monk
11/10/2007, 22:16
Είχε βγεί για μια μεγάλη βόλτα. Ήθελε να δεί μοτοσυκλέτα πριν το ταξίδι, για να τη νοιώσει, να τη ζήσει λίγο. «Άφρικα». Κομμάτι του είχε γίνει, μέσα σε πόσες, σε δυο, σε τρείς εβδομάδες, από τότε την αγόρασε; Η μοτοσυκλέτα είχε ήδη επάνω της ένα βαρύ φορτίο ζωής, της δικής του ζωής, και σα να το ήξερε , έγερνε με χάρη το τιμόνι της και φλόγιζε το σκοτάδι με τα φωτεινά της «μάτια», χάιδευε τα αυτιά με τον γλυκό της ήχο, γουργουρίζοντας αθόρυβα στην αρχή, φωνάζοντας χωρίς ποτέ να αγριεύει στη συνέχεια. «Άφρικα». Ο Θανάσης έφτασε στο σπίτι βράδυ, και πρινμπεί στο γκαράζ, την έπλυνε καλά με το λάστιχο του κήπου. Την στέγνωσε και στη συνέχεια πέρασε πολλές φορές το χέρι του πάνω από το ρεζερβουάρ της, διώχνοντας κάποιες σταγόνες νερού που και όλο και ξέφευγαν από τη τάπα. Και την χάιδευε με μανία, μέχρι που κατάλαβε τι έκανε, μέζεψε το χέρι του σαν ζεματισμένος, και ανέβηκε στο διαμέρισμά του.
ΛΕΝΑ.
«Άφρικα».
Σάββατο , δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ο Θανάσης άνοιξε τα μάτια απορημένος. Κάτι έπρεπε να κάνει. Μα τι; Και ξαφνικά ….
«Ο Δημήτρης…», θυμήθηκε. «Ο Δημήτρης!». Αυτό τον βασάνιζε στον ύπνο, ο παλιός φίλος του φίλος είχε γυρίσει ήταν κάπου κοντα. Ήταν δυνατόν; Ντύθηκε, κατέβηκε στο γκαράζ και σε μισή ώρα βρισκόταν στη Καλλιθέα, στο δρόμο που έμενε ο Δημήτρης. Όμως…Τα χαμηλά σπίτια είχαν όλα φύγει. Αγνώριστος ο δρόμος από όπου είχαν ξεκινήσει τόσες εκδρομές με το φίλο του. Άλλα σπίτια, κτίρια, μαγαζιά αυτοκίνητα. Ξένος στην ίδια του την πόλη, ο Θανάσης τα παράτησε αμέσως. Άφρικα. Δεν υπάρχει πια σύνδεση, δεν υπάρχει δρόμος για το παρελθόν. Άφρικα. «Έλα πάμε σπίτι», είπε στην μοτοσυκλέτα και θα’παιρνε όρκο πως εκείνη τον άκουσε και έκανε αμέσως ότι της ζήτησε. Δεν θυμόταν να έστριψε εκείνος το τιμόνι…
Κυριακή, παραμονή Χριστούγεννα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Ώρα έντεκα το πρωί. Γκρίζος ουρανός, κρύο, στα απέναντι σπίτια ήταν τραβηγμένες οι κουρτίνες για να φαίνονται τα στολισμένα δέντρα στα παράθυρα. Τα βλέφαρα του τρεμόπαιξαν, ένοιωσε έτοιμος να βουρκώσει. Έφερε τα χέρια στο κεφάλι , λες και ήθελε να σπρώξει πίσω τις αναμνήσεις. «Τι μου συμβαίνει;» , αναρωτήθηκε. Αδύνατον να επιβληθεί στη σκέψη του, που σαν χείμαρρος διέλυσε την αδύναμη αντίσταση του και ξεχύθηκε στο μισοσκότεινο δωμάτιο , γεμίζοντας τα πάντα, σκέπαζοντας το σήμερα με εικόνες από το χτές. Το δέντρο από το πατάρι, ψεύτικο, πάντα το ίδιο, η φάτνη, που μίκραινε όσο αυτός μεγάλωνε και ξεθώριαζαν τα χρώματα στις φιγούρες των βοσκών. «ΜΑΝΑ ΜΟΥ», ψέλλισε ο Θανάσης και έπεσε στα γόνατα. Το παλιό τραπέζι της τραπεζαρίας, το κασέρι που δεν ήταν αρκετό για τον λαίμαργο πιτσιρίκο, και η Κυριακάτικη επίσκεψη στους συγγενείς , η χαρά το γέλιο, το λαχείο των συντακτών που κλήρωνε πολυκατοικίες , το παλιό αυτοκίνητο του πατέρα και ξανά η φάτνη να μικραίνει και αυτός να μεγαλώνει. Έκλαιγε με λυγμούς τώρα . Η ζωή του έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε μπροστά του. “Μάνα”, είπε με λυγμούς ο σαρανταπεντάρης δικηγόρος, μόνος του, παραμονές Χριστούγεννα στο όμορφο διαμέρισμα του. Και το δέντρο, πάντα ίδιο, έβγαινε από το πατάρι ξανά και ξανά, όπως τα φωτάκια καίγονταν το ένα μετά το άλλο και το φως λιγόστευε. Κι έμεινε εκεί, μέσα στα ‘πράγματα’ της μνήμης να προσπαθεί να προσδιορίσει την εποχή, χαμένος, παραδομένος στη γλυκιά θαλπωρή της απελπισίας, νικημένος από το χρόνο και την ίδια του τη ζωή.
‘Άφρικα’
Τότε, χτύπησε το τηλέφωνο…
Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 1995. Παραμονή Χριστουγέννων. Η φύση είχε ντυθεί στα χειμωνιάτικα ρούχα της στα καφέ και κίτρινα χρώματα του πρόσκαιρου θανάτου. Και ο δρόμος όλο ανεβαίνει μέχρι που αρχίζουν τα πεύκα να μοιάζουν με έλατα, και απέναντι το βουνό καθαρίζει εντελώς από την ομίχλη και η μεγάλη Άφρικα κατευθύνεται περήφανα στη δασωμένη πλαγιά.
Η Λένα τύλιξε τα χέρια της στη μέση του Θανάση, όσο της επέτρεπε το χοντρό μπουφάν και εκείνος ένιωσε τη ψυχή του να λιώνει ξανά και να πετάει. Και πέταξαν, μέσα από το δάσος και μετά στο οροπέδιο και η δημοσιά ήταν έρημη, όπως προχωρούσε μέσα στον απέραντο κάμπο. Είχε ακόμα φως, και ο Θανάσης ήταν μεθυσμένος. Μεθυσμένος από χαρά, από ευτυχία. Η ζωή είχε γυρίσει, η ζωή άρχιζε από δω και μετά. Λένα.
Στο τηλέφωνο ήταν η Λένα. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Σαν να μην είχαν περάσει 5 χρόνια. Τον ρώτησε να ήθελε να πάνε εκδρομή σε κείνα τα βουνά. «Ξέρεις…», του είχε πει. Άφρικα. Ναι, ήθελε. Ναι ΕΚΕΙ. Μόνο που χρειάστηκε να του το πει, να του το δείξει εκείνη. Το δωμάτιο άδειασε, όλα τα πράγματα από το παρελθόν χάθηκα σε μια δίνη και το γιορτινό τραπέζι, η παλιά τραπεζαρία, φάνηκαν θαμπά να γυρίζουν στο κέντρο της μέχρι που την θέση τους πήρε το φωτεινό χαμόγελο της μητέρας του. Δεν του πήρε πού να ετοιμαστεί. Τηλεφώνησε σε όλους: «χρόνια πολλά, είμαι καλά, είμαι πολύ καλά».
Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά. Σταμάτησε για μερικά γρήγορα ψώνια. Η Λένα τα έχασε όταν τον είδε με τα κράνη και τα μπουφάν στα χέρια. Ούτε που φιλήθηκαν. Η ζωή ξανάρχιζε. Δεν χρειαζόταν να φιληθούν. Δεν ήταν 5 χρόνια αυτά, 5στιγμές ήταν, 5 σταγόνες, 5 κουβέντες στο τηλέφωνο, 5 νιφάδες χιονιού, 5 φύλλα στις πλάκες του πεζοδρομίου. Ξανάρχιζαν σαν να μην είχαν σταματήσει ποτέ. Η Λένα ντύθηκε, έδεσαν τα πράματα και βγήκαν στην Εθνική. Άφρικα. Την είχε δεχτεί στη σέλα της με τόση αγάπη. Άφρικα. Ο Θανάσης ένιωθε τη ψυχή του να αδειάζει και να γεμίζει. Έπαιρνε βαθιές ανάσες, σαν κάποιον που λίγο έλειψε να πνιγεί και τώρα ρουφά με ανακούφιση το οξυγόνο, πίνοντας από την αόρατη πηγή της ζωής.
