PDA

View Full Version : Delusion



Cpt. Haddock
12/02/2008, 18:47
Delusion


«… Dem Tage, dem Tage, dem tückischen Tage dem härtesten Feinde, Haß und Klage.”
R.Wagner – Tristan und Isolde



«Μην τρέχεις…». Η φωνή ακούστηκε θαμπή μέσα από το κράνος, ένιωσε δυο χέρια να σφίγγουν τα πλευρά του λίγο περισσότερο από πριν.

Θέλησε να της πει ότι δεν τρέχει, ούτως ή άλλως δεν έτρεχε ποτέ….Η αλήθεια είναι ότι οδηγούσε κάπως πιο γρήγορα απ’ ότι συνήθως, θες η ωραία μέρα, θες η καλή διάθεση, θες η μηχανή, ίσως όλα μαζί.
Στροφές ψηλά, στη μέγιστη ροπή, οδήγησέ το πάνω στην ιδανική γραμμή, κόβεις ταχύτητα πριν τη στροφή και μέσα γκάζι, αλλά αυτά ήταν λόγια από το «Οδηγώντας» του Καββαθά, το παλιό ευαγγέλιο, τότε που με τον ξάδερφό του όργωναν χειμώνα-καλοκαίρι τη διαδρομή Βόλο – Πορταριά -Χάνια - Τσαγκαράδα - Ζαγορά - Χορευτό, σε τρελούς ρυθμούς, με autobianchi abarth, uno turbo ie, εκείνη τη Delta HF Integrale που είχε για ένα μικρό διάστημα, τότε που πρωτοάκουσε και βίωσε την υπερστροφή και υποστροφή…….Τώρα είχαμε άλλα, εδώ έχει γυροσκοπικό, έχει στάση σώματος, hook turn και άλλα τέτοια περίεργα που ακόμα δεν τα κατείχε όλα. Εδώ είναι δύο οι ρόδες, δε μεταφέρεσαι απλά, οδηγείς, κινείσαι κι εσύ μαζί με το τρικύλινδρό σου, αυτό που έχεις χαρεί τόσο πολύ σε τόσους λίγους μήνες, που ήδη σ’ έχει πάει σε τόσα μέρη.

Μπροστά ερχόταν μία κλειστή δεξιά, ο καρπός λίγο κλείνει, στιγμιαίο τσίμπημα στο φρένο, το σώμα σηκώνεται και γέρνει προς τη στροφή, αλλαγή δε χρειάζεται έχει τρελή ροπή το άτιμο, τιμόνι λίγο αριστερά για να πιάσει καλύτερα την είσοδο, είσοδος χωρίς γκάζι, πλησιάζοντας στην κορυφή άνοιγμα, κι άλλο, κι άλλο, πάταγε συνέχεια το γκάζι, όμορφη έξοδος, γρήγορη κι απροβλημάτιστη. Έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη, έλεγε ένα παλιό τραγούδι – πως του ήρθε τώρα αυτό δεν κατάλαβε. Ένιωσε το χέρι της να σφίγγεται κι άλλο. Τετάρτη, πέμπτη, μπροστά η μικρή αριστερή στροφή και αμέσως δεξιά, ένα όμορφο s με τις σωστές κλίσεις. Κατέβασμα τετάρτη, πολύ γκάζι και χώσιμο μέσα στην ιδανική εκμεταλλευόμενος την ορατότητα που του παρείχαν οι δύο συνεχόμενες στροφές – τον ήξερε καλά αυτό το δρόμο... Είναι ωραία η οδήγηση στην ηλιόλουστη ανοιξιάτικη Ελλάδα – είναι ωραίο να ταξιδεύεις, είναι ωραίο να φεύγεις, να είσαι έλληνας «είσαι ωραίος σαν έλληνας, ναύτη» μια φράση από ένα παλιό βιβλίο του πατέρα του – με βλέπεις από εκεί πάνω καπετάνιε; Του ‘ρθε ένας κόμπος στο λαιμό. Τα χέρια της είχαν γίνει ένα με το μπουφάν του.

