crs-k
14/11/2004, 21:20
Το Σαββατο δεν καταφερα να παω πουθενα για διαφορους (προσωπικους) λογους που δεν θα ηταν και τοσο εξυπνο απο μερους μου να αναφερω. Ειμουνα ολο το βραδυ σκασμενος γι' αυτο. Τσαντισμενος, αποφασησα πως χαθηκε το διημερο και πως την Κυριακη θα αραζα για ξεκουραση ...
Την Κυριακη σηκωθηκα κατα τις 7 παρα, με σκοπο να τηρησω την αποφαση μου. Εφτιαξα καφε, χαζεψα λιγο στο Forum, αλλα το ματι μου καρφωνοταν συνεχεια εξω απο το παραθυρο. Ηταν μια μερα που φωναζε και μαλιστα δυνατα. Φτιαγμενη ειδικα για μενα! Ενας βαρυφορτωμενος ουρανος, με μια πολυ μικρη ψιχαλα αραια και που.
Δεν καταφερα τελικα να αντισταθω στο καλεσμα! Ντυνομαι στα γρηγορα και φευγω σαν τον κλεφτη! Ουτε ενα σημειωμα δεν αφησα για το τι σκοπευα να κανω (μιας και οι γυναικες μου κοιμοντουσαν ακομα). Δεν ηθελα να ανησυχουν για την δικια μου τρελλα. "Αστες να νομιζουν οτι πηγα στο καφενειο (στην παλια μου γειτονια), οπως συνηθως κανω τις Κυριακες που ειμαι μεσα", σκεφτηκα και ξεκινησα.
Το προς τα που θα παω το σκεφτηκα την ωρα που ντυνομουνα. Την Ευβοια την εχω ξεσκισει τελευταια, οποτε ειπα να παω προς το Ορος Πατέρας και τα Γεράνεια. Αναλυτικο ορειβατικο χαρτη δεν εχω (δεν υπαρχει) για κανενα απο τα δυο βουνα και μονη βοηθεια ειχα τον ολοκαινουργιο και πολυ καλο Topo250 "Πελοποννησος" της Αναβασης. Μεσα στη βιασυνη μου δεν παιρνω τιποτα μαζι μου. Ουτε φωτογραφηκη, ουτε το GPS, ουτε καν καφε!!!
Πιανω στα γρηγορα την Αττικη οδο λοιπον, με κατευθυνση προς Ελευσινα απολαμβανοντας την χαμηλη νεφωση (οχι ομιχλη) και τα ελαχιστα αυτοκινητα. Βγαινω στην εξοδο που παει για Μαγούλα και μετα απο μια μπερδεμενη διαδρομη μεσα απο την Μαγουλα βρισκω την παλια Εθνικη που παει για Θηβα. Εχω σκοπο να στριψω αριστερα στο δρομο που παει για Αη Γιωργη (Ανω και Κατω) λιγο μετα τα Παλιοκούντορα, ετσι ωστε να βαδιζω στην Βορεια πλευρα του ορους Πατερας. Περναω λοιπον εξω απο την Μάνδρα, την Νεα Ζωη και ο δρομος αρχιζει να ανηφοριζει προς τον Αγιο Σωτηρα. Στην εξοδο του χωριου βαζω βενζινα για να ειμαι γεματος και ρωταω για τον Αη Γιωργη. Κανεις ΔΕΝ ηξερε να μου πει! Μεσα στην ελαφρια ομιχλη, ξανακατεβαινω προς Παλαιοκούντουρα. Τα περναω και ψαχνω τον δρομο για Αη Γιωργη. Δεν βρισκω καμμια ταμπελα ενω ο δρομος εχει αρχισει να ανηφοριζει. Οταν φτανο στο Καραουλι (580μ) καταλαβα οτι το εχω προσπερασει. Γυρναω πισω και τον ψαχνω αργα - αργα. Τον βρισκω και σταματαω κατεβαινοντας απο την μηχανη και ψαχνω για πινακιδα, εστω και πεσμενη. ΔΕΝ υπαρχει ουτε για δειγμα! Το μονο που με σιγουρευει ειναι μια διαφημιστικη πινακιδα για ενα ξενοδοχειο στην Ψαθα που εδειχνε προς αυτην την κατευθυνση. Τον ακολουθω και κανα