θα μας ξεσκίσει”. Ανεξήγητο γιατί, ο Βαγγέλης -καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού- πίστευε πως οι Ισπανοί καταλαβαίνουν Ιταλικά και οι Ιταλοί τα Ισπανικά, πράγμα βέβαια που δε μπορούσε να ισχύει. Ο showman λοιπόν συνέχισε να ασχολείται με εμάς… “Sei italiano, la tua figa è grande o piccola?” η γλώσσα του σώματος και οι χειρονομίες που σχημάτιζε με τις δυο παλάμες του δε χρειαζόντουσαν μετάφραση, η απάντηση μας βγήκε εύκολα: GRANDE GRANDE!!!

Αμέσως μετά ανέλαβε να κουμαντάρει τη συνέχεια του προγράμματος που περιλάμβανε KARAOKE… Εντάξει, ακολούθησαν αλησμόνητες στιγμές, στον αιώνα τον άπαντα. Οι τέσσερις Ιταλοί –εμείς- πολύ σύντομα προσκληθήκαμε να τραγουδήσουμε μοντέρνες Ισπανικές επιτυχίες, εντελώς άγνωστες σε εμάς. Νομίζω πως πολλοί από τους θαμώνες εκείνης της βραδιάς πρέπει να μας θυμούνται ακόμη. Ανέβηκα στη πίστα και με το μικρόφωνο στο χέρι προσπαθούσα δυο πράγματα, να είμαι στο ρυθμό ενός παντελώς άγνωστου για εμένα τραγουδιού –μάλλον ρομαντικού- και να προφέρω Ισπανικά με τα «Θα» και τα «Θου» τους, που δεν είχα ιδέα πότε έπρεπε και πότε όχι να χρησιμοποιώ. Πάντα χαμογελαστός και ψύχραιμος έβλεπα μπροστά και τριγύρω μου κορίτσια που χαχανίζαν ασταμάτητα με το χέρι τους να προσπαθεί να κρύψει το στόμα ενώ κάποιοι άλλοι τύποι -κυριολεκτικά ξεκαρδισμένοι στα γέλια- με τα χέρια ανάμεσα στα μπούτια τους τα οποία πίεζαν τα γεννητικά όργανα σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν τα τσίσα τους, ενώ ταυτοχρόνως χτυπούσαν με τα πόδια το πάτωμα. Τα ίδια πάνω κάτω έγιναν με όλους μας! Μετά ακολούθησε χορευτικό πρόγραμμα και προσκληθήκαμε αρκετές φορές από κοπέλες να χορέψουμε μαζί ακόμη και μπλουζ. Ε βέβαια, είχαμε γίνει οι φίρμες του μαγαζιού! Είναι πολύ κρίμα που δεν έχουμε ούτε φωτογραφίες ούτε βίντεο από εκείνη τη βραδιά.

415897

415898

415899

415900



Το επόμενο πρωί επισκεφθήκαμε τη τεχνητή λίμνη D’ Engolasters που ήταν σε υψόμετρο 1.600 μέτρων σε μια προσπάθεια να παρατείνουμε τη παραμονή μας στην Ανδόρα. Αλήθεια ήταν πολύ δύσκολο να φύγουμε.

Τελικά επιστρέψαμε για να φορτώσουμε τις μηχανές για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Πολύ κοντά στη πανσιόν μας ήταν ο Ναός του Αγ. Στεφάνου (Sant Esteve) στον οποίο πήγα με τα πόδια συμβολικά πριν αναχωρήσουμε για την Βαρκελώνη.

415901

415902

415903

415904

415905

415906

STF
16/03/2020, 01:43
Αφήναμε πίσω μας την Ανδόρα ενθουσιασμένοι από τις εικόνες που πήραμε μαζί μας από έναν τόπο που ήταν εντελώς έξω από τα πλάνα μας και ως διέλευση και χρονικά. Το καλό της υπόθεσης ήταν πως όλη αυτή η εμπειρία εξιτάριζε τη περιέργεια μας για τη Βαρκελώνη. Είχαμε μπροστά μας λίγο περισσότερα από 200 χλμ και κάναμε μόνο μια στάση σε ένα καφέ μπαρ σαν αυτά που συναντάς σε κάτι Αμερικάνικες ταινίες με αναφορά στο Μεξικό. Θυμάμαι ισχνά κάτι σακούλες με νερό κρεμασμένες στο εσωτερικό του κτιρίου στις γωνίες που συναντιόντουσαν οι τοίχοι, γιατί… δε ξέρω. Δεν είμαι και σίγουρος αν ήταν ακριβώς έτσι. No picture, no memories.

415907

415908

415909

415958

415959

415960

415961

STF
16/03/2020, 01:47
Αυτή τη φορά πηγαίναμε μελετημένοι σε συγκεκριμένο Youth Hostel που βρισκόταν λίγο έξω από τη Βαρκελώνη στη περιοχή El Masnou, μεταξύ Μπανταλόνας και Ματαρό. Προσπεράσαμε από τον περιφερειακό τη Βαρκελώνη και φτάσαμε στο Youth Hostel. Ήταν ένα υπέροχο αρχιτεκτονικό μπαστάρδεμα μεταξύ κλασικού και σύγχρονου κτιρίου. Το σύγχρονο τμήμα είχε προσαρτηθεί στο κλασικό προφανώς για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες διαμονής των τουριστών που φιλοξενούσε. Ποιος ξέρει ποια ήταν η ιστορία του κτιρίου πριν γίνει hostel. Ήταν χτισμένο πάνω σε έναν λόφο, είχε υπέροχο κήπο και λίγα μέτρα πιο πέρα μέσα σε ένα δασύλλιο βρισκόταν και το ερείπιο μια μικρής εκκλησίας.

Τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας και κάναμε ένα ντουζάκι πριν βγούμε για τη πρώτη μας βόλτα στη περιοχή.

415913

415914

415915

415916

415917

415918

415919

STF
16/03/2020, 01:53
Πέντε μέρες, τόσο μείναμε στη Βαρκελώνη. Το Youth Hostel στο Ελ Μάσνου αποδείχθηκε μια εξαιρετική επιλογή γιατί εκτός του ότι είχαμε συνάψει εξαιρετικές σχέσεις με τις μαγείρισσες και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίσαμε δωρεάν δεύτερες μερίδες, είχαμε και πρόσβαση για μπάνιο στις υπέροχες αμμώδεις παραλίες της ευρύτερης περιοχής. Σε όλες τις παραλίες –και ήταν αρκετές- από τη Βαρκελώνη μέχρι το Ματαρό υπήρχε συγκοινωνία μέσω Ηλεκτρικού τρένου. Εμείς βέβαια πηγαίναμε σχεδόν παντού με τις μηχανές.

Τα απογεύματα περίσσευε ο χρόνος για τις επισκέψεις μας στη πόλη του Σαλβαδόρ Νταλί, του Χουάν Μιρό και του Αντόνι Γκαουντί. Περπατήσαμε στα κλασικά μέρη που πηγαίνουν όλοι στη Βαρκελώνη, στη πλατεία Catalunya, στο διάσημο δρόμο Las Ramblas και επισκεφθήκαμε τη Σαγρέδα Φαμίλια.

415924

415925

415926

415927

415928

415929

STF
16/03/2020, 01:57
Ένα από τα μέρη που έχω παρατηρήσει πως αγνοούν πολλοί από αυτούς που έχουν επισκεφθεί τη Βαρκελώνη είναι το Tibidabo. Το Tibidabo κατά βάση είναι τρία πράγματα, ο λόφος Tibidabo, το τελεφερίκ Tibidabo και το πάρκο ψυχαγωγίας (λούνα παρκ) Tibidabo. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά, είναι και η «Templo Expiatorio del Sagrado Corazón de Jesús», δηλαδή η Εκκλησία της Ιερής Καρδιάς του Ιησού. Βρίσκεται στη κορυφή του λόφου Tibidabo και κύριο χαρακτηριστικό της είναι το εμβληματικό άγαλμα του Ιησού που θυμίζει έντονα το αντίστοιχο άγαλμα στο Rio de Janeiro.

415930

415931

415932

415933

415934

415935

415936

415937

415938

STF
16/03/2020, 02:00
415939

415940

415941

415942

415943

415944

415945

415946

415947

STF
16/03/2020, 02:03
Πέρα από τα αξιοθέατα, τις ομορφιές και τις νέες εικόνες που αποκομίζει κανείς στα ταξίδια υπάρχουν και οι στιγμές. Αυτές οι στιγμές συνήθως δεν έχουν συλληφθεί από το κλείστρο μιας φωτογραφικής στιγμής αλλά χαράσσονται βαθιά στη μακριά μνήμη του εγκεφάλου μας.

Η 2η μέρα μας στη Βαρκελώνη ήταν περιπετειώδης. Αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε από το Youth Hostel στο El Masnu με σκοπό να πιούμε ένα ποτό. Από το El Masnu μέχρι τη Βαρκελώνη διανύαμε 20 χλμ προκειμένου να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Η πρώτη ευχάριστη νότα ήρθε σε ένα φανάρι όπου μας πλεύρισε ένα Suzuki GSX-R 750 και μη βιαστείτε να υποθέσετε οτιδήποτε για τη μηχανή. Εν έτη 1993 για πρώτη φορά βλέπαμε σε τέτοια μηχανή θηλυκό καβαλάρη και τι καβαλάρη! Τα 30 όσα δευτερόλεπτα κράτησε το κόκκινο του φαναριού κοιταζόμασταν μεταξύ μας για να βεβαιωθούμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι κάτι το αληθινό. Φυσικά αυτός ο πανέμορφος κορίτσαρος αντιλαμβανόταν όλο το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που εκπέμπαμε με τα μάτια μας, σκανάροντας το υπέροχο κορμί της και το ξανθό μαλλί της. Το πράσινο άναψε, το κεφάλι της περιστράφηκε προς το μέρος μας και κλείνοντας μας το μάτι της… χούφτωσε το γκάζι και εξαφανίστηκε! Μείναμε Μ-Α-Λ-Α-Κ-Ε-Σ!

Γυρνούσαμε στους δρόμους της Βαρκελώνης σχεδόν άσκοπα αφού δεν βρίσκαμε κάποιο σημείο με μπαράκια. Το κέντρο της Βαρκελώνης μοιάζει σαν ένα τεράστιο σταυρόλεξο. Τα τετράγωνα είναι σχεδόν τέλεια και είναι πολύ εύκολο όταν δε ξέρεις τη πόλη να χαθείς. Η λεωφόρος Diagonal είναι μια διαγώνιος που τέμνει κατά μήκος το κέντρο της πόλης και ο λόγος της κατασκευής της ήταν ακριβώς αυτός, δηλαδή να μπορείς να αναγνωρίζεις σε ποιο ύψος του κέντρου της πόλης βρίσκεσαι. Κάποια στιγμή είδαμε δυο ζευγάρια πάνω σε μηχανές, σκεφτήκαμε πως αν τους ακολουθούσαμε ίσως η τύχη μας χαμογελούσε υποθέτοντας πως και αυτοί για διασκέδαση θα πήγαιναν. Και έτσι και έγινε! Καταλήξαμε σε μια γειτονιά γεμάτη από μπαράκια. Αφήσαμε τις μηχανές μας και αρχίσαμε να μπαίνουμε από μπαράκι σε μπαράκι, σε άλλα πίναμε ποτάκι σε άλλα όχι. Κανονική μπαρότσαρκα. Κάτι που ήταν περίεργο στα μάτια μας ήταν πως όλα τα μπαράκια είχαν ιδιωτικούς σεκιουριτάδες και πως στις 21:00 ήταν όλοι οι θαμώνες στο τσακίρ κέφι, ενώ προς τις 23:00 άρχιζε να αραιώνει ο κόσμος. Εμείς έπρεπε μέχρι τα μεσάνυχτα να επιστρέψουμε στο Youth Hostel γιατί αυτοί ήταν οι κανόνες, τα μεσάνυχτα η εξώπορτα κλείδωνε και δεν έμπαινε κανένας. Έλα που όταν βγήκαμε από το τελευταίο μπαράκι είχαμε χάσει τελείως το προσανατολισμό μας και δεν βρίσκαμε που είχαμε αφήσει της μηχανές. Η Diagonal για εμάς δεν ήταν παρά μια Διαγώνιος που δεν βοηθούσε καθόλου. Πάνω που είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε βλέπω αρκετές εκατοντάδες μέτρα μακριά τα ίδια δυο ζευγάρια που μας έφεραν στη περιοχή να περνάνε με τις μηχανές τους. Πήγαμε και βρήκαμε τις μηχανές που ήταν πολύ κοντά στο σημείο που πέρασαν.

Στην επιστροφή ανέβηκα ως συνεπιβάτης στο XT του Βαγγέλη και έδωσα να οδηγήσει το KLE ο Γιώργος Λ. με συνεπιβάτη τον Γιώργο Μ. Ήμασταν αρκετά βιαστικοί αφού με τη καθυστέρηση της αναζήτησης των μηχανών μας ίσα που προλαβαίναμε να φτάσουμε πριν τα μεσάνυχτα στο Youth Hostel, όταν… ένα HONDA CIVIC με τέσσερις Ισπανιδούλες μας προσπέρασε και οι δυο που καθόντουσαν στο πίσω κάθισμα μας χαιρετούσαν από το παρμπρίζ της πίσω 5ης πόρτας. Πηγαίναν με μια κάποια ταχύτητα και ο Βαγγέλης γκάζωσε για να τις ακολουθήσει πράγμα που δεν έκανε ο Γιώργος Λ. με το KLE μου. Σύντομα αρχίσαμε τη νοηματική με τα κορίτσια ρωτώντας που πηγαίνουν. Μας είπαν για ποτό και μας έκαναν νεύμα να τις ακολουθήσουμε… Δεν το ζω αυτό…

Συμφωνήσαμε με τον Βαγγέλη πως οι Γιώργηδες μεγάλα παιδιά είναι, άλλωστε είχαν προλάβει να δουν το ασφάλτινο φλερτ και υποθέσαμε πως θα καταλάβουν.

