jimbar
13/12/2006, 16:37
Αυτά είναι γεγονότα του Αυγούστου 2004. Ο καινούργιος δρόμος (λέγεται και «Εθνική Λαυρίου») Αθήνας - Λαυρίου.
Ένα σημείο που δεν θυμάμαι πολύ καλά σε ένα τροχαίο που δεν θα έπρεπε να είχε διαδραματιστεί. Η ιστορία μου είναι και διαθήκη, και φόρος τιμής όσων δεν είναι εδώ σήμερα να πουν την δική τους ιστορία, να λάβουν απάντηση για το δικό τους άοσμο και άχρωμο «γιατί». Φόρος τιμής για τις αυτές ψυχές που μας κοιτούν και μας συντροφεύουν στις σκέψεις μας.
Για να μοιραστώ αυτή την ιστορία θα πρέπει να την πω από την αρχή. Το θέμα είναι .. που πραγματικά είναι η αρχή; Όμως θα το κάνω διότι στην ουσία πρέπει να μάθουν οι νεότεροι και να θυμόμαστε οι παλαιοί. Ένα τροχαίο, πολύς πόνος, πολύ μοναξιά και πολύ αγάπη από πολλά και αγαπημένα πρόσωπα του moto.gr. Στην ουσία ανήκω στους τυχερούς που την γλιτώσανε. Οι άλλοι;
Λίγο πολύ, όλοι μας χάσαμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο και, για πολλούς από μας είχαμε και την «δική μας» ιστορία. Όμως το ουσιαστικότερο είναι, το τι έχει απομείνει. Άκουσα πολλούς να λένε «.. και τι έγινε ρε μεγάλε; Ο πρώτος είσαι που έπεσες και τα έσπασες σχεδόν όλα; Η «μαγκιά» είναι να ξανακαβαλίσεις και να μην φοβηθείς..»
Εγώ θυμάμαι το τροχαίο μου κάθε μέρα, διότι με την μετατόπιση σπονδύλων μου, νιώθω πολύ καλά το πάθος μου και τον καθημερινό πόνο που μου ασκεί, διότι αρνούμαι να αφήσω τον «κουβά» μου (όπως αποκαλώ το Transalpάκι μου).
Ασχέτως αν χρειάστηκε να αγοράσω αυτοκίνητο, χαιρετώ κάθε μοτοσικλετιστή στις εθνικές οδούς και ακόμη «πλαγιάζω» στις στροφές ασχέτως αν κάθομαι σε δερμάτινη καρέκλα και αν το τιμόνι μου είναι πλέον στρογγυλό. Μετά από κάθε αυτοκινητιστική μου βόλτα, παραμελώ τον πόνο μου για λίγα μέτρα, ξανακαβαλώ την μηχανή μου για να «εισπνεύσουν» αέρα οι πνεύμονές μου και να ζωγραφιστεί το χαμόγελο χαράς στο πρόσωπό μου.
Ήθελα σήμερα, μετά από τόσο πολύ καιρό απουσίας από το site και τον μοτοσικλετιστηκό χώρο, να αφιερώσω, ως δείγμα της ταπεινής μου συμπόνιας, σε όλες αυτές τις αδικοχαμένες ψυχές, τον δικό μου σεβασμό στο πρόσωπό τους (γνωστούς και μη) και να ευχηθώ να είναι καλά εκεί που είναι και κάποια μέρα θα τα πούμε από κοντά.
Όσο για εσάς, σας εύχομαι ολόψυχα, ποτέ να μην πάθετε το παραμικρό, και να χαμογελάτε πάντα.
Καλές γιορτές .. και Πάντα Όρθιοι !!! ..
σας σκέπτομαι ..
Τζίμης
Ένα σημείο που δεν θυμάμαι πολύ καλά σε ένα τροχαίο που δεν θα έπρεπε να είχε διαδραματιστεί. Η ιστορία μου είναι και διαθήκη, και φόρος τιμής όσων δεν είναι εδώ σήμερα να πουν την δική τους ιστορία, να λάβουν απάντηση για το δικό τους άοσμο και άχρωμο «γιατί». Φόρος τιμής για τις αυτές ψυχές που μας κοιτούν και μας συντροφεύουν στις σκέψεις μας.
Για να μοιραστώ αυτή την ιστορία θα πρέπει να την πω από την αρχή. Το θέμα είναι .. που πραγματικά είναι η αρχή; Όμως θα το κάνω διότι στην ουσία πρέπει να μάθουν οι νεότεροι και να θυμόμαστε οι παλαιοί. Ένα τροχαίο, πολύς πόνος, πολύ μοναξιά και πολύ αγάπη από πολλά και αγαπημένα πρόσωπα του moto.gr. Στην ουσία ανήκω στους τυχερούς που την γλιτώσανε. Οι άλλοι;
Λίγο πολύ, όλοι μας χάσαμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο και, για πολλούς από μας είχαμε και την «δική μας» ιστορία. Όμως το ουσιαστικότερο είναι, το τι έχει απομείνει. Άκουσα πολλούς να λένε «.. και τι έγινε ρε μεγάλε; Ο πρώτος είσαι που έπεσες και τα έσπασες σχεδόν όλα; Η «μαγκιά» είναι να ξανακαβαλίσεις και να μην φοβηθείς..»
Εγώ θυμάμαι το τροχαίο μου κάθε μέρα, διότι με την μετατόπιση σπονδύλων μου, νιώθω πολύ καλά το πάθος μου και τον καθημερινό πόνο που μου ασκεί, διότι αρνούμαι να αφήσω τον «κουβά» μου (όπως αποκαλώ το Transalpάκι μου).
Ασχέτως αν χρειάστηκε να αγοράσω αυτοκίνητο, χαιρετώ κάθε μοτοσικλετιστή στις εθνικές οδούς και ακόμη «πλαγιάζω» στις στροφές ασχέτως αν κάθομαι σε δερμάτινη καρέκλα και αν το τιμόνι μου είναι πλέον στρογγυλό. Μετά από κάθε αυτοκινητιστική μου βόλτα, παραμελώ τον πόνο μου για λίγα μέτρα, ξανακαβαλώ την μηχανή μου για να «εισπνεύσουν» αέρα οι πνεύμονές μου και να ζωγραφιστεί το χαμόγελο χαράς στο πρόσωπό μου.
Ήθελα σήμερα, μετά από τόσο πολύ καιρό απουσίας από το site και τον μοτοσικλετιστηκό χώρο, να αφιερώσω, ως δείγμα της ταπεινής μου συμπόνιας, σε όλες αυτές τις αδικοχαμένες ψυχές, τον δικό μου σεβασμό στο πρόσωπό τους (γνωστούς και μη) και να ευχηθώ να είναι καλά εκεί που είναι και κάποια μέρα θα τα πούμε από κοντά.
Όσο για εσάς, σας εύχομαι ολόψυχα, ποτέ να μην πάθετε το παραμικρό, και να χαμογελάτε πάντα.
Καλές γιορτές .. και Πάντα Όρθιοι !!! ..
σας σκέπτομαι ..
Τζίμης