THEOD
31/10/2004, 14:11
Τελικά όσο μεγαλώνω αντί να περιορίζω τις μαλακίες τις αυξάνω !
Έτσι εξηγείται πως χωρίς κανένα προγραμματισμό έγραψα 730χλμ πήγαινε-έλα σε 12 ώρες από τα οποία τα 25+ χώμα !!!
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή…
Κολλητός και κουμπάρος διαθέτει σπίτι στο χωρίο Κόνισκα Αιτωλοακαρνανίας το οποίο βρίσκεται περίπου 22χλμ από το Θέρμο, στα όρια ορεινής Αιτωλοακαρνανίας και Ναυπακτίας.
Εκπληκτικής ομορφιάς μέρος αλλά για να φτάσεις πρέπει να διασχίσεις περίπου 12 χιλιόμετρα «βατό» χωματόδρομο. Και βάζω το βατός σε παρένθεση γιατί ήταν όντως βατός, αλλά για τα μέτρα του Suzuki Vitara που διαθέτει…
Πολλές φορές με έχει φάει να πάω, αλλά κάτι οι υποχρεώσεις, κάτι που σκεφτόμουνα τον χωματόδρομο, κάτι που βαριόμουνα να πάω με το αυτοκίνητο, όλο το απέφευγα.
Από την Παρασκευή το βράδυ είχε αρχίσει το ψηστήρι. Έλα ρε μαλάκα, θα περάσουμε καλά, θα φάμε, θα πιούμε και τα γνωστά…Δεν το αποφάσιζα όμως.
Το πρωί του Σαββάτου λαμβάνω στο κινητό ένα μήνυμα. « Άντε ρε μαλάκα με το μπουρδέλο που πήγες και πήρες, ούτε 12χιλιόμετρα χωματάκι δεν μπορεί να πάει. Δεν το πετάς καλύτερα να πάρεις πάλι κανένα Transalp ».
Αυτό ήταν. Πείσμωσα. Σε 15 λεπτά ήμουν πάνω στο Fazer με κατεύθυνση την Αθηνών-Κορίνθου…
Μέχρι το Ρίο τα γνωστά, να μην σας κουράζω με έναν δρόμο που φαντάζομαι όλοι έχετε κάνει πολλές φορές. Περνάω την γέφυρα με γρήγορους ρυθμούς και πριν το Αγρίνιο κόβω δεξιά προς Θέρμο αρχίζοντας την ανάβαση προς τα βουνά έχοντας από κάτω μου την λίμνη Τριχωνίδα. Μαγευτικό θέαμα… O δρόμος σφικτός και στενός με τις περισσότερες στροφές να είναι τυφλές, με αποτέλεσμα στο 90% των περιπτώσεων να πλακώνομαι στα φρένα κόβοντας πιο πολύ απ’ότι τελικά χρειαζόταν.
Κάποια στιγμή από το χωριό Κάτω Μακρινίτσα και μετά, ο δρόμος γίνεται λίγο πιο γρήγορος με καινούργιο οδόστρωμα, ότι πρέπει για παιχνίδι. Όμως οι στροφές εξακολουθούν να είναι τυφλές και ο γκρεμός στα αριστερά μου απειλητικός.
Από την δύσκολη θέση με βγάζει ντόπιος με Audi A4 1,8Turbo ο οποίος εμφανίζεται πίσω μου.
Έχοντας άριστη γνώση του δρόμου, το γκάζι για να κινηθεί γρήγορα, και διάθεση για παιχνίδι, ανεβαίνει το βουνό με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Κολλάω λοιπόν πίσω του και ανεβαίνουμε παρέα φροντίζοντας να διατηρούμαι στα 10-15 απόσταση. Με βοήθησε αρκετά και πιστεύω ότι το διασκέδασε και εκείνος…Λίγο πριν το Θέρμο σε μια μεγαλούτσικη ευθεία τον προσπερνάω (είπαμε έχει γκάζι αλλά το FZ6 έχει περισσότερο…) και τον χαιρετώ.
Kαφές στην όμορφη πλατεία του Θέρμου και έτοιμος για τα τελευταία χιλιόμετρα. Άγρια η ομορφιά ανάμεσα στα βουνά….
Στενό ασφάλτινο στροφιλίκι, αλλά πηγαίνω σχετικά αργά γιατί ο δρόμος είναι διάσπαρτος με πέτρες και χώματα που έχουν κατρακυλήσει από τις πλαγιές. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα.
