nimbus
19/11/2007, 17:33
1η εβδομάδα. Σήμερα είμαι ηλικίας μιας εβδομάδας. Τι χαρά να είμαι
μέρος αυτού του Κόσμου!
1 μηνός . Η μαμά μου με φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι μια εξαιρετική
μητέρα.
2 μηνών . Σήμερα με χώρισαν από τη μητέρα μας. Ήταν πολύ ανήσυχη και
με τα μάτια της με χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά
μου να με φροντίζει το ίδιο καλά με τη μαμά μου.
4 μηνών . Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή
μου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι που μου είναι σαν «μικρά
αδερφάκια».
Παίζουμε πολύ, τραβάνε την ουρά μου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες
δαγκωνιές για πλάκα.
5 μηνών . Σήμερα μου φωνάξανε. Η κυρία μου ήταν πολύ αναστατωμένη
επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Όμως δεν μου είπαν ποτέ πού έπρεπε να
το κάνω αυτό.
Επίσης, κοιμάμαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!
8 μηνών . Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός
σπιτιού, αισθάνομαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευμένος... Νομίζω ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά μου με αγαπάει.
Η αυλή είναι όλη δική μου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό μου,
σκάβοντας στο χώμα σαν τους προγόνους μου, τους λύκους, για να κρύψω
το φαγητό.
Ποτέ δεν δοκιμάζουν να μου μάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να
πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνω να είναι εντάξει!
12 μηνών . Σήμερα έγινα ενός έτους. Είμαι ένας ενήλικος σκύλος. Όμως
τα αφεντικά μου λένε ότι μεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίμεναν.
Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για μένα!
13 μηνών . Σήμερα με έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ
σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει
ψηλά στον ουρανό.
Λένε ότι θα με επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω
τίποτε απ' όσα μου συμβαίνουν.
15 μηνών . Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωμένο
στη βεράντα. Αισθάνομαι πολύ μόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά μου δεν
με θέλει πια.
Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν βρέχει, δεν έχω μια
στέγη πάνω από το κεφάλι μου.
16 μηνών . Σήμερα με έβγαλαν από τη βεράντα. Ήμουνα σίγουρος ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά μου με είχε συγχωρέσει. Ήμουν τόσο χαρούμενος
που χοροπήδαγα από ενθουσιασμό.
Η ουρά μου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα με πήγαιναν
βόλτα! Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο, και άξαφνα,
σταμάτησαν το αυτοκίνητο,
άνοιξαν την πόρτα και εγώ βγήκα έξω, χαρούμενος, γιατί σκεπτόμουν ότι
θα περνάγαμε τη μέρα μας στην εξοχή. Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλεισαν
την πόρτα κι έφυγαν.
«Ακούστε, περιμένετε!» - γάβγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το
αυτοκίνητο με όλη τη δύναμή μου. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς άρχισα να
καταλαβαίνω,
ενώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασμα και αυτοί δεν
σταματούσαν, ότι με είχαν εγκαταλείψει!
17 μηνών . Έψαχνα μάταια να βρω το δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι
μόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου, συναντάω
μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά
που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με
τα μάτια μου, από τα βάθη της ψυχής μου. Εύχομαι να με υιοθετούσαν.
Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όμως, αυτοί απλά λένε:
«καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 μηνών . Πριν από μερικές ημέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα
πολλά παιδιά μικρά και μεγαλύτερα σαν τα «μικρά μου αδερφάκια».
Πλησίασα περισσότερο και μια ομάδα από τα μικρότερα παιδιά, γελώντας,
μου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σημαδεύει
καλύτερα».
Μια από αυτές τις πέτρες με χτύπησε στο μάτι και, έκτοτε, δεν μπορώ
να δω καθόλου με αυτό το μάτι.
19 μηνών . Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι με
λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη μου
είναι απαίσια.
Έχω χάσει το ένα μου μάτι και οι άνθρωποι με διώχνουν με τις σκούπες
όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.
