VaSsiLaKos
22/10/2004, 16:30
ΕDITO Toυ Φώτη Γεωργελέ (ναι ναι... ΠΑΛΙ)
"[Β]Σ[/Β]τα εγχειρίδια πολιτικής χειραγώγησης είναι μάθημα πρώτον: Δημιούργησε εχθρούς. Συσπειρώνει και κρύβει τα αληθινά προβλήματα. Οι άνθρωποι χρειάζονται ενόχους για να ξεσπάσουν, να εκτωνόσουν την αδυναμία τους. Η αίσθηση του Εμείς ενάντια σε Αυτούς είναι πολύ τονωτική. Η ανασφάλεια οδηγεί τους ανθρώπους να τονίζουν τις διαφορές τους για να διατηρήσυον ζωντανή την αυτοεκτίμησή τους. Εϊναι ευκολότερο να παίζει κανείς αυτό το παλιό παρελκυστικό παιχνίδι παρά να ατενίζει ρεαλιστικά την γκρίζα πραγματικότητα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Κάθεται στις κρύες κερκίδες του άδειου γηπέδου. Περιμένει να του κληρώσει ένα σπίτι, όπως κληρώνει το ΛΟΤΤΟ. Με μπαλάκια, κληρωτίδα και μουσική. Μόνο η Γωγώ Μαστροκώστα λείπει. Η κοινωνική φροντίδα δεν είναι τζόγος, αλλά τζόγο ξέρει να πουλάει αυτό το κράτος. Και όταν η τύχη η γαμημένη δεν του χαμογελάει, κάποιος πρέπει να φταίει, φταίνει οι "Μαχμούτηδες και οι Χασάνηδες". Δεν είναι ρατσιστής, δυστυχισμένος είναι. Άτυχος. Η ανασφάλεια οδηγεί σε ανορθολογικές συμπεριφορές, σε αναζήτηση εξιλαστήριου θύματος. Απαγορεύει την ψύχραιμη σκέψη. Αλλιώς δε θα 'πρεπε ούτε να συζητάμε τέτοια πράγματα. Εϊμαστε λαός μεταναστών. Ξέρουμε ήδη. Η Εργατική Εστία έχει μέλη και τα μέλη της έχουν ίδια δικαιώματα αφού ίδια πληρώνουν τις εισφορές τους. Έτσι γίνεται και για μας σε όλο τον κόσμο. Το ξεχνάμε. Σε κάθε γωνία της Γης, από τη Βραζιλία ώς την Ωκεανία, όπου βρεθούν δέκα Ελληνες χτίζουν μία εκκλησία. Το ξεχνάμε. Θα χτίσουν τζαμιά στα σπίτια μας, φωνάζουμε. Οι Έλληνες σε όλο τον κόσμο δουλεύουν, παίρνουν πράσινες κάρτες, ψηφίζουν, γίνονται βουλευτές στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στη Σουηδία, γερουσιαστές στην Αμερική, υποψήφιοι πρόεδροι. Ορκίζονται στην αμερικάνικη σημαία, δεν τους λέει κανείς ότι δεν είναι Αγγλοσάξωνες, ότι δεν είναι προτεστάντες. Όχι μόνο είναι Αμερικάνοι όσο και οι άλλοι, αλλά κάνουν και παρέλαση κάθε 25η Μαρτίου στην κεντρικότερη λεωφόρο της Νέας Υόρκης κρατώντας ελληνικές σημαίες. Γιατί είναι και Ελληνες, και κανείς δεν τους ζητάει να το απαρνηθούν αυτό. Το ξεχνάμε. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες συζητάμε την ίδια ηλίθια, μίζερη ιστορία, ένα χωριό αρνείται στο ξενάκι που πρωτεύει να παρελάσει. Αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο με ένα Ελληνάκι σε ένα χωριό του Οχάιο, θα καίγαμε αμερικάνικες σημαίες. Τα ξέρουμε όλα αυτα. Τα ξέρουμε γιατί, ευτυχώς, έχουμε πια ιστορία δημοκρατικής παιδείας πίσω μας, είμαστε μορφωμένοι, έχουμε πάει σχολείο. Ξέρουμε πως, αν όλες αυτές τις σαχλαμάρες, τα ελληνικά γονίδια, τους γεννημενουν νικητές, το ανώτερο έθνος, το ανάδελφο που το ζηλεύουν όλοι οι άλλοι λαοί, τα έγραφε στο διαγώνισμα του πρώτου εξαμήνου ένας πρωτοετής της Βιολογίας, της Ιατρικής, των Πολιτικών Επιστημών, της Κοινωνιολογίας, της Ιστορίας, όχι απλώς θα έπαιρνε άσο, αλλά θα γινόταν περίγελος των συμφοιτητών του. Όμως τα λέμε, τα ακούμε, τα διαβάζουμε, τα επαναλαμβάνουμε. Όχι γιατί είμαστε αναλφάβητοι, πολιτικά αστοιχείωτοι. Γιατί είμαστε φοβισμένοι. Σε λίγο σε όλα τα σχολεία αριστούχοι θα είναι μόνο ξένοι. Γιατί τα Ελληνάκια θα μιλάνε σαν μητροπολίτες...
[B]Βλέπω στην τηλεόραση[/Β] ένα κοριτσάκι 15 χρονών, φωνάζει στην κάμερα, όχι η σημαία μας σε χέρια που δεν είναι χριστιανικά, είναι το εθνικό μας λάβαρο, μόνο αυτή μας απέμεινε. Είναι ένα κοριτσάκι όμορφο, νέο, που θα έπρεπε να χαμογελάει, έτοιμο να φάει τη ζωή με το κουτάλι. Κι όμως, νιώθει ήδη ηττημένη. Μόνο αυτό μας απέμεινε; Δηλαδή τι μας πήρανε και ποιοί; Τι φοβερό συνέβει σε αυτή την ευτυχισμένη χώρα, την ειρηνική δεκαετίες τώρα, την προνομιούχα μέσα σ' ολόκληρο τον πυρπολημένο κόσμο; Χάνουμε καμμιά φορά 2-1 στη μπάλα; Βγαίνει πρώτο στην τάξη του ένα Αλβανάκι στην Αχαϊα και ένα Ρωσάκι στην Κατερίνη; Πάνω από μια δεκαετία τώρα, το Μέτωπο της Ελληνικής Καθυστέρησης κατασκευάζει εχθρούς, δημιουργεί εμπόλεμη κατάσταση χωρίς πόλεμο, προπαγανδίζει ένα κλίμα δυστυχίας, περικύκλωσης, εχθρότητας, μιζέριας, προσπαθεί να μας γυρίσει στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο 19ο αιώνα. Γιατί φοβάται τον 21ο. "Με τέτοιους μακεδονομάχους, με τέτοιο στρατό, τέτοιους παπάδες και δεσποτάδες δε χρειάζεται να φοβάται κανείς. Οι άγιοι, ο Θεός, και το δίκιο είναι με τους Ελληνες". Γιούρια, παληκάρια μου. Οι άγιοι πατέρες μας ξέρουν την τέχνη να ανακαλύπτουν εχθρούς. Πρώτα το Φανάρι και ο Πατριάρχης, μετά το "δικέρατον τέρας", ο Πάπας και οι καθολικοί. Μετά η "επάρατος νόσος του σοδομισμού, η ομοφυλοφιλία". Καπάκι, οι συντηρητικοί βουλευτές- προπονητές θα στηλιτεύσουν τα "χαλασμένα μοντέλα", "έπηξαν οι οθόνες μας με γκέι". Από εχθρούς άλλο τίποτα, Αλβανοί, Σκοπιανοί, γκέι, ρέιβερ, ο Παπακαλιάτης, κάθε μέρα μπορούν να ανακαλύπτουν κι από έναν. Τζάμπα πόλωση, τζάμπα ένταση, αρκεί να συνηθίζουμε στη βία. Μετά θα δολοφονηθεί ένα ξένος για την μπάλα, θα μαχαιρωθεί ένας δημοσιογράφος γιατί μίλαγε πολύ, καλώς ήρθατε στο φρενοκομείο. Την ίδια στιγμή που κάποιοι παίζουν το προσοδοφόρο παιχνίδι της εχθρότητας και του φόβου, υπάρχουν κι άλλοι που καταλαβαίνουν πως η ψυχραιμία, η ανεκτικότητα και η δημοκρατία είναι τα μόνα όπλα σε αυτή την εποχή για να μη γυρίσεις αιώνα προς τα πίσω. Οι νόμοι είναι για όλους, λέει η υπουργός Παιδείας, η δημοκρατία δεν κάνει διακρίσεις, λέει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η δημοκρατία τιμωρεί το έγκλημα αλλά δεν εκδικείται, λέει ο υπουργός Δικαιοσύνης όταν καταργεί τα συρματοπλέγματα στις φυλακές τρομοκρατών. Και τα θύματα της 17Ν, όσα είναι ζωντανά, συμφωνούν με το μέτρο, δεν αφήνουν την πίκρα και το μίσος να επικρατήσουν στη λογική τους. Οι δύο μικρούλες, η Αλίνα και η Σονίλα, σφιγμένες αλλά ακόμα χαμογελαστές, έχουμε δίκιο, λένε, αλλά δεν πειράζει. Ας μη γίνει φασαρία, ας υποχωρήσουμε, η Ελλάδα που αγαπάμε δεν είναι η δέκα συγχωριανοί μας. 15 χρονών παιδιά και δίνουν ήδη μαθήματα κοινωνικής συμβίωσης" .-
"[Β]Σ[/Β]τα εγχειρίδια πολιτικής χειραγώγησης είναι μάθημα πρώτον: Δημιούργησε εχθρούς. Συσπειρώνει και κρύβει τα αληθινά προβλήματα. Οι άνθρωποι χρειάζονται ενόχους για να ξεσπάσουν, να εκτωνόσουν την αδυναμία τους. Η αίσθηση του Εμείς ενάντια σε Αυτούς είναι πολύ τονωτική. Η ανασφάλεια οδηγεί τους ανθρώπους να τονίζουν τις διαφορές τους για να διατηρήσυον ζωντανή την αυτοεκτίμησή τους. Εϊναι ευκολότερο να παίζει κανείς αυτό το παλιό παρελκυστικό παιχνίδι παρά να ατενίζει ρεαλιστικά την γκρίζα πραγματικότητα ενός αβέβαιου μέλλοντος. Κάθεται στις κρύες κερκίδες του άδειου γηπέδου. Περιμένει να του κληρώσει ένα σπίτι, όπως κληρώνει το ΛΟΤΤΟ. Με μπαλάκια, κληρωτίδα και μουσική. Μόνο η Γωγώ Μαστροκώστα λείπει. Η κοινωνική φροντίδα δεν είναι τζόγος, αλλά τζόγο ξέρει να πουλάει αυτό το κράτος. Και όταν η τύχη η γαμημένη δεν του χαμογελάει, κάποιος πρέπει να φταίει, φταίνει οι "Μαχμούτηδες και οι Χασάνηδες". Δεν είναι ρατσιστής, δυστυχισμένος είναι. Άτυχος. Η ανασφάλεια οδηγεί σε ανορθολογικές συμπεριφορές, σε αναζήτηση εξιλαστήριου θύματος. Απαγορεύει την ψύχραιμη σκέψη. Αλλιώς δε θα 'πρεπε ούτε να συζητάμε τέτοια πράγματα. Εϊμαστε λαός μεταναστών. Ξέρουμε ήδη. Η Εργατική Εστία έχει μέλη και τα μέλη της έχουν ίδια δικαιώματα αφού ίδια πληρώνουν τις εισφορές τους. Έτσι γίνεται και για μας σε όλο τον κόσμο. Το ξεχνάμε. Σε κάθε γωνία της Γης, από τη Βραζιλία ώς την Ωκεανία, όπου βρεθούν δέκα Ελληνες χτίζουν μία εκκλησία. Το ξεχνάμε. Θα χτίσουν τζαμιά στα σπίτια μας, φωνάζουμε. Οι Έλληνες σε όλο τον κόσμο δουλεύουν, παίρνουν πράσινες κάρτες, ψηφίζουν, γίνονται βουλευτές στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στη Σουηδία, γερουσιαστές στην Αμερική, υποψήφιοι πρόεδροι. Ορκίζονται στην αμερικάνικη σημαία, δεν τους λέει κανείς ότι δεν είναι Αγγλοσάξωνες, ότι δεν είναι προτεστάντες. Όχι μόνο είναι Αμερικάνοι όσο και οι άλλοι, αλλά κάνουν και παρέλαση κάθε 25η Μαρτίου στην κεντρικότερη λεωφόρο της Νέας Υόρκης κρατώντας ελληνικές σημαίες. Γιατί είναι και Ελληνες, και κανείς δεν τους ζητάει να το απαρνηθούν αυτό. Το ξεχνάμε. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες συζητάμε την ίδια ηλίθια, μίζερη ιστορία, ένα χωριό αρνείται στο ξενάκι που πρωτεύει να παρελάσει. Αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο με ένα Ελληνάκι σε ένα χωριό του Οχάιο, θα καίγαμε αμερικάνικες σημαίες. Τα ξέρουμε όλα αυτα. Τα ξέρουμε γιατί, ευτυχώς, έχουμε πια ιστορία δημοκρατικής παιδείας πίσω μας, είμαστε μορφωμένοι, έχουμε πάει σχολείο. Ξέρουμε πως, αν όλες αυτές τις σαχλαμάρες, τα ελληνικά γονίδια, τους γεννημενουν νικητές, το ανώτερο έθνος, το ανάδελφο που το ζηλεύουν όλοι οι άλλοι λαοί, τα έγραφε στο διαγώνισμα του πρώτου εξαμήνου ένας πρωτοετής της Βιολογίας, της Ιατρικής, των Πολιτικών Επιστημών, της Κοινωνιολογίας, της Ιστορίας, όχι απλώς θα έπαιρνε άσο, αλλά θα γινόταν περίγελος των συμφοιτητών του. Όμως τα λέμε, τα ακούμε, τα διαβάζουμε, τα επαναλαμβάνουμε. Όχι γιατί είμαστε αναλφάβητοι, πολιτικά αστοιχείωτοι. Γιατί είμαστε φοβισμένοι. Σε λίγο σε όλα τα σχολεία αριστούχοι θα είναι μόνο ξένοι. Γιατί τα Ελληνάκια θα μιλάνε σαν μητροπολίτες...
[B]Βλέπω στην τηλεόραση[/Β] ένα κοριτσάκι 15 χρονών, φωνάζει στην κάμερα, όχι η σημαία μας σε χέρια που δεν είναι χριστιανικά, είναι το εθνικό μας λάβαρο, μόνο αυτή μας απέμεινε. Είναι ένα κοριτσάκι όμορφο, νέο, που θα έπρεπε να χαμογελάει, έτοιμο να φάει τη ζωή με το κουτάλι. Κι όμως, νιώθει ήδη ηττημένη. Μόνο αυτό μας απέμεινε; Δηλαδή τι μας πήρανε και ποιοί; Τι φοβερό συνέβει σε αυτή την ευτυχισμένη χώρα, την ειρηνική δεκαετίες τώρα, την προνομιούχα μέσα σ' ολόκληρο τον πυρπολημένο κόσμο; Χάνουμε καμμιά φορά 2-1 στη μπάλα; Βγαίνει πρώτο στην τάξη του ένα Αλβανάκι στην Αχαϊα και ένα Ρωσάκι στην Κατερίνη; Πάνω από μια δεκαετία τώρα, το Μέτωπο της Ελληνικής Καθυστέρησης κατασκευάζει εχθρούς, δημιουργεί εμπόλεμη κατάσταση χωρίς πόλεμο, προπαγανδίζει ένα κλίμα δυστυχίας, περικύκλωσης, εχθρότητας, μιζέριας, προσπαθεί να μας γυρίσει στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο 19ο αιώνα. Γιατί φοβάται τον 21ο. "Με τέτοιους μακεδονομάχους, με τέτοιο στρατό, τέτοιους παπάδες και δεσποτάδες δε χρειάζεται να φοβάται κανείς. Οι άγιοι, ο Θεός, και το δίκιο είναι με τους Ελληνες". Γιούρια, παληκάρια μου. Οι άγιοι πατέρες μας ξέρουν την τέχνη να ανακαλύπτουν εχθρούς. Πρώτα το Φανάρι και ο Πατριάρχης, μετά το "δικέρατον τέρας", ο Πάπας και οι καθολικοί. Μετά η "επάρατος νόσος του σοδομισμού, η ομοφυλοφιλία". Καπάκι, οι συντηρητικοί βουλευτές- προπονητές θα στηλιτεύσουν τα "χαλασμένα μοντέλα", "έπηξαν οι οθόνες μας με γκέι". Από εχθρούς άλλο τίποτα, Αλβανοί, Σκοπιανοί, γκέι, ρέιβερ, ο Παπακαλιάτης, κάθε μέρα μπορούν να ανακαλύπτουν κι από έναν. Τζάμπα πόλωση, τζάμπα ένταση, αρκεί να συνηθίζουμε στη βία. Μετά θα δολοφονηθεί ένα ξένος για την μπάλα, θα μαχαιρωθεί ένας δημοσιογράφος γιατί μίλαγε πολύ, καλώς ήρθατε στο φρενοκομείο. Την ίδια στιγμή που κάποιοι παίζουν το προσοδοφόρο παιχνίδι της εχθρότητας και του φόβου, υπάρχουν κι άλλοι που καταλαβαίνουν πως η ψυχραιμία, η ανεκτικότητα και η δημοκρατία είναι τα μόνα όπλα σε αυτή την εποχή για να μη γυρίσεις αιώνα προς τα πίσω. Οι νόμοι είναι για όλους, λέει η υπουργός Παιδείας, η δημοκρατία δεν κάνει διακρίσεις, λέει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η δημοκρατία τιμωρεί το έγκλημα αλλά δεν εκδικείται, λέει ο υπουργός Δικαιοσύνης όταν καταργεί τα συρματοπλέγματα στις φυλακές τρομοκρατών. Και τα θύματα της 17Ν, όσα είναι ζωντανά, συμφωνούν με το μέτρο, δεν αφήνουν την πίκρα και το μίσος να επικρατήσουν στη λογική τους. Οι δύο μικρούλες, η Αλίνα και η Σονίλα, σφιγμένες αλλά ακόμα χαμογελαστές, έχουμε δίκιο, λένε, αλλά δεν πειράζει. Ας μη γίνει φασαρία, ας υποχωρήσουμε, η Ελλάδα που αγαπάμε δεν είναι η δέκα συγχωριανοί μας. 15 χρονών παιδιά και δίνουν ήδη μαθήματα κοινωνικής συμβίωσης" .-