johnpan
07/03/2007, 14:40
- Έχεις τετρακόσια ευρώ?
- Πάνω μου?
- Έχεις ρε?
- Έχω.
- Βρήκες μηχανάκι κωλόπαιδο!
Έκανα ένα τελευταίο refresh, έτοιμος να φύγω. Ο Σάββας ήταν ήδη κάτω και περίμενε. Μια παλιά αγγελία για ένα DT200 ’89 είχε ανανεωθεί. Την άνοιξα. Ο ιδιοκτήτης είχε ρίξει την τιμή, από 650 σε 400 ευρώ, έφευγε για έξω μόνιμα. Κοίταξα την ώρα. Είχαν περάσει μόλις δέκα λεπτά από την ανακοίνωση. «Σάββα έλα πάνω, πρέπει κάτι να δεις»...
Την επόμενη μισή ώρα ήμουνα με ένα κινητό στο αυτί για να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες. Ο Σάββας κάπνιζε ασταμάτητα. Το μηχανάκι θα μας το έστελνε με τραίνο, χωρίς καν να το δούμε, και τα μισά λεφτά μπροστά του είπαμε, με δικό μας ρίσκο να μη το βάλει στο τραίνο. Τα χαρτιά με ταχυδρομείο, όποτε μπορούσε, καμία αντίρρηση. Μου πέρασε από το μυαλό να του στέλναμε 50-100 ευρώ για το κλείσιμο, αλλά όλα φαινόντουσαν οκ και δεν είπα τίποτα. Μίλησα με το παιδί πολλές φορές εκείνη τη μέρα, γιατί ο Σάββας είναι λίγο ντροπαλός, και ήμουν σίγουρος ότι Δευτέρα θα την είχαμε στα χέρια μας. Πήραμε από τη ντουλάπα ένα περιοδικό του 94 που την είχε αφιέρωμα, και φύγαμε για το στέκι μας για καφέ. Ασταμάτητα γέλια και σχέδια για βόλτες και προπόνηση. Την άλλη μέρα, μεσημέρι Κυριακής, παίρνω μήνυμα ότι την έδωσε τη μηχανή στην Αθήνα για να μην μπλέκει με το τραίνο. Έμεινα κυριολεκτικά με το κινητό στο χέρι, ακίνητος για μερικά λεπτά. Μετά σκεφτόμουν πώς θα το πω στο Σάββα. Το πήρε ψύχραιμα, «ήταν η έκλειψη, σίγουρα, σίγουρα» έλεγε και ξαναέλεγε, και προσπαθούσε να ξεχαστεί.
Τώρα, πολύ περισσότερο από ότι πριν, δε βλέπω την ώρα να τελειώσω από το στρατό και να ξεκινήσω το ψάξιμο για το δικό μου dr-z. Θα είναι μεσημέρι όταν το φέρω σπίτι, θα το βάλω δίπλα στη βεράντα και με ένα φραπέ στο χέρι θα κάθομαι και θα το κοιτάω, γιατί δε θα πιστεύω ότι είναι δικό μου. Θα αρχίσω και τα τηλέφωνα και θα έρχονται σιγά σιγά φίλοι και συγγενείς μηχανόβιοι για τα συχαρίκια. Και την άλλη μέρα θα έχουμε κανονίσει εκδρομή στο βουνό και μπριζόλες το μεσημέρι! Ύστερα θα μετατρέψω το περιβόλι σε πίστα προπόνησης και θα κάνω οχτάρια με τις ώρες, και τα χαράματα με τη δροσιά θα ανηφορίζουμε με το Σάββα και το δικό του μηχανάκι τους λόφους πίσω από το χωριό. Τα Σάββατα θα πηγαίνουμε βόλτα για φαγητό με το μωρό μου, και θα της δίνω σε κανά χωράφι το μηχανάκι να τραβάω φωτογραφίες τις γκριμάτσες της! Ο Γιατρός θα βγάλει δίπλωμα επιτέλους, και κάθε φορά που θα του το δίνω για βόλτα θα μου λέει μετά «πώς τραβάει έτσι, τι λες τώρα!» Ο Γιώργος ο Bruce Lee θα μου φτιάξει το logo του μαγαζιού του σε αυτοκόλλητα για τα πλαστικά, και θα παίρνουμε μέρος σε κανένα αγώνα super moto πού και πού, με χορηγό τον ίδιο. Θα φτιάξουμε και το εξοχικό στο βουνό που τώρα είναι σαν αποθήκη, και θα πηγαίνουμε τα μηχανάκια με ένα τρέιλερ, και κάθε μέρα θα κάνουμε εξερευνήσεις στα γύρω δάση.
Καλά θα είναι…. Τράβα για ύπνο τώρα γιατί ξενύχτησες πάλι… Κάνεις όνειρα για λογαριασμό όλης της παρέας, και οι άλλοι ξεκουράζονται...