χιλιομετρο πιο κατω βρισκω και πινακιδα που λεει Αη Γιωργης 8 χλμ. Στην αρχη ο δρομος που κινηται πανω απο τα 400 μετρα (425 - 475) εχει πευκα στα αριστερα του και θεα προς μικρους καμπους στα δεξια. Κανα χιλιομετρο πριν τον Αη Γιωργη μπαινει "μεσα" στο βουνο με αποτελεσμα να κινειτε μεσα σε πευκοδασος. Εχω σκοπο να σταματησω για καφε στον Αη Γιωργη (ειτε τον Κατω ειτε τον Πανω). Φτανοντας ομως βλεπω οτι ειναι απλως καποιος (παραθεριστικος πιθανον) οικισμος, με ταμπελες μαλιστα που με προειδοποιουσαν οτι φυλασεται !!! Προχωραω προς τον "Πανω" (υψομετρικη διαφορα 50 μετρα με τον Κατω), αλλα κι εδω τα ιδια! Οφειλω βεβαια να ομολογησω οτι το μερος που ειναι κτισμενοι οι δυο οικισμοι ειναι πολυ ομορφο και αναρωτηθηκα και με πιο τροπο πηραν τις αδειες (ε, ελεγα και καμμια μαλακια για να περναει η ωρα μου)!
Μετα τους Αη Γιωργηδες ο δρομος συνεχιζει με δυτικη κατευθυνση ανηφοριζοντας πολυ αργα μεσα απο αραια πευκα. Μετα απο 3-4 χιλιομετρα γυριζει κια λιγο ανατολικα και αμεσωα μετα βορεια μεσα απο ενα γυμνο απο δεντρα κομματι, κερδιζοντας πιο γρηγορα υψος. Εδω ο δυνατος αερας ειχε ξεριζωσει θαμνους που ηταν κατασπαρτοι μεσα στον δρομο για μεγαλη αποσταση. Ξαναγυριζει δυτικα και μεσα απο "ντυμενο" τοπιο πια, φτανει στα 780μ σε ενα εκκλησακι (συγχωρεστε με που δεν θυμαμαι ποιος Αγιος/α ηταν) και μετα κατεβαινοντας πολυ αποτομα ξαναγυριζει στα 550μ περνωντας μεσα απο αλλον ενα "οικισμο". Λιγο πιο κατω συναντιεται με τον δρομο που ερχεται απο τα Βίλλια και παει για Ψαθα και Πορτο Γερμενό. Αυτος ειναι καλυτερος σαν δρομος και κινουμενος σταθερα σχεδον στα 500μ. φτανει μεχρι την διχαλα για Κριεμάδι. Ο κυριως δρομος παει παραλληλα με αυτον που περναει μεσα απο το χωριο και θελοντας να πιω καφε, στριβω αριστερα προς το Κριεμάδι. Εγω δεν το μετανιωσα, αλλα αν τολμησει "στριτας" να παει προς το χωριο αυτο ερχομενος απο τα Βιλλια, θα το μετανιωσει! Αν και ασφαλτινος, αν και εξυπηρετει ενα χωριο που φαινεται να εχει κοσμο, εμοιαζε με βομβαρδισμενη περιοχη! Αν και εμοιαζε να εχει κοσμο το χωριο, εγω δεν καταφερα να ανακαλυψω ενα καφενειο για να πιω τον ρημαδι τον καφε που ηθελα (βλαστημαγα την ωρα και την στιγμη που εφυγα και δεν πηρα καφεδες μαζι μου). Φευγω και μεσα απο ενα φανταστικο (αν και λιγο) κομματι, πολυ καλυτερου, απο αυτον που μπαινεις στο χωριο, δρομου ξαναβγαινω στον κεντρικοτερο (τον Βίλλια-Ψαθα), οπου και στριβω αριστερα για Ψαθα. Σε κανα χιλιομετρο, σε μια κατηφορα, βλεπεις μπροστα σου την διασταυρωση με τον δρομο που παει για Πορτο Γερμενό, σε μια πολυ σουρεαλιστικη εικονα, εδω ξαναβλαστημησα που δεν ειχα την φωτογραφικη μαζι (μηπως πρεπει να παω για εξομολογηση?)!
