crs-k
14/10/2004, 09:22
Αντιγραφω απο το Forum του Ανεμου
ATHENS Voice - Tεύχος 51 - Σελ.3 - "ΕDITO" του Φώτη Γεωργελε
"Η 'Α.V.' κυκλοφορεί νύχτα Τετάρτης ξημερώματα Πέμπτης. Γράφω δύο μέρες πριν. Κάθε Πέμπτη αυτό που έγραψα είναι ήδη παλιό. Πτώσεις ελικοπτέρων, μετεγγραφές, δυστυχήματα στην Εθνική οδό, σκάνδαλα στα εξοπλιστικά προγράμματα. Η πολιτική επικαιρότητα αλλάζει κάθε δύο μέρες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τρείς μέρες είναι ο μέγιστος χρόνος διατήρησης της προσοχής του τηλεοπτικού κοινού. Μετά περνάμε στο επόμενο καυτό γεγονός, έχουμε καλέσει τον υπουργό στο δελτίο μας, τι έχετε να πείτε γι' αυτά που σας κατηγορούν; Oι υπουργοί το πρωί μιλάνε στα ραδιόφωνα, το απόγευμα στα δελτία ειδήσεων, το βράδυ εμφανίζονται στα talk shows. Στις ελεύθερες ώρες τους δίνουν συνεντεύξεις στις εφημερίδες. Η πολιτική είναι δέσμια της τηλεόρασης. Αλλά και της αμηχανίας της. Όταν γίνεται ένα πολύνεκρο τροχαίο, συγκαλείται υπουργική σύσκεψη. Οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης, Υγείας και Παιδείας πηγαίνουν στον τόπο του δυστυχήματος. Γιατί όχι και ΥΠΕΧΩΔΕ, που είναι αρμόδιος για τα έργ; Τουρισμού, Μεταφορών; Γιατί δεν γίνονται υπουργικά συμβούλια στην άσφαλτο; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει ότι θα γίνουν έρευνες και θα τιμωρηθούν οι υπέυθυνοι. Η πολιτική στο ρόλο του Ανακριτικού της Τροχαίας, αξιωματικός υπηρεσίας. Η πολιτική της κάμερας. Των υψηλών τόνων, του μελοδραματισμού, του φαίνεσθαι, του 'εκφράζω τα συναισθήματά μου'. Όλοι εκφράζουν. Κανείς δε νιώθει. Κάθε βράδυ σε μία οποιαδήποτε μετωπική ξεκληρίζονται δύο οικογένειες κάπου στην Ελλάδα. Φταίει η πολιτεία. 'Πού είναι το κράτος;' Φταίει γιατί δεν ξέρουμε να οδηγούμε, γιατί τρέχαμε, γιατί πίνουμε, γιατί ήμαστε 14 ώρες στο τιμόνι, γιατί υποερφορτώσαμε το φορτηγό. Με μία έννοια, πάντα στο βάθος φταίει το κράτος. Γιατί δεν λειτουργούν σωστά τα ΚΤΕΟ, γιατί δεν υπάρχει έλεγχος, για τους δρόμους που δεν γίνονται. Στο πολύ βάθος όμως. Η μόνιμη επίκληση 'τι κάνει το κράτος' είναι ένας πολύ βολικός παιδισμός για μια κοινή γνώμη διαμορφωμένη τηλεοπτικά, που ψάχνει παντού έναν ένοχο για να ξεφορτώσει. Οι ίδιοι άνθρωπου που τώρα διαδηλώνουν την αγανάκτησή τους γιατί δεν γίνονται δρόμοι, πριν από μερικά χρόνια ίσως διαδήλωναν γιατί οι δρόμοι θα προκαλούσαν τον 'οικονομικό μαρασμό' της περιοχής τους. Αυτοί που τώρα καταγγέλουν την 'πολιτεία', πριν από λίγα χρόνια κατήγγελλαν πάλι την πολιτεία γιατί κινδύνευαν τα ψάρια από την υπόγεια σήραγγα του Μαλιακού. Η ιστορία αυτής τη χώρας. Όλοι έχουν δίκιο. Όλοι είναι υπεύθυνοι και όλοι έχουν ελαφρυντικά. Κυβερνήσεις παράλυτες ανάμεσα στη σύγκρουση συμφερόντων, τοπικά συμφέροντα που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, τοπικοί βουλευτές που υιοθετούν οτιδήποτε για να κάνουν αντιπολίτευση και να εξαργυρώσουν ψήφους, γαλάζιες και πράσινες κατασκευαστικές εταιρείες, στασιμότητα. Τηλεοπτικά επεισόδια τριών ημερών, μετά πάλι τίποτα.
Η πολιτική στην τηλεόραση είναι θόρυβος. Χωρίς συμπεράσματα, χωρίς αποτελέσματα. Μόνο υπερβολές. Η τηλεοπτική πολιτική κλείνει τα σχολεία όταν συμβαίνει ένα δυστύχημα με μαθητές, ακυρώνει την τελετή λήξης των Παραολυμπιακών. Όμως οι υπερβολές δε βοηθάνε σε τίποτα τα θύματα, τα τωρινά και τα επόμενα. Δεν βοηθάει να μπαίνουν χωρίς εξετάσεις στο πανεπιστήμιο οι μαθητές θύματα τροχαίου. Μοιάζει ότι το κάνει, αλλά δεν το κάνει. Η υπερβολή αφαιρεί την ψυχραιμία από την κοινωνία. Κάνει την πολιτική θέαμα, τους πολιτικούς τηλεοπτικά πρόσωπα που λειτουργούν όπως πρέπει για να κερδίσουν τη συμπάθεια των τηλεθεατών λες και παίζουν στο 'Survivor'. Να πηγαίνουν σε κηδείες, να είναι συντετριμμένοι. Παίζουν τους πολιτικούς, δεν είναι. Η πολιτική είναι λύσεις. Δεν είναι μεγάλες κουβέντες. Είναι πράξεις. Η υπερβολή, η τηλεοπτική υπερβολή του θεάματος, λειτουργεί αντίθετα. Κάνει τα αισθήματα μανιέρα. Είμαστε συντετριμμένοι, υπερβολικοί και δεν κάνουμε τίποτα. Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με Αμερικάνους. Νιώθουμε βαθιά συγκίνηση, είμαιστε σοκαρισμένοι από τις δυνατές τηλεοπτικές εικόνες που βλέπουμε κάθε βράδυ, σε λίγο θα πηγαίνουμε και θ' αφήνουμε αρκουδάκια στους τόπους της τραγωδίας. Αιωνίως συγκινημένοι και αγανακτισμένοι, μονίμως απληροφόρητοι, δεν ξέρουμε ποτέ τι μας φταίει και ποιός. Μπερδεμένοι από τον τηλεοπτικό θόρυβο, δεν ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξει, τι πρέπει ν' αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Γιατί άλλωστε; Αφού φταίει το 'κράτος'. Πάμε στο επόμενο θέμα της καυτής επικαιρότητας. Χωρίς να πάρουμε κανένα μάθημα από το προηγούμενο. Μέσα στο θόρυβο περνάει απαρατήρητη η είδηση ότι τα έργα, όχι ολόκληρα, όχι σίγουρα, θα τελειώσουν το 2007. 50 χιλιόμετρα σε τρία χρόνια. Όπως πάντα. Περνάει απαρατήρητη η έκρηξη του πατέρα που λέει 'πάρτε τις κάμερες από τους τάφους μας. Τόσα είπατε, αλλά για τον Αλβανό οδηγό, που πρώτος έφτασε, έβγαλε ένα ένα τα παιδιά μας από τις λαμαρίνες και μετά λιποθύμησε από το σοκ, δεν είπατε τίποτα. Εμείς οι γονείς όπου του χωριού τον ευχαριστούμε'. Φυσικά δεν είπα 'Ηρωικός Αλβανός' δεν ταιριάζει με την επιλογή αποδιοπομπαίων τράγων. 'Αλβανός κλέβει καρπούζια και σκορπάει τον τρόμο' ταιριάζει καλύτερα με την πολιτική του μίσους. Μπερδεμένοι, απληροφόρητοι, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ούτε τις νίκες ούτε τις ήττες, ούτε τη χαρά ούτε το πένθος. Έναν ένοχο θέλουμε μόνο, να εκτονωθούμε και να ξεχάσουμε. Στο διπλανό δελτίο λυγίζουν κουτάλια, στο παραδίπλα γνωστή επιχειρηματίας - δεν την ξέρω - γιορτάζει τα γενέθλιά της σε κοσμικό κέντρο. Λεωφορεία, αίματα, λαμαρίνες, κοσμικές κυρίες, αίματα λυγισμένα κουτάλια, σύγχυση. Ραντεβού στο επόμενο δευστύχημα, ζωντανά στις οθόνες σας. Θα σας τα δείξουμε όλα, δε θα καταλάβετα τίποτα"-
ATHENS Voice - Tεύχος 51 - Σελ.3 - "ΕDITO" του Φώτη Γεωργελε
"Η 'Α.V.' κυκλοφορεί νύχτα Τετάρτης ξημερώματα Πέμπτης. Γράφω δύο μέρες πριν. Κάθε Πέμπτη αυτό που έγραψα είναι ήδη παλιό. Πτώσεις ελικοπτέρων, μετεγγραφές, δυστυχήματα στην Εθνική οδό, σκάνδαλα στα εξοπλιστικά προγράμματα. Η πολιτική επικαιρότητα αλλάζει κάθε δύο μέρες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τρείς μέρες είναι ο μέγιστος χρόνος διατήρησης της προσοχής του τηλεοπτικού κοινού. Μετά περνάμε στο επόμενο καυτό γεγονός, έχουμε καλέσει τον υπουργό στο δελτίο μας, τι έχετε να πείτε γι' αυτά που σας κατηγορούν; Oι υπουργοί το πρωί μιλάνε στα ραδιόφωνα, το απόγευμα στα δελτία ειδήσεων, το βράδυ εμφανίζονται στα talk shows. Στις ελεύθερες ώρες τους δίνουν συνεντεύξεις στις εφημερίδες. Η πολιτική είναι δέσμια της τηλεόρασης. Αλλά και της αμηχανίας της. Όταν γίνεται ένα πολύνεκρο τροχαίο, συγκαλείται υπουργική σύσκεψη. Οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης, Υγείας και Παιδείας πηγαίνουν στον τόπο του δυστυχήματος. Γιατί όχι και ΥΠΕΧΩΔΕ, που είναι αρμόδιος για τα έργ; Τουρισμού, Μεταφορών; Γιατί δεν γίνονται υπουργικά συμβούλια στην άσφαλτο; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει ότι θα γίνουν έρευνες και θα τιμωρηθούν οι υπέυθυνοι. Η πολιτική στο ρόλο του Ανακριτικού της Τροχαίας, αξιωματικός υπηρεσίας. Η πολιτική της κάμερας. Των υψηλών τόνων, του μελοδραματισμού, του φαίνεσθαι, του 'εκφράζω τα συναισθήματά μου'. Όλοι εκφράζουν. Κανείς δε νιώθει. Κάθε βράδυ σε μία οποιαδήποτε μετωπική ξεκληρίζονται δύο οικογένειες κάπου στην Ελλάδα. Φταίει η πολιτεία. 'Πού είναι το κράτος;' Φταίει γιατί δεν ξέρουμε να οδηγούμε, γιατί τρέχαμε, γιατί πίνουμε, γιατί ήμαστε 14 ώρες στο τιμόνι, γιατί υποερφορτώσαμε το φορτηγό. Με μία έννοια, πάντα στο βάθος φταίει το κράτος. Γιατί δεν λειτουργούν σωστά τα ΚΤΕΟ, γιατί δεν υπάρχει έλεγχος, για τους δρόμους που δεν γίνονται. Στο πολύ βάθος όμως. Η μόνιμη επίκληση 'τι κάνει το κράτος' είναι ένας πολύ βολικός παιδισμός για μια κοινή γνώμη διαμορφωμένη τηλεοπτικά, που ψάχνει παντού έναν ένοχο για να ξεφορτώσει. Οι ίδιοι άνθρωπου που τώρα διαδηλώνουν την αγανάκτησή τους γιατί δεν γίνονται δρόμοι, πριν από μερικά χρόνια ίσως διαδήλωναν γιατί οι δρόμοι θα προκαλούσαν τον 'οικονομικό μαρασμό' της περιοχής τους. Αυτοί που τώρα καταγγέλουν την 'πολιτεία', πριν από λίγα χρόνια κατήγγελλαν πάλι την πολιτεία γιατί κινδύνευαν τα ψάρια από την υπόγεια σήραγγα του Μαλιακού. Η ιστορία αυτής τη χώρας. Όλοι έχουν δίκιο. Όλοι είναι υπεύθυνοι και όλοι έχουν ελαφρυντικά. Κυβερνήσεις παράλυτες ανάμεσα στη σύγκρουση συμφερόντων, τοπικά συμφέροντα που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, τοπικοί βουλευτές που υιοθετούν οτιδήποτε για να κάνουν αντιπολίτευση και να εξαργυρώσουν ψήφους, γαλάζιες και πράσινες κατασκευαστικές εταιρείες, στασιμότητα. Τηλεοπτικά επεισόδια τριών ημερών, μετά πάλι τίποτα.