Λένα.
Ο Θανάσης άναψε τα φώτα. Λίγα χιλιόμετρα τους έμεναν μέχρι το ξενοδοχείο. Έκανε κρύο, αλλά ο ουρανός σαν να είχε ανοίξει κατά τη δύση, λες και ήθελε και αυτός να γιορτάσει μαζί με τους ανθρώπους που ετοιμαζόταν να καλωσορίσουν τον Θεό τους στη γη. Ξαφνικά, η Άφρικα έβηξε, έβγαλε κάτι πνιχτούς ήχους και έσβησε! Έσβησαν με μιας όλα, μηχανή και φώτα ακόμα και μόνο ο θόρυβος της αλυσίδας ακουγόταν όπως ρολάριζαν τα τελευταία μέτρα, πριν σταματήσουν στην άκρη του δρόμου. Ένα μουντό ρόδινο χρώμα τους τύλιξε, και από τις γύρω πλαγιές φάνηκαν οι σκιές της νύχτας να πλησιάζουν. Ο Θανάσης κατέβηκε αλλά πριν προλάβει να σκεφτεί τι είχε συμβεί, πάγωσε, έμεινε ακίνητος! «Έλα», είπε πνιχτά στη Λένα και βγάζοντας το κράνος την οδήγησε λίγα βήματα πλάι από το δρόμο. «Ακου», ψιθύρισε. Και ο ήχος του νερού έφτασε στα αυτιά τους, τα παλιά σανίδια έτριξαν κάτω από τα πόδια τους, τα χτένια του παλιού νερόμυλου έκανα το νερό να λαμπιρίζει όπως πέρναγε από πάνω τους σαν μικρός καταρράκτης…
Αγκαλιάστηκαν. Ψιλά στον ουρανό, είχαν φανεί τα αστέρια. Πλάι τους αναδύθηκε η σκιά του γκρεμισμένου αχυρώνα, Την έσφιξε επάνω του με πάθος. Έγιναν ένα.
«Σ’ αγαπώ Λένα» .
Η Άφρικα πήρε μόνη της μπροστά και έμεινε να δουλεύει γλυκά, κοιτώντας με τα φωτεινά της μάτια τους δυο σφιχταγκαλιασμένους ανθρώπους.
«Σ’ αγαπώ Λένα» .
Ανέβηκαν στην μεγάλη μοτοσυκλέτα και πέρασαν, για δεύτερη φορά, την πόρτα της Ζωής…
ΛΕΝΑ.
«Άφρικα».
Σάββατο , δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ο Θανάσης άνοιξε τα μάτια απορημένος. Κάτι έπρεπε να κάνει. Μα τι; Και ξαφνικά ….