20 μηνών . Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ
προσπαθούσα να περάσω το δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουνα
στη ζώνη των πεζών
για να περάσω το δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση
βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που με
πάτησε.
Εύχομαι να με είχε σκοτώσει! Όμως, απλά μου προκάλεσε εξάρθρωση στα
πίσω μου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια μου δεν με υπακούνε
και μόλις με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη
του δρόμου. Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που
καίει,
στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ.
Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος, και
φαίνεται ότι ακόμη
και το τρίχωμά μου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν με προσέχουν,
άλλοι λένε: «μην πλησιάζεις». Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια
ελάχιστη δύναμη από τα βάθη
του σώματός μου με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου. Η γλυκύτητα στη
φωνή της με έκανε να αντιδράσω. «Καημένο μου σκυλάκι, κοίτα πώς σε
έχουν αφήσει», έλεγε.
Μαζί με την γυναίκα ήταν ένας άντρας με λευκή ποδιά που με ακούμπησε
και είπε: «Λυπάμαι, κυρία μου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα
καταφέρει.
Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουμε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη
δυστυχία». Η ευγενική κυρία, με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά
της, συμφώνησε.
Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά μου και την ευχαρίστησα, με τα
μάτια μου, για τη βοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεμα.
Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της βελόνας, πριν από αυτόν τον
μακρύ ύπνο, η τελευταία μου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού
δεν με ήθελε κανείς;».
«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισμό ο άνθρωπος απέκτησε
μια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσματα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό
βασίλειο.
Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο,
άρχισε να βάζει ένα κενό μεταξύ της φύσης του και τη φύση των ζώων.
Αρνήθηκε την κτήση μιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως
σύμβολο μια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε μια θεϊκή πτώση η οποία του
επέτρεψε
να καταστρέψει το δεσμό της κοινωνίας μεταξύ αυτού και του ζωικού
βασιλείου» - Sigmund Freud
«Δεν μπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσμο όμως, για αυτό το ένα που
σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσμος».
μέρος αυτού του Κόσμου!
1 μηνός . Η μαμά μου με φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι μια εξαιρετική
μητέρα.
2 μηνών . Σήμερα με χώρισαν από τη μητέρα μας. Ήταν πολύ ανήσυχη και
με τα μάτια της με χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά
μου να με φροντίζει το ίδιο καλά με τη μαμά μου.
4 μηνών . Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή
μου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι που μου είναι σαν «μικρά
αδερφάκια».
Παίζουμε πολύ, τραβάνε την ουρά μου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες
δαγκωνιές για πλάκα.
5 μηνών . Σήμερα μου φωνάξανε. Η κυρία μου ήταν πολύ αναστατωμένη
επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Όμως δεν μου είπαν ποτέ πού έπρεπε να
το κάνω αυτό.
Επίσης, κοιμάμαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!
8 μηνών . Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός
σπιτιού, αισθάνομαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευμένος... Νομίζω ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά μου με αγαπάει.
Η αυλή είναι όλη δική μου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό μου,
σκάβοντας στο χώμα σαν τους προγόνους μου, τους λύκους, για να κρύψω
το φαγητό.
Ποτέ δεν δοκιμάζουν να μου μάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να
πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνω να είναι εντάξει!
12 μηνών . Σήμερα έγινα ενός έτους. Είμαι ένας ενήλικος σκύλος. Όμως
τα αφεντικά μου λένε ότι μεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίμεναν.
Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για μένα!
13 μηνών . Σήμερα με έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ
σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει
ψηλά στον ουρανό.
Λένε ότι θα με επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω
τίποτε απ' όσα μου συμβαίνουν.
15 μηνών . Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωμένο
στη βεράντα. Αισθάνομαι πολύ μόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά μου δεν
με θέλει πια.
Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν βρέχει, δεν έχω μια
στέγη πάνω από το κεφάλι μου.
