Alkis
22/11/2006, 01:20
Όλο χαμόγελα, άνεση, ωχ αδερφισμός, χαχά, χουχού, χαρές και πανηγύρια, όλα καλά, περνάμε πάρα πολύ ωραία σήμερα...
Μια μάσκα που πιάνει σε πολλούς, και εδώ έρχεται το γνωστό εξυπνάδι: “Χαμογέλα, κάνει τους άλλους να ανησυχούν”. Έχεις την εντύπωση ότι αν το κάνεις επειδή ακριβώς θα ανησυχήσει τους άλλους, σημαίνει ότι χαμογελάς; Όχι δα.
Αν το παίζεις άνετη, νομίζεις ότι αυτό που φαίνεται παντού, είναι ότι είσαι άνετη; Αυτός που το παίζει, κι αυτός που είναι, φαίνονται, κι αλίμονό σου αν βρεθείτε δίπλα-δίπλα, κάηκες.
Γιατί σου αρέσει να νομίζεις; Γιατί σου αρέσει να δείχνεις; Να δείξεις τι; Το ανύπαρκτο; Πόσο έχεις την εντύπωση ότι θα κρατήσει;
Τι είπες; Μπορεί να πληγωθείς; Γιατί; Τι είσαι στο κάτω κάτω επειδή μπορεί να πληγωθείς; Άνθρωπος δεν είσαι; Αν δεν πονέσεις, πως θα λάβει αξία η χαρά, η ζωή;
Δείχνεις δυνατή έτσι; Αχ καημένη μου... πόσο θα διαρκέσει αυτή η δυστυχία που κρατάς, πιο πολύ ίσως από αυτήν που πραγματικά περνάς; Για πόσο ακόμα θα σε γεμίζει με πληγές αυτή η αγκάθινη μάσκα που επέλεξες να φοράς επ' αόριστον;
Το πέτρινο χαμόγελο που χάραξες στο προσωπείο της “δύναμης” δεν είναι τόσο λαμπερό όσο πιστεύεις... τις στιγμές που θες να το βγάλεις για να πάρεις μια ανάσα, φαίνεται η καρδούλα σου...
σε πολύ περισσότερους απ' ότι φαντάζεσαι. Και είναι τόσο όμορφη, τόσο φωτεινή, τόσο ενεργή, και τόσο ζωντανή!
Αυτοί που λαχταρούσαν το προσωπείο, θα γελάσουν μαζί σου, θα σε χλευάσουν, θα σε πατήσουν, σε κάθε ευκαρία που θα τους δωθεί. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Θα σε βάλουν κάτω, και θα σου τραβάνε τη μάσκα, θα στη βγάλουν... θα την ξεσκίζουν... και μετά θα μοιραστούν τα κομμάτια της μεταξύ τους, τραγουδώντας και γελώντας, για να κρύψουν ακόμα περισσότερο την πραγματικότητα που τους τρώει σαν σαράκι, προβάλωντας ακόμα πιο πολύ την δική τους μάσκα “δύναμης”, “ανεξαρτησίας” και “χαράς”. Θα πάρουν “δύναμη” από τον δικό σου πόνο...
Και τότε, όπως θα έχεις συνηθίσει να χαλαρώνεις και να γίνεσαι όλο και πιο αδύναμη πίσω από τα ξύλινα τοίχη που είχες μάθει να αναπνέεις, θα βρεθείς ξαφνικά στην κόλαση. Και μην νομίζεις ότι αυτό είναι όλο. Η πονεμένη σου καρδιά, τόσο τρυφερή όσο ποτέ, θα είναι πλέον έξω από κάθε προστασία. Μόνη της στο κρύο, τη ζέστη, μόνη της στην έρημο του πόνου, με τα κοράκια να κάνουν κύκλους για ώρες από πάνω, μέχρι να ξεψυχήσει και να στην κατασπαράξουν...
Σοβαρά τώρα... αυτό θέλεις; Αυτό σ΄ αρέσει; Λυπάμαι...
Μια μάσκα που πιάνει σε πολλούς, και εδώ έρχεται το γνωστό εξυπνάδι: “Χαμογέλα, κάνει τους άλλους να ανησυχούν”. Έχεις την εντύπωση ότι αν το κάνεις επειδή ακριβώς θα ανησυχήσει τους άλλους, σημαίνει ότι χαμογελάς; Όχι δα.
Αν το παίζεις άνετη, νομίζεις ότι αυτό που φαίνεται παντού, είναι ότι είσαι άνετη; Αυτός που το παίζει, κι αυτός που είναι, φαίνονται, κι αλίμονό σου αν βρεθείτε δίπλα-δίπλα, κάηκες.
Γιατί σου αρέσει να νομίζεις; Γιατί σου αρέσει να δείχνεις; Να δείξεις τι; Το ανύπαρκτο; Πόσο έχεις την εντύπωση ότι θα κρατήσει;
Τι είπες; Μπορεί να πληγωθείς; Γιατί; Τι είσαι στο κάτω κάτω επειδή μπορεί να πληγωθείς; Άνθρωπος δεν είσαι; Αν δεν πονέσεις, πως θα λάβει αξία η χαρά, η ζωή;
Δείχνεις δυνατή έτσι; Αχ καημένη μου... πόσο θα διαρκέσει αυτή η δυστυχία που κρατάς, πιο πολύ ίσως από αυτήν που πραγματικά περνάς; Για πόσο ακόμα θα σε γεμίζει με πληγές αυτή η αγκάθινη μάσκα που επέλεξες να φοράς επ' αόριστον;
Το πέτρινο χαμόγελο που χάραξες στο προσωπείο της “δύναμης” δεν είναι τόσο λαμπερό όσο πιστεύεις... τις στιγμές που θες να το βγάλεις για να πάρεις μια ανάσα, φαίνεται η καρδούλα σου...
σε πολύ περισσότερους απ' ότι φαντάζεσαι. Και είναι τόσο όμορφη, τόσο φωτεινή, τόσο ενεργή, και τόσο ζωντανή!
Αυτοί που λαχταρούσαν το προσωπείο, θα γελάσουν μαζί σου, θα σε χλευάσουν, θα σε πατήσουν, σε κάθε ευκαρία που θα τους δωθεί. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Θα σε βάλουν κάτω, και θα σου τραβάνε τη μάσκα, θα στη βγάλουν... θα την ξεσκίζουν... και μετά θα μοιραστούν τα κομμάτια της μεταξύ τους, τραγουδώντας και γελώντας, για να κρύψουν ακόμα περισσότερο την πραγματικότητα που τους τρώει σαν σαράκι, προβάλωντας ακόμα πιο πολύ την δική τους μάσκα “δύναμης”, “ανεξαρτησίας” και “χαράς”. Θα πάρουν “δύναμη” από τον δικό σου πόνο...
Και τότε, όπως θα έχεις συνηθίσει να χαλαρώνεις και να γίνεσαι όλο και πιο αδύναμη πίσω από τα ξύλινα τοίχη που είχες μάθει να αναπνέεις, θα βρεθείς ξαφνικά στην κόλαση. Και μην νομίζεις ότι αυτό είναι όλο. Η πονεμένη σου καρδιά, τόσο τρυφερή όσο ποτέ, θα είναι πλέον έξω από κάθε προστασία. Μόνη της στο κρύο, τη ζέστη, μόνη της στην έρημο του πόνου, με τα κοράκια να κάνουν κύκλους για ώρες από πάνω, μέχρι να ξεψυχήσει και να στην κατασπαράξουν...
Σοβαρά τώρα... αυτό θέλεις; Αυτό σ΄ αρέσει; Λυπάμαι...