«Ο Δημήτρης…», θυμήθηκε. «Ο Δημήτρης!». Αυτό τον βασάνιζε στον ύπνο, ο παλιός φίλος του φίλος είχε γυρίσει ήταν κάπου κοντα. Ήταν δυνατόν; Ντύθηκε, κατέβηκε στο γκαράζ και σε μισή ώρα βρισκόταν στη Καλλιθέα, στο δρόμο που έμενε ο Δημήτρης. Όμως…Τα χαμηλά σπίτια είχαν όλα φύγει. Αγνώριστος ο δρόμος από όπου είχαν ξεκινήσει τόσες εκδρομές με το φίλο του. Άλλα σπίτια, κτίρια, μαγαζιά αυτοκίνητα. Ξένος στην ίδια του την πόλη, ο Θανάσης τα παράτησε αμέσως. Άφρικα. Δεν υπάρχει πια σύνδεση, δεν υπάρχει δρόμος για το παρελθόν. Άφρικα. «Έλα πάμε σπίτι», είπε στην μοτοσυκλέτα και θα’παιρνε όρκο πως εκείνη τον άκουσε και έκανε αμέσως ότι της ζήτησε. Δεν θυμόταν να έστριψε εκείνος το τιμόνι…
Κυριακή, παραμονή Χριστούγεννα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Ώρα έντεκα το πρωί. Γκρίζος ουρανός, κρύο, στα απέναντι σπίτια ήταν τραβηγμένες οι κουρτίνες για να φαίνονται τα στολισμένα δέντρα στα παράθυρα. Τα βλέφαρα του τρεμόπαιξαν, ένοιωσε έτοιμος να βουρκώσει. Έφερε τα χέρια στο κεφάλι , λες και ήθελε να σπρώξει πίσω τις αναμνήσεις. «Τι μου συμβαίνει;» , αναρωτήθηκε. Αδύνατον να επιβληθεί στη σκέψη του, που σαν χείμαρρος διέλυσε την αδύναμη αντίσταση του και ξεχύθηκε στο μισοσκότεινο δωμάτιο , γεμίζοντας τα πάντα, σκέπαζοντας το σήμερα με εικόνες από το χτές. Το δέντρο από το πατάρι, ψεύτικο, πάντα το ίδιο, η φάτνη, που μίκραινε όσο αυτός μεγάλωνε και ξεθώριαζαν τα χρώματα στις φιγούρες των βοσκών. «ΜΑΝΑ ΜΟΥ», ψέλλισε ο Θανάσης και έπεσε στα γόνατα. Το παλιό τραπέζι της τραπεζαρίας, το κασέρι που δεν ήταν αρκετό για τον λαίμαργο πιτσιρίκο, και η Κυριακάτικη επίσκεψη στους συγγενείς , η χαρά το γέλιο, το λαχείο των συντακτών που κλήρωνε πολυκατοικίες , το παλιό αυτοκίνητο του πατέρα και ξανά η φάτνη να μικραίνει και αυτός να μεγαλώνει. Έκλαιγε με λυγμούς τώρα . Η ζωή του έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε μπροστά του. “Μάνα”, είπε με λυγμούς ο σαρανταπεντάρης δικηγόρος, μόνος του, παραμονές Χριστούγεννα στο όμορφο διαμέρισμα του. Και το δέντρο, πάντα ίδιο, έβγαινε από το πατάρι ξανά και ξανά, όπως τα φωτάκια καίγονταν το ένα μετά το άλλο και το φως λιγόστευε. Κι έμεινε εκεί, μέσα στα ‘πράγματα’ της μνήμης να προσπαθεί να προσδιορίσει την εποχή, χαμένος, παραδομένος στη γλυκιά θαλπωρή της απελπισίας, νικημένος από το χρόνο και την ίδια του τη ζωή.
‘Άφρικα’
Τότε, χτύπησε το τηλέφωνο…
Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 1995. Παραμονή Χριστουγέννων. Η φύση είχε ντυθεί στα χειμωνιάτικα ρούχα της στα καφέ και κίτρινα χρώματα του πρόσκαιρου θανάτου. Και ο δρόμος όλο ανεβαίνει μέχρι που αρχίζουν τα πεύκα να μοιάζουν με έλατα, και απέναντι το βουνό καθαρίζει εντελώς από την ομίχλη και η μεγάλη Άφρικα κατευθύνεται περήφανα στη δασωμένη πλαγιά.
Η Λένα τύλιξε τα χέρια της στη μέση του Θανάση, όσο της επέτρεπε το χοντρό μπουφάν και εκείνος ένιωσε τη ψυχή του να λιώνει ξανά και να πετάει. Και πέταξαν, μέσα από το δάσος και μετά στο οροπέδιο και η δημοσιά ήταν έρημη, όπως προχωρούσε μέσα στον απέραντο κάμπο. Είχε ακόμα φως, και ο Θανάσης ήταν μεθυσμένος. Μεθυσμένος από χαρά, από ευτυχία. Η ζωή είχε γυρίσει, η ζωή άρχιζε από δω και μετά. Λένα.