16 μηνών . Σήμερα με έβγαλαν από τη βεράντα. Ήμουνα σίγουρος ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά μου με είχε συγχωρέσει. Ήμουν τόσο χαρούμενος
που χοροπήδαγα από ενθουσιασμό.
Η ουρά μου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα με πήγαιναν
βόλτα! Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο, και άξαφνα,
σταμάτησαν το αυτοκίνητο,
άνοιξαν την πόρτα και εγώ βγήκα έξω, χαρούμενος, γιατί σκεπτόμουν ότι
θα περνάγαμε τη μέρα μας στην εξοχή. Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλεισαν
την πόρτα κι έφυγαν.
«Ακούστε, περιμένετε!» - γάβγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το
αυτοκίνητο με όλη τη δύναμή μου. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς άρχισα να
καταλαβαίνω,
ενώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασμα και αυτοί δεν
σταματούσαν, ότι με είχαν εγκαταλείψει!
17 μηνών . Έψαχνα μάταια να βρω το δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι
μόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου, συναντάω
μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά
που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με
τα μάτια μου, από τα βάθη της ψυχής μου. Εύχομαι να με υιοθετούσαν.
Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όμως, αυτοί απλά λένε:
«καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 μηνών . Πριν από μερικές ημέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα
πολλά παιδιά μικρά και μεγαλύτερα σαν τα «μικρά μου αδερφάκια».
Πλησίασα περισσότερο και μια ομάδα από τα μικρότερα παιδιά, γελώντας,
μου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σημαδεύει
καλύτερα».
Μια από αυτές τις πέτρες με χτύπησε στο μάτι και, έκτοτε, δεν μπορώ
να δω καθόλου με αυτό το μάτι.
19 μηνών . Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι με
λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη μου
είναι απαίσια.
Έχω χάσει το ένα μου μάτι και οι άνθρωποι με διώχνουν με τις σκούπες
όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.
20 μηνών . Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ
προσπαθούσα να περάσω το δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουνα
στη ζώνη των πεζών
για να περάσω το δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση
βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που με
πάτησε.
Εύχομαι να με είχε σκοτώσει! Όμως, απλά μου προκάλεσε εξάρθρωση στα
πίσω μου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια μου δεν με υπακούνε
και μόλις με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη
του δρόμου. Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που
καίει,
στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ.
Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος, και
φαίνεται ότι ακόμη
και το τρίχωμά μου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν με προσέχουν,
άλλοι λένε: «μην πλησιάζεις». Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια
ελάχιστη δύναμη από τα βάθη
του σώματός μου με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου. Η γλυκύτητα στη
φωνή της με έκανε να αντιδράσω. «Καημένο μου σκυλάκι, κοίτα πώς σε
έχουν αφήσει», έλεγε.
Μαζί με την γυναίκα ήταν ένας άντρας με λευκή ποδιά που με ακούμπησε
και είπε: «Λυπάμαι, κυρία μου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα
καταφέρει.
Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουμε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη
δυστυχία». Η ευγενική κυρία, με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά
της, συμφώνησε.
Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά μου και την ευχαρίστησα, με τα
μάτια μου, για τη βοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεμα.
Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της βελόνας, πριν από αυτόν τον
μακρύ ύπνο, η τελευταία μου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού
δεν με ήθελε κανείς;».
«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισμό ο άνθρωπος απέκτησε
μια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσματα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό
βασίλειο.
Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο,
άρχισε να βάζει ένα κενό μεταξύ της φύσης του και τη φύση των ζώων.
Αρνήθηκε την κτήση μιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως
σύμβολο μια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε μια θεϊκή πτώση η οποία του
επέτρεψε
να καταστρέψει το δεσμό της κοινωνίας μεταξύ αυτού και του ζωικού
βασιλείου» - Sigmund Freud
«Δεν μπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσμο όμως, για αυτό το ένα που
σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσμος».