zireous
18/06/2007, 20:56
Για να μη λέτε ότι δε βάζω προσωπικά μου στραβά και ανάποδα, πάρτε τη περυσινή
μου παρολίγο τούμπα -προσωπικά δεδομένα τύπου ονόματα λεωφόρων, κλπ γιοκ
(το βάζω εδώ, επειδή είναι κάπως μεγαλούτσικο για να μην είναι ιστορία του δρόμου).
Έχω πάρει που λές τη σουτζούκα (πληρώνοντας ένα σεβαστό ποσόν σε ιδιώτη, και
κάνοντας τα στραβά μάτια -και ένα μικρό παζάρι- στα στραβά που είδα πάνω της
αφού υπολόγισα πόσο θα μου στοιχίσει να τα φτιάξω μόνος μου -τον έκοψα ότι είχε
ανάγκη το τύπο, και γω ως γνωστόν τα φράγκα μου τα έχω για φτύσιμο όσο δύσκολα
κι αν τα μαζεύω), και αφού την έχω ανοίξει λιγουλάκι, κατεβαίνω σε μία
ωραιότατη και ψιλοάδεια λεωφόρο, με όλο τον ενθουσιασμό και τη χαζομάρα που
μπορεί να έχει κάποιος που οδηγάει ένα ss για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
Ενώ έχω ψιλοκόψει καθότι η δύο λωρίδων ανά ρεύμα λεωφόρος έχει αρχίσει να έχει
κάποια κίνηση, είμαι στην αριστερή λωρίδα και πηγαίνω με 60.
Το μάτι μου βλέπει στα δεξιά από κάθετο ένα κουτί να σταματάει κάπου στα 30
μέτρα, με πρόθεση να βγει.
Λέω εντάξει (και παρόλα αυτά που λέμε στην Οδήγηση και τα κάνουμε υποτίθεται
στο δρόμο, έρχεται το πρώτο λάθος), θα με δει. Η ειρωνεία είναι ότι τον ίδιο
δρόμο κατέβαινα πριν μια βδομάδα με το εντουροειδές ονόφιον, που όντως είχε
περισσότερες πιθανότητες να με δει -δε πάω και στοίχημα όμως.
Συνεχίζω αμέριμνος το σκανάρισμα μπροστά, υιοθετώντας το βλακώδες συμπέρασμα
ότι αφού με είχε δει, ας σκανάρουμε λίγο πιο κάτω για πεζούς κλπ κακοποιά
στοιχεία.
Τη στιγμή που αρχίζει να βγαίνει η κυρία με το όμορφο ασημί αυτοκίνητο,
αρχίζουν οι πρώτες άσπρες μου τρίχες να μεγαλώνουν -χωρίς πλάκα τότε
πρωτοβγήκαν. Ήταν μόλις 10 μέτρα μακρυά μου.
Τα παρακάτω γίνανε σε δύο με τρία δευτερόλεπτα.
Από επιτηδευμένη συνήθεια έχω δύο δάκτυλα στο συμπλέκτη, και άλλα δύο στο
φρένο. Λόγω ελάχιστης εμπειρίας όμως στο συγκεκριμένο μηχανάκι, δεν ξέρω πόσο
μπορώ να φρενάρω χωρίς να τα μπλοκάρω (αργότερα την ίδια βδομάδα, είδα ότι το
έσωνα άνετα μόνο με φρένα), τα δύο δάχτυλα φρενάρουν μεν, αλλά βλέπω ότι παρόλο
που πριν αρχίσω να φρενάρω έχω αρχίσει τη κόρνα, συνεχίζει να μή με βλέπει και
συνεχίζει να βγαίνει για να στρίψει αριστερά -με κατεύθυνση καταπάνω μου
(σημείωση, εδώ κολλάει αυτό που είχα πει για κόρνα με 135 db +).
Να σημειωθεί ότι το πίσω καραφλό λάστιχο δεν βόηθησε και πολύ τη κατάσταση.
Ρισκάρω και αποφασίζω να αφήσω τα φρένα, να συμπλεκτάρω και να αρχίσω ελιγμούς
διαφυγής -που σημαίνει ότι μπαίνω στο αντίθετο ρεύμα, εκεί βέβαια είχε ελέγξει
η κυρία πριν βγει και ήταν άδειος ο δρόμος.
Τα 60 είχαν ήδη γίνει 30 (μπορεί και λιγότερα), και η εκτροπή αναπόφευκτα αφού
δεν είχα κάνει αρκετή εξάσκηση δεν ήταν πχ αυτή που μπορώ να κάνω σήμερα με το
ίδιο μηχανάκι.
Βλέπω ότι συνεχίζει να βγαίνει και ότι με το ζόρι προλαβαίνω να ανοίξω λίγο το
γκάζι μπας σώσω τα άσωστα γιατί θα με βρεί μετωπικά.
Αποφασίζω να σηκώσω το δεξί γόνατο από το μαρσπιέ, μπας το σώσω...
Η κυρία ακόμα δεν με έχει δει και ενώ με χτυπάει με λίγα, μου διώχνει τη πίσω
ρόδα ενώ ανοίγω το γκάζι (και συνεχίζω να κορνάρω διακεκομένα), και πριν
φρενάρει το μηχανάκι έχει γλιστρήσει γρατζουνισμένο μεν, αλλά εκτός άλλου
κινδύνου.
Τα 2-3 δευτερόλεπτα τελειώσανε.
Τσεκάρω επιτόπου την κίνηση και κάνω ανάστροφη (αδρεναλίνη γαρ).
Έχω άλλα δύο δυστυχήματα στο παρελθόν με άλλο όχημα (στο ένα είχα ποδήλατο,
στο άλλο αυτοκίνητο, και φταίγαν οι άλλοι και στις δύο περιπτώσεις), οι τούμπες
που έχω φάει μόνος μου δέ μετράνε για δυστύχημα, και ήταν πολύ χειρότερες -άμα
φταίει το κεφάλι σου...
Παρκάρω απέναντι, και βλέπω τη κυρία χεσμένη, και ένα παιδί πίσω σε ειδικό
κάθισμα. Επειδή στο προηγούμενο δυστύχημα μου (αρκετά χρόνια πριν) είχε βγεί
κάποια από stop (και κομμένο βουνό ταυτόχρονα με μηδέν ορατότητα από τη μεριά
της), και μία ώρα προσπαθούσαμε να τη συνεφέρουμε από το σοκ, αρχίζω να μιλάω
ήρεμα και καθησυχαστικά στη κυρία που τόσο ωραία προσπάθησε να με σκοτώσει.
Κάνω τη μα#ακία αφού συνέρχεται και δεν φωνάζω τους μπάτσους, ενώ ενημερώνω
ασφαλιστικές, και εμπειρογνώμονα (ήμουνα νόμιμος με όλα τα χαρτιά μαζί μου).
Τσεκάρω το μηχανάκι σε γειτονικό βενζινάδικο καλά, και ελέγχω το δίσκο μπροστά,
και τις ρόδες για γρατζουνιές και στραβώματα.
Τσεκάρω και λίγο τον zireous, και βλέπω το σοκ σιγά σιγά να έρχεται. Άμα δεν
το είχα κόψει, θα έκανα τσιγάρο. Αντ' αυτού καθόμουνα και χάζευα τη κίνηση
μέχρι να πάρω τα ίσα μου.
Το μηχανάκι είχε γρατζουνιές σε όλα τα πλαστικά στο δεξί μέρος, και στα 2
καπάκια (της μίζας, και το άλλο μικρό, το πως το λένε στα ελληνικά μου
διαφεύγει, όχι του λαδιού). Εγώ γρατζουνιά (δεν με έριξε).
Συναντιόμαστε με τον σύζυγό της και τα δυό παιδιά της αργότερα σε καφετέρια,
όπου κάθομαι ο μα#άκας και της εξηγώ πως να σκανάρει σε διασταυρώσεις και
γενικά πως να ψάχνει για μηχανές για κάμμια ώρα.
Αργότερα, ο ασφαλιστής της με ενημερώνει ότι θέλει να μου ρίξει την
υπαιτιότητα (για μαλάκες έψαχνε). Το αποτέλεσμα είναι να πάρω τη δικιά μου
ασφαλιστική, και να περιμένω τα λεφτά για τη ζημιά από εκεί κάτι μήνες από
δικιά τους μαλακία (νέα μηχανή γαρ, κάποιες οικονομίες μερικών χιλιάδων ευρώ
όξω από τη τσέπη, που σημαίνει μηδέν λεφτά για δικηγόρους, σουλούπωμα η μηχανή
όπως όπως, και βουρ στη δουλειά πάλι). Αλλάζοντας μόνος μου τα καπάκια,
αποφάσισα να κάνω και το πρώτο σέρβις μόνος μου στη σουτζούκα (και δεν έχασα,
αλλά είχα ασχοληθεί και με άλλες μηχανές μου).
Παρόλο το δερμάτινο, τα μποτάκια με τις ένα κάρο ενισχύσεις, και το κράνος,
εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να αρχίσω να φοράω και γάντια μόνιμα καλοκαίρι
(χειμώνα φόραγα και πριν)...
Εννοείται ότι κάθε μέρα (όχι μόνο όταν είμαι Αθήνα), με κλείνουν διάφοροι,
συνήθως κρατάω αποστάσεις και είμαι χαλαρός, φρενάρω λιγάκι, που και που κάνω
κάτι αγριοκόλπα για να τους αποφύγω στην επαρχία που πάνε αλλού τελειώς με όσα
θέλουνε (του ντριφτ ρε χαμένου ξέρεις να το κάνεις για να πας διαγώνια; ) κλπ,
αλλά αυτά είναι για άλλα επεισόδια, το παρόν τελείωσε.
Παρόλα αυτά, συνεχίζω να οδηγάω αμυντικά και χαλαρά στη κίνηση, τα της
ζούγκλας που λέτε μερικοί δε με ακουμπάνε εδώ και καιρό, ίσως θα μπορούσατε να
κάνετε το ίδιο και σεις...
μου παρολίγο τούμπα -προσωπικά δεδομένα τύπου ονόματα λεωφόρων, κλπ γιοκ
(το βάζω εδώ, επειδή είναι κάπως μεγαλούτσικο για να μην είναι ιστορία του δρόμου).
Έχω πάρει που λές τη σουτζούκα (πληρώνοντας ένα σεβαστό ποσόν σε ιδιώτη, και
κάνοντας τα στραβά μάτια -και ένα μικρό παζάρι- στα στραβά που είδα πάνω της
αφού υπολόγισα πόσο θα μου στοιχίσει να τα φτιάξω μόνος μου -τον έκοψα ότι είχε
ανάγκη το τύπο, και γω ως γνωστόν τα φράγκα μου τα έχω για φτύσιμο όσο δύσκολα
κι αν τα μαζεύω), και αφού την έχω ανοίξει λιγουλάκι, κατεβαίνω σε μία
ωραιότατη και ψιλοάδεια λεωφόρο, με όλο τον ενθουσιασμό και τη χαζομάρα που
μπορεί να έχει κάποιος που οδηγάει ένα ss για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
Ενώ έχω ψιλοκόψει καθότι η δύο λωρίδων ανά ρεύμα λεωφόρος έχει αρχίσει να έχει
κάποια κίνηση, είμαι στην αριστερή λωρίδα και πηγαίνω με 60.
Το μάτι μου βλέπει στα δεξιά από κάθετο ένα κουτί να σταματάει κάπου στα 30
μέτρα, με πρόθεση να βγει.
Λέω εντάξει (και παρόλα αυτά που λέμε στην Οδήγηση και τα κάνουμε υποτίθεται
στο δρόμο, έρχεται το πρώτο λάθος), θα με δει. Η ειρωνεία είναι ότι τον ίδιο
δρόμο κατέβαινα πριν μια βδομάδα με το εντουροειδές ονόφιον, που όντως είχε
περισσότερες πιθανότητες να με δει -δε πάω και στοίχημα όμως.
Συνεχίζω αμέριμνος το σκανάρισμα μπροστά, υιοθετώντας το βλακώδες συμπέρασμα
ότι αφού με είχε δει, ας σκανάρουμε λίγο πιο κάτω για πεζούς κλπ κακοποιά
στοιχεία.
Τη στιγμή που αρχίζει να βγαίνει η κυρία με το όμορφο ασημί αυτοκίνητο,
αρχίζουν οι πρώτες άσπρες μου τρίχες να μεγαλώνουν -χωρίς πλάκα τότε
πρωτοβγήκαν. Ήταν μόλις 10 μέτρα μακρυά μου.
Τα παρακάτω γίνανε σε δύο με τρία δευτερόλεπτα.
Από επιτηδευμένη συνήθεια έχω δύο δάκτυλα στο συμπλέκτη, και άλλα δύο στο
φρένο. Λόγω ελάχιστης εμπειρίας όμως στο συγκεκριμένο μηχανάκι, δεν ξέρω πόσο
μπορώ να φρενάρω χωρίς να τα μπλοκάρω (αργότερα την ίδια βδομάδα, είδα ότι το
έσωνα άνετα μόνο με φρένα), τα δύο δάχτυλα φρενάρουν μεν, αλλά βλέπω ότι παρόλο
που πριν αρχίσω να φρενάρω έχω αρχίσει τη κόρνα, συνεχίζει να μή με βλέπει και
συνεχίζει να βγαίνει για να στρίψει αριστερά -με κατεύθυνση καταπάνω μου
(σημείωση, εδώ κολλάει αυτό που είχα πει για κόρνα με 135 db +).
Να σημειωθεί ότι το πίσω καραφλό λάστιχο δεν βόηθησε και πολύ τη κατάσταση.
Ρισκάρω και αποφασίζω να αφήσω τα φρένα, να συμπλεκτάρω και να αρχίσω ελιγμούς
διαφυγής -που σημαίνει ότι μπαίνω στο αντίθετο ρεύμα, εκεί βέβαια είχε ελέγξει
η κυρία πριν βγει και ήταν άδειος ο δρόμος.
Τα 60 είχαν ήδη γίνει 30 (μπορεί και λιγότερα), και η εκτροπή αναπόφευκτα αφού
δεν είχα κάνει αρκετή εξάσκηση δεν ήταν πχ αυτή που μπορώ να κάνω σήμερα με το
ίδιο μηχανάκι.
Βλέπω ότι συνεχίζει να βγαίνει και ότι με το ζόρι προλαβαίνω να ανοίξω λίγο το
γκάζι μπας σώσω τα άσωστα γιατί θα με βρεί μετωπικά.
Αποφασίζω να σηκώσω το δεξί γόνατο από το μαρσπιέ, μπας το σώσω...
Η κυρία ακόμα δεν με έχει δει και ενώ με χτυπάει με λίγα, μου διώχνει τη πίσω
ρόδα ενώ ανοίγω το γκάζι (και συνεχίζω να κορνάρω διακεκομένα), και πριν
φρενάρει το μηχανάκι έχει γλιστρήσει γρατζουνισμένο μεν, αλλά εκτός άλλου
κινδύνου.
Τα 2-3 δευτερόλεπτα τελειώσανε.
Τσεκάρω επιτόπου την κίνηση και κάνω ανάστροφη (αδρεναλίνη γαρ).
Έχω άλλα δύο δυστυχήματα στο παρελθόν με άλλο όχημα (στο ένα είχα ποδήλατο,
στο άλλο αυτοκίνητο, και φταίγαν οι άλλοι και στις δύο περιπτώσεις), οι τούμπες
που έχω φάει μόνος μου δέ μετράνε για δυστύχημα, και ήταν πολύ χειρότερες -άμα
φταίει το κεφάλι σου...