Πρώτη είσοδος στο χώμα με τις φυτευτές-κοφτερές πέτρες και τα χαλίκια. Τα πράγματα είναι τραγικά… Πρώτη η δευτέρα στο κιβώτιο, απαλά το γκάζι, και το Fazer αρχίζει να ανεβαίνει κοπανώντας στις πέτρες και αγκομαχώντας. Όρθιος στους μαρσπιέδες σε στυλ εντούρο προσπαθώ να κρατήσω την πορεία μου και ταυτόχρονα αγωνιώ για τα λάστιχα που δεν θέλει και πολύ να σκιστούν…35 λεπτά για 11 χιλιόμετρα !!! Αιώνας μου φάνηκε…Σαφώς με ένα ψευδοεντούρο θα ήταν πιο άνετα…
Κατάκοπος αλλά περήφανος που τα κατάφερα, φθάνω στην Κόνισκα προς μεγάλη έκπληξη του κολλητού που δεν το πίστευε μιας και πριν 4 ώρες μιλούσαμε στο τηλέφωνο από το σπίτι μου…
Η ανταμοιβή μου δεν άργησε. Χοιρινό ντόπιο κρέας στα κάρβουνα, original τηγανιτές πατάτες (καμία σχέση με αυτές που τρώμε στην Αθήνα), καλό κρασί και η θέα των βουνών που κόβει την ανάσα…
Αφού έμεινα περίπου 3-4 ώρες και μετά τον απαραίτητο καφέ στην πλατεία του χωριού στα 980μέτρα υψόμετρο, ετοιμάζομαι σιγά-σιγά για Αθήνα.
Πέφτει η ιδέα να μην γυρίσω από τον ίδιο δρόμο, αλλά μέσω του χωριού Ανάληψη να βγω στον παλιό δρόμο Θέρμου-Ναυπάκτου και από εκεί να ακολουθήσω την γνωστή διαδρομή μέσω Γαλαξιδίου. Καλή η ιδέα στην θεωρία, αλλά στην πράξη έχοντας ήδη γράψει 300+χιλιόμετρα αποδείκτηκε αρκετά κουραστική.
Για όσους δεν το ξέρουν, η χωμάτινη κατηφόρα είναι πιο δύσκολη από την χωμάτινη ανηφόρα…
Μικρή ταχύτητα στο κιβώτιο για να φρενάρει ο κινητήρας, τα φρένα πολύ απαλά, και το άγχος για τα λάστιχα παραμένει.
Ευτυχώς χωρίς απρόοπτα φτάνω Θέρμο και παίρνω τον πάνω δρόμο για το χωριό Ανάληψη. Εκπληκτικής ομορφιάς διαδρομή και η άσφαλτος τέλεια και χοντρή σαν 60άρι γυαλόχαρτο ! Τα σκονισμένα από το χώμα λάστιχα έγιναν μεμιάς κατάμαυρα. Μόνα προβλήματα ήταν κάποια άτσαλα μπαλώματα σε μερικά σημεία του δρόμου και οι ντόπιοι οδηγοί που λόγω της ελάχιστης κίνησης στην περιοχή έχουν συνηθίσει να κινούνται σε όλο το πλάτος του δρόμου. Ειδικά άμα πετύχετε αγροτικό να κινείται αργά, τα μάτια σας 14. Θα στρίψει έξω από τον δρόμο από οποιαδήποτε πλευρά του, χωρίς να διανοηθεί να κοιτάξει καθρέπτη…
Από εκεί κατηφορίζω προς τον Εύηνο ποταμό και σταματάω για τσιγάρο και ξεκούραση στην γέφυρα Μπανιά. Πρόκειται για μια παλιά στρατιωτική γέφυρα που έχει γίνει το επίκεντρο των ποταμίσιων σπορ όπως κανό, καγιάκ, ράφτινγκ και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οι δρόμοι εκεί είναι πλημμυρισμένοι από 4Χ4 που κουβαλάνε στις σχάρες τον ανάλογο εξοπλισμό.
Η Ναύπακτος είναι πλέον κοντά. Το δίλημμα μεγάλο. Να γυρίσω από την Πατρών-Αθηνών ή να ακολουθήσω την πάνω διαδρομή ?. Αν και κουρασμένος αποφασίζω να ακολουθήσω την πάνω διαδρομή. Μάλλον λάθος γιατί και τα χιλιόμετρα ήταν περισσότερα και ο χρόνος πολύ περισσότερος.
Έχοντας φχαριστηθεί την έως τώρα διαδρομή δεν έχω όρεξη για άλλους ηρωισμούς και βγάζω όλη την διαδρομή μέχρι την Αθήνα οδηγώντας απλώς σβέλτα.. Κατά τις 9.30 το βράδυ ήμουν σπίτι.
