monstermind
07/09/2004, 06:07
>2003 : Ξημερώματα Τρίτης 7 Σεπτέμβρη...
Επιτέλους έλαβα την βοήθεια που ήθελα... από μέρα σε μέρα περιμένω τη μηχανή...
...και τι μηχανή!
cbr600f4... κίτρινο...
...όνειρο!
Δουλεύω και τίποτα άλλο προς το παρόν. Για άλλη μια φορά όλα περιμένουν τη μηχανή...
Αποκλεισμένος εδώ, σε ένα υπέροχο σπίτι, σαν σε ένα χωριό, πάει σχεδόν ένας χρόνος από το ατύχημα, και επιτέλους θα αποκτήσω και πάλι άλογο για τα ταξίδια μου...
Όλα μοιάζουν πιο όμορφα..
Το δωμάτιο μου, άρχισε πραγματικά να γίνεται δωμάτιο μου… Μουσική στους ρυθμούς της λάτιν, μαγευτική κιθάρα, ταξιδιάρα. Ένα λαμπατέρ ρίχνει ένα κίτρινο πέπλο σε μια γωνιά χρωματίζοντας το χώρο με σκιές. Δροσερό αεράκι από τα παράθυρα, τα τριζόνια σαν καλοκαίρι τραγουδούν, ζεστός καφές και τσιγάρο ολοκληρώνουν την εικόνα.
Πρέπει πραγματικά να ευχαριστήσω τους γονείς μου για τα δώρα που διαρκώς μας κάνουν. Τώρα ζω και μαθαίνω την μαγεία ενός σπιτιού…
Κάθε πρωινό είναι σαν εκείνα τα πρωινά που ξεκίναγα να πάω για ψάρεμα, πιτσιρικάς στο χωριό. Καθαρός φρέσκος αέρας, παγωμένη ησυχία. Σαν να είσαι ο μόνος άγρυπνος στον κόσμο. Κάποια φορτηγά πότε πότε ακούγονται από μακριά και σπάνε την σιωπή.
Σε λίγο ξημερώνει…
Μα αυτή η βραδιά… ήρεμη, ξεκούραστη με μια γεύση παγερού φόβου να την ολοκληρώνει…
Κάθε τι, και ένα κομμάτι στο παζλ που ζω.
Αρκετά όμως ύμνησα τα συναισθήματα μου… ένα χαμόγελο που δεν καταλαβαίνω πασχίζει να χαραχθεί στο πρόσωπο μου…
Να είναι ευτυχία ? … να είναι γαλήνη ? …
… ή μήπως ειρωνεία ?
κάπου στο βάθος μου φαίνομαι αστείος…
κοριτσόπουλο που κρατά ρομαντικό ημερολόγιο…
[…]
=========
>2004 : Ξημερώματα Τρίτης 7 Σεπτέμβρη...
Πάει καιρός…
Νύχτα κρύα… ραδιόφωνο ερωτικό…
Φως, τσιγάρο, τετράδιο, στυλό…
Σκόρπιες λέξεις, γεμάτες εικόνες…
Το ποτήρι σήμερα δεν έχει κρασί… ας είναι καλά η χρηματοοικονομική διοίκηση…
Ο αέρας σφυρίζει τόσο δυνατά και άγρια…
Οι αισθήσεις είναι τρομαγμένες, εικόνες από χολυγουντιανούς τυφώνες παίζουν με το μυαλό…
…μα η λογική ατάραχη τις πνίγει και χαμογελά.
Η σημερινή βραδινή βόλτα ήταν εκπληκτική…
Κάτι από την περσινή μαγεία, όταν την πρωτοοδηγούσα.
Φθινόπωρο επιτέλους… η μόνη εποχή του χρόνου που δεν νιώθω την πόλη αυτή να με πνίγει, σαν ένα δύστροπο αφέντη… σα φυλακή.
Ίσως χαίρομαι τα δεσμά της…
Μετά από το καλοκαίρι είναι καιρός να κλειστούμε λίγο, να μελαγχολήσουμε… να ταξιδέψουμε στα παλιά…
Ο άνεμος με αγκάλιαζε, πάλευε μαζί μου…
Όσο πιο δυνατός ο άνεμος, τόσο άνοιγε το γκάζι.
«Τρόμαξε με… ξέρω πως δεν πέφτω…»
Σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού ο κρύος αέρας έβρισκε δρόμο μέσα από το μπουφάν… ένιωθες την ταχύτητα… τον φόβο!
Το κράνος βγήκε, παρέα βρέθηκε στην πίσω θέση, η ταχύτητα, το γκάζι έσβησε, και τα χέρια ανήγαν στον άνεμο.
Να αγκαλιάσει το μυαλό την μαγεία… με όλες τις αισθήσεις.
Ζεις!
Μη το ξεχνάς!
Και είναι ωραία να ζεις…
Είναι μαγεία...
Και εσύ δεν είσαι μάγος… είσαι απλός θεατής…
Πρέπει να χειροκροτήσεις, να φωνάξεις, να ανοίξεις το στόμα με θαυμασμό.
Να σηκωθείς να μπεις στο κουτί με τα σπαθιά, να νικήσεις το φόβο, να εμπιστευτείς το ένστικτο…
…και κρυφά να κοιτάξεις το καπέλο, να παλέψεις στιγμιαία να λύσεις το μυστήριο.
Μετά από πολλές προσπάθειες τα κατάφερα… και δεν έφυγα μισός. Μα γεμάτος, ολόκληρος…
Και το καλοκαίρι ξανά με αντάμειψε…
Μου έδειξε πως οι εκπλήξεις της ζωής δεν τελειώνουν ποτέ…
… αρκεί να αφήσεις την πόρτα ανοιχτή.
[...]
===========
μη με ρωτήσετε γιατί τα μοιράστηκα μαζί σας...
η ίδια μέρα ... ένα χρόνο μετά...
όλα ίδια, όλα διαφορετικά...
Επιτέλους έλαβα την βοήθεια που ήθελα... από μέρα σε μέρα περιμένω τη μηχανή...
...και τι μηχανή!
cbr600f4... κίτρινο...
...όνειρο!
Δουλεύω και τίποτα άλλο προς το παρόν. Για άλλη μια φορά όλα περιμένουν τη μηχανή...
Αποκλεισμένος εδώ, σε ένα υπέροχο σπίτι, σαν σε ένα χωριό, πάει σχεδόν ένας χρόνος από το ατύχημα, και επιτέλους θα αποκτήσω και πάλι άλογο για τα ταξίδια μου...
Όλα μοιάζουν πιο όμορφα..
Το δωμάτιο μου, άρχισε πραγματικά να γίνεται δωμάτιο μου… Μουσική στους ρυθμούς της λάτιν, μαγευτική κιθάρα, ταξιδιάρα. Ένα λαμπατέρ ρίχνει ένα κίτρινο πέπλο σε μια γωνιά χρωματίζοντας το χώρο με σκιές. Δροσερό αεράκι από τα παράθυρα, τα τριζόνια σαν καλοκαίρι τραγουδούν, ζεστός καφές και τσιγάρο ολοκληρώνουν την εικόνα.
Πρέπει πραγματικά να ευχαριστήσω τους γονείς μου για τα δώρα που διαρκώς μας κάνουν. Τώρα ζω και μαθαίνω την μαγεία ενός σπιτιού…
Κάθε πρωινό είναι σαν εκείνα τα πρωινά που ξεκίναγα να πάω για ψάρεμα, πιτσιρικάς στο χωριό. Καθαρός φρέσκος αέρας, παγωμένη ησυχία. Σαν να είσαι ο μόνος άγρυπνος στον κόσμο. Κάποια φορτηγά πότε πότε ακούγονται από μακριά και σπάνε την σιωπή.
Σε λίγο ξημερώνει…
Μα αυτή η βραδιά… ήρεμη, ξεκούραστη με μια γεύση παγερού φόβου να την ολοκληρώνει…
Κάθε τι, και ένα κομμάτι στο παζλ που ζω.
Αρκετά όμως ύμνησα τα συναισθήματα μου… ένα χαμόγελο που δεν καταλαβαίνω πασχίζει να χαραχθεί στο πρόσωπο μου…
Να είναι ευτυχία ? … να είναι γαλήνη ? …
… ή μήπως ειρωνεία ?
κάπου στο βάθος μου φαίνομαι αστείος…
κοριτσόπουλο που κρατά ρομαντικό ημερολόγιο…
[…]
=========
>2004 : Ξημερώματα Τρίτης 7 Σεπτέμβρη...
Πάει καιρός…
Νύχτα κρύα… ραδιόφωνο ερωτικό…
Φως, τσιγάρο, τετράδιο, στυλό…
Σκόρπιες λέξεις, γεμάτες εικόνες…
Το ποτήρι σήμερα δεν έχει κρασί… ας είναι καλά η χρηματοοικονομική διοίκηση…
Ο αέρας σφυρίζει τόσο δυνατά και άγρια…
Οι αισθήσεις είναι τρομαγμένες, εικόνες από χολυγουντιανούς τυφώνες παίζουν με το μυαλό…
…μα η λογική ατάραχη τις πνίγει και χαμογελά.
Η σημερινή βραδινή βόλτα ήταν εκπληκτική…
Κάτι από την περσινή μαγεία, όταν την πρωτοοδηγούσα.
Φθινόπωρο επιτέλους… η μόνη εποχή του χρόνου που δεν νιώθω την πόλη αυτή να με πνίγει, σαν ένα δύστροπο αφέντη… σα φυλακή.
Ίσως χαίρομαι τα δεσμά της…
Μετά από το καλοκαίρι είναι καιρός να κλειστούμε λίγο, να μελαγχολήσουμε… να ταξιδέψουμε στα παλιά…
Ο άνεμος με αγκάλιαζε, πάλευε μαζί μου…
Όσο πιο δυνατός ο άνεμος, τόσο άνοιγε το γκάζι.
«Τρόμαξε με… ξέρω πως δεν πέφτω…»
Σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού ο κρύος αέρας έβρισκε δρόμο μέσα από το μπουφάν… ένιωθες την ταχύτητα… τον φόβο!
Το κράνος βγήκε, παρέα βρέθηκε στην πίσω θέση, η ταχύτητα, το γκάζι έσβησε, και τα χέρια ανήγαν στον άνεμο.
Να αγκαλιάσει το μυαλό την μαγεία… με όλες τις αισθήσεις.
Ζεις!
Μη το ξεχνάς!
Και είναι ωραία να ζεις…
Είναι μαγεία...
Και εσύ δεν είσαι μάγος… είσαι απλός θεατής…
Πρέπει να χειροκροτήσεις, να φωνάξεις, να ανοίξεις το στόμα με θαυμασμό.
Να σηκωθείς να μπεις στο κουτί με τα σπαθιά, να νικήσεις το φόβο, να εμπιστευτείς το ένστικτο…
…και κρυφά να κοιτάξεις το καπέλο, να παλέψεις στιγμιαία να λύσεις το μυστήριο.
Μετά από πολλές προσπάθειες τα κατάφερα… και δεν έφυγα μισός. Μα γεμάτος, ολόκληρος…
Και το καλοκαίρι ξανά με αντάμειψε…
Μου έδειξε πως οι εκπλήξεις της ζωής δεν τελειώνουν ποτέ…
… αρκεί να αφήσεις την πόρτα ανοιχτή.
[...]
===========
μη με ρωτήσετε γιατί τα μοιράστηκα μαζί σας...
η ίδια μέρα ... ένα χρόνο μετά...
όλα ίδια, όλα διαφορετικά...