Greece2india (Ένα μεγάλο τόλμημα)

[powerphot]

Σε κάποια φυλή του Μπαλουκιστάν

Γράφω βιαστικά, γιατί έχω δυο μέρες περιθώριο μόνο για να λήξει η βίζα μου στο Πακιστάν και ο δρόμος που έχω μπροστά μου είναι ακριβώς για δυο μέρες. Είμαι στην Quetta.



Προχθές, ερχόμενος εδώ, όταν ήμουνα στα βουνά, ο λασπόδρομος είχε καταστραφεί και έμπλεξα μέσα στις λάσπες. Ευτυχώς, το XR δε με πρόδωσε. Ο συμπλέκτης δε ζεστάθηκε, η μπαταρία δεν ξελιγώθηκε, ο κινητήρας έπαιρνε εύκολα μπρος και σιγά - σιγά ξεκολλούσα, συνέχιζα, γλυστρούσα. Γλυστρούσε τρομερά. Πέντε φορές μου έπεσε η μοτοσικλέτα.



Με τόσα ανταλλακτικά που κουβαλάω τώρα ήταν πολύ δύσκολο να σηκώνω τη μοτοσικλέτα μόνος μου και έπρεπε να ξεφορτώνω τις βαλίτσες πίσω από τη σέλα. Βράδιαζε κιόλας, οπότε έστησα το αντίσκηνο να περάσω τη νύχτα μου εκεί.



Και τότε συνέβη το υπέροχο! Ήρθε ένας μεγάλος άντρας και δύο νεότεροι από κάποια σπίτια από πηλό που φαινόταν στο βάθος. Το Μπαλουκιστάν είναι ακόμη ημι-αυτόνομο και κατοικείται από πολλές μικρές φυλές. Με κάλεσαν λοιπόν να φάω και να κοιμηθώ μαζί τους και να συνεχίσω την αυγή το δρόμο μου. Πόσο φιλικοί μπορούν να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι;



Σας στέλνω μία φωτογραφία από τη φυλή που με φιλοξένησε.



Τα λέμε αργότερα,
Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


133454

[KaTaNaS]

τι ομορφη εικονα... αισθηση... πιστευω πως κανενας μας δεν μπορει να σε νοιωσει 100%...

μαλλον εσυ μπορεις να νοιωσεις οπως οι αρχαιοι ταξιδευτες... που περνουσαν απο μερη και απλα τους καλοδεχονταν ολοι για να μαθουν νεα απο τον υπολοιπο κοσμο και απλα για να φιλοξενησουν εναν ανθρωπο στα μερη τους οσο πιο καλα μπορουσαν εκφραζωντας την αξιοπρεπεια της προσωπικοτητας τους

[tai]

τελικά, κάπου στον κόσμο, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι !!!


:)

[Tropeas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από KaTaNaS
απο μερη και απλα τους καλοδεχονταν ολοι για να μαθουν νεα απο τον υπολοιπο κοσμο και απλα για να φιλοξενησουν εναν ανθρωπο στα μερη τους οσο πιο καλα μπορουσαν εκφραζωντας την αξιοπρεπεια της προσωπικοτητας τους
αυτό το αγνό και ατόφιο ανθρώπινο συναίσθημα της επικοινωνίας μεταξύ 2 ανθρώπων με εντελώς άλλες ζωές που προσφέρει τέτοια αίσθηση ελευθερίας και πνεύματος για να μας επιστρέψει πάλι στην ουσία της ανθρωπότητας!
έτσι είναι Σταύρο...
...Γεια σου ρε Λιάκο.

:beer: :wave2:

[furious]

Αυτή είναι η πιο εγκάρδια επικοινωνία παιδιά. Τα στόματα δε μπορούν να πούνε τίποτα. Μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ξέρετε, όμως, τι είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα στόμα; Να γελάσει! Κι αυτό δεν έχει διαφορετικές φυλές και γλώσσες. Είναι διεθνές!

[powerphot]

Με τους αγαπημένους μου Ιρανούς και πάλι!
Έφτασα στο Mashhad, στο Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Τουρκμενιστάν. Από το Πακιστάν στο Ιράν ήταν η πιο δύσκολη διάσχιση συνόρων που έχω αντιμετωπίσει. Έφαγα 3 ώρες στην ιρανική πλευρά μόνο, επειδή την προηγούμενη φορά που είχα βγει από το Ιράν είχαν ξεχάσει να βάλουν σφραγίδα εξόδου στο διαβατήριό μου. Τότε, ήταν η αρχή. Δεν ήξερα να το ελέγξω ο ίδιος.

Και πάνω που είπα "τελείωσα", μου λένε για την αστυνομική συνοδεία. Ήξερα ότι φέτος μας συνοδεύει η αστυνομία, γιατί από πέρσι έγιναν αρκετές απαγωγές στο Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Δεν ήταν, όμως, όπως η συνοδεία που είχα στο Πακιστάν πέρσι. Μ' εκείνους δεν περίμενα καθόλου. Εδώ, κάθε φορά που με άφηνε το ένα περιπολικό περίμενα αρκετή ώρα για να έρθει το επόμενο και άλλαζα 10-15 περιπολικά την ημέρα! Σκεφτείτε... Την τρίτη μέρα με συνοδεία, δεν πήγαινε άλλο. Έφυγα και τους άφησα να τρέξουν λίγο άμα θέλουν να με συνοδεύσουν. Δεν ξανασταμάτησα κι ας μου 'καναν νοήματα. Τότε, όλοι στην ώρα τους ήταν. Εγώ απλά πήγαινα κι αυτοί με ακολουθούσαν χωρίς καθυστερήσεις.

Είχα τις καθυστερήσεις λόγω της μοτοσικλέτας. Δεν ήθελα κι άλλες. Είχε τρομερά δυνατή αμμοθύελλα και τώρα που είναι σκισμένη η μεμβράνη του καρμπιρατέρ για τόσες χιλιάδες χλμ., η μοτοσικλέτα δεν πήγαινε πάνω από 50 χλμ./ώρα. Στο κομμάτι με την πιο δυνατή αμμοθύελα, έκανα 200 χλμ. γέρνοντας μονίμως τη μοτοσικλέτα κόντρα στον αέρα και είχα μισόκλειστα τα μάτια μου για να μην μπαίνει η άμμος. Στα υπόλοιπα, περίπου, 800 χλμ. είχε πάλι αμμοθύελλα, αλλά όχι τόσο δυνατή.

Στο Mashhad με φιλοξενεί κάποιος Ιρανός. Περιμένω το δέμα με τα ελαστικά και τη βάνα για το ρεζερβουάρ που μου έστειλαν από το περιοδικό MOTO. Έπρεπε να φτάσει προχθές και ανησυχώ, γιατί σε 2 μέρες θα λήξει η βίζα μου και θα πρέπει να φύγω. Ελπίζω να πάρω στα χέρια μου αυτά τα πολύτιμα λαστιχάκια!

Στο Πακιστάν, κατευθυνόμενος προς τα σύνορα του Ιράν, είδα αυτό τον άνθρωπο που βλέπεται δεξιά μου στη φωτογραφία. Ήταν μέσα στην έρημο, στην άκρη του δρόμου και σταμάτησα να τον ρωτήσω αν ήθελε βοήθεια. Είχε σκασμένο μπροστινό λάστιχο. Το άνοιξα και είδα μια προϊστορική σαμπρέλα με εννιά (9) παλιά και ξεσκισμένα μπαλώματα! Τουλάχιστον τα 3 έχαναν αέρα και είχε και μια καινούρια τρύπα. Του τα μπάλωσα όλα σωστά για να συνεχίσει. Του είπα να αλλάξει σαμπρέλα στην επόμενη πόλη, αλλά αμφιβάλλω αν το έκανε.

Τα λέμε από τα "σταν" (Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν και πάει λέγοντας)!


Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


133894

[Tropeas]

ρε Ηλία !!!
του Μπιν Λάντεν σαμπρέλα αλλαξες??? :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :bigcry: :bawl: :lol: :wave2: :beer:

[furious]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Tropeas
ρε Ηλία !!!
του Μπιν Λάντεν σαμπρέλα αλλαξες??? :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :bigcry: :bawl: :lol: :wave2: :beer:

Μου λέει "θέλω να ρίξω κάτι δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη" και λέω "με σκασμένο λάστιχο, μάγκα μου, ούτε καλύβα δε ρίχνεις!". Ε, να μη βοήθησω; :lol: :wave2:

[Tropeas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από furious
Μου λέει "θέλω να ρίξω κάτι δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη" και λέω "με σκασμένο λάστιχο, μάγκα μου, ούτε καλύβα δε ρίχνεις!". Ε, να μη βοήθησω; :lol: :wave2: καλά του κανες,
ευτυχώς που φεύγει ο Μπους απο την εξουσία γιατί σε έβλεπα να σε κυνηγάνε να σε βομβαρδίσουν ότι βοήθησες τρομοκράτες... :bigcry: :bigcry: :bigcry: :bawl: :bawl: :bawl: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :lol: :beer: :wave2:

[powerphot]

Η κεντρική Ασία με καλωσορίζει!

Μπαίνοντας στο Τουρκμενιστάν ένας διαφορετικός κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου: ο κόσμος της κεντρικής Ασίας. Όλα θυμίζουν τις δόξες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τη χρυσή εποχή όπως την αποκαλούν εδώ. Η εμφάνιση κάποιων θυμίζει Ρώσους και μου πήρε λίγες μέρες για να αποβάλλω από το μυαλό μου την αρνητική εικόνα που οι Έλληνες έχουμε γι' αυτούς.

Οι Τουρκμένοι, όμως, με βοήθησαν να αντιληφθώ αμέσως πόσο φιλόξενοι είναι. Ο ξένος γι' αυτούς έχει μία τρομερά τιμητική θέση. Έμεινα για δύο μέρες σε κάποιες εγκαταστάσεις για μουσουλμάνους προσκυνητές. Ερχόταν οικογένειες για να κάνουν πικ-νικ στο πάρκο. Σχεδόν κάθε οικογένεια με προσκαλούσε να φάω μαζί τους. Μόλις έφευγε μια οικογένεια με προσκαλούσαν σε άλλη! Είχα σκάσει, αλλά είναι τρομερά προσβλητικό να αρνηθεί ο φιλοξενούμενος. Όταν αρνήθηκα σε κάποιους, δε μου μιλούσαν.

Καταλαβαίνετε τι θέση έχει ένας ξένος στην κοινωνία τους. Ένιωθα σαν τους εμπόρους που ταξίδευαν στο δρόμο του μεταξιού και ξαπόσταιναν στην όαση του Konye-Urgench, εκεί που βρισκόμουν κι εγώ. Φαίνεται πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε σ' αυτή τη γωνιά του πλανήτη.

Πέντε μέρες στο Τουρκμενιστάν όχι απλώς κανέναν ξένο δε συνάντησα, αλλά ούτε καν κάποιον που να μιλάει Αγγλικά! Αυτά είναι μέρη για 'μένα... Μυθικά, παγωμένα σε άλλες εποχές, εκεί που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί ξένο και μου συμπεριφέρετε σχεδόν όπως συμπεριφερόταν σ' έναν ταξιδιώτη που περνούσε από το χωριό του αιώνες πριν, κάνοντας ότι μπορεί για να πάρει από πάνω μου την κούραση του ταξιδιού (σε αντίθεση με την Ινδία, για παράδειγμα, όπου έκαναν ότι μπορούσαν για να πάρουν από πάνω μου ότι λεφτά είχα...).

Κρίμα που η κυβέρνηση του Τουρκμενιστάν δεν επιτρέπει να ταξιδεύει κανείς ανεξάρτητος. Προσπάθησα να ανανεώσω τη βίζα μου, αλλά μάταια. Είχα μόνο πέντε μέρες κι έτσι ταξίδεψα σε μια ευθεία γραμμή μέσα στην έρημο από το Ιράν προς το Ουζμπεκιστάν. Μακάρι να αλλάξει η πολιτική της κυβέρνησής τους και να γυρίσω κάποτε στο Τουρκμενιστάν να το ταξιδέψω ουσιαστικότερα.

Χθες μπήκα στο Ουζμπεκιστάν και τώρα είμαι στο Khiva, μία αρχαία, άριστα διατηρημένη κωμόπολη, γεμάτη πανέμορφα τζαμιά και μιναρέδες. Δυστυχώς, το Ουζμπεκιστάν είναι κάπως τουριστικό, καθώς είναι η λαμπάδα του πολιτισμού στην κεντρική Ασία. Ευτυχώς, όμως, είναι η τελευταία τουριστική χώρα στην οποία βρίσκομαι σ' αυτό το ταξίδι.

Όταν περνούσα τα σύνορα χθες, τι λέτε να είδα στην τηλεόραση των τελωνείων;;; Έδειχνε σκηνές από φωτιές στην Ελλάδα! Καλά, τι καίνε πάλι; Πέρσι μου είπατε ότι έγινε πανολεθρία. Έμειναν ακόμη δάση για κάψιμο; Για να το δείχνει μέχρι και στις ειδήσεις του Ουζμπεκιστάν φαντάζομαι ότι η Ελλάδα πρωταγωνιστεί παγκόσμια στις πυρκαγιές, έτσι; Απορώ τι θα αντικρύσω όταν γυρίσω... Είναι τραγικό...

συνέχεια πιο κατω.........
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)

[powerphot]

Η κεντρική Ασία με καλωσορίζει!

Στη φωτογραφία βλέπετε έναν από τους αμέτρητους Τουρκμένους που με κάλεσαν για τσάι. Του άρεσε η μοτοσικλέτα μου. Το σκέφτεται...

Ελπίζω να σταματήσουν οι φωτιές όχι επειδή δεν έχει μείνει κάτι άλλο για κάψιμο, αλλά επειδή η άποψη μας θα μετρήσει σ' εκείνη τη "δημοκρατική" κοινωνία της Ελλάδας (φρούδες ελπίδες, ε;)


Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


134948

[powerphot]

Θέλετε κανένα χαλί απ' τη Bukhara?

Κατευθύνθηκα βόρεια στο Ουζμπεκιστάν, για να αντιληφθώ την καταστροφή που προκάλεσαν οι Ρώσοι στη θάλασσα Aral. Ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου και τώρα την έχουν συρρικνώσει τόσο που το καράβι που βλέπετε στη φωτογραφία έχει μείνει 150 χλμ μακριά από το νερό! Κι όλα αυτά επειδή αποστραγγίζουν τι λίμνη για να καλλιεργούν υπερβολικές ποσότητες βαμβακιού.

Το αποτέλεσμα είναι ότι όλη η περιοχή υποφέρει από μολυσμένο αέρα και νερό. Οι κάτοικοι έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας και οι περισσότεροι (που ήταν "καζαξτανοι") εγκαταλείπουν την περιοχή. Η εικόνα θύμιζε "Far West".

Μετά από αυτή τι μικρή παράκαμψη (1.000 χλμ.) κατέβηκα πάλι νότια και διασχίζοντας την έρημο Kyzylkum σε δυο μέρες έφτασα στη φημισμένη Bukhara: αυτή με τα χαλια, τους σκλάβους, τις καμήλες, τα άλογα και αλλα πολλά εμπορεύματα που ταξίδευαν στο δρόμο του μεταξιού. Ήταν, επίσης, σπουδαίο κέντρο του Ισλαμισμού και σώζονται καταπληκτικά μνημεία. Όπως και μερικούς αιώνες πριν, έτσι και τώρα η Bukhara είναι σταθμός για κάθε ταξιδιώτη. Συνάντησα ποδηλάτες, μοτοσικλετιστές και φυσικά αυτοκινητιστές ταξιδιώτες.

Έμαθα ότι κάποιοι στην Ελλάδα άρχισαν τις "διακοπουλες" σιγά-σιγά! Καλο καλοκαίρι, λοιπόν και ρίξτε καμία βουτιά και για 'μένα που δε βλέπω θάλασσα. Κολυμπάω, όμως, σε λίμνες και ποτάμια :-)

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


135515

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Θέλετε κανένα χαλί απ' τη Bukhara?


Ένα....μπορδοροδοκόκκινο φερε Ηλία.........:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[tifoefs]

:beer: :beer: :beer: :a012: :a012:

[Theo67]

Καλή συνέχεια φίλε. Νάσαι καλά να ταξιδεύουμε κι εμείς μαζί σου.:wave2:

[Tropeas]

βρε που φτάνουνε τα πλοία.... σίγουρα ρε συ Ηλία δεν είδες τίποτα να το τραβάει??? :beer: :rotflmao: :bigcry: :bawl: :wave2:
να είσαι καλά να μας μεταφέρεις τέτοιες όμορφες εμπειρίες!

[mystique]

mou aresei pou oti kaneis, to kaneis me ena teraaaaastio xamogelo :smilea:

k afto to metadideis k se mas :-)

k mas taxideveis me mia treli nota aisiodoksias pou isos leipei apo tin kathimerinotita mas...

kali synexeia k pada ortioi :h2o: :h2o: :h2o::wave2:

[mystique]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Ένα....μπορδοροδοκόκκινο φερε Ηλία.........:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

a! k ego ena se prasinotyrkouazblethalassi :blush:


:rotflmao: :lol: :rotflmao:

[powerphot]

Ο δρόμος προς την ένδοξη Σαμαρκάνδη!

Μετά τη Bukhara, αποφάσισα να μην πάω στη Σαμαρκάνδη κατευθείαν, αλλά να κάνω μια παράκαμψη προς το Nurata και να περάσω τη νύχτα κατασκηνώνοντας δίπλα στη λίμνη Aidarkul. Στο Nurata βρίσκεται ένα παλιό φρούριο που έχτισε η στρατιά του Μ. Αλεξάνδρου όταν ήρθε να κατακτήσει την περιοχή.

Από ‘κει κατευθύνθηκα προς τη λίμνη, γύρω στα 50 χλμ. παραπέρα. Έκανα μπόλικες βόλτες τριγύρω μέσα στην άμμο, για να εξερευνήσω τη λίμνη και να κατασκηνώσω στο πιο όμορφο μέρος. Είχε συνέχεια ανηφόρες και κατηφόρες και σε κάποιες ανηφόρες η άμμος ήταν βαθιά. Έπαιρνα φόρα, σηκωνόμουν όρθιος, έσφιγγα με τα γόνατα το ντεπόζιτο, για να μη στηρίζομαι από το τιμόνι και με πηγαίνει η άμμος όπου να ‘ναι και περνούσα εντυπωσιακά καλά! Μία φορά μόνο μου έπεσε η μοτοσικλέτα, γιατί παραήταν βαθιά η άμμος, βούλιαξε η μπροστινή ρόδα και μου γύρισε το τιμόνι.

Και μετά τον ιδρώτα από την οδήγηση στην άμμο, τι καλύτερο από ένα δροσερό μπανάκι στη λίμνη; Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω, όπως ακριβώς μου αρέσει. Οι μόνοι μου σύντροφοι ήταν όμορφα, εξωτικά πουλιά που κελαηδούσαν συνεχώς και κάποια μεγάλα ψάρια που πηδούσαν απ’ το νερό.

Την επόμενη μέρα, μέσα από έναν ήσυχο, επαρχιακό δρόμο έφτασα στην ένδοξη Σαμαρκάνδη, αυτή που ο Μ. Αλέξανδρος έλεγε Μαρακάνδα. Είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δει, γεμάτη περίτεχνα τζαμιά, μαυσωλεία και θεολογικές σχολές αιώνων πριν.

Ακριβώς πριν μπω στην πόλη, σταμάτησα σ’ ένα χωριό να φάω. Δυο άντρες στο εστιατόριο με κάλεσαν αμέσως να φάω μαζί τους. Με πλάκωσαν στις μπύρες και τις βόντκες. Πολύ σπάνια πίνω, γιατί δε μου αρέσει το ποτό. Με τόση ζέστη, όμως, δε μπορούσα να αντισταθώ σε μια δροσερή μπυρίτσα. Ευτυχώς, ο ένας απ’ τους δύο προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει στο σπίτι του, γιατί δεν ήθελα να οδηγήσω μετά τη μπύρα. Το σπίτι του, όμως, ήταν 8 χλμ. παραπέρα.

Προτού προλάβω να του εξηγήσω ότι το XR με τόσο φόρτωμα δεν είναι για δεύτερο άτομο, πήγε από πίσω, πάτησε στη σχάρα και σκαρφάλωσε πάνω στους σάκους που κουβαλάω στη σέλα! Φαντάζεστε το XR μου έτσι όπως το ξέρετε φορτωμένο μαζί μ’ ένα χοντρό να κάθετε πάνω στα μπαγάζια;

Για το άρθρο περί του Νεπάλ στο περιοδικό moto δεν είχα μπορέσει να σας ειδοποιήσω, γιατί δεν είχα βρει internet τότε. Το τεύχος 1ης Ιουλίου (419) που κυκλοφορεί τώρα, έχει το δεύτερο μέρος του άρθρου για την Ινδία.



Καλές διακοπές,
Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


136096

[powerphot]

Σαμαρκάνδη - Τασκένδη!

Απόλαυσα τη Σαμαρκάνδη φιλοξενούμενος ενός συνομίλικού μου Ουζμπέκου. Ακολουθώντας την ιστορία της χώρας και της πόλης του δουλεύει στη βιομηχανία χαλιών. Τριγυρνούσαμε στα πανέμορφα στενάκια της πήλινης, παλιάς πόλης. Έγινα χτίστης και κατά τα Ουζμπέκικα πρότυπα μάλιστα. Φτιάξαμε λάσπη και μπαλώσαμε κάτι στην οροφή. Τα πάντα φτιαγμένα από λάσπη είναι, ειδικά στην επαρχία. Περάσαμε δυο βράδια στο σπίτι της θείας του σ' ένα χωριό έξω από τη Σαμαρκάνδη και κάναμε μπανάκι στα παγωμένα, αλλά κρυστάλινα νερά ενός ποταμού.
Τώρα έχω φτάσει στην Τασκένδη, την πρωτεύουσα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της κεντρικής Ασίας με 2,1 εκατομμύρια πληθυσμό μόνο, σαν τα χωριά της Ινδίας δηλαδή :-) Έχει τη συνηθισμένη, σοβιετική ριμοτόμηση με φαρδιούς δρόμους, άπλετο, ελεύθερο χώρο και πράσινο, οπότε δεν έχει κίνηση στους δρόμους.
Στη φωτογραφία βλέπετε ένα μικρό πλανώδιο που πουλάει παστέλια μπροστά στην Ισλαμική σχολή Kulkedash της Τασκένδης.

Καλό ταξίδι alectdm! Χαίρομαι που μ' αυτό που κάνω σας έκανα να βλέπετε τα πράγματα με διαφορετική ματιά. Ελπίζω να το απολαύσετε!

Όσο για τον/την "Όνειρο είναι θα περάσει...", άμα δε θέλεις να επεκταθείς στο blog, θα χαρώ να επεκταθείς στο e-mail μου (greece2india@yahoo.com), γιατί έχουν πολύ ζουμί αυτά που λες.

Καλές διακοπές σε όλους,

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


136888

[powerphot]

Μπήκα στο Τατζικιστάν!

Με τα καινούρια ελαστικά και αρκετό ακόμη εξοπλισμό που μου έστειλαν απ' την Ελλάδα η μοτοσικλέτα είναι έτοιμη για να οργώσει και πάλι τα βουνά. Ξεκίνησα για την κοιλάδα Fergana. Οι κάτοικοι εκεί είναι οι πιο πιστοί Μουσουλμάνοι της κεντρικής Ασίας, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους διεφθαρμένους, πλέον, από την αθεϊστική πολιτική που προσπαθούσε να επιβάλλει η Ρωσία επί 70 χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι είναι και πολύ φιλόξενοι (Μουσουλμάνος = απίστευτα φιλόξενος, φαντάζομαι το έχετε καταλάβει τόσο καιρό :-) ). Κατασκήνωνα ανάμεσα στα χωράφια, αλλά εκεί οι άνθρωποι δε με ενοχλούσαν όπως στην Ινδία. Καθόμασταν και τα λέγαμε κάτω απ' τη σκιά, ενώ κάποιοι άλλοι μάζευαν βαμβάκι στον ήλιο.

Στο Ουζμπεκιστάν παράγεται από τις μεγαλύτερες ποσότητες βαμβακιού στον κόσμο. Παντού υπάρχουν χωράφια βαμβακιού και όλοι οι νέοι είναι υποχρεωμένοι από την κυβέρνηση να μαζεύουν βαμβάκι το Σεπτέμβριο, χωρίς καμία αμοιβή βέβαια. Μάλιστα, αν μαζέψουν λιγότερο απ' όσο πρέπει πληρώνουν πρόστιμο!

Κάποια μέρα, λοιπόν, με προσκάλεσε ένας συνομήλικός μου στο σπίτι του, κάπου ανάμεσα στα χωράφια. Κολυμπήσαμε σ' ένα ποτάμι που το νερό ήταν τόσο λασπωμένο που δε φαντάζεστε. Το βράδυ το πλοβ, το φημισμένο, εθνικό τους φαγητό ήταν έτοιμο. Είναι ρύζι με κρέας, καρότο και άλλα λαχανικά. Σε κάθε περιοχή το μαγειρεύουν με μικρές παραλλαγές και φυσικά σε κάθε περιοχή καυχιούνται πως εκείνο είναι το καλύτερο πλοβ!

Πολλές φορές πήγα να αγοράσω ένα πεπόνι να φάω ή ένα παγωτό και δε δεχόταν λεφτά από μένα. Η κοιλάδα Fergana έχει γλυτώσει από τα τουριστικά γκρουπ (Γάλλων ως επί το πλείστον) που επισκέπτονται το Ουζμπεκιστάν κι έτσι είχα την τιμή να γνωρίσω αυτούς τους αγνούς ανθρώπους.

Χθες διέσχισα τα σύνορα και μπήκα στο Τατζικιστάν. Είμαι στην Αλεξάνδρεια την Εσχάτη, την ανατολικότερη πόλη που ίδρυσε ο Μ. Αλέξανδρος. Τώρα τη λένε Khojand, αλλά χρησιμοποιούν το όνομα Εσχάτη στην ποδοσφαιρική τους ομάδα, σε τράπεζες κ.α. Με φιλοξενεί ο Χαλίμ, κάποιος συνομίλικός μου.

Αύριο ξεκινάω για την πρώτη γερή δόση βουνών προς την πρωτεύουσα. Στη φωτογραφία βλέπετε δυο μικρές τσομπάνες στο χωράφι που κατασκήνωσα, που ήταν όλη μέρα μαζί μου μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της περιοχής και τα ζώα τους.

Καλές διακοπές σε όσους θα αποδράσουν,
Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


137755

[powerphot]

Η πρώτη γερή δόση βουνών!

Πήρα επιτέλους την πρώτη γερή δόση βουνών! Για δυο μέρες κινούμουν ψηλά, σε όμορφα και έρημα βουνά. Κολύμπησα σε μια ορεινή λίμνη στα 2.195 μέτρα υψόμετρο με καταγάλανα, αλλά παγωμένα νερά. Ανέβηκα σε δύο περάσματα στα 3.370 μέτρα υψόμετρο και το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου ήταν χωματόδρομος κι ας το δείχνει ο χάρτης σαν τον εθνικό αυτοκινητόδρομο που ενώνει το Ουζμπεκιστάν με το Τατζικιστάν. Το καταχάρηκα και εννοείται πως κατασκήνωσα εκεί πάνω στη δροσούλα!

Έφτασα στο Dushanbe, την πρωτεύουσα και ξαφνικά κάποιο πρωινό η μπαταρία της μοτοσικλέτας ήταν τελείως άδεια. Την έβαλα μπρος σπρώχνοντας (παλιά μου τέχνη κόσκινο), έκανα τις μετρήσεις μου και τηλεφώνησα στον πατέρα μου, που είναι ηλεκτρονικός. Υποψιαζόμουν διαρροή. Όντως, υπήρχε διαρροή μέσα στη μπαταρία.

Ήμουν απίστευτα τυχερός που συνέβει εδώ, στην πρωτεύουσα. Αν συνέβαινε λίγες μέρες αργότερα θα ήμουν στα βουνά και δε θα 'βρισκα μπαταρία για πολύ καιρό. Εδώ δεν κυκλοφορούν καν μοτοσικλέτες. Πού να βρω τη συγκεκριμένη μπαταρία για τη μοτοσικλέτα μου; Ακόμη και στην πρωτεύουσα έχω δει μόνο 5-6 μοτοσικλέτες τόσες μέρες που είμαι εδώ. Ευτυχώς, βρήκα ένα μαγαζί, από τα ελάχιστα της πόλης, με μοτοσικλέτες. Είχε την κατάλληλη μπαταρία και σώθηκα. Κινέζικη βέβαια, αλλά δεν περίμενα τίποτα καλύτερο. Σάμπως και οι άλλες παραπάνω κράτησαν; Τέσσερις μπαταρίες έχω αλλάξει μέχρι τώρα. Στο φακό μου δεν άλλαξα τόσες φορές μπαταρίες!

Ας ελπίσουμε να μη με αφήσει σε καμιά ερημιά τουλάχιστον και δε μπορώ να τη σπρώξω. Αχ αυτή η μανιβέλα... Αν ξανακάνω τέτοιο ταξίδι με μοτοσικλέτα που δεν έχει μανιβέλα να με χαστουκίσετε να συνέλθω.

Τη Δευτέρα ελπίζω να πάρω τη βίζα για το Καζακστάν και να φύγω κατευθείαν για περισσότερα βουνά. Κοιτάξτε που κολύμπησα... η ιδιωτική μου πισινούλα!

Α και για να μη μου λέτε ότι δε σας ενημερώνω, στο τεύχος της 1ης Αυγούστου (421) του περιοδικού moto βρίσκεται το τρίτο και τελευταίο μέρος του άρθρου μου περί της Ινδίας. Αν δε βρω internet κάποια φορά αργότερα για να σας ενημερώσω, μπαίνετε στο www.motomag.gr, πατάτε στο πρώτο εξώφυλλο που βλέπετε στα αριστερά και διαβάζετε τα περιεχόμενα.

Καλά μπάνια και σε 'σας, αν και εσείς θα τα κάνετε σε κάπως πιο αλμυρά νερά φαντάζομαι!

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


138423

[powerphot]

Παράξενος κόσμος!

Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητάνε νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατάω, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του άποψη. Προχωράει μόνο όταν του πω εγώ. Σταματάει ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μία, που όταν λειτουργεί σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μία άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι... Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνάει από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλάν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπάνε και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνάνε όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντάω διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γινήκανε; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους... Τα μετράνε και τα ξαναμετράνε κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές Μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοηθήσανε εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμία αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στο ταξίδι μου;

Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)

[tamar]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Παράξενος κόσμος!

Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητάνε νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατάω, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του άποψη. Προχωράει μόνο όταν του πω εγώ. Σταματάει ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μία, που όταν λειτουργεί σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μία άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι... Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνάει από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλάν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπάνε και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνάνε όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντάω διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γινήκανε; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους... Τα μετράνε και τα ξαναμετράνε κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές Μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοηθήσανε εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμία αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στο ταξίδι μου;

Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Υπάρχει κι ένα Blog (http://greece2india.apriliabikers.gr/ilias/) που "τρεχει", με την δυνατότητα επισύναψης σχολίων προς τον Ηλία! :wave2:

Το ωραιότερο post που έχω διαβάσει ποτέ στο forum....
:a23: :a23: :a23:

[powerphot]

Παράξενος κόσμος!


Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


138448

[Tropeas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Παράξενος κόσμος!

Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητάνε νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατάω, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του άποψη. Προχωράει μόνο όταν του πω εγώ. Σταματάει ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μία, που όταν λειτουργεί σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μία άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι... Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνάει από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλάν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπάνε και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνάνε όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντάω διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γινήκανε; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους... Τα μετράνε και τα ξαναμετράνε κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές Μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοηθήσανε εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμία αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στο ταξίδι μου;

Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Υπάρχει κι ένα Blog (http://greece2india.apriliabikers.gr/ilias/) που "τρεχει", με την δυνατότητα επισύναψης σχολίων προς τον Ηλία! :wave2:
:a19: :a23: :a23: :a23: :a012: α ρε Ηλία μακάρι να σκεφτόμασταν όλοι τόσο απλά σαν όταν είμασταν παιδιά και να ταν τόσο ατόφιος ο κόσμος γιατί πραγματικά απο αυτήν την οπτική γωνία έτσι είναι βαθύτερα τα πράγματα... αλλά αν είναι έτσι τότε όλοι θα μασταν ευτυχισμένοι και δεν θα χαμε διακρίσεις, και αυτό ενοχλεί αυτούς που θέλουν να ζουν για να είναι ξεχωριστοί, όχι να ζουν απλά και να αισθανονται ξεχωριστοί!

[furious]

Μια και ο powerphot κάνει κι αυτός το ταξιδάκι του κι εγώ έχω χρόνο, αφού περιμένω και περιμένω, σας δημοσιεύω ο ίδιος τα νέα μου.

Χάθηκα για λίγο, αλλά εκτός απ' το ότι ήμουν στα βουνά, η μοτοσικλέτα έπαθε γερή ζημιά :( Χρειάζομαι ολόκληρη πισινή ζάντα. Θα σας τα πω όλα αναλυτικά. Ούτως ή άλλως πρέπει να περιμένω εδώ για πολλέεεες μέρες προτού μπορέσω να συνεχίσω.

Από ένα ρουλεμάν ξεκίνησαν όλα, εφτά μικρά μπιλάκια. Στην Ινδία, στο συνεργείο που είχα αφήσει τη μοτοσικλέτα για να ξαναμπαλώσουν τη μεμβράνη του καρμπιρατέρ, τους είχα πει να ελέγξουν τα ρουλεμάν και άμα δε χρειάζονται άλλαγμα να τα γρασσάρουν. Τώρα είμαι σίγουρος ότι ούτε καν τα άνοιξαν. Όπως και ο μάστορας στην Ελλάδα, που έλεγξε το πίσω αμορτισέρ και ήταν τόσο μια χαρά, που με άφησε μόλις ξεκίνησα, μετά από μόλις 2.000 χλμ. Για άλλη μια φορά, δηλαδή, τραβάω λούκι λόγω της βαρεμάρας των μαστόρων να κάνουν τη δουλειά τους. Με έχουν εξοργίσει! Δε θα τα μάθω κάποτε όλα όσα χρειάζομαι να μην τους έχω ανάγκη; Πού θα μου πάει;

Ήμουν, λοιπόν, μέσα στα βουνά, στα 4.000 μέτρα υψόμετρο και απολάμβανα τέλειο off-roading και ατελείωτο! Από τα 2.514 χλμ. που έκανα στο Τατζικιστάν, τα 1.020 ήταν χωμάτινα! Ήταν απολύτως έρημες περιοχές, όπως μου αρέσει. Είχα όλη τη φύση δική μου και συναντούσα μόνο μερικούς βοσκούς, που το καλοκαίρι ανεβαίνουν στα βουνά με τα ζώα τους και μένουν σε καλύβες. Τα λέγαμε, έτρωγα μαζί τους. Πολύ όμορφα ήταν. Όλη μέρα έβλεπα το πολύ 3-4 οχήματα.

Στις απότομες ανηφόρες χρειαζόταν να κατεβαίνω από τη μοτοσικλέτα και να σπρώχνω, γιατί ο κινητήρας δεν είχε δύναμη λόγω της σκισμένης μεμβράνης του καρμπιρατέρ. Πέθαινα! Ειδικά σε μία ανηφόρα, είχε τόση κροκάλα που δεν έχω ξαναδεί. Δε μπορούσα ούτε με τα πόδια να πατήσω καλά και κόντεψα να πέσω και να με πλακώσει κάπου η μοτοσικλέτα όπως την έσπρωχνα. Όταν ανέβηκα τελικά από 'κει, ξάπλωσα στο χώμα κι έκανα μισή ώρα να συνέλθω. Αυτά, όμως, δε με πείραζαν τόσο, αφού μετά το σπρώξιμο όλα ήταν και πάλι καλά και συνέχιζα το ωραίο off-roading.

Κάποια άλλη μέρα, μετά από σπρώξιμο, πάνω που κάθησα στη μοτοσικλέτα να ξεϊδρώσω, άρχισαν να ακούγονται κάτι τρυγμοί και βάρβαροι, μεταλλικοί ήχοι. Κοιτάζω πίσω και τι να δω; Βγαλμένη η φλάντζα του αριστερού ρουλεμάν! Κατέβηκα κάτω, έβγαλα αμέσως τη ρόδα και... φτου! Κομμάτια το ρουλεμάν.

Συνέβει στο χειρότερο μέρος που θα μπορούσε να συμβεί. Είχα μπροστά μου 84 χλμ. χωματόδρομου και έπρεπε να περάσω πάνω από κατολισθήσεις γεμάτες κοτρώνες, μέσα από αμέτρητα ρυάκια, άμμο και λάσπη. Από εκεί δεν περνούσε ούτε ένα όχημα.

Δεν υπήρχε νερό εκεί κοντά και δε μπορούσα να περιμένω για πάντα, γιατί εκτός από τη μοτοσικλέτα που είχε πρόβλημα, θα κινδύνευα εγώ ο ίδιος. Έβαλα, λοιπόν, ξανά τη ρόδα και αναγκαστικά ξεκίνησα χωρίς ρουλεμάν. Σε δέκα χιλιόμετρα βρήκα ένα ρυάκι και σταμάτησα εκεί. Το κέντρο της ζάντας είχε ήδη σπάσει στα δύο, στο σημείο που θα έπρεπε να είναι το ρουλεμάν. Η φωτογραφία τα λέει όλα... Το δεξί και το αριστερό τμήμα της ρόδας ενώνονταν μόνο από το στεφάνι της ζάντας πλέον.

Κατασκήνωσα δίπλα στο ρυάκι, αλλά μέχρι την επόμενη μέρα δεν πέρασε και πάλι ούτε ένα όχημα. Αναγκαστικά συνέχισα μέχρι να βρω άνθρωπο. Έβγαλα τη δισκόπλακα, η οποία έβρισκε πάνω στη βάση της δαγκάνας, επειδή η ρόδα κινούνταν στραβά. Θα έπρεπε, όμως, να βγάλω και τη δαγκάνα, γιατί λίγο παρακάτω την τίναξε και έκοψε το σωληνάκι του φρένου.

Με 10-15 χλμ./ώρα (όπου δεν είχε κοτρώνες, ρυάκια, άμμο ή λάσπη), μετά από δυο μέρες βγήκα στην άσφαλτο. Ακόμη και στην άσφαλτο, όμως, έβλεπα κάθε μέρα γύρω στα 3-4 οχήματα. Δυστυχώς, αυτά που συνάντησα ήταν αυτοκίνητα και δε μπορούσαν να φορτώσουν τη μοτοσικλέτα. Η πιο κοντινή πόλη, όπου θα μπορούσα να βρω μια λύση, ήταν στο Κυργιζστάν. Άμα έβγαινα από το Τατζικιστάν χωρίς τη μοτοσικλέτα, δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω να τη σώσω. Θα γυρνούσα από την πρώτη πόλη με αεροπλάνο στην Ελλάδα.

Η ζάντα είχε σπάσει ήδη στα δύο, το φρένο το είχα βγάλει, σκέφτηκα "τι άλλο μπορεί να συμβεί;". Θα συνεχίσω αργά-αργά και άμα με αφήσει τελείως η μοτοσικλέτα, μπαίνω στο πρώτο αυτοκίνητο που θα δω και γυρνάω με αεροπλάνο. Στην άσφαλτο δοκίμασα και είδα ότι αν πηγαίνω με 30-35 χλμ./ώρα, σχεδόν εξαφανίζονταν τα οχτάρια που έκανε η ρόδα. Παραπάνω δε δοκίμασα να πάω, για να μη σπάσει και το δεξί ρουλεμάν και τραυματιστώ κιόλας.

Λοιπόν, κάθεστε να ακούσετε το πιο τρομακτικό; Μετά από τέσσερις μέρες, έκανα 420 χλμ. με σπασμένη τη ζάντα και χωρίς ρουλεμάν και έφτασα ο αθεόφοβος στο Osh! Από τα 420 χλμ. τα 180 ήταν "χωματόδρομος", συνήθως στην κατάσταση που σας περιέγραψα. Εκείνες τις μέρες κατασκήνωνα πάντα ακριβώς δίπλα στο δρόμο έτσι, ώστε ααααν τη νύχτα περνούσε κανένα φορτηγό να με δει μήπως και δεν είναι τελείως γεμάτο και μπορεί να με πάρει.

Ένα βράδυ, άκουγα στο αντίσκηνο να βρέχει συνέχεια. Το πρωί που βγήκα από το αντίσκηνο είδα ότι δεν ήταν βροχή αυτό που άκουγα, αλλά χιόνι! Ήμουν στα 4.100 μέτρα υψόμετρο. Όταν βγήκα από τους υπνόσακους πάγωσα. Φόρεσα όλα μου τα ρούχα, αλλά τα χέρια μου ξύλιαζαν όταν μάζευα τα πράγματα κι έκανα συνέχεια διαλείμματα για να τα ζεστάνω κάτω από τις μασχάλες μου ή δίπλα στον κινητήρα της μοτοσικλέτας.

Παγωμένος και με τη μοτοσικλέτα σε τέτοια κατάσταση ανέβηκα μέχρι τα 4.282 μέτρα υψόμετρο, που είναι τα σύνορα Τατζικιστάν - Κυργιζστάν. Οι συνοριακοί φρουροί έτσι που ήμουν, με κοιτούσαν λες και ήρθα απ' το διάστημα και μου είπαν μέσα σε όλα τα άλλα ότι είμαι ο πρώτος Έλληνας που περνάει από 'κει. "Αυτό με έκαιγε", έλεγα από μέσα μου. Σφράγισαν γρήγορα το διαβατήριο κι άρχισα να κατεβαίνω από το βουνό. Είχε αρκετή λάσπη από τα χιόνια που έλιωναν. Ευτυχώς που κατέβαινα, γιατί αν έπρεπε να ανέβω θα έπρεπε να σπρώχνω για χιλιόμετρα μέσα στη λάσπη.

Στην πλευρά του Κυργιζστάν ήξερα ότι κινούνται πολλά φορτηγά, γιατί είναι ένας από τους άξονες που έρχεται από την Κίνα. Όλα τα φορτηγά, όμως, που πήγαιναν στην ίδια κατεύθυνση με εμένα ήταν γεμάτα. Είχα κατέβει στα 2.500 μέτρα υψόμετρο και τουλάχιστον δεν πάγωνα. 150 χιλιόμετρα μου έμεναν. Σκέφτηκα να το πιέσω κι ότι γίνει.

Έτσι, λοιπόν, χθες κατάφερα κι έφτασα στο Osh. Όταν είδα ότι η ζάντα είχε σπάσει από τα 10 πρώτα χιλιόμετρα που είχα κάνει χωρίς ρουλεμάν, ούτε που μπορούσα να φανταστώ ότι θα καταφέρω να φέρω τη μοτοσικλέτα μέχρι το Osh, μετά από 420 χλμ. και τέτοιους "χωματόδρομους". Κι όμως, το θαύμα έγινε!

Μέχρι να συμβεί το κακό, όλα ήταν τέλεια στα βουνά και τα απόλαυσα στο έπακρο! Θα σας τα γράψω κι αυτά στο blog, για να μην ξεχνάμε και τα ωραία που συνέβησαν...

Ευχηθείτε καλή ανάρωση στη μοτοσικλέτα... Μακάρι να βρεθεί καμιά ζάντα (στην Ελλάδα εννοώ. Εδώ ούτε μοτοσικλέτες δεν έχουν καλά-καλά),
Ηλίας Βροχίδης


139177

[Argos1]

Καλό κουράγιο φίλε και να προσέχεις...Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες είναι μοναδικός και πρέπει να τον έχουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που σηκώνουμε τα χέρια ψηλά με την πρώτη δυσκολία...Ένα λάστιχο με έπιασε στη Θράκη πριν ένα μήνα και νόμισα ότι ήρθε το τέλος του κόσμου...και είχα και παρέα...:rolleyes:

[mystique]

[B]Παράξενος κόσμος!


:sun: ειναι ενας κοσμος που εγινε χιλια κομματια, τυχερος εισαι που μεσω του ταξιδιου σου ξαναβρισκεις καποια απο αυτα, τα σπανια κομματια :sun:

----------------------------------------------


Τα δυσάρεστα...


Ηλία εισαι ηρωας ! :beer::beer::beer:

υπομονη, κουραγιο, να είσαι καλα εσυ & όλα θα γινουν :cool: :wave2:

[powerphot]

Με λήστεψαν!

Με φιλοξενεί εδώ και σχεδόν δυο ‘βδομάδες ο Πατήρ Βίκτωρ στις εγκαταστάσεις της ρώσικης εκκλησίας. Είναι υπέροχος άνθρωπος! Βρήκα ένα καταφύγιο να ξαποστάσω για λίγο και να ετοιμαστώ για το υπόλοιπο ταξίδι. Με βοήθησε τρομερά να επισκευάσω τη μοτοσικλέτα, όπως και σε κάτι άλλο...

Με λήστεψαν! Ένας τύπος με πολιτικά ρούχα μου παρίστανε τον αστυνομικό και ήθελε να δει το διαβατήριό μου. Ήμουν στην πύλη της εκκλησίας. Εκεί που τρελαίνομαι είναι ότι υποψιάστηκα πως μπορεί να μην είναι αστυνομικός και ζήτησα να δω την αστυνομική του ταυτότητα. Δε μου την έδειχνε και φώναζε αγριεμένος. Έφυγα και το λάθος μου ήταν ότι στηρήχτηκα στο φύλακα του ναού (ο οποίος είναι μισόχαζος), που μου είπε πως πραγματικά είναι αστυνομικός και να του δείξω το διαβατήριό μου.

Γύρισα και του το έδειξα. Βεβαιωμένος πως είναι αστυνομικός μπήκα και στο αυτοκίνητό του για να με πάει δήθεν στο αστυνομικό τμήμα για κάποιο έλεγχο. Όταν με πήγε σε κάτι ερημιές, σιγουρεύτηκα πως είχα κάνει βλακεία που άκουσα το φύλακα. Αν σκεφτόμουν να δω τις πινακίδες του αυτοκινήτου προτού μπω, θα την καταλάβαινα την απατεωνιά, διότι τις είχε βγάλει.

Δεν κάνω, όμως, μόνο εγώ λάθη. Το γομάρι είχε τις πινακίδες στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κι έτσι τις είδα. Πήρε όλα τα λεφτά που είχα για ώρα ανάγκης στο κρυφό πορτοφόλι μου, γιατί εκεί βάζω και το διαβατήριό μου κι έτσι το είχε δει όταν του έδειξα το διαβατήριο. Εκπλάγηκε και ο ίδιος που δεν αντιστεκόμουν. Προσπάθησα να βγω από το αυτοκίνητο, αλλά η πόρτα δεν άνοιγε από μέσα. Έτσι, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Του είπα αν τα θέλει τα λεφτά ας τα κρατήσει.

Ευτυχώς, μου έδωσε το διαβατήριό μου και την κάρτα με την οποία βγάζω χρήματα από τα ΑΤΜ. Όταν είπα στον Πάτερ τι συνέβει τρελάθηκε! Κάλεσε τη Σβετλάνα, μία οικογενειακή του φίλη, που μιλάει Αγγλικά. Το απόγευμα πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα και η Σβετλάνα έκανε τη διερμηνέα. Είχα τόσα στοιχεία να δώσω στους αστυνομικούς, που μου είπαν πως θα τον πιάσουν σίγουρα: πινακίδες, μάρκα και χρώμα αυτοκινήτου και λεπτομερή περιγραφή του κτήνους.

Την επόμενη μέρα θα πήγαινα να δώσω οδηγίες σε κάποιον ζωγράφο να κάνει το σκίτσο του ληστή. Δε χρειάστηκε... Κατά τη διάρκεια της νύχτας τον είχαν ήδη πιάσει!!! Μόλις πήγα εκεί, μου έδειξαν τις πινακίδες «Αυτές είναι;»! Πλακώθηκε με τους αστυνομικούς μέχρι να τον συλλάβουν. Είναι 1.80 και καμιά εκατοστή κιλά τέρας. Προσπάθησε να τους λαδώσει με 1.000 δολλάρια για να ξεχαστεί το θέμα.

Ο τύπος δεν ήταν καλό λουλούδι. Είχε ληστέψει άλλους πέντε ντόπιους και ξένους. Αυτό που ήθελα περισσότερο ήταν όχι να πάρω πίσω τα λεφτά που μου έκλεψε, αλλά να συλληφθεί ο τύπος ώστε να προστατέψω ειδικά τους φτωχούς ντόπιους. Ικανοποιήθηκαν όλες μου οι επιθυμίες: θα γίνει δικαστήριο σ’ ένα μήνα, όπου θα παραστεί ο Πατήρ Βίκτωρ εκ μέρους μου και πήρα και τα λεφτά μου πίσω.

Τόσες μέρες δε βγαίνω μόνος μου από τις εγκαταστάσεις της εκκλησίας για λόγους ασφαλείας. Κατά τα άλλα, βοηθάω εδώ στην εκκλησία και το σχολείο που λειτουργούν. Η μοτοσικλέτα είναι έτοιμη και σε λίγες μέρες θα συνεχίσω το δρόμο μου. Πήρα τη μεμβράνη για το καρμπιρατέρ και τώρα η μοτοσικλέτα τραβάει σα χιλιάρα! Δε μπορώ να τη συνηθίσω! Πάνω από 18.000 χιλιόμετρα έκανα με σκισμένη τη μεμβράνη, που η μοτοσικλέτα πήγαινε σα σαλιγκάρι. Σκεφτείτε ότι είναι σα να οδηγάτε έτσι το όχημά σας για δυο χρόνια και ξαφνικά να έχει την πλήρη του δύναμη! Να ‘σαι καλά Νικόλα (tifoefs). Σε χιλιοευχαριστώ!

Ο κινητήρας κάνει κάτι κόλπα και μου είπε ο μάστορας πως έχει χαμηλή συμπίεση και είναι στα τελευταία του. Εντάξει, μετά από τόσες και τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα, λογικό είναι. Για να δούμε στα πόσο τελευταία του είναι. Θα μου βγάλει καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες χιλιόμετρα ακόμη, να φτάσω μέχρι την Ελλάδα καβαλάρης;

Δε σας έγραψα για τη μαγεία του Τατζικιστάν, αλλά συμβαίνουν τόσα που έχει πιαστεί το χέρι μου να γράφω. Θα σας τα πω από κοντά, εντάξει; Στη φωτογραφία είμαι εγώ, που θέλατε να με δείτε για να πειστείτε ότι είμαι καλά, ο Πατήρ Βίκτωρ και η Σβετλάνα.


Βαγγέλη, φωτογραφίες στα χιόνια δεν τράβηξα, γιατί με τη μοτοσικλέτα ερείπιο και με ‘μένα παγωμένο στα 4.000 μέτρα υψόμετρο, οι φωτογραφίες ήταν το τελευταίο που σκεφτόμουνα. Όσο για τη συνεννόηση με τον κόσμο, που ρωτάς, μετά από τόσο καιρό έγινα μαέστρος στη νοηματική. Σκέψου ότι δυο ‘βδομάδες μένω με την οικογένεια του Πατήρ Βίκτωρ, οι άνθρωποι δε μιλάνε καθόλου Αγγλικά κι όμως ξέρουν αρκετά για το ταξίδι μου και τη ζωή μου, όπως ξέρω κι εγώ γι’ αυτούς.



Αγνή, συγγνώμη που σε ανησύχησα τόσο! Δεν το πιστεύω πόσο φανατικά ταξιδεύεις μαζί μου! Τι λέει η Γερμανία - Πολλωνία; Δροσούλα έχετε εκεί, ε; Το καλοκαίρι στο σπίτι σου το περνάς ή στη Γερμανία;



Μόλις μου είπαν πως στο περιοδικό moto της πρώτης Σεπτεμβρίου είναι το επόμενο άρθρο μου, αυτό για το Μπαλουτσιστάν (Πακιστάν).


Καλή επιστροφή στις βάσεις σας σε όσους δεν έχετε γυρίσει και ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!


Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


139918

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Με λήστεψαν!


Ηλία μας έκοψες την χολή.:hypnotize
Ευτυχώς τέλος καλό.
Έχε τώρα το νου σου από δω και πέρα, και λέω αν πχ χρειαστεί
βάζεις φορτωτική την μηχανή και παίρνεις το αεροπλάνο για το σπίτι.
Έτσι κι αλλιώς τον στόχο σου τον πέτυχες. Μη κοιτάς εδώ που μερικοί δεν βρίσκουμε
ούτε τα βελάκια.:lol:



Υ.Γ. Τελικά παντού χρειάζεται μια "Σβετλάνα" ε? :rotflmao: :rotflmao:

[LARISEOS]

μπραβο στα πεδια που μασ συγκενουναι με τησ ωραιεσ και δυσκολεσ ιστοριεσ τουσ!!!!!

μπραβοοοοο furios εισαι ηρωασ ρεεεεεεεεεεεεεεεεε


:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[powerphot]

Η πανέμορφη φύση του Κυργιζστάν!

Φεύγοντας από το Osh πήγαμε με τον Πατήρ Βίκτωρ στο αγρόκτημά του στο βουνό. Βρίσκονταν σ’ ένα υπέροχο, δροσερό μέρος, στα 1.700 μέτρα υψόμετρο. Έκατσα εκεί δυο μέρες και βοήθησα να ταΐσουμε τις μέλισσες και να βγάλουμε τις πατάτες από το χώμα (με το φτυάρι φυσικά, δεν έχουν μηχανήματα εδώ), να τις κάνουμε διαλογή και να τις φορτώσουμε. Ύστερα πήγαμε στο γειτονικό, δροσερό ποτάμι και κάναμε το μπανάκι μας να φύγει ο ιδρώτας και το χώμα από πάνω μας.

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να αποχαιρετήσω αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους με την ελπίδα να καταφέρει να έρθει κάποτε στην Ελλάδα ο Πατήρ Βίκτωρ και να πάμε στο Άγιον Όρος, που τόσο πολύ το θέλει.

Τις επόμενες μέρες με ιδιαίτερη χαρά ανακάλυψα πως όλοι οι δρόμοι που είχα διαλέξει να ταξιδέψω στο κεντρικό Κυργιζστάν ήταν «χωματόδρομοι», αν κανείς μπορεί να τους χαρακτηρίσει έτσι. Τώρα, με την καινούρια μεμβράνη του καρμπιρατέρ απολάμβανα τους χωματόδρομους σε ρυθμούς Paris-Dakar! (Εντάξει, συγγνώμη δε θα το ξανακάνω. Είχα μπουχτίσει 18.000 χιλιόμετρα με σκισμένη τη μεμβράνη.)

Διαπίστωσα, επίσης, ότι μπήκε ο Σεπτέμβριος και πλέον από τα 3.000 κιόλας μέτρα υψόμετρο το κρύο κατά τη διάρκεια της νύχτας είναι τρομερό. Προσπαθούσα, λοιπόν, να διασχίζω τα ψηλά περάσματα κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ να κατασκηνώνω κάτω από τα 3.000 μέτρα υψόμετρο.

Εδώ που το υψόμετρο, συνήθως, είναι πιο χαμηλό από αυτό στα βουνά του Τατζικιστάν πέρασα από κάποια πυκνά δάση γεμάτα από πανέμορφα δέντρα που πήραν τα φθινοπωρινά χρώματα. Έτσι, κατευθύνθηκα προς τη λίμνη Issyk-Kol, που βλέπει αρκετούς τουρίστες το καλοκαίρι κι έτσι οι αστυνομικοί εκεί ήταν χειρότεροι από παντού. Σημάδεψαν ένα αυτοκίνητο με το ραντάρ τους και μου έδειχναν ότι δήθεν εγώ έτρεχα με 95 χλμ./ώρα, πράγμα αδύνατον γιατί η μοτοσικλέτα μου με το ζόρι πιάνει τέτοιες ταχύτητες. Τρεις φορές μου ζήτησαν τρελά ποσά για λάδωμα, αλλά απλώς εξαφανιζόμουν. Ήξεραν ότι είναι απατεώνες, οπότε δε με κυνηγούσαν.

Έφτασα στην πρωτεύουσα, το Bishkek, για να πάρω τη βίζα μου για το Αζερμπαϊτζάν. Μια κουβέντα είναι αυτή. Αφού μου είπαν πολλά τρελά και παζαρεύαμε το αν θα μου δώσουν τη βίζα, είπαν ότι θα έχουν απάντηση σε μια ‘βδομάδα. Εγώ, όμως, είχα μόνο πέντε μέρες εναπομείναντες στην Κυργιζστανική μου βίζα. Όσο καλός κι αν προσπάθησα να είμαι μαζί τους, ήταν αμείλικτοι. Μέχρι και οι φωτογραφίες μου για τη βίζα τους πείραξαν, επειδή δεν ήταν 3χ4 εκατοστά, αλλά 6χ4! Έλεος! Ευτυχώς, μετά από κάποιες επιπλέον ώρες ταλαιπωρίας κατάφερα να επεκτείνω τη βίζα μου για το Κυργιζστάν, οπότε θα περιμένω εδώ μήπως μου δώσουν τη βίζα για το Αζερμπαϊτζάν, γιατί άμα δεν έχω βίζα για εκεί σκουραίνουν πολύ τα πράγματα. Δε μένουν πολλές εναλλακτικές διαδρομές, που να περνιούνται με μοτοσικλέτα το φθινόπωρο.

Η φωτογραφία που στέλνω δεν είναι καθόλου ψεύτικη. Οι κεντροασιάτες φημίζονται για τις ιππευτικές τους ικανότητες, αλλά αυτό είναι αδιανόητο! Δεν ήταν κανένας μεγάλος τριγύρω και το πιτσιρίκι έκανε τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα με το άλογο και ήρθε μέχρι το Tash Rabat όπου είχα σταματήσει. Μόνο για να ανέβει στο άλογο σκεφτείτε τι τεχνήτης είναι το μικρό! Πήγαινε άνετο, γελώντας και προσκαλώντας με σε κόντρα άλογο – μοτοσικλέτα!

Καλό μας φθινόπωρο,
Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


141223

[mitridi_g]

Σε διαβάζω φίλε εκστασιασμένος κάθε φορά αλλά και γεμάτος ζήλεια που δεν εχεις χώρο σ'αυτή τη ρημαδα βαλίτσα για να με έπαιρνες μαζί σου. Τί να πω ρε φίλε...πραγματοποιείς ένα μεγάλο μου όνειρο.
Σου εύχομαι να γυρίσεις γερός και με μεγάλα αποθέματα υπομονής. Καλούς δρόμους.

Φιλικά
Δημήτρης

[ΙΠΠΕΑΣ]

:eyepop: :eek:

Κράτα γερά και πρόσεχε. :rolleyes:

[powerphot]

Την έχω, ΣΧΕΔΟΝ, στα χέρια μου τη βίζα!

Μετά από μια 'βδομάδα περιμένοντας στην πρωτεύουσα του Κυργιζστάν, το Bishkek, μου έδωσαν επιτέλους μια απάντηση από την πρεσβεία του Αζερμπαϊτζάν. Αν δεν το μετανιώσουν μέχρι τις τρεις το μεσημέρι, μου είπαν ότι θα πάρω τη βίζα μου. Βέβαια, με αυτούς που έμπλεξα δεν πιστεύω τίποτα αν δεν την πάρω στα χέρια μου. Αν την πάρω πάντως, αύριο πρωί εξαφανίζομαι για Καζακστάν, γιατί η βίζα μου για το Καζακστάν άρχισε να ισχύει εδώ και τρεις μέρες και χάνω χρόνο εδώ.

Τουλάχιστον, στη μια 'βδομάδα που πέρασα εδωπέρα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, που με έκαναν να μη θέλω να τους αφήσω. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Τους πραγματικούς μοτοσικλετιστές που δουλεύαμε μαζί στη μοτοσικλέτα μου για να προσαρμόσουμε άλλο ανεμοθώρακα και δε δέχτηκαν φράγκο... δώρο από μοτοσικλετιστή σε μοτοσικλετιστή μου είπαν! Αυτή είναι αλλυλεγγύη. Μου θύμισαν τη δική σας βοήθεια και τους μίλησα για 'σας.

Να θυμηθώ τη Σβετλάνα, την Ιουλία, την Aiday, που μου χάρισαν τόσο ωραίες βραδιές... Μ' έκαναν να ξεχνάω τα προβλήματα που συνέχισαν να μου δημιουργούν οι αστυνομικοί με τα λαδώματα που ζητάνε για το τίποτα.

Σας στέλνω μια φωτογραφία από την πεζοπορεία που κάναμε με τη Σβετλάνα στα βουνά γύρω από την πρωτεύουσα. Άλλη Σβετλάνα είναι αυτή. Μη μπερδεύεστε! Εγώ φταίω που τις μισές Ρωσίδες τις λένε Σβετλάνα; Μην πάει αλλού το μυαλό σας... Φωτεινή σημαίνει το όνομα. Αχ, τι θυμίζω σε κάποιον τώρα ;-)

Στην υγειά μας ;-)

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


141917

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Φωτεινή σημαίνει το όνομα. Αχ, τι θυμίζω σε κάποιον τώρα ;-)

Στην υγειά μας ;-)

[B]Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Υπάρχει κι ένα Blog (http://greece2india.apriliabikers.gr/ilias/) που "τρεχει", με την δυνατότητα επισύναψης σχολίων προς τον Ηλία! :wave2:

:rolleyes:


:D :D :D


:lol: :lol:

[Κανένας]

:rolleyes:

Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς,
γιατί κάνει <<αυτό>> που κάνει ο Ηλίας ?
και τι είναι αυτό που κάνει?
Η που το γράφει ο ίδιος για να το διαβάσω?

:rolleyes:

[STOYBI]

Αρχικά δημιουργήθηκε από ΚΑΝΕΝΑΣ
:rolleyes:

Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς,
γιατί κάνει <<αυτό>> που κάνει ο Ηλίας ?
και τι είναι αυτό που κάνει?
Η που το γράφει ο ίδιος για να το διαβάσω?

:rolleyes:



http://greece2india.apriliabikers.gr/ilias/about

[Κανένας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από STOYBI
http://greece2india.apriliabikers.gr/ilias/about
Ευχαριστώ STOYBI
έχω κοιτάξει και στο προσωπικό του ιστοχωρο , αλλά συνεχίζω να μην βρίσκω ικανοποιητική απάντηση


:confused:

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από ΚΑΝΕΝΑΣ
:rolleyes:

Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς,
γιατί κάνει <<αυτό>> που κάνει ο Ηλίας ?
και τι είναι αυτό που κάνει?
Η που το γράφει ο ίδιος για να το διαβάσω?

:rolleyes:

Κωνσταντίνε μπορείς να ξεκινήσεις από ΕΔΩ (http://geocities.com/greece2india/) για να έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το λόγο και τον τρόπο που ξεκίνησε.:wave2:

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από ΚΑΝΕΝΑΣ
Ευχαριστώ STOYBI
έχω κοιτάξει και στο προσωπικό του ιστοχωρο , αλλά συνεχίζω να μην βρίσκω ικανοποιητική απάντηση
:confused:
ουπς σορρυ δεν το ειδα.:D
Edit:
Μάλλον θα πρέπει να σου απαντήσει ο ίδιος.:winka:

[Κανένας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Κωνσταντίνε μπορείς να ξεκινήσεις από ΕΔΩ (http://geocities.com/greece2india/) για να έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το λόγο και τον τρόπο που ξεκίνησε.:wave2: Νίκο:wave2:
αυτό έγραψα και πριν ότι έχω δει και τον προσωπικό του ιστοχωρο
Αυτό το όνειρο… θέλει (αν… σκεφτούμε… θετικά… ) , βαθειά φιλοσοφία και σκεπτικό
Που δεν τα βρήκα πουθενά (μου διαφεύγουν η εγώ δεν μπορώ να τα διακρίνω )



Ευχηθείτε μου καλό δρόμο, γιατί έχω πολύ ακόμη μπροστά μου! Αρχικά δημιουργήθηκε από Ηλίας Βροχίδης

Ηλία γύρνα πίσω a.s.a.p.
:)

[byron]

Αρχικά δημιουργήθηκε από ΚΑΝΕΝΑΣ

Αυτό το όνειρο… θέλει (αν… σκεφτούμε… θετικά… ) , βαθειά φιλοσοφία και σκεπτικό
Που δεν τα βρήκα πουθενά (μου διαφεύγουν η εγώ δεν μπορώ να τα διακρίνω )



Διάβασες κάπου ότι θέλει να γίνει σαμάνος?

[Κανένας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από byr0n
Διάβασες κάπου ότι θέλει να γίνει σαμάνος? Σαμάνος και να Ήθελε να γίνει , μάλλον δεν μπορεί
Αλλά διάβασα ότι τον αντιμετωπίζουν σαν σαμανο

[Bavarian]

Αρχικά δημιουργήθηκε από ΚΑΝΕΝΑΣ
:rolleyes:

Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς,
γιατί κάνει <<αυτό>> που κάνει ο Ηλίας ?
και τι είναι αυτό που κάνει?
Η που το γράφει ο ίδιος για να το διαβάσω?

:rolleyes:


Από πότε πρέπει να εξηγούνται τα αυτονόητα ?...


Το κάνει γιατί γουστάρει !!!!

[furious]

Αρχικά δημιουργήθηκε από ΚΑΝΕΝΑΣ
Νίκο:wave2:
αυτό έγραψα και πριν ότι έχω δει και τον προσωπικό του ιστοχωρο
Αυτό το όνειρο… θέλει (αν… σκεφτούμε… θετικά… ) , βαθειά φιλοσοφία και σκεπτικό
Που δεν τα βρήκα πουθενά (μου διαφεύγουν η εγώ δεν μπορώ να τα διακρίνω )



Ευχηθείτε μου καλό δρόμο, γιατί έχω πολύ ακόμη μπροστά μου! Αρχικά δημιουργήθηκε από Ηλίας Βροχίδης

Ηλία γύρνα πίσω a.s.a.p.
:)

Αν πρέπει να εξηγήσω μονολεκτικά το λόγο που το κάνω, θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Bavarian. Απλά επειδή ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Αυτό είναι το πρωταρχικό. Ότι φιλοσοφία κι αν υπάρχει από πίσω, δε θα το έκανα αν δεν το γούσταρα. Και δε δέχομαι ότι " αυτό το όνειρο… θέλει (αν… σκεφτούμε… θετικά… ) , βαθειά φιλοσοφία και σκεπτικό ". Είναι κάτι που γουστάρω, δε βλάπτει κανέναν (δεν πολεμάω, ούτε κάνω απατεωνιές για να πλουτίσω εις βάρος άλλων) και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.

Όσο για τη βαθιά φιλοσοφία που περιμένεις, Κωνσταντίνε, να υπάρχει από πίσω δε μπορώ να στην περιγράψω γραπτά, γιατί θα μου πάρει μέρες. Έχω γράψει αμέτρητες σελίδες, αλλά λες ότι δε σου είναι αρκετές. Για περισσότερα, ευχαρίστως να βρεθούμε από κοντά αν το θέλεις και να κάνουμε μια - εποικοδομητική ίσως και για τους δύο - συζήτηση.

Να σε ρωτήσω κάτι. Έχεις διαβάσει όλο το blog μου; Όχι ότι έχεις υποχρέωση να το διαβάσεις όλο προτού με ρωτήσεις κάτι, απλώς για να καταλάβω γιατί δεν έχεις βρει τη φιλοσοφία πίσω από το όλο εγχείρημα. Απορώ, επειδή οι περισσότεροι που διαβάζουν όσα γράφω τόσο καιρό καταλαβαίνουν τι κάνω και γιατί το κάνω. Το ρωτάω φιλικά, χωρίς αρνητική διάθεση και χωρίς να περιμένω απάντηση: Μήπως περιμένεις να βρεις πίσω από αυτό που κάνω τη φιλοσοφία που εσύ θα ήθελες να έχω; Αν είναι έτσι, δε θα τη βρεις ποτέ. Επαναλαμβάνω, το ρωτάω φιλικά, όχι για να σε προσβάλλω. Απλά για να σκεφτείς και αυτό το ενδεχόμενο.

Για να καταλάβω κι εγώ τη δική σου φιλοσοφία, την έχεις γράψει κάπου; Να καταλάβω τέλος πάντων τι είδους φιλοσοφία περιμένεις να έχω. Το ρωτάω, γιατί χωρίς να σε ξέρω δε θέλω να σε κατατάξω με τους πολλούς που βρίσκουν ανόητο αυτό που κάνω. Ίσως πραγματικά να έχεις κάτι σπουδαίο στο μυαλό σου, αλλά δε μου το έγραψες και δε βρήκα καμιά ιστοσελίδα στο προφίλ σου.

Τέλος, μην κρίνεις εμένα βάσει του πώς με βλέπουν άλλοι. Πού διάβασες ότι με βλέπουν ως σαμάνο, για να το διαβάσω κι εγώ;

Φιλικά πάντα, επαναλαμβάνω, αν θέλεις πραγματικά να το συζητήσουμε, το κανονίζουμε από κοντά.
:wave2:

[furious]

Αρχικά δημιουργήθηκε από furious
Αν πρέπει να εξηγήσω μονολεκτικά το λόγο που το κάνω, θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Bavarian. Απλά επειδή ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Αυτό είναι το πρωταρχικό. Ότι φιλοσοφία κι αν υπάρχει από πίσω, δε θα το έκανα αν δεν το γούσταρα. Και δε δέχομαι ότι " αυτό το όνειρο… θέλει (αν… σκεφτούμε… θετικά… ) , βαθειά φιλοσοφία και σκεπτικό ". Είναι κάτι που γουστάρω, δε βλάπτει κανέναν (δεν πολεμάω, ούτε κάνω απατεωνιές για να πλουτίσω εις βάρος άλλων) και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.

