Gandalf dr685sm
01/06/2006, 09:08
Λένε πολλοί οτι ο άνθρωπος έχει προβλήματα στην ζωή της πόλης. Είναι ναι μεν ον που ζεί σε κοινωνικές ομάδες αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ζήσει σε ασφυκτικές συνθήκες κοινωνίας. Κάτι που μπορούν να κάνουν τα μυρμήγκια , οι μέλισσες κτλ.
Το περιβάλλον της πόλης , τι σας θυμίζει; Διαμερίσματα, το ένα πάνω στο άλλο. Κόσμος που κινείται, κάθεται , ζεί , κυριολεκτικά με συνεχή επαφή με άλλους. Θέλετε περισσότερα;
Ας πάρουμε μια καθημερινή πορεία ενός απο εμάς, και ειδικότερα με όχημα μηχανή και οχι αυτοκίνητο , για να μην πιάσουμε την χείριστη των συνθηκών, κατάσταση.
Ξημέρωμα λοιπόν.
Με ενα καλό σόκ απο εκείνο το ηλεκτρονικό μαραφέτι που «τσιρίζει» κάποιον ήχο , για να μας ξυπνήσει. Ειδικά δε, αν είναι και χειμώνας και πλακώνει το πάπλωμα , μπορεί το ξυπνητήρι, να δοκιμαστεί και με το test της ECAP , για να δούμε πόσο αντέχει τις προσκρούσεις με κινούμενα αντικείμενα... ενίοτε ιπτάμενα στο μέγεθος μια μπότας ας πούμε.
Συνεχίζουμε στην τουαλέτα, που .....εχμμμ... καλά λογοκρίσια ρε παιδάκι μου.. είναι το μέρος που ο θρόνος δεν περιγράφεται με απλά λογια , ούτε την ευχαρίστηση που δίνει αφήνοντας ενα «κενό» μέσα σου. Αμέσως μετά, μια λιμνούλα γύρω και κάτω απο τον νιπτήρα δείχνει οτι έχουμε αργήσει και για να προλάβουμε , πλατσουρίσαμε αλά Ελέφαντας.
Τρεχάλα απο τις σκάλες (γ...μω τα κοινό΄χρηστα που πληρώνουμε και δεν υπάρχει ασανσέρ πάλι) όπου φυσικά αφού έχουμε φτάσει στον πρώτο απο τον πέμπτο , θυμόμαστε οτι αφήσαμε το ...κινητό/κλειδιά/πορτοφόλι... και ανεβαίνουμε πίσω πάλι. 2 λεπτά ψαχουλέματος σε τσέπες, μπουφάν , τσάντα και εκεί που ψάχνουμε τα κλειδιά, βλέπουμε και το αντικείμενο που νομίζαμε οτι ξεχάσαμε.
Με τα πολλά , και αφού περάσουμε απο το ισόγειο που οι καθαριστές και πάλι έχουν σφουγγαρίσει και κοντέψαμε να κάνουμε την Hollywood like έξοδο απο την τζαμαρία της εισόδου, φτάνουμε στην μηχανή.
Εκεί ακουλουθούμε μηχανική διαδικασία...
Γαμ.. το κέρατο μου , που είναι τα κλειδιά;... α..οκ..εδώ είναι... κάτσε να βγάλω το λουκέτο...αφήνω το κράνος στην σέλα/τιμόνι/κιβώτιο επάνω... ΓΚΝΤΟΥΠ!!!...ΟΧΙ ΡΕ $%#$^$... άλλο ενα σημάδι... πάλι για αυτοκολητάκι θα ψάχνω για να καλύψω το γδάρσιμο ή θα πω καμιά μπαρούφα για δήθεν χύμα μου.