Παρκάρω απέναντι, και βλέπω τη κυρία χεσμένη, και ένα παιδί πίσω σε ειδικό
κάθισμα. Επειδή στο προηγούμενο δυστύχημα μου (αρκετά χρόνια πριν) είχε βγεί
κάποια από stop (και κομμένο βουνό ταυτόχρονα με μηδέν ορατότητα από τη μεριά
της), και μία ώρα προσπαθούσαμε να τη συνεφέρουμε από το σοκ, αρχίζω να μιλάω
ήρεμα και καθησυχαστικά στη κυρία που τόσο ωραία προσπάθησε να με σκοτώσει.
Κάνω τη μα#ακία αφού συνέρχεται και δεν φωνάζω τους μπάτσους, ενώ ενημερώνω
ασφαλιστικές, και εμπειρογνώμονα (ήμουνα νόμιμος με όλα τα χαρτιά μαζί μου).
Τσεκάρω το μηχανάκι σε γειτονικό βενζινάδικο καλά, και ελέγχω το δίσκο μπροστά,
και τις ρόδες για γρατζουνιές και στραβώματα.
Τσεκάρω και λίγο τον zireous, και βλέπω το σοκ σιγά σιγά να έρχεται. Άμα δεν
το είχα κόψει, θα έκανα τσιγάρο. Αντ' αυτού καθόμουνα και χάζευα τη κίνηση
μέχρι να πάρω τα ίσα μου.
Το μηχανάκι είχε γρατζουνιές σε όλα τα πλαστικά στο δεξί μέρος, και στα 2
καπάκια (της μίζας, και το άλλο μικρό, το πως το λένε στα ελληνικά μου
διαφεύγει, όχι του λαδιού). Εγώ γρατζουνιά (δεν με έριξε).
Συναντιόμαστε με τον σύζυγό της και τα δυό παιδιά της αργότερα σε καφετέρια,
όπου κάθομαι ο μα#άκας και της εξηγώ πως να σκανάρει σε διασταυρώσεις και
γενικά πως να ψάχνει για μηχανές για κάμμια ώρα.
Αργότερα, ο ασφαλιστής της με ενημερώνει ότι θέλει να μου ρίξει την
υπαιτιότητα (για μαλάκες έψαχνε). Το αποτέλεσμα είναι να πάρω τη δικιά μου
ασφαλιστική, και να περιμένω τα λεφτά για τη ζημιά από εκεί κάτι μήνες από
δικιά τους μαλακία (νέα μηχανή γαρ, κάποιες οικονομίες μερικών χιλιάδων ευρώ
όξω από τη τσέπη, που σημαίνει μηδέν λεφτά για δικηγόρους, σουλούπωμα η μηχανή
όπως όπως, και βουρ στη δουλειά πάλι). Αλλάζοντας μόνος μου τα καπάκια,
αποφάσισα να κάνω και το πρώτο σέρβις μόνος μου στη σουτζούκα (και δεν έχασα,
αλλά είχα ασχοληθεί και με άλλες μηχανές μου).
Παρόλο το δερμάτινο, τα μποτάκια με τις ένα κάρο ενισχύσεις, και το κράνος,
εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να αρχίσω να φοράω και γάντια μόνιμα καλοκαίρι
(χειμώνα φόραγα και πριν)...
Εννοείται ότι κάθε μέρα (όχι μόνο όταν είμαι Αθήνα), με κλείνουν διάφοροι,
συνήθως κρατάω αποστάσεις και είμαι χαλαρός, φρενάρω λιγάκι, που και που κάνω
κάτι αγριοκόλπα για να τους αποφύγω στην επαρχία που πάνε αλλού τελειώς με όσα
θέλουνε (του ντριφτ ρε χαμένου ξέρεις να το κάνεις για να πας διαγώνια; ) κλπ,
αλλά αυτά είναι για άλλα επεισόδια, το παρόν τελείωσε.
Παρόλα αυτά, συνεχίζω να οδηγάω αμυντικά και χαλαρά στη κίνηση, τα της
ζούγκλας που λέτε μερικοί δε με ακουμπάνε εδώ και καιρό, ίσως θα μπορούσατε να
κάνετε το ίδιο και σεις...