Καμιά 20αριά χλμ παρακάτω τα κορίτσια μας είχαν οδηγήσει σε ένα beach bar κάπου στο Ματαρό και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο τους συνέβη κάτι εντελώς απροσδόκητο! Εισπράξαμε από 4 φιλάκια στο μάγουλο! Αργότερα μάθαμε ότι συνηθιζόταν στην Ισπανία αυτής της μορφής ο θερμός χαιρετισμός, αλλά και πάλι…

STF
16/03/2020, 02:07
Είχε περάσει καμιά ώρα που χόρευα με τη Sandra όταν διαπίστωσα πως κάτι με ακανόνιστη μορφή υπήρχε στη τσέπη μου. ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΟΥ. Το μπρελόκ με το κλειδί του δωματίου μας το είχα εγώ. Πάγωσα στη σκέψη ότι οι Γιώργηδες καθόντουσαν στα σκαλοπάτια και περίμεναν τους δυο Δον Ζουάν να επιστρέψουν. Εξηγήσαμε στη Sandra και τις φίλες της ότι έπρεπε να φύγουμε για λίγο για να δώσουμε τα κλειδιά και ήταν εντυπωσιακό ότι δεν ήθελαν να μας αφήσουν. Τελικά φύγαμε και όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο η εξώπορτα –όπως ήταν αναμενόμενο- ήταν κλειδωμένη. Μας είδε ο νυχτοφύλακας και τον ρωτήσαμε για να μας πει πως τους είχε ανοίξει αυτός γιατί εκτός από την εξώπορτα είχε κλειδιά πασπαρτού και για τα δωμάτια. Τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να μας ανοίξει για να μιλήσουμε στους φίλους μας και αφού καταφέραμε να συνεννοηθούμε μας άνοιξε για να μπούμε αλλά δε μας άνοιξε για να ξαναβγούμε. Είχαμε ανέβει για να πούμε τι συμβαίνει στους Γιώργηδες οι οποίοι δεν ήθελα να ακολουθήσουν –τρελλό- στο πάρτυ που είχαμε στήσει με τα κορίτσια. Όταν ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο μπαράκι ο νυχτοφύλακας αποφάσισε ότι δεν… ήταν και λίγο πιωμένος και… άκρη δε βγάλαμε. Προσπαθήσαμε να αποδράσουμε αλλά όλα τα παράθυρα του ισογείου είχαν κάγκελα και η κεντρική είσοδος ήταν στην εποπτεία του Ορέστη Μακρή. Μια κανονική φυλακή.

Τα επόμενα δυο βράδια αναζητήσαμε ανεπιτυχώς τα κορίτσια στο ίδιο μπαράκι. Το ζήτημα της εισόδου-εξόδου στο Youth Hostel είχε λυθεί για τους τέσσερις Έλληνες. Επενδύαμε λίγες πεσέτες στην αγορά ενός μπουκαλιού κρασιού για τον πλέον φίλο νυχτοφύλακα και είχαμε απεριόριστη πρόσβαση στο έμπα-έβγα. Τι να το κάνεις…

Τη προτελευταία μέρα πήγαμε στον ζωολογικό κήπο της Βαρκελώνης ο οποίος ήταν τεράστιος. Πέντε ώρες εκεί μέσα και δεν τα είδαμε όλα. Πήραμε μια καλή γεύση και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε.

415948

415949

415950

415951

415952

415953

415954

415955

415956

415957

STF
16/03/2020, 02:15
Η τελευταία μέρα κύλησε ήσυχα με μια βόλτα στο κέντρο της Βαρκελώνης και πίνοντας καφέ στη Λα Ράμπλα όπου μια υπέροχη Αγγλίδα καμιά 50αριά χρονών υπολογίζω, ασκώντας όλο αυτό το υπεροπτικό ύφος της αυτοκρατορίας της μεγάλης Βρετανίας μας ζητιάνεψε λίγα κέρματα για να μπορέσει να αγοράσει ένα μπέργκερ να φάει. Δεν τους συμπαθούσα και πολύ τους Άγγλους στα χρόνια της νεότητας, το έχω ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό.

Αποφασίσαμε να φύγουμε νωρίς το απόγευμα από τη Βαρκελώνη με σκοπό να φθάσουμε απευθείας στη Φλωρεντία διασχίζοντας περίπου 1400 χλμ non stop και εγκαταλείποντας πίσω μας τη Γαλλία που μας είχε αφήσει την πικρή γεύση του μεταξύ μας τσακωμού και του έντονου σωβινισμού.

Στις 17:00 είχαμε φορτώσει τις μηχανές και αποχαιρετήσαμε τη Βαρκελώνη. Θα πηγαίναμε από επαρχιακούς δρόμους για να γλυτώσουμε τα διόδια και οι μόνες στάσεις που θα κάναμε μέχρι να φτάσουμε στη Φλωρεντία θα ήταν για ανεφοδιασμό καυσίμων! Τι έγραψα μόλις τώρα; Υπάρχουν δυο φράσεις που δεν τα βρήκαν μεταξύ τους σε αυτή τη γενναία απόφαση των σχεδόν ενάμιση εκατομμυρίων μέτρων. Επαρχιακούς δρόμους και Ανεφοδιασμός καυσίμων. Αυτές οι δυο φράσεις από τη στιγμή που αρχίζει και νυχτώνει στη Γαλλία δε κουμπώνουν μεταξύ τους και θα το μαθαίναμε με το σκληρό τρόπο…

Ο τελευταίος μας ανεφοδιασμός μας πρέπει να ήταν περίπου στις 21:00 το βράδυ και 50 χιλιόμετρα πριν ξεμείνω από διαθέσιμα καύσιμα κατάλαβα τι έρχεται… θα μείνουμε στη μέση του πουθενά. Η Γαλλία δε μας “πήγαινε” με τίποτα. Από το τελευταίο μας ανεφοδιασμό και μετά δε βλέπαμε ψυχή στους επαρχιακούς δρόμους αλλά ούτε και στα χωριά που διασχίζαμε. Κάποια στιγμή βρέθηκε αυτός ο ένας που ψάχναμε για να αντλήσουμε πληροφορίες. Πλέον κινούμουν με τις αναθυμιάσεις… Μας είπε πως είναι πολύ δύσκολο να βρούμε πρατήριο ανοικτό αλλά 5 χιλιόμετρα πιο κάτω υπήρχε ένα πρατήριο το οποίο ήταν ταυτοχρόνως κάτι σαν Express Service και οικεία μαζί. Μας πρότεινε να χτυπήσουμε τη πόρτα και να ζητήσουμε να μας βοηθήσουν.

Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στο πρατήριο και το σπιτάκι που ήταν λίγα μέτρα δίπλα από τις μάνικες. Χτυπήσαμε το τζάμι της βαριάς σιδερένιας πόρτας που προστατευόταν από κάγκελα. Άνοιξε μόνο το τζάμι και πίσω από τα κάγκελα εμφανίστηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε πως έχουμε ανάγκη από καύσιμα. Το τζάμι έκλεισε αφού άρθρωσε κάτι ακαταλαβίστικα η γριά. Τέλος.

Είχαμε πρόβλημα, εγώ ήμουν άδειος από βενζίνη και ο Βαγγέλης είχε δεν είχε 3-4 λίτρα. Το σκοτάδι ήταν πίσσα αφού ούτε οι δρόμοι φωτιζόντουσαν. Πήγαμε στη πίσω πλευρά του πρατηρίου. Υπήρχε ένα μίνι νεκροταφείο από τρακαρισμένα αυτοκίνητα… και τότε μας ήρθε η ιδέα, θα κλέβαμε βενζίνη από τα αυτοκίνητα! Βάλαμε τους Γιώργηδες να φυλάνε τσίλιες και εγώ με το Βαγγέλη αναλάβαμε να βρούμε λάστιχο να ρουφήξουμε τη βενζίνη και το κατάλληλο αυτοκίνητο του οποίου η τάπα δεν έπρεπε να έχει κλειδαριά. Το μαγικό αυτοκίνητο βρέθηκε, ήταν ένα Peugeut 605. Στην απελπισία μας κόψαμε και ένα κομμάτι σωλήνα από το πλυστικό μηχάνημα του πρατηρίου του οποίου η διατομή ήταν τόσο μεγάλη που το μόνο που μπορούσες να ρουφήξεις ήταν την αναπνοή σου!!! Τσάμπα καταστρέψαμε το πλυστικό… Για καλή μου τύχη το μάτι μου έπεσε σε ένα τρακαρισμένο μικρό φορτηγό με ανατρεπόμενο. Πίσω είχε φορτωμένο ένα kart το οποίο με τη σειρά του είχε ένα σωληνάκι βενζίνης που έκανε το γύρω του πλαισίου του πριν καταλήξει στο καρμπυρατέρ από το μικρό του ντεπόζιτο. Περίπου 1,5 μέτρο ήταν, δηλαδή καλύτερο δεν γινόταν!

STF
16/03/2020, 02:16
Κάπου εκεί μέσα στο σκοτάδι είδα να μας πλησιάζει μια σκιά. Βαγγέλη, κάποιος έρχεται! Η χαρακτηριστική φράση ακούστηκε για ακόμη μια φορά: «Σκούζι περ φαβόρε….» Τι σκούζι ρε μαλάκα, ο Γιώργος είμαι….. Τον Γιώργο για άλλη μια φορά το είχε πιάσει η μανία εξερεύνησης και περιφερόταν εδώ κι εκεί αιφνιδιάζοντας μας. Μας κατατρόμαξε αλλά μας έκανε να ξεκαρδιστούμε και στα γέλια μέσα στα σκοτάδια!

Ξεκινήσαμε τη διαδικασία άντλησης της βενζίνης αφού είχαμε βρει ένα αρχαίο πλαστικό μπιτόνι πεταμένο. Το ακουμπήσαμε στο πάτωμα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο χαμηλά από το ύψος του ντεπόζιτου και η βενζίνη έπλεε άφθονη. Ευτυχώς είχαμε βρει κι ένα δεύτερο μπιτόνι και έναν μεγάλο κουβά. Όταν το πρώτο κάνιστρο γέμισε και χώσαμε κατευθείαν το δεύτερο κάτω από το σωληνάκι βενζίνης καθώς ο Βαγγέλης πήγε να το σηκώσει 4 λίτρα βενζίνης έκαναν φτερά… ο πάτος του αρχαίου πλαστικού κάνιστρου ξεκόλλησε ολόκληρος! Ευτυχώς το άλλο μπιτόνι ήταν ΟΚ και σε συνδυασμό με τον κουβά γεμίσαμε τα ντεπόζιτα των μοτοσυκλετών εναλλάσσοντας τα καθώς το σωληνάκι συνέχιζε να κατουράει βενζίνη.

Η ώρα είχε περάσει τα μεσάνυχτα και απομακρυνθήκαμε από το πρατήριο με Ινδιάνικες ιαχές από τη χαρά μας. Το KLE δεν είχε δείκτη βενζίνης και έτσι κάθε φορά που έβαζα βενζίνη μηδένιζα τον μερικό χιλιομετρητή. Ο κινητήρας μου σε κάθε κλείσιμο του γκαζιού κουδούνιζε περίεργα. Μόλις χούφτωνα το γκάζι φαινόταν ΟΚ αλλά και πάλι κάτι δεν μου άρεσε. Αφήνω τον Βαγγέλη να έρθει δίπλα μου και του λέω πως κάτι δεν πάει καλά. Ο Βαγγέλης μου είπε πως έβγαζα έντονα καπνό από την εξάτμιση αλλά μόλις με προσπέρασε είδα πως και αυτός έβγαζε καπνό. Συνεχίσαμε έτσι μέχρι το πρώτο χωριό που ήταν 3 χιλιόμετρα από το πρατήριο που κλέψαμε τη βενζίνη. Σταματήσαμε στην άκρη και σβήσαμε τους κινητήρες μας. Έκανα να ξαναβάλω μπροστά, αυτή τη φορά ο κινητήρας έβγαζε φριχτούς ήχους από μέταλλα που αλέθονται… έσβησα αμέσως. Το ΧΤ φαινόταν να δουλεύει κανονικά, όμως έβγαζε καπνό. Άνοιξα τη τάπα και άγγιξα το καύσιμο με το δάχτυλο, ήταν αρκετά λιπαρό και το μύρισα… είχαμε γεμίσει τις μηχανές μας με πετρέλαιο!

Πρέπει η ώρα να ήταν μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα όταν είχαμε ξεφορτώσει τις μηχανές και λύναμε τα ντεπόζιτα μας για να τα αδειάσουμε στους υπονόμους της φωτισμένης πλατείας που ήμασταν σταματημένοι. Είχε βρωμοκοπήσει όλο το χωριό από το άρωμα του ντίζελ! Κάποια στιγμή ακούσαμε τον υπέροχο ήχο μιας μεγάλης street μηχανής πράγμα που μας φάνηκε σαν θείο δώρο μετά από τόσες ώρες ερημιάς. Ο ήχος ολοένα και μας πλησίαζε. Σωθήκαμε! Ελπίζαμε στη μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη προκειμένου να βρούμε εκ νέου βενζίνη –αυτή τη φορά- και εφόσον οι μηχανές μας δεν είχαν υποστεί ζημιά από το δηλητήριο που τους είχαμε ρίξει. Όταν πλέον βλέπαμε τα φώτα της μηχανής βγήκαμε στη μέση του δρόμου για να σταματήσουμε τον στρητά. Η μηχανή ήταν ένα εξακύλινδρο CBX 1050 και ο στρητάς ήταν ένας χωριάτης κτηνοτρόφος που μάλλον επέστρεφε από κάποιο χοιροτροφείο όπου εργαζόταν. Το CBX ήταν ένα χρέπι του οποίου ο καβαλάρης ήταν μέσα στην αγωνία για να μη του σβήσει. Τελικά αφού του εξηγήσαμε πως έχει η κατάσταση θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν ξεκάθαρο πως δεν καταλάβαινε γρι από ότι του λέγαμε και το μόνο που έκανε ήταν να ρίχνει κλεφτές ματιές στο δικό του κινητήρα μη τυχόν και του σβήσει το CBX. Τη φωνή του δεν την ακούσαμε ποτέ… κούμπωσε μια πρώτη και εξαφανίστηκε στα σκοτάδια!

STF
16/03/2020, 02:19
Τα ντεπόζιτα είχαν ξεκουμπωθεί από τα σώματα των μοτοσυκλετών και στράγγιζαν αναποδογυρισμένα πάνω από μια συστοιχία από σχάρες συλλογής όμβριων υδάτων που κατέληγαν στους υπόνομους του χωριού. Καθώς χαζεύαμε την ακανόνιστη όψη των μοτοσυκλετών μας σιγά-σιγά όλο το χωριό μύριζε πετρέλαιο καθώς αυτό έρεε κατά μήκος του συστήματος των υπονόμων. Καθόλου κολακευτικό για εμάς αλλά δε μπορούσε να γίνει αλλιώς… Αδειάσαμε και τα λεκανάκια από τα καρμπυρατέρ.

Μετά από περίπου μισή ώρα ξαναδέσαμε τις μηχανές και αφήσαμε τους δυο Γιώργηδες να τις επιβλέπουν. Εμείς ξαναπήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πρατήριο με αρκετές απορίες στο κεφάλι μας, με μερικές από αυτές να είναι αγωνιώδεις… Να ειδοποίησε η ηλικιωμένη κυρία την αστυνομία όταν αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε ουρλιάζοντας το χώρο; Θα ξαναπάρουν μπροστά οι μηχανές;

Θεέ μου πόσο πολλά είναι 3 χιλιόμετρα… κάναμε ελαφρό τζόκινγκ με το άδειο πλαστικό μπιτόνι στα χέρια μας και σε κάθε στροφή που συναντούσαμε νόμιζα πως επιτέλους θα αντικρύσουμε το πρατήριο. Αυτό έγινε αρκετές στροφές αργότερα. Φτάσαμε! Ησυχία… ευτυχώς. Αυτή τη φορά κινούμασταν ανάμεσα στα τρακαρισμένα αυτοκίνητα σαν τις γάτες. Αυτή τη φορά ένα άλλο Γαλλικό αυτοκίνητο ήταν χωρίς κλειδαριά στη τάπα βενζίνης. Ήταν ένα Renault Express από αυτά που χρησιμοποιούσαν τα ταχυδρομεία. Βενζίνη! Σίγουρα; Σίγουρα!

Χεσμένοι από το φόβο μας –μας είχε μπει στο μυαλό πως έχουν ειδοποιήσει την αστυνομία- συνέχισαμε το τζόκινγκ της επιστροφής. Πραγματικά πτώματα πλέον μοιραστήκαμε από 2 λίτρα βενζίνης και μετά από αρκετές μιζιές και μανιβελιές οι κινητήρες πήραν μπροστά χωρίς περίεργους ήχους. Έπρεπε να φτάσουμε στην Εθνική που δεν ήταν και τόσο εύκολο, απείχαμε αρκετά και τα καύσιμα μας ήταν ελάχιστα.

Μετά από καμιά τριανταριά χιλιόμετρα προσεκτικής οδήγησης μπήκαμε σε μια Κωμόπολη. Μειώσαμε τη ταχύτητα μας σημαντικά προσπαθώντας να εντοπίσουμε αυτοκίνητο χωρίς κλειδαριά στη τάπα ώστε να «δανειστούμε» μερική ακόμη. Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν από αυτές που διηγείστε και αντιλαμβάνεσαι πως ο άλλος σε παρακολουθεί με μια κάποια δυσπιστία… Ρε μαλάκα, είναι αστυνομικό τμήμα δίπλα! Και τι έγινε; Θα αφήσουμε προκαταβολικά λίγα χαρτονομίσματα στον υαλοκαθαριστήρα και αν μας καταλάβουν θα εξηγήσουμε πως έχει η κατάσταση.

Καθισμένοι εγώ και ο Βαγγέλης πάνω και στην άκρη του πεζοδρομίου ρουφούσαμε βενζίνη για άλλη μια φορά από παρόμοιο Renault Express. Στην ίδια πλευρά του πεζοδρομίου, σε απόλυτη ευθεία και καμιά ογδονταριά μέτρα μακριά ήταν ο μικρός κλωβός/φυλάκιο του αστυνομικού τμήματος. Ο αστυνομικός ήταν μέσα αλλά δεν μας πήρε είδηση, μάλλον ήταν απασχολημένος με κάνα ραδιοφωνάκι.

Τελικά φθάσαμε στην Εθνική. Πεινούσαμε και διψούσαμε πολύ. Στο πρώτο βενζινάδικο γεμίσαμε βενζίνη και ήταν περίεργο που η όψη ενός γεμάτου ντεπόζιτου μπορούσε να σου δώσει τέτοια συναισθηματική ανακούφιση! Πήραμε λεμονάδες από ένα αυτόματο μηχάνημα και αποφάσισα να ανοίξω μια κονσέρβα που αγόρασα από τη Βαρκελώνη. Δε ήξερα τι ακριβώς ήταν αλλά η εικόνα της συσκευασίας μου είχε κινήσει έντονα το ενδιαφέρον, έτσι την αγόρασα με σκοπό να την ανοίξω στην Ελλάδα, αλλά η πείνα ήταν τέτοια που θα θυσιαζόταν εκεί επί τόπου! Η πείνα παρέμεινε πείνα αφού αυτή η αηδία που βρισκόταν στο εσωτερικό της κονσέρβας ήταν κάτι ανάμεικτο με καλαμαράκι και κρεάς αλλά το λίπος ήταν σαν ζελές και το όλο πράγμα έμοιαζε σαν τη δική μας πηχτή ανακατεμένη με καλαμαράκι! Μπλιάχ!

Η ώρα είχε φτάσει 5 τα ξημερώματα και η κόπωση ήταν τόσο μεγάλη και με έναν τρόπο που δεν είχα ζήσει ποτέ στο παρελθόν αλλά ούτε ξανά και μέχρι σήμερα που σας γράφω. Τη μια στιγμή ήμουν κολλημένος στην ουρά του XT, την επόμενη έμενα 500 μέτρα πίσω. Όλες οι εντολές του εγκεφάλου μου έφθαναν στα άκρα μου (χέρια και πόδια) με αρκετή καθυστέρηση. Τα ματιά μου έκλεισαν πολλές φορές οδηγώντας αλλά το κρύο ήταν τέτοιο και η Εθνική εντελώς αφιλόξενη. Κάποια στιγμή βρήκαμε μια έξοδο και μετά από μερικά χιλιόμετρα μέσα σε έναν δασώδη δρόμο βρήκαμε μια μεγάλη διασταύρωση με κάποια περίεργα σκόρπια κτίρια τριγύρω. Πιάσαμε από μια γωνίτσα, απλώσαμε τους υπνόσακους και κοιμηθήκαμε. Δε πέρασαν καλά-καλά 2 ώρες και περίεργοι ήχοι μας ξυπνήσαν. Πάνω από τα κεφάλια μας πηγαινοερχόντουσαν πόδια. Το σημείο που επιλέξαμε ήταν κάτι σαν μανάβικο και εμείς είχαμε ξαπλώσει στα σημεία που αναπτύσσονταν οι πάγκοι. Δεν μπήκαν στο κόπο ούτε καν να μας ξυπνήσουν. Σηκωθήκαμε τα μαζέψαμε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.

Οι επόμενες πολλές ώρες είχαν πάρει διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Είχαν περάσει 27 ώρες από τη στιγμή που φύγαμε από τη Βαρκελώνη. Στις 20:00 ώρα της επόμενης μέρας μπαίναμε στη Φλωρεντία!

415962

415963

STF
16/03/2020, 02:26
Ξεκινήσαμε την άμεση αναζήτηση για το κάμπινγκ που βρισκόταν κοντά στη πόλη. Ρωτήσαμε δυο μοτοσυκλετιστές που ήταν παρέα. Ο ένας είχε ένα BMW K100 και ο άλλος ένα Yamaha TDM850. Μας είπαν πως θα μας πήγαιναν μέχρι εκεί. Είχαν μια εκπληκτική αρμονία στην οδήγηση τους. Για ακόμη μια φορά είχαμε οδηγηθεί σε καταπληκτικούς επαρχιακούς δρόμους και στις στροφές ο ένας πλασάροταν δίπλα στον άλλο. Νόμιζες πως βλέπεις μαχητικά αεροσκάφη σε σχηματισμό, ήταν ξεκάθαρο πως οι δυο τους είχαν δουλέψει πάνω σε αυτό. Τελικά φτάσαμε στο κάμπινγκ, ανταλλάξαμε σφιχτές χειραψίες με τους δυο Ιταλούς φίλους και αποχαιρετιστήκαμε!

Στο κάμπινγκ γινόταν χαμός. Δεν υπήρχε διαθέσιμος χώρος για σκηνές και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να νοικιάσουμε μια τεράστια σκηνή με ξύλινο πάτωμα που θα μέναμε και οι τέσσερις. Πρώτον ήταν πανάκριβα και δεύτερον δε μας άρεσε το ίδιο το κάμπινγκ. Όχι γιατί ήταν βρώμικο, αντιθέτως… αλλά είχε πολυκοσμία σε ακραίο βαθμό.

Επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης όπου είχαμε το νου μας για κάποιο δωμάτιο και όχι ξενοδοχείο. Θα μέναμε μόλις 2 βραδιές. Σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης στη Via del Corso δοκιμάσαμε τη τύχη μας στο Studio Anna. Υπήρχε διαθέσιμο ένα δωμάτιο studio σε υπερχλιδάτη εκδοχή που καταλάβαμε πως δεν υπήρχε περίπτωση να καλυφθεί οικονομικά από εμάς. Όμως ήμασταν τυχεροί το ποσό που μας ζητήθηκε ήταν σαφώς μεγαλύτερο από ένα κάμπινγκ αλλά όχι δυσβάστακτο, αυτό σε συνδυασμό ότι είχαμε γλιτώσει οικονομικά μια διανυκτέρευση οδηγώντας και λίγο η κούραση, λίγο η χλιδή μας έκανε να βρεθούμε και οι τέσσερις μαζί στο studio Anna για να κλείσουμε με τον καλύτερο τρόπο αποθεραπείας το υπέροχο αυτό ταξίδι.

Κάναμε ένα σύντομο ντουζ όλοι μας και βγήκαμε πεινασμένοι στους δρόμους της Φλωρεντίας να βρούμε να φάμε κάτι. Αμ δε… Ήταν περίπου 22:30 και δεν υπήρχε τίποτα, ούτε σε εστιατόριο ούτε σε πρόχειρο. Έτσι καταλήξαμε να τρώμε πατατάκια σε κάποιο σνακ μπαρ του οποίου η κουζίνα είχε κλείσει. Από το πολύ «μαλάκα» που ανταλλάζαμε μεταξύ μας στις συζητήσεις μας, η συμπαθέστατη σερβιτόρα μας πλησίασε και μας ρώτησε αν είμαστε Άραβες…. Ξεραθήκαμε στα γέλια!

Η επόμενη μέρα ήταν μια βόλτα στο τεράστιο μουσείο που λέγεται Φλωρεντία.

Όλη η πόλη ήταν περικυκλωμένη από γέφυρες κατά μήκος του ποταμού Άρνο, συντριβάνια και δημιουργίες του Μιχαήλ Άγγελου, του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Ντονατέλο και του Δάντη. Δε μπορώ να γράψω και πολλά γύρω από αυτά, δεν είναι τόσο πλούσια η παιδεία μου, αν και θαυμάζω πάντα τα έργα τέχνης, είτε αυτά είναι γλυπτά, είτε ζωγραφική, είτε ακόμη και μια έκθεση φωτογραφίας.

Σας αφήνω να ταξιδέψετε όσο μπορείτε μέσα από φωτογραφίες που απεικονίζουν τη Φλωρεντία.

415964

415965

415966

415967

415968

415969

415970

415971

415972

415973

STF
16/03/2020, 02:29
415974

415975

415976

415977

415978

415979

415980

STF
16/03/2020, 02:34
Φυσικά δεν έλειπαν οι όμορφες παρουσίες. Βρεθήκαμε και μπροστά σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο που γύριζε το διαφημιστικό για ένα απορρυπαντικό πιάτων το οποίο είδα λίγους μήνες μετά να παίζεται στην Ελληνική τηλεόραση.

415981

415982

415983




Το εστιατόριο που φιλοξένησε τις ορέξεις μας 2 φορές λεγόταν “AQUA 5” και εκεί το μενού περιέγραφε: Aperitivo, Antipasto, Primo, Seconto, Contorno κτλ. Ε, εμείς παραγγέλναμε 2 και 3 φορές το Primo Piatto που ήταν κυρίως ζυμαρικά!

Κάπως έτσι κύλησαν και οι δυο μέρες που μείναμε στη Φλωρεντία μέχρι που έφτασε η ώρα που φορτώσαμε τις μηχανές μας για να πάρουμε το δρόμο προς την Ancona.

Το ταξίδι αυτό είναι βαθιά χαραγμένο στο μυαλό μου γιατί ήταν κάτι πολύ σπουδαίο για τα δεδομένα της εποχής και της ηλικίας μας. Με αφορμή έναν σαρωτή που μου έκανε δώρο η γυναίκα μου ψηφιοποίησα όλες τις φωτογραφίες και τα αρνητικά από εκείνο το ταξίδι. Αυτό ήταν και η αιτία να βρω εύκολα τη διάθεση να γράψω αυτό το οδοιπορικό. Το ίδιο το ταξίδι με έκανε να αγαπήσω αρκετά νέος με ένα άλλο ύφος τον μοτοσυκλετισμό.

Να ‘στε όλοι σας καλά!



Via del Corso https://www.google.gr/maps/@43.7714931,11.2572288,3a,75y,355.25h,59.22t/data=!3m6!1e1!3m4!1s6VHbepbsBNLVOgVPnmS7Nw!2e0!7i13312!8i6656?hl=el

415984



Firenze

415985



Ελλάδα – Ισθμός Κορίνθου

415986

416101



END OF STORY

panavour
16/03/2020, 02:38
ωραιο,περιγραφικο,ευχαριστο,μας θυμισε τα νιατα μας:beer:

katsar
16/03/2020, 03:15
Αυτά μένουν!!
Ωραίο φόρτωμα!

Leon67
16/03/2020, 07:05
Ωραία πράγματα.
Καπου μεταξύ Λονδίνου, Λίλλ και Μονπελιε ήμουν εκείνη την χρονιά. Με το δικό μου KLE κάπου 9-10 χρόνια μετα εφτασα μεχρι Σκωτία.

Μακαρι να συνχρονιστούν οι πλανήτες και να ξανακάνουμε τετοια ταξίδια.

leftos
16/03/2020, 10:40
Ταξιδαρα!!!

STF
16/03/2020, 11:45
Αυτά μένουν!!
Ωραίο φόρτωμα!


Ωραία πράγματα.
Καπου μεταξύ Λονδίνου, Λίλλ και Μονπελιε ήμουν εκείνη την χρονιά. Με το δικό μου KLE κάπου 9-10 χρόνια μετα εφτασα μεχρι Σκωτία.

Μακαρι να συνχρονιστούν οι πλανήτες και να ξανακάνουμε τετοια ταξίδια.

Φόρτωμα, ένδυση, ασφάλεια όλα πραγματικά απαράδεκτα!
Και όμως... τότε νομίζαμε πως με ένα κράνος και καθημερινά μποτάκια ήμαστε παραπάνω από εντάξει. Συνέβαλε σε αυτό και η ηλικία και η σχετικά περιορισμένη καμπάνια ενημέρωσης σε θέματα ασφάλειας.

Είχα στα χέρια μου δεκαπέντε 36άρια φιλμάκια τα οποία είχα εμφανίσει αλλά είχα εκτυπώσει μόνο τα 6. Χρειάστηκε να περάσουν 26 χρόνια για να βρεθεί στα χέρια μου ένα scanner που έχει τη δυνατότητα ψηφιοποίησης εκτυπωμένων φωτογραφιών ή και φιλμ (ασπρόμαυρα και έγχρωμα, αρνητικά ή θετικά). Ήταν ένα υπέροχο δώρο από τη σύζυγό μου που υπήρξε η αφορμή να ξεκινήσει αυτό το οδοιπορικό. Το οδοιπορικό αυτό το έγραψα πέρυσι στις αρχές του 2019 και ήταν αρκετά χρονοβόρα διαδικασία αλλά ταυτοχρόνως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Οι φωτογραφίες ήταν το κύριο μέσο ανασκαφής των μνημών αλλά δούλεψα και πολύ μέσα από το google earth για να εντοπίσω ακριβώς τα σημεία από όπου περάσαμε, σταθμεύσαμε προσωρινά ή σε μεγαλύτερη χρονική διάεκεια και ζήσαμε κάποιες πολύ όμορφες στιγμές.

GiorgosLa
16/03/2020, 12:26
Βίντεο η φωτογραφία? Για όσους δεν έζησαν τις στιγμές, ένα βίντεο θα έδειχνε καλύτερα μάλλον το ταξίδι. Για όσους το έζησαν όμως, μια φωτογραφία θα δημιουργήσει 1000 βίντεο στο μυαλό.
:beer::beer::beer:

STF
16/03/2020, 12:36
Βίντεο η φωτογραφία? Για όσους δεν έζησαν τις στιγμές, ένα βίντεο θα έδειχνε καλύτερα μάλλον το ταξίδι. Για όσους το έζησαν όμως, μια φωτογραφία θα δημιουργήσει 1000 βίντεο στο μυαλό.
:beer::beer::beer:

Βίντεο... Δυστυχώς μια βιντεοκασέτα που υπάρχει από εκείνο το ταξίδι έχει εξαφανιστεί. Πιστεύω πως σε κάποιον από τους συμμετέχοντες τη δάνεισα και την έχει χάσει. Τους ρώτησα όλους αλλά δεν...

slzr
16/03/2020, 12:43
Ωραίο το ταξίδι σας :beer:

telegonos
16/03/2020, 13:46
Ωραίο το ταξίδι, αλλά ακόμα πιο ωραίο ότι έχει ιστορική αξία να βλέπεις φωτό τόσων ετών μετά. Έχει αλλάξει ο κόσμος τελείως από εκείνη την εποχή.

Ωραίος!

billy84
16/03/2020, 13:58
Εξαιρετικό ταξίδι σε μια εποχή που τα πάντα ήταν δυσκολότερα.Το να ψάχνεις να κάνεις συνάλλαγμα σε κάθε χώρα και το να βρεις ξενοδοχείο στο μπατζετ σου ήταν μια μικρή οδύσσεια,να μην αναλύσω πόσες ώρες θα έπρεπε να έχεις σχεδιάσει μια διαδρομή και πόσο χρόνο θα σου κόστιζαν κάποια λάθη που σίγουρα θα γίνουν.

Έχοντας ταξιδέψει στα μέρη του συγκεκριμένου ταξιδιωτικού και σε πολλά άλλα, σε εποχές Internet,GPS κλπ, έχω να πω οτι είστε ήρωες όσοι βγήκατε τότε εκτός συνόρων και τόσο μακριά.:beer:

gior-gos
16/03/2020, 20:43
Απόλαυση το ταξιδιωτικό σου! Να σαι καλά! :beer:

vagelis78
18/03/2020, 02:10
Μπράβο ρε φίλε.
Ωραία πράγματα.
Να εισαι καλα.

pektis
18/03/2020, 10:52
Πολυ ωραιο το ταξιδιωτικο σου... και οπως αναφερθηκε, σε μια εποχη που ηταν δυσκολο να κανεις ενα τετοιο ταξιδι!
Πολλα μπραβο!!:beer::beer:

o_gavros
19/03/2020, 11:57
Απολαυστικότατο!!!
Και όλες οι φωτό πολύ δυνατές!
Κυριολεκτικά και μεταφορικά,ταξίδι στο χρόνο!
Σε ευχαριστούμε!

airmav
19/03/2020, 12:30
πολυ ωραιο φιλε μου, πολυ ωραιο...πραγματικα σας χαρηκα...να ξαναπας εκει στην Ανδορρα να τα ξαναδεις.....
μου εφτιαξες την ημερα...

1000μπραβο

STF
19/03/2020, 14:45
Να 'στε καλά παίδες!

Η αλήθεια είναι πως όντως έχουμε ήδη πει πως θα πάμε το 2023 (καλά να είμαστε μόνο) αντιγράφοντας την ίδια διαδρομή.

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια!

Leon67
19/03/2020, 18:13
Και εγώ προσπαθώ με 1-2 φιλους να πάμε μεχρι χωρα Βασκων εδώ και 2-3 χρόνια αλλά ολο και κατι συμβαίνει (μωρό, ιός κ.α.)

mikes
19/03/2020, 21:11
Να 'στε καλά παίδες!

Η αλήθεια είναι πως όντως έχουμε ήδη πει πως θα πάμε το 2023 (καλά να είμαστε μόνο) αντιγράφοντας την ίδια διαδρομή.

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια!
και το ακομα καλυτερο θα ηταν να πατε με ιδια μηχανακια...

STF
19/03/2020, 21:26
και το ακομα καλυτερο θα ηταν να πατε με ιδια μηχανακια...

Χα χα χα, καλό θα ήταν αν είχαμε μείνει ίδιοι και εμείς! Πάντως αυτήν τη στιγμή ούτε εγώ ούτε ο κολλητός έχουμε τις μηχανές που θα ταξιδέψουν τότε, οπότε τα σενάρια είναι όλα ανοιχτά.

Λευκάδιος
20/03/2020, 01:38
Χα χα χα, καλό θα ήταν αν είχαμε μείνει ίδιοι και εμείς! .
Έμένα γέροι μου φαίνεστε στις φωτογραφίες του 1993...γέροι μου φαίνεστε και σήμερα απο κοντά :p

Φιλαράκι σας εύχομαι να πραγματοποιήσετε αυτό το ταξίδι (όπως και πολλά ακόμα) :beer:

filipp0s
21/03/2020, 08:47
:beer::beer::beer::beer:

strokt up
21/03/2020, 11:45
Με ταξίδεψες μέσα απο το σπίτι. :beer:

Balkan_express
18/08/2020, 00:45
Τι ανάσα αισιοδοξίας ήταν αυτό το οδοιπορικό φίλε μου!
Εν μέσω υγειονομικής οικονομικής και ηθικής κρίσης, μου έφτιαξες τη διάθεση!

