ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΦΥΓΕΣ.........

[agelos]

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΘΑΡΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ , ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ , ΠΟΥ ΕΦΥΓΑ ΣΧΕΔΟΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΟΛΛΑ ΠΙΣΩ ΜΟΥ , ΑΠΛΑ ΕΝΟΙΩΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ , ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ , ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΑ , ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ ,


ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ , ΑΠΛΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ , ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΥΓΕΙ ,

ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ , ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΠΟΤΕ , ΚΙ ΟΛΟ ΦΕΥΓΕΙΣ , ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ,

ΦΕΥΓΕΙΣ , ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΓΗ ΠΟΥ ΣΕ ΔΙΩΧΝΕΙ , ΑΛΛΑ Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ,ΕΧΕΙΣ ΤΑ

ΠΑΝΤΑ , ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΦΕΥΓΕΙΣ , ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΣΥ ΦΕΥΓΕΙΣ ,

ΟΛΑ ΣΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ , ΟΛΑ ΣΕ ΖΗΤΟΥΝ ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΦΕΥΓΕΙΣ ,

ΟΛΑ ΣΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ , ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΑΣ , ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΦΕΥΓΕΙΣ ,

ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ , ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ.........

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΦΕΥΓΕΙΣ.........

Υ.Γ. : ΗΜΟΥΝ ΝΗΦΑΛΙΟΣ(ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ) ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ , ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ BOB DYLAN -
"ONE MORE CUP OF COFFE".......

ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ............

[Defiant]

Ανεκπληρωτο

[dodos 900]

Μήν φοβάσαι τις αλήθειες,επεδίωκε να τις βρίσκεις γιατί εξηγούνε πολλά και μας μαθαίνουνε.
Όλοι πιστεύω κάποιες στιγμές έχουμε νοιώσει κάπως έτσι. :wave2:

[tilo_wolff]

Ένα από τα βράδια που ξενυχτούσα μετρώντας φιλιά στη μοναξιά μου, μου ήρθε η ιδέα του ξένου που θα 'ρθει να με πάρει μακριά από το χρόνο, στην επόμενη ζωή μου. Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν τις σκιές και τα φαντάσματα, τώρα αγκάλιαζα το σκοτάδι χωρίς περιστροφές, χανόμουν και ονειροπολούσα μέσα στον πυκνό μαύρο κρυψώνα μου.

Κι έτσι ένα βράδυ είδα τον άγνωστο να με κοιτάζει θλιμμένος πέρα από το τζάμι της μπαλκονόπορτας, άκουσα τη ματιά του να μιλάει σιγά ακατάληπτα λόγια, να τραγουδάει μάλλον ένα ξεχασμένο αιώνες τραγούδι. Μου 'ρθε να πάω στο γυαλί και να ακουμπήσω τις παλάμες και να τον δω καλύτερα, αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα λογικά. «Δε φοβάσαι; Θα πρεπε...» Τι να φοβηθώ,τον εαυτό μου; Τα φαντάσματα είναι παιδιά της ονειροφαντασίας μας. Πλάσματα του μυαλού μας. Μας τρομάζουν γιατί δεν τα αγκαλιάσαμε ποτέ, γιατί τα δημιουργήσαμε και μετά τα εξορίσαμε.

Δεν σηκώθηκα από τη γωνιά μου να πάω στο παράθυρο, θα ήταν γελοίο, γιατί ήξερα ότι δεν ήταν κανείς εκεί. Άρχισα όμως να του μιλάω στη γλώσσα του, βουβά, μες στο μυαλό μου. «Γεια σου, καλωσήλθες. Απόψε θα βγούμε έξω, θα στοιχειώσουμε τα όνειρα άλλων ανθρώπων. Μην είσαι τόσο θλιμμένος, ακριβέ μου...» Παράξενα αντί για ψιθύρους άκουσα κραυγές σπαραχτικές. Νόμιζα πως μεγάλωσα και ενηλικιώθηκα και μπορούσα να ελέγχω τα όνειρά μου. Νόμιζα πως ήμουν αφέντρα της ψυχής μου, μετά από είκοσι χρόνια φυλακής. Άρχισε πάλι να ουρλιάζει δυνατά ο παλιός φόβος, να απλώνει απειλητικά τα χέρια του, να τεντώνεται αφύσικα να με φτάσει. Μου σκίζει την ψυχή και λουφάζω τρομαγμένη στη γωνιά μου, σαν μικρό πληγωμένο αγριμάκι.

Πίσω από τη λευκή, διάφανη κουρτίνα, μες στο σκοτάδι, γυαλίζουν δυο μάτια. Είναι τα μάτια του ξένου που καραδοκεί να μου κλέψει την ψυχή. Είναι ο αγαπημένος που δεν ονομάτισα και γι' αυτό έμεινε ξένος. Τον φαντάστηκα πολλές φορές αλλά δεν ξεχώρισα ποτέ τα χαρακτηριστικά του. Τον ήξερα καλά, περνάμε τις νύχτες μαζί αλλά φοβάμαι ακόμα τη μήνι του, την άγρια ομορφιά του. «Δεν φοβάσαι να πεθάνεις; Γιατί με καλείς, αγαπημένη; Δεν φοβάσαι πως θα σε κλέψω να σε πάω στο μέλλον; Σε περιμένουν να γεννηθείς, ξέρεις, αλλά πρέπει να φύγεις από δω πρώτα... Γιατί με καλείς; Εμένα καλύτερα να με φοβάσαι παρά να μ' αγαπάς.»

Πετάχτηκα ολόρθη. Δεν έπρεπε να το πει αυτό. Έκλεισα αργά τα μάτια και ούρλιαξα το όνομά μου σιωπηλά. Ευθύς σιγή ακολούθησε και έπειτα ψιθυριστές μελωδίες σαν ύμνοι πλημμύρισαν το δωμάτιο. Όλα καλά.

Εντάξει, περιπλανήθηκα για λίγο στον κήπο με τις κερασιές της παιδικής μου ηλικίας. Έγινα δέκα χρονών, μικρή διαισθητική ανήλικη, με τα μάτια μιας αχαλίνωτης φαντασίας ορθάνοιχτα και εκστατικά. Λάθος μου, αλλά το κατάλαβα γιατί πόνεσε. Ακόμα έτρεμα και έσφιγγα ιδρωμένες παλάμες, συνέπεια της λογικής του τρόμου. Καλά που είμαι μόνη και δε με είδε κανείς...

Να 'φυγε ο ξένος; Κοίταξα κλεφτά. Ήταν ακόμα εκεί. Τον κάλεσα να μπει μες στο δωμάτιο. Είχαμε ανάγκη της συντροφιάς ο ένας του άλλου. Αυτός ανύπαρκτος και εγώ τρελή να ξεφυλλίζω το μυαλό μου μες τη νύχτα. Στεκόταν όρθιος ώσπου τον έβαλα να καθίσει σ' ένα ψηλό ξύλινο σκαμνί. Φορούσε μαύρα, πως αλλιώς, αυτό ήταν το χρώμα μου.

Για ώρα πολλή, με κοιτούσε στα μάτια και το ημίφως του δρόμου φώτιζε τα χαρακτηριστικά του. Οι περιπλανήσεις του νου είχαν κουράσει το πρόσωπό του, τα φρύδια του έσμιγαν σκεφτικά. Ένταση δεν υπήρχε στα βλέμματά μας, ίσως γιατί κανείς δεν επεδίωκε, ούτε φοβόταν τη φυγή. Τόσα χρόνια οι ανασφάλειες μας είχαν τσακίσει, τώρα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Μια ψυχή, δυο σώματα, βίοι παράλληλοι.

Άρχισε μια διήγηση με αργόσυρτο τρόπο και χωρίς να εξηγεί τίποτα. Γεγονότα παλιά και νέα, ψέματα, εικόνες, ήχους, αγγίγματα της συνείδησης σχεδόν... Γλυκός ύπνος μούδιαζε το κορμί μου. Το καταπονημένο μου μυαλό χαλάρωνε σιγά σιγά και αφηνόταν. Έφευγα από τον κόσμο της πραγματικότητας και έβαζα πλώρη για τη χώρα των ονείρων. Κάπως έτσι βρέθηκα να κολυμπώ στο ομιχλώδες πέλαγος της νύχτας. Το υγρό στοιχείο με αγκαλιάζει χαλαρά αλλά με ασφάλεια. Είμαι ελεύθερη να πνιγώ ή να ζήσω.

Εύκολα επιλέγω τη ζωή. Με αργές, νωχελικές κινήσεις πηγαίνω προς την ακτή. Αφήνω ίχνη στην άμμο της ακρογιαλιάς του μυαλού μου. Δεν έχω σταματήσει να σκέπτομαι και αυτές ακριβώς οι σκέψεις γίνονται εικόνες.

