View Full Version : φανταστικό καφενείο: ΠΕΡΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΩΝ
Συζήτηση από το περιοδικό "το Τέταρτο", του Μάνου Χατζηδάκι, τον Φεβρούαριο του 1986. Σαν thread του moto.gr ένα πράγμα... αλλά 22 χρόνια πριν.
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: "ΠΕΡΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΩΝ"
Περιοδικό "Το Τέταρτο" - Φεβρουάριος 1986
Στη συζήτηση συμμετείχαν ο Δημήτρης Παπανδρέου, για πολλά χρόνια πρωταθλητής Ελλάδας στη μοτοσικλέτα και με συμμετοχές σε διεθνείς αγώνες, εκδότης του περιοδικού Μότορ Σπορτ, ο Διονύσης Χοϊδάς, δημοσιογράφος, ειδικός σε θέματα μοτοσικλέτας, η Μάγδα Τορναζάκη, τεχνικός ηλεκτρολόγος μηχανικός και ο Αχιλλέας Φακατσέλης, δημοσιογράφος. Από το Τέταρτο συμμετείχαν ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Γιώργος Κοροπούλης και ο Γιώργος Μπράμος.
ΜΧ: Μηχανόβιους λέμε αυτούς που κάνουν σούζες, αυτούς που τρέχουν, αυτούς που κλέβουν τσάντες κλπ. Αλλά μηχανόβιους λέμε κι αυτούς που απλώς ανεβαίνουν σε μια μηχανή, σε μια μοτοσικλέτα, και πάνε στη δουλειά τους. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κάποιος διαχωρισμός: τι σημαίνει εντέλει η λέξη μηχανόβιος, είναι υβριστική ή απλώς χαρακτηρίζει;
ΜΤ: Εγώ δεν συμφωνώ καθόλου με τη χρήση της λέξης μηχανόβιος.
ΜΧ: Ναι, κι εγώ, γιατί η λέξη σημαίνει πως ο βίος του περί ου (ή της περί ης) ο λόγος είναι η μηχανή.
ΔΧ: Εγώ συμφωνώ με αυτόν τον όρο. Αν εκφράζει έναν τρόπο ζωής στη σχέση του με τη μοτοσικλέτα, γιατί όχι; Θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να κλέψει μια τσάντα χρησιμοποιώντας μηχανή, αλλά να μην είναι μηχανόβιος, απλώς μηχανοχρήστης, που το συγκεκριμένο εργαλείο -η μηχανή- τον βολεύει, τον διευκολύνει ν' ασκεί σωστά το επάγγελμά του: να κλέβει τις τσάντες γρήγορα.
ΜΤ: Το θέμα είναι αν η μοτοσικλέτα μπορεί να καθορίζει έναν τρόπο ζωής. Εκεί διαφωνώ: η μοτοσικλέτα μπορεί να συμπληρώνει τη ζωή, αλλά δεν την καθορίζει.
ΜΧ: Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός μηχανόβιος μας αναγκάζει ακριβώς ν' αντιμετωπίσουμε αυτήν την περίπτωση: ενός ανθρώπου που η μηχανή καθορίζει τη ζωή του. Ειδάλλως, από κει και πέρα, τη μηχανή απλώς τη χρησιμοποιούμε: για να κλέψουμε, για να πάμε στη δουλειά μας.
ΜΤ: Ναι, αλλά αν υιοθετήσουμε αυτόν τον διαχωρισμό, αποκλείουμε αυτούς που αγαπάνε τη μηχανή.
ΓΜ: Νομίζω πως η μοτοσικλέτα είναι πρώτα από όλα κάτι που αγαπιέται. Η εξυπηρέτηση έρχεται μετά, δεν είναι το πρωτεύον στοιχείο. Ας το ξεκαθαρίσουμε άλλωστε ευθύς εξαρχής: η μοτοσικλέτα δεν είναι ένα εργαλείο σαν το "σύνθετο", αλλά δεν είναι επίσης αυτοκίνητο.
