PDA

View Full Version : μια ιστορια θα σας πω!!2



wolfman13
09/10/2004, 23:00
ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Το σιωπηλο φθινοπωρο διαλεξε για χρονο και χορο του μοναχικου του περιπατου.ωρες περπατησε στο παρκο,μη βρισκοντας ενδιαφερω πουθενα,παρα μονο τη δικια του σκια.του φαινοταν πως του χαμογελουσε οταν δακρυζε αυτος και παλι θλιμμενη οταν αυτος γελουσε.καθως περνουσε η ωρα,καταφερε να διωξει ολα τα συναισθηματα απο το σκαμμενο του προσωπο,και τη σκια να κανει να υποφερει απο ανοια.οταν αυτοι ειδε κιαποειδε να τον παρακαλ,ν΄αλλαξει λιγο τη κρυα του συμπεριφορα,γλυστρισε αναμεσα στα δεντρα και χαθηε για παντα.ειχε χασει τον τελευταιο του φιλο.
ωρες αργοτερα, καθως το παρκο δεν τελειωνε μα επαναλαμβανοταν,αυτος περπατουσε με τον ιδιο βηματισμο,χωρις να νιωθει πια κουρασει.το γρασιδι, τα δεντρα, τα φωτα, τα παγκακια τα ειχε δει πια τοσες φορες, ωστε τιποτα καινουργιο να μην εχουν να του πουν.κι ετσι μπορουσε πια να στρεψει ολοκληρωτικα την προσοχη του στο μονοπατι.αν ησυχαζε κι η νυχτα, που παντα οταν ποθεις τη σιωπη σε γεμιζει μυστικους θορυβους,ολα θα ηταν τελεια.
γελασε απο μεσα του,μα αν τον εβλεπες δεν θα καταλαβαινες,τα χειλη του μειναν ασφαλισμενα.δεν επρεπε να γυρισει η σκια!
στην τσεπη του τα κερματα τραγουδουσαν σε καθε του βημα.αν πεινουσε θα επρεπε πρωτα να μαθει σε ποια χωρα ειναι και να τα μετατρεψει στο νομισμα της και μετα να προσπαθειση να αγορασει φαγητο.γιατι σιγουρα τα κερματα αυτα δεν θα ειχαν καμοια αξια,καθως τα κουβαλουσε απο ενα μακρινο ταξιδι.με τα ακροδαχτυλα του βαθια μεσα στη τσεπη του παλτου του,τα χαιδεψε στοργικα.καθως η μνημη του ειχε ατονισει,οχι απο τα χρονια μα απ΄τη χρηση,μονο αυτα του θυμιζαν πως καποτε ηταν αλλου.
εφτασε καποτε και η στιγμη εκεινη,που ακομα και το μονοπατι ειχε ολοκληρωσει τον προορισμο του.πια του ηταν γνωριμη καθε πιθαμη,ηξερε ακομα και τις μορφες του οταν εβρεχε,χιονιζε η εριχνε χαλαζι.πεισματικα συνεχισε το δρομο του,μη θελοντας να πιστεψει οτι τελειωσαν ολα.τωρα ομως οι χιλιαδες εικονες του παρκου που ειχε αποστηθισει τοσο καιρο,ειχαν ενωθει σε μια.κοιταξε πισω του και ειδε παλι αυτη την ιδια εικονα.σε ολες τις κατευθυνσεις,ηξερε τα παντα μεχρι και τη παραμικρη λεπτομερεια.εκαστε,εβαλε το κεφαλι του αναμεσα στα γονατα του και εβγαλε ενα βαθυ αναστεναγμο.ο γερος που τον πλησιαζε χρονια τωρα,τον ειχε επιτελους φτασει.δεν προλαβε να τον δει,ειρωνικα χαμογελα πισω απο τη σκυμμενη του πλατη, μα μονο τα λογια του ακουσε,σαν αληθεια που πασχιζει να νικησει τα ψεμματα.
οπου κι αν πηγα,ηταν καλυτερα απο εκει που γυρισα......
εκατσε λιγο ακομα στο χωμα,και μετα σηκωθηκε και συνεχισε το δρομο του.λιγα λεπτα αργοτερα συναντησε μια παρακαμψη στο μονοπατι,που δεν ειχε προσεξει ποτε αλλοτε............