tai
22/11/2007, 18:08
Γράφει ο Κώστας Ράπτης - 20/11/2007
Αναλώσιμο είδος οι άνθρωποι της ενημέρωσης, είδος εν ανεπαρκεία τα φέρετρα στο Ιράκ...
Πότε τερματίζεται μια μεγάλη ανθρωπιστική τραγωδία; Απλούστατη μες στην ωμότητά της, η απάντηση είναι: όποτε ο Δυτικός κόσμος βαρεθεί να ασχολείται άλλο μαζί της. Αν υποθέσουμε, δηλαδή, ότι είχε κινητοποιηθεί το ενδιαφέρον του ποτέ...
Στην ακατάπαυστη ροή ψευδο-γεγονότων και φευγαλέων εντυπώσεων που αποκαλείται στις μέρες μας "ενημέρωση", δεν περισσεύει χώρος για χρόνιες κρίσεις και ανεπίλυτες συγκρούσεις. Έτσι, αν κάπου στον κόσμο το αίμα εξακολουθεί να κυλά για διάστημα μεγαλύτερο απ’ όσο προβλέπει η ημερομηνία λήξης του ειδησεογραφικού "προϊόντος", τότε το όλον θέμα μεταπίπτει στην κατάσταση μιας θλιβερής καθημερινότητας, αντάξιας των θλιβερών φορέων της και ανάξιας της προσοχής του πολιτισμένου κόσμου.
Αν το "σκύλος δάγκωσε άνθρωπο" αποτελεί, όπως γνωρίζουμε, τον ορισμό της μη-είδησης, πώς θα κερδίσει θέση στο καθημερινό δελτίο ένα επαναλαμβανόμενο γεγονός του τύπου "Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν Παλαιστίνιους καταζητούμενους";
Ούτως ή άλλως, η επίδειξη "ενδιαφέροντος" για τους καταραμένους του κόσμου τούτου, αποτελούσε πάντοτε μιαν άσκηση ιδιοτελούς επιλεκτικότητας.
Η "επίδειξη ενδιαφέροντος" αποτελούσε πάντοτε μιαν άσκηση ιδιοτελούς επιλεκτικότητας
Έτσι, αν η κρίση του Νταρφούρ λ.χ. "υποχρέωσε" τις αμερικανο-εβραϊκές οργανώσεις να συγκαλέσουν συλλαλητήρια και να καταχωρήσουν ολοσέλιδες πληρωμένες ανακοινώσεις στον Τύπο, οι πολυετείς συγκρούσεις στο παραδιπλανό Κονγκό που στοίχισαν τη ζωή 4 εκατομμυρίων ανθρώπων και χαρακτηρίσθηκαν από τους γνωρίζοντες ως "ο Παγκόσμιος Πόλεμος της Αφρικής", ουδέποτε διέσχισαν το κατώφλι της δυτικής ευαισθησίας.
Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά. Τι ακριβώς συγκρατεί πλέον η συνείδησή μας από την τρέχουσα πραγματικότητα του Ιράκ, η εισβολή στο οποίο υπήρξε το δραματικότερο διεθνοπολιτικό γεγονός της τελευταίας δεκαετίας; Τι ξέρουν και τι θέλουν να ξέρουν από τον εφιάλτη της Μεσοποταμίας οι πολίτες των δυτικών χωρών, πολλοί εκ των οποίων μάλιστα συμμετείχαν στην συγκλονιστική παγκόσμια διαδήλωση της 15ης Φεβρουαρίου 2003;
Με την εξαίρεση των κατά καιρούς πολύνεκρων επιθέσεων ή την επίτευξη των εκάστοτε "οροσήμων" που για εσωτερική της αποκλειστικά χρήση εξαγγέλλει η κατέχουσα δύναμη (όταν δεν χρησιμοποιεί το ιρακινό φιάσκο απλώς ως ένα ακόμη πρόσχημα για να διευρύνει το χάος και προς την κατεύθυνση του Ιράν), το τι πραγματικά είναι σήμερα το Ιράκ, μόνο υπαινικτικά καταγράφεται στα νούμερα κάποιων στατιστικών, προορισμένων να διαφύγουν της δημοσιότητας. Γιατί ο διάβολος, ως γνωστόν, κρύβεται πάντοτε στις λεπτομέρεις.
Λεπτομέρειες π.χ., όπως η πληροφορία ότι σε κάθε νεκρό αντάρτη στο Ιράκ αντιστοιχούν 250.000 σφαίρες που ερρίφθησαν από πλευράς των αμερικανικών δυνάμεων, αριθμός αποκαλυπτικός όχι μόνο της αναποτελεσματικότητας των δυνάμεων κατοχής, αλλά και του αδιάκριτου σκοτωμού στην ρημαγμένη χώρα.