Καβάλα στην σέλα, γύρισμα κλειδί, μίζα... κούμπωμα πρώτη... ΜΠΑΜ!! (ενώ είχε πέσει το κράνος, η προσοχή απο την αφαίρεση του λουκέτου , είναι η αιτία που ο μπροστινός τροχός παρέμεινε κλειδωμένος.)Ευτυχώς που με τόσα παρκαρισμένα, δεν άνοιξαμε το γκάζι πολύ... και ίσα που κλείδωσε ο τροχός... Σβύσιμο μοτέρ, stand και αφαίρεση λουκέτου...
Εκκίνηση... αφού περάσουμε τα στενά της γειτονιάς , αποφύγαμε δύο γάτες, σκουπιδιάρικο, τις κυρίες απο την λαϊκή , όπως και ενα βυτίο (πετρέλαιο, βόθρος...επιλέξτε εσείς) βγαίνουμε στην λεοφωρο.. 10 λεπτά ακριβώς πριν τις 8:00/9:00 που πιάνουμε δουλειά... Χούφτωμα στο γκάζι ... και το καλύτερο διεγερτικό μετά τον καφέ , είναι η αδρεναλίνη που νιώθεις όταν ο μπροστινός κύριος , με το αυτοκίνητο , δεν έχει ξυπνήσει ακόμα και την ώρα που .../κάνει ανασκαφές στην μύτη του/ακούει τα μηνύματα στο κινητό/κοιτάει ποιό σταθμό θα βάλει/ή γενικά κοιμάται όρθιος μετά το ξενύχτι , λόγω του τσακωμού με το έταιρον ήμισυ.....απλά φρενάρει/αλλάζει πορεία ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, που για αυτόν είναι ανεπαίσθητο , αλλά για εμάς μπορεί να είναι ικανό για 15 μέρες αναρρωτικής άδειας.
5 λεπτά και ακόμη 3 χιλιόμετρα , για να φτάσουμε. Το σλάλομ ανάμεσα απο αυτοκίνητα είναι αυτονόητο. Όπως και το οτι , όλα τα κόκκινα φανάρια, θα ανάψουν διαδοχικά για τα τελευταία 600-700 μέτρα , και ειδικά το προτελευταίο θα διαρκεί , ακριβώς όσο χρειάζεται για να περάσει ενα δεξαμενόπλοιο απο την διώρυγα της Κορίνθου (Οι καραβοκύρηδες με ΧΧ, FJR,κτλ...πληρώνουν και εκείνοι διόδια εκεί!!).
Με τα πολλά φτάνουμε με +3 ή +5 λεπτά καθυστέρηση, και καθόμαστε στο γραφείο. Εκεί φροντίζουν οι συνάδερφοι-αφεντικό να μας ενημερώσουν οτι , κάθε τι που κάναμε χθές, έχει αλλάξει και ο βαθμός δυσκολία επίτευξης τους, μοιάζει με εκείνον που παίρνεις όταν μπορέσεις να οδηγήσεις με 200+ μέσα στην Πατησσίων ,ενώ έχει λάδια και είναι γεμάτη απο ΤΑΧΙ που προσπαθούν να πάρουν πελάτες.
Ώρα για φαγητό... μικρό διάλειμα για... (σιγά μην σας αφήσουν να πάτε)... τηλεφώνημα , έτσι ώστε το φαγητό να έρθει στο γραφείο/δουλειά. Αφού έρχεται , αρχίζει η διαδικασία multitasking , όπου και με δύο χέρια και μια μύτη , γράφουμε σε Κ/Β, γράφουμε σε έγγραφο, τηλεφωνούμε απο κινητό ΚΑΙ σταθερό , ενώ διαβάζουμε και στέλνουμε emails/παραγγελίες. Φυσικά το φαγητό είναι μια διαδικασία , που ακόμα και οι Γερμανοί SS στο Aousvits πολύ εύκολα θα έβαζαν στα θύματα τους , σαν τυρρανία.
Απόγευμα , κοντά 15 λεπτά πριν να πάμε σπίτι...ΝΤΡΙΙΙΙΝ... οχι ρε πούστη μου... σίγουρα κάτι κακό είναι.. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ...!!!