Παρ’ όλο που δεν μπορούσε να γυρίσει, ήξερε πώς τον κοίταζε. Επέστρεφαν. Ήταν ένα σύντομο ταξίδι, τρεις μέρες μόνο, αλλά δεν είχε σημασία. Ήταν η πρώτη εκδρομή που έκαναν μαζί, η πρώτη από τότε που…

Όχι πως πήγαν μακριά. Σε εκείνο το ορεινό χωριουδάκι, το τόσο γραφικό, το τόσο comme il faut για όλους τους στερημένους, με τα «γνήσια παραδοσιακά καφενεία» του (τόσο παραδοσιακά που σε ένα απ’ αυτά ανακάλυψε και Bushmills Malt 15 ετών), τις ταβέρνες για το λιτό ελληνικό γεύμα – «φέρε μας αυτά και βλέπουμε» και φυσικά την τελευταία μόδα – ξενοδοχείο με spa, όπως απαιτεί η παράδοση της ελληνικής επαρχίας… Θυμήθηκε εκείνη την ξανθιά γκόμενα που είχε πετάξει την απίστευτη κοτσάνα: «Έχω πάει σε Spa, στο Βέλγιο!». Του πήρε περίπου δύο δευτερόλεπτα να καταλάβει ότι εννοούσε την ομώνυμη πόλη με αυτό το όνομα και όχι τα ρωμαϊκά sanitas per aqua, για μια στιγμή σκέφτηκε να το πει αλλά ταυτόχρονα είδε τους υπόλοιπους να δαγκώνουν τα χείλη τους να μη γελάσουν και το βούλωσε… τουλάχιστον είχε βρει ωραίο ανέκδοτο – και αληθινό.

«Μη σκέφτεσαι τίποτα, μην πιέζεις τα πράγματα. Όλα θα έρθουν, όπως είναι να έρθουν». Γνώριμη φράση, του την είχε πει πολλές φορές, του την είχε γράψει κιόλας.
«Φοβάμαι να ξυπνήσω. Φοβάμαι τη μέρα, τον σκληρότερο εχθρό» είχε γράψει ένας γερμανός ρομαντικός το 19ο αιώνα.


Αισθανόταν ότι είχε τόσα να της πει, τόσα να της δείξει, δεν ήξερε από που ν’ αρχίσει. Της μίλαγε. Μίλαγε πολύ, μίλαγε με ζέση, με έξαψη. Της είπε πράγματα για τη ζωή του που δεν είχαν προλάβει να τα πουν ως τώρα, της εξήγησε πώς κατάφερε να γίνει αυτός που έβλεπε, πώς πάλεψε μέσα του, με τον ίδιο του τον εαυτό για να σκοτώσει τους δαίμονες και τις εμμονές του, να βάλει πίσω του πολλά γεγονότα που τον στοίχειωναν για χρόνια, να σηκωθεί ξανά και ξανά μετά από πολλά χτυπήματα. Ήθελε να απομυθοποιήσει τον εαυτό του, να της εξηγήσει που είχε βρει το κουράγιο, την ηρεμία, την αυτοπεποίθηση, τη δύναμη, πόσο πραγματικά εύκολο ήταν να την βρει κι εκείνη, πόσο απλά είναι όλα, να της την μεταδώσει, να της πει ότι όλα όσα της άρεσαν και θαύμαζε πάνω του, τα είχε κατακτήσει με πολύ κόπο, είχε πληγώσει πολύ κόσμο στην πορεία. Της εξηγούσε τις δυσκολίες που έβρισκε μπροστά του, το πόσο τυχερός είχε σταθεί σε πολλά αλλά και πως σε πολλές περιπτώσεις είχε ορίσει αυτός την τύχη του. «Η Τύχη ήταν Θεά παλιότερα, αλλά καμία αρχαία θεότητα δεν έπαιρνε μόνη της αποφάσεις, στην ουσία οι άνθρωποι κατεύθυναν τις μοίρες τους». Της έλεγε για αποφάσεις που πήρε, για άλλες που δεν πήρε, για πράγματα που άφησε να περάσουν έτσι χωρίς να κάνει κάτι και τώρα μετάνιωνε, αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, για ευκαιρίες που δεν άρπαξε, για άλλες που τις κυνήγησε, για ανθρώπους που έκλαψαν εξ’ αιτίας του, για λάθη, για αναβλητικότητα, για ψέματα, σε άλλους και στον εαυτό του, για το πώς κατάφερνε πάντα να γελάει, πώς ήταν πάντα αισιόδοξος, πώς ήταν πάντα χαρούμενος και τι τίμημα πλήρωνε μερικές φορές γι’ αυτό…

Την έβλεπε που τον κοίταζε στα μάτια, ο χρόνος σταμάτησε, στήθι Ήλιε η πορεία σου κατά Γαβαών
………………………………………………………………………………………..
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ο ήχος μιας βαριάς κόρνας ακουγόταν δυνατά και θυμωμένα. Μια σκιά μπροστά μεγάλωνε, γινόταν ένας τοίχος από μέταλλο και γυαλί, πάνω σα να ξεχώριζε η επιγραφή «Εξατμίσεις Θεόφιλος». Του φάνηκε πως τα μάτια του άνοιξαν. Έσφιξε τα χέρια στο τιμόνι, λάθος, έχεις βγεί απ’ τη στροφή, ξύπνα, φρένο όσο μπορείς και πάρε κλίση, γύρε, γύρε, γύρε κι άλλο όσο παίρνει, μπαστουνιά στο τιμόνι, το γυροσκόπιο κάνει τη δουλειά του, απότομος ελιγμός δεξιά, ένιωσε το μυοκάρδιο να συσπάται από την ξαφνική έκκριση αδρεναλίνης και το στομάχι να μαζεύεται μέσα, υπακούοντας στις πανάρχαιες εντολές του σώματος, γκάζι να μην κρεμάσει τώρα, γκάαααααζι… Το φορτηγό πέρασε ξυστά δίπλα του, από τον καθρέφτη το είδε να έχει βγει τελείως δεξιά στην άκρη του δρόμου για να τον αποφύγει, σχεδόν μπορούσε να δει τις βλαστήμιες του οδηγού. Μια γυναίκα που πουλούσε φράουλες στην άκρη του δρόμου έκανε το σταυρό της.

Βγήκε από τον λήθαργο…

Προσπάθησε να κατεβάσει σχέση στη μηχανή, το πόδι έτρεμε πάνω στο μαρσπιέ. Το ίδιο και το δεξί. Έκοψε ταχύτητα σιγά-σιγά κι έκανε δεξιά στο πρώτο παρκινγκ στην άκρη του δρόμου. Με πόδι ακόμα να τρέμει κατέβασε το σταντ, ανακάθισε και προσπάθησε να βάλει τις αισθήσεις του σε εγρήγορση. Ο ήλιος έλαμπε πάνω στην ασημένια θάλασσα, είχαν φανεί οι πυλώνες της γέφυρας και τα καστρα του Ρίου. Ο γκρεμός της Κλόκοβας έχασκε επικίνδυνα από κάτω. Απέναντι, η πόλη-λιμάνι προς τη δύση - μα λες αυτή η γειτνίαση να του γέννησε το συνειρμό; Λες να γινόταν κι αυτή μια απαγορευμένη πόλη σαν την άλλη, βορειότερα;

Κατέβηκε απ΄τη μηχανή και περπάτησε γύρω της να ηρεμήσει, ήθελε πολύ ένα τσιγάρο τώρα.
Έβαλε το χέρι του στην πίσω σέλα, του φάνηκε ζεστή σαν όντως να καθόταν κάποιος εκεί πριν.

Ψαχούλεψε το ipode, ν΄ ακούσει ένα κομμάτι, να ηρεμήσει. Έκατσε στο πεζούλι, το κράνος στον καθρέφτη, τα γάντια στο τιμόνι, το μπουφάν ανοιχτό να μπει λίγος αέρας. Έκλεισε τα μάτια, και διάλεξε στην τύχη…

Ήταν ωραία μέρα για να πεθάνει κανείς… αλλά η δικιά του μέρα δεν είχε έρθει ακόμα, ο τύπος με τα μαύρα μάζεψε το δρεπάνι και του χαμογέλασε πονηρά...η παρτίδα σκακιού θα συνεχιζόταν.

Με άπληστο βλέμμα κοίταξε το δρόμο, το γκρεμό, τη θάλασσα, τη γέφυρα, τα πλοία κατω.... "Δε θα επιστρέψουμε απο την Εθνική γέρο, πάμε απο αλλού". Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς άκουγε τις πρώτες νότες

Diamonds and rust...

doctor x
12/02/2008, 18:55
δε στο δινω ρε το κατσαβιδι....:smokin:

trigger
12/02/2008, 19:27
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
Delusion
Ήταν ωραία μέρα για να πεθάνει κανείς… αλλά η δικιά του μέρα δεν είχε έρθει ακόμα, ο τύπος με τα μαύρα μάζεψε το δρεπάνι και του χαμογέλασε πονηρά...η παρτίδα σκακιού θα συνεχιζόταν.
Αφιερωμένο σε όσους το έχουν ζήσει... :sick:

trigger
12/02/2008, 19:28
Πολύ ζωντανό! Αλλά.... γιατί τρικύλινδρο; :evil:

p@nos
13/02/2008, 05:44
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
Delusion

Ήταν ωραία μέρα για να πεθάνει κανείς… αλλά η δικιά του μέρα δεν είχε έρθει ακόμα, ο τύπος με τα μαύρα μάζεψε το δρεπάνι και του χαμογέλασε πονηρά...η παρτίδα σκακιού θα συνεχιζόταν.







Καπταιν,νομιζω οτι αυτη η φραση ειναι η πιο φιλοσοφιμενη εξηγηση της ζωης, πολυ δυνατη.



Μια παρτιδα που κανενας δεν θα μπορεσει να κανει ματ...

Cpt. Haddock
13/02/2008, 09:35
Αρχικά δημιουργήθηκε από Γκαζοφωνιξ JR
Καπταιν,νομιζω οτι αυτη η φραση ειναι η πιο φιλοσοφιμενη εξηγηση της ζωης, πολυ δυνατη.
Μια παρτιδα που κανενας δεν θα μπορεσει να κανει ματ...

Δεν είναι δικιά μου πάντως, κλεμμένη απο ταινία ειναι (η ιδέα ) :wave2:




:beer:

kalesin
13/02/2008, 09:37
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
Δεν είναι δικιά μου πάντως, κλεμμένη απο ταινία ειναι (η ιδέα ) :wave2:




:beer:

Μπεργμαν νομιζω;

:beer:

Cpt. Haddock
13/02/2008, 09:39
Αρχικά δημιουργήθηκε από kalesin
Μπεργμαν νομιζω;

:beer:

Yeap!

Η Εβδομη Σφραγίδα

:beer: :wave2: :beer:

p@nos
13/02/2008, 09:39
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
Δεν είναι δικιά μου πάντως, κλεμμένη απο ταινία ειναι (η ιδέα ) :wave2:




:beer:


Δεν εχει σημασια,το κειμενο σου ηταν πολυ ωραιο...

Αξιζει να εχουμε τετοια.
:a013:

kalesin
13/02/2008, 09:42
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
Yeap!

Η Εβδομη Σφραγίδα

:beer: :wave2: :beer:

Δοξα το γιαραμπη... ευτυχως δεν το εχω χασει ακομα...

:beer: :beer:


120352

doctor x
13/02/2008, 09:44
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
Yeap!

Η Εβδομη Σφραγίδα

:beer: :wave2: :beer:
εχεις επιπεδο !!!τωρα πως αντεξες να δεις κ ολη την ταινια εχεις........υπομονη!:beer:

devil's animal
13/02/2008, 11:18
:sun: :sun: :sun:

road spirit
13/02/2008, 11:34
:beer:

apav
13/02/2008, 20:14
:a013:

filipp0s
13/02/2008, 21:55
:wave2: :beer: :wave2:

catmaster
14/02/2008, 00:11
(ο θεός και ο διάβολος σε μια παρτίδα σκάκι... )
:smokin: :wacko:

Χωμάτινος
14/02/2008, 17:47
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
...

Άλλη μία απόδειξη ότι μία μονάχική βόλτα με μηχανή είναι απείρως αποτελεσματικότερη ( και φθηνότερη! ) από μία σειρά ψυχαναλυτικών συνεδρειών . .


. . Αδερφέ, σου αφιερώνω τη φράση που είχαν γράψει οι παριζιάνοι κάτω από τον θυρεό της πόλης τους στην είσοδο της Gare du Nord . .

"FLUCTUA NEC MERGITUR" (κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται)


:wave2:

Cpt. Haddock
14/02/2008, 18:02
Αρχικά δημιουργήθηκε από χωμάτινος
"FLUCTUA NEC MERGITUR" (κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται)
:wave2:

:a013: :a10:

Πρέπει ν' αδειάσουμε κι εκείνο το μπουκάλι το αψέντι σύντροφε :wave2:

Χωμάτινος
14/02/2008, 18:08
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
:a013: :a10:

Πρέπει ν' αδειάσουμε κι εκείνο το μπουκάλι το αψέντι σύντροφε :wave2:

Βάζω τη ζάχαρη . .




. . βάζεις το κουτάλι;

Cpt. Haddock
14/02/2008, 18:09
Αρχικά δημιουργήθηκε από χωμάτινος
Βάζω τη ζάχαρη . .




. . βάζεις το κουτάλι;

Μέσα :smokin:

στο καινούριο σπίτι :winka:

Cpt. Haddock
17/04/2008, 14:33
Αρχικά δημιουργήθηκε από Cpt. Haddock
...Απέναντι, η πόλη-λιμάνι προς τη δύση - μα λες αυτή η γειτνίαση να του γέννησε το συνειρμό; Λες να γινόταν κι αυτή μια απαγορευμένη πόλη σαν την άλλη, βορειότερα;
....

Τελικά, μάλλον ναι

Αντε, καλά να είμαστε

"Φύγε, εσέ σου πρέπει στέρεα Γη..."

Ciao :wave2: