ΓΙΑΓΙΑ ΑΡΚΟΥΔΑ
15/06/2007, 16:35
Οράματα κράνους και ζώνης.
Εικόνα 1η
Είμαι με την νέα μου μοτοσικλέτα και κινούμε στην Αθήνα. Είμαι όλο καμάρι για το νέο μου απόκτημα και βλέπω της ματιές του κόσμου να πέφτουν πάνω μου εντυπωσιασμένοι από την μοτοσικλέτα μου. και βέβαια πώς να φορέσω κράνος αφού είμαι όλο καμάρι και μου έχουν φούσκωση τα μυαλά, και κάθε σκέψη ότι βάζοντας το κράνος δεν θα βλέπουν ποιος είμαι απορρίπτω την χρήση του κατηγορηματικά.
Κινούμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μόλις βγαίνω στον ανοικτό δρόμο αρχίζω να επιταχύνω. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στην γνωστή κοσμοπολιτική παραλία για να συναντήσω τους φίλους μου. ο αέρας που μπαίνει μέσα από τα μπατζάκια του σορτς και τα μανίκια της κοντομάνικης που φορώ με δροσίζει από τον καυτό ήλιο και ευλογώ την ώρα που σκέφτηκα να ντυθώ ελαφρά με παντοφλυτσα και όχι με μπότες που θα κάναμε τα πόδια μου να βράσουν.
Καθώς κινούμε με αρκετά υψηλή ταχύτητα μέσα από τα επώνυμα γυαλιά ήλιου που φαραώ βλέπω από το απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας κάτι άμοιρους ένα ζευγάρι γύρω στα 35-40 χρόνων με 2 μικρά παιδιά στο πίσω καθίσματα δεμένα σαν να είναι φυλακισμένα σε κάτι παιδικά καθίσματα να ιδρώνουν καθώς και τους ιδίους ζωσμένους με της ζώνες ασφαλείας λες και τους πάνε στο τρελάδικο να κινούνται στο δεξί ρεύμα κυκλοφορίας τους αργά.<< Άντε κορόιδα και να δούμε ποτέ θα φτάσετε όπως πάτε>> σκέφτηκα .
Της σκέψης μου της διέκοψε απότομα ένας πολύ δυνατός πόνος στο μάτι μου. ήταν τόσο ισχυρός που ένιωσα το μυαλό μου να μουδιάζει. Άφησα το τιμόνι και έπιασα το μάτι μου να το καλύψω μήπως διώξω τον πόνο. Αμέσως ένιωσα την μηχανή μου να φεύγει κάτω από τα πόδια μου και το σώμα μου να τρίβεται επάνω στην καυτή άσφαλτο. Ξαφνικά εντάθηκα σαν κάπου να βρήκα και μετά τίποτα.
Απόλυτη ησυχία.
Δεν αισθανόμουν πια κανένα πόνο και το σώμα μου ήταν ανάλαφρο. Σηκώθηκα και κοίταξα τριγύρω μου.
Πάγωσα….
Το σώμα μου ήταν κάτω από το αυτοκίνητο του ζευγαριού διαλυμένο γιατί η πορεία μου με έφερε κάτω από της ρόδες του. Η πανέμορφη μοτοσικλέτα μου ήταν κομματιασμένη και είχε χωθεί μέσα στον θάλαμο των επιβατών μην αφήνοντας χώρο για τους επιβαίνοντες να υπάρχουν μέσα σε αυτόν έχοντας αφαίρεση την ζωή τους . του ζευγαριού και των δύο αγγελουδιών που είχαν μέσα. Τότε τους είδα να βγαίνουν από μέσα. Χωρίς τα σώματα τους να με κοιτάζουν αυτά τα αγγελούδια με αυτά τα πανέμορφα μάτια άλλο απορία .
Γιατί???????
Εγώ δεν είχαν απάντηση αλώστε ήταν αργά για να απολογηθώ. Αργά για άλλους..
Εικόνα 2η
ιδίους σκηνικό είμαι με την μοτοσικλέτα μου μέσα στην Αθήνα. Κινούμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μόλις βγαίνω στον ανοικτό δρόμο αρχίζω να επιταχύνω. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στην γνωστή κοσμοπολιτική παραλία για να συναντήσω τους φίλους μου. ο αέρας με δροσίζει μπαίνοντας από τους αεραγωγούς της φόρμας μου που φορώ με δροσίζει από τον καυτό ήλιο και ευλογώ την ώρα που σκέφτηκα να ντυθώ σωστά έστω και αν ζεσταίνομαι τώρα γιατί η άσφαλτο από την ζέστη έχει αρχίσει να γλιστρά επικίνδυνα.
Καθώς κινούμε με ταχύτητα μέσα από την φιμε ζελατίνα του κράνους που φορώ βλέπω από το απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας ένα ζευγάρι γύρω στα 35-40 χρόνων με 2 μικρά παιδιά στο πίσω καθίσματα δεμένα σε κάτι παιδικά καθίσματα καθώς και τους ιδίους ζωσμένους με της ζώνες ασφαλείας να κινούνται στο δεξί ρεύμα κυκλοφορίας τους αργά.
Όπως το αυτοκίνητο με πλησιάζει βλέπω την μητέρα των παιδιών να με δείχνει στα παιδιά της και εγώ καμαρώνω που θαυμάζουν την ολοκαίνουρια μηχανή μου.
Ξαφνικά αισθάνομαι ένα δυνατό χτύπημα στην ζελατίνα του κράνους έχει πέσει ένα μεγάλο έντομο και έχει διαλυθεί γεμίζοντας την ζελατίνα μου με κομμάτια από το άψυχο πια κορμί του. Με μια γρήγορη κίνηση με το πίσω μέρος στης αριστερής μου παλάμης σκουπίζω την ζελατίνα για να μπορώ να βλέπω και σκέπτομαι ότι πρέπει να σταματήσω στο πρώτο ασφαλές σημείο για να την καθαρίσω.
Από το πλάι μου περνά το αυτοκίνητο και 2 χαριτωμένες φίστουλες έχουν σηκώσει τα μικρά χεράκια τους και με χαιρετάμε. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό και σκέπτομαι όταν ήταν και τα δικά μου παιδιά τόσο μικρά το πόσο χαριτωμένα και ναζιάρικα ήταν.
σκέπτομαι τώρα την διαφορά μεταξύ των εικόνων …….
Είναι τόσο μα τόσο απλό……….
Με την σωστή ενδυμασία ήταν απλά ένα σκούπισμα στην ζελατίνα….
Εικόνα 3η
Είμαι στην Αθήνα με το σουπερ ολοκαίνουριο αυτοκίνητο μου. έχω το αριστερό χέρι μου επάνω στο ανοικτό παράθυρο και το πανίσχυρο στερεοφωνικό μου στην διαπασών για να ακούν ο κόσμος από μακριά και να γυρίσουν να με θαυμάσουν για την αμαξάρα μου.
Πλησιάζω σε ένα φανάρι και το ρημάδι αποφασίζει να γίνει κόκκινο. Απέχω μόλις λίγα μέτρα όποτε πιέζω το πετάλι του γκαζιού μου στο τέρμα για να περάσω και οι τεράστια ιπποδύναμη του μοτέρ μου το κάνει να εκτοξευτή μπροστά κάνοντας τα λάστιχα να αφήσουν την γόμα τους σαν ένα φίδι στην άσφαλτο. Ξαφνικά ένα άσπρο πράγμα πετάγετε μπροστά μου πατώ φρένο για να μην το χτυπήσω και χαλάσω την αμαξάρα μου. τα χέρια μου δεν μπορούν να κρατήσουν το βάρος του σώματος μου και το πρόσωπο μου έρχεται σε επαφή με το τιμόνι . αισθάνομαι ένα πόνο στο πρόσωπο και κάτι ζεστό να κοιλαει προσπαθώ να στρίψω το τιμόνι αλλά το σώμα μου το πιέζει τόσο που δεν μπορώ να το γυρίσω. Το αυτοκίνητο πέφτει επάνω σε αυτό το άσπρο πράγμα και αμέσως αισθάνομαι μια κλωτσιά στο σώμα από τον αερόσακο που ανοίγει να με πεταει πίσω και αισθάνομαι τον σβέρκο μου να κάνει ένα έντονο κρακ.
Μετά ησυχία .
είμαι ανάλαφρος και δεν πονώ πια. Βγαίνω από τα διαλυμένο αμάξι μου και κοιτάζω τι ήταν αυτό το άσπρο πράγμα που πετάχτηκε μπροστά μου. είναι κάτι σαν φορτηγάκι. Στο πλάι του έχει….. έναν σταυρό…
θεέ μου σκέπτομαι χτύπησα ένα ασθενοφόρο. Ο οδηγός προσπαθούσε να σώσει μια ζωή και εγώ αφαίρεσα περισσότερες. Κοιτάζω μέσα και βλέπω τον τραυματία. Είναι νεκρός πια . αλλά……. τον ξέρω…… είναι ο φίλος μου ο Κώστας. Κρύβω το πρόσωπο μου μέσα στης παλάμες μου και κλαίω με λυγμούς…
αλλά είναι αργά για πολλούς. … και για εμένα…
εικόνα 4η
Είμαι στην Αθήνα με το σουπερ ολοκαίνουριο αυτοκίνητο μου. έχω τα χέρια μου επάνω στο τιμόνι χαϊδεύοντας το την ζώνη ασφαλείας να με κρατά σταθερά στα δερμάτινα καθίσματα του, και το στερεοφωνικό μου να παίζει απαλά μελωδία που κάνει την ψυχή μου να γαληνεύει.
Πλησιάζω σε ένα φανάρι είναι πράσινο . Απέχω μόλις λίγα μέτρα όποτε πιέζω το πετάλι του φρένου μου απαλά. Ξαφνικά ακούω σειρήνες και αμέσως κοιτάζω στους καθρέπτες μου. <<μήπως είναι ασθενοφόρο>> αναρωτιέμαι, <<να του ανοίξω δρόμο>> ένα άσπρο πράγμα πετάγετε μπροστά μου στην διασταύρωση και με αναμμένους τους φάρους και την σειρήνα να σκεπάζει με τον ήχο της την μουσική του στερεοφωνικού μου . το πόδι μου πατά το πετάλι του φρένου όσο μπορεί , το σώμα μου προσπαθεί να φύγει μπροστά και να έρθει σε στενή επαφή με το τιμόνι αλλά η ζώνη ασφάλειας που φορώ με κρατά σφικτά στο κάθισμα . με τα χέρια μου να μην χρειάζεται να κρατήσουν το βάρος μου στρίβω το τιμόνι δεξιά που με την άκρη του ματιού μου έχω δη ότι είναι άδειος ο δρόμος και με τον ελιγμό αυτόν αποφεύγω την σύγκρουση. << ασθενοφόρο>> σκέπτομαι. Τα βάζω για μια στιγμή με τον εαυτό μου που δεν το αντιλήφτηκα αμέσως .<<ας προλάβουν τον άνθρωπο να τον πάνε γρήγορα να γίνει καλά. .μπορεί να είναι και κάποιος γνωστός ποτέ δεν ξέρεις >> είπα βλέποντας το να απομακρύνετε…
Οράματα που με προβληματίζουν για το εάν οδηγώ σωστά και με ασφάλεια από μόνος μου. θα πρέπει να έχω την αστυνομία και τους νόμους για να με προβληματίζουν και να σκέπτομαι?
Εικόνα 1η
Είμαι με την νέα μου μοτοσικλέτα και κινούμε στην Αθήνα. Είμαι όλο καμάρι για το νέο μου απόκτημα και βλέπω της ματιές του κόσμου να πέφτουν πάνω μου εντυπωσιασμένοι από την μοτοσικλέτα μου. και βέβαια πώς να φορέσω κράνος αφού είμαι όλο καμάρι και μου έχουν φούσκωση τα μυαλά, και κάθε σκέψη ότι βάζοντας το κράνος δεν θα βλέπουν ποιος είμαι απορρίπτω την χρήση του κατηγορηματικά.
Κινούμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μόλις βγαίνω στον ανοικτό δρόμο αρχίζω να επιταχύνω. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στην γνωστή κοσμοπολιτική παραλία για να συναντήσω τους φίλους μου. ο αέρας που μπαίνει μέσα από τα μπατζάκια του σορτς και τα μανίκια της κοντομάνικης που φορώ με δροσίζει από τον καυτό ήλιο και ευλογώ την ώρα που σκέφτηκα να ντυθώ ελαφρά με παντοφλυτσα και όχι με μπότες που θα κάναμε τα πόδια μου να βράσουν.
Καθώς κινούμε με αρκετά υψηλή ταχύτητα μέσα από τα επώνυμα γυαλιά ήλιου που φαραώ βλέπω από το απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας κάτι άμοιρους ένα ζευγάρι γύρω στα 35-40 χρόνων με 2 μικρά παιδιά στο πίσω καθίσματα δεμένα σαν να είναι φυλακισμένα σε κάτι παιδικά καθίσματα να ιδρώνουν καθώς και τους ιδίους ζωσμένους με της ζώνες ασφαλείας λες και τους πάνε στο τρελάδικο να κινούνται στο δεξί ρεύμα κυκλοφορίας τους αργά.<< Άντε κορόιδα και να δούμε ποτέ θα φτάσετε όπως πάτε>> σκέφτηκα .
Της σκέψης μου της διέκοψε απότομα ένας πολύ δυνατός πόνος στο μάτι μου. ήταν τόσο ισχυρός που ένιωσα το μυαλό μου να μουδιάζει. Άφησα το τιμόνι και έπιασα το μάτι μου να το καλύψω μήπως διώξω τον πόνο. Αμέσως ένιωσα την μηχανή μου να φεύγει κάτω από τα πόδια μου και το σώμα μου να τρίβεται επάνω στην καυτή άσφαλτο. Ξαφνικά εντάθηκα σαν κάπου να βρήκα και μετά τίποτα.
Απόλυτη ησυχία.
Δεν αισθανόμουν πια κανένα πόνο και το σώμα μου ήταν ανάλαφρο. Σηκώθηκα και κοίταξα τριγύρω μου.
Πάγωσα….
Το σώμα μου ήταν κάτω από το αυτοκίνητο του ζευγαριού διαλυμένο γιατί η πορεία μου με έφερε κάτω από της ρόδες του. Η πανέμορφη μοτοσικλέτα μου ήταν κομματιασμένη και είχε χωθεί μέσα στον θάλαμο των επιβατών μην αφήνοντας χώρο για τους επιβαίνοντες να υπάρχουν μέσα σε αυτόν έχοντας αφαίρεση την ζωή τους . του ζευγαριού και των δύο αγγελουδιών που είχαν μέσα. Τότε τους είδα να βγαίνουν από μέσα. Χωρίς τα σώματα τους να με κοιτάζουν αυτά τα αγγελούδια με αυτά τα πανέμορφα μάτια άλλο απορία .
Γιατί???????
Εγώ δεν είχαν απάντηση αλώστε ήταν αργά για να απολογηθώ. Αργά για άλλους..
Εικόνα 2η
ιδίους σκηνικό είμαι με την μοτοσικλέτα μου μέσα στην Αθήνα. Κινούμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μόλις βγαίνω στον ανοικτό δρόμο αρχίζω να επιταχύνω. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στην γνωστή κοσμοπολιτική παραλία για να συναντήσω τους φίλους μου. ο αέρας με δροσίζει μπαίνοντας από τους αεραγωγούς της φόρμας μου που φορώ με δροσίζει από τον καυτό ήλιο και ευλογώ την ώρα που σκέφτηκα να ντυθώ σωστά έστω και αν ζεσταίνομαι τώρα γιατί η άσφαλτο από την ζέστη έχει αρχίσει να γλιστρά επικίνδυνα.
Καθώς κινούμε με ταχύτητα μέσα από την φιμε ζελατίνα του κράνους που φορώ βλέπω από το απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας ένα ζευγάρι γύρω στα 35-40 χρόνων με 2 μικρά παιδιά στο πίσω καθίσματα δεμένα σε κάτι παιδικά καθίσματα καθώς και τους ιδίους ζωσμένους με της ζώνες ασφαλείας να κινούνται στο δεξί ρεύμα κυκλοφορίας τους αργά.
Όπως το αυτοκίνητο με πλησιάζει βλέπω την μητέρα των παιδιών να με δείχνει στα παιδιά της και εγώ καμαρώνω που θαυμάζουν την ολοκαίνουρια μηχανή μου.
Ξαφνικά αισθάνομαι ένα δυνατό χτύπημα στην ζελατίνα του κράνους έχει πέσει ένα μεγάλο έντομο και έχει διαλυθεί γεμίζοντας την ζελατίνα μου με κομμάτια από το άψυχο πια κορμί του. Με μια γρήγορη κίνηση με το πίσω μέρος στης αριστερής μου παλάμης σκουπίζω την ζελατίνα για να μπορώ να βλέπω και σκέπτομαι ότι πρέπει να σταματήσω στο πρώτο ασφαλές σημείο για να την καθαρίσω.
Από το πλάι μου περνά το αυτοκίνητο και 2 χαριτωμένες φίστουλες έχουν σηκώσει τα μικρά χεράκια τους και με χαιρετάμε. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό και σκέπτομαι όταν ήταν και τα δικά μου παιδιά τόσο μικρά το πόσο χαριτωμένα και ναζιάρικα ήταν.
σκέπτομαι τώρα την διαφορά μεταξύ των εικόνων …….
Είναι τόσο μα τόσο απλό……….
Με την σωστή ενδυμασία ήταν απλά ένα σκούπισμα στην ζελατίνα….
Εικόνα 3η
Είμαι στην Αθήνα με το σουπερ ολοκαίνουριο αυτοκίνητο μου. έχω το αριστερό χέρι μου επάνω στο ανοικτό παράθυρο και το πανίσχυρο στερεοφωνικό μου στην διαπασών για να ακούν ο κόσμος από μακριά και να γυρίσουν να με θαυμάσουν για την αμαξάρα μου.
Πλησιάζω σε ένα φανάρι και το ρημάδι αποφασίζει να γίνει κόκκινο. Απέχω μόλις λίγα μέτρα όποτε πιέζω το πετάλι του γκαζιού μου στο τέρμα για να περάσω και οι τεράστια ιπποδύναμη του μοτέρ μου το κάνει να εκτοξευτή μπροστά κάνοντας τα λάστιχα να αφήσουν την γόμα τους σαν ένα φίδι στην άσφαλτο. Ξαφνικά ένα άσπρο πράγμα πετάγετε μπροστά μου πατώ φρένο για να μην το χτυπήσω και χαλάσω την αμαξάρα μου. τα χέρια μου δεν μπορούν να κρατήσουν το βάρος του σώματος μου και το πρόσωπο μου έρχεται σε επαφή με το τιμόνι . αισθάνομαι ένα πόνο στο πρόσωπο και κάτι ζεστό να κοιλαει προσπαθώ να στρίψω το τιμόνι αλλά το σώμα μου το πιέζει τόσο που δεν μπορώ να το γυρίσω. Το αυτοκίνητο πέφτει επάνω σε αυτό το άσπρο πράγμα και αμέσως αισθάνομαι μια κλωτσιά στο σώμα από τον αερόσακο που ανοίγει να με πεταει πίσω και αισθάνομαι τον σβέρκο μου να κάνει ένα έντονο κρακ.
Μετά ησυχία .
είμαι ανάλαφρος και δεν πονώ πια. Βγαίνω από τα διαλυμένο αμάξι μου και κοιτάζω τι ήταν αυτό το άσπρο πράγμα που πετάχτηκε μπροστά μου. είναι κάτι σαν φορτηγάκι. Στο πλάι του έχει….. έναν σταυρό…
θεέ μου σκέπτομαι χτύπησα ένα ασθενοφόρο. Ο οδηγός προσπαθούσε να σώσει μια ζωή και εγώ αφαίρεσα περισσότερες. Κοιτάζω μέσα και βλέπω τον τραυματία. Είναι νεκρός πια . αλλά……. τον ξέρω…… είναι ο φίλος μου ο Κώστας. Κρύβω το πρόσωπο μου μέσα στης παλάμες μου και κλαίω με λυγμούς…
αλλά είναι αργά για πολλούς. … και για εμένα…
εικόνα 4η
Είμαι στην Αθήνα με το σουπερ ολοκαίνουριο αυτοκίνητο μου. έχω τα χέρια μου επάνω στο τιμόνι χαϊδεύοντας το την ζώνη ασφαλείας να με κρατά σταθερά στα δερμάτινα καθίσματα του, και το στερεοφωνικό μου να παίζει απαλά μελωδία που κάνει την ψυχή μου να γαληνεύει.
Πλησιάζω σε ένα φανάρι είναι πράσινο . Απέχω μόλις λίγα μέτρα όποτε πιέζω το πετάλι του φρένου μου απαλά. Ξαφνικά ακούω σειρήνες και αμέσως κοιτάζω στους καθρέπτες μου. <<μήπως είναι ασθενοφόρο>> αναρωτιέμαι, <<να του ανοίξω δρόμο>> ένα άσπρο πράγμα πετάγετε μπροστά μου στην διασταύρωση και με αναμμένους τους φάρους και την σειρήνα να σκεπάζει με τον ήχο της την μουσική του στερεοφωνικού μου . το πόδι μου πατά το πετάλι του φρένου όσο μπορεί , το σώμα μου προσπαθεί να φύγει μπροστά και να έρθει σε στενή επαφή με το τιμόνι αλλά η ζώνη ασφάλειας που φορώ με κρατά σφικτά στο κάθισμα . με τα χέρια μου να μην χρειάζεται να κρατήσουν το βάρος μου στρίβω το τιμόνι δεξιά που με την άκρη του ματιού μου έχω δη ότι είναι άδειος ο δρόμος και με τον ελιγμό αυτόν αποφεύγω την σύγκρουση. << ασθενοφόρο>> σκέπτομαι. Τα βάζω για μια στιγμή με τον εαυτό μου που δεν το αντιλήφτηκα αμέσως .<<ας προλάβουν τον άνθρωπο να τον πάνε γρήγορα να γίνει καλά. .μπορεί να είναι και κάποιος γνωστός ποτέ δεν ξέρεις >> είπα βλέποντας το να απομακρύνετε…
Οράματα που με προβληματίζουν για το εάν οδηγώ σωστά και με ασφάλεια από μόνος μου. θα πρέπει να έχω την αστυνομία και τους νόμους για να με προβληματίζουν και να σκέπτομαι?