Όσο για τη βαθιά φιλοσοφία που περιμένεις, Κωνσταντίνε, να υπάρχει από πίσω δε μπορώ να στην περιγράψω γραπτά, γιατί θα μου πάρει μέρες. Έχω γράψει αμέτρητες σελίδες, αλλά λες ότι δε σου είναι αρκετές. Για περισσότερα, ευχαρίστως να βρεθούμε από κοντά αν το θέλεις και να κάνουμε μια - εποικοδομητική ίσως και για τους δύο - συζήτηση.

Να σε ρωτήσω κάτι. Έχεις διαβάσει όλο το blog μου; Όχι ότι έχεις υποχρέωση να το διαβάσεις όλο προτού με ρωτήσεις κάτι, απλώς για να καταλάβω γιατί δεν έχεις βρει τη φιλοσοφία πίσω από το όλο εγχείρημα. Απορώ, επειδή οι περισσότεροι που διαβάζουν όσα γράφω τόσο καιρό καταλαβαίνουν τι κάνω και γιατί το κάνω. Το ρωτάω φιλικά, χωρίς αρνητική διάθεση και χωρίς να περιμένω απάντηση: Μήπως περιμένεις να βρεις πίσω από αυτό που κάνω τη φιλοσοφία που εσύ θα ήθελες να έχω; Αν είναι έτσι, δε θα τη βρεις ποτέ. Επαναλαμβάνω, το ρωτάω φιλικά, όχι για να σε προσβάλλω. Απλά για να σκεφτείς και αυτό το ενδεχόμενο.

Για να καταλάβω κι εγώ τη δική σου φιλοσοφία, την έχεις γράψει κάπου; Να καταλάβω τέλος πάντων τι είδους φιλοσοφία περιμένεις να έχω. Το ρωτάω, γιατί χωρίς να σε ξέρω δε θέλω να σε κατατάξω με τους πολλούς που βρίσκουν ανόητο αυτό που κάνω. Ίσως πραγματικά να έχεις κάτι σπουδαίο στο μυαλό σου, αλλά δε μου το έγραψες και δε βρήκα καμιά ιστοσελίδα στο προφίλ σου. Δε μου έγραψες καν γιατί πρέπει να γυρίσω πίσω όσο το δυνατόν πιο σύντομα, όπως μου ζητάς.

Τέλος, μην κρίνεις εμένα βάσει του πώς με βλέπουν άλλοι. Πού διάβασες ότι με βλέπουν ως σαμάνο, για να το διαβάσω κι εγώ;

Φιλικά πάντα, επαναλαμβάνω, αν θέλεις πραγματικά να το συζητήσουμε, το κανονίζουμε από κοντά.
:wave2:

[Ταξιδευτής]

Αρχικά δημιουργήθηκε από furious
..........



Γιατι ταξιδευουμε αραγε; Ποια ειναι αυτη η διψα που εχουμε μερικοι να πρεπει να φυγουμε, να τρεξουμε, να πεταξουμε;
Και ακομα περισσοτερο, πως να το εξηγησει κανεις αυτο το πραγμα σε ολους οσους ειναι βολεμενοι (και μεγεια τους με χαρα τους βεβαια) στη ζωουλα τους, στη δουλιτσα τους κλπ;

Kαλη συνεχεια στο ταξιδι σου αδερφε Ηλια και ευχομαι οταν επιστρεψεις να μπορεσω να σε γνωρισω και απο κοντα και να εχουμε ατελειωτες τετοιες κουβεντες.... :wave2: :beer:

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Ταξιδευτής
Γιατι ταξιδευουμε αραγε;


είτε για να προσθέσουμε κάτι, είτε για να απομακρυνθούμε από κάτι:rolleyes:

[Ταξιδευτής]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
είτε για προσθέσουμε κάτι, είτε για να απομακρυνθούμε από κάτι:rolleyes:

Μεγαλη αληθεια αυτη φιλε Χρηστο....

[powerphot]

Χαώδες Καζακστάν!

Ναι, λοιπόν, μπήκα στο Καζακστάν, το τελευταίο από τα 'σταν. Είναι η ένατη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου και θυμάμαι τις αποστάσεις που έκανα στην Ινδία. Μόνο που εδώ δεν έχω οκτώ μήνες στη διάθεσή μου, αλλά μόνο έναν, γιατί δε δίνουν βίζα μεγαλύτερης διάρκειας. Έτσι κάθε μέρα, σχεδόν, κάνω καμιά πεντακοσαριά χιλιόμετρα.

Αυτά όταν υπάρχει άσφαλτος. Μερικά κομμάτια της εθνικής οδού έχουν τέτοιες λακκούβες που καταπίνουν κυριολεκτικά ολόκληρη τη μοτοσικλέτα. Έτσι όπως έτρεχα και πέτυχα μερικές στα ξαφνικά, η μοτοσικλέτα απογειώθηκε πολλές φορές. Έχει συμβεί αμέτρητες φορές στο ταξίδι, αλλά πρώτη φορά η πισινή ρόδα πιέστηκε τόσο, που χτύπησε εις διπλούν στις ενισχύσεις που έχω κάνει στο υποπλαίσιο.

Απορώ πως αντέχει ακόμη το αμορτισέρ μετά από τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα σε τέτοιες συνθήκες και με τέτοιο φόρτωμα. Φοβερό έχει αποδειχθεί το WP και ευχαριστώ την eXTra Products Tasoulis για την προσφορά τους, τότε που είχε χαλάσει το παλιό αμορτισέρ στην Τουρκία. Ίσως ακόμη πιο αξιοθαύμαστο είναι το πώς αντέχει η κολλημένη, πισινή ζάντα. Μια χαρά πάει η άτιμη, σα να είναι εργοστασιακή!

Ύστερα είδα ότι τα ελάχιστα οχήματα που κινούνται σ' αυτή την περιοχή κινούνται μέσα από τη στέππα. Αυτό έκανα κι εγώ. Η οδήγηση στην άμμο της στέπας ήταν πολύ πιο απολαυστική!

Επισκέφθηκα την περιοχή όπου βρισκόταν κάποτε η θάλασσα Aral, αλλά αυτή τη φορά από τη μεριά του Καζακστάν. Είδα πάλι πλοία στην έρημο και το σπουδαιότερο ήταν ότι εκεί συνάντησα το Shusei. Ξεκίνησε από την Ιαπωνία και είναι ο πρώτος που κάνει το γύρο του κόσμου χρησιμοποιώντας αποκλειστικά ως καύσιμο χρησιμοποιημένο, επεξεργασμένο λάδι μαγειρέματος, που του δίνουν από εστιατόρια στο δρόμο. Μάλιστα έτρεξε με τέτοιο καύσιμο και στο Paris - Dakar για λογαριασμό της Toyota. Το πορτ-μπαγκάζ του Land Cruiser είναι γεμάτο από μια μηχανή που έφτιαξε ο ίδιος για την επεξεργασία του λαδιού προτού το χρησιμοποιήσει. Όσοι το βρίσκεται πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα, όπως εγώ, ρίξτε μια ματιά στο http://www.biodieseladventure.com

Έχω ανέβει πολύ βόρεια κι εδώ το κρύο είναι υπερβολικό. Δεν είχα μαζί μου χειμωνιάτικα ρούχα, αφού όταν είχα ξεκινήσει το ταξίδι μου ούτε που φανταζόμουν ότι θα έφτανα εδώ. Αγόρασα, λοιπόν, από μια πόλη μάλλινα ρούχα και τώρα δεν καταλαβαίνω κρύο. Έτοιμος για Σιβηρία είμαι!

Τώρα είμαι στο Aqtobe φιλοξενούμενος της Marhaba, μιας Καζακστανής φοιτήτριας. Αύριο, μάλλον, ξεκινάω πάλι μετά από ατέλειωτα χιλιόμετρα μέσα στη στέπα να φτάσω στο Aktau, στην Κασπία θάλασσα, για να περάσω απέναντι στο Αζερμπαϊτζάν.

Καλό μας χειμώνα,

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


143132

[powerphot]

Περιπέτειες στη στέπα!

Έκανα μια απίθανη περιπέτεια μέσα στη στέπα. Ξεκίνησα για δύο αρχαία τζαμιά που βρίσκονται μέσα σε σπηλιές. Βγήκα από τον "εθνικό χωματόδρομο" και είχα να
κάνω 125 χιλιόμετρα στη στέπα. Ήταν μία μεγάλη δοκιμασία πρώτα απ' όλα για τον
προσανατολισμό μου, την εκτός δρόμου οδήγηση και τις ψυχικές μου αντοχές.

Μου πήρε τρεις μέρες να βρω το πρώτο τζαμί. Στη στέπα υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι για
να μου δώσουν οδηγίες για το δρόμο. Όταν έβλεπα καμιά καλύβα στον ορίζοντα πήγαινα προς
τα 'κει για να ρωτήσω, αλλά οι περισσότερες ήταν ερειπωμένες. Τη μία μέρα έβρεχε συνεχώς
και οι δρόμοι είχαν γεμίσει λάσπη, που γλυστρούσε σαν πάγος. Εκεί μου έπεσε η μοτοσικλέτα εις διπλούν και βγήκε και η αλυσίδα, γιατί παραήταν χαλαρή. Είχα αμελήσει να την τεντώσω την προηγούμενη μέρα. Την έβαλα στη θέση της μέσα στη βροχή, φορώντας τα αδιάβροχα και έχοντας γεμίσει λάσπη. Έκανα τα περισσότερα χιλιόμετρα δίπλα στους χωματόδρομους για να μη χαθώ τελείως, αλλά κινούμουν στην απάτητη στέπα, που δε γλυστρούσε.

Τη δεύτερη μέρα υπολόγιζα να φτάσω. Ήμουνα κοντά, αλλά είχε μπροστά μου πολλούς δρόμους, που τους εξερεύνησα λίγο, αλλά δεν
έβρισκα ποιος είναι ο σωστός. Μ' έπιασε το βράδυ, οπότε κατασκήνωσα σε μια αρχαία νεκρόπολη, που βρισκόταν στη διασταύρωση
των χωματόδρομων. Το βράδυ είδα ένα φως στον ορίζοντα κι έτσι κατάλαβα ότι εκεί υπάρχουν
άνθρωποι. Την επόμενη μέρα πήγα εκεί και μου εξήγησαν ποιο δρόμο έπρεπε να ακολουθήσω. Μεγάλη
η χάρη του Beket-Ata! Το αλλόκοσμο τοπίο της στέπας, όμως, με αποζημίωσε. Ήταν καταπληκτική περιπέτεια!

Τώρα είμαι στο Aktau και το βράδυ ελπίζω να πάρω το πλοίο για το Αζερμπαϊτζάν. Έχει μόνο κάθε
7 - 10 μέρες πλοίο. Δεν ξέρω αν είναι τύχη που το πέτυχα να φεύγει μόλις έφτασα εδώ, γιατί η βίζα μου για το Αζερμπαϊτζάν ξεκινάει στις πέντε του μηνός κι εγώ θα φτάσω στις τρεις, inshallah (πρώτα ο Θεός, που λεν κι οι Μουσουλμάνοι). Αυτό σημαίνει ότι ίσως να πρέπει να περιμένω δύο ολόκληρες μέρες στο τελωνείο του λιμανιού προτού μου επιτρέψουν να μπω στη χώρα. Ακούγεται φρικτό, αλλά θα το αντέξω και αυτό. Θα το ρισκάρω, γιατί άμα περιμένω εδώ και το επόμενο πλοίο αργήσει λίγο να φύγει και αντί για 7 - 10 μέρες φύγει σε 11, τότε θα λήξει η βίζα μου για το Καζακστάν.

Στο Αζερμπαϊτζάν θα μείνω μόνο τρεις μέρες, γιατί δεν επιτρέπεται να εισάγω τη μοτοσικλέτα στη χώρα για μεγαλύτερο διάστημα. Ίσως, λοιπόν, να σας ξαναστείλω από τη Γεωργία. Σαν πολύ γρήγορα δε γυρνάω; Γεωργία, Αρμενία, Τουρκία και φτάνω! Πρέπει να αρχίσω να εμπεδώνω ότι το ταξίδι μου φτάνει προς το τέλος του...

Στη φωτογραφία βλέπεται έναν από τους ανθρώπους που ρώτησα στη στέπα για το δρόμο και βέβαια με πήρε μέσα στην καλύβα για τσάι και φαγητό. Αυτή είναι η σοβιετική μοτοσικλέτα του με τον αρχαίο boxer κινητήρα. Μόνο αυτές
τις μοτοσικλέτες συναντάει κανείς στη στέπα.

Δημοσθένη, διάβασα για το ατύχημά σου. Ελπίζω να μην είναι τίποτα σοβαρό. Περιμένω να μου πεις. Περαστικά σου και εύχομαι να περάσει και να μη σου αφήσει τίποτα παραπάνω από ένα μάθημα. Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου για 'μένα. Ξέρω για το πολύγωνο όπου έκαναν τις πυρηνικές δοκιμές. Είναι στο Semey, στα βορειοανατολικά του Καζακστάν, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις περιοχές όπου
κινήθηκα. Οι πυρηνικές δοκιμές έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια μετά από μαζικές διαδηλώσεις
των κατοίκων. Βέβαια, σ' εκείνη την περιοχή υπάρχει ακόμη πολύ μεγάλος κίνδυνος.
Καταστρέφονται ακόμη ζωές λόγω γενετικών ανωμαλιών και προβλημάτων υγείας. Τι να τους πεις; Αυτά κάνουνε τα όπλα...

Ειρήνη παντού και πάντα! ΤΩΡΑ!!!

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


144101

[LARISEOS]

εισαι απιστευτος........αντε με το καλο να ερ8εις πισω!!!

[powerphot]

Αααχ, οι Καυκάσιες χώρες...

Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά φαίνεται πως κάθε φορά που ρισκάρω σε θέματα γραφειοκρατικά, κερδίζω. Μπήκα στο Αζερμπαϊτζάν χωρίς να μου πουν τίποτα που η βίζα μου ξεκινούσε την επόμενη μέρα.

Δε μου άρεσε που δεν επιτρέπεται να ταξιδέψει κανείς τη χώρα με το όχημά του για πάνω από τρεις μέρες, γιατί το Αζερμπαϊτζάν έχει πολύ ενδιαφέρων πολιτισμό, υπέροχους ανθρώπους και πανέμορφα μέρη. Όλα εδώ κινούνται χαλαρά (όπως στη Θεσσαλονίκη ;-) ). Κανείς δε βιάζεται. Οι άνθρωποι δουλεύουν με την ησυχία τους. Μόλις τους ρωτήσω κάτι, τα παρατάνε όλα και κάθονται να τα πούμε και να με βοηθήσουν. Είναι πολύ ευγενικοί και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Γεωργία όπου βρίσκομαι τώρα.

Είμαι στην Τυφλίδα, την πρωτεύουσα της Γεωργίας. Πανέμορφη πόλη! Ένα ποτάμι τη διασχίζει, το κάστρο πάνω στο λόφο την εποπτεύει και η παλιά πόλη είναι σπαρμένη με εκκλησίες και μεγαλοπρεπή αρχοντικά. Ονειρεμένη εικόνα...

Μία μεγάλη ομάδα εκδρομέων στην εξοχή με κάλεσε στο τραπέζι τους. Ένα γεωργιανό γεύμα είναι ολόκληρη τελετή. Φημίζονται για το κρασί τους, αφού λένε πως αυτοί ανακάλυψαν το κρασί. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως ό,τι κι αν δοκίμασα είχε φοβερή γεύση, παρ' όλο που τα περισσότερα ποτά τα σιχαίνομαι.

Εδώ μένω με μια πολύ ζεστή οικογένεια. Είναι πολύ νεαρό ζευγάρι, αλλά έχουν δύο μικρά παιδιά. Έχουμε δεθεί πολύ και έγινα κι εγώ μέλος της οικογενείας. Ειδικά με την Εύα είμαστε ερωτευμένοι! Είναι σχεδόν συνομήλική μου, εφτά χρονών. Γυρνάω στο σπίτι και τρέχει να με αγκαλιάσει, παίζουμε με τις πλαστελίνες, ζωγραφίζουμε με τις νερομπογιές και προτού κοιμηθεί φιλάει τον πατέρα της, τη μητέρα της κι εμένα.

Αύριο θα κάνω μια παράκαμψη νότια, να ταξιδέψω και την Αρμενία για 2-3 'βδομάδες. Θα ξανάρθω στη Γεωργία, γιατί τα σύνορα Αρμενίας - Τουρκίας είναι μονίμως κλειστά (ξέρετε, η γενοκτονία των Αρμένιων που έκαναν οι Τούρκοι και ποτέ δεν το παραδέχονται δημοσίως) κι από 'κει περνάω στη γείτονα Τουρκία.

Η φωτογραφία είναι από το μοναδικό χωριό του Αζερμπαϊτζάν που πρόλαβα να επισκεφθώ. Ήταν πολύ γραφικό, γεμάτο πέτρινα σπίτια και καλντερίμια. Ο παππούς έφτιαχνε χαλινάρια για τα άλογα.

Μιχάλη, ευχαριστώ για τη διεύθυνση της γυναίκας σου. Θα περάσω από 'κει, αλλά μετά από 3-4 'βδομάδες (κατά το πρώτο μισό του Νοέμβρη δηλαδή). Άμα είναι ακόμη εκεί θα πάω, αλλιώς τα λέμε στην Ελλάδα.

Χαιρετίσματα στους καημένους τους Γεωργιανούς της διασποράς, που βρήκαν καταφύγιο στην Ελλαδίτσα,

Ηλίας Βροχίδης


----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


145306

[Tropeas]

Γεια σου ρε Λιάκο!!!:beer: :wave2:

[jafar]

FILARAKI EISAI DINAMI..EISAI ENAS HRWAS SE MIA EPOXI GEMATI IPOKRISIA...SINEXISE

[powerphot]

Μαγευτική, ορεινή Αρμενία!