- Πάνω μου?
- Έχεις ρε?
- Έχω.
- Βρήκες μηχανάκι κωλόπαιδο!
Έκανα ένα τελευταίο refresh, έτοιμος να φύγω. Ο Σάββας ήταν ήδη κάτω και περίμενε. Μια παλιά αγγελία για ένα DT200 ’89 είχε ανανεωθεί. Την άνοιξα. Ο ιδιοκτήτης είχε ρίξει την τιμή, από 650 σε 400 ευρώ, έφευγε για έξω μόνιμα. Κοίταξα την ώρα. Είχαν περάσει μόλις δέκα λεπτά από την ανακοίνωση. «Σάββα έλα πάνω, πρέπει κάτι να δεις»...
Την επόμενη μισή ώρα ήμουνα με ένα κινητό στο αυτί για να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες. Ο Σάββας κάπνιζε ασταμάτητα. Το μηχανάκι θα μας το έστελνε με τραίνο, χωρίς καν να το δούμε, και τα μισά λεφτά μπροστά του είπαμε, με δικό μας ρίσκο να μη το βάλει στο τραίνο. Τα χαρτιά με ταχυδρομείο, όποτε μπορούσε, καμία αντίρρηση. Μου πέρασε από το μυαλό να του στέλναμε 50-100 ευρώ για το κλείσιμο, αλλά όλα φαινόντουσαν οκ και δεν είπα τίποτα. Μίλησα με το παιδί πολλές φορές εκείνη τη μέρα, γιατί ο Σάββας είναι λίγο ντροπαλός, και ήμουν σίγουρος ότι Δευτέρα θα την είχαμε στα χέρια μας. Πήραμε από τη ντουλάπα ένα περιοδικό του 94 που την είχε αφιέρωμα, και φύγαμε για το στέκι μας για καφέ. Ασταμάτητα γέλια και σχέδια για βόλτες και προπόνηση. Την άλλη μέρα, μεσημέρι Κυριακής, παίρνω μήνυμα ότι την έδωσε τη μηχανή στην Αθήνα για να μην μπλέκει με το τραίνο. Έμεινα κυριολεκτικά με το κινητό στο χέρι, ακίνητος για μερικά λεπτά. Μετά σκεφτόμουν πώς θα το πω στο Σάββα. Το πήρε ψύχραιμα, «ήταν η έκλειψη, σίγουρα, σίγουρα» έλεγε και ξαναέλεγε, και προσπαθούσε να ξεχαστεί.
Τώρα, πολύ περισσότερο από ότι πριν, δε βλέπω την ώρα να τελειώσω από το στρατό και να ξεκινήσω το ψάξιμο για το δικό μου dr-z. Θα είναι μεσημέρι όταν το φέρω σπίτι, θα το βάλω δίπλα στη βεράντα και με ένα φραπέ στο χέρι θα κάθομαι και θα το κοιτάω, γιατί δε θα πιστεύω ότι είναι δικό μου. Θα αρχίσω και τα τηλέφωνα και θα έρχονται σιγά σιγά φίλοι και συγγενείς μηχανόβιοι για τα συχαρίκια. Και την άλλη μέρα θα έχουμε κανονίσει εκδρομή στο βουνό και μπριζόλες το μεσημέρι! Ύστερα θα μετατρέψω το περιβόλι σε πίστα προπόνησης και θα κάνω οχτάρια με τις ώρες, και τα χαράματα με τη δροσιά θα ανηφορίζουμε με το Σάββα και το δικό του μηχανάκι τους λόφους πίσω από το χωριό. Τα Σάββατα θα πηγαίνουμε βόλτα για φαγητό με το μωρό μου, και θα της δίνω σε κανά χωράφι το μηχανάκι να τραβάω φωτογραφίες τις γκριμάτσες της! Ο Γιατρός θα βγάλει δίπλωμα επιτέλους, και κάθε φορά που θα του το δίνω για βόλτα θα μου λέει μετά «πώς τραβάει έτσι, τι λες τώρα!» Ο Γιώργος ο Bruce Lee θα μου φτιάξει το logo του μαγαζιού του σε αυτοκόλλητα για τα πλαστικά, και θα παίρνουμε μέρος σε κανένα αγώνα super moto πού και πού, με χορηγό τον ίδιο. Θα φτιάξουμε και το εξοχικό στο βουνό που τώρα είναι σαν αποθήκη, και θα πηγαίνουμε τα μηχανάκια με ένα τρέιλερ, και κάθε μέρα θα κάνουμε εξερευνήσεις στα γύρω δάση.
Καλά θα είναι…. Τράβα για ύπνο τώρα γιατί ξενύχτησες πάλι… Κάνεις όνειρα για λογαριασμό όλης της παρέας, και οι άλλοι ξεκουράζονται...