Στριβω για Ψαθα αριστερα και ο δρομος ξαναανεβαινει μεχρι τα 850μ πριν αρχισει να κατεβαινει σιγα σιγα για να βγει απο το βουνο στην δυτικη του μερια και να μας χαρισει απολαυστικες εικονες της παραλιας 550 μετρα χαμηλοτερα. Μεσα απο καγκελια χανει πολυ γρηγορα το υψος του και με φερνει στην απελπιστικα ερημη και τεραστια παραλια. Την περναω αργα με κατευθυνση προς το Αλεποχώρι (δεν εχει να πας και πουθενα αλλου). Προσεχω τις καλαμιες στα αριστερα μου διπλα απο τον δρομο ... Καλα μεσα στους βουρκους και στο κουνουπι κανετε μπανιο ρε? Εδω πρεπει να σε τρωνε ζωντανο και μερα μεσημερι ...
Στο Αλεποχωρι η κινηση στην παραλιακη ηταν μεγαλη παρα τον "κακο" καιρο. Καθομαι και πινω εναν καφε στα γρηγορα και ριχνω μια ματια στο χαρτη για την συνεχεια. Αποφασιζω οτι θα κινηθω παραλιακα μεχρι το Σχίνο. Απο 'κει θα ανεβω μεχρι την Πίσια και μετα θα ξανακατεβω μεχρι την δυτικη ακρη της χερσονησου προς την Λιμνη της Βουλιαγμενης και απο 'κει μαλλον θα γυριζα μεσω Λουτρακιου.
Παρεα με μια μικρη και πολυ αραιη ψιχαλα λοιπον ξεκιναω το παραλιακο κομματι της διαδρομης που ηταν απολαυστικο για μενα τετοια εποχη και με αυτον τον καιρο. Οπου δεν περνουσε μεσα απο χωρια ή οικισμους ειχε πολυ ωραια φυση, με κλειστες σχετικα στροφες και μετρια ασφαλτο. Δεν προσφερεται βεβαια για κανενος ειδους παιχνιδι μιας και η ορατοτητα στις περισσοτερες στροφες ειναι ελαχιστη και υπηρχαν και πολλες μικροκατολισθησεις και χωματα σε πολλα σημεια.
Μεσα απο το Σχίνο παιρνω το δορμο για Πίσια και ανηφοριζω με μετριο ρυθμο. Η ψιχαλα δινει την θεση της σε ομιχλη, αραιη στην αρχη και λιγο πυκνωτερη πιο πανω χωρις πουθενα να γινει "τρομακτικη". Η φυση ειναι απολαυστικη και η ασφαλτος καινουργια. Κακοστρωμενη βεβαια σε πολλα σημεια αλλα γενικα καλη. Μετα το διασελλο στα 650μ σταματαει η καινουργια ασφαλτος σταματαει αλλα θα συνεχιστει σιγουρα μιας και διπλα στο δρομο ειναι κανα πενταρι μηχανηματα ασφαλτοστρωσης. Μετα απο λιγο με καλοσοριζει η Πίσια ενα ομορφο χωριο στα δυτικα των Γερανειων. Το λαμπακι στο τεποζιτο της τσιπουρινης εδειχνε κοκκινο απο ωρα, ισως βοηθαγε κι ο καιρος σ' αυτο ... Πριν σταματησω κανω μια βολτα στους πολυ ομορφους και πλακοστρωτους δρομους του χωριου που καθεται στα 550μ. Βλεπω μια πινακιδα για μια ταβερνα (ο "Πλατανος") καμμια 500αρια μετρα πιο μεσα προς το βουνο. Τα τελευταια 200μ προς την ταβερνα ειναι χωμα. Περναω απο κατω της σε ενα τσιμεντινο κομματι που εφτιαξαν οι ιδιοκτητες προφανως και ψαχνοντας για την εισοδο (σχεδον σταματημενος) παταω πανω σε ενα πυκνο στρωμα πλατανοφυλλα. Το κακο ηταν τα αλλα τα σαπισμενα που κρυβονταν απο κατω τους. Η Αφρικα φευγει στο πλαϊ και με τα δυο. πατωντας κατω η μποτα μου χωθηκε μεχρι την μεση σε λασποσαπισμενα φυλλα και για να αποφυγω το σπαγγατο την αφησα να ακουμπησει στο καγκελο. Δοκιμασα να την σηκωσω αλλα δεν εβρισκε προσφυση κανενα απο τα δυο λαστιχα, οπως ουτε και τα ποδια μου ... Την ωρα που καθαριζα το εδαφος κατω απο τα λαστιχα για να κοντραρουν και να την σηκωσω ηρθε ενα παιδι απο την ταβερνα και με βοηθησε. Το σχολιο του ομως ("που πατε ρε μ΄αυτα τα θηρια στα χωματα?"), με πληγωσε βαθια και εκει τελειωσε για μενα το ασφαλτινο κομματι! "Μεσα απο το βουνο", του λεω, "θα βγω προς τα Μεγαρα", και ξανανεβηκα λιγακι, οταν τον ειδα να ψιλογουρλωνει τα ματια και να ψελιζει κατι σαν "με τετοιο κολοκαιρο ... ", "να ηταν κανα μικροτερο ...".
Εδω να κανω μια παρενθεση μιας κι η διαδρομη οπως λεω στον τιτλο ειναι για ολους τους τυπους μηχανων, αυτο ισχυει μεχρι εδω. Απο 'δω και περα οι φιλοι στριταδες μπορουν να ακολουθησουν την διαδρομη προς τα κατω (που ειχα προαναφερει) και επιστροφη απο Λουτρακι.
To be continue ....
Την Κυριακη σηκωθηκα κατα τις 7 παρα, με σκοπο να τηρησω την αποφαση μου. Εφτιαξα καφε, χαζεψα λιγο στο Forum, αλλα το ματι μου καρφωνοταν συνεχεια εξω απο το παραθυρο. Ηταν μια μερα που φωναζε και μαλιστα δυνατα. Φτιαγμενη ειδικα για μενα! Ενας βαρυφορτωμενος ουρανος, με μια πολυ μικρη ψιχαλα αραια και που.
Δεν καταφερα τελικα να αντισταθω στο καλεσμα! Ντυνομαι στα γρηγορα και φευγω σαν τον κλεφτη! Ουτε ενα σημειωμα δεν αφησα για το τι σκοπευα να κανω (μιας και οι γυναικες μου κοιμοντουσαν ακομα). Δεν ηθελα να ανησυχουν για την δικια μου τρελλα. "Αστες να νομιζουν οτι πηγα στο καφενειο (στην παλια μου γειτονια), οπως συνηθως κανω τις Κυριακες που ειμαι μεσα", σκεφτηκα και ξεκινησα.
Το προς τα που θα παω το σκεφτηκα την ωρα που ντυνομουνα. Την Ευβοια την εχω ξεσκισει τελευταια, οποτε ειπα να παω προς το Ορος Πατέρας και τα Γεράνεια. Αναλυτικο ορειβατικο χαρτη δεν εχω (δεν υπαρχει) για κανενα απο τα δυο βουνα και μονη βοηθεια ειχα τον ολοκαινουργιο και πολυ καλο Topo250 "Πελοποννησος" της Αναβασης. Μεσα στη βιασυνη μου δεν παιρνω τιποτα μαζι μου. Ουτε φωτογραφηκη, ουτε το GPS, ουτε καν καφε!!!
Πιανω στα γρηγορα την Αττικη οδο λοιπον, με κατευθυνση προς Ελευσινα απολαμβανοντας την χαμηλη νεφωση (οχι ομιχλη) και τα ελαχιστα αυτοκινητα. Βγαινω στην εξοδο που παει για Μαγούλα και μετα απο μια μπερδεμενη διαδρομη μεσα απο την Μαγουλα βρισκω την παλια Εθνικη που παει για Θηβα. Εχω σκοπο να στριψω αριστερα στο δρομο που παει για Αη Γιωργη (Ανω και Κατω) λιγο μετα τα Παλιοκούντορα, ετσι ωστε να βαδιζω στην Βορεια πλευρα του ορους Πατερας. Περναω λοιπον εξω απο την Μάνδρα, την Νεα Ζωη και ο δρομος αρχιζει να ανηφοριζει προς τον Αγιο Σωτηρα. Στην εξοδο του χωριου βαζω βενζινα για να ειμαι γεματος και ρωταω για τον Αη Γιωργη. Κανεις ΔΕΝ ηξερε να μου πει! Μεσα στην ελαφρια ομιχλη, ξανακατεβαινω προς Παλαιοκούντουρα. Τα περναω και ψαχνω τον δρομο για Αη Γιωργη. Δεν βρισκω καμμια ταμπελα ενω ο δρομος εχει αρχισει να ανηφοριζει. Οταν φτανο στο Καραουλι (580μ) καταλαβα οτι το εχω προσπερασει. Γυρναω πισω και τον ψαχνω αργα - αργα. Τον βρισκω και σταματαω κατεβαινοντας απο την μηχανη και ψαχνω για πινακιδα, εστω και πεσμενη. ΔΕΝ υπαρχει ουτε για δειγμα! Το μονο που με σιγουρευει ειναι μια διαφημιστικη πινακιδα για ενα ξενοδοχειο στην Ψαθα που εδειχνε προς αυτην την κατευθυνση. Τον ακολουθω και κανα χιλιομετρο πιο κατω βρισκω και πινακιδα που λεει Αη Γιωργης 8 χλμ. Στην αρχη ο δρομος που κινηται πανω απο τα 400 μετρα (425 - 475) εχει πευκα στα αριστερα του και θεα προς μικρους καμπους στα δεξια. Κανα χιλιομετρο πριν τον Αη Γιωργη μπαινει "μεσα" στο βουνο με αποτελεσμα να κινειτε μεσα σε πευκοδασος. Εχω σκοπο να σταματησω για καφε στον Αη Γιωργη (ειτε τον Κατω ειτε τον Πανω). Φτανοντας ομως βλεπω οτι ειναι απλως καποιος (παραθεριστικος πιθανον) οικισμος, με ταμπελες μαλιστα που με προειδοποιουσαν οτι φυλασεται !!! Προχωραω προς τον "Πανω" (υψομετρικη διαφορα 50 μετρα με τον Κατω), αλλα κι εδω τα ιδια! Οφειλω βεβαια να ομολογησω οτι το μερος που ειναι κτισμενοι οι δυο οικισμοι ειναι πολυ ομορφο και αναρωτηθηκα και με πιο τροπο πηραν τις αδειες (ε, ελεγα και καμμια μαλακια για να περναει η ωρα μου)!
Μετα τους Αη Γιωργηδες ο δρομος συνεχιζει με δυτικη κατευθυνση ανηφοριζοντας πολυ αργα μεσα απο αραια πευκα. Μετα απο 3-4 χιλιομετρα γυριζει κια λιγο ανατολικα και αμεσωα μετα βορεια μεσα απο ενα γυμνο απο δεντρα κομματι, κερδιζοντας πιο γρηγορα υψος. Εδω ο δυνατος αερας ειχε ξεριζωσει θαμνους που ηταν κατασπαρτοι μεσα στον δρομο για μεγαλη αποσταση. Ξαναγυριζει δυτικα και μεσα απο "ντυμενο" τοπιο πια, φτανει στα 780μ σε ενα εκκλησακι (συγχωρεστε με που δεν θυμαμαι ποιος Αγιος/α ηταν) και μετα κατεβαινοντας πολυ αποτομα ξαναγυριζει στα 550μ περνωντας μεσα απο αλλον ενα "οικισμο". Λιγο πιο κατω συναντιεται με τον δρομο που ερχεται απο τα Βίλλια και παει για Ψαθα και Πορτο Γερμενό. Αυτος ειναι καλυτερος σαν δρομος και κινουμενος σταθερα σχεδον στα 500μ. φτανει μεχρι την διχαλα για Κριεμάδι. Ο κυριως δρομος παει παραλληλα με αυτον που περναει μεσα απο το χωριο και θελοντας να πιω καφε, στριβω αριστερα προς το Κριεμάδι. Εγω δεν το μετανιωσα, αλλα αν τολμησει "στριτας" να παει προς το χωριο αυτο ερχομενος απο τα Βιλλια, θα το μετανιωσει! Αν και ασφαλτινος, αν και εξυπηρετει ενα χωριο που φαινεται να εχει κοσμο, εμοιαζε με βομβαρδισμενη περιοχη! Αν και εμοιαζε να εχει κοσμο το χωριο, εγω δεν καταφερα να ανακαλυψω ενα καφενειο για να πιω τον ρημαδι τον καφε που ηθελα (βλαστημαγα την ωρα και την στιγμη που εφυγα και δεν πηρα καφεδες μαζι μου). Φευγω και μεσα απο ενα φανταστικο (αν και λιγο) κομματι, πολυ καλυτερου, απο αυτον που μπαινεις στο χωριο, δρομου ξαναβγαινω στον κεντρικοτερο (τον Βίλλια-Ψαθα), οπου και στριβω αριστερα για Ψαθα. Σε κανα χιλιομετρο, σε μια κατηφορα, βλεπεις μπροστα σου την διασταυρωση με τον δρομο που παει για Πορτο Γερμενό, σε μια πολυ σουρεαλιστικη εικονα, εδω ξαναβλαστημησα που δεν ειχα την φωτογραφικη μαζι (μηπως πρεπει να παω για εξομολογηση?)!
Στριβω για Ψαθα αριστερα και ο δρομος ξαναανεβαινει μεχρι τα 850μ πριν αρχισει να κατεβαινει σιγα σιγα για να βγει απο το βουνο στην δυτικη του μερια και να μας χαρισει απολαυστικες εικονες της παραλιας 550 μετρα χαμηλοτερα. Μεσα απο καγκελια χανει πολυ γρηγορα το υψος του και με φερνει στην απελπιστικα ερημη και τεραστια παραλια. Την περναω αργα με κατευθυνση προς το Αλεποχώρι (δεν εχει να πας και πουθενα αλλου). Προσεχω τις καλαμιες στα αριστερα μου διπλα απο τον δρομο ... Καλα μεσα στους βουρκους και στο κουνουπι κανετε μπανιο ρε? Εδω πρεπει να σε τρωνε ζωντανο και μερα μεσημερι ...
Στο Αλεποχωρι η κινηση στην παραλιακη ηταν μεγαλη παρα τον "κακο" καιρο. Καθομαι και πινω εναν καφε στα γρηγορα και ριχνω μια ματια στο χαρτη για την συνεχεια. Αποφασιζω οτι θα κινηθω παραλιακα μεχρι το Σχίνο. Απο 'κει θα ανεβω μεχρι την Πίσια και μετα θα ξανακατεβω μεχρι την δυτικη ακρη της χερσονησου προς την Λιμνη της Βουλιαγμενης και απο 'κει μαλλον θα γυριζα μεσω Λουτρακιου.