Ξαπλώνω στην άμμο και απλώνω το χέρι μου στα δεξιά. Θαμμένος ένας άνθρωπος χαμογελάει στις αναμνήσεις του. Το κύμα όταν έρχεται παίζει με τα δάχτυλά του και όταν φεύγει τον βυθίζει ακόμα πιο πολύ στην άμμο.

Μια έντονη εντύπωση που άντεξε στο χρόνο και ξέχασε να καταχωρηθεί στα συρτάρια του μυαλού. Αυτό δεν είναι ψευδαίσθηση, είναι εικόνα από βιβλίο που διάβασα παλιά. Ο ποιητής κοιμάται. Μακριά μου. Κι εγώ στο δωμάτιο μου φιλοξενούσα έναν άγνωστο και τον άκουγα μέσα στον ύπνο μου να μιλάει. Παραμύθι ψιθύριζε, ήμουν σίγουρη, αλλά όλα έχουν την αξία τους σ' αυτόν τον κόσμο. Γι' αυτό και εγώ άκουγα ώρες τον ξένο να μιλάει, με τα όνειρά μου να παρεμβάλλονται σαν ιντερμέδια.

Κι ο ξένος δεν φεύγει γιατί ξεκίνησε από μέσα μου. Θα πει την ιστορία του, την ξέρει ήδη την δική μου. Θα με αφήσει να κοιμηθώ στην αγκαλιά του και λίγο πριν ξυπνήσω και αντικρίσω την πραγματικότητα κατάματα, θα φύγει για να μη θυμάμαι τίποτα το πρωί. Καλύτερα...

[tilo_wolff]

Φεύγω. Eίναι το ρήμα που με κυριεύει αυτή την περίοδο. Eίναι το ρήμα του καλοκαιριού. Όλοι φεύγουν, σχεδιάζουν να φύγουν ή είναι ήδη “φευγάτοι”. Φεύγω όπως ξεφεύγω, μεταλλάσσομαι, ανανεώνομαι. Φεύγω όπως βαρέθηκα τα μουντά, τα γκρίζα, τα λασπωμένα. Φεύγω όπως χρώματα, ανατολές σε κάποια μαγική παραλία, με τον ήλιο να ανεβαίνει και να ζωντανεύει τα σχήματα, τη θάλασσα να λικνίζεται σαν ατελείωτος όγκος από ασήμι. Φεύγω όπως οι αλήτες γλάροι στο χάσιμο, όπως τα δελφίνια στις Mικρές Kυκλάδες, όπως ένας αετός στα Τέμπη, όπως μια σαύρα σ’ έναν παλιό πέτρινο τοίχο, όπως μυρωδιές καθαρές και γεύσεις τέλειες, φτιαγμένες από λεπτό αέρα και εποχή. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το καλοκαίρι πάντα ήταν εποχή φυγής και ανάτασης. Έστω και μόνο μέσα στο μυαλό. Το ταξίδι είναι πρώτα απ’ όλα μια ψυχική διάθεση κι αυτή σε κυριεύει πάντα κι απόλυτα όταν οι μέρες μεγαλώνουν και τα πολλά ρούχα σου μπαίνουν για νάρκη στην ντουλάπα και μένεις μ’ ένα μακό κι ένα τζην.

Tαξίδια είναι και οι ματιές που γίνονται πιο ήρεμες και έντονες το καλοκαίρι, είναι οι νύχτες που κυλάνε νωχελικά, τα κορίτσια που γίνονται πιο όμορφα κι ερωτικά, είναι οι μουσικές που βελτιώνονται από μόνες τους, χωρίς τον χειμωνιάτικο στατικό ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας. Eίναι ένα τσιγάρο που καπνίζεις μόνη, καθισμένη στο ηλιοβασίλεμα και κοιτάς τον καπνό να χάνεται με προορισμό το Σύμπαν.

Φεύγω και σκέφτομαι άμμο και αλάτι, νερό σαν σμαράγδι σε μέρη που ευτυχώς υπάρχουν ακόμα σ’ αυτή τη χώρα, μέρη άγνωστα στους πολλούς, τους μαζικούς και τους μοδάτους. Aυτούς που έχουν σχέδια, προορισμό, τάργκετ-γκρουπ και κοινωνικό στάτους. Oνειρεύομαι ένα ταξίδι που ξεκινάει ένα πρωί από τα τείχη του μπετόν και αρχίζει να μπαίνει βαθιά μέσα στη χώρα, περνώντας από μέρη που μοιάζουν απίστευτα, που είχες ξεχάσει ότι υπήρχαν —όπως κάθε χρόνο— και να τα πάλι να ξεπροβάλλουν και να σου γεμίζουν την ψυχή και τις μπαταρίες για την επόμενη χρονιά. Λιμάνια, καράβια, βράχια, μικρά χωριά και πόλεις, βουνά και πάλι καράβια και λιμάνια. Συναντήσεις τυχαίες ή προμελετημένες με φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε κλίμα αποχαύνωσης, μ’ ένα ποτήρι κάτι στο χέρι και το βλέμμα να ταξιδεύει ακόμα πιο μακριά από τον ορίζοντα, εκεί όπου ούτε το τζιπ φτάνει ούτε μηχανή ούτε καράβι.

Με βλέμματα πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Eίναι το “ζεν” του καλοκαιριού. ‘Η μήπως είναι το “ζην”; Τι σημασία έχει, μάλλον το ίδιο σημαίνουν και τα δυο.

Φεύγω. Mακριά από μοκέτες και νέφος, μακριά από κυκλοφοριακό και φανάρια στην Kηφισίας, από τους μαϊντανούς στο γυαλί και τα ερτζιανά, το άγχος της άλλης μέρας. Mακριά από τιμάριθμο, Σημίτη, Άκη, Bασούλα και Έβερτ, μακριά από O.T.E., “φίλους” Aμερικανούς, “εταίρους” Eυρωπαίους και Tούρκους. Mακριά από υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, αγάπες που δεν άντεξαν, φίλους που εξωμότησαν ή συμβιβάστηκαν. Mακριά από ψέμα ντυμένο αναγκαιότητα, υποταγή που το παίζει ρεαλισμός, βλακεία που παριστάνει την εναλλακτική εξυπνάδα, δήθεν που μεταμφιέζεται σε αυθεντικό. Mακριά από νεόπλουτους, νεόφτωχους στο πνεύμα, νεοφιλελεύθερους, νεοσοσιαλιστές, νεοπατριώτες, νεοδιεθνιστές, “νεοέλληνες” γενικά. Φεύγω για να βρω κάτι που ψάχνω κάθε χρόνο, χρόνια τώρα, και δεν βρίσκω, αλλά διάολε, πού θα πάει, κάποτε θα βρω. Και όταν βρω δεν θα κάνω πάρτι για να γιορτάσω.

Θα είναι γιορτή από μόνη της. Κι αν δεν βρω πάλι δεν πειράζει, γιατί έτσι είναι το παιχνίδι. Σημασία έχει το ψάξιμο. Η τρέλα των κονκισταδόρες. Και ο Kολόμβος νόμιζε ότι πήγαινε για την Iνδία ανάποδα μπας και ψωνίσει φτηνότερα μπαχαρικά και του βγήκε Aμερική. Τον έφαγε, αλλά γούσταρε και το γλέντησε. Δεν είναι ανάγκη να είναι βέβαια και τόσο χοντρό το παιχνίδι. Και η “Aμερική” ιδέα είναι. Όπως και η Iθάκη. Το ταξίδι είναι το πάθος, η καύλα. Η περιπέτεια και η δοκιμασία. Η σκόνη από καυτούς χωματόδρομους, μια υγρή αγκαλιά από κύματα σαν πρόσκαιρη επιβράβευση, οι τσικουδιές στα Σφακιά με γέροντες ντυμένους στα μαύρα που δεν μιλάνε, αλλά κοιτάνε το άπειρο, ένα ξύπνημα στη Σαμοθράκη ή τη Zάκυνθο, ένα ουίσκι με ματιές γεμάτες μηνύματα σε νησιώτικα μπαράκια.

Το καλοκαίρι μπήκε ξαφνικά. Όπως άλλωστε το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια. Xωρίς να αυτοαναγγελθεί, χωρίς προπομπούς, φανφάρες και τα σχετικά. Έτσι, απλά. Και καλά αιφνιδιαστήκαμε. Ξυπνήσαμε ένα πρωί και ήταν καλοκαίρι. Με ένα αδύναμο, καυτό, μουντό —από νέφος— αθηναϊκό αεράκι να χτυπάει το πρόσωπο και ν’ αφήνει μια γεύση μολύβδου στο στόμα. Με τα σεντόνια μουσκεμένα από ιδρώτα, την παραλία και την παραλιακή να ξυπνάνε από λήθαργο, τις διαφημίσεις παγωτών να πρωταγωνιστούν στην τηλεόραση. Με σχέδια για διακοπές να κυριαρχούν στις συζητήσεις, με όνειρα, με σκέψεις που εξατμίζονται. Kαλοκαίρι. Kάτι που είναι ειδική κατάσταση σ’ αυτή τη γωνία του κόσμου. Eίναι η “απόσβεση του να είσαι Έλληνας”, όπως λέει και η Mαρία. Γιατί η Eλλάδα αυτό είναι. Μια χώρα που σε πληγώνει πάντα και παντού, αλλά το καλοκαίρι γίνεται το κάτι άλλο. Kάτι σαν Κασταλία πηγή. Mπαίνεις κουρέλι και βγαίνεις μυημένος. ‘Η τουλάχιστον καινούριος.

Γιατί όλο τον χειμώνα τρως στη μάπα καταστάσεις, αρλούμπες, πρόσωπα σαχλά και πράγματα βαρετά. Δήθεν σατανικές πολιτικές ίντριγκες (που λίγο ελληνική ιστορία να έχεις διαβάσει ξέρεις όλο το σενάριο), χάι τηλε-πατάτες κατ’ ευθείαν κακέκτυπα αμερικανικών προτύπων, σκάνδαλα του κώλου, μιζέριες του κερατά, γλείφτες, τσανακογλείφτες και ύαινες ντυμένες με μπαλωμένες προβιές προβάτων. Aγωνίες και άγχη, καθημερινότητα, ιατρικά ανακοινωθέντα και φραστικές κορόνες μπούρδας. Aλλά μόλις μπει το θεϊκό ελληνικό καλοκαίρι, πλησιάζεις όσο περισσότερο γίνεται να πλησιάσει άνθρωπος το στάδιο “νιρβάνα”, που έλεγε και κάποιος τέως πρίγκιπας Σιντάρτα. Bλέπεις και ξέρεις. Δεν σε νοιάζει τίποτα, χέστηκες για το ποιος θα επιπλεύσει στο πολιτικό προσκήνιο, ποιος θα επιζήσει από τα σκάνδαλα, τι θα πάει και τι θα έρθει. Κι αν ασχοληθείς λίγο, το κάνεις αδιάφορα, χαζεύοντας την εφημερίδα χαλαρά, έτσι για να περνάει η ώρα.

Tελικά δεν έφυγα. Όχι ακόμα. Aλλά μ’ αρέσει να το σκέφτομαι. Όπως όταν πιτσιρίκα ονειρεύεσαι το τέλος των εξετάσεων. Και είσαι ήδη φευγάτη. Τον άλλο μήνα.

[sober]

Βασικα αμα φευγεις καλα ειναι...αυτοι που αφηνεις πισω και μενουν τρωνε μεγαλυτερη ηττα...

:p

Επειτα αφου μπορεις και φευγεις .. ε... μη σε νοιαζει τιποτα..

:winka:

[Maira]

όλοι νομίζω κάποια στιγμή έχουμε νοιώσει την ανάγλη να φύγουμε! Να πάμε στο αάγνωστο, όσο πιο μακριά γίνεται. Κι αν το εκπληρώσεις, θέλεις να φύγεις κι από κει! Νοιωθεις δέσμιος των δικών σου θέλω, της φυγής σου! Σε κρατάει μακριά από όλους και από όλα!

Αλλάζουν τα τοπία και οι άνθρωποι κι όμως συνεχίζεις α απομακρίνεσαι, να φεύγεις, να γνωρίζεις νέο κόσμο, και μόλις μάθεις το όνομά τους θέλεις και πάλι να φύγεις, να χαθείς, σε έναν κόσμο που δε σε ξέρει, που δε σε έμαθε ποτέ!!!


Ένα ταξίδι είναι η ζωή μας και αν καταλάβουμε πως έχουμε ανάγκη να μας ξέρουν να μας μάθουν ίσως να μη φύγουμε ποτέ ξανά από αυτούς!! Να φεύγουμε μαζί, να ταξιδεύουμε σε άγνωστα μέρη, μια φυγή παρεα με ανθρώπους, όχι με σύμβολο τη μοναξιά!!!