Ή ότι η τιμή των φερέτρων στη Βαγδάτη έχει εκτοξευθεί στα 50-75 δολάρια, από 5-10 δολάρια προπολεμικώς, προφανώς λόγω της αυξημένης ζήτησης.
Ή ότι οι "Νιου Γιορκ Τάιμς" αναφέρουν ως δείκτη προόδου το γεγονός πως πλέον ο ποταμός Τίγρης κατεβάζει κατά μέσο όρο μόνο 5 πτώματα ανωνύμων ημερησίως, έναντι περίπου 35 προ οκταμήνου (και αφού η ιρακινή πρωτεύουσα έχει χωρισθεί προ πολλού σε "εθνοκαθαρμένες", αποκλειστικά Σουνιτικές ή Σιτικές συνοικίες).
Ή ότι, στο ίδιο δημοσίευμα, πληροφορούμαστε την επιστροφή 20.000 κατοίκων της Βαγδάτης στις εστίες τους, τη στιγμή που 4,2 εκατομμύρια Ιρακινοί παραμένουν εσωτερικά εκτοπισμένοι ή πρόσφυγες εκτός των συνόρων (η Συρία των 18 εκατομμυρίων κατοίκων φιλοξενεί 1,2 εκατομμύρια Ιρακινούς και η Ιορδανία των 5,7 εκατομμυρίων, 800.000…).
Ή ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έχει αποβεί ο πιο επικίνδυνος στην ιστορία της δημοσιογραφίας αφού έχει στοιχίσει τις ζωές τρεις φορές περισσότερων ανθρώπων της ενημέρωσης απ’ ό,τι ο Πρώτος και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μαζί.
Ή ότι ο πραγματικός αριθμός των αμερικανικών απωλειών στο Ιράκ θα πρέπει να υπολογισθεί στις 15.000, αν λάβουμε υπόψη μας πως, πέρα από τους επισήμως ανακοινωθέντες 3.865 θανάτους από εχθρικά πυρά, μόνο κατά το 2005 αυτοκτόνησαν, όπως αποκάλυψε το δίκτυο CBS, 6.256 Αμερικανοί φαντάροι.
Μικρές, διάσπαρτες πληροφορίες, παραγκωνισμένες στο περιθώριο της δημοσιότητας. Ψηφίδες μιας μεγάλης τραγικής εικόνας, για την οποία πιστεύουμε ότι έχουμε ήδη ακούσει αρκετά και δεν χρειάζεται εφεξής να σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας…
Αναλώσιμο είδος οι άνθρωποι της ενημέρωσης, είδος εν ανεπαρκεία τα φέρετρα στο Ιράκ...
Πότε τερματίζεται μια μεγάλη ανθρωπιστική τραγωδία; Απλούστατη μες στην ωμότητά της, η απάντηση είναι: όποτε ο Δυτικός κόσμος βαρεθεί να ασχολείται άλλο μαζί της. Αν υποθέσουμε, δηλαδή, ότι είχε κινητοποιηθεί το ενδιαφέρον του ποτέ...
Στην ακατάπαυστη ροή ψευδο-γεγονότων και φευγαλέων εντυπώσεων που αποκαλείται στις μέρες μας "ενημέρωση", δεν περισσεύει χώρος για χρόνιες κρίσεις και ανεπίλυτες συγκρούσεις. Έτσι, αν κάπου στον κόσμο το αίμα εξακολουθεί να κυλά για διάστημα μεγαλύτερο απ’ όσο προβλέπει η ημερομηνία λήξης του ειδησεογραφικού "προϊόντος", τότε το όλον θέμα μεταπίπτει στην κατάσταση μιας θλιβερής καθημερινότητας, αντάξιας των θλιβερών φορέων της και ανάξιας της προσοχής του πολιτισμένου κόσμου.
Αν το "σκύλος δάγκωσε άνθρωπο" αποτελεί, όπως γνωρίζουμε, τον ορισμό της μη-είδησης, πώς θα κερδίσει θέση στο καθημερινό δελτίο ένα επαναλαμβανόμενο γεγονός του τύπου "Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν Παλαιστίνιους καταζητούμενους";
Ούτως ή άλλως, η επίδειξη "ενδιαφέροντος" για τους καταραμένους του κόσμου τούτου, αποτελούσε πάντοτε μιαν άσκηση ιδιοτελούς επιλεκτικότητας.
Η "επίδειξη ενδιαφέροντος" αποτελούσε πάντοτε μιαν άσκηση ιδιοτελούς επιλεκτικότητας
Έτσι, αν η κρίση του Νταρφούρ λ.χ. "υποχρέωσε" τις αμερικανο-εβραϊκές οργανώσεις να συγκαλέσουν συλλαλητήρια και να καταχωρήσουν ολοσέλιδες πληρωμένες ανακοινώσεις στον Τύπο, οι πολυετείς συγκρούσεις στο παραδιπλανό Κονγκό που στοίχισαν τη ζωή 4 εκατομμυρίων ανθρώπων και χαρακτηρίσθηκαν από τους γνωρίζοντες ως "ο Παγκόσμιος Πόλεμος της Αφρικής", ουδέποτε διέσχισαν το κατώφλι της δυτικής ευαισθησίας.
Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά. Τι ακριβώς συγκρατεί πλέον η συνείδησή μας από την τρέχουσα πραγματικότητα του Ιράκ, η εισβολή στο οποίο υπήρξε το δραματικότερο διεθνοπολιτικό γεγονός της τελευταίας δεκαετίας; Τι ξέρουν και τι θέλουν να ξέρουν από τον εφιάλτη της Μεσοποταμίας οι πολίτες των δυτικών χωρών, πολλοί εκ των οποίων μάλιστα συμμετείχαν στην συγκλονιστική παγκόσμια διαδήλωση της 15ης Φεβρουαρίου 2003;
Με την εξαίρεση των κατά καιρούς πολύνεκρων επιθέσεων ή την επίτευξη των εκάστοτε "οροσήμων" που για εσωτερική της αποκλειστικά χρήση εξαγγέλλει η κατέχουσα δύναμη (όταν δεν χρησιμοποιεί το ιρακινό φιάσκο απλώς ως ένα ακόμη πρόσχημα για να διευρύνει το χάος και προς την κατεύθυνση του Ιράν), το τι πραγματικά είναι σήμερα το Ιράκ, μόνο υπαινικτικά καταγράφεται στα νούμερα κάποιων στατιστικών, προορισμένων να διαφύγουν της δημοσιότητας. Γιατί ο διάβολος, ως γνωστόν, κρύβεται πάντοτε στις λεπτομέρεις.
Λεπτομέρειες π.χ., όπως η πληροφορία ότι σε κάθε νεκρό αντάρτη στο Ιράκ αντιστοιχούν 250.000 σφαίρες που ερρίφθησαν από πλευράς των αμερικανικών δυνάμεων, αριθμός αποκαλυπτικός όχι μόνο της αναποτελεσματικότητας των δυνάμεων κατοχής, αλλά και του αδιάκριτου σκοτωμού στην ρημαγμένη χώρα.
Ή ότι η τιμή των φερέτρων στη Βαγδάτη έχει εκτοξευθεί στα 50-75 δολάρια, από 5-10 δολάρια προπολεμικώς, προφανώς λόγω της αυξημένης ζήτησης.
Ή ότι οι "Νιου Γιορκ Τάιμς" αναφέρουν ως δείκτη προόδου το γεγονός πως πλέον ο ποταμός Τίγρης κατεβάζει κατά μέσο όρο μόνο 5 πτώματα ανωνύμων ημερησίως, έναντι περίπου 35 προ οκταμήνου (και αφού η ιρακινή πρωτεύουσα έχει χωρισθεί προ πολλού σε "εθνοκαθαρμένες", αποκλειστικά Σουνιτικές ή Σιτικές συνοικίες).
Ή ότι, στο ίδιο δημοσίευμα, πληροφορούμαστε την επιστροφή 20.000 κατοίκων της Βαγδάτης στις εστίες τους, τη στιγμή που 4,2 εκατομμύρια Ιρακινοί παραμένουν εσωτερικά εκτοπισμένοι ή πρόσφυγες εκτός των συνόρων (η Συρία των 18 εκατομμυρίων κατοίκων φιλοξενεί 1,2 εκατομμύρια Ιρακινούς και η Ιορδανία των 5,7 εκατομμυρίων, 800.000…).
Ή ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έχει αποβεί ο πιο επικίνδυνος στην ιστορία της δημοσιογραφίας αφού έχει στοιχίσει τις ζωές τρεις φορές περισσότερων ανθρώπων της ενημέρωσης απ’ ό,τι ο Πρώτος και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μαζί.
Ή ότι ο πραγματικός αριθμός των αμερικανικών απωλειών στο Ιράκ θα πρέπει να υπολογισθεί στις 15.000, αν λάβουμε υπόψη μας πως, πέρα από τους επισήμως ανακοινωθέντες 3.865 θανάτους από εχθρικά πυρά, μόνο κατά το 2005 αυτοκτόνησαν, όπως αποκάλυψε το δίκτυο CBS, 6.256 Αμερικανοί φαντάροι.
Μικρές, διάσπαρτες πληροφορίες, παραγκωνισμένες στο περιθώριο της δημοσιότητας. Ψηφίδες μιας μεγάλης τραγικής εικόνας, για την οποία πιστεύουμε ότι έχουμε ήδη ακούσει αρκετά και δεν χρειάζεται εφεξής να σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας…