XTMPAM
30/03/2004, 13:07
Φραπεδιά είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστό μας φραπέ. Για τους
>αδαείς, ο φραπές(που σωστά είναι "ο φραπέ") είναι ο "χτυπητός" καφές ο
>οποίος αποτελείται από καφέ(φυσικά), ζάχαρη και λίγο νερό. Μετά το
>χτύπημα συμπληρώνουμε με περισσοτερο νερό και με παγάκια και καλαμάκι.
>Όποιος θέλει βάζει και γάλα.
>
>Η ονομασία φραπεδιά χρησιμοποιείται για να δώσει περισσότερη γκλαμουριά
>και χλιδή, στην ήδη θεϊκή ονομασία του φραπέ. ?λλη ονομασία είναι το
>φραπόγαλο, στην περίπτωση που ο φραπές περιέχει και γάλα. Να σημειώσουμε
>εδώ ότι η φραπεδιά είναι καθαρά ελληνική εφεύρεση, δείγμα του πολιτισμού
>αλλά και της κλίσης στο κωλοβάρεμα του λαού μας.
>
>Χώρες "μαμάδες" του καφέ όπως είναι η Βραζιλία ή η Υεμένη(η οποία
>δημιούργησε τη μόκα, αυτό το 'μαθα στο trivial το επιτραπέζιο) δεν έχουν
>την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξη του φραπέ και οι ξένοι που έρχονται
>στην Ελλάδα το καλοκαίρι παίρνουν και μια συνταγή για φραπέ μαζί τους
>φεύγοντας.
>
>Αν και ο φραπές έχει επικρατήσει να πίνεται το καλοκαίρι λόγω πιο
>αραχτής ατμόσφαιρας, εγώ ένα έχω να πω: Η φραπεδιά είναι ιδεολογία και
>πίνεται παντού και πάντα, είναι θέμα image. Ο ζεστός ή ο
>χλιαρός(γαλλικός) καφές είναι για τους φλώρους! Η μαγκιά είναι να είσαι
>παντού και πάντα έτοιμος για να πιεις φραπέ, να είσαι έτοιμος να
>αποφύγεις ανά πάσα στιγμή τα δουλικά υπαλληλικά σου καθήκοντα και να
>μπορείς να αράξεις ακόμα και κάτω από το απειλητικό βλέμμα του
>αφεντικού. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πίνουν φραπέ, δεν ταιριάζει ούτε με
>την ιδεολογία τους ούτε με την προσφορά τους στην ανθρωπότητα. Φραπέ
>επίσης δεν πίνουν ποτέ οι λιμενεργάτες, οι οικοδόμοι, οι ανθρακωρύχοι
>και οι υπόλοιποι "ξανθοπουλικοί" με τα σκληρά και βάρβαρα επαγγέλματα.
>Είπαμε, ο φραπές είναι γκλαμουριά.
>
>Η φραπεδιά πρέπει υποχρεωτικά να πίνεται εκτός του χώρου εργασίας καθώς
>και εκτός της προσωπικής οικίας του καθενός και να συνοδεύεται από την
>ημι-ξαπλωτή στάση του σώματος με τα πόδια να βρίσκονται σε ψηλότερο
>επίπεδο από αυτό του κεφαλιού(όχι, δεν εννοώ χέρια κάτω, πόδια πάνω!).
>Εξαίρεση όσον αφορά το χώρο αποτελεί η περίπτωση που πίνουμε φραπέ
>στον/στην κολλητό/κολλητή. Εκεί επιτρέπεται.
>
>Χαρακτηριστικά της φραπεδιάς:
>
>Μια σωστή φραπεδιά πρέπει να έχει πάντα καλαμάκι. Το καλαμάκι δείχνει
>άνεση γιατί δε σε αναγκάζει να σκύβεις για να πιεις τον καφέ, είναι μια
>εφεύρεση κατά της κούρασης και της περιττής σπατάλης ενέργειας. Το
>καλαμάκι μάλιστα πρέπει να είναι σπαστό για να διευκολύνει την σωστή
>πόση του καφέ. Ακόμα το καλαμάκι είναι η μισή αρχοντιά για τη φραπεδιά
>καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να ανακατεύεις κάθε λίγο το περιεχόμενο
>του ποτηριού. Το ανακάτεμα του φραπέ είναι μέτρο χλίδας και πρέπει να
>γίνεται με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο.
>Ειδικά αν συνοδεύεται από μαύρο γυαλί και τα πόδια πάνω στις καρέκλες,
>το ανακάτεμα προσθέτει πολλά στο status του καθενός φραπεδοκατακτητή.
>Η πρώτη ρουφηξιά της φραπεδιάς είναι ιερή. Η όλη κίνηση όπου σπας το
>καλαμάκι, το βάζεις στο στόμα αργά και αισθησιακά και βλέπεις την καφέ
>ρευστή μάζα να ανεβαίνει και να πλησιάζει στη στοματική σου κοιλότητα,
>αποτελεί μια ιεροτελεστία που αξίζει όσο λίγες.
>
>Η τελευταία γουλιά του φραπέ είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη. Αν και
>κάθε φορά που τελειώνουμε το φραπέ μας πρέπει να γεμίζουμε με νερό και
>να συνεχίζουμε, πρακτικά ο φραπές τελειώνει όταν μας πιάνει το τέταρτο
>κατούρημα από τα πολλά υγρά. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να κοπανήσουμε
>την τελευταία ρουφηξιά κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο ικανοποίησης
>ρουφώντας ταυτόχρονα καφέ και αέρα, με το γνωστό και αηδιαστικό για τους
>υπόλοιπους - απολαυστικό για εμάς "σλουρπ". Αυτό ΕΙΝΑΙ ηδονή!
>
>Η σωστή η φραπεδιά πρέπει απαραίτητα να περιέχει παγάκια. Τα παγάκια,
>πέρα από τη δροσιά που παρέχουν, κάνουν το ανακάτεμα περισσότερο ζωντανό
>και δυνατό. Και μην αναφέρουμε πάλι τα περί σημασίας ανακατέματος...
>Ο φραπές πρέπει να είναι πάντα γλυκός. Αυτό είναι αναντίρρητο αξίωμα και
>όποιος διαφωνεί σε αυτό τον παίρνει. Αν θέλει κάποιος να πιει μέτριο ή
>πικρό καφέ να πιει ελληνικό. Δε θα ανεχτώ από κανέναν να καταστρέφει το
>image του απόλυτου μη αλκοολούχου ροφήματος. Αυτό επιστημονικά δίνεται
>από την ηρεμία και τη γαλήνη που παρέχει η γλυκόζη στον ανθρώπινο
>οργανισμό. Γιατί όταν πίνεις καφέ πρέπει να είσαι αραχτός και άνετος.
>Έχετε δει εσείς ποτέ το Βέγγο να πίνει φραπέ; Εγώ όσο θυμάμαι τις
>ταινίες του, τάραζε τους ελληνικούς!
>
>Το ιδανικό χρώμα της φραπεδιάς είναι το καφέ(μα τι άλλο θα μπορούσε να
>ήτανε). Προσοχή όμως! Το καφέ το ανοιχτό, το οποίο είναι το ίδιο καφέ με
>τα κακάκια μας όταν έχουμε φάει μουσακά(το έχω ψάξει το θέμα σε πολλά
>πειραματόζωα). Οποιαδήποτε άλλη απόχρωση κρίνεται κατακριτέα. Επίσης
>επιβάλλεται να πίνεται σε ψηλό, λεπτό και κυλινδρικό ποτήρι.
>Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του φραπέ πρέπει να είναι άνω των 20
>ετών, ώστε να έχει αρκετές εμπειρίες και να είναι αρκετά ώριμος να
>αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό θέμα.
>
>Ο άνθρωπος που πίνει φραπέ είναι απελευθερωμένος από τα διάφορα ταμπού,
>δε μασάει μία, αντιμιλάει στο αφεντικό του(σε πολλές περιπτώσεις δεν
>έχει καν αφεντικό), κλάνει και ρεύεται δημοσίως, έχει αποβάλλει κακές
>συνήθειες τύπου 9-5, είναι άτομο γενικώς. Αν ο φραπέ-lover είναι
>φοιτητής τότε είναι σίγουρα ο τύπος με τη reserve θέση στο κυλικείο της
>σχολής του και με τη νοικιασμένη σε τρίτους(μιας και δεν τη χρησιμοποιεί
>ποτέ) θέση του στο αμφιθέατρο.
>αδαείς, ο φραπές(που σωστά είναι "ο φραπέ") είναι ο "χτυπητός" καφές ο
>οποίος αποτελείται από καφέ(φυσικά), ζάχαρη και λίγο νερό. Μετά το
>χτύπημα συμπληρώνουμε με περισσοτερο νερό και με παγάκια και καλαμάκι.
>Όποιος θέλει βάζει και γάλα.
>
>Η ονομασία φραπεδιά χρησιμοποιείται για να δώσει περισσότερη γκλαμουριά
>και χλιδή, στην ήδη θεϊκή ονομασία του φραπέ. ?λλη ονομασία είναι το
>φραπόγαλο, στην περίπτωση που ο φραπές περιέχει και γάλα. Να σημειώσουμε
>εδώ ότι η φραπεδιά είναι καθαρά ελληνική εφεύρεση, δείγμα του πολιτισμού
>αλλά και της κλίσης στο κωλοβάρεμα του λαού μας.
>
>Χώρες "μαμάδες" του καφέ όπως είναι η Βραζιλία ή η Υεμένη(η οποία
>δημιούργησε τη μόκα, αυτό το 'μαθα στο trivial το επιτραπέζιο) δεν έχουν
>την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξη του φραπέ και οι ξένοι που έρχονται
>στην Ελλάδα το καλοκαίρι παίρνουν και μια συνταγή για φραπέ μαζί τους
>φεύγοντας.
>
>Αν και ο φραπές έχει επικρατήσει να πίνεται το καλοκαίρι λόγω πιο
>αραχτής ατμόσφαιρας, εγώ ένα έχω να πω: Η φραπεδιά είναι ιδεολογία και
>πίνεται παντού και πάντα, είναι θέμα image. Ο ζεστός ή ο
>χλιαρός(γαλλικός) καφές είναι για τους φλώρους! Η μαγκιά είναι να είσαι
>παντού και πάντα έτοιμος για να πιεις φραπέ, να είσαι έτοιμος να
>αποφύγεις ανά πάσα στιγμή τα δουλικά υπαλληλικά σου καθήκοντα και να
>μπορείς να αράξεις ακόμα και κάτω από το απειλητικό βλέμμα του
>αφεντικού. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πίνουν φραπέ, δεν ταιριάζει ούτε με
>την ιδεολογία τους ούτε με την προσφορά τους στην ανθρωπότητα. Φραπέ
>επίσης δεν πίνουν ποτέ οι λιμενεργάτες, οι οικοδόμοι, οι ανθρακωρύχοι
>και οι υπόλοιποι "ξανθοπουλικοί" με τα σκληρά και βάρβαρα επαγγέλματα.
>Είπαμε, ο φραπές είναι γκλαμουριά.
>
>Η φραπεδιά πρέπει υποχρεωτικά να πίνεται εκτός του χώρου εργασίας καθώς
>και εκτός της προσωπικής οικίας του καθενός και να συνοδεύεται από την
>ημι-ξαπλωτή στάση του σώματος με τα πόδια να βρίσκονται σε ψηλότερο
>επίπεδο από αυτό του κεφαλιού(όχι, δεν εννοώ χέρια κάτω, πόδια πάνω!).
>Εξαίρεση όσον αφορά το χώρο αποτελεί η περίπτωση που πίνουμε φραπέ
>στον/στην κολλητό/κολλητή. Εκεί επιτρέπεται.
>
>Χαρακτηριστικά της φραπεδιάς:
>
>Μια σωστή φραπεδιά πρέπει να έχει πάντα καλαμάκι. Το καλαμάκι δείχνει
>άνεση γιατί δε σε αναγκάζει να σκύβεις για να πιεις τον καφέ, είναι μια
>εφεύρεση κατά της κούρασης και της περιττής σπατάλης ενέργειας. Το
>καλαμάκι μάλιστα πρέπει να είναι σπαστό για να διευκολύνει την σωστή
>πόση του καφέ. Ακόμα το καλαμάκι είναι η μισή αρχοντιά για τη φραπεδιά
>καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να ανακατεύεις κάθε λίγο το περιεχόμενο
>του ποτηριού. Το ανακάτεμα του φραπέ είναι μέτρο χλίδας και πρέπει να
>γίνεται με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο.
>Ειδικά αν συνοδεύεται από μαύρο γυαλί και τα πόδια πάνω στις καρέκλες,
>το ανακάτεμα προσθέτει πολλά στο status του καθενός φραπεδοκατακτητή.
>Η πρώτη ρουφηξιά της φραπεδιάς είναι ιερή. Η όλη κίνηση όπου σπας το
>καλαμάκι, το βάζεις στο στόμα αργά και αισθησιακά και βλέπεις την καφέ
>ρευστή μάζα να ανεβαίνει και να πλησιάζει στη στοματική σου κοιλότητα,
>αποτελεί μια ιεροτελεστία που αξίζει όσο λίγες.
>
>Η τελευταία γουλιά του φραπέ είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη. Αν και
>κάθε φορά που τελειώνουμε το φραπέ μας πρέπει να γεμίζουμε με νερό και
>να συνεχίζουμε, πρακτικά ο φραπές τελειώνει όταν μας πιάνει το τέταρτο
>κατούρημα από τα πολλά υγρά. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να κοπανήσουμε
>την τελευταία ρουφηξιά κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο ικανοποίησης
>ρουφώντας ταυτόχρονα καφέ και αέρα, με το γνωστό και αηδιαστικό για τους
>υπόλοιπους - απολαυστικό για εμάς "σλουρπ". Αυτό ΕΙΝΑΙ ηδονή!
>
>Η σωστή η φραπεδιά πρέπει απαραίτητα να περιέχει παγάκια. Τα παγάκια,
>πέρα από τη δροσιά που παρέχουν, κάνουν το ανακάτεμα περισσότερο ζωντανό
>και δυνατό. Και μην αναφέρουμε πάλι τα περί σημασίας ανακατέματος...
>Ο φραπές πρέπει να είναι πάντα γλυκός. Αυτό είναι αναντίρρητο αξίωμα και
>όποιος διαφωνεί σε αυτό τον παίρνει. Αν θέλει κάποιος να πιει μέτριο ή
>πικρό καφέ να πιει ελληνικό. Δε θα ανεχτώ από κανέναν να καταστρέφει το
>image του απόλυτου μη αλκοολούχου ροφήματος. Αυτό επιστημονικά δίνεται
>από την ηρεμία και τη γαλήνη που παρέχει η γλυκόζη στον ανθρώπινο
>οργανισμό. Γιατί όταν πίνεις καφέ πρέπει να είσαι αραχτός και άνετος.
>Έχετε δει εσείς ποτέ το Βέγγο να πίνει φραπέ; Εγώ όσο θυμάμαι τις
>ταινίες του, τάραζε τους ελληνικούς!
>
>Το ιδανικό χρώμα της φραπεδιάς είναι το καφέ(μα τι άλλο θα μπορούσε να
>ήτανε). Προσοχή όμως! Το καφέ το ανοιχτό, το οποίο είναι το ίδιο καφέ με
>τα κακάκια μας όταν έχουμε φάει μουσακά(το έχω ψάξει το θέμα σε πολλά
>πειραματόζωα). Οποιαδήποτε άλλη απόχρωση κρίνεται κατακριτέα. Επίσης
>επιβάλλεται να πίνεται σε ψηλό, λεπτό και κυλινδρικό ποτήρι.
>Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του φραπέ πρέπει να είναι άνω των 20
>ετών, ώστε να έχει αρκετές εμπειρίες και να είναι αρκετά ώριμος να
>αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό θέμα.
>
>Ο άνθρωπος που πίνει φραπέ είναι απελευθερωμένος από τα διάφορα ταμπού,
>δε μασάει μία, αντιμιλάει στο αφεντικό του(σε πολλές περιπτώσεις δεν
>έχει καν αφεντικό), κλάνει και ρεύεται δημοσίως, έχει αποβάλλει κακές
>συνήθειες τύπου 9-5, είναι άτομο γενικώς. Αν ο φραπέ-lover είναι
>φοιτητής τότε είναι σίγουρα ο τύπος με τη reserve θέση στο κυλικείο της
>σχολής του και με τη νοικιασμένη σε τρίτους(μιας και δεν τη χρησιμοποιεί
>ποτέ) θέση του στο αμφιθέατρο.