Σύνολο χιλιομέτρων 730. Από τα οποία πάνω από 50% σφικτό στροφιλίκι και τα 25 από αυτά χώμα. Και όλα αυτά μέσα σε 12 ώρες από το πρωί του Σαββάτου !
Το FZ6 άψογο. Όσο περισσότερο το ζω, τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το μηχανάκι είναι πραγματικός χιλιομετροφάγος.
Είτε πρόκειται για αυτοκινητόδρομο, είτε για επαρχιακό δρόμο, καταπίνει τα χιλιόμετρα γρήγορα και με απίστευτη ευκολία, απαιτώντας από τον αναβάτη το μίνιμουμ της προσπάθειας. Με μια λίγο πιο άνετη σέλλα δεν θα κατέβαινες από πάνω…
Το καινούργιο που έμαθα είναι ότι μπορεί να κινηθεί και στο χώμα. Δύσκολα μεν, δεν είναι η καλύτερή του, αλλά δεν θα βγάλει και κιχ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο χώμα ήταν ο φόβος για τα λάστιχα. Ένα κλατάρισμα στην μέση του πουθενά δεν είναι και ότι καλύτερο μπορεί να σου τύχει…Και στα βουνά το κινητό δεν έχει πάντα σήμα…
Η μέση κατανάλωση σε όλες τις συνθήκες της διαδρομής ήταν 5,85 λίτρα/100χιλιόμετρα. Μου φαίνεται λίγο καλύτερη από ότι την μέτραγα πιο παλιά όταν είχε λιγότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ του. Δεν αποκλείεται ανοίγοντας το μοτέρ να έγινε και λίγο πιο οικονομικό.
Η διαδρομή απλά εκπληκτική. Ο συνδυασμός των ορεινών όγκων με το δάσος και τα πολλά νερά είναι βάλσαμο στα μάτια μου μετά την τσιμεντένια Αθήνα.
Ειδικά για όσους διαθέτουν ον-οφφ μηχανή, υπάρχουν ακόμα πιο πολλές εναλλακτικές διαδρομές είτε στην ορεινή Ναυπακτία, είτε στην ορεινή Αιτωλοακαρνανία είτε και προς το Καρπενήσι μιας και όλες αυτές οι ορεινές περιοχές ενώνονται μεταξύ τους με σχετικά βατούς χωματόδρομους.
Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να ξεφύγετε από την κλασική Επίδαυρο ή την Εύβοια ??
Έτσι εξηγείται πως χωρίς κανένα προγραμματισμό έγραψα 730χλμ πήγαινε-έλα σε 12 ώρες από τα οποία τα 25+ χώμα !!!
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή…
Κολλητός και κουμπάρος διαθέτει σπίτι στο χωρίο Κόνισκα Αιτωλοακαρνανίας το οποίο βρίσκεται περίπου 22χλμ από το Θέρμο, στα όρια ορεινής Αιτωλοακαρνανίας και Ναυπακτίας.
Εκπληκτικής ομορφιάς μέρος αλλά για να φτάσεις πρέπει να διασχίσεις περίπου 12 χιλιόμετρα «βατό» χωματόδρομο. Και βάζω το βατός σε παρένθεση γιατί ήταν όντως βατός, αλλά για τα μέτρα του Suzuki Vitara που διαθέτει…
Πολλές φορές με έχει φάει να πάω, αλλά κάτι οι υποχρεώσεις, κάτι που σκεφτόμουνα τον χωματόδρομο, κάτι που βαριόμουνα να πάω με το αυτοκίνητο, όλο το απέφευγα.
Από την Παρασκευή το βράδυ είχε αρχίσει το ψηστήρι. Έλα ρε μαλάκα, θα περάσουμε καλά, θα φάμε, θα πιούμε και τα γνωστά…Δεν το αποφάσιζα όμως.
Το πρωί του Σαββάτου λαμβάνω στο κινητό ένα μήνυμα. « Άντε ρε μαλάκα με το μπουρδέλο που πήγες και πήρες, ούτε 12χιλιόμετρα χωματάκι δεν μπορεί να πάει. Δεν το πετάς καλύτερα να πάρεις πάλι κανένα Transalp ».
Αυτό ήταν. Πείσμωσα. Σε 15 λεπτά ήμουν πάνω στο Fazer με κατεύθυνση την Αθηνών-Κορίνθου…
Μέχρι το Ρίο τα γνωστά, να μην σας κουράζω με έναν δρόμο που φαντάζομαι όλοι έχετε κάνει πολλές φορές. Περνάω την γέφυρα με γρήγορους ρυθμούς και πριν το Αγρίνιο κόβω δεξιά προς Θέρμο αρχίζοντας την ανάβαση προς τα βουνά έχοντας από κάτω μου την λίμνη Τριχωνίδα. Μαγευτικό θέαμα… O δρόμος σφικτός και στενός με τις περισσότερες στροφές να είναι τυφλές, με αποτέλεσμα στο 90% των περιπτώσεων να πλακώνομαι στα φρένα κόβοντας πιο πολύ απ’ότι τελικά χρειαζόταν.