Παρεα με μια μικρη και πολυ αραιη ψιχαλα λοιπον ξεκιναω το παραλιακο κομματι της διαδρομης που ηταν απολαυστικο για μενα τετοια εποχη και με αυτον τον καιρο. Οπου δεν περνουσε μεσα απο χωρια ή οικισμους ειχε πολυ ωραια φυση, με κλειστες σχετικα στροφες και μετρια ασφαλτο. Δεν προσφερεται βεβαια για κανενος ειδους παιχνιδι μιας και η ορατοτητα στις περισσοτερες στροφες ειναι ελαχιστη και υπηρχαν και πολλες μικροκατολισθησεις και χωματα σε πολλα σημεια.
Μεσα απο το Σχίνο παιρνω το δορμο για Πίσια και ανηφοριζω με μετριο ρυθμο. Η ψιχαλα δινει την θεση της σε ομιχλη, αραιη στην αρχη και λιγο πυκνωτερη πιο πανω χωρις πουθενα να γινει "τρομακτικη". Η φυση ειναι απολαυστικη και η ασφαλτος καινουργια. Κακοστρωμενη βεβαια σε πολλα σημεια αλλα γενικα καλη. Μετα το διασελλο στα 650μ σταματαει η καινουργια ασφαλτος σταματαει αλλα θα συνεχιστει σιγουρα μιας και διπλα στο δρομο ειναι κανα πενταρι μηχανηματα ασφαλτοστρωσης. Μετα απο λιγο με καλοσοριζει η Πίσια ενα ομορφο χωριο στα δυτικα των Γερανειων. Το λαμπακι στο τεποζιτο της τσιπουρινης εδειχνε κοκκινο απο ωρα, ισως βοηθαγε κι ο καιρος σ' αυτο ... Πριν σταματησω κανω μια βολτα στους πολυ ομορφους και πλακοστρωτους δρομους του χωριου που καθεται στα 550μ. Βλεπω μια πινακιδα για μια ταβερνα (ο "Πλατανος") καμμια 500αρια μετρα πιο μεσα προς το βουνο. Τα τελευταια 200μ προς την ταβερνα ειναι χωμα. Περναω απο κατω της σε ενα τσιμεντινο κομματι που εφτιαξαν οι ιδιοκτητες προφανως και ψαχνοντας για την εισοδο (σχεδον σταματημενος) παταω πανω σε ενα πυκνο στρωμα πλατανοφυλλα. Το κακο ηταν τα αλλα τα σαπισμενα που κρυβονταν απο κατω τους. Η Αφρικα φευγει στο πλαϊ και με τα δυο. πατωντας κατω η μποτα μου χωθηκε μεχρι την μεση σε λασποσαπισμενα φυλλα και για να αποφυγω το σπαγγατο την αφησα να ακουμπησει στο καγκελο. Δοκιμασα να την σηκωσω αλλα δεν εβρισκε προσφυση κανενα απο τα δυο λαστιχα, οπως ουτε και τα ποδια μου ... Την ωρα που καθαριζα το εδαφος κατω απο τα λαστιχα για να κοντραρουν και να την σηκωσω ηρθε ενα παιδι απο την ταβερνα και με βοηθησε. Το σχολιο του ομως ("που πατε ρε μ΄αυτα τα θηρια στα χωματα?"), με πληγωσε βαθια και εκει τελειωσε για μενα το ασφαλτινο κομματι! "Μεσα απο το βουνο", του λεω, "θα βγω προς τα Μεγαρα", και ξανανεβηκα λιγακι, οταν τον ειδα να ψιλογουρλωνει τα ματια και να ψελιζει κατι σαν "με τετοιο κολοκαιρο ... ", "να ηταν κανα μικροτερο ...".
Εδω να κανω μια παρενθεση μιας κι η διαδρομη οπως λεω στον τιτλο ειναι για ολους τους τυπους μηχανων, αυτο ισχυει μεχρι εδω. Απο 'δω και περα οι φιλοι στριταδες μπορουν να ακολουθησουν την διαδρομη προς τα κατω (που ειχα προαναφερει) και επιστροφη απο Λουτρακι.
To be continue ....