Μόλις ήρθε ακύρωση παραγγελίας/έργου/συμφωνίας που για να λυθεί και να γίνει σωστά, θέλει τουλάχιστον 3-4 ώρες έξτρα εργασίας. Με τα πολλά μειώνεται σε 2 , μιας και η δικαιολογία οτι κανείς δεν είναι τέτοια ώρα στην δουλειά του , για να συνενοηθείς περαιτέρω , είναι ισχυρό ατού και πιάνει κατά 95% ...(εκτός αν ο ανώτερος έχει κολητηλίκια με τον απο εκεί ανώτερο και ξέρει τι γίνεται).
Ώρα σχολάσματος... Φυσικά στον δρόμο γίνεται κόλαση και τα αυτοκίνητα έχουν παρκάρει απο το μπλοκάρισμα. Η μηχανή , έχει πάει 1-2 μέτρα πιο πέρα, καθώς κάποιος δεν μπορούσε να παρκάρει καλά , και την κούνησε... πάλι καλά που δεν την έριξε κιόλας.
Με μυαλό πιο μπερδεμένο και πιο σκοτισμένο ακόμα και απο το νόημα που βγαίνει απο τις γνωστές διαμάχες του afrotwin με όλους., βάζουμε πρώτη και πάμε να φύγουμε... ΜΠΑΜ.... Γαμ..το λουκέτο μου γαμ....
Σβύσιμο μοτέρ, βγάλσιμο λουκέτου... πορεία μετά 1 χλμ... και πίσω στην εταιρία, γιατί βγάλαμε το κινητό να φορτιστεί εκεί και φυσικά το ξεχάσαμε... και αίντε να εξηγήσεις στην άλλη οτι δεν το έκλεισες για πονηρούς σκοπούς.
Η διαδρομή πίσω στο σπίτι έχει και πάλι βαθμό επικινδυνότητας, καθώς οι δρόμοι είναι ακόμα γεμάτοι (reality check…σε πρόσφατη αργοπορημένη επιστροφή μου...αδειάζουν μετά τις 01.00am.) και όλοι βιάζονται να πάνε σπίτια τους. Μάλιστα αν έχει και κανά CH.L., Mundial, Euro….ζήτω που καήκαμε.
Η διαδρομή λοιπόν , μετά απο μερικά στολίσματα με χειρονομίες, Γαλλικά σεμινάρια γλώσσας δρόμου και ίσως και κανά τρύκ ασφαλούς οδήγησης (τον μαλάκα..τον τρακαααρ....οχι ευτυχώς...απέδωσε το CSS/EBS/ABS και όλη η σούπα γραμμάτων), φτάνουμε στο σπίτι απο κάτω. Εκεί αφού ρίξουμε ενα καυγά με τον παπάρα τον γέιτονα που διαμαρτύρεται για την θέση της μηχανής, τα κοινόχρηστα, και οτι άλλο θέλετε... ανεβαίνουμε στο σπίτι... λίγη φασίνα... λίγο μαγείρεμα, λίγο χαζοκούτι...και μπαμ, για ξάπλες.... και την στιγμή που κλείνει το μάτι... ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝΝ!!!... «ελά καλέ μου!..δεν είπαμε οτι σήμερα θα πάμε cinema/γενέθλια φίλου/ψώνια;»....
Για να μην το τραβάω άλλο... φτάνουμε στο κρεβάτι κατά τις 1-2:00 το πρωί και φυσικά πάμε να «ξεραθούμε»... έλα όμως που ο δίπλα έχει νταλκά και έχει βάλει στο τέρμα το ράδιο ή τσακώνεται με την γυναίκα του;... Τελικός ύπνος κατά τις 3.30 όπου βέβαια έχουμε ξεχάσει να βάλουμε το ξυπνητήρι για την επόμενη μέρα. Και οχι τίποτα άλλο , αλλά αίντε να κάνεις τα παραπάνω με 10 λεπτά λιγότερα στην διάθεση σου!!!!
Αγχωθήκατε; ... Και μετά γελάνε κάποιοι , γιατί την έκανα για έξω απο την Αττική!... Τουλάχιστον γλυτώνω τους γείτονες.. και κάνω και μερικά χιλιόμετρα χωρίς κίνηση φασαρία κτλ.
Gandalf
Το περιβάλλον της πόλης , τι σας θυμίζει; Διαμερίσματα, το ένα πάνω στο άλλο. Κόσμος που κινείται, κάθεται , ζεί , κυριολεκτικά με συνεχή επαφή με άλλους. Θέλετε περισσότερα;
Ας πάρουμε μια καθημερινή πορεία ενός απο εμάς, και ειδικότερα με όχημα μηχανή και οχι αυτοκίνητο , για να μην πιάσουμε την χείριστη των συνθηκών, κατάσταση.
Ξημέρωμα λοιπόν.
Με ενα καλό σόκ απο εκείνο το ηλεκτρονικό μαραφέτι που «τσιρίζει» κάποιον ήχο , για να μας ξυπνήσει. Ειδικά δε, αν είναι και χειμώνας και πλακώνει το πάπλωμα , μπορεί το ξυπνητήρι, να δοκιμαστεί και με το test της ECAP , για να δούμε πόσο αντέχει τις προσκρούσεις με κινούμενα αντικείμενα... ενίοτε ιπτάμενα στο μέγεθος μια μπότας ας πούμε.
Συνεχίζουμε στην τουαλέτα, που .....εχμμμ... καλά λογοκρίσια ρε παιδάκι μου.. είναι το μέρος που ο θρόνος δεν περιγράφεται με απλά λογια , ούτε την ευχαρίστηση που δίνει αφήνοντας ενα «κενό» μέσα σου. Αμέσως μετά, μια λιμνούλα γύρω και κάτω απο τον νιπτήρα δείχνει οτι έχουμε αργήσει και για να προλάβουμε , πλατσουρίσαμε αλά Ελέφαντας.
Τρεχάλα απο τις σκάλες (γ...μω τα κοινό΄χρηστα που πληρώνουμε και δεν υπάρχει ασανσέρ πάλι) όπου φυσικά αφού έχουμε φτάσει στον πρώτο απο τον πέμπτο , θυμόμαστε οτι αφήσαμε το ...κινητό/κλειδιά/πορτοφόλι... και ανεβαίνουμε πίσω πάλι. 2 λεπτά ψαχουλέματος σε τσέπες, μπουφάν , τσάντα και εκεί που ψάχνουμε τα κλειδιά, βλέπουμε και το αντικείμενο που νομίζαμε οτι ξεχάσαμε.
Με τα πολλά , και αφού περάσουμε απο το ισόγειο που οι καθαριστές και πάλι έχουν σφουγγαρίσει και κοντέψαμε να κάνουμε την Hollywood like έξοδο απο την τζαμαρία της εισόδου, φτάνουμε στην μηχανή.
Εκεί ακουλουθούμε μηχανική διαδικασία...
Γαμ.. το κέρατο μου , που είναι τα κλειδιά;... α..οκ..εδώ είναι... κάτσε να βγάλω το λουκέτο...αφήνω το κράνος στην σέλα/τιμόνι/κιβώτιο επάνω... ΓΚΝΤΟΥΠ!!!...ΟΧΙ ΡΕ $%#$^$... άλλο ενα σημάδι... πάλι για αυτοκολητάκι θα ψάχνω για να καλύψω το γδάρσιμο ή θα πω καμιά μπαρούφα για δήθεν χύμα μου.
Καβάλα στην σέλα, γύρισμα κλειδί, μίζα... κούμπωμα πρώτη... ΜΠΑΜ!! (ενώ είχε πέσει το κράνος, η προσοχή απο την αφαίρεση του λουκέτου , είναι η αιτία που ο μπροστινός τροχός παρέμεινε κλειδωμένος.)Ευτυχώς που με τόσα παρκαρισμένα, δεν άνοιξαμε το γκάζι πολύ... και ίσα που κλείδωσε ο τροχός... Σβύσιμο μοτέρ, stand και αφαίρεση λουκέτου...
Εκκίνηση... αφού περάσουμε τα στενά της γειτονιάς , αποφύγαμε δύο γάτες, σκουπιδιάρικο, τις κυρίες απο την λαϊκή , όπως και ενα βυτίο (πετρέλαιο, βόθρος...επιλέξτε εσείς) βγαίνουμε στην λεοφωρο.. 10 λεπτά ακριβώς πριν τις 8:00/9:00 που πιάνουμε δουλειά... Χούφτωμα στο γκάζι ... και το καλύτερο διεγερτικό μετά τον καφέ , είναι η αδρεναλίνη που νιώθεις όταν ο μπροστινός κύριος , με το αυτοκίνητο , δεν έχει ξυπνήσει ακόμα και την ώρα που .../κάνει ανασκαφές στην μύτη του/ακούει τα μηνύματα στο κινητό/κοιτάει ποιό σταθμό θα βάλει/ή γενικά κοιμάται όρθιος μετά το ξενύχτι , λόγω του τσακωμού με το έταιρον ήμισυ.....απλά φρενάρει/αλλάζει πορεία ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, που για αυτόν είναι ανεπαίσθητο , αλλά για εμάς μπορεί να είναι ικανό για 15 μέρες αναρρωτικής άδειας.
5 λεπτά και ακόμη 3 χιλιόμετρα , για να φτάσουμε. Το σλάλομ ανάμεσα απο αυτοκίνητα είναι αυτονόητο. Όπως και το οτι , όλα τα κόκκινα φανάρια, θα ανάψουν διαδοχικά για τα τελευταία 600-700 μέτρα , και ειδικά το προτελευταίο θα διαρκεί , ακριβώς όσο χρειάζεται για να περάσει ενα δεξαμενόπλοιο απο την διώρυγα της Κορίνθου (Οι καραβοκύρηδες με ΧΧ, FJR,κτλ...πληρώνουν και εκείνοι διόδια εκεί!!).
Με τα πολλά φτάνουμε με +3 ή +5 λεπτά καθυστέρηση, και καθόμαστε στο γραφείο. Εκεί φροντίζουν οι συνάδερφοι-αφεντικό να μας ενημερώσουν οτι , κάθε τι που κάναμε χθές, έχει αλλάξει και ο βαθμός δυσκολία επίτευξης τους, μοιάζει με εκείνον που παίρνεις όταν μπορέσεις να οδηγήσεις με 200+ μέσα στην Πατησσίων ,ενώ έχει λάδια και είναι γεμάτη απο ΤΑΧΙ που προσπαθούν να πάρουν πελάτες.
Ώρα για φαγητό... μικρό διάλειμα για... (σιγά μην σας αφήσουν να πάτε)... τηλεφώνημα , έτσι ώστε το φαγητό να έρθει στο γραφείο/δουλειά. Αφού έρχεται , αρχίζει η διαδικασία multitasking , όπου και με δύο χέρια και μια μύτη , γράφουμε σε Κ/Β, γράφουμε σε έγγραφο, τηλεφωνούμε απο κινητό ΚΑΙ σταθερό , ενώ διαβάζουμε και στέλνουμε emails/παραγγελίες. Φυσικά το φαγητό είναι μια διαδικασία , που ακόμα και οι Γερμανοί SS στο Aousvits πολύ εύκολα θα έβαζαν στα θύματα τους , σαν τυρρανία.
Απόγευμα , κοντά 15 λεπτά πριν να πάμε σπίτι...ΝΤΡΙΙΙΙΝ... οχι ρε πούστη μου... σίγουρα κάτι κακό είναι.. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ...!!!
Μόλις ήρθε ακύρωση παραγγελίας/έργου/συμφωνίας που για να λυθεί και να γίνει σωστά, θέλει τουλάχιστον 3-4 ώρες έξτρα εργασίας. Με τα πολλά μειώνεται σε 2 , μιας και η δικαιολογία οτι κανείς δεν είναι τέτοια ώρα στην δουλειά του , για να συνενοηθείς περαιτέρω , είναι ισχυρό ατού και πιάνει κατά 95% ...(εκτός αν ο ανώτερος έχει κολητηλίκια με τον απο εκεί ανώτερο και ξέρει τι γίνεται).
Ώρα σχολάσματος... Φυσικά στον δρόμο γίνεται κόλαση και τα αυτοκίνητα έχουν παρκάρει απο το μπλοκάρισμα. Η μηχανή , έχει πάει 1-2 μέτρα πιο πέρα, καθώς κάποιος δεν μπορούσε να παρκάρει καλά , και την κούνησε... πάλι καλά που δεν την έριξε κιόλας.
Με μυαλό πιο μπερδεμένο και πιο σκοτισμένο ακόμα και απο το νόημα που βγαίνει απο τις γνωστές διαμάχες του afrotwin με όλους., βάζουμε πρώτη και πάμε να φύγουμε... ΜΠΑΜ.... Γαμ..το λουκέτο μου γαμ....
Σβύσιμο μοτέρ, βγάλσιμο λουκέτου... πορεία μετά 1 χλμ... και πίσω στην εταιρία, γιατί βγάλαμε το κινητό να φορτιστεί εκεί και φυσικά το ξεχάσαμε... και αίντε να εξηγήσεις στην άλλη οτι δεν το έκλεισες για πονηρούς σκοπούς.
Η διαδρομή πίσω στο σπίτι έχει και πάλι βαθμό επικινδυνότητας, καθώς οι δρόμοι είναι ακόμα γεμάτοι (reality check…σε πρόσφατη αργοπορημένη επιστροφή μου...αδειάζουν μετά τις 01.00am.) και όλοι βιάζονται να πάνε σπίτια τους. Μάλιστα αν έχει και κανά CH.L., Mundial, Euro….ζήτω που καήκαμε.
Η διαδρομή λοιπόν , μετά απο μερικά στολίσματα με χειρονομίες, Γαλλικά σεμινάρια γλώσσας δρόμου και ίσως και κανά τρύκ ασφαλούς οδήγησης (τον μαλάκα..τον τρακαααρ....οχι ευτυχώς...απέδωσε το CSS/EBS/ABS και όλη η σούπα γραμμάτων), φτάνουμε στο σπίτι απο κάτω. Εκεί αφού ρίξουμε ενα καυγά με τον παπάρα τον γέιτονα που διαμαρτύρεται για την θέση της μηχανής, τα κοινόχρηστα, και οτι άλλο θέλετε... ανεβαίνουμε στο σπίτι... λίγη φασίνα... λίγο μαγείρεμα, λίγο χαζοκούτι...και μπαμ, για ξάπλες.... και την στιγμή που κλείνει το μάτι... ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝΝ!!!... «ελά καλέ μου!..δεν είπαμε οτι σήμερα θα πάμε cinema/γενέθλια φίλου/ψώνια;»....
Για να μην το τραβάω άλλο... φτάνουμε στο κρεβάτι κατά τις 1-2:00 το πρωί και φυσικά πάμε να «ξεραθούμε»... έλα όμως που ο δίπλα έχει νταλκά και έχει βάλει στο τέρμα το ράδιο ή τσακώνεται με την γυναίκα του;... Τελικός ύπνος κατά τις 3.30 όπου βέβαια έχουμε ξεχάσει να βάλουμε το ξυπνητήρι για την επόμενη μέρα. Και οχι τίποτα άλλο , αλλά αίντε να κάνεις τα παραπάνω με 10 λεπτά λιγότερα στην διάθεση σου!!!!
Αγχωθήκατε; ... Και μετά γελάνε κάποιοι , γιατί την έκανα για έξω απο την Αττική!... Τουλάχιστον γλυτώνω τους γείτονες.. και κάνω και μερικά χιλιόμετρα χωρίς κίνηση φασαρία κτλ.
Gandalf