Βόλτα... Γκρίνια... Βόλτα και πάλι από την αρχή

[caesarsk]

Μήνες αδράνειας μοτοσυκλετιστικής. Βλέπεις το 2023 τελείωσε δύσκολα και το 2024 μπήκε ακόμη πιο δύσκολα, αλλά το μυαλό για να μένει καθαρό πρέπει να ταξιδεύει και να χάνεται. Μικρές αποδράσεις, αφού ο χρόνος είναι μετρημένος με δευτερόλεπτα πλέον, ίσα για να πούμε πως ξεφύγαμε λίγο. Από τον Σεπτέμβριο που γύρισα από το οικογενειακό road trip στα Βαλκάνια μέχρι και σήμερα, έχω γράψει αμέτρητα ταξιδιώτικα χιλιόμετρα με αυτοκίνητο, και χιλιάδες μίλια πτήσης με αεροπλάνα, για εργασιακούς λόγους πάντα.

Εκεί ανάμεσα πρόλαβα με την παρέα και στήσαμε μια ανατρεπτική φωτογράφιση για ένα ημερολόγιο που τα έσοδά του δόθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς, πρόλαβα και βγήκα μερικές μικρές βολτίτσες τριγύρω από την Αθήνα και συνέχισα να οργανώνω και να οργανώνομαι για όταν ανοίξει ο χρόνος μου... και φυσικά υπάρχει και η οικονομική δυνατότητα. Μέρα παραμέρα ανέβαινα στο βουνό μου την Πάρνηθα, ταξίδευα νοερά, έμπαινα σε χωματόδρομους γνωστούς απλά και μόνο για να βρω το σημείο μηδέν μου. Εκεί που αδειάζουν όλα. Το πέρασα με βροχή, με λάσπη, χιονισμένο και κάθε φορά έβρισκα και ένα διαφορετικό σημείο για να σβήσω την μηχανή και να αφεθώ στον ήχο της ησυχίας.

452123

Κάπου έπεσε το μάτι μου για την ιστορία των μεταλλείων στην Β. Εύβοια και η φαντασία μου άρχισε να φτιάχνει εικόνες από το μέρος. Εγκαταλελειμμένα κτίρια και ερημιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα τον Ντίνο τηλέφωνο που ξέρω πως θα ακολουθήσει όποια και αν είναι η διαδρομή, όσο δύσκολη ή εύκολη και προστέθηκα στην παρέα και ο Αλέξανδρος. Χρόνο είχα μισό Σάββατο. Όσο χρειαζόμουν. Αναχώρηση νωρίς το πρωί ώστε 09:30 να πίνουμε καφέ στον Αλεξίου στο Μαντούδι και από εκεί αρχίζουν τα ωραία. Βρισκόμουν σε δρόμους που έχω περάσει εκατοντάδες φορές και όμως δίπλα από αυτούς κρυβόταν ένας παράδεισος που με περίμενε.

Από την ώρα που μπήκαμε στον χωματόδρομο, μετά την Δαφνούσσα, άρχισε το παιχνίδι του κρυφτού. Λίμνες σε χρώματα κίτρινο, μπλε, πράσινο να κρύβονται πίσω από τα δέντρα σε κάθε στροφή και να εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου, σε απόλυτη ηρεμία. Φτάσαμε μέχρι την μπάρα που έκλεινε το παλιό εργοτάξιο, αλλά αυτό δεν μας έφτανε. Συνεχίσαμε μπαίνοντας σε μικρότερους χωματόδρομους για να φτάσουμε χαμηλά στο ύψος του νερού Είχαμε απλά μαγευτεί. Δυο ώρες από την Αθήνα μέσα σε 10000 στρέμματα σκαμμένης περιοχής, η φύση βρήκε το δρόμο όταν τα μεταλλεία εγκαταλείφθηκαν και δημιούργησε ένα ξεχωριστό οικοσύστημα με την δίκη του χλωρίδα και πανίδα. Ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό κράτησε τον τόπο σχετικά παρθένο, οι 14 λίμνες που έχουν δημιουργηθεί σε μαγεύουν με τα εντυπωσιακά χρώματα μέσα σε ένα «σεληνιακό» τοπίο.

452124

Γυρίσαμε Αθήνα με την ψυχή στο στόμα. Όλους μας περίμεναν διαφορετικές υποχρεώσεις και το μυαλό πριν προλάβει να καταλάβει πως άδειασε άρχισε να γεμίζει με θέλω άλλων. Δεν γράφω πλέον και αυτό με στοιχειώνει. Όχι μόνο δεν γράφω αλλά με το ζόρι κάθομαι μπροστά στην οθόνη του Computer. Βλέπεις έχει γίνει τόση πολλή σε ποσότητα η πληροφορία, ας αφήσουμε την ποιότητα στην άκρη, που είναι άσκοπο να γράψεις, να μιλήσεις να πεις γι' αυτά που σε απασχολούν.
Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς και έκατσα στο computer σκεφτόμενος. Να γράψω; Τι να γράψω; Και στην τελική γιατί να γράψω; Περνάω την φάση της άρνησης. Ζούμε στην εποχή της εικόνας, των vlogs των ατελείωτων και άχρηστων ως επί των πλείστων video, που δημιουργούν content για την δημιουργία χωρίς ουσία και περιεχόμενο.

Κατά καιρούς έχω δεχτεί αρκετές προσκλήσεις φιλίας από vloggers και πάντα τις δέχομαι. Αν αμέσως μετά την αποδοχή το πρώτο σχόλιο ή μήνυμα που έρχεται είναι "Αν θέλεις πάτα like και subscribe για να βλέπεις τα βίντεο μου", έχει φύγει στον Καιάδα αυτοστιγμεί. Έχω άλλους που τους κρατώ χωρίς να ξέρω τον λόγο. Ο ένας γυρίζει βίντεο τριγύρω από το χωριό του πιστεύοντας πως θα γυρίσει τον κόσμο (μακάρι να τον γυρίσει ΟΛΟ τον πλανήτη, αλλά πρώτα το κάνουμε μετά το δείχνουμε), ο άλλος από τύχη ακόμη καβαλάει με την απουσία οδηγικών γνώσεων, αλλά δίνει συμβουλές οδήγησης. Ένας άλλος μόλις πήρε μοτοσυκλέτα πρώτη φορά στην ζωή του και πριν βγει βόλτα άνοιξε motovlog.

452125

Ελλάδα. "Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις", όπως πρωτοείπε ο ηθοποιός Τζαβάλας Καρούσος και διέδωσε ο Γιάννης Τσαρούχης και αποτυπώνει ακριβώς την κοινωνία μας τα τελευταία 50 χρόνια. Αν σε αυτή την εξίσωση βάλεις και τον μικρόκοσμο των social media όπως αυτός γιγαντώνεται, τα πράγματα είναι σκούρα. Όχι σκούρα...ΜΑΥΡΑ. Να γράψεις τι; Για να βρεθεί ο κάθε επαναστάτης, πιλότος, οδηγός, ταξιδευτής, του διαδικτύου και να σχολιάσει από κάτω "Εγώ παλιά...".

[karellen]

Σοφιανέ :beer:

[caesarsk]

Ούτε τον κόσμο θα κάνουμε καλύτερο, μου τελείωσε αυτό το παραμύθι, ούτε μπορούμε να αλλάξουμε μυαλά στον κόσμο. Για να αλλάξει τρόπο σκέψης κάποιος πρέπει να κατανοήσει πως έχει πρόβλημα, και έπειτα να θέλει να αλλάξει. Όσα και να πούμε εμείς για τεχνικές οδήγησης, για οδική ασφάλεια, για οδηγική παιδεία, δεν τον νοιάζουν. Ζει στο δικό του όνειρο. Ο κόσμος μας όχι μόνο δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά θα χειροτερέψει. Τα παιδιά μας βλέπουν τις συμπεριφορές μας και τις αντιγράφουν μεγαλοποιώντας το κάθε τι και έτσι δημιουργείται μια νέα γενιά χειρότερη από την προηγούμενη.

Γιατί να γράφουμε λοιπόν, για ποιον και για ποιο λόγο; Δεν υπάρχει κανένας. Γιατί υπάρχουμε ακόμη στο internet; Για να ανεβάζουμε φωτογραφίες των "κατορθωμάτων" μας, και να καμαρώνουμε με τις ψεύτικες επιδόσεις μας; Ή μήπως για τα likes και τα views; Από το καλοκαίρι με εκείνη την "Βόλτα χωρίς προορισμό" ήταν σαν να πάτησα ένα reset στον εαυτό μου και να επανήλθα στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις. Εκείνες οι ώρες ενδοσκόπησης με έκαναν να καταλάβω πως υπάρχω για να κάνω μοναχικά χιλιόμετρα σε άγνωστους ή ακόμη και γνωστούς δρόμους ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ. Ούτε να διατυμπανίζω την υπεροχή μου για τις επιλογές μου, ούτε να μεμψιμοιρώ την διαφορετικότητα των επιλογών των άλλων τριγύρω μου.

452350

Το κάνω για εμένα και μόνο για εμένα. Τις φωτογραφίες μου τις τραβώ για εμένα και μόνο για εμένα, τα βίντεο μου για να με θυμάμαι στα βαθιά γεράματα όταν δεν θα μπορώ άλλο. Όλο αυτό το επιβεβαίωσε το επόμενο μου road trip με την οικογένεια μου δυο μήνες αργότερα, όταν καταφέραμε μέσα σε ένα ταξίδι να απομονωθούμε από όλα τριγύρω μας και να μαγευτούμε με το ταξίδι σαν οικογένεια. Η λύση για εμένα λοιπόν είναι μια. Καβαλάτε όσο περισσότερο μπορείτε και χαρείτε όπως μόνο εσείς ξέρετε, χωρίς να αποσπάστε από την μαγεία της στιγμής για τα social media. Καβαλάτε για εσάς και μόνο και για κανέναν άλλον, είτε με την παρέα σας είτε μόνοι. Γεμίστε το μυαλό σας εικόνες, μυρωδιές για εσάς. Αφήστε τους άλλους να κυνηγούν τα views και τα likes την ώρα που εσείς είστε εκεί στον δρόμο αδειάζοντας ντεπόζιτα βενζίνης για να γεμίζετε την ψυχή σας με χαρά.



Όλη αυτή την εσωτερική μου γκρίνια ήρθε να μου την διακόψει ο Χρήστος μέσα στην εβδομάδα. Τετάρτη πρωί και έρχεται μήνυμα. "Πάμε για καφέ στην Ψάθα". Η επόμενη Κυριακή ήταν εντελώς καλοκαιρινή και ο καφές δίπλα στην θάλασσα υπερβολικά δελεαστικός. Ο Δημήτρης απαραίτητος σε τέτοιες ξαφνικές βόλτες ήταν μαζί μας. Οι τρεις γυναίκες συγκεντρώθηκαν στην δική του συζήτηση, ενώ εμείς αναλωνόμασταν σε "γκραν, βρουμ, και φωνές", φροντίζοντας να επιβεβαιώνουμε το πόσο παιδιά παραμένουμε. "Ρε να πάμε μια καλή βόλτα, ένα διημεράκι...". Δεν χρειαστήκαμε περισσότερη πίεση. Μέσα σε μισή ώρα είχαν κλειστεί τα δωμάτια, αφού συμφωνήσαμε στον πρώτον προορισμό που έπεσε στο τραπέζι. Γαρδίκι Φθιώτιδας!

Εμενε μόνο ο σχεδιασμός και η υλοποιήση. Τα ξεχασμένα ορεινά χωριά και οι χαλασμένοι δρόμοι. Οι χάρτες βγήκαν και εκεί θυμήθηκα διαδρομές που είχα χρόνια να περάσω. Το καλό από την άλλη με τους φίλους που επέλεξα να πάω είναι πως δεν έχουμε δεσμεύσεις ομαδικότητας στις βόλτες μας. Δεν είναι απαραίτητο να οδηγάμε όλοι μαζί, αρκεί να είμαστε μαζί στον προορισμό μας. Άλλωστε να λέμε και την αλήθεια πόσο παρέα κάνεις με κάποιον όσο οδηγάς; Αποφάσισα να φτάσω μέχρι την Ιτέα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για την πρώτη μου στάση, και από εκεί να κινηθώ με κατεύθυνση Βόρεια Βορειοδυτική κινούμενος στην Δυτική μεριά των Βαρδούσιων.

452348

[caesarsk]

Σάββατο πρωί, 07:30 το πρωί ήμασταν καβάλα στην μηχανή με την Ρούλα. Θέλαμε να προλάβουμε την μέρα. ΝΕΟ Αθηνών Λαμίας το πιο βαρετό κομμάτι μέχρι το Κάστρο και από εκεί πήραμε τον δρόμο για Λειβαδιά και Δίστομο. Το αδιάφορο για εμάς κομμάτι είχε τελειώσει. Δεσφίνα και είδαμε στο βάθος την θάλασσα να μας καλεί. Η μέρα ήταν εντελώς καλοκαιρινή και πραγματικά στο μυαλό μας ήταν μια βουτιά στην θάλασσα. Σταματήσαμε στο λιμάνι για καφεδάκι και κολατσιό αρκετά νωρίς. Χαλάρωσα γιατί ήξερα την δυσκολία του κομματιού που ακολουθούσε. Ανεφοδιασμός στην Ιτέα και πήραμε τον δρόμο προς Γαλαξίδι. Στην ταμπέλα που μας έβγαζε από την Εθνική Οδό Αντιρρίου-Ιτέας, προς Λιδωρίκι και Πεντεόρια βγήκαμε στον Επαρχιακό. Θα ξαναβλέπαμε μεγάλο δρόμο την επόμενη μέρα.

Σφιχτό στροφιλίκι, ανεβαίνοντας όλο και ψηλότερα. Η ματιά να χάνεται στην θέα εκεί που τα βουνά άφηναν τον Κορινθιακό κόλπο να φανεί. Στα Πεντεόρια νομίσαμε πως είχαμε ανέβει πολύ ψηλά. Πόσο γελασμένοι ήμασταν. Συνεχίσαμε για Μαλανδρίνο και από εκεί φτάσαμε στην τεχνητή Λ. Μόρνου. Περνώντας πάνω από την γέφυρα της Λεύκας ακολουθήσαμε την Δυτική Όχθη, πράγμα που τελικά δεν αποδείχτηκε σοφό. Κλειστή στροφή και ξαφνικά μπροστά μας κοπάδι με πρόβατα, παρατημένο από τον τσομπάνο πάνω στον δρόμο και τα τρία τσομπανόσκυλα σε μέγεθος μικρού αλόγου! Περικυκλώνουν την μοτοσυκλέτα και αρχίζουν τον τσαμπουκά. Έχω σταματήσει τελείως και περιμένω να ηρεμήσουν. Αφού βλέπουν πως δεν ασχολούμαι μαζί τους αλλά σέβομαι και τον χώρο τους με αφήνουν να περάσω. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω το ίδιο σκηνικό, αλλά αυτή την φορά με έξι σκύλους και τον τσομπάνη εκεί. Σταματώ ξανά και φωνάζω να μαζέψει τα σκυλιά... τα σκυλιά που είναι πολύ πιο τσαμπουκαλεμένα από τα προηγούμενα. Νιώθουμε και οι δυο τις μουσούδες τους να ακουμπούν τις μπότες μας. Ο βοσκός απλά μας κοιτάζει. Βλέπω το σκηνικό να μην αποκλιμακώνεται και αρχίζω την επίθεση με φωνές μέχρι να απομακρυνθούν λίγο, ίσα ίσα να χωράει η μηχανή να περάσει. Μερικά μέτρα παρακάτω ακούγοντας τα πίσω μου να μην ακολουθούν ξαναβρήκα τις ανάσες μου. Φτάνοντας στο φράγμα σταματώ να ηρεμήσω γιατί είχα καιρό να φοβηθώ τόσο.


