Tropeas
24/04/2006, 10:02
Ήμουν λοιπόν 14άρων χρονών?
μπά μπορεί να είμουν και 15...
Μέχρι τότε μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που ενεπνεόταν απο μια αίσθηση ελευθερίας που πήγαζε απο τον πατέρα μου περισσότερο, αλλά σιγοντάροντας και η μητέρα μου στην αναζήτηση νέων τόπων και προορισμών για τις διακοπές μας, και όχι τα στάνταρ εξοχικά,
ήταν ήδη το 6ο ή 7ο καλοκαίρι αν θυμάμαι καλά που είμασταν καλοκαιρινές διακοπές με το τροχόσπιτο...
Το όλο εγχείρημα του camping, της κατασκήνωσης, και της διαφορετικότητας του να πηγαίνουμε κάθε φορά αλλού ξεκίνησε απο τα 7 μου χρόνια διστακτικά απο τους γονείς μου, έχοντας τότε ένα 7 χρονο αγοράκι και ένα 2 χρονο κοριτσάκι.
Ήταν λίγες μέρες που ξεκινήσαμε μάζι με την οικογένεια της αδερφής του πατέρα μου για το κοντινό κάμπινκ ΕΟΤ των Καμμένων Βούρλων.
Εκείνοι ήδη είχαν ενα μικρούλι τότε τροχόσπιτο Adria, και εμείς πρώτη μας φορά δοκιμαστικά ξεκινήσαμε με μια μεγάλη σκηνή (σαν τροχόσπιτο) 6 ατόμων.
Το επόμενο κιόλας χρόνο ο πατέρας μου έψαχνε τροχόσπιτο,όπου και τελικά πήρε, (Tabert Caravan 4,5m)
και αυτό διότι είχε οικογένεια με εμας μικρούς ακόμα και ήθελε κάποιες στανταρ ανέσεις ίσως για θέμα υγιεινής περισσότερο, είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσε την σκηνή και να μετακινείται ακόμα ποιο εύκολα αν μπορούσε!
Περνώντας απο πολλά μέρη όπως Καμμένα Βούρλα, Σκοτείνα, Χαλκιδική , Ασπροβάλτα, Κορώνη, Μεθώνη, Κυλλήνη, Γύθειο, Μονεμβασιά, Πήλιο, Λευκάδα κ.α. πολλά ενδιάμεσα.
Στα πρώτα μέρη που ανέφερα τα πρώτα χρόνια επιλέγαμε κάμπινκ του ΕΟΤ μιας και τότε ήταν τα πιο οργανωμένα και αργότερα ιδιωτικά, μιας και του ΕΟΤ ήταν λίγα και όχι παντού, και ξεκινάγαν να είναι και τα ιδιωτικά αρκετά καλά οργανωμένα.
Στην διάρκεια των χρόνων , πέρα απο τις εμπειρίες των τόπων και των ντόπιων ανθρώπων , οι εμπειρίες μας στην επικοινωνία με άλλους ανθρώπους είχαν εμπλουτιστεί με :
εμπόριο και παζάρι με Πολωνούς και Ρουμάνους,
συνβίωση με γείτονες Γερμανούς (απο τους πιο συμπαθείς είναι οι ταξιδιάριδες για καμπινκ Γερμανοί )
με γείτονες Ιταλούς (δεν είναι άδικο το μαφιόζοι) :lol:
λιγότερο με Άγγλους, και με Γάλλους (ούτε και το ξενέρωτοι εδώ είναι τυχαίο...):wave2:
μέσα απο όλα αυτά γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους έλληνες και ξένους , με άλλους ανταλλάξαμε τηλέφωνα , με άλλους διευθύνσης με τους κοντινότερους εν Αθήναις, αλλά και Σέρρες, Καστοριά, και άλλα μέρη κάναμε και κάποιες φορές πολύ παρέα και γίναμε πολύ καλοί φίλοι, κάποιοι θέλαν και χαθήκαν, και καποιοι θέλαν και δεν χαθήκαν...
Ενα ζευγάρι απο αυτούς που επικοινωνούμε ακόμα και επειδή εκτός απο την δικιά μας θέληση πολλές φορές και οι ίδιοι σε γιορτές και διακοπές μας υπενθύμιζαν εκείνη την όμορφη χρονιά στην Λευκάδα, είναι και ο Μικαελ και η Μπίργκιτ. Ενα ζευγάρι Γερμανών που ήταν δίπλα μας στο κάμπινκ Poros Beach στον Πόρο Λευκάδας, με μια σκηνούλα δύο ατόμων.
Ίσως ήταν η καθοριστική στιγμή για μένα για να πω ότι θέλω να πάρω μηχανή στο μέλλον μιας και εκτός του ερεθίσματος που μου δωσε το ζευγάρι Γερμανών, για ένα τριήμερο φιλοξενησαμε έναν παλιό φίλο του πατέρα μου , που έμενε Αγρίνιο. 'Ηταν παντρεμένος με μια γυναίκα απο Άρτα και μόλις είχε έναν πιτσιρικά 5 μηνών.
Αυτός 3-4 συνεχή χρόνια πρωταθλητής μοτοκρός παλιότερα, είχε μόλις αποσυρθεί φτιάχνοντας ένα μαγαζί στο Αγρίνιο, αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει εύκολα απο την μεγάλη του αγάπη και είχε έρθει με ένα βανάκι και 2 καθαρόαιμα μέσα.
Περιτό να πω ότι στο χωριό του με τον μπόμπο του είχα κάνει τα πρώτα βήματα μου με μηχανή τα προηγούμενα χρόνια...
Είχα μια τρομερή πολύ γρήγορη εμπειρία κατάβασης ενός φουρκετίστικου κατα συροή δρόμου με τρελές ταχύτητες και πολλά ντριφταρίσματα (δικάβαλος) ήταν η μόνη φορά που δεν φοβήθηκα καθόλου...
Να μην σας βγάζω εκτός θέματος , που όμως εχει σχέση με την μηχανή, και με τις εμπειρίες,
το ζευγάρι Γερμανών είχαν έρθει με μια Honda Paneuropean 1300 Μπορντώ γυαλιστερό, που έβγαζε ένα δεος σε έναν έφηβο 15 χρονών εκείνη την στιγμή...
Με παιδεία και οι δυο με τα δέρματα με 40 βαθμούς κελσίου, και τρομερά ντροπαλοί αλλά και πλακατζίδες.
Ψαρεύαμε μαζί, τρώγαμε μαζί, κάναμε μπάνιο μαζί, τους ρώταγα πράγματα για την Γερμανία , ρωτάγανε για την Ελλάδα , συμβουλές ταξιδιωτικές για μέρη, γνωριστίκαμε και περάσαμε πολύ ωραία .
Πέρασε ο καιρός επικοινωνούσα μαζί τους , μας στέλνανε δώρα τους στέλναμε και εμείς, και μετά απο πολλές εγγραφες ενδιάμεσες εμπειρίες που είχαμε ανταλλάξει, "έκατσε" να τους δω και εγώ στην Γερμανία, πλέον ταξιδεύοντας με την δική μου μηχανή, και κάνοντας αυτό που είχα ονειρευτεί απο τότε...
Τα επόμενα χρόνια μου χαν πει ότι θα πηγαίναν Αμερική με την μηχανή τους , και δεν το πίστευα,
μου έστειλαν καρτ ποστάλ απο Gran Canyon και πάλι δεν το πίστευα ...
και τους ζήτησα λοιπόν φωτό του φαραγγιού με την μηχανή τους...
Να τη λοιπόν!
45777
μπά μπορεί να είμουν και 15...
Μέχρι τότε μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που ενεπνεόταν απο μια αίσθηση ελευθερίας που πήγαζε απο τον πατέρα μου περισσότερο, αλλά σιγοντάροντας και η μητέρα μου στην αναζήτηση νέων τόπων και προορισμών για τις διακοπές μας, και όχι τα στάνταρ εξοχικά,
ήταν ήδη το 6ο ή 7ο καλοκαίρι αν θυμάμαι καλά που είμασταν καλοκαιρινές διακοπές με το τροχόσπιτο...
Το όλο εγχείρημα του camping, της κατασκήνωσης, και της διαφορετικότητας του να πηγαίνουμε κάθε φορά αλλού ξεκίνησε απο τα 7 μου χρόνια διστακτικά απο τους γονείς μου, έχοντας τότε ένα 7 χρονο αγοράκι και ένα 2 χρονο κοριτσάκι.
Ήταν λίγες μέρες που ξεκινήσαμε μάζι με την οικογένεια της αδερφής του πατέρα μου για το κοντινό κάμπινκ ΕΟΤ των Καμμένων Βούρλων.
Εκείνοι ήδη είχαν ενα μικρούλι τότε τροχόσπιτο Adria, και εμείς πρώτη μας φορά δοκιμαστικά ξεκινήσαμε με μια μεγάλη σκηνή (σαν τροχόσπιτο) 6 ατόμων.
Το επόμενο κιόλας χρόνο ο πατέρας μου έψαχνε τροχόσπιτο,όπου και τελικά πήρε, (Tabert Caravan 4,5m)
και αυτό διότι είχε οικογένεια με εμας μικρούς ακόμα και ήθελε κάποιες στανταρ ανέσεις ίσως για θέμα υγιεινής περισσότερο, είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσε την σκηνή και να μετακινείται ακόμα ποιο εύκολα αν μπορούσε!
Περνώντας απο πολλά μέρη όπως Καμμένα Βούρλα, Σκοτείνα, Χαλκιδική , Ασπροβάλτα, Κορώνη, Μεθώνη, Κυλλήνη, Γύθειο, Μονεμβασιά, Πήλιο, Λευκάδα κ.α. πολλά ενδιάμεσα.
Στα πρώτα μέρη που ανέφερα τα πρώτα χρόνια επιλέγαμε κάμπινκ του ΕΟΤ μιας και τότε ήταν τα πιο οργανωμένα και αργότερα ιδιωτικά, μιας και του ΕΟΤ ήταν λίγα και όχι παντού, και ξεκινάγαν να είναι και τα ιδιωτικά αρκετά καλά οργανωμένα.
Στην διάρκεια των χρόνων , πέρα απο τις εμπειρίες των τόπων και των ντόπιων ανθρώπων , οι εμπειρίες μας στην επικοινωνία με άλλους ανθρώπους είχαν εμπλουτιστεί με :
εμπόριο και παζάρι με Πολωνούς και Ρουμάνους,
συνβίωση με γείτονες Γερμανούς (απο τους πιο συμπαθείς είναι οι ταξιδιάριδες για καμπινκ Γερμανοί )
με γείτονες Ιταλούς (δεν είναι άδικο το μαφιόζοι) :lol:
λιγότερο με Άγγλους, και με Γάλλους (ούτε και το ξενέρωτοι εδώ είναι τυχαίο...):wave2:
μέσα απο όλα αυτά γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους έλληνες και ξένους , με άλλους ανταλλάξαμε τηλέφωνα , με άλλους διευθύνσης με τους κοντινότερους εν Αθήναις, αλλά και Σέρρες, Καστοριά, και άλλα μέρη κάναμε και κάποιες φορές πολύ παρέα και γίναμε πολύ καλοί φίλοι, κάποιοι θέλαν και χαθήκαν, και καποιοι θέλαν και δεν χαθήκαν...
Ενα ζευγάρι απο αυτούς που επικοινωνούμε ακόμα και επειδή εκτός απο την δικιά μας θέληση πολλές φορές και οι ίδιοι σε γιορτές και διακοπές μας υπενθύμιζαν εκείνη την όμορφη χρονιά στην Λευκάδα, είναι και ο Μικαελ και η Μπίργκιτ. Ενα ζευγάρι Γερμανών που ήταν δίπλα μας στο κάμπινκ Poros Beach στον Πόρο Λευκάδας, με μια σκηνούλα δύο ατόμων.
Ίσως ήταν η καθοριστική στιγμή για μένα για να πω ότι θέλω να πάρω μηχανή στο μέλλον μιας και εκτός του ερεθίσματος που μου δωσε το ζευγάρι Γερμανών, για ένα τριήμερο φιλοξενησαμε έναν παλιό φίλο του πατέρα μου , που έμενε Αγρίνιο. 'Ηταν παντρεμένος με μια γυναίκα απο Άρτα και μόλις είχε έναν πιτσιρικά 5 μηνών.
Αυτός 3-4 συνεχή χρόνια πρωταθλητής μοτοκρός παλιότερα, είχε μόλις αποσυρθεί φτιάχνοντας ένα μαγαζί στο Αγρίνιο, αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει εύκολα απο την μεγάλη του αγάπη και είχε έρθει με ένα βανάκι και 2 καθαρόαιμα μέσα.
Περιτό να πω ότι στο χωριό του με τον μπόμπο του είχα κάνει τα πρώτα βήματα μου με μηχανή τα προηγούμενα χρόνια...
Είχα μια τρομερή πολύ γρήγορη εμπειρία κατάβασης ενός φουρκετίστικου κατα συροή δρόμου με τρελές ταχύτητες και πολλά ντριφταρίσματα (δικάβαλος) ήταν η μόνη φορά που δεν φοβήθηκα καθόλου...
Να μην σας βγάζω εκτός θέματος , που όμως εχει σχέση με την μηχανή, και με τις εμπειρίες,
το ζευγάρι Γερμανών είχαν έρθει με μια Honda Paneuropean 1300 Μπορντώ γυαλιστερό, που έβγαζε ένα δεος σε έναν έφηβο 15 χρονών εκείνη την στιγμή...
Με παιδεία και οι δυο με τα δέρματα με 40 βαθμούς κελσίου, και τρομερά ντροπαλοί αλλά και πλακατζίδες.
Ψαρεύαμε μαζί, τρώγαμε μαζί, κάναμε μπάνιο μαζί, τους ρώταγα πράγματα για την Γερμανία , ρωτάγανε για την Ελλάδα , συμβουλές ταξιδιωτικές για μέρη, γνωριστίκαμε και περάσαμε πολύ ωραία .
Πέρασε ο καιρός επικοινωνούσα μαζί τους , μας στέλνανε δώρα τους στέλναμε και εμείς, και μετά απο πολλές εγγραφες ενδιάμεσες εμπειρίες που είχαμε ανταλλάξει, "έκατσε" να τους δω και εγώ στην Γερμανία, πλέον ταξιδεύοντας με την δική μου μηχανή, και κάνοντας αυτό που είχα ονειρευτεί απο τότε...
Τα επόμενα χρόνια μου χαν πει ότι θα πηγαίναν Αμερική με την μηχανή τους , και δεν το πίστευα,
μου έστειλαν καρτ ποστάλ απο Gran Canyon και πάλι δεν το πίστευα ...
και τους ζήτησα λοιπόν φωτό του φαραγγιού με την μηχανή τους...
Να τη λοιπόν!
45777