Στο τηλέφωνο ήταν η Λένα. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Σαν να μην είχαν περάσει 5 χρόνια. Τον ρώτησε να ήθελε να πάνε εκδρομή σε κείνα τα βουνά. «Ξέρεις…», του είχε πει. Άφρικα. Ναι, ήθελε. Ναι ΕΚΕΙ. Μόνο που χρειάστηκε να του το πει, να του το δείξει εκείνη. Το δωμάτιο άδειασε, όλα τα πράγματα από το παρελθόν χάθηκα σε μια δίνη και το γιορτινό τραπέζι, η παλιά τραπεζαρία, φάνηκαν θαμπά να γυρίζουν στο κέντρο της μέχρι που την θέση τους πήρε το φωτεινό χαμόγελο της μητέρας του. Δεν του πήρε πού να ετοιμαστεί. Τηλεφώνησε σε όλους: «χρόνια πολλά, είμαι καλά, είμαι πολύ καλά».
Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά. Σταμάτησε για μερικά γρήγορα ψώνια. Η Λένα τα έχασε όταν τον είδε με τα κράνη και τα μπουφάν στα χέρια. Ούτε που φιλήθηκαν. Η ζωή ξανάρχιζε. Δεν χρειαζόταν να φιληθούν. Δεν ήταν 5 χρόνια αυτά, 5στιγμές ήταν, 5 σταγόνες, 5 κουβέντες στο τηλέφωνο, 5 νιφάδες χιονιού, 5 φύλλα στις πλάκες του πεζοδρομίου. Ξανάρχιζαν σαν να μην είχαν σταματήσει ποτέ. Η Λένα ντύθηκε, έδεσαν τα πράματα και βγήκαν στην Εθνική. Άφρικα. Την είχε δεχτεί στη σέλα της με τόση αγάπη. Άφρικα. Ο Θανάσης ένιωθε τη ψυχή του να αδειάζει και να γεμίζει. Έπαιρνε βαθιές ανάσες, σαν κάποιον που λίγο έλειψε να πνιγεί και τώρα ρουφά με ανακούφιση το οξυγόνο, πίνοντας από την αόρατη πηγή της ζωής.
Λένα.
Ο Θανάσης άναψε τα φώτα. Λίγα χιλιόμετρα τους έμεναν μέχρι το ξενοδοχείο. Έκανε κρύο, αλλά ο ουρανός σαν να είχε ανοίξει κατά τη δύση, λες και ήθελε και αυτός να γιορτάσει μαζί με τους ανθρώπους που ετοιμαζόταν να καλωσορίσουν τον Θεό τους στη γη. Ξαφνικά, η Άφρικα έβηξε, έβγαλε κάτι πνιχτούς ήχους και έσβησε! Έσβησαν με μιας όλα, μηχανή και φώτα ακόμα και μόνο ο θόρυβος της αλυσίδας ακουγόταν όπως ρολάριζαν τα τελευταία μέτρα, πριν σταματήσουν στην άκρη του δρόμου. Ένα μουντό ρόδινο χρώμα τους τύλιξε, και από τις γύρω πλαγιές φάνηκαν οι σκιές της νύχτας να πλησιάζουν. Ο Θανάσης κατέβηκε αλλά πριν προλάβει να σκεφτεί τι είχε συμβεί, πάγωσε, έμεινε ακίνητος! «Έλα», είπε πνιχτά στη Λένα και βγάζοντας το κράνος την οδήγησε λίγα βήματα πλάι από το δρόμο. «Ακου», ψιθύρισε. Και ο ήχος του νερού έφτασε στα αυτιά τους, τα παλιά σανίδια έτριξαν κάτω από τα πόδια τους, τα χτένια του παλιού νερόμυλου έκανα το νερό να λαμπιρίζει όπως πέρναγε από πάνω τους σαν μικρός καταρράκτης…
Αγκαλιάστηκαν. Ψιλά στον ουρανό, είχαν φανεί τα αστέρια. Πλάι τους αναδύθηκε η σκιά του γκρεμισμένου αχυρώνα, Την έσφιξε επάνω του με πάθος. Έγιναν ένα.
«Σ’ αγαπώ Λένα» .
Η Άφρικα πήρε μόνη της μπροστά και έμεινε να δουλεύει γλυκά, κοιτώντας με τα φωτεινά της μάτια τους δυο σφιχταγκαλιασμένους ανθρώπους.
«Σ’ αγαπώ Λένα» .
Ανέβηκαν στην μεγάλη μοτοσυκλέτα και πέρασαν, για δεύτερη φορά, την πόρτα της Ζωής…