Η πολιτική στην τηλεόραση είναι θόρυβος. Χωρίς συμπεράσματα, χωρίς αποτελέσματα. Μόνο υπερβολές. Η τηλεοπτική πολιτική κλείνει τα σχολεία όταν συμβαίνει ένα δυστύχημα με μαθητές, ακυρώνει την τελετή λήξης των Παραολυμπιακών. Όμως οι υπερβολές δε βοηθάνε σε τίποτα τα θύματα, τα τωρινά και τα επόμενα. Δεν βοηθάει να μπαίνουν χωρίς εξετάσεις στο πανεπιστήμιο οι μαθητές θύματα τροχαίου. Μοιάζει ότι το κάνει, αλλά δεν το κάνει. Η υπερβολή αφαιρεί την ψυχραιμία από την κοινωνία. Κάνει την πολιτική θέαμα, τους πολιτικούς τηλεοπτικά πρόσωπα που λειτουργούν όπως πρέπει για να κερδίσουν τη συμπάθεια των τηλεθεατών λες και παίζουν στο 'Survivor'. Να πηγαίνουν σε κηδείες, να είναι συντετριμμένοι. Παίζουν τους πολιτικούς, δεν είναι. Η πολιτική είναι λύσεις. Δεν είναι μεγάλες κουβέντες. Είναι πράξεις. Η υπερβολή, η τηλεοπτική υπερβολή του θεάματος, λειτουργεί αντίθετα. Κάνει τα αισθήματα μανιέρα. Είμαστε συντετριμμένοι, υπερβολικοί και δεν κάνουμε τίποτα. Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με Αμερικάνους. Νιώθουμε βαθιά συγκίνηση, είμαιστε σοκαρισμένοι από τις δυνατές τηλεοπτικές εικόνες που βλέπουμε κάθε βράδυ, σε λίγο θα πηγαίνουμε και θ' αφήνουμε αρκουδάκια στους τόπους της τραγωδίας. Αιωνίως συγκινημένοι και αγανακτισμένοι, μονίμως απληροφόρητοι, δεν ξέρουμε ποτέ τι μας φταίει και ποιός. Μπερδεμένοι από τον τηλεοπτικό θόρυβο, δεν ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξει, τι πρέπει ν' αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Γιατί άλλωστε; Αφού φταίει το 'κράτος'. Πάμε στο επόμενο θέμα της καυτής επικαιρότητας. Χωρίς να πάρουμε κανένα μάθημα από το προηγούμενο. Μέσα στο θόρυβο περνάει απαρατήρητη η είδηση ότι τα έργα, όχι ολόκληρα, όχι σίγουρα, θα τελειώσουν το 2007. 50 χιλιόμετρα σε τρία χρόνια. Όπως πάντα. Περνάει απαρατήρητη η έκρηξη του πατέρα που λέει 'πάρτε τις κάμερες από τους τάφους μας. Τόσα είπατε, αλλά για τον Αλβανό οδηγό, που πρώτος έφτασε, έβγαλε ένα ένα τα παιδιά μας από τις λαμαρίνες και μετά λιποθύμησε από το σοκ, δεν είπατε τίποτα. Εμείς οι γονείς όπου του χωριού τον ευχαριστούμε'. Φυσικά δεν είπα 'Ηρωικός Αλβανός' δεν ταιριάζει με την επιλογή αποδιοπομπαίων τράγων. 'Αλβανός κλέβει καρπούζια και σκορπάει τον τρόμο' ταιριάζει καλύτερα με την πολιτική του μίσους. Μπερδεμένοι, απληροφόρητοι, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ούτε τις νίκες ούτε τις ήττες, ούτε τη χαρά ούτε το πένθος. Έναν ένοχο θέλουμε μόνο, να εκτονωθούμε και να ξεχάσουμε. Στο διπλανό δελτίο λυγίζουν κουτάλια, στο παραδίπλα γνωστή επιχειρηματίας - δεν την ξέρω - γιορτάζει τα γενέθλιά της σε κοσμικό κέντρο. Λεωφορεία, αίματα, λαμαρίνες, κοσμικές κυρίες, αίματα λυγισμένα κουτάλια, σύγχυση. Ραντεβού στο επόμενο δευστύχημα, ζωντανά στις οθόνες σας. Θα σας τα δείξουμε όλα, δε θα καταλάβετα τίποτα"-