almalibera
15/03/2004, 20:00
..Συμπληρώστε το εσείς, γιατί για τον καθένα είναι διαφορετικό.
Για μένα πάντως σημαίνει πολλά..
Δεν είναι ένα απλό μέσον μετακίνησης που σε βοηθάει να μην κολλάς στο μποτιλιάρισμα, Είναι κάτι παραπάνω...Όχι, είναι πολλά παραπάνω που πολλοί δεν τα γνωρίζουν και να σας πω και κάτι? Καλύτερα! Γιατί αυτό μας κάνει και διαφέρουμε από τους υπόλοιπους.
Αλήθεια, τί σας κάνει να ξεφεύγετε μαζί της?
Τα ταξίδια? Οι βόλτες με άλλες μηχανές? Να τις «λίωνετε» στις πίστες? Να τις λασπώνετε στα χώματα? Όλα τα παραπάνω?
Ναι, πολύ θα θελα να είχα μια μηχανή που να τα κάνει όλα χωρίς να υστερεί πουθενά...(μάλλον ζητάω πολλά και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Χα! :) ).
Αλλά τα ταξίδια...το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν είσαι καβάλα στην μηχανή είναι το πιο «φεύγα» απ’ όλα πιστεύω.
Ένα χρόνο με το ελαφάκι μου είχα κλείσει όταν πρωτοπήγα ταξίδι. Και όταν λεω «ταξίδι» εννοώ σε τόπους εκτός Αθηνών. Ε, 225 κυβικά είναι αυτά αλλά και Κόρινθο με έχει παει, και Ζάκυνθο (ναι, ναι...από Πελοπόνησο μεριά και το καραβάκι από Κυλίνη και όχι από Πειραιά όπως βιαστήκανε ορισμένοι «ειρωνάκιδες» να πουν :evil: ) και Πάτρα και Χαλκίδα και Γαλατά (αυτό το τελευταίο το πλήρωσα λίγο ακριβά...αχχ..). Ολ’ αυτά με την επιμονή μου και την λατρεία μου να πάω ταξίδι με την μηχανή μου.
Αλλά δύο είναι καλύτερα από έναν καμιά φορά.
Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα όταν μοιράζεσαι την ομορφιά του κόσμου μαζί με το ταίρι σου ή τον φίλο σου. Αλήθεια έχετε συνειδητοποιήσει σε πόσο όμορφη χώρα ζούμε? Για το εξωτερικό δεν μιλάω μιας και δεν έχω παει ποτέ αλλά έχω ακούσει και δει πολλά. Μα ξέρετε πόση ομορφιά και αρμονία υπάρχει εκεί έξω από τα τείχη?( Μα τί λεω...φυσικά και ξέρετε..)
Λατρεύω να είμαι πάνω στην ταξιδιάρα και να φεύγω! Γουστάρω να αφήνουμε πίσω μας το τσιμεντένιο κλουβί και να πηγαίνουμε σε μέρη «ανοιχτά» και φωτεινά!!
Τρελαίνομαι, όταν έχει ηλιοφάνεια και θερμόμετρο που αγγίζει τους 20ο C, να ανεβαίνουμε πάνω στο ΧΧ και να εξαφανιζόμαστε! Να περνάμε μέσα από βουνά και λαγκάδια, κάτω από «δέντρινα γεφύρια», δίπλα από πέτρες ξεραμένες και απότομες από τον ήλιο και την ζέστη (αν και με φοβίζει λίγο το συγκεκριμένο) και ύστερα να ξεδιπλώνεται το απέραντο γαλάζιο...Όχι του ουρανού αλλά αυτό της θάλασσας. Αρχικά, να την κοιτάς από ψηλά...τόσο ήρεμη και τόσο γαλήνια...μαγεία. Και μετά να συνεχίζεις προς τα κάτω ώστε να φτάσεις στην δαντελένια της ακτή. Να μειώσεις τις στροφές, να ανοίξεις την ζελατίνα, να δεις και «μυρίζεις» την φύση, να βγάλεις stand και να κατέβεις να την αγγίξεις κιόλας. Πανέμορφη!
Ακόμα και τα χωριουδάκια έχουν την δική τους χάρη! Από μακριά βλέπεις μικρά άσπρα κουτάκια, όμοια μεταξύ τους, με κόκκινες σκεπές από πάνω, άλλα πιο ψηλά, άλλα πιο χαμηλά!
Πλησιάζοντας βλέπεις και τους κατοίκους της που σε κοιτάνε, οι ηλικιωμένοι συνήθως, σαν να έχεις έρθει από άλλον πλανήτη και δει το καλοκαίρι έχουν την απορία στο στόμα τους «Μα βρε παιδί μου, δεν σκας με τουτ πράμ που φοράς??» Χαχα!!
Παιδάκια που παίζουνε στους δρόμους και κάνουν στην άκρη να περάσεις κοιτώντας σε με δέος, κορίτσια στα ξύλινα και ξεθωριασμένα από τον ήλιο και τον χρόνο παράθυρα.
Εμένα μ’αρέσει να κοιτάω κιόλας μέσα στα νοικοκυριά!! Χα! Όπου βλέπω ανοιχτή πόρτα μπαίνει και το βλέμμα μου μέσα ωσάν καλεσμένο. Όχι από περιέργεια κακιά αλλά από ενδιαφέρον, με πόσα λίγα πράγματα μπορούν να είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι. Αλήθεια, έχεις μιλήσει μαζί τους? Όλοι ευγενικοί και εξυπηρετικότατοι και προπάντων με το χαμόγελο στα χείλη!
Πραγματικά χαζεύω με όλα αυτά.
Συνεχίζοντας παραέξω μπορεί να συναντήσεις και κανά κοπάδι πρόβατα με τον βοσκό τους μπροστά μπροστά. Πάντα τους χαιρετάω και πάντα μου το ανταποδίδουν!
Στο δρόμο σου θα συναντήσεις και κάποιο εκκλησάκι! Συνήθως μικρά και γεμάτα από εικόνες. Θα ανάψεις και το κεράκι σου, θα πεις και ένα «Δόξα το Θεό» και μετά θα φύγεις.
Πραγματικά ξεφεύγεις με όλα αυτά. Και πώς να μην ξεφύγεις άλλωστε? Αφού είσαι μακριά από τα συνηθισμένα! Ειδικά όταν είσαι συνοδηγός έχεις μεγαλύτερη ευχέρεια στο να κοιτάς...Αλήθεια έχετε προσέξει όταν η μηχανή είναι εν κινήσει η άσφαλτος αντανακλά το φως και παίρνει τα χρώματα της ίριδας?
Και κάπως έτσι συνεχίζεις το ταξίδι σου μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου όπου τελικά, όπως λεει και ο ποιητής, μπορεί και να μην μετράει τόσο.
Με όπλα την μοτό και την καλή μας διάθεση: ΚΑΛΑ ΧΛΜ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
:beer:
:wave2:
Για μένα πάντως σημαίνει πολλά..
Δεν είναι ένα απλό μέσον μετακίνησης που σε βοηθάει να μην κολλάς στο μποτιλιάρισμα, Είναι κάτι παραπάνω...Όχι, είναι πολλά παραπάνω που πολλοί δεν τα γνωρίζουν και να σας πω και κάτι? Καλύτερα! Γιατί αυτό μας κάνει και διαφέρουμε από τους υπόλοιπους.
Αλήθεια, τί σας κάνει να ξεφεύγετε μαζί της?
Τα ταξίδια? Οι βόλτες με άλλες μηχανές? Να τις «λίωνετε» στις πίστες? Να τις λασπώνετε στα χώματα? Όλα τα παραπάνω?
Ναι, πολύ θα θελα να είχα μια μηχανή που να τα κάνει όλα χωρίς να υστερεί πουθενά...(μάλλον ζητάω πολλά και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Χα! :) ).
Αλλά τα ταξίδια...το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν είσαι καβάλα στην μηχανή είναι το πιο «φεύγα» απ’ όλα πιστεύω.
Ένα χρόνο με το ελαφάκι μου είχα κλείσει όταν πρωτοπήγα ταξίδι. Και όταν λεω «ταξίδι» εννοώ σε τόπους εκτός Αθηνών. Ε, 225 κυβικά είναι αυτά αλλά και Κόρινθο με έχει παει, και Ζάκυνθο (ναι, ναι...από Πελοπόνησο μεριά και το καραβάκι από Κυλίνη και όχι από Πειραιά όπως βιαστήκανε ορισμένοι «ειρωνάκιδες» να πουν :evil: ) και Πάτρα και Χαλκίδα και Γαλατά (αυτό το τελευταίο το πλήρωσα λίγο ακριβά...αχχ..). Ολ’ αυτά με την επιμονή μου και την λατρεία μου να πάω ταξίδι με την μηχανή μου.
Αλλά δύο είναι καλύτερα από έναν καμιά φορά.
Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα όταν μοιράζεσαι την ομορφιά του κόσμου μαζί με το ταίρι σου ή τον φίλο σου. Αλήθεια έχετε συνειδητοποιήσει σε πόσο όμορφη χώρα ζούμε? Για το εξωτερικό δεν μιλάω μιας και δεν έχω παει ποτέ αλλά έχω ακούσει και δει πολλά. Μα ξέρετε πόση ομορφιά και αρμονία υπάρχει εκεί έξω από τα τείχη?( Μα τί λεω...φυσικά και ξέρετε..)
Λατρεύω να είμαι πάνω στην ταξιδιάρα και να φεύγω! Γουστάρω να αφήνουμε πίσω μας το τσιμεντένιο κλουβί και να πηγαίνουμε σε μέρη «ανοιχτά» και φωτεινά!!
Τρελαίνομαι, όταν έχει ηλιοφάνεια και θερμόμετρο που αγγίζει τους 20ο C, να ανεβαίνουμε πάνω στο ΧΧ και να εξαφανιζόμαστε! Να περνάμε μέσα από βουνά και λαγκάδια, κάτω από «δέντρινα γεφύρια», δίπλα από πέτρες ξεραμένες και απότομες από τον ήλιο και την ζέστη (αν και με φοβίζει λίγο το συγκεκριμένο) και ύστερα να ξεδιπλώνεται το απέραντο γαλάζιο...Όχι του ουρανού αλλά αυτό της θάλασσας. Αρχικά, να την κοιτάς από ψηλά...τόσο ήρεμη και τόσο γαλήνια...μαγεία. Και μετά να συνεχίζεις προς τα κάτω ώστε να φτάσεις στην δαντελένια της ακτή. Να μειώσεις τις στροφές, να ανοίξεις την ζελατίνα, να δεις και «μυρίζεις» την φύση, να βγάλεις stand και να κατέβεις να την αγγίξεις κιόλας. Πανέμορφη!
Ακόμα και τα χωριουδάκια έχουν την δική τους χάρη! Από μακριά βλέπεις μικρά άσπρα κουτάκια, όμοια μεταξύ τους, με κόκκινες σκεπές από πάνω, άλλα πιο ψηλά, άλλα πιο χαμηλά!
Πλησιάζοντας βλέπεις και τους κατοίκους της που σε κοιτάνε, οι ηλικιωμένοι συνήθως, σαν να έχεις έρθει από άλλον πλανήτη και δει το καλοκαίρι έχουν την απορία στο στόμα τους «Μα βρε παιδί μου, δεν σκας με τουτ πράμ που φοράς??» Χαχα!!
Παιδάκια που παίζουνε στους δρόμους και κάνουν στην άκρη να περάσεις κοιτώντας σε με δέος, κορίτσια στα ξύλινα και ξεθωριασμένα από τον ήλιο και τον χρόνο παράθυρα.
Εμένα μ’αρέσει να κοιτάω κιόλας μέσα στα νοικοκυριά!! Χα! Όπου βλέπω ανοιχτή πόρτα μπαίνει και το βλέμμα μου μέσα ωσάν καλεσμένο. Όχι από περιέργεια κακιά αλλά από ενδιαφέρον, με πόσα λίγα πράγματα μπορούν να είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι. Αλήθεια, έχεις μιλήσει μαζί τους? Όλοι ευγενικοί και εξυπηρετικότατοι και προπάντων με το χαμόγελο στα χείλη!
Πραγματικά χαζεύω με όλα αυτά.
Συνεχίζοντας παραέξω μπορεί να συναντήσεις και κανά κοπάδι πρόβατα με τον βοσκό τους μπροστά μπροστά. Πάντα τους χαιρετάω και πάντα μου το ανταποδίδουν!
Στο δρόμο σου θα συναντήσεις και κάποιο εκκλησάκι! Συνήθως μικρά και γεμάτα από εικόνες. Θα ανάψεις και το κεράκι σου, θα πεις και ένα «Δόξα το Θεό» και μετά θα φύγεις.
Πραγματικά ξεφεύγεις με όλα αυτά. Και πώς να μην ξεφύγεις άλλωστε? Αφού είσαι μακριά από τα συνηθισμένα! Ειδικά όταν είσαι συνοδηγός έχεις μεγαλύτερη ευχέρεια στο να κοιτάς...Αλήθεια έχετε προσέξει όταν η μηχανή είναι εν κινήσει η άσφαλτος αντανακλά το φως και παίρνει τα χρώματα της ίριδας?
Και κάπως έτσι συνεχίζεις το ταξίδι σου μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου όπου τελικά, όπως λεει και ο ποιητής, μπορεί και να μην μετράει τόσο.
Με όπλα την μοτό και την καλή μας διάθεση: ΚΑΛΑ ΧΛΜ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
:beer:
:wave2: