Alkis
12/10/2006, 04:30
Άμα περάσει λίγο ο καιρός, το σκέφτεσαι και λες τι βλάκας που είμουν. Όταν το ξαναζείς, χαίρεσαι που σου ξανασυμβαίνει.
Και στις δυο φορές, λες, τι γίνεται εδώ πέρα, τι έπρεπε να είχα κάνει και τι όχι, και δωσ' του ξανά τα ίδια και τα ίδια να στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου όλη μέρα.
Άλλοτε κουράζεσαι και βαριέσαι, και λες δεν μαμιέται που θα κάτσω εγώ να βασανίζω το κεφάλι μου! Και στο καπάκι βλέπεις ότι δεν σου βγαίνει ακριβώς αυτό, αλλά κάποιες άμυνες απέναντι στις άσχημες σκέψεις του μυαλού σου. Και ξαφνικά γίνεσαι γλυκός, και εστιάζεις στο συναίσθημα που λέγεται Έρωτας.
Πλέον δεν μετανιώνεις, ότι κι αν προκύψει, απλά χαίρεσαι όταν σου συνέβη ότι το ένιωσες, η αύρα σου φώτισε τα πάντα, έκανε τα μαύρα άσπρα, συνηδειτοποίησες ότι το έχεις ακόμα μέσα σου, που τελικά η προηγούμενη φορά που το ένιωσες πριν πολλά χρόνια δεν ήταν η τελευταία, δεν έχασες απο την καρδιά σου ίσως το σημαντικότερο πράγμα.
Σαν να πλακώνεσαι στις βιταμίνες, μόνο που αυτές τις παράγει ο οργανισμός σου, το χαμόγελο σκάει μόνο του και είναι διαπεραστικό, το σπίτι σου το βλέπεις μόνο για να πέσεις για ύπνο.
Θες να σηκωθείς και να φύγεις από τη δουλειά σου, να ξεχυθείς στους δρόμους για να χωθείς μέσα στον αέρα.
Σου κολάει και ένα συγκεκριμένο κομμάτι μουσικής, που νόμιζες ότι γράφτηκε μόνο για σένα και μαζί και τα δικαιώματα. Το ταυτίζεις με αυτό που σου συμβαίνει, το ακούς 500 φορές την ημέρα, σου τονώνει το όμορφο συναίσθημα. Αλλά κάτι λείπει έτσι; Μπορεί να σου αρέσει το τραγούδι, αλλά από μόνο του σε καμία περίπτωση δεν θα το άκουγες τόσο πολύ.
Εκεί θα έρθει η καρδιά σου και θα σου φτιάξει με μεγάλη μαεστρία ένα καταπληκτικό video clipάκι με διάφορες στιγμές ή εικόνες έστω κι αν είναι ελάχιστες, που περιμένουν με ανυπομονησία να ξυπνήσουν στο μυαλό σου, από αυτό το όμορφο πλάσμα που μέσα στις τόσες χιλιάδες σε ανάγκασε να εστιάσεις λες και ήταν μόνο αυτό και πίσω του το τίποτα.
Η καρδιά μου όμως δεν είναι εδώ. Είναι αλλού και εκπέμπει σήματα sos: “Είμαι εδώ, κοίτα που είμαι, με βλέπεις, να, τότε που είδες την τάδε; Να, κοίτα, γι αυτή σου λέω. Εδώ είμαι. Μαζί της. Άντε, τι θα γίνει;” Δύσκολη περίπτωση. Διότι χρειάζεται και ανταπόκριση. Δεν μπορείς να πάς να πάρεις με το ζόρι την καρδιά σου πίσω. Πρέπει να γίνει μια “τίμια” ανταλλαγή. Και πρέπει να θέλει αυτό το λαμπερό δέντρο στη μέση του μαύρου δάσους να την κάνει.
Αν όλα πάνε καλά, θα έχεις την χαρά να βλέπεις την καρδιά σου για όσο καιρό διαρκέσει αυτή η ομορφιά. Όπως και να έχει όμως, ποτέ δεν θα την πάρεις πίσω. Παρ' το απόφαση.
Γιατί αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν θα την ξαναδείς ποτέ. Κάνε κουράγιο, και με την πρώτη ευκαιρία σήκω φύγε από τη δουλειά, ξεχύσου στο δρόμο, άκουσε μόνο τη δική του μουσική, αγρίεψε λίγο το βλέμμα σου, ζήτα από τον αέρα να μπει δροσερός στη μυαλό σου, να φυσήξει δυνατά να διώξει τα χαλάσματα μακρια στο γκρεμό που οδηγάς δίπλα του, αυτόν που ποτέ δεν θες να βρεθείς εκεί. Σταμάτα στο πουθενά, μάζεψε ότι σκουπιδάκια που δεν μπόρεσε να πάρει ο αέρας μαζί του, πάρε μια βαθιά ανάσα, και ούρλιαξε δυνατά. Τα σκουπιδάκια έφυγαν. Μια νέα καρδιά άρχισε να δημιουργείται, και μεγαλώνοντας θα διαβάζει όλα τα βιβλία που είχε γράψει και αφήσει η προηγούμενη.
Γυρνάς πίσω, βρίσκεις 1-2 φίλους που είναι μοναδικοί, και σε βοηθούν να προσγειωθείς ομαλά όπως κανείς άλλος δεν ξέρει.
Γυρνάς σπίτι αλλά κάτι νιώθεις ότι σου χαλάει τη φόρα προς την ανάκτηση. Το νιώθεις αλλά αργείς να το δεις. Τα πολύχρωμα μπαλόνια γίνανε κάτι μικρά κόκκινα βαρυδάκια. Από αυτά που είναι πολύ μικρά, αλλά άμα τα φας στο κεφάλι θέλεις να σκοτώσεις αυτόν που στα 'ριξε. Είναι λίγο σκόρπια στο σπίτι.
Με λίγη υπομονή θα τα μαζέψεις, δεν θα τα πετάξεις, θα τα φυλάξεις καλά σε ένα κουτάκι. Το πολύ να υπάρχουν 1,2 ή και κανένα άλλο κουτί δίπλα του. Γιατί όταν θα μεγαλώσει η μικρή σου καρδιά, θα στα ζητήσει.
Και στις δυο φορές, λες, τι γίνεται εδώ πέρα, τι έπρεπε να είχα κάνει και τι όχι, και δωσ' του ξανά τα ίδια και τα ίδια να στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου όλη μέρα.
Άλλοτε κουράζεσαι και βαριέσαι, και λες δεν μαμιέται που θα κάτσω εγώ να βασανίζω το κεφάλι μου! Και στο καπάκι βλέπεις ότι δεν σου βγαίνει ακριβώς αυτό, αλλά κάποιες άμυνες απέναντι στις άσχημες σκέψεις του μυαλού σου. Και ξαφνικά γίνεσαι γλυκός, και εστιάζεις στο συναίσθημα που λέγεται Έρωτας.
Πλέον δεν μετανιώνεις, ότι κι αν προκύψει, απλά χαίρεσαι όταν σου συνέβη ότι το ένιωσες, η αύρα σου φώτισε τα πάντα, έκανε τα μαύρα άσπρα, συνηδειτοποίησες ότι το έχεις ακόμα μέσα σου, που τελικά η προηγούμενη φορά που το ένιωσες πριν πολλά χρόνια δεν ήταν η τελευταία, δεν έχασες απο την καρδιά σου ίσως το σημαντικότερο πράγμα.
Σαν να πλακώνεσαι στις βιταμίνες, μόνο που αυτές τις παράγει ο οργανισμός σου, το χαμόγελο σκάει μόνο του και είναι διαπεραστικό, το σπίτι σου το βλέπεις μόνο για να πέσεις για ύπνο.
Θες να σηκωθείς και να φύγεις από τη δουλειά σου, να ξεχυθείς στους δρόμους για να χωθείς μέσα στον αέρα.
Σου κολάει και ένα συγκεκριμένο κομμάτι μουσικής, που νόμιζες ότι γράφτηκε μόνο για σένα και μαζί και τα δικαιώματα. Το ταυτίζεις με αυτό που σου συμβαίνει, το ακούς 500 φορές την ημέρα, σου τονώνει το όμορφο συναίσθημα. Αλλά κάτι λείπει έτσι; Μπορεί να σου αρέσει το τραγούδι, αλλά από μόνο του σε καμία περίπτωση δεν θα το άκουγες τόσο πολύ.
Εκεί θα έρθει η καρδιά σου και θα σου φτιάξει με μεγάλη μαεστρία ένα καταπληκτικό video clipάκι με διάφορες στιγμές ή εικόνες έστω κι αν είναι ελάχιστες, που περιμένουν με ανυπομονησία να ξυπνήσουν στο μυαλό σου, από αυτό το όμορφο πλάσμα που μέσα στις τόσες χιλιάδες σε ανάγκασε να εστιάσεις λες και ήταν μόνο αυτό και πίσω του το τίποτα.
Η καρδιά μου όμως δεν είναι εδώ. Είναι αλλού και εκπέμπει σήματα sos: “Είμαι εδώ, κοίτα που είμαι, με βλέπεις, να, τότε που είδες την τάδε; Να, κοίτα, γι αυτή σου λέω. Εδώ είμαι. Μαζί της. Άντε, τι θα γίνει;” Δύσκολη περίπτωση. Διότι χρειάζεται και ανταπόκριση. Δεν μπορείς να πάς να πάρεις με το ζόρι την καρδιά σου πίσω. Πρέπει να γίνει μια “τίμια” ανταλλαγή. Και πρέπει να θέλει αυτό το λαμπερό δέντρο στη μέση του μαύρου δάσους να την κάνει.
Αν όλα πάνε καλά, θα έχεις την χαρά να βλέπεις την καρδιά σου για όσο καιρό διαρκέσει αυτή η ομορφιά. Όπως και να έχει όμως, ποτέ δεν θα την πάρεις πίσω. Παρ' το απόφαση.
Γιατί αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν θα την ξαναδείς ποτέ. Κάνε κουράγιο, και με την πρώτη ευκαιρία σήκω φύγε από τη δουλειά, ξεχύσου στο δρόμο, άκουσε μόνο τη δική του μουσική, αγρίεψε λίγο το βλέμμα σου, ζήτα από τον αέρα να μπει δροσερός στη μυαλό σου, να φυσήξει δυνατά να διώξει τα χαλάσματα μακρια στο γκρεμό που οδηγάς δίπλα του, αυτόν που ποτέ δεν θες να βρεθείς εκεί. Σταμάτα στο πουθενά, μάζεψε ότι σκουπιδάκια που δεν μπόρεσε να πάρει ο αέρας μαζί του, πάρε μια βαθιά ανάσα, και ούρλιαξε δυνατά. Τα σκουπιδάκια έφυγαν. Μια νέα καρδιά άρχισε να δημιουργείται, και μεγαλώνοντας θα διαβάζει όλα τα βιβλία που είχε γράψει και αφήσει η προηγούμενη.
Γυρνάς πίσω, βρίσκεις 1-2 φίλους που είναι μοναδικοί, και σε βοηθούν να προσγειωθείς ομαλά όπως κανείς άλλος δεν ξέρει.
Γυρνάς σπίτι αλλά κάτι νιώθεις ότι σου χαλάει τη φόρα προς την ανάκτηση. Το νιώθεις αλλά αργείς να το δεις. Τα πολύχρωμα μπαλόνια γίνανε κάτι μικρά κόκκινα βαρυδάκια. Από αυτά που είναι πολύ μικρά, αλλά άμα τα φας στο κεφάλι θέλεις να σκοτώσεις αυτόν που στα 'ριξε. Είναι λίγο σκόρπια στο σπίτι.
Με λίγη υπομονή θα τα μαζέψεις, δεν θα τα πετάξεις, θα τα φυλάξεις καλά σε ένα κουτάκι. Το πολύ να υπάρχουν 1,2 ή και κανένα άλλο κουτί δίπλα του. Γιατί όταν θα μεγαλώσει η μικρή σου καρδιά, θα στα ζητήσει.