ΑΦ: Εγώ συμφωνώ απόλυτα με τη λέξη μηχανόβιος. Πρώτα πρώτα είναι κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν μηχανή. Κάπως πρέπει να τους ονομάσουμε, δεδομένου ότι συχνά αναφερόμαστε σ' αυτούς -χωρίς αυτή η ονομασία να σημαίνει σώνει και καλά κάτι περισσότερο. Απλώς πρέπει να υπάρχει μια λέξη.
ΜΧ: Ναι, αλλά το μηχανόβιος είναι πολύ ισχυρή λέξη.
ΜΤ: Κι επιπλέον γιατί πρέπει να ταυτίζουμε τη "μηχανή" με τη μοτοσικλέτα; Υπάρχουν χιλίων ειδών μηχανές.
ΑΦ: Είναι όμως διαφορετικός ένας όρος που προωθείται μέσα σε μια κοινωνία που τη χαρακτηρίζει το εμπόρευμα και το θέαμα. Θα πρέπει, σ' αυτήν την περίπτωση, να τον συνδυάσουμε με τη μηχανή (ή τη μοτοσικλέτα) σαν κοινωνικό φαινόμενο, κοινωνική ανάγκη κι ίσως τρόπο ζωής.
ΜΤ: Δεν έχει σχέση ο τρόπος που εσύ το αντιλαμβάνεσαι. Προς τα έξω, στο κοινό, δεν έχει δοθεί στη λέξη μηχανόβιος η ρομαντική ερμηνεία που εσύ θέλεις να δώσεις.
ΑΦ: Το ίδιο συμβαίνει όμως και με άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Με τη λέξη αναρχικός δεν συμβαίνει περίπου ό,τι συμβαίνει και με τη λέξη μηχανόβιος;
ΔΧ: Όχι παιδιά. Το πρόβλημα είναι άλλο: ότι, αυτή τη στιγμή, η λέξη μηχανόβιος χρησιμοποιείται αρνητικά -για τη μοτοσικλέτα και τον μοτοσικλετιστή. Η ίδια αυτή λέξη είναι φοβερά ευφυής και ακριβής όσον αφορά αυτό που θέλει να δηλώσει. Αν απλώς κατέχεις ή χρησιμοποιείς μια μηχανή, είσαι "μηχανοκτήτης" ή "μηχανοχρήστης", ας πούμε (αν και η λέξη δεν χρησιμοποιείται). Αν όμως βιώνεις τη μηχανή -και κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει να βιώνεις τη μηχανή- αν πιάνεις τους παλμούς της, είσαι "μηχανόβιος". Κι όμως, σε λένε "μηχανόβιο" όταν θέλουν να σε βρίσουν. Αλλά, όπως και να σε λέγανε, το γεγονός και μόνο ότι καβαλάς μοτοσικλέτα το έχουν ήδη απορρίψει, άσχετα αν χρησιμοποιούν καλές ή κακές λέξεις. Κατά συνέπεια, η λέξη μηχανόβιος μου αρέσει αν και ακριβής στο βαθμό που με αφορά. Ούτως ή άλλως βέβαια, δεν πρόκειται να εκτιμήσω αυτούς που την "ανακάλυψαν".
ΓΜ: Εγώ νομίζω πως δεν έχει καμία σχέση το ποιος "ανακάλυψε" αυτήν τη λέξη. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η λέξη βόλεψε -κακώς, κατά τη γνώμη μου- μια ολόκληρη "κοινωνική" κατακραυγή, την κατακραυγή δηλ. ορισμένης πλειοψηφίας απέναντι σ' ένα φαινόμενο: την αγάπη για τη μοτοσικλέτα. Το κακό είναι ότι αυτή η λέξη, στην ουσία της, στην ετυμολογία της, δεν είναι κατάλληλη για όλη αυτή τη ρητορεία. Είναι η καλύτερη λέξη που θα μπορούσε να βρεθεί για να λοιδορήσουν τους "μηχανόβιους".
