idi
03/06/2004, 13:53
Πριν αρχίσω θα ’θελα να καθησυχάσω τα φιλαράκια μου: Είμαι μια χαρά στην υγειά μου, ο ίδιος παλιό-μαλάκας που ξέρατε και η Ζόρικη είναι μια χαρά επίσης... νταξ ξεπαρθενιαστικε στης γκαντεμιές αλλά μικρό το κακο.. λίγες γρατζουνιτσες δίνουν γοητεία. (Λέμε τώρα καμιά μαλακία να ανεβεί το ηθικό)
Όλα άρχισαν την Τετάρτη 26/5/04. την ημέρα που συνέβησαν δυο πολύ ευχάριστα γεγονότα: Το ένα ήταν ότι ήρθε στα χέρια μου το μηχανάκι που ονειρευόμουν, που έχω ερωτευθεί παραφορά, που με ανατριχιάζει, που με αρρωσταίνει και που σας τα έπρηξα τόσο καιρό με το να το αναφέρω σε σχετικά και άσχετα ποστ.. Το δεύτερο γεγονός είναι προσωπικό και να μη σας νοιάζει κουτσομπόληδες...
Από τότε και μέχρι το Σάββατο ζούσα σε μια νιρβάνα, και φυσικά με χάσαν φίλοι και γνωστοί... Γιατί άραγε.... Αφού όλη μέρα στους δρόμους ήμουν ρε χαζά... καβαλώντας τη Ζόρικη και κάνοντας μαζί της πρακτική εξάσκηση στη Ταντρα και τις άλλες μυστικές αρχαίες τέχνες του έρωτα που έμαθα στην ανατολή.
Το Σάββατο ξημερώματα, με τη τσίμπλα στο μάτι και δεν έβλεπα την ώρα να ξανακαβαλισω τη Ζόρικη... Τι κι αν το κολαράκι μου είχε πιαστεί από τα ατέλειωτα χιλιόμετρα και την αφιλόξενη σκληρή σέλα, τι και αν το σβέρκο ήταν πιασμένο, τι και αν είχα κοιμηθεί μόλις λίγες ωρίτσες... Αυτή τη φορά η αφορμή ήταν να πάω τη κοπέλα μου (φιλιά κουκλί...) στο σπίτι της. Φοράω το δερμάτινο τις μπότες τα γάντια και το κράνος, και βουρ...
Είμαι, ξανά, στο παράδεισο... εγώ και το κουκλί καβάλα στη Ζόρικη στους ερήμους δρόμους της Αθήνας, οι εξατμίσεις γουργουρίζουν γλυκά, ο ήλιος μόλις έχει κάνει την εμφάνιση του... τα πουλιά κελαηδούν και εχμμμμμ ξέφυγα.... Τεσπα...
Λόγο στρωσίματος πάω χαλαρά ...σε ρυθμούς απολαυστικούς, που τόσο καιρό λόγο άγχους, κατεβασμένης ψυχολογίας και κυκλοφοριακής συμφόρησης δεν είχα ανακαλύψει...
Στο γυρισμό και στη παράκαμψη έξω από το «στάδιο ειρήνης και φιλίας», στα γνωστά διαχωριστικά που έχουν βάλει ανάμεσα στις λωρίδες, (για όσους δε γνωρίζουν είναι κάτι τσιμεντένιοι ογκόλιθοι σε ορθογώνιο σχήμα που πάνω τους στηρίζεται .. ενίοτε και όρθια ένα κυματιστό τοίχακι από λαμαρίνα) και στιγμιαία την προσοχή μου αποσπά το χώμα που έχει μαζευτεί στην άκρη κάτω από αυτά τα διαχωριστικά... λέω μέσα μου «αν πατήσεις πάνω, Τη Γάμησες»...
Και ξάφνιασα χωρίς να καταλάβω πως, και χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος (υπερβολική ολισθηρότητα ή υπερβολική ταχύτητα αφού όπως είπα παραπάνω πάω χαλαρά και εξάλλου το στρώνω το εργαλείο...) βρίσκομαι ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ στην άκρη και παλεύω να παραμείνω όρθιος... γαμωτ... γαμωτ... γαμωτ...
Τελικά δε τη γλιτώνω εντελώς και ξύνω στο το τσιμεντένιο διαχωριστικό με τη μπότα μου, σαν να ήθελα να προστατεύσω τη ζόρικη από τραυματισμό και το τιμονι/καθρεπτη/μανετα στη λαμαρινά...
Όχι δεν έπεσα και ήδη κλάσματα δευτερόλεπτου μετά αισθάνομαι (και μεταξύ μας ... είμαι) Τ-υ-χ-ε-ρ-ό-ς.
Αργότερα κατάλαβα ότι κάτι δε πάει καλά καθώς δεν αισθανόμουν το αριστερό μου ποδι. Κάνω στην άκρη και βάζω μηχανή στο σταντ. Κοιτάω κάτω. Η Μπότα έχει καταστραφεί εντελώς και αίμα βγαίνει από μια από τις τρύπες που άνοιξε η επαφή με το τσιμέντο... χωρίς να το σκεφτώ και πολύ καβαλάω τη Ζόρικη, και φεύγω για το σπίτι. Λόγο του πόνου στο πόδι, δε θυμάμαι πολλά πράγματα άλλα θυμάμαι ότι είχα μόνο ένα πράγμα στο μυαλό μου: να φτάσω σπίτι. Ελάχιστες φορές μπόρεσα να αλλάξω ταχύτητα, Μάλον την έβγαλα μέχρι το σπίτι με 3η στο σασμάν τεσπα να μη πολυλογω εφτασα ασφαλης, πηρα τηλεφοβνο τον αδελφο μου και περιμενα να ερθει να με παει στο νοσοκομειο. Με βάζουν σε ένα κρεβάτι και περιμένω....
Και εκεί όλα αλλάζουν ... όλα αρχίζουν και γυρνάνε στο μυαλό μου... Μιλάω στον εαυτό μου...
Τι-μαλάκα-είναι!!! Πως είναι δυνατόν να φας τα μούτρα σου ρε παπάρα πηγαίνοντας κάτω από 50 χλμ??? Και τελοσπάντων τι πίνεις ρε φίλε γμτ???
Η συζήτηση με το γιατρό και τους νοσηλευτές με επαναφέρει στη τάξη. Ξανά μιλάω στον εαυτό μου... Τι μιλάς ρε μαλάκα, μια γρατζουνιά και μερικά ράμματα έπαθες... τι να πούνε τα άλλα παιδιά που είναι στην εντατική η ακόμα χειρότερα... άσε δε το αναφέρω καν... Πες ευχαριστώ που δεν είχαμε χειρότερα ρε παπάρα ...και μόκο.
Αλήθεια, τι άπληστοι που είμαστε μερικές φορές... τα έχουμε όλα, την υγειά μας, τους φίλους μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τα υλικά αγαθά ... και όμως πάντα κάτι μας λείπει ή κάτι μας στεναχωρεί. Γιατί? Thiz iz the question…
Από το Σάββατο είχα να καβαλήσω τη Ζόρικη. Σήμερα δεν άντεξα άλλο και φόρεσα παπούτσια έστω και με τα ράμματα, και ήρθα στο γραφείο...
Από το Σάββατο ζω αλλιώς τη κάθε στιγμή. Όχι Γιατί ήταν η πρώτη μου ατυχία μου (κάθε άλλο ..), αλλά επειδή ήταν η πρώτη φορά που κάθισα και σκέφτηκα θετικά, και είδα τα πράγματα από την αισιόδοξη πλευρά τους...
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ, ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΚΛΕΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσένα... ξέρεις εσύ...
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε παιδιά που ξέρω μια βδομάδα μόνο και όμως κατάφεραν σε τόσο μικρό διάστημα να κερδίσουν τη συμπάθεια μου με τη συμπαράσταση που μου δείξανε... Μάκη, Γιώργο, Βιβή, Ηλία, Τάνυα, και τα άλλα παιδιά... να είστε όλοι κάλα.
Όλα άρχισαν την Τετάρτη 26/5/04. την ημέρα που συνέβησαν δυο πολύ ευχάριστα γεγονότα: Το ένα ήταν ότι ήρθε στα χέρια μου το μηχανάκι που ονειρευόμουν, που έχω ερωτευθεί παραφορά, που με ανατριχιάζει, που με αρρωσταίνει και που σας τα έπρηξα τόσο καιρό με το να το αναφέρω σε σχετικά και άσχετα ποστ.. Το δεύτερο γεγονός είναι προσωπικό και να μη σας νοιάζει κουτσομπόληδες...
Από τότε και μέχρι το Σάββατο ζούσα σε μια νιρβάνα, και φυσικά με χάσαν φίλοι και γνωστοί... Γιατί άραγε.... Αφού όλη μέρα στους δρόμους ήμουν ρε χαζά... καβαλώντας τη Ζόρικη και κάνοντας μαζί της πρακτική εξάσκηση στη Ταντρα και τις άλλες μυστικές αρχαίες τέχνες του έρωτα που έμαθα στην ανατολή.
Το Σάββατο ξημερώματα, με τη τσίμπλα στο μάτι και δεν έβλεπα την ώρα να ξανακαβαλισω τη Ζόρικη... Τι κι αν το κολαράκι μου είχε πιαστεί από τα ατέλειωτα χιλιόμετρα και την αφιλόξενη σκληρή σέλα, τι και αν το σβέρκο ήταν πιασμένο, τι και αν είχα κοιμηθεί μόλις λίγες ωρίτσες... Αυτή τη φορά η αφορμή ήταν να πάω τη κοπέλα μου (φιλιά κουκλί...) στο σπίτι της. Φοράω το δερμάτινο τις μπότες τα γάντια και το κράνος, και βουρ...
Είμαι, ξανά, στο παράδεισο... εγώ και το κουκλί καβάλα στη Ζόρικη στους ερήμους δρόμους της Αθήνας, οι εξατμίσεις γουργουρίζουν γλυκά, ο ήλιος μόλις έχει κάνει την εμφάνιση του... τα πουλιά κελαηδούν και εχμμμμμ ξέφυγα.... Τεσπα...
Λόγο στρωσίματος πάω χαλαρά ...σε ρυθμούς απολαυστικούς, που τόσο καιρό λόγο άγχους, κατεβασμένης ψυχολογίας και κυκλοφοριακής συμφόρησης δεν είχα ανακαλύψει...
Στο γυρισμό και στη παράκαμψη έξω από το «στάδιο ειρήνης και φιλίας», στα γνωστά διαχωριστικά που έχουν βάλει ανάμεσα στις λωρίδες, (για όσους δε γνωρίζουν είναι κάτι τσιμεντένιοι ογκόλιθοι σε ορθογώνιο σχήμα που πάνω τους στηρίζεται .. ενίοτε και όρθια ένα κυματιστό τοίχακι από λαμαρίνα) και στιγμιαία την προσοχή μου αποσπά το χώμα που έχει μαζευτεί στην άκρη κάτω από αυτά τα διαχωριστικά... λέω μέσα μου «αν πατήσεις πάνω, Τη Γάμησες»...
Και ξάφνιασα χωρίς να καταλάβω πως, και χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος (υπερβολική ολισθηρότητα ή υπερβολική ταχύτητα αφού όπως είπα παραπάνω πάω χαλαρά και εξάλλου το στρώνω το εργαλείο...) βρίσκομαι ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ στην άκρη και παλεύω να παραμείνω όρθιος... γαμωτ... γαμωτ... γαμωτ...
Τελικά δε τη γλιτώνω εντελώς και ξύνω στο το τσιμεντένιο διαχωριστικό με τη μπότα μου, σαν να ήθελα να προστατεύσω τη ζόρικη από τραυματισμό και το τιμονι/καθρεπτη/μανετα στη λαμαρινά...
Όχι δεν έπεσα και ήδη κλάσματα δευτερόλεπτου μετά αισθάνομαι (και μεταξύ μας ... είμαι) Τ-υ-χ-ε-ρ-ό-ς.
Αργότερα κατάλαβα ότι κάτι δε πάει καλά καθώς δεν αισθανόμουν το αριστερό μου ποδι. Κάνω στην άκρη και βάζω μηχανή στο σταντ. Κοιτάω κάτω. Η Μπότα έχει καταστραφεί εντελώς και αίμα βγαίνει από μια από τις τρύπες που άνοιξε η επαφή με το τσιμέντο... χωρίς να το σκεφτώ και πολύ καβαλάω τη Ζόρικη, και φεύγω για το σπίτι. Λόγο του πόνου στο πόδι, δε θυμάμαι πολλά πράγματα άλλα θυμάμαι ότι είχα μόνο ένα πράγμα στο μυαλό μου: να φτάσω σπίτι. Ελάχιστες φορές μπόρεσα να αλλάξω ταχύτητα, Μάλον την έβγαλα μέχρι το σπίτι με 3η στο σασμάν τεσπα να μη πολυλογω εφτασα ασφαλης, πηρα τηλεφοβνο τον αδελφο μου και περιμενα να ερθει να με παει στο νοσοκομειο. Με βάζουν σε ένα κρεβάτι και περιμένω....
Και εκεί όλα αλλάζουν ... όλα αρχίζουν και γυρνάνε στο μυαλό μου... Μιλάω στον εαυτό μου...
Τι-μαλάκα-είναι!!! Πως είναι δυνατόν να φας τα μούτρα σου ρε παπάρα πηγαίνοντας κάτω από 50 χλμ??? Και τελοσπάντων τι πίνεις ρε φίλε γμτ???
Η συζήτηση με το γιατρό και τους νοσηλευτές με επαναφέρει στη τάξη. Ξανά μιλάω στον εαυτό μου... Τι μιλάς ρε μαλάκα, μια γρατζουνιά και μερικά ράμματα έπαθες... τι να πούνε τα άλλα παιδιά που είναι στην εντατική η ακόμα χειρότερα... άσε δε το αναφέρω καν... Πες ευχαριστώ που δεν είχαμε χειρότερα ρε παπάρα ...και μόκο.
Αλήθεια, τι άπληστοι που είμαστε μερικές φορές... τα έχουμε όλα, την υγειά μας, τους φίλους μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τα υλικά αγαθά ... και όμως πάντα κάτι μας λείπει ή κάτι μας στεναχωρεί. Γιατί? Thiz iz the question…
Από το Σάββατο είχα να καβαλήσω τη Ζόρικη. Σήμερα δεν άντεξα άλλο και φόρεσα παπούτσια έστω και με τα ράμματα, και ήρθα στο γραφείο...
Από το Σάββατο ζω αλλιώς τη κάθε στιγμή. Όχι Γιατί ήταν η πρώτη μου ατυχία μου (κάθε άλλο ..), αλλά επειδή ήταν η πρώτη φορά που κάθισα και σκέφτηκα θετικά, και είδα τα πράγματα από την αισιόδοξη πλευρά τους...
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ, ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΚΛΕΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσένα... ξέρεις εσύ...
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε παιδιά που ξέρω μια βδομάδα μόνο και όμως κατάφεραν σε τόσο μικρό διάστημα να κερδίσουν τη συμπάθεια μου με τη συμπαράσταση που μου δείξανε... Μάκη, Γιώργο, Βιβή, Ηλία, Τάνυα, και τα άλλα παιδιά... να είστε όλοι κάλα.