Η φυγή είναι η πιο εύκολη επιλογή!!!

:wave2:

[oapomesa]

σαν να μην έχετε το έχετε διαβάσει η πόλις (http://users.hol.gr/~barbanis/cavafy/city-gr.html)

[sober]

Ρε παιδια ...γιατι συνδιαζετε ντε και καλα το να φευγει καποιος με κατι δυσαρεστο..η λυπητερο???

Και μονο η ελευ8ερια που νιω8εις οτι φευγεις και δε σε νοιαζει η σε κραταει τιποτα ειναι κατι τουλαχιστον αισιοδοξο...

Τεσπα...οπως το βλεπει κανεις...

:)

:wave2:

[KaTaNaS]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sober
Ρε παιδια ...γιατι συνδιαζετε ντε και καλα το να φευγει καποιος με κατι δυσαρεστο..η λυπητερο???

Και μονο η ελευ8ερια που νιω8εις οτι φευγεις και δε σε νοιαζει η σε κραταει τιποτα ειναι κατι τουλαχιστον αισιοδοξο...

Τεσπα...οπως το βλεπει κανεις...



πρωην μητσοτακενα μηπως μπερδεψες το φυγή (φευγω) με το ταξίδι (πηγαίνω)

στο ένα πας και σκεφτεσαι το πισω

στο αλλο πας και σκεφτεσαι το μπροστα

[sober]

Αρχικά δημιουργήθηκε από KaTaNaS
πρωην μητσοτακενα μηπως μπερδεψες το φυγή (φευγω) με το ταξίδι (πηγαίνω)

στο ένα πας και σκεφτεσαι το πισω

στο αλλο πας και σκεφτεσαι το μπροστα


:lol: :lol: :lol: :lol:

Ακομα και η φυγη μπορει να ειναι καλλιστα προς κατι πιο ωραιο ...
:winka:

Οπου δε 8ες να σκεφτεσαι το πισω με τιποτα!!:lol: :lol:

[KaTaNaS]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sober
Ακομα και η φυγη μπορει να ειναι καλλιστα προς κατι πιο ωραιο ...
Οπου δε 8ες να σκεφτεσαι το πισω με τιποτα!!:lol: :lol:

ναι πραγματι στην φυγη ακριβως επειδη ειναι σιγουρα προς κατι καλυτερο δεν κοιταμε ακριβή προορισμο :winka:

[sober]

Αρχικά δημιουργήθηκε από KaTaNaS
ναι πραγματι στην φυγη ακριβως επειδη ειναι σιγουρα προς κατι καλυτερο δεν κοιταμε ακριβή προορισμο :winka:

Ουπς !! τωρα τι εγινε ?? εγω ηρ8α στα λογια σου ή εσυ στα δικα μου???

Οπως και να εχει...λεπτομεριες...

Το 8εμα ειναι να φεεεεευυυυγεις...!!!!!:smilea:

[KaTaNaS]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sober
Ουπς !! τωρα τι εγινε ?? εγω ηρ8α στα λογια σου ή εσυ στα δικα μου???

απλά επικοινωνήσαμε!

πραγματι ειναι ωραια να την σκαπουλαρεις εστω απο την καθημερινοτητα... με ενα διτροχο εκτος των τοιχών της πόλης...


ειτε απο χωμα ειτε απο ασφαλτο!


:wave2:

[sober]

Αρχικά δημιουργήθηκε από KaTaNaS
απλά επικοινωνήσαμε!

πραγματι ειναι ωραια να την σκαπουλαρεις εστω απο την καθημερινοτητα... με ενα διτροχο εκτος των τοιχών της πόλης...


ειτε απο χωμα ειτε απο ασφαλτο!


:wave2:


Μοτοσυκλετα και φυγη....απιστευτος συνδιασμος...ή μηπως εννοιες ταυτοσημες???

Λεπτη η διαφορα....

Λοιπον το αποφασισα ... η μοτο σου δινει ενα παραπανω εναυσμα για να φυγεις ... ακομα κι αν εχεις επιφυλαξεις ... η μηχανη 8α στις εξαφανισει!!!

Μοτο ελευ8ερια και δεν κοιταμε πισω λεμε!!!!!!!!!

:a54: :a54: :wave2: