Ένα μικρό ευχαριστώ

[argpap]

Το 1987 έμαθα το μπάσκετ (ηλικία τότε 14 ετών). Θαύμαζα τον Γκάλη, τον Καμπούρη, τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου και τα άλλα παιδία. Το 1989 μου θύμισαν το πόσο μεγάλοι παίχτες είναι και ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο…Έπαιξα μπάσκετ…έμαθα μπάσκετ…το λάτρεψα…και σήμερα νιώθω ότι δικαιώθηκαν τα τόσα χρόνια ιδρώτα, τα τόσα χρόνια πόνου. Όχι δεν ήμουν εκεί με τα παιδιά μας σωματικά αλλά ψυχικά και με όλο το μυαλό μου.
Δεν είναι η στιγμή ενός απλού αθλήματος που πάει καλά. Είναι το μπάσκετ της Ελλάδος , είναι τα πιτσιρίκια (εμείς τότε) που έμαθαν να παίζουν σε όλα αυτά τα γήπεδα που γέμισαν (τότε) οι γειτονίες μας.
Είναι η αποθέωση του “πεθαμένου” μπάσκετ όπως έλεγαν. Είναι η επένδυση και ο κόπος τόσων ανθρώπων να γεμίσουν τα γήπεδα με κόσμο τόσα χρόνια…κάθε σχολείο και γήπεδο κάθε γειτονία και κλειστό.
Μπράβο
Ένα απλό μπράβο στα παιδιά αυτά γιατί πάρα πολύ απλά και χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς τυμπανοκρουσίες και νταούλια έκαναν τόσο καλά τη δουλεία τους.
Δίνουν μαθήματα όχι μόνο εντός του γηπέδου αλλά και εκτός.
Μπράβο για την καρδία τους , την θέληση τους και την ταπεινοφροσύνη τους.
Αυτή η επιτυχία όχι μόνο θα γεμίσει τις καρδίες μας με χαρά αλλά θα γεμίσει πάλι τα γήπεδα με νέα παιδία με το μικρόβιο του αθλητισμού μέσα τους.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ


60009

[div400]

+1000000000000000000

:beer:

[Tropeas]

Και για μένα κάπως έτσι ήταν ...
τότε πρωτοέμαθα το μπάσκετ , σε ηλικία 7 ετών το ερέθισμα ήταν προτόγνωρο!!!
δεν ήμουν ποτέ καλός και λόγω ύψους στο μπάσκετ, αλλά παρακολούθαγα και μου άρεσε να βλέπω στα μαθητικά μου χρόνια να παίζουν στην αυλή του Λυκείου μου παίχτες ήδη απο τότε... 1993-6 που θα γινοντουσταν παγκόσμιοι σήμερα... (φίλε Θοδωρή Παπαλουκά σου εύχομαι με όλη την "παρέα" να σηκώσετε το παγκόσμιο, γιατί έχετε προσπαθήσει απο παλιά πολύ όλοι και είσαστε ΜΙΑ ομάδα...):wave2:

[kalesin]

το εχω πει κ θα το ξαναπω αλλη μια...


Αυτη η ομαδα εχει ενα παρα πολυ βασικο χαρακτηριστικο. Ειναι ΟΜΑΔΑ, δεν ειναι μια συγκεντρωση παικτων με ταλεντο. Εχει στον παγκο ενα ανθρωπο ο οποιος εκτος απο ψυχη εχει κ τεραστια εμπειρια.

Ειναι μια ομαδα που δεν δεχεται την ηττα, ουτε σαν σκεψη κ αυτο φαινεται στα ματια τους κ στις κινησεις τους.

Που το γεγονος οτι ο κοσμος δεν βγαινει στον δρομο για να πανυγηρισει τις επιτυχιες τους, τους εχει πεισμωσει, τους εχει τσαντισει κ θελουν να αναγκασουν τους Ελληνες κ τους "Ελληνες" να φωναξουν απο χαρα...

Ειναι η μοναδικη ομαδα που ξεκιναει καποια διοργανωση παντα μεσα στα φαβορι. Που καθε Σαββατοκυριακο επαιζαν σε μισοαδεια γηπεδα.

Κ ας μας εχει χαρισει το μπασκετ τις περ/ρες κ μεγαλυτερες επιτυχιες.


Ενα μεγαλο ευχαριστω κ απο μενα.
Που μου δειχνουν οτι σε αυτη τη χωρα υπαρχουν ακομα μερικοι προβεβλημενοι ανθρωποι που εχουν ιδεες ιδανικα κ πιστευουν στον εαυτο τους


Θα ειναι μεγαλη ντροπη αν κερδισουμε την κυριακη κ δεν παραλυσει η χωρα. Εκτος κ αν γιορταζουμε πιο πολυ την Eurovision απο το Πακγοσμιο στο μπασκετ
Θα ειναι ακομα μεγαλυτερη ομως η ντροπη, αν χασουμε κ δεν τους υποδεχτουμε οπως τους αξιζει στο αεροδρομιο. Αν δεν τους φερουνε στα χερια απο το αεροδρομιο στο ΠΑναθηναικο σταδιο ακομα κ με το ασημενιο μεταλιο στο λαιμο.

[H.A.Balafoutre]

Θα συμφωνήσω με αυτά που λέτε.

Κυρίως δε για την ταπεινοφροσύνη και την συνέπεια σε μια ιδέα.

Ο αθλητισμός είναι τεράστια ιδέα.

Ο ομαδικός αθλητισμός είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Για το μπάσκετ έχω να πω πως όταν το 1995 κερδίζαμε το παγκόσμιο νέων ανετότατα, τότε τα έννιωσα όλα αυτά που λέτε.

Αυτό το παγκόσμιο και φυσικά το ευρωπαϊκό πρίν ένα χρόνο, ήταν απλώς θέμα χρόνου να τα κατακτήσουμε.

Πιστεύω πως αυτή η γενιά παιδιών-αθλητών θα γίνουν ΚΑΙ παγκόσμιοι. Έτσι απλά.