Ευχαριστώ πολύ και πάντα τέτοια!

KotsosDR
18/08/2020, 10:15
Μια γλύκα, μελαγχολική κι ας είναι, είναι χαρά
στο λυγισμένο από τα χρόνια τα φευγάτα
να βλέπει ένα χαμόγελο σε χείλη δροσερά
που φωτίζει περαστικό τη στράτα.

Α! τί ωραία τα νιάτα!
Υγεία, ζωή, και χρυσή μοίρα και καλή καρδιά
στην ξανθογάλανη παιδούλα και στη μαυρομάτα,
στ’ αθλητικά κορμιά, στ’ αγόρια, στα γερά παιδιά
που μεστώνουν περαστικά τη στράτα.

Α! τί ωραία τα νιάτα!
Χαράστα, που ακατάδεχτα, καθάρια, λατρευτά,
και από λογής ταξίματα και ονείρατα χορτάτα,
ο κόσμος όλος είν’ αυτά, πιστεύουν, και γι’ αυτά
και τ’ άλλα υπάρχουν γύρω τους, το σπίτ’, η αγάπη, η στράτα.

Α! τί ωραία τα νιάτα!

:lol: :beer:

STF
19/08/2020, 00:21
Με τέτοια σχόλια άξιζε κάθε γράμμα του οδοιπορικού μου. Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

panavour
19/08/2020, 00:24
Μια γλύκα, μελαγχολική κι ας είναι, είναι χαρά
στο λυγισμένο από τα χρόνια τα φευγάτα
να βλέπει ένα χαμόγελο σε χείλη δροσερά
που φωτίζει περαστικό τη στράτα.

Α! τί ωραία τα νιάτα!
Υγεία, ζωή, και χρυσή μοίρα και καλή καρδιά
στην ξανθογάλανη παιδούλα και στη μαυρομάτα,
στ’ αθλητικά κορμιά, στ’ αγόρια, στα γερά παιδιά
που μεστώνουν περαστικά τη στράτα.

Α! τί ωραία τα νιάτα!
Χαράστα, που ακατάδεχτα, καθάρια, λατρευτά,
και από λογής ταξίματα και ονείρατα χορτάτα,
ο κόσμος όλος είν’ αυτά, πιστεύουν, και γι’ αυτά
και τ’ άλλα υπάρχουν γύρω τους, το σπίτ’, η αγάπη, η στράτα.

Α! τί ωραία τα νιάτα!

:lol: :beer:

κωστης παλαμας

Nitse3
19/08/2020, 11:04
Πολύ ωραίο οδοιπορικό! Μπράβο και για τον κόπο σου να το φτιάξεις και να μας το παρουσιάσεις.

ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ
16/09/2020, 23:53
Λοιπόν. Τώρα τελείωσα το διάβασμα. Το είχα αφήσει για όταν θα μού τελείωνε ένα βιβλίο που διάβαζα.

Παρά πολύ ωραίο ταξίδι. Γαμάτη αφήγηση.
Καλύτερη στιγμή η βραδιά με τις κλεμμένες βενζίνες-πετρέλαιο. Πρέπει να ήταν τρομερή περιπέτεια.

Χειρότερη στιγμή εκεί πού στησατε τα κορίτσια. Τον πστ τον θυρωρό!!!

Να είσαι πάντα καλά και σου εύχομαι το 23 να μπορέσεις να ξαναπας και εσυ και τα φιλαράκια σου :beer:
Ευχαριστούμε που μάς ταξίδεψες...

STF
20/09/2020, 12:03
Λοιπόν. Τώρα τελείωσα το διάβασμα. Το είχα αφήσει για όταν θα μού τελείωνε ένα βιβλίο που διάβαζα.

Παρά πολύ ωραίο ταξίδι. Γαμάτη αφήγηση.
Καλύτερη στιγμή η βραδιά με τις κλεμμένες βενζίνες-πετρέλαιο. Πρέπει να ήταν τρομερή περιπέτεια.

Χειρότερη στιγμή εκεί πού στησατε τα κορίτσια. Τον πστ τον θυρωρό!!!

Να είσαι πάντα καλά και σου εύχομαι το 23 να μπορέσεις να ξαναπας και εσυ και τα φιλαράκια σου :beer:
Ευχαριστούμε που μάς ταξίδεψες...

Να 'σαι καλά! Έχεις δίκιο αυτές ήταν από τις στιγμές που έγραψαν στο όλο ταξίδι. Θα προσέθετα και τη βραδιά Καραόκε στην Ανδόρρα.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, το εκτιμώ πολύ γιατί είναι πολύ όμορφο να μπορείς να μοιραστείς μια τέτοια εμπειρία τόσα χρόνια μετά. Και για μένα ήταν ευκαιρία να ξαναζήσω το ταξίδι σκαλίζοντας αναμνήσεις που τουλάχιστον οι λεπτομέρειες τους σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου.

ΠΑΠΑΣΟΥΖΑΣ
20/09/2020, 20:23
Να 'σαι καλά! Έχεις δίκιο αυτές ήταν από τις στιγμές που έγραψαν στο όλο ταξίδι. Θα προσέθετα και τη βραδιά Καραόκε στην Ανδόρρα.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, το εκτιμώ πολύ γιατί είναι πολύ όμορφο να μπορείς να μοιραστείς μια τέτοια εμπειρία τόσα χρόνια μετά. Και για μένα ήταν ευκαιρία να ξαναζήσω το ταξίδι σκαλίζοντας αναμνήσεις που τουλάχιστον οι λεπτομέρειες τους σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου.

Ναι όντως. Η βραδιά του καραοκε:lol:

granazi
26/09/2020, 00:07
πολύ όμορφο :beer:

motojojo
26/09/2020, 22:44
Ωραιες εικόνες και ωραίες στιγμές με φίλους, όλοι με την ίδια τρέλα, μια μοναδική εμπειρία, ενα ταξίδι που θα θυμάσαι σε όλη σου τη ζωη. Δύσκολο ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, όχι να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι αλλά να το κάνεις με μια τέτοια παρέα!

Τα μέτρα ασφαλειας δείχνουν την ανεμελιά μιας άλλης εποχής! Με ένα κράνος μόνο και ρουχισμό κουκουρούκου ξεκινάς ταξίδι 2000χλμ... Πόση άγνοια μα και αθωότητα μαζί!
Να μην πω για τους χαρτινους χάρτες και η οδήγηση με το ένστικτο στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, τότε που η ψυχρή γυναικεία φωνή "σε 100 μετρα στριψτε δεξια" ουτε σαν ιδέα δεν υπήρχε! Αν και έχω αμυδρες αναμνήσεις με χάρτες δεν μπορώ να με φανταστώ χωρις google maps!

Σας ευχομαι πάντα όρθιοι και να μαζευτείτε η ίδια τετράδα να επαναλάβετε το ίδιο ταξίδι, κάτι σαν reunion!