Μπαίνοντας στην Αρμενία μαγεύτηκα από τα βουνά. Είναι γεμάτη βουνά αυτή η χώρα. Δεν έχει και πολλές πεδιάδες. Τα δάση έχουν ντυθεί στην πολύχρωμη, φθινοπωρινή τους φορεσιά και είναι πανέμορφα! Με φιλοξένησε μια Αμερικανίδα εθελόντρια σ' ένα μικρό χωριό και είχα τη χαρά να γνωρίσω τους απίστευτα φιλικούς γείτονές της, να φάμε, να πιούμε και να τα πούμε.

Βλέποντας μεγαλοπρεπής, πέτρινες εκκλησίες και μοναστήρια πάνω στα βουνά, έφτασα στο Υερεβάν. Εδώ μένω με μια οικογένεια καλλιτεχνών (ναι, κι αυτοί καλλιτέχνες είναι!). Βρήκα τυχαία και τους ελάχιστους μοτοσικλετιστές της Αρμενίας και περνάμε ωραία μαζί. Είναι πολύ λίγοι κι έτσι η αλλυλεγγύη ανάμεσά τους είναι αντιστρόφως ανάλογη του πληθυσμού τους. Μου δώρισαν έναν καθρέφτη, που είχε σπάσει πάλι στο Καζακστάν και τώρα σας γράφω από την αντιπροσωπεία της Honda, που έχει γίνει το σπίτι μου.

Γύρισα μερικά αξιοθέατα τριγύρω, όπως το Garni με την ελληνική αρχιτεκτονική του. Σα να βλέπω τον Παρθενώνα ένιωθα. Το μοναστήρι του Geghard, που το έφτιαξαν σκαλίζοντας το βράχο, μου άρεσε πολύ. Στο Echmiadzin, την καρδιά της αρμένικης, αποστολικής εκκλησίας, συνάντησα ένα φίλο ιερέα και μάλλον θα ξαναπάω για να με ξεναγήσει εκεί που δεν επιτρέπεται να μπουν απλοί επισκέπτες.

Αύριο ή μεθαύριο κατεβαίνω να εξερευνήσω τον απομακρυσμένο και ορεινό νότο. Πήρα βίζα για να μπω στο ημι-αυτόνομο κρατίδιο του Nagorno-Karabakh. Κανείς δεν το αναγνωρίζει και ειδικά οι Αζέριοι, οι οποίοι το είχαν στην κατοχή τους μέχρι πριν λίγα χρόνια. Το 1994, ευτυχώς, σταμάτησε ο πόλεμος μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν και τώρα η κάθε πλευρά το θεωρεί μέρος της χώρας της. Ωστόσο, μόνο Αρμένιοι ζουν εκεί και μόνο από την Αρμενία υπάρχει πρόσβαση.

Δείτε στη φωτογραφία ομορφιά που είχε ο τόπος που με φιλοξένησε εκείνη τη μέρα. Νιώθω ότι έχω όλη τη φύση δική μου. Δεν τη φοβάμαι, δεν προσπαθεί να με σκοτώσει. Νιώθω ότι ζω απολύτως αρμονικά μαζί της. Τι πιο όμορφο από το να ξυπνάω μέσα στην αγκαλιά της φύσης; (Εντάξει, είναι και κάποια άλλη αγκαλιά, που όταν ξυπνούσα μέσα της έκανε τη μέρα μου ακόμη πιο όμορφη...)

Ηλίας Βροχίδης


----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


146095

[LARISEOS]

:sun:

απλα τέλεια!

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Μαγευτική, ορεινή Αρμενία!

Με φιλοξένησε μια Αμερικανίδα εθελόντρια σ' ένα μικρό χωριό

(Εντάξει, είναι και κάποια άλλη αγκαλιά, που όταν ξυπνούσα μέσα της έκανε τη μέρα μου ακόμη πιο όμορφη...)

Ηλίας Βροχίδης



απο αγκαλιά σε αγκαλιά ο Ηλίας:blush:


παραδέξου το Ηλία......

δεν εισαι για το ταξίδι εκεί:lol:

[powerphot]

Περίεργη τροπή παίρνει το ταξίδι...

Συγγνώμη που σας ανησύχησα λίγο πάλι. Αυτή τη φορά δε συνέβει τίποτα τραγικό. Συνέβει κάτι υπέροχο. Ταξίδεψα εκείνο το ημι-αυτόνομο κρατίδιο που σας είχα γράψει, το Nagorno-Karabakh. Είχε κάθε μέρα πυκνή ομίχλη και έτσι είναι όλος ο χειμώνας εκεί. Δε μπόρεσα να δω και πολλά, αλλά με φιλοξένησε ένας από τους πιο καταρτημένους ντόπιους στα γεγονότα της περιοχής. Έχει αφιερώσει τη ζωή του, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, στην ανάπτυξη της πατρίδας του.

Όταν τελικά έφυγα από 'κει, είδα ότι τα πάντα γύρω μου, πάνω από τα 1.700 μέτρα υψόμετρο ήταν γεμάτα χιόνι. Τα πόδια μου ήταν ξυλιασμένα για ώρες και αναγκαστικά ζήτησα καταφύγιο σ' ένα μοναστήρι. Οι τέσσερις μοναχοί και μια μεγάλη γυναίκα που τους περιποιούνταν ήταν πολύ φιλικοί και με πήραν στο ζεστό σπίτι τους. Την επόμενη μέρα το κρύο ήταν αντιμετωπίσιμο. Η Αρμενία είναι τόσο μικρή, που στην επιστροφή μια και δεν είχα να επισκεφθώ τίποτα, έφτασα σε 6 ώρες από το νότο στο βορρά.

Γύρισα στην Andrea (ας τη λέμε Ανδριάνα, γιατί το Andrea θυμίζει άντρα στη γλώσσα μας και το Ανδριάνα είναι υπέροχο όνομα), την Αμερικανίδα εθελόντρια που με είχε φιλοξενήσει όταν πρωτομπήκα στην Αρμενία. Τότε δεν είχε χρόνο να με φιλοξενήσει πάνω από μια μέρα. Γι' αυτό ξαναγύρισα και αφιέρωσα λίγες μέρες παραπάνω για να τη γνωρίσω, γιατί φαινόταν να μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα.

Κάθεστε; Ξέρω ότι περιμένατε όλοι την επιστροφή μου, τη μυρίζατε, αλλά δεν ήταν η μυρωδιά της δικής μου επιστροφής. Μετά από μια 'βδομάδα αντιληφθήκαμε ότι απολαμβάνουμε πολύ την ώρα που περνάμε μαζί, έχουμε τα ίδια όνειρα για να ταξιδέψουμε όλη τη γη και το ίδιο πρόβλημα της μοναξιάς, της έλλειψης του έρωτα. Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μήπως θέλουμε να λύσουμε μαζί το πρόβλημά μας και να πραγματοποιήσουμε μαζί μερικά από τα όνειρά μας.

Αυτό σημαίνει ότι θα μείνω εδώ για αρκετό καιρό. Μην τρομάζετε πολύ! Θα έρθω σε κάποια φάση στην Ελλάδα να σας δω, ίσως κατά το χειμώνα. Τώρα, όμως, είμαστε στο μήνα του μέλιτος. Ακόμη γνωριζόμαστε. Όταν αρχίσω να βαριέμαι τη ζωή στο ίδιο μέρος, θα καβαλήσω τη μοτοσικλέτα μου και θα σας έρθω. Όχι για πολύ, μάλλον. Υποθέτω ότι θα έρθω να σας δω και θα ξαναγυρίσω εδώ. Βέβαια, αυτό είναι απλώς το πώς τα σκέφτομαι τώρα τα πράγματα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί κάτι να γίνει διαφορετικά από αυτό που σκεφτόμαστε τώρα και να αλλάξουν ξαφνικά όλα.

Η Ανδριάνα θα είναι εθελόντρια στο χωριό αυτό της Αρμενίας μέχρι τον Αύγουστο περίπου. Σχεδόν σίγουρα, δε θα μπορώ να κάτσω συνεχόμενα εδώ μέχρι τότε. Θα βαρεθώ. Προς το παρόν το απολαμβάνω πολύ. Όλοι στο χωριό λατρεύουν την Ανδριάνα και είναι υπέροχοι άνθρωποι. Ολόκληρη 'βδομάδα δε μαγειρέψαμε. Μας καλούσαν συνέχεια από σπίτι σε σπίτι για να με γνωρίσουν. Έκανα και μια παρουσίαση για την Ελλάδα και τις χώρες που ταξίδεψα στο σύλλογο νέων του χωριού.

Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι να μη χάσει η Ανδριάνα αυτό το σεβασμό και την αγάπη που έχει κερδίσει ενάμιση χρόνο εδώ. Είναι πολύ συντηριτικοί οι χωριανοί εδώ και δε μπορούν να διαννοηθούν ότι κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι χωρίς να είμαστε παντρεμένοι. Σχεδόν το λύσαμε το πρόβλημα λέγοντας ότι είμαι κι εγώ εθελοντής και ο οργανισμός μας έβαλε να συγκατοικήσουμε στο ίδιο σπίτι. Βέβαια, πολλοί χωριανοί ξέρουν την αλήθεια. Οι περισσότεροι είναι τόσο υπέροχοι άνθρωποι, που δε μας παρεξηγούν. Άλλωστε, με αγάπησαν κι εμένα από την πρώτη στιγμή που πάτησα στο χωριό (Lejan λέγεται).

Υπάρχει ένα γειτονικό χωριό, το Yaghdan, στο οποίο ζούσαν Έλληνες που κατέφυγαν εδώ από τον Πόντο κατά τη διάρκεια της αρμένικης γενοκτονίας. Οι περισσότεροι έχουν γυρίσει στην Ελλάδα. Το επισκεφθήκαμε για να δούμε τη σημερινή κατάσταση. Μπαίνοντας στο χωριό μας υποδέχτηκε μια πινακίδα που έγραφε στα Αρμένικα και τα Ελληνικά ότι το σύστημα υδροδότησης του χωριού συγχρηματοδοτήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση. Τώρα μόνο το 20%, περίπου, των κατοίκων έχουν ελληνικές ρίζες, αλλά μετά από τόσα χρόνια είναι περισσότερο Αρμένιοι, παρά Έλληνες. Ωστόσο, βρήκαμε κάποιον παππού που μιλάει μία παραλλαγμένη μορφή ποντιακών. Με το ζόρι μπορούσαμε να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες σ' αυτή τη διάλεκτο. Ευτυχώς η Ανδριάνα μιλάει άψογα Αρμένικα και ο παππούς μπόρεσε να μας εξηγήσει τη σημερινή κατάσταση του τόπου.

Ας σας πω και λίγα λόγια για την Ανδριάνα. Μεγάλωσε σε μια μικρή κωμόπολη των Η.Π.Α. και δεν έχει και πολλές ομοιότητες με την Αμερικανίδα που οι Έλληνες έχουμε στο μυαλό μας. Λατρεύει τις ξένες γλώσσες και μιλάει αρκετές, όπως Ρώσσικα, Αράβικα, Γαλλικά, Αρμένικα βέβαια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Με ρωτάει για να μάθει Ελληνικά τώρα. Όπως κάθε Έλληνας έχει χρέος, της έμαθα πρώτα το "Πλύνε τα πιάτα"... Πλάκα κάνω! Δεν είμαι από αυτούς! Είναι λίγο μεγαλύτερή μου (3 χρονάκια μόνο), αλλά ξέρετε πώς δε δίνω σημασία σε αριθμούς. Στη φωτογραφία μπορείτε να δείτε πώς μοιάζει η μούσα μου. Όχι, δεν είμαστε τόσο ψυχρά μεταξύ μας. Απλώς η φωτογραφία είναι τραβηγμένη προτού αντιληφθούμε αυτή την έλξη μεταξύ μας και γι' αυτό δε βλέπεται σημάδια αγάπης.

Το μήνυμα μεγάλωσε πολύ. Για να μη σας κουράσω, θα σας γράψω ξανά σε καμιά 'βδομάδα, να σας πω πώς είναι η ζωή εδώ, αν και ήδη έχω μια καλή εικόνα. Τη λατρεύω! Το προτιμώ σίγουρα χίλιες φορές απ' το να γυρίσω στην κόλαση του "δυτικού" τρόπου ζωής.

Αν κάποιος περνάει από 'δω ή αν κάποιος ανυπομονεί τόσο να βρεθούμε, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι στο τεράστιο σπίτι μας. Έχετε υπόψιν ότι η ζωή το χειμώνα εδώ δεν είναι εύκολη. Δεν υπάρχουν ανέσεις, αλλά τι τις θέλουμε;

Παρά τρίχα το θυμήθηκα πάλι: στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού moto, αυτό του Νοεμβρίου (426), θα βρείτε το άρθρο μου για το ανατολικό Ιράν και το Τουρκμενιστάν.

Τα ξαναλέμε, καλό μας χειμώνα,

Ηλίας Βροχίδης


----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


147231

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Περίεργη τροπή παίρνει το ταξίδι...

Ηλία πριν προλάβω να διαβάσω το κείμενο, διάβασα τον τίτλο, κοιτάω και την φωτογραφία και λέω ΩΧ!
Ο Ηλίας βρήκε την γυναίκα των ονείρων του και αποφάσισε να γίνει αγρότης.
Ε, δεν έπεσα και πολύ έξω διαβάζοντας εκ των υστέρων τα γραφόμενα. :a07: :a07:
:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

Ηλία καλή επιστροφή όποτε έρθεις.:D :wave2:

[Κανένας]

ωχ

[filipp0s]

Aυτα είναι! Μπράβο ρε Ηλία! Όμορφα!

:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :wave2:

[div400]

:beer: :beer: :beer: :beer:

μπράβο Ηλία!

[byron]

Aτιμη US of Α..... Τα καλύτερα παιδιά μας παίρνεις :lol: :bigcry: :rotflmao:

Μεσ΄στα μέλια να είσαστε παιδιά. :beer: :beer: :beer:

[LARISEOS]

ειναι να μην μπλεξης με γυναικα...............!!!!!!:lol:

αλλα δεν μπορουμε να κάνουμε και αλλιως!!!!!!

φτιάξε ενα βενζινάδικο να περναμε! και greek restaurant! " ilias the greek "

[tai]

τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα ελεύθερης πορείας μόνο και μόνο για να ερωτευθείς (= σκλαβωθείς)??:lol:
πάντως μπορείς να της λές οτι "'εφαγες"τον κόσμο μέχρι να την βρεις:blush:

είναι ωραίο να είσαι ευτυχισμένος,
αλλά πιο ωραίο είναι να το μοιράζεσαι!

[TOMASKTM]

τελικά όχι μόνο το σέρνει,αλλά καμιά φορά το αγκυροβολεί κιόλας :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:
:wave2: :wave2: :wave2:


147281

[epp1640]

:beer:

[furious]

Re: 22 Οκτώβρη 2008

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Μαγευτική, ορεινή Αρμενία!

Με φιλοξένησε μια Αμερικανίδα εθελόντρια σ' ένα μικρό χωριό

(Εντάξει, είναι και κάποια άλλη αγκαλιά, που όταν ξυπνούσα μέσα της έκανε τη μέρα μου ακόμη πιο όμορφη...)

Ηλίας Βροχίδης


--------------------------------------------------------------------------------



Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
απο αγκαλιά σε αγκαλιά ο Ηλίας:blush:


παραδέξου το Ηλία......

δεν εισαι για το ταξίδι εκεί:lol:

Η πλάκα ξέρεις ποια είναι; Τότε που έγραψα για εκείνη την αγκαλιά, δεν εννοούσα αυτή της Ανδριάνας. Ούτε που φανταζόμουν τότε τι μπορεί να συμβεί, αλλά κοίτα να δεις που έτσι όπως τα είπες ήρθαν τα πράγματα!!! Κάτι παραπάνω ήξερες εσύ!

Ευχαριστώ για τις ευχές σας παίδες! Ελπίζω κι εγώ να είναι αυτή που τόσα χρόνια έψαχνα στους χάρτες μου. Της προσέφερα την πρώτη βόλτα στη ζωή της με μοτοσικλέτα και ξέρετε τι είπε όταν κατεβήκαμε; "Γουστάρω τρελά και ειδικά όταν τρέχεις στους χωματόδρομους!". Σε καλό δρόμο είμαστε... Για εντουράκι τη βλέπω!

[Anty12]

Είναι δυνατόν ρπστμ....:mad:
Αφού την πάτησε και το αλάνι των τριών Ηπείρων και των έξι θαλασσών, δεν υπάρχει ελπίς.
Θα μας πάρει όλους και θα μας σηκώσει.
Άκου εκεί....να κάνει σουβλάκι τα Ιμαλάια στην πλάκα , και να την πατήσει από κάου-μπόισα στον Καύκασο.......
Καλά να περνάς Λούκυ Λουκ (όνομα και πράμα):beer:


Να επισκεφτείς το Alaverdi, φοβερά όμορφη πόλη.
Είναι λίγο πιο πάνω από το Stepanavan που είσαι τώρα, καθώς και ένα χωριό (κάπου εκεί κοντά και αυτό) με Ελληνικής καταγωγής κατοίκους, πρώην μεταλλωρύχους χαλκού.

[PanVas]

Αυτά είναι..!

Μπράβο Ηλία!

Άλλοι θέλουν μια βδομάδα ξεκούραση και περιπλάνηση για να βρουν τον ευατό τους, άλλοι δυο χρόνια...

Μακάρι να τον βρήκες!

:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[harvester]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Anty12
Είναι δυνατόν ρπστμ....:mad:
Αφού την πάτησε και το αλάνι των τριών Ηπείρων και των έξι θαλασσών, δεν υπάρχει ελπίς.
Θα μας πάρει όλους και θα μας σηκώσει.
[/SIZE]
:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

ηλια ξεκουρασου για να αποδωσεις τα μαλλα:rotflmao:

[gefr]

Περίεργη τροπή παίρνει το ταξίδι...

Στη φωτογραφία μπορείτε να δείτε πώς μοιάζει η μούσα μου. Όχι, δεν είμαστε τόσο ψυχρά μεταξύ μας. Απλώς η φωτογραφία είναι τραβηγμένη προτού αντιληφθούμε αυτή την έλξη μεταξύ μας και γι' αυτό δε βλέπετε σημάδια αγάπης.

Ηλίας Βροχίδης

Τα πρόσωπά σας προιδεάζουν για το ευτυχές γεγονός. Άρχισε να γράφεις σενάριο για το Χόλυγουντ, πρίν σε προλάβει κανένας αναγνώστης του μοτό.

Ένας σύγχρονος Οδυσσέας. Έχεις να μοιάσεις.

ΥΓ. Τί εθελόντρια είναι η Αντριάνα; Γιατρός του κόσμου, τι είδους;

Νά σαι καλά. Γειά χαρά.

[Κανένας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από jafar
FILARAKI EISAI DINAMI..EISAI ENAS HRWAS SE MIA EPOXI GEMATI IPOKRISIA...SINEXISE Δεν με αφήνετε να αγιάσω


Δύναμη ναι
Ηρωας γιατί ?

:confused:

[Κανένας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από LARISEOS

φτιάξε ενα βενζινάδικο να περναμε! και greek restaurant! " ilias the greek "
Ilias the Greek and CIA Company
:smokin:

[Tropeas]

Ηλία ζήσε ότι νοιώθεις!!!
αδερφέ καλά να περνάς!:beer: :wave2:

[MikeG]

:beer: :beer: :beer: :wave2:

[H.A.Balafoutre]

Για να είμαι ειλικρινής...από την αρχή του ταξιδιού σου δεν με πολυενδιέφερε τι κάνεις...άλλωστε εσύ ξέρεις, εσύ το ζεις...αλλά πρόσεξε μην σε τυλίξει και πας στην αμερική..:lol: :lol: :lol:

[harvester]

Αρχικά δημιουργήθηκε από H.A.Balafoutre
Για να είμαι ειλικρινής...από την αρχή του ταξιδιού σου δεν με πολυενδιέρε τι κάνεις...άλλωστε εσύ ξέρεις, εσύ το ζεις...αλλά πρόσεξε μην σε τυλίξει και πας στην αμερική..:lol: :lol: :lol:
ασε που μπορει να του βαλει να πουλησει την μηχανη για να μεγαλωσει επιτελους και να κανει οικογενεια:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[makis206]

Τη χαρά όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον που σ'αγαπάει τη διπλασιάζεις λένε, τα καλύτερα απο'δώ και πέρα Λιάκο !

:beer: :beer: :beer:

[furious]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Anty12
Να επισκεφτείς το Alaverdi, φοβερά όμορφη πόλη.
Είναι λίγο πιο πάνω από το Stepanavan που είσαι τώρα, καθώς και ένα χωριό (κάπου εκεί κοντά και αυτό) με Ελληνικής καταγωγής κατοίκους, πρώην μεταλλωρύχους χαλκού.

Το Alaverdi φυσικά και το επισκέφθηκα. Γειτονιά είναι. Για το χωριό που λες έχω ακούσει από πολλούς, αλλά κανείς δεν ξέρει το όνομά του. Ξέρεις εσύ πώς λέγεται; Εντάξει, αν δεν ξέρεις θα το βρω ρωτώντας. Ρωτώντας πας στην Πόλη, δε λένε; Ε, γιατί να μην πάω και στο χωριό ρωτώντας;;; :lol:

[Anty12]

Αρχικά δημιουργήθηκε από furious
Το Alaverdi φυσικά και το επισκέφθηκα. Γειτονιά είναι. Για το χωριό που λες έχω ακούσει από πολλούς, αλλά κανείς δεν ξέρει το όνομά του. Ξέρεις εσύ πώς λέγεται; Εντάξει, αν δεν ξέρεις θα το βρω ρωτώντας. Ρωτώντας πας στην Πόλη, δε λένε; Ε, γιατί να μην πάω και στο χωριό ρωτώντας;;; :lol:

Αν θυμάμαι καλά (πάνε 5 χρόνια) πρέπει να είναι δύο τα χωριά , το Μαντάν και το Χανκαβάν (η κάπως έτσι)...
Στο Αλαβερντί έχει Ελληνικό Πολιτισμικό Κέντρο , εκεί σίγουρα θα ξέρουν....
Πιες και μια KOTAYK για πάρτι μας....:beer:

[powerphot]

Η ζωή σ' ένα αρμένικο χωριό!

Πω πω, ένα σωρό μηνύματα έχω να διαβάσω. Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές για 'μένα και την Ανδριάνα! Νόμιζα ότι θα βαρεθώ γρήγορα στο χωριό, αλλά τελικά έχουμε να κάνουμε έναν απίστευτο σωρό εργασιών κάθε μέρα, ειδικά τώρα που προετοιμαζόμαστε για το βαρύ χειμώνα. Έχω ζήσει και στην Ελλάδα σε χωριό και ήταν υπέροχα. Δε μπορώ πια να ζήσω σε πόλη και ειδικά σε ελληνική πόλη. Η ζωή στο χωριό είναι αυτή που θέλω και το ήξερα από τότε που ήμουν στην Ελλάδα. Στην Αρμενία οι συνθήκες είναι διαφορετικές, αλλά δεν παύω να λατρεύω αυτόν τον τρόπο ζωής.

Νοικιάζουμε ένα σπίτι το οποίο, όπως όλα τα σπίτια του χωριού, είναι τεράστιο, γύρω στα 120 τ.μ. χωρίς τα δύο γκαράζ-αποθήκες και τα χωράφια-αυλή που έχουμε μπροστά μας. Το ενοίκιο είναι 38 ευρώ (το μήνα, όχι τη μέρα)! Μη φαντάζεστε ότι αυτές είναι οι τιμές σε όλη την Αρμενία. Αυτές είναι οι τιμές στο χωριό. Ωστόσο, ακόμη και στην πόλη οι τιμές δεν έχουν καμία σχέση με αυτές της Ελλάδας, όπως είναι φυσικό.

Στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης όλα τα σπίτια έχουν υγραέριο από αρχαιοτάτων χρόνων. Στο χωριό μας, όμως, οι δημόσιες σωλήνες υγραερίου καταστράφηκαν στο μεγάλο σεισμό του 1988 και από τότε ποτέ δεν επισκευάστηκαν λόγω έλλειψης χρημάτων. Τότε ο κόσμος αναγκάστηκε να μάθει να χρησιμοποιεί ξυλόσομπες.

Ειδικά κατά τα δύσκολα, πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της Αρμενίας από τη Σοβιετική Ένωση, το 1991, υπήρχε τόση φτώχια, που ο κόσμος έκοβε ότι δέντρα έβρισκε για να ζεσταθεί. Έτσι, καταστράφηκαν πολλά δάση και η καταστροφή συνεχίζεται. Τα περισσότερα βουνά τριγύρω τώρα δεν έχουν δέντρα. Πέρσι έκοψαν τα δέντρα από τη μια μεριά του δρόμου που οδηγεί στην πόλη και φέτος τα δέντρα από την άλλη μεριά του δρόμου. Μαντέψτε τι θα κόψουν του χρόνου...

Το 90% της Αρμενίας βρίσκεται σε υψόμετρο άνω των χιλίων μέτρων. Το Lejan, το χωριό μας, βρίσκεται στα χίλια τετρακόσια. Το κρύο, λοιπόν, είναι τσουχτερό. Απ’ ότι μου είπαν, στην Ελλάδα δεν άρχισαν ακόμη τα κρύα. Εδώ, όπως σας έγραψα και μερικές ‘βδομάδες πριν, έχουν αρχίσει τα χιόνια σε κάποιες περιοχές. Το περιμένουμε και στο χωριό μας αυτόν ή τον επόμενο μήνα. Από τότε πια όλα θα είναι λευκά μέχρι την άνοιξη. Πέρσι η θερμοκρασία κατέβηκε μέχρι τους -37ο Κελσίου! Με τέτοιες θερμοκρασίες και με μια ξυλόσομπα μόνο καταλαβαίνετε πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες εδώ. Γι’ αυτό το λόγο το τεράστιο σπίτι μας είναι άδειο και μένουμε μόνο σ’ ένα μικρό δωματιάκι, που και αυτό με τα χίλια ζόρια καταφέρνουμε να το ζεστάνουμε.

Στο σπίτι μας δεν έχουμε νερό και το κουβαλάμε με τα πόδια σε μεγάλες νταμιντζάνες από τη βρύση του χωριού. Πλένουμε τα πιάτα σε δυο πλαστικές λεκάνες, κάνοντας οικονομία σε ότι λερώνουμε και στο νερό που χρησιμοποιούμε. Φανταστείτε πώς λουζόμαστε σ’ ένα δωμάτιο που η θερμοκρασία είναι πάντα ένας μονοψήφιος αριθμός και έχουμε λιγοστό νερό σε μερικές νταμιντζάνες. Το ζεσταίνουμε με μια ηλεκτρική αντίσταση τυλιγμένη σ’ ένα ξύλο (εννοείται ότι δε βάζουμε το δάχτυλο στο νερό για να δούμε αν ζεστάθηκε, για να μην έχουμε και δωρεάν, φανταχτερή κόμωση!). Εννοείται ότι δεν κάνουμε μπάνιο κάθε μέρα. Χρησιμοποιούμε μόνο ένα κουβά νερό ο καθένας. Δεν το αφήνουμε να τρέχει από πάνω μας. Αυτό θα πει μινιμαλισμός, μία από τις βασικές αρχές του μοτοσικλετισμού επίσης.

Η τουαλέτα μας είναι απλώς ένα ξύλινο κουβούκλιο στο χωράφι μπροστά μας. Τώρα πρέπει να σκάψουμε καινούρια τρύπα στο χωράφι για «αποχέτευση» και να μεταφέρουμε το κουβούκλιο εκεί.

Αν εξαιρέσουμε το τρομακτικό κρύο, οι υπόλοιπες συνθήκες μου είναι ιδιαίτερα οικίες μετά από ενάμιση χρόνο ταξιδεύοντας στην Ασία κι έτσι δεν έχω κανένα πρόβλημα. Δε με ενοχλούν καθόλου αυτά, όπως έχουμε ξαναπεί κι έτσι μένει όρεξη για να απολαύσω όλα τα θετικά του χωριού μας. Έχουμε ατελείωτο πράσινο και περιτριγυριζόμαστε από βουνά. Από κάθε γωνιά τους σπιτιού μας και του χωριού βλέπουμε τα γειτονικά βουνά, άλλα χιονισμένα και άλλα προσμένοντας το χιόνι. Όταν δω καμιά από αυτές τις τελευταίες, ηλιόλουστες μέρες πριν το βαρύ χειμώνα, παίρνω τη μοτοσικλέτα μου και ανεβοκατεβαίνω τις πλαγιές για να απολαύσω και τα παραπέρα βουνά.

Οι περισσότεροι χωριανοί μας είναι υπέροχοι. Ξεκίνησα μαθήματα Η/Υ στα παιδιά του χωριού. Θα βοηθήσω κι εγώ εθελοντικά μαζί με την Ανδριάνα όσο μπορώ. Είχαμε ζητήσει τη βοήθεια κάποιου για να κόψουμε τα ξύλα για το χειμώνα, αφού δεν ήξερα πώς να χρησιμοποιώ το τσεκούρι. Όσο δίδασκα στο σχολείο, κάποιος ήρθε στην αυλή μας και όταν γυρίσαμε βρήκαμε τα μισά μας ξύλα κομμένα! Πήρα να κόψω τα άλλα μισά και ένας από τους μαθητές μου περνούσε από ‘κει. Πήρε το τσεκούρι και το δούλευε αξιοθαύμαστα. Είδα πώς το κάνει, δοκίμασα κι εγώ και τώρα το έμαθα κι αυτό. Μπορώ να τεμαχίζω μόνος μου τα ξύλα με το τσεκούρι κι ας είναι απαρχαιωμένο και σκουριασμένο.

Να σας πω και λίγα ακόμη για το κορίτσι που με αγκυροβόλησε προσωρινά εδώ. Ο εθελοντισμός της Ανδριάνας σχετίζεται με την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας στο χωριό. Προσπαθεί, δηλαδή, να εκπαιδεύσει τους χωριανούς έτσι, ώστε να βρουν μια δουλειά που να τους εξασφαλίσει τα προς το ζην. Οι λίγοι που πραγματικά ενδιαφέρονται λαμβάνουν μέρος σε σεμινάρια και ίδρυσαν έναν ενεργό σύλλογο νέων που προσπαθεί να βελτιώσει κάποια πράγματα.

Σ’ αυτούς και σε όποιον άλλον θέλει, διδάσκω Η/Υ, άλλος διδάσκει Αγγλικά, διανέμουμε βοήθεια όταν έχουμε τους πόρους και οργανώνουμε εορτασμούς για να φέρουμε κοντά τους χωριανούς. Η Ανδριάνα βοηθάει κάποιον να δημιουργήσει μια κτηνοτροφική μονάδα και μια άλλη σπουδαία ενέργεια είναι ότι θα προσπαθήσουν να οργανώσουν ένα ολόκληρο σύστημα διαχείρησης των σκουπιδιών, γιατί σε όλη σχεδόν την Αρμενία καίνε οι χωρικοί ότι καίγεται και απλά πετάνε όπου να ‘ναι ότι δεν καίγεται. Έτσι, πανέμορφα κομμάτια της φύσης κατακλύζονται από σκουπίδια.

Η Ανδριάνα δεν είχε ανέβει ποτέ σε μοτοσικλέτα πριν έρθω στο χωριό της. Μετά την πρώτη της βόλτα μου είπε ότι της άρεσε τρομερά και ειδικά στους χωματόδρομους. Σε καλό δρόμο είμαστε, είπα! Off-road τη βλέπω κι αυτήν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από τα 14 μέχρι τα 18 της πιλοτάριζε μικρά αεροσκάφη, παρακαλώ! Οδηγούσε μόνη της αεροπλάνο σ’ εκείνη την ηλικία. Στα 18 της, δυστυχώς, το σταμάτησε γιατί παραήταν ακριβό σπορ. Επίσης, χόρευε μπαλέτο για πολλά χρόνια, παίζει πιάνο, σαξόφωνο, βιολί και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Έχει το βιολί της εδώ και την παρακαλάω να μου παίξει, αλλά δε μου έκανε ακόμη τη χάρη.

Αυτές τις μέρες θα μου βρει μια φυσαρμόνικα από κάποιον φίλο της και θα προσπαθήσω να τη μάθω τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Πάντα μου άρεσε η φυσαρμόνικα και είναι το ιδανικό μουσικό όργανο για έναν ταξιδιώτη, γιατί είναι τόσο μικρή που μπορώ να την κουβαλάω πάντα μαζί μου και να παίζω τα βράδια όταν κατασκηνώνω κάτω από τ’ αστέρια.

Πω πω, πάρα πολύ έγραψα. Άντε, αφήνω και τίποτα για την επόμενη φορά. Δεν ξέρω πότε θα ‘ναι. Όταν ξαναβρεθώ σε μεγάλη πόλη με internet θα σας γράψω. Τώρα, όμως, θα γράφω πιο σπάνια μια και δεν έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο. Μην ανησυχείσετε αν κάποια φορά δε γράψω για λίγες ‘βδομάδες. Φεύγουμε τώρα να συνεχίσουμε την προετοιμασία για το χειμώνα: έχουμε να πλένουμε, να λουστούμε, να κόψουμε κι άλλα ξύλα, να σκάψουμε τρύπα και να μεταφέρουμε την τουαλέτα, να...



Καλό χειμώνα,


Ηλίας Βροχίδης


----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


148920

[LARISEOS]

κόψε ξυλο κόψε πραμα,,,,,

καλα να περασεις ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

[man iii]

Πλέων ξέφυγε από τον όρο ταξιδιωτικό και έγινε τρόπος ζωής , ζήσε καλή ψυχική ζωή .
Για ότι και αν έχεις κάνει μέχρι σήμερα σε αυτό το ταξίδι να ξέρει ότι λίγοι άνθρωποι έχουν την δύναμη να το κάνουν (εγώ σίγουρα όχι ), σε χαρακτηρίζει τα θάρρος η δύναμη και η πραγματική αγάπη για την ζωή , αν και μικρότερός μας δίδαξες πολλά για την ζωή .
Να είσαι πάντα καλά !!! :)



Υ.γ. τι γίνεται αυτό το παιδί έχουμε κανένα νέο ?

[powerphot]

Μπαρέβ τζεζ απ' το Lejan!

Τα κόψαμε τα ξύλα και είμαστε, σχεδόν, έτοιμοι για το χειμώνα. Περιέργως, όμως, ο χειμώνας ακόμη δεν ήρθε. Έχει, βέβαια, κρύο και πάλι, αλλά χιόνι δεν είδαμε. Έτσι κερδίζω μερικές μέρες παραπάνω που μπορώ να βολτάρω με τη μοτοσικλέτα μου στα τριγύρω βουνά. Ανακάλυψα ωραία μέρη στη φύση και όμορφα χωριά, όπως το γειτονικό Odzun με τον εντυπωσιακό ναό του. Δεν είναι, όμως, μόνο ο προορισμός που αξίζει, αλλά και οι διαδρομές, που είναι κυρίως χωμάτινες και με βοηθάνε να χαίρομαι τη φύση.

Εκτός από τα μαθήματα Η/Υ που διδάσκω, τον τελευταίο καιρό ξανά έγινα μπογιατζής. Ανακαινίζουμε το νηπιαγωγείου του χωριού, για να το μετατρέψουμε στη στέγη ενός μικρού οργανισμού οικολογικής εκπαίδευσης. Το νηπιαγωγείο δε λειτουργεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου, λόγω έλλειψης παιδιών. Οι συνθήκες μετά το μεγάλο σεισμό του ‘88 και την ανεξαρτησία το ‘91 ήταν τόσο δύσκολες, που δε γεννιόταν πολλά παιδιά και πολύς κόσμος έφυγε από τη χώρα για την αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Τώρα σιγά-σιγά η κατάσταση βελτιώνεται και υπάρχουν και πάλι παιδιά στο χωριό.

Χθες γιορτάσαμε το μικρά φιλανδέζικα Χριστούγεννα, τα λεγόμενα Πικογιούλου. Όπως θα γνωρίζετε στην Αμερική οι περισσότεροι είναι πρόσφυγες. Η Ανδριάνα, λοιπόν, έχει ρίζες από τη Φιλανδία. Δεν έχει βρεθεί ποτέ εκεί, αλλά η γιαγιά της φρόντισε να της δώσει μία γεύση της φιλανδέζικης κουλτούρας και έχει μάθει και Φιλανδέζικα μέσα στις άλλες δέκα γλώσσες που μιλάει.

Ήρθαν κάποιοι φίλοι μας από την πρωτεύουσα και μαγειρέψαμε φιλανδέζικες πίτες, ένα τσουρέκι ακριβώς όπως το φτιάχνουμε κι εμείς, που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι είναι φιλανδέζικο και ένα απίθανο (σουηδικό για την ακρίβεια) ποτό που λέγεται Γκλαγκ. Ανακάτεψαν σε μια κατσαρόλα κρασί, φέτες μήλου, ράβδους κανέλας, γαρύφαλλο, κάρδαμο και φέτες πορτοκαλιού και λεμονιού. Είχαμε την κατσαρόλα πάνω στη σόμπα. Άναψαν φωτιά σ’ ένα αλκοολούχο ποτό που δεν πίνεται σκέτο (96,6% οινόπνευμα!) και έχυναν αυτό το ποτό μέσα στην κατσαρόλα. Έτσι καιγόταν για αρκετή ώρα όλο το οινόπνευμα από την κατσαρόλα και το αποτέλεσμα ήταν ένα απίθανο, αρωματικό ποτό με ελάχιστο οινόπνευμα.

Αυτές τις μέρες έδωσα άλλη μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, στην εκπομπή «Σιδερένια Άλογα». Δεν το δοκίμασα, γιατί δεν έχει ηχεία εδώ, αλλά μάλλον μπορείτε να με ακούσετε από τη διεύθυνση:

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103072&cid=43508&bc=43508&lsc=2

Επίσης, στο τεύχος πρώτης Δεκεμβρίου (428) του περιοδικού moto θα βρείτε να διαβάσετε το επόμενο άρθρο μου, αυτό για το Ουζμπεκιστάν.

Στη φωτογραφία βλέπεται μερικούς από τους μαθητές μου, ενώ τους δίδασκα κάποια βασικά πράγματα για να τραβάνε φωτογραφίες. Κάνουμε μερικά ευχάριστα διαλείμματα από τους Η/Υ με παιχνίδια για να το ευχαριστηθούν λίγο. Αυτή η ψυχαγωγία μέσα από το ομαδικό παιχνίδι είναι, ίσως, εξίσου σημαντική με τις γνώσεις που θα αποκτήσουν αυτά τα παιδιά γύρω από τους Η/Υ.


Τα λέμε,


Ηλίας Βροχίδης


----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


149802

[tigionapas]

μπραβο ρε φιλε.οχι μονο σε νιωθω αλα σε <ζηλευω> κιολας!μακαρι να ειχα τα .....φρυδια να εκανα και εγω κατι τετοιο!!!!!!!!ολο το σκευτομαι αλα δε το αποφασιζω!


ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ .ΟΡΙΣΤΕ ΕΝΑΣ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!!!!!


ΚΑΛΟ ΤΥΧΗ ΣΕ ΟΤΙ ΚΙΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΛΕ(ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΛΕΩ ΕΤΣΙ ΟΚ?):a19:

[macrozan]

Ο Ηλίας νομίζω ότι κάνει ακριβώς ό,τι έκαναν και τα παιδιά των λουλουδιών, οι hippies, τη δεκαετία τού '60 ... Το παληό είναι το καινούριο ! :beer:

[powerphot]

Αρμένικη Πρωτοχρονιά!

Καλή χρονιά σε όλους! Καιρό έχουμε να τα πούμε. Τελικά το χιόνι ήρθε στις 14 Δεκέμβρη. Δε χιονίζει συχνά, οπότε δεν έχει πολύ χιόνι. Απλώς δε θα λιώσει ποτέ το χίονι πριν το Μάρτιο, οπότε το έχουμε μόνιμα τώρα. Η θερμοκρασία συνήθως είναι γύρω στους -10 βαθμούς Κελσίου και είδαμε μέχρι -17. Ζούμε, δηλαδή, μονίμως σε μια παγωμένη κατάσταση. Οι μόνες στιγμές που ζεσταινόμαστε είναι λίγες ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας που ανάβουμε την ξυλόσομπα στο σπίτι. Δυστυχώς, όμως, δεν έχουμε αρκετά ξύλα.

Η πρωτοχρονιά εδώ γιορτάζεται πολύ έντονα. Τα Χριστούγεννα εδώ είναι στις 6 Ιανουαρίου διότι ακολουθούν το παλιό ημερολόγιο, αλλά δε γιορτάζονται καθόλου. Μέχρι και τα μαγαζιά ανοιχτά είναι και κανείς δε λέει "Καλά Χριστούγεννα". Την πρωτοχρονιά, όμως, γίνεται χαμός. Σε όλα τα σπίτια ένα μεγάλο τραπέζι είναι στρωμένο για περίπου 6 μέρες (αν και η παράδοση λέει 13). Όλοι επισκέπτονται οποιαδήποτε στιγμή αυτών των ημερών φιλικές τους οικογένειες, χωρίς προειδοποίηση. Κάθονται αμέσως να φάνε όλοι μαζί. Το πιο επίσημο φαγητό εδώ είναι οι λαχανοντολμάδες. Συνοδεύονται από σαλάτες, όπως κάποια που μοιάζει με ρώσικη, αλλά είναι φρέσκια και σπιτική, κοτοσαλάτες και άλλα. Για γλυκό φτιάχνουν κέικ και πέτυχα και μπακλαβά.

Ήρθε η θεία της Ανδριάνας να μας επισκεφθεί για δυο 'βδομάδες και τριγυρνάμε τώρα. Πήγαμε για cross-country ski. Δεν κατεβαίναμε πλαγιές δηλαδή. Πήραμε σκι και οργώναμε τους τριγύρω λόφους με ένα ζευγάρι Αρμένιου και Ρωσίδας που τρέχουν σε πρωταθλήματα και ολυμπιακούς αγώνες. Πανέμορφα ήτανε! Η φωτογραφία που σας στέλνω είναι από μία βόλτα που κάναμε δίπλα σ' ένα δάσος. Μπροστά στο παγωμένο ποτάμι βρίσκεται αυτή η πηγή που βλέπεται στα δεξιά, απ' όπου τρέχει χλιαρό, ελαφρώς ανθρακούχο νερό.

Και πού λέτε να πάει η θεία Τζούλι μετά την Αρμενία; Μα στην Ελλάδα φυσικά! Είναι μουσικός jazz. Παίζει σαξόφωνο και θα παίξει για πέντε βραδιές στο Ηράκλειο και την Αθήνα. Γράφω και το πρόγραμμα της για να πάει όποιος θέλει:

20, 21 και 22 Ιανουαρίου στο:
Παγοποιείον
Πλατεία Αγίου Τίτου
Ηράκλειο

23 και 24 Ιανουαρίου στο:
Guru Bar (Jazz Upstairs)
Πλατεία Θεάτρου 10, Ψυρρή
Αθήνα
210 32 46 530 (19.00 - 21.00)

Σνορ χαβόρ νορ ταρί πείτε στους Αρμένιους!
Να 'στε καλά,
Ηλίας Βροχίδης


----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


152146

[harvester]

αντε σκασανε και οι συμπεθεροι:lol:
σε τυλιξανε αγορι μου:rotflmao:

καλα επρεπε να πας μεχρι εκει για να βρεις μια γυναικα και μια συμπεθερα.στο αμυντεο να πας ολα τα βρισκεις ειδικα τους λαχανοντολμαδες και το κρυο:lol:

[H.A.Balafoutre]

Αρχικά δημιουργήθηκε από H.A.Balafoutre
Για να είμαι ειλικρινής...από την αρχή του ταξιδιού σου δεν με πολυενδιέφερε τι κάνεις...άλλωστε εσύ ξέρεις, εσύ το ζεις...αλλά πρόσεξε μην σε τυλίξει και πας στην αμερική..:lol: :lol: :lol:


Στις 16-11-2008 21:02 το έλεγα εγώ, να πω ότι δεν το έλεγα.....:rotflmao: :rotflmao: :lol: :lol: :bawl: :bawl:

Άντε και καλούς απογόνους...




Αρχικά δημιουργήθηκε από harvester
αντε σκασανε και οι συμπεθεροι:lol:
σε τυλιξανε αγορι μου:rotflmao:

καλα επρεπε να πας μεχρι εκει για να βρεις μια γυναικα και μια συμπεθερα.στο αμυντεο να πας ολα τα βρισκεις ειδικα τους λαχανοντολμαδες και το κρυο:lol:

Καλά μιλάμε την ψιλιαστήκαμε τη δουλειά....καλά το σχόλιο για το Αμύντεο....ΑΠΛΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟ......να μην ξοδεύεται ο κόσμος δηλαδή....:lol: :bawl:

[harvester]

Αρχικά δημιουργήθηκε από H.A.Balafoutre
Στις 16-11-2008 21:02 το έλεγα εγώ, να πω ότι δεν το έλεγα.....:rotflmao: :rotflmao: :lol: :lol: :bawl: :bawl:

Άντε και καλούς απογόνους...





Καλά μιλάμε την ψιλιαστήκαμε τη δουλειά....καλά το σχόλιο για το Αμύντεο....ΑΠΛΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟ......να μην ξοδεύεται ο κόσμος δηλαδή....:lol: :bawl:
μωρε εσυ τα ειπες αλλα λεω δεν μπορει ο ερωτας για ελευθερια και για ταξιδι θα υπερνικησει αυτον τον ερωτα.
αλλα να με πεις καραβια σερνει στο xr θα κολουσε :rotflmao: :rotflmao:

[powerphot]

Τέρμα το χιόνι!

Περιέργως, έχει λιώσει ήδη το χιόνι στους δρόμους της δικής μας περιοχής. Αυτό σημαίνει ότι μετά από ενάμιση μήνα αδράνειας, ξανακαβάλησα τη μοτοσικλέτα μου! Ήρθαμε στη γειτονική Τυφλίδα, την πρωτεύουσα της Γεωργίας, με την Ανδριάνα. Τη μέρα που θέλαμε να φύγουμε, άρχισε να χιονίζει μετά από τόσο καιρό. Εκτός αυτού, είχα φουσκώσει τα λάστιχα το βράδυ και το πρωί βρήκα το πίσω λάστιχο σκασμένο! Το διόρθωσα, όμως, αψήφησα και το λίγο χιόνι και ήρθαμε στη Γεωργία. Η Ανδριάνα δεν είχε ξανάρθει παρ’ όλο που ζει πάνω από ενάμιση χρόνο μόνο 150 χιλιόμετρα μακριά. Ήρθαμε, λοιπόν, για βόλτα, για να ξανασυναντήσω την οικογένεια του Ρομπέρτο και της Έκα που με είχαν φιλοξενήσει και γίναμε τόσο καλοί φίλοι και για να πάρω δεύτερη βίζα για την Αρμενία, γιατί η πρώτη έληξε. Ελπίζω να μη μου κάνουν καμιά πλάκα και μου αρνηθούν τη βίζα.

Τον τελευταίο μήνα είμαι συνέχεια απασχολημένος και μάλιστα πολύ ευχάριστα. Μια και τόσοι εκφράσατε την επιθυμία να διαβάσετε ένα βιβλίο σχετικά με όλο το ταξίδι μου και αφού μου αρέσει κι εμένα τόσο να γράφω, αποφάσισα να το υλοποιήσω! Γράφω κάθε βράδυ ασταμάτητα μέχρι το πρωί! Μ’ αρέσει να γράφω το βράδυ, γιατί είναι όλα ήσυχα και σκοτεινά έξω. Έτσι, χάνω τελείως την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω αν είναι αργά ή νωρίς, αφού δεν υπάρχει ήλιος στον ουρανό για να με καθοδηγεί. Όταν δω ότι ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται, ξαπλώνω να κοιμηθώ.

Έχω ήδη γράψει 90 σελίδες, αλλά έχω πολύ ακόμη να γράψω. Μόλις μπήκα στο τεράστιο κεφάλαιο της Ινδίας. Γράφω κάθε μέρα ατελείωτες ώρες. Πωρώνομαι! Μου αρέσει αφάνταστα που γράφω απολύτως ελεύθερα, χωρίς περιορισμό στην έκταση του κειμένου. Έτσι, μπορώ να περιγράφω λεπτομερώς όλες εκείνες τις μικρές, αλλά σπουδαίες στιγμές που έζησα. Σκοπεύω να το κάνω πρώτα ταξιδιωτικό βιβλίο κι ύστερα μοτοσικλετιστικό. Πρώτα απ’ όλα περιγράφω το ταξίδι δηλαδή και όσα έζησα κάτω από τη σέλα, τους ανθρώπους και απανθρώπους που συνάντησα, τα χρώματα, τ’ αρώματα, τ’ ακούσματα, τους πολιτισμούς και τους διαφορετικούς τρόπους ζωής που γνώρισα. Όχι ότι λείπουν βέβαια οι περιπέτειες που μου χάρισε η μοτοσικλέτα. Δε θα μπορούσαν άλλωστε να λείπουν, αφού είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού μου.

Την πρώτη Φεβρουαρίου (τεύχος 431) κυκλοφόρησε στο περιοδικό moto η ανταπόκρισή μου από το Τατζικιστάν. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το βρείτε ακόμη, γιατί από τις 15 Φεβρουαρίου κυκλοφορεί το επόμενο τεύχος.

Τα νέα σχέδια λένε πως άμα μου δώσουν δεύτερη βίζα για την Αρμενία (ελπίζω!), θα μπορώ να μείνω εδώ μέχρι τον Ιούνιο και μάλλον αυτό θα κάνω. Όταν θα μπει σιγά-σιγά η άνοιξη, λοιπόν και θα ‘ναι παράδεισος εδώ, το ξαναλέω: όποιος θέλει να έρθει καμιά εκδρομή προς τα ‘δω, είναι ευπρόσδεκτος να μείνει στο σπίτι μας όσο θέλει και να ταξιδέψουμε όλη την Αρμενία τώρα που μπορούμε να καβαλήσουμε τις μοτοσικλέτες μας!



Να ‘στε όλοι καλά,
Ηλίας Βροχίδης


----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα (http://www.madnomad.co.cc/)


155511

[fasma]

"Δεν ξέρω αν είναι αργά ή νωρίς, αφού δεν υπάρχει ήλιος στον ουρανό για να με καθοδηγεί. Όταν δω ότι ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται, ξαπλώνω να κοιμηθώ."




Ετσι θα επρεπε να ηταν η ζωη ολων μας........

Μπραβο σου ..........:beer:

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot


είναι ευπρόσδεκτος να μείνει στο σπίτι [B] μας όσο θέλει και να ταξιδέψουμε όλη την Αρμενία τώρα που μπορούμε να καβαλήσουμε τις μοτοσικλέτες μας!




Ηλίας Βροχίδης



κολλήσαμε Ηλιααααα:a07:

:lol: :lol: :rotflmao:

[powerphot]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
κολλήσαμε Ηλιααααα:a07:

:lol: :lol: :rotflmao:

Καλά το κατάλαβες!
Όπως η παροιμία δηλαδή! :lol: :lol: :lol:

[tai]

εγω το ειχα πει
" εφαγα τη γηηηη
να σ'ανάζηταωω":wacko: :lol:

[ΚΟΜΠΙΝΙΕΡΗΣ]

μπραβο αρχηγε μου, ετσι τελικα ειναι οι ελληνες απροβλεπτοι οσο κ ολιγον καλοπροεραιτα περιεργοι. αυτο που κανεις ειναι θαυμασιο,ειναι ισως οτι θα πρεπει κ μεις να κανουμε σιιγα σιγα για να ξεφυγουμε απο την παστεριωμενη καθημερινοτητα που μας σαπιζει.εχουμε χορτασει απο θεωριες κ φραπε με το κιλο αντι να βαλουμε μπρος κ να φυγουμε. εδωσες ενα ωραιο σκοπο στη ζωη σου που σιγουρα θα ειναι λιγοι αυτοι που θα σου μοιαζουν κ πολλοι αυτοι που θα σε θαυμαζουν. ειναι ωραιο να βοηθας χωρις να ζητας ανταλαγματα,χρειαζεται να χεις μεγαλη καρδια κ μια ωραια τρελα. να σαι καλα!!!! www.katakali.tk