γεροπιτσιρικος
22/05/2006, 10:01
Είναι 00:20 και γυρνάμε με την καλή μου, φορτωμένοι, από ρελάξ ΠΣΚ στην Λαμία. Είμαι στην αριστερή λωρίδα στην ευθεία μετά την Βαρυμπόμπη (Ε.Ο Αθηνών Λαμίας) με κατεύθυνση προς Αθήνα. Πάω με 140 επειδή στρώνω το μηχανάκι (3 εβδομάδες το χαίρομαι το μικρό μου μουλαράκι :D :D ).
Μπροστά μου OPEL ASTRA περίπου στην ίδια ταχύτητα. Πλησιάζουμε την μεγάλη αριστερή που βγαίνει στην ευθεία και στα παλιά φανάρια του Λαϊνόπουλου και ξαφνικά βλέπω το μπροστινό κουτί να αλλάζει απότομα λωρίδα προς την μεσαία.
Παιδιά δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα ότι κάτι στην μανούβρα που έκανε ο άνθρωπος, ήταν περίεργο, σαν είχε μια δόση πανικού. Δεν προλαβαίνω να κάνω αυτήν την σκέψη και βλέπω μέσα στο σκοτάδι, αυτοκίνητο που έχει κάνει τετ α και, έχει γίνει μπίλιες στο διαχωριστικό και έχει σταματήσει στην αριστερή λωρίδα ακριβώς στο apex της στροφής.
Για το πότε σήκωσα την μηχανή, τσέκαρα πίσω, και την πλάγιασα προς την μεσαία, πραγματικά ακόμα και σήμερα, που προσπαθώ να το ορθολογικοποιήσω, δεν μπορώ. Ο μισός μου εγκέφαλος έβλεπε να συμβαίνει το δυστύχημα και ο άλλος μισός και το σώμα μου έκανε όλες τις κινήσεις για να το αποφύγω. Πέρασα από δίπλα από το μπροστά κουτί και απλά κοιταχτήκαμε. Χωρίς να πούμε κουβέντα ξέραμε και οι δύο ότι είχαμε γλιτώσει από του Χ..ρ.. τα δόντια.
Δεν σταμάτησα. Ντρέπομαι που το λεω, αλλά πάγωσα. Ελπίζω να είναι καλά οι άνθρωποι, πρέπει να είχε μόλις γίνει το ατύχημα, αλλά είχα σοκαριστεί τόσο που απλά ήθελα να φτάσω σπίτι μου.
Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν δεν ήταν το μπροστά κουτί, αν δεν έστρωνα την μηχανή μου και η ταχύτητά μου δεν ήταν μετρημένη. Ακόμα και σήμερα μου είναι δύσκολο να συνέλθω. Μέχρι και να πουλήσω την μηχανή μου έχω σκεφτεί...
Δεν ξέρω καν τι να πω σε όλους εσάς. Το ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ μου φαίνεται τόσο λίγο.
Όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο παιδί, που να ερχόταν πλακωμένο.... Δεν υΠΑρχει περίπτωση να γλίτωνε.
Πως φυλάγεσαι από μια τέτοια κακοτοπιά????
Πάντα όρθιοι παιδιά και πάντα προετοιμασμένοι για το πιο απίθανο.
Μπροστά μου OPEL ASTRA περίπου στην ίδια ταχύτητα. Πλησιάζουμε την μεγάλη αριστερή που βγαίνει στην ευθεία και στα παλιά φανάρια του Λαϊνόπουλου και ξαφνικά βλέπω το μπροστινό κουτί να αλλάζει απότομα λωρίδα προς την μεσαία.
Παιδιά δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα ότι κάτι στην μανούβρα που έκανε ο άνθρωπος, ήταν περίεργο, σαν είχε μια δόση πανικού. Δεν προλαβαίνω να κάνω αυτήν την σκέψη και βλέπω μέσα στο σκοτάδι, αυτοκίνητο που έχει κάνει τετ α και, έχει γίνει μπίλιες στο διαχωριστικό και έχει σταματήσει στην αριστερή λωρίδα ακριβώς στο apex της στροφής.
Για το πότε σήκωσα την μηχανή, τσέκαρα πίσω, και την πλάγιασα προς την μεσαία, πραγματικά ακόμα και σήμερα, που προσπαθώ να το ορθολογικοποιήσω, δεν μπορώ. Ο μισός μου εγκέφαλος έβλεπε να συμβαίνει το δυστύχημα και ο άλλος μισός και το σώμα μου έκανε όλες τις κινήσεις για να το αποφύγω. Πέρασα από δίπλα από το μπροστά κουτί και απλά κοιταχτήκαμε. Χωρίς να πούμε κουβέντα ξέραμε και οι δύο ότι είχαμε γλιτώσει από του Χ..ρ.. τα δόντια.
Δεν σταμάτησα. Ντρέπομαι που το λεω, αλλά πάγωσα. Ελπίζω να είναι καλά οι άνθρωποι, πρέπει να είχε μόλις γίνει το ατύχημα, αλλά είχα σοκαριστεί τόσο που απλά ήθελα να φτάσω σπίτι μου.
Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν δεν ήταν το μπροστά κουτί, αν δεν έστρωνα την μηχανή μου και η ταχύτητά μου δεν ήταν μετρημένη. Ακόμα και σήμερα μου είναι δύσκολο να συνέλθω. Μέχρι και να πουλήσω την μηχανή μου έχω σκεφτεί...
Δεν ξέρω καν τι να πω σε όλους εσάς. Το ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ μου φαίνεται τόσο λίγο.
Όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο παιδί, που να ερχόταν πλακωμένο.... Δεν υΠΑρχει περίπτωση να γλίτωνε.
Πως φυλάγεσαι από μια τέτοια κακοτοπιά????
Πάντα όρθιοι παιδιά και πάντα προετοιμασμένοι για το πιο απίθανο.