Κάποια στιγμή από το χωριό Κάτω Μακρινίτσα και μετά, ο δρόμος γίνεται λίγο πιο γρήγορος με καινούργιο οδόστρωμα, ότι πρέπει για παιχνίδι. Όμως οι στροφές εξακολουθούν να είναι τυφλές και ο γκρεμός στα αριστερά μου απειλητικός.
Από την δύσκολη θέση με βγάζει ντόπιος με Audi A4 1,8Turbo ο οποίος εμφανίζεται πίσω μου.
Έχοντας άριστη γνώση του δρόμου, το γκάζι για να κινηθεί γρήγορα, και διάθεση για παιχνίδι, ανεβαίνει το βουνό με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Κολλάω λοιπόν πίσω του και ανεβαίνουμε παρέα φροντίζοντας να διατηρούμαι στα 10-15 απόσταση. Με βοήθησε αρκετά και πιστεύω ότι το διασκέδασε και εκείνος…Λίγο πριν το Θέρμο σε μια μεγαλούτσικη ευθεία τον προσπερνάω (είπαμε έχει γκάζι αλλά το FZ6 έχει περισσότερο…) και τον χαιρετώ.
Kαφές στην όμορφη πλατεία του Θέρμου και έτοιμος για τα τελευταία χιλιόμετρα. Άγρια η ομορφιά ανάμεσα στα βουνά….
Στενό ασφάλτινο στροφιλίκι, αλλά πηγαίνω σχετικά αργά γιατί ο δρόμος είναι διάσπαρτος με πέτρες και χώματα που έχουν κατρακυλήσει από τις πλαγιές. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα.
Πρώτη είσοδος στο χώμα με τις φυτευτές-κοφτερές πέτρες και τα χαλίκια. Τα πράγματα είναι τραγικά… Πρώτη η δευτέρα στο κιβώτιο, απαλά το γκάζι, και το Fazer αρχίζει να ανεβαίνει κοπανώντας στις πέτρες και αγκομαχώντας. Όρθιος στους μαρσπιέδες σε στυλ εντούρο προσπαθώ να κρατήσω την πορεία μου και ταυτόχρονα αγωνιώ για τα λάστιχα που δεν θέλει και πολύ να σκιστούν…35 λεπτά για 11 χιλιόμετρα !!! Αιώνας μου φάνηκε…Σαφώς με ένα ψευδοεντούρο θα ήταν πιο άνετα…
Κατάκοπος αλλά περήφανος που τα κατάφερα, φθάνω στην Κόνισκα προς μεγάλη έκπληξη του κολλητού που δεν το πίστευε μιας και πριν 4 ώρες μιλούσαμε στο τηλέφωνο από το σπίτι μου…
Η ανταμοιβή μου δεν άργησε. Χοιρινό ντόπιο κρέας στα κάρβουνα, original τηγανιτές πατάτες (καμία σχέση με αυτές που τρώμε στην Αθήνα), καλό κρασί και η θέα των βουνών που κόβει την ανάσα…
Αφού έμεινα περίπου 3-4 ώρες και μετά τον απαραίτητο καφέ στην πλατεία του χωριού στα 980μέτρα υψόμετρο, ετοιμάζομαι σιγά-σιγά για Αθήνα.
Πέφτει η ιδέα να μην γυρίσω από τον ίδιο δρόμο, αλλά μέσω του χωριού Ανάληψη να βγω στον παλιό δρόμο Θέρμου-Ναυπάκτου και από εκεί να ακολουθήσω την γνωστή διαδρομή μέσω Γαλαξιδίου. Καλή η ιδέα στην θεωρία, αλλά στην πράξη έχοντας ήδη γράψει 300+χιλιόμετρα αποδείκτηκε αρκετά κουραστική.
Για όσους δεν το ξέρουν, η χωμάτινη κατηφόρα είναι πιο δύσκολη από την χωμάτινη ανηφόρα…
Μικρή ταχύτητα στο κιβώτιο για να φρενάρει ο κινητήρας, τα φρένα πολύ απαλά, και το άγχος για τα λάστιχα παραμένει.
Ευτυχώς χωρίς απρόοπτα φτάνω Θέρμο και παίρνω τον πάνω δρόμο για το χωριό Ανάληψη. Εκπληκτικής ομορφιάς διαδρομή και η άσφαλτος τέλεια και χοντρή σαν 60άρι γυαλόχαρτο ! Τα σκονισμένα από το χώμα λάστιχα έγιναν μεμιάς κατάμαυρα. Μόνα προβλήματα ήταν κάποια άτσαλα μπαλώματα σε μερικά σημεία του δρόμου και οι ντόπιοι οδηγοί που λόγω της ελάχιστης κίνησης στην περιοχή έχουν συνηθίσει να κινούνται σε όλο το πλάτος του δρόμου. Ειδικά άμα πετύχετε αγροτικό να κινείται αργά, τα μάτια σας 14. Θα στρίψει έξω από τον δρόμο από οποιαδήποτε πλευρά του, χωρίς να διανοηθεί να κοιτάξει καθρέπτη…
Από εκεί κατηφορίζω προς τον Εύηνο ποταμό και σταματάω για τσιγάρο και ξεκούραση στην γέφυρα Μπανιά. Πρόκειται για μια παλιά στρατιωτική γέφυρα που έχει γίνει το επίκεντρο των ποταμίσιων σπορ όπως κανό, καγιάκ, ράφτινγκ και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οι δρόμοι εκεί είναι πλημμυρισμένοι από 4Χ4 που κουβαλάνε στις σχάρες τον ανάλογο εξοπλισμό.
Η Ναύπακτος είναι πλέον κοντά. Το δίλημμα μεγάλο. Να γυρίσω από την Πατρών-Αθηνών ή να ακολουθήσω την πάνω διαδρομή ?. Αν και κουρασμένος αποφασίζω να ακολουθήσω την πάνω διαδρομή. Μάλλον λάθος γιατί και τα χιλιόμετρα ήταν περισσότερα και ο χρόνος πολύ περισσότερος.
Έχοντας φχαριστηθεί την έως τώρα διαδρομή δεν έχω όρεξη για άλλους ηρωισμούς και βγάζω όλη την διαδρομή μέχρι την Αθήνα οδηγώντας απλώς σβέλτα.. Κατά τις 9.30 το βράδυ ήμουν σπίτι.
Σύνολο χιλιομέτρων 730. Από τα οποία πάνω από 50% σφικτό στροφιλίκι και τα 25 από αυτά χώμα. Και όλα αυτά μέσα σε 12 ώρες από το πρωί του Σαββάτου !
Το FZ6 άψογο. Όσο περισσότερο το ζω, τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το μηχανάκι είναι πραγματικός χιλιομετροφάγος.
Είτε πρόκειται για αυτοκινητόδρομο, είτε για επαρχιακό δρόμο, καταπίνει τα χιλιόμετρα γρήγορα και με απίστευτη ευκολία, απαιτώντας από τον αναβάτη το μίνιμουμ της προσπάθειας. Με μια λίγο πιο άνετη σέλλα δεν θα κατέβαινες από πάνω…
Το καινούργιο που έμαθα είναι ότι μπορεί να κινηθεί και στο χώμα. Δύσκολα μεν, δεν είναι η καλύτερή του, αλλά δεν θα βγάλει και κιχ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο χώμα ήταν ο φόβος για τα λάστιχα. Ένα κλατάρισμα στην μέση του πουθενά δεν είναι και ότι καλύτερο μπορεί να σου τύχει…Και στα βουνά το κινητό δεν έχει πάντα σήμα…
Η μέση κατανάλωση σε όλες τις συνθήκες της διαδρομής ήταν 5,85 λίτρα/100χιλιόμετρα. Μου φαίνεται λίγο καλύτερη από ότι την μέτραγα πιο παλιά όταν είχε λιγότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ του. Δεν αποκλείεται ανοίγοντας το μοτέρ να έγινε και λίγο πιο οικονομικό.
Η διαδρομή απλά εκπληκτική. Ο συνδυασμός των ορεινών όγκων με το δάσος και τα πολλά νερά είναι βάλσαμο στα μάτια μου μετά την τσιμεντένια Αθήνα.
Ειδικά για όσους διαθέτουν ον-οφφ μηχανή, υπάρχουν ακόμα πιο πολλές εναλλακτικές διαδρομές είτε στην ορεινή Ναυπακτία, είτε στην ορεινή Αιτωλοακαρνανία είτε και προς το Καρπενήσι μιας και όλες αυτές οι ορεινές περιοχές ενώνονται μεταξύ τους με σχετικά βατούς χωματόδρομους.
Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να ξεφύγετε από την κλασική Επίδαυρο ή την Εύβοια ??