powerphot
11/08/2004, 12:13
Αναρωτιέμαι μερικές φορές τι είναι αυτό που καθορίζει τις τύχες μας.
Τρίτη 10-8-2004 Ώρα 18.15. Είμαι σε περιοχή κοντά στο σπίτι μου, σταματάω τη μηχανή σταδιακά στα αριστερά σε μονόδρομο γειτονιάς και ετοιμάζομαι να κατεβάσω κάτω τα πόδια για ανοίξω το στάντ για να κατέβει ο συνεπιβάτης.
Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ήταν όσα χρειάζονται για να αλλάξουν τις τύχες του καθενός προς το χειρότερο, προς το μέτριο, η γιατί όχι προς το καλύτερο;(κι όμως προς το καλύτερο δεν γίνεται ποτέ).
Λίγο λοιπόν πριν το παρκάρισμα ακούω πίσω μου φρένα και να πλησιάζει μαλλιά κουβάρια ένα σκούτερ (το οποίο είδα μετά το μπαμ) και να μας εμβολίζει από πίσω, πέφτοντας στην μπαγκαζίερα και κάνοντας γκελ πάει και χώνεται πίσω και κάτω από παρκαρισμένο αμάξι. Δεν έπαθε τίποτα. Η μηχανή με εμάς επάνω μετατοπίστηκε ένα μέτρο εμπρός και αφού κτύπησαν τα αριστερά κάγκελα πλάγια το παρκαρισμένο αμάξι έπεσε μαζί με μας με την δεξιά πλευρά της στο ίδιο σημείο του δρόμου.
Ναι! Τραυματίας, ευτυχώς ελαφρά, τόσο όμως όσο να μην μπορώ να βγω απ’ το σπίτι αλλά με μια μικρή δυσκολία να γράφω αυτά.
Αποτέλεσμα, κάκωση του δεξιού καρπού του χεριού και του ποδιού μου. Η σύζυγος ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα μια και κατά το πέσιμο προσπάθησα να κρατήσω την μηχανή μέχρι να τραβήξει τα πόδια.
Η μηχανή, σπασμένη βάση καθρέπτη, σπασμένο πίσω μασπιέ συν μικρές γρατσουνιές στο φτερό.
Ο καμικάζι Αλβανός όπως αποδείχθηκε αργότερα δεν είχε μαζί του ούτε άδεια, ούτε ασφάλεια, ούτε δίπλωμα, ούτε φυσικά κράνος. (Μετά κατάλαβα γιατί επέμενε να φύγει λέγοντας ότι θα χάσει το λεωφορείο για το χωριό, αλλά δεν τον άφηνα).
Ο Ζητάς που ήρθε του έκοψε μια «λυπητερή» 500 ευρώπουλα, του πήρε την πινακίδα, το σκούτερ, και του είπε να φέρει τα χαρτιά στην τροχαία (όταν τα βρει). και να ξεχάσει το «λεωφορείο» για το… «χωριό».
Γράφοντας αυτή την στιγμή αυτά ίσως να διαφαίνεται μια αρνητική διάθεση κακομοιριάς, αλλά πρέπει να φταιει ο πόνος του καρπού στο χέρι και στο πόδι.
Ξανά γυρνώντας στην αρχική απορία μου «τι είναι αυτό που καθορίζει τις τύχες μας»,
προσπαθώ να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου όχι για τον τραυματισμό αλλά για όλο το σκηνικό που συμβαίνει όταν παραπαίει ο καθένας μας σε άτυχες στιγμές.
Τι άλλο θα μπορεί να κάνει κανείς εκτός από το να έχει και πίσω μάτια για να αποφεύγει τέτοιου είδους κακοτοπιές;
Η μηχανή θα φτιαχτεί, το χέρι και το πόδι θα γίνουν καλά, με το πληγωμένο εγωισμό τι κάνουμε………;
Μην περιμένετε «ψαράκια» σήμερα…..
Να είστε καλά και να προσέχετε.
Nick
:eyepop:
Τρίτη 10-8-2004 Ώρα 18.15. Είμαι σε περιοχή κοντά στο σπίτι μου, σταματάω τη μηχανή σταδιακά στα αριστερά σε μονόδρομο γειτονιάς και ετοιμάζομαι να κατεβάσω κάτω τα πόδια για ανοίξω το στάντ για να κατέβει ο συνεπιβάτης.
Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ήταν όσα χρειάζονται για να αλλάξουν τις τύχες του καθενός προς το χειρότερο, προς το μέτριο, η γιατί όχι προς το καλύτερο;(κι όμως προς το καλύτερο δεν γίνεται ποτέ).
Λίγο λοιπόν πριν το παρκάρισμα ακούω πίσω μου φρένα και να πλησιάζει μαλλιά κουβάρια ένα σκούτερ (το οποίο είδα μετά το μπαμ) και να μας εμβολίζει από πίσω, πέφτοντας στην μπαγκαζίερα και κάνοντας γκελ πάει και χώνεται πίσω και κάτω από παρκαρισμένο αμάξι. Δεν έπαθε τίποτα. Η μηχανή με εμάς επάνω μετατοπίστηκε ένα μέτρο εμπρός και αφού κτύπησαν τα αριστερά κάγκελα πλάγια το παρκαρισμένο αμάξι έπεσε μαζί με μας με την δεξιά πλευρά της στο ίδιο σημείο του δρόμου.
Ναι! Τραυματίας, ευτυχώς ελαφρά, τόσο όμως όσο να μην μπορώ να βγω απ’ το σπίτι αλλά με μια μικρή δυσκολία να γράφω αυτά.
Αποτέλεσμα, κάκωση του δεξιού καρπού του χεριού και του ποδιού μου. Η σύζυγος ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα μια και κατά το πέσιμο προσπάθησα να κρατήσω την μηχανή μέχρι να τραβήξει τα πόδια.
Η μηχανή, σπασμένη βάση καθρέπτη, σπασμένο πίσω μασπιέ συν μικρές γρατσουνιές στο φτερό.
Ο καμικάζι Αλβανός όπως αποδείχθηκε αργότερα δεν είχε μαζί του ούτε άδεια, ούτε ασφάλεια, ούτε δίπλωμα, ούτε φυσικά κράνος. (Μετά κατάλαβα γιατί επέμενε να φύγει λέγοντας ότι θα χάσει το λεωφορείο για το χωριό, αλλά δεν τον άφηνα).
Ο Ζητάς που ήρθε του έκοψε μια «λυπητερή» 500 ευρώπουλα, του πήρε την πινακίδα, το σκούτερ, και του είπε να φέρει τα χαρτιά στην τροχαία (όταν τα βρει). και να ξεχάσει το «λεωφορείο» για το… «χωριό».
Γράφοντας αυτή την στιγμή αυτά ίσως να διαφαίνεται μια αρνητική διάθεση κακομοιριάς, αλλά πρέπει να φταιει ο πόνος του καρπού στο χέρι και στο πόδι.
Ξανά γυρνώντας στην αρχική απορία μου «τι είναι αυτό που καθορίζει τις τύχες μας»,
προσπαθώ να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου όχι για τον τραυματισμό αλλά για όλο το σκηνικό που συμβαίνει όταν παραπαίει ο καθένας μας σε άτυχες στιγμές.
Τι άλλο θα μπορεί να κάνει κανείς εκτός από το να έχει και πίσω μάτια για να αποφεύγει τέτοιου είδους κακοτοπιές;
Η μηχανή θα φτιαχτεί, το χέρι και το πόδι θα γίνουν καλά, με το πληγωμένο εγωισμό τι κάνουμε………;
Μην περιμένετε «ψαράκια» σήμερα…..
Να είστε καλά και να προσέχετε.
Nick
:eyepop: