stratosZX10
17/06/2007, 19:00
ηταν 25 μαιου και ηταν ολα ετοιμα για να φυγω, ξυπνησα νωρις γυρω στις 6, σηκωθηκα
πλύθηκα εβαλα σιγα σιγα την φορμα μου κατεβηκα κατω εβαλα τα πραγματα στην μηχανη
φίλησα την γυναικα μου και ημουν ετοιμος.
Την εβαλα μπροστα και ο ηχος της σαν να ηταν διαφορετικος, σαν να ηξερε οτι θα παμε
να βρουμε ο ενας τον αλλον μεσα απο αυτο το ταξιδι..... ή καλυτερα καταλαβε οτι πρεπει
να με βοηθησει να βρω εγω τον δικο μου......
οταν αφηνεις καποια στιγμη την ζωη σου να παρει ενα δρομο χωρις ποτε να προσπαθησεις
να στριψεις για να κανεις μια αλλαγη,για να ηρεμησεις, για να ζησεις δηλαδη και να συνεχισεις
με γεματες μπαταριες στην συνεχεια τοτε καποια στιγμη χανεσαι μεσα στον εαυτο σου, δεν ξερεις ποιος εισαι,οι σκεψεις σου ταξιδευουν στο αυριο στο σημερα στο χθες χωρις να ξερεις που θα πας
τι θα κανεις και το κυριοτερο γιατι.......τοτε πρεπει να ανακαλυψεις ξανα τον εαυτο σου, και αυτη το ηξερε......
ειχε συννεφιά και το ρολοι εδειχνε 6:55 ο δρομος ηταν αδειος και ειχα μια ανυπομονησία γιατι ειχα αρκετα χρονια να το κανω αυτο μονος μου.το σκεφτομουν μερες πριν οταν ετοιμαζομουνα και ουσιαστικα ζουσα για εκεινη την μερα,οχι για τον προορισμο αλλα για το ταξιδι.μου ελεγαν ''θα πας μονος σου? γιατι?'' αλλα που να καταλαβουν......
η διαδρομη απο κομοτηνη μεχρι καβαλα ηταν υπεροχη χωρις πολυ κινηση ωσπου στις στροφες της εγνατιας στην καβαλα αρχισε ενα ψιλοβροχο, και ενω οι περισσοτεροι μοτοσυκλετιστες θα αρχιζαν να βριζουν την τυχη τους εγω εκοψα ταχυτητα ανοιξα την ζελατινα και χαιρομουν την καθε σταγονα που επεφτε στο προσωπο μου.ειχα αρχισει να ηρεμω να βρισκω εστω και σε αυτα τα λιγα χιλιομετρα αυτο που με εκανε να χαμογελαω.
η απαραιτητη σταση στον κορινο με βρηκε να συζητω με φιλους μοτοσυκλετιστες που εκαναν το ιδιο ταξιδι αλλα ευγενικα αρνηθηκα να συνταξιδεψω μαζι τους,αυτο το ταξιδι επρεπε να γινει σολο.
η κουραση δεν με ειχε πειραξει και εφτασα στα καμενα βουρλα το μεσημερακι ευτυχισμενος και γεματος.
τοτε ξαφνικα και ενω ολα εμοιαζαν οτι ηταν στον σωστο δρομο,οτι ολα στο μυαλο μου εβρισκαν τον δρομο τους......τοτε καταλαβα πραγματικα ποια ειναι η δικη μου ιθακη ο δικος μου προορισμος το δικο μου ονειρο που επρεπε να κανω πραγματικοτητα η δικη μου θεση και ελπιδα στην ζωη........
ηταν ο καημος και η αγωνια της επιστροφης στον ανθρωπο μου, στους φιλους μου, στον τοπο μου, σε αυτην την ησυχη και απλη ζωη μου......
η αγαπη μου για τα παιδια να δημιουργησω ζωη μεσα απο την αγαπη, αυτο το απλο πραγμα το συνηθισμενο για πολλους ειναι το δικο μου ονειρο η δικια μου αγαπη και αν αυτο συνεπαγεται να ταξιδευω με την δευτερη μου αγαπη ακομα και σπανια για να βρισκω που και που τον εαυτο μου τοτε δεν αλλαζω αυτες τις στιγμες με τιποτα.......
93485
πλύθηκα εβαλα σιγα σιγα την φορμα μου κατεβηκα κατω εβαλα τα πραγματα στην μηχανη
φίλησα την γυναικα μου και ημουν ετοιμος.
Την εβαλα μπροστα και ο ηχος της σαν να ηταν διαφορετικος, σαν να ηξερε οτι θα παμε
να βρουμε ο ενας τον αλλον μεσα απο αυτο το ταξιδι..... ή καλυτερα καταλαβε οτι πρεπει
να με βοηθησει να βρω εγω τον δικο μου......
οταν αφηνεις καποια στιγμη την ζωη σου να παρει ενα δρομο χωρις ποτε να προσπαθησεις
να στριψεις για να κανεις μια αλλαγη,για να ηρεμησεις, για να ζησεις δηλαδη και να συνεχισεις
με γεματες μπαταριες στην συνεχεια τοτε καποια στιγμη χανεσαι μεσα στον εαυτο σου, δεν ξερεις ποιος εισαι,οι σκεψεις σου ταξιδευουν στο αυριο στο σημερα στο χθες χωρις να ξερεις που θα πας
τι θα κανεις και το κυριοτερο γιατι.......τοτε πρεπει να ανακαλυψεις ξανα τον εαυτο σου, και αυτη το ηξερε......
ειχε συννεφιά και το ρολοι εδειχνε 6:55 ο δρομος ηταν αδειος και ειχα μια ανυπομονησία γιατι ειχα αρκετα χρονια να το κανω αυτο μονος μου.το σκεφτομουν μερες πριν οταν ετοιμαζομουνα και ουσιαστικα ζουσα για εκεινη την μερα,οχι για τον προορισμο αλλα για το ταξιδι.μου ελεγαν ''θα πας μονος σου? γιατι?'' αλλα που να καταλαβουν......
η διαδρομη απο κομοτηνη μεχρι καβαλα ηταν υπεροχη χωρις πολυ κινηση ωσπου στις στροφες της εγνατιας στην καβαλα αρχισε ενα ψιλοβροχο, και ενω οι περισσοτεροι μοτοσυκλετιστες θα αρχιζαν να βριζουν την τυχη τους εγω εκοψα ταχυτητα ανοιξα την ζελατινα και χαιρομουν την καθε σταγονα που επεφτε στο προσωπο μου.ειχα αρχισει να ηρεμω να βρισκω εστω και σε αυτα τα λιγα χιλιομετρα αυτο που με εκανε να χαμογελαω.
η απαραιτητη σταση στον κορινο με βρηκε να συζητω με φιλους μοτοσυκλετιστες που εκαναν το ιδιο ταξιδι αλλα ευγενικα αρνηθηκα να συνταξιδεψω μαζι τους,αυτο το ταξιδι επρεπε να γινει σολο.
η κουραση δεν με ειχε πειραξει και εφτασα στα καμενα βουρλα το μεσημερακι ευτυχισμενος και γεματος.
τοτε ξαφνικα και ενω ολα εμοιαζαν οτι ηταν στον σωστο δρομο,οτι ολα στο μυαλο μου εβρισκαν τον δρομο τους......τοτε καταλαβα πραγματικα ποια ειναι η δικη μου ιθακη ο δικος μου προορισμος το δικο μου ονειρο που επρεπε να κανω πραγματικοτητα η δικη μου θεση και ελπιδα στην ζωη........
ηταν ο καημος και η αγωνια της επιστροφης στον ανθρωπο μου, στους φιλους μου, στον τοπο μου, σε αυτην την ησυχη και απλη ζωη μου......
η αγαπη μου για τα παιδια να δημιουργησω ζωη μεσα απο την αγαπη, αυτο το απλο πραγμα το συνηθισμενο για πολλους ειναι το δικο μου ονειρο η δικια μου αγαπη και αν αυτο συνεπαγεται να ταξιδευω με την δευτερη μου αγαπη ακομα και σπανια για να βρισκω που και που τον εαυτο μου τοτε δεν αλλαζω αυτες τις στιγμες με τιποτα.......
93485