monstermind
27/08/2004, 14:42
Ένα τρελό τρελό καλοκαίρι…
Όλοι έχουμε τις μικρές όμορφες, γλυκές, πικρές και με πόνο ιστορίες… όλα-σε-ένα είναι το μεγάλο μας ταξίδι, όλα-σε-ένα είναι και τα μικρά ταξίδια μας…
Επαγγελματική απραξία, βάλτος σπουδές, τρία μικρά ατυχήματα, και έναν μεγάλο χωρισμό, και πολλές ακόμα μίκροπαπάρες σφράγίσαν το χειμώνα του 2003 ως έναν ακόμα χάλια χειμώνα… τρίτωσε το κακό… τρεις άσχημοι χειμώνες αλλά και τρία γεμάτα καλοκαίρια…
Ισοπαλία και πάλι…
Ο Ιούλιος με βρήκε στην Αθήνα των ολυμπιακών αγώνων, για άλλη μια φορά χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, με πολλές προτάσεις μα χωρίς διάθεση και χρήματα…
Αυτή την πόλη δεν την πάω καθόλου… και φυσικά, σιγά μην καθόμουν εδώ…
Πέφτει η πρώτη πρόταση από κολλητό (Κώστας) αρχές Αυγούστου … «έλα Ερέτρια που δουλεύω να αράξουμε, όλα τα έξοδα δικά μου» με 50€ στην τσέπη λοιπόν ο μονστεράκος κινά και πάει…
4 καλοκαίρια πιο πριν πάλι εκεί ήμασταν. στην ίδια φάση, στο ίδιο κλαμπ, να οδηγούμε από ένα τσαλάκι ο καθένας και να κάνουμε μοτο κρος στα βουνά… στους ίδιους δρόμους τώρα οδηγούσα αυτό που τότε πέρναγε από μπροστά μου και με άφηνε άφωνο… κάθε στιγμή μας και μια ειρωνεία… αν είναι κωμωδία ή δράμα, εμείς το αποφασίζουμε…
καλή τύχη δεν του έφερα… του χάλασα την φάση με την μπαργούμαν, παραλίγο να γίνει το 3-0, τσακώθηκε και με το ένα αφεντικό και βρεθήκαμε μετέωροι… πάνω που τα είχαμε κανονίσει δηλαδή… «δεν γαμιέται… πάμε Αθήνα και βλέπουμε».
2 μέρες Αθήνα και με πιάσανε τα διαόλια μου… πάω Χίο στους δικούς μου…
μπαίνουμε στο πλοίο, εγώ, ο κώστας, το cbr, και ο κύριος Lu στο τσαντάκι…
ε ρε πανηγύρια… μπανίζει το μάτι του κωστή μια γκομενίτσα… της πιάνει την κουβέντα… πήγε να μας δώσει αυτόγραφο… ήταν στη φάρμα 2 το κορίτσι… βάλαμε τον Lu διερμηνέα… δεν ξέραμε την γλώσσα των ζώων…
ο Lu λύσσαξε έφαγε το αυτοσχέδιο –από caprise- κλουβί του και εκίνησε να φέρει βόλτα το πλοίο… καλά που τον πήρα χαμπάρι γιατι είχανε σηκώσει τις σκούπες να τον εφάνε λάχανο… τον σώσαμε και τον βάλαμε στο τάβλι… και μετά από λίγο γεμίσαμε ευρωπαίους τουρίστες με κάμερες και ανοιχτά στόματα να κοιτάνε το μαγικό τάβλι… ο πανίβλακας ο Lu, έσπρωχνε το τάβλι, άνοιγε λίγο αυτό, ξεκίναγε αυτός να βγει από το άνοιγμα, και το τάβλι έκλεινε… βλέπαν όλοι το λοιπόν, ένα τάβλι να ανοιγοκλείνει… «τεν γιούρο το άτομο, τουέντι η φοτογκραφ» δεκάρα δεν βγάλαμε…
λεφτά δεν είχαμε και μας έπιασε και η πείνα… τριπώσαμε στα μαγειρεία του πλοίου, κάναμε σεφτέ…
άπειρα παρατράγουδα τι να πρωτοπώ…
φτάσαμε Χίο 5 το πρωί την πέσαμε σε μια παραλία όπως είμασταν και μόλις ξυπνήσαμε πήγαμε στου ξάδελφου το σπίτι, ο ξάδελφος με την γυναίκα και τα 2 παιδιά του, ο κουμπάρος και η κουμπάρα του με το κοριτσάκι τους, οι δικοί μου με τα 2 μικρά αδελφάκια μου, εγω και ο κώστας σε ένα σπίτι… μουρλοκομείο…
τόσο πάθος… ούτε ολυμπιακά αθλήματα να ήταν… 7 μέρες τάβλι και σκάκι και το δολοφόνο στα χαρτιά, ασταμάτητα από τον πρωινό καφε μέχρι το βραδυνό κρασάκι, τεφτέρια δεν κρατούσαμε ποιος κέρδισε δεν ξέρω, το μόνο που ξέρω είναι ότι στον ύπνο που έβλεπα εφιάλτες πως ήμουν λέει σε μια τεράστια σκακιέρα και έβρεχε κάτι τεράστια ζάρια…
κουκουρούκου…
τελευταία βράδυ τραβήξαμε για το χωριό στα βουνά, πέτρινα σπίτια και στάβλοι μόνο, πολιτισμός απών εκει… μπαίνουμε στο σπίτι αράζουμε στην βεράντα να αγναντεύουμε την θέα, φιλοσοφούμε, είχαμε και 2 βιβλία… Έρμαν Έσσε και Καζαντζάκι και δώσε θεωρίες, να βρόυμε την ιθάκη… άκρη δεν βγάλαμε και την πέσαμε για ύπνο… η γιαγιά μου είχε πάρει τον δεύτερο ύπνο χαμπάρι δεν μας πήρε μου μπήκαμε σαν τους κλέφτες…
το πρωι είχε πάρει μια καρέκλα και είχε κάτσει πάνω από τον κωστή που κοιμόταν του καλού, να βγάλει άκρη η γιαγιά, ποιοι είναι οι μουζαφιρέοι… είδε και απόειδε, τι να δει η καημένη… δεν βλέπει καλά μίτε ακούει, άκρη δεν έβγαζε και αρπάζει το σαγόνι του κώστα να τον δει από κοντά να καταλάβει ποιος είναι…
έ ρε παναγία μου… τι κραυγή ήταν αυτή… πήγε να πάθει συγκοπή το παλικάρι.. μέχρι την τουρκιά μας ακούσανε… φώναζε αυτός, φώναζα και εγώ, φώναζε και η γιαγιά μου… «σώπα μωρέ… τίνος είσαι εσύ για?»
σκέψου πως θα ναι εκεί που κοιμάσαι να σου τραβάει το σαγόνι μια ζαρωμένη μαυροντυμένη 85άχρονη γριά…
άντε γεια…
μας έψησε τον καφέ τον ήπιαμε και φύγαμε πάλι κάτω για την χώρα… η διαδρομή… η χαρά της supersport μοτοσικλέτας. Στροφές των 180+ χλμ/ώρα με τέλειο οδόστρωμα και πλήρης ωρατότητα… δεν το χαρήκαμε όμως γιατί δεν είχαμε τα κράνη… δύο καλοκαίρια πριν έξυνα τα μαρσπιέ του bandit εκεί…
φτάνουμε στη χώρα, στο πάρτι του πεθερού του ξαδλελφου, μπαίνει ο κώστας dj (επαγγελματίας dj είναι αυτός), χόρευα εγώ μια κοπελίτσα και άφηνε αυτός τις κονσόλες και ερχόταν και μου την έπερνε να κάνει το 2-1… «μωρή κουφάλα», είχαμε κατεβάσει και πόσα μπουκάλια, πήγαινα εγώ και του έκλεινα τις κονσόλες… μπουρδέλο το κάναμε το πάρτι.
Τελοσπάντων, μπαίνουμε στο παπόρι για αθήνα, δεν βάσταξα πήρα μια κλίνη σε ένα τετράκλινο όπου γινόταν όπερα ροχαλιτού και κλανίας, και εκεί που άρχισα να τα καταφέρνω ξεκίνησε και ο Lu να χτυπιέται με τα πούλια μέσα στο τάβλι, τον βγάζω, τον ακουμπάω στο κρεβάτι… να ηρεμίσει… και ηρέμισε! (…)
το ξαναέβαλα μέσα… τα μάζεψα και πήγα στο σαλόνι και την έπεσα στο πάτωμα… τσάμπα η κλίνη…
Φτάνουμε Αθηνά… περνάει μια μέρα, περνάει και άλλη… με πιάσαν τα διαόλια μου πάλι… μαζεύω κάτι χρωστούμενα από εδώ και από έκει 250€ φορτώνω μπαγκάζια και διαβατήρια, παίρνω και τον κώστα και άντε γεια σου Αθηνά…
Πρώτη στάση Ναύπλιο να επισκεφτούμε την τύπισα από τη φάρμα που γνωρίσαμε στο πλοίο, αφήνω τον κωστή εκεί να κάνει τις ιστορίες του και φεύγω εγώ για Ακρτάτα σε ένα φίλο. Για να γλυτώσω και καλά δρόμο το πήγα μέσα από τα χωριά της Νεμέας, μου βγήκε η πίστη και δεν το τοπίο δεν με αποζημίωσε. Ακράτα έφτασα με καναδυό ώρες καθυστέρηση. Φέρνω βόλτα την Ακράτα και γυρίζω την επομένη πρωί να πάρω τον κώστη. Φεύγουμε από ναύπλιο στάση στην τρίπολη για τσιγάρο, και βούρ για πύργο… η διαδρομή από τρίπολη προς πύργο, πολύ κουραστική μεν αλλά απολύτως καταπληκτική… γεφύρια, ποτάμια, οροπέδια και κοιλάδες, πανέμορφα χωριά και καλό οδόστρωμα. Επιτέλους φτάνουμε Αμαλιάδα. Ειχαν πέσει τα μηνύματα, ήταν η Λίνα εκεί και το παιξαμε ιστορία στην παραλία με κιθάρες και μπύρες, με φόντο την Ζάκυνθο και κάτι βομβαρδισμούς της πολεμικής αεροπορίας που έκανε βραδινές ρίψεις… ωραίο θέαμα… 2 τύποι στην παραλία να λένε τις ιστορίες τους, και άλλοι 2 τύποι στους ουρανούς να ρίχνουν βόμβες… κάτι το ειρωνικό υπήρχε στον αέρα…
Ξυπνήσαμε το μεσημέρι στην παραλία της Αμαλιάδας δυο γουρούνια που ροχαλίζανε δίπλα στο πύργο του ναυαγοσώστη και σε εκατοντάδες λουόμενους… πίνουμε τον καϊφέ, φορτώνουμε το εργαλείο και πάλι στο δρόμο…
Πάτρα , Ρίο – Αντίριο με 1.5 € ( ! ), Μεσολόγγι, Αγρίνιο, Αμφιλοχία…
Φεύγοντας από Αμφιλοχία η διαδρομή ήταν εκπληκτική για τη μηχανή… δυο τουτου που κάναν κόντρες (ένα κατάμαυρο mazda-mr6 κ μια γκρίζα παπάρα άλλη) με αναγκάσαν να επιταχύνω λίγο τους ρυθμούς και δεν με χάλασε καθόλου… ο παπάρας με το γκρίζο παπάρι βασικά πήγαινε σα μαλάκας που ήταν σώνει και καλά να περάσει την mazda… και παραλίγο να με φάει λάχανο σε μια στροφή…
Όπως και να έχει λίγο αργότερα η mazda με έφτασε και αφού τον άφησα να περάσει τον πήρα από πίσω (…) καθώς ήταν στάνταρ ντόπιος και πήγαινε κομμάτια… σε κάποια φάση όμως πρέπει να τσαντίστηκε που δεν ξεκόλαγα από πίσω του και άρχισε να κάνει μαλακίες… έκανε μία, έκανε και δεύτερη και τον άφησα να φύγει και γύρισα να ακούσω τον κώστα που κάμποση ώρα προσπαθούσε να μου μιλήσει… «ελα λέγε ρε μαλάκα τι θές?» «σταματα ΤΩΡΑ παλιο$%@^ κωλο^&@*% κτλ κτλ…» σταματάω σε ένα ξέφωτο λίγο πρίν τα Ιωάννινα και ο τύπος κατεβαίνει κακίν κακώς και την πέφτει στο γρασίδι… η αλήθεια είναι ότι πήγαινα μαλιοκούβαρα σχεδόν 2 ώρες…
Φτάνουμε επιτέλους Ιωάννινα και μας βαράει στο κεφάλι… μακράν η πιο όμορφη και επική ελληνική πόλη, τίγκα στο πράσινο, ρυθμούς slow motion και τίγκα… μα τίγκα στις γυναίκες… «ρε συ… μήπως εκείνη η νταλίκα μας πέτυχε λάχανο και δεν το καταλάβαμε… πεθάναμε και είμαστε στον παράδεισο?» ξημερώσαμε παρέα με δύο όμορφες ντόπιες καταπλακωμένες από ερωτική απογοήτευση, το φιλοσοφούσαμε και το ξανα-ματα-φιλοσοφούσαμε, άκρη δεν βγάλαμε… καλύτερα να πηγαίναμε για ψάρεμα…
:p …
Κοιμόμαστε σε έναν ξάδερφο… εμείς δηλαδή… γιατί αυτός δεν έκλεισε μάτι από τα ροχαλιτά, και μετά από ένα θρεπτικότατο πρωινό, αλλάζω τακάκια στα πίσω φρένα που είχαν γίνει ένα με το δισκόφρενο και ξεκινάμε για σύνορα…
Φτάνουμε στο ελληνικό τελωνείο, κάνουμε το χαβαλέ μας με τους τελωνιακούς… και πάμε στο αλβανικό τελωνείο.
η αλλαγή χώρας ήταν εμφανέστατη απο τα πρώτα μέτρα...
Όλοι έχουμε τις μικρές όμορφες, γλυκές, πικρές και με πόνο ιστορίες… όλα-σε-ένα είναι το μεγάλο μας ταξίδι, όλα-σε-ένα είναι και τα μικρά ταξίδια μας…
Επαγγελματική απραξία, βάλτος σπουδές, τρία μικρά ατυχήματα, και έναν μεγάλο χωρισμό, και πολλές ακόμα μίκροπαπάρες σφράγίσαν το χειμώνα του 2003 ως έναν ακόμα χάλια χειμώνα… τρίτωσε το κακό… τρεις άσχημοι χειμώνες αλλά και τρία γεμάτα καλοκαίρια…
Ισοπαλία και πάλι…
Ο Ιούλιος με βρήκε στην Αθήνα των ολυμπιακών αγώνων, για άλλη μια φορά χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, με πολλές προτάσεις μα χωρίς διάθεση και χρήματα…
Αυτή την πόλη δεν την πάω καθόλου… και φυσικά, σιγά μην καθόμουν εδώ…
Πέφτει η πρώτη πρόταση από κολλητό (Κώστας) αρχές Αυγούστου … «έλα Ερέτρια που δουλεύω να αράξουμε, όλα τα έξοδα δικά μου» με 50€ στην τσέπη λοιπόν ο μονστεράκος κινά και πάει…
4 καλοκαίρια πιο πριν πάλι εκεί ήμασταν. στην ίδια φάση, στο ίδιο κλαμπ, να οδηγούμε από ένα τσαλάκι ο καθένας και να κάνουμε μοτο κρος στα βουνά… στους ίδιους δρόμους τώρα οδηγούσα αυτό που τότε πέρναγε από μπροστά μου και με άφηνε άφωνο… κάθε στιγμή μας και μια ειρωνεία… αν είναι κωμωδία ή δράμα, εμείς το αποφασίζουμε…
καλή τύχη δεν του έφερα… του χάλασα την φάση με την μπαργούμαν, παραλίγο να γίνει το 3-0, τσακώθηκε και με το ένα αφεντικό και βρεθήκαμε μετέωροι… πάνω που τα είχαμε κανονίσει δηλαδή… «δεν γαμιέται… πάμε Αθήνα και βλέπουμε».
2 μέρες Αθήνα και με πιάσανε τα διαόλια μου… πάω Χίο στους δικούς μου…
μπαίνουμε στο πλοίο, εγώ, ο κώστας, το cbr, και ο κύριος Lu στο τσαντάκι…
ε ρε πανηγύρια… μπανίζει το μάτι του κωστή μια γκομενίτσα… της πιάνει την κουβέντα… πήγε να μας δώσει αυτόγραφο… ήταν στη φάρμα 2 το κορίτσι… βάλαμε τον Lu διερμηνέα… δεν ξέραμε την γλώσσα των ζώων…
ο Lu λύσσαξε έφαγε το αυτοσχέδιο –από caprise- κλουβί του και εκίνησε να φέρει βόλτα το πλοίο… καλά που τον πήρα χαμπάρι γιατι είχανε σηκώσει τις σκούπες να τον εφάνε λάχανο… τον σώσαμε και τον βάλαμε στο τάβλι… και μετά από λίγο γεμίσαμε ευρωπαίους τουρίστες με κάμερες και ανοιχτά στόματα να κοιτάνε το μαγικό τάβλι… ο πανίβλακας ο Lu, έσπρωχνε το τάβλι, άνοιγε λίγο αυτό, ξεκίναγε αυτός να βγει από το άνοιγμα, και το τάβλι έκλεινε… βλέπαν όλοι το λοιπόν, ένα τάβλι να ανοιγοκλείνει… «τεν γιούρο το άτομο, τουέντι η φοτογκραφ» δεκάρα δεν βγάλαμε…
λεφτά δεν είχαμε και μας έπιασε και η πείνα… τριπώσαμε στα μαγειρεία του πλοίου, κάναμε σεφτέ…
άπειρα παρατράγουδα τι να πρωτοπώ…
φτάσαμε Χίο 5 το πρωί την πέσαμε σε μια παραλία όπως είμασταν και μόλις ξυπνήσαμε πήγαμε στου ξάδελφου το σπίτι, ο ξάδελφος με την γυναίκα και τα 2 παιδιά του, ο κουμπάρος και η κουμπάρα του με το κοριτσάκι τους, οι δικοί μου με τα 2 μικρά αδελφάκια μου, εγω και ο κώστας σε ένα σπίτι… μουρλοκομείο…
τόσο πάθος… ούτε ολυμπιακά αθλήματα να ήταν… 7 μέρες τάβλι και σκάκι και το δολοφόνο στα χαρτιά, ασταμάτητα από τον πρωινό καφε μέχρι το βραδυνό κρασάκι, τεφτέρια δεν κρατούσαμε ποιος κέρδισε δεν ξέρω, το μόνο που ξέρω είναι ότι στον ύπνο που έβλεπα εφιάλτες πως ήμουν λέει σε μια τεράστια σκακιέρα και έβρεχε κάτι τεράστια ζάρια…
κουκουρούκου…
τελευταία βράδυ τραβήξαμε για το χωριό στα βουνά, πέτρινα σπίτια και στάβλοι μόνο, πολιτισμός απών εκει… μπαίνουμε στο σπίτι αράζουμε στην βεράντα να αγναντεύουμε την θέα, φιλοσοφούμε, είχαμε και 2 βιβλία… Έρμαν Έσσε και Καζαντζάκι και δώσε θεωρίες, να βρόυμε την ιθάκη… άκρη δεν βγάλαμε και την πέσαμε για ύπνο… η γιαγιά μου είχε πάρει τον δεύτερο ύπνο χαμπάρι δεν μας πήρε μου μπήκαμε σαν τους κλέφτες…
το πρωι είχε πάρει μια καρέκλα και είχε κάτσει πάνω από τον κωστή που κοιμόταν του καλού, να βγάλει άκρη η γιαγιά, ποιοι είναι οι μουζαφιρέοι… είδε και απόειδε, τι να δει η καημένη… δεν βλέπει καλά μίτε ακούει, άκρη δεν έβγαζε και αρπάζει το σαγόνι του κώστα να τον δει από κοντά να καταλάβει ποιος είναι…
έ ρε παναγία μου… τι κραυγή ήταν αυτή… πήγε να πάθει συγκοπή το παλικάρι.. μέχρι την τουρκιά μας ακούσανε… φώναζε αυτός, φώναζα και εγώ, φώναζε και η γιαγιά μου… «σώπα μωρέ… τίνος είσαι εσύ για?»
σκέψου πως θα ναι εκεί που κοιμάσαι να σου τραβάει το σαγόνι μια ζαρωμένη μαυροντυμένη 85άχρονη γριά…
άντε γεια…
μας έψησε τον καφέ τον ήπιαμε και φύγαμε πάλι κάτω για την χώρα… η διαδρομή… η χαρά της supersport μοτοσικλέτας. Στροφές των 180+ χλμ/ώρα με τέλειο οδόστρωμα και πλήρης ωρατότητα… δεν το χαρήκαμε όμως γιατί δεν είχαμε τα κράνη… δύο καλοκαίρια πριν έξυνα τα μαρσπιέ του bandit εκεί…
φτάνουμε στη χώρα, στο πάρτι του πεθερού του ξαδλελφου, μπαίνει ο κώστας dj (επαγγελματίας dj είναι αυτός), χόρευα εγώ μια κοπελίτσα και άφηνε αυτός τις κονσόλες και ερχόταν και μου την έπερνε να κάνει το 2-1… «μωρή κουφάλα», είχαμε κατεβάσει και πόσα μπουκάλια, πήγαινα εγώ και του έκλεινα τις κονσόλες… μπουρδέλο το κάναμε το πάρτι.
Τελοσπάντων, μπαίνουμε στο παπόρι για αθήνα, δεν βάσταξα πήρα μια κλίνη σε ένα τετράκλινο όπου γινόταν όπερα ροχαλιτού και κλανίας, και εκεί που άρχισα να τα καταφέρνω ξεκίνησε και ο Lu να χτυπιέται με τα πούλια μέσα στο τάβλι, τον βγάζω, τον ακουμπάω στο κρεβάτι… να ηρεμίσει… και ηρέμισε! (…)
το ξαναέβαλα μέσα… τα μάζεψα και πήγα στο σαλόνι και την έπεσα στο πάτωμα… τσάμπα η κλίνη…
Φτάνουμε Αθηνά… περνάει μια μέρα, περνάει και άλλη… με πιάσαν τα διαόλια μου πάλι… μαζεύω κάτι χρωστούμενα από εδώ και από έκει 250€ φορτώνω μπαγκάζια και διαβατήρια, παίρνω και τον κώστα και άντε γεια σου Αθηνά…
Πρώτη στάση Ναύπλιο να επισκεφτούμε την τύπισα από τη φάρμα που γνωρίσαμε στο πλοίο, αφήνω τον κωστή εκεί να κάνει τις ιστορίες του και φεύγω εγώ για Ακρτάτα σε ένα φίλο. Για να γλυτώσω και καλά δρόμο το πήγα μέσα από τα χωριά της Νεμέας, μου βγήκε η πίστη και δεν το τοπίο δεν με αποζημίωσε. Ακράτα έφτασα με καναδυό ώρες καθυστέρηση. Φέρνω βόλτα την Ακράτα και γυρίζω την επομένη πρωί να πάρω τον κώστη. Φεύγουμε από ναύπλιο στάση στην τρίπολη για τσιγάρο, και βούρ για πύργο… η διαδρομή από τρίπολη προς πύργο, πολύ κουραστική μεν αλλά απολύτως καταπληκτική… γεφύρια, ποτάμια, οροπέδια και κοιλάδες, πανέμορφα χωριά και καλό οδόστρωμα. Επιτέλους φτάνουμε Αμαλιάδα. Ειχαν πέσει τα μηνύματα, ήταν η Λίνα εκεί και το παιξαμε ιστορία στην παραλία με κιθάρες και μπύρες, με φόντο την Ζάκυνθο και κάτι βομβαρδισμούς της πολεμικής αεροπορίας που έκανε βραδινές ρίψεις… ωραίο θέαμα… 2 τύποι στην παραλία να λένε τις ιστορίες τους, και άλλοι 2 τύποι στους ουρανούς να ρίχνουν βόμβες… κάτι το ειρωνικό υπήρχε στον αέρα…
Ξυπνήσαμε το μεσημέρι στην παραλία της Αμαλιάδας δυο γουρούνια που ροχαλίζανε δίπλα στο πύργο του ναυαγοσώστη και σε εκατοντάδες λουόμενους… πίνουμε τον καϊφέ, φορτώνουμε το εργαλείο και πάλι στο δρόμο…
Πάτρα , Ρίο – Αντίριο με 1.5 € ( ! ), Μεσολόγγι, Αγρίνιο, Αμφιλοχία…
Φεύγοντας από Αμφιλοχία η διαδρομή ήταν εκπληκτική για τη μηχανή… δυο τουτου που κάναν κόντρες (ένα κατάμαυρο mazda-mr6 κ μια γκρίζα παπάρα άλλη) με αναγκάσαν να επιταχύνω λίγο τους ρυθμούς και δεν με χάλασε καθόλου… ο παπάρας με το γκρίζο παπάρι βασικά πήγαινε σα μαλάκας που ήταν σώνει και καλά να περάσει την mazda… και παραλίγο να με φάει λάχανο σε μια στροφή…
Όπως και να έχει λίγο αργότερα η mazda με έφτασε και αφού τον άφησα να περάσει τον πήρα από πίσω (…) καθώς ήταν στάνταρ ντόπιος και πήγαινε κομμάτια… σε κάποια φάση όμως πρέπει να τσαντίστηκε που δεν ξεκόλαγα από πίσω του και άρχισε να κάνει μαλακίες… έκανε μία, έκανε και δεύτερη και τον άφησα να φύγει και γύρισα να ακούσω τον κώστα που κάμποση ώρα προσπαθούσε να μου μιλήσει… «ελα λέγε ρε μαλάκα τι θές?» «σταματα ΤΩΡΑ παλιο$%@^ κωλο^&@*% κτλ κτλ…» σταματάω σε ένα ξέφωτο λίγο πρίν τα Ιωάννινα και ο τύπος κατεβαίνει κακίν κακώς και την πέφτει στο γρασίδι… η αλήθεια είναι ότι πήγαινα μαλιοκούβαρα σχεδόν 2 ώρες…
Φτάνουμε επιτέλους Ιωάννινα και μας βαράει στο κεφάλι… μακράν η πιο όμορφη και επική ελληνική πόλη, τίγκα στο πράσινο, ρυθμούς slow motion και τίγκα… μα τίγκα στις γυναίκες… «ρε συ… μήπως εκείνη η νταλίκα μας πέτυχε λάχανο και δεν το καταλάβαμε… πεθάναμε και είμαστε στον παράδεισο?» ξημερώσαμε παρέα με δύο όμορφες ντόπιες καταπλακωμένες από ερωτική απογοήτευση, το φιλοσοφούσαμε και το ξανα-ματα-φιλοσοφούσαμε, άκρη δεν βγάλαμε… καλύτερα να πηγαίναμε για ψάρεμα…
:p …
Κοιμόμαστε σε έναν ξάδερφο… εμείς δηλαδή… γιατί αυτός δεν έκλεισε μάτι από τα ροχαλιτά, και μετά από ένα θρεπτικότατο πρωινό, αλλάζω τακάκια στα πίσω φρένα που είχαν γίνει ένα με το δισκόφρενο και ξεκινάμε για σύνορα…
Φτάνουμε στο ελληνικό τελωνείο, κάνουμε το χαβαλέ μας με τους τελωνιακούς… και πάμε στο αλβανικό τελωνείο.
η αλλαγή χώρας ήταν εμφανέστατη απο τα πρώτα μέτρα...