452129

Ακολούθησα την ανηφορική διαδρομή προς Πενταγιούς, η οποία ήταν ακόμη πιο σφιχτή, με αρκετά κομμάτια του δρόμου χαλασμένα και σκεφτόμουν την εγκατάλειψη της ελληνικής επαρχίας. Εμένα που απλά περνώ από εκεί αυτό με βολεύει...λιγότερος κόσμος στο δρόμο μου. Αυτοί όμως που μένουν εκεί δυστυχώς ταλαιπωρούνται από ένα κράτος που απλά δεν υπάρχει. Έχοντας ταξιδέψει σε αρκετά μέρη του πλανήτη, ακόμη και σε πολλές χώρες του λεγόμενου "Τρίτου Κόσμου", αυτή την εγκατάλειψη την έχω συναντήσει μόνο σε πραγματικά τριτοκοσμικές χώρες που πρώτο μέλημα είναι η επιβίωση και μετά οι ευκολίες διαβίωσης.

Φτάνοντας στην πλατεία των Πενταγιών ήμουν στο όριο να σταματήσω για στάση, αλλά ο προορισμός ήταν μόνο 30 χιλιόμετρα μακριά και έτσι αποφάσισα να συνεχίσω. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε με προορισμό την Γραμμένη Οξυά, μέσω Αρτοτίνας και στο διάσελο ανάμεσα στο Υψηλό Χωριό και τις Κερασιές βρεθήκαμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής μας στα 1500 μέτρα. Από εκεί κατηφορίσαμε και περάσαμε έξω από την Αρτοτίνα, έχοντας σε όλη την διαδρομή ένα πυκνό ελατόδασος τριγύρω μας. Αποχρώσεις του πράσινου να συνοδεύουν κάθε στροφή και εμείς υπνωτισμένοι να συνεχίζουμε σχολιάζοντας την φύση γύρω μας.

452130

Αφού φτάσαμε μέχρι την κοίτη του ποταμού Εύηνου αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς την Γραμμένη Οξυά. Φτάνοντας στην πλατεία του χωριού, μέχρι να παρκάρω την μοτοσυκλέτα, έχουν βγει άτομα στην πλατεία και μας χαιρετούν. Βλέπεις ο Νίκος, όταν έμαθε που πηγαίνουμε, και αφού αυτός δεν μπορούσε να έρθει μαζί, πήρε τηλέφωνο στο χωριό και οργάνωσε ένα τσιμπούσι ξεχωριστό... γιατί Νάκος είναι αυτός και γι' αυτό τον αγαπάμε. Ο Παναγιώτης με την Κωνσταντίνα που έχουν την "Γευσιγνωσία" μας υποδέχτηκαν με αληθινά χαμόγελα. Μια ειλικρινή φιλοξενία που χρόνια είχα να ζήσω.

Στην πλατεία σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται και άλλοι. Ένας από το Γαλαξίδι, ένας από τον Πύργο, άλλος από την Αθήνα. Τελικά όλοι όσοι καβαλάμε μοτοσυκλέτα πάνω κάτω τα ίδια πράγματα ψάχνουμε. Στην αναζήτηση αυτής της "αυθεντικότητας" βρισκόμαστε συχνά τυχαία σε τέτοιες πλατείες και ξαφνικά γινόμαστε μια παρέα, οι πριν λίγο άγνωστοι, να ανταλλάσσουμε τηλέφωνα, αναμνήσεις, χάρτες και στόχους. Η διαφορά μεταξύ μοναχικότητας και μοναξιάς είναι τεράστια για όποιον δεν το καταλαβαίνει και όσο και αν μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος, αυτή η συντροφικότητα μεταξύ αγνώστων σου γεμίζει το κενό που νιώθεις μερικές φορές.

452131

[caesarsk]

Ο Δημήτρης με τον Χρήστο, αφού έκαναν μια στάση στους Πενταγιούς έφτασαν στην πλατεία της Γραμμένης Οξυάς μετά από ένα δίωρο. Με βρήκαν να πίνω τσίπουρα με τον Γιάννη, τον Νίκο που τους γνώρισα εκεί και τον Παναγιώτη. Μια ώρα πιο μετά έφτασε και ο Γιώργος με τον Γιάννη. Είχαμε συμπληρώσει το καρέ. Εκεί ουσιαστικά τελείωνε η οδηγική βόλτα και άρχιζε ο χαβαλές της παρέας. Ο Νάκος από μακριά κανόνιζε ποτά και φαγητά, κέρναγε τηλεφωνικά. Αυτό το πράγμα μόνο αυτός θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί είναι από τους λίγους που χαίρεται με την χαρά των άλλων και είναι στην παρέα μαζί ακόμη και όταν η φυσική του παρουσία είναι απούσα.

Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα να περάσουμε τα τελευταία 25 χιλιόμετρα μέχρι το Γαρδίκι, έξι από τα οποία χωμάτινα αλλά βατά. Λίγο παιχνίδι και χαβαλέ στο μνημείο της μάχης της Γραμμένης Οξυάς στο τελείωμα του χωματόδρομου, και σε μισή ώρα παρκάραμε έξω από το ξενοδοχείο "Ομιλαία" στο Γαρδίκι. Μας έμενε μόνο η επιστροφή ουσιαστικά ανάμεσα σε φαγητό, κρασί, και τσίπουρα την επόμενη μέρα. Το μπαλκόνι του δωματίου είχε θέα τα Βαρδούσια. Μια θέα που δεν μπορούσα να χορτάσω.

452132

Ξύπνησα πολύ πρωί για να προλάβω να θαυμάσω λίγο περισσότερο την θέα. Μετά το πρωινό, πήρα τον καφέ μου και άραξα στην τεράστια βεράντα του ξενοδοχείου. Στην ησυχία του πρωινού, θυμόμουν άλλες βόλτες στο παρελθόν. Θυμήθηκα την βόλτα με τον Γιάννη, που δεν είναι πλέον μαζί μας, όταν περάσαμε την χωμάτινη στην Ανατολική μεριά από τα Βαρδούσια. Είχαμε περάσει από τον Αθανάσιο Διάκο, με τον Δημήτρη και την Αθηνά, τον Σάββα με την Ελένη και τον Γιάννη. Όλοι ελεύθεροι στα late 20's μας να γελάμε και να εξερευνούμε ξεχασμένους δρόμους. Θυμήθηκα το πέρασμα στο πάσο της Σαράνταινας με τον Κώστα, άλλος φίλος που δεν είναι μαζί μας.

Με έβγαλαν από την αναπόληση οι φωνές της παρέας...και όπως έχω πει η παρέα με μαγεύει, με βγάζει από τον εσωτερικό μου κόσμο που έχω χαθεί και επιστρέφω στην πραγματικότητα και γίνομαι ένα με τον κόσμο. Η επιστροφή παρόλο που είχε αποφασιστεί να γυρίσουμε από την βαρετή Εθνική, έτσι πάνω στην τρέλα μας αποφασίσαμε να ανεβούμε Μπράλο, Αμφίκλεια και από εκεί στην Πέτρα με τον καταρράκτη της αλλά περισσότερο για μια στάση στον "Φαρμακοποιό" για τους τελευταίους μεζέδες και μπίρα του Σαββατοκύριακου

Εκεί έπεσαν και οι ιδέες για την επόμενη ή τις επόμενες και ήδη οι χάρτες είναι στο τραπέζι. Και που ξέρεις... Μπορεί κάτω από κάποιο δέντρο ή σε κάποια διασταύρωση να συναντηθούμε.


https://youtu.be/3BAcl1vtBuk?si=99ThDMkVyUI7wIat

[caesarsk]

https://youtu.be/XDAlWJod_uk?si=mfTMKDDO0VnUyqj1