ΜΧ: Να κάνω μια συμπληρωματική αναφορά: πριν 15-20 χρόνια, ο Ζαμπέτας, θέλοντας να σατιρίσει την προσήλωση του Φάμπα στην κλασική κιθάρα, του είπε σε μια δεδομένη στιγμή, ενώ έπαιζαν μαζί: "Άντε ρε... ρεσιταλόβιε". Το ρεσιτάλ είναι μια νόμιμη κατάσταση, διόλου κωμική. Αλλά ο τρόπος που αναφέρθηκε σ' αυτήν ο Ζαμπέτας περιείχε τη σάτιρα: "Ζει με την έννοια του ρεσιτάλ, εκτός του ρεσιτάλ δεν ζει". Κάτι αντίστοιχο πρέπει να βρούμε και στη λέξη "μηχανόβιος". Αφαιρώντας της την κακή, την υβριστική έννοια που δίδουν πολλοί εξαιτίας των αντικοινωνικών στοιχείων. Αλλά από κει και πέρα υπάρχει σάτιρα, τουλάχιστον. Για μένα, που είμαι άσχετος και δεν μπορώ να οδηγήσω ούτε αυτοκίνητο ούτε ποδήλατο, η λέξη μηχανόβιος χαρακτηρίζει περισσότερο αυτούς που μ' ενοχλούν με τη μηχανή παρά αυτούς που απλά τη χρησιμοποιούν. Η έννοια του μηχανόβιου περισσότερο συσχετίζεται μ αυτούς που ξαφνικά μπροστά μου κάνουν μια σούζα και περνάνε με κίτρινα και με πιάνει τρόμος ότι μπορούσα να ήμουν στο μέσον του δρόμου και ποιος τον σταμάταγε - ή με άλλους που κάνουν ένα πολύ υψηλό θόρυβο διασχίζοντας κάποια απίθανη μεριά όπου ενδεχομένως κάθομαι εγώ ήσυχος και κουβεντιάζω.
ΔΠ: Ναι, έτσι ξεκίνησε το πράγμα, αλλά έχει γενικευτεί. Και δεν κάνουν και πολλά πράγματα κάποιοι για να αναθεωρηθεί αυτή η άποψη -παρ' όλο που όταν αγαπάς κάτι πρέπει να πείθεις για τη λειτουργία του, να μην αδιαφορείς.
ΜΧ: Η έννοια μηχανόβιος συσχετίστηκε προηγουμένως με την έννοια αναρχικός. "Αναρχικός" είναι κάθε ζωντανός άνθρωπος που αναθεωρεί και δεν χάβει τα δεδομένα, αλλά εννοεί να τα σκαλίζει από κάτω και να τα ξαναφέρνει διαλελυμένα επάνω για να τα επανασυνθέσει. Αυτή είναι άλλωστε και μια υγιής άποψη του ζωντανού ανθρώπου. Κι όμως η έννοια αναρχικός είναι συνδεδεμένη με μερικά παιδιά που εμφανίζονται διαμαρτυρόμενα και που δεν ξέρω κατά πόσον η διαμαρτυρία τους είναι κοινωνική αντίδραση ή αντίδραση λόγω ηλικίας, χωρίς σκέψη και χωρίς περισυλλογή... Εγώ πιστεύω πως ένας αναρχικός, πριν δράσει, σκέφτεται.
(στο σημείο αυτό ανοίγει κουβέντα περί "αναρχικών" και περί του κατά πόσον οι "μηχανόβιοι" αποτελούν "τάξη", ενώ στο βάθος ακούγονται θόρυβοι μηχανών που διασχίζουν την Πανεπιστημίου - κι ίσως ο τριγμός και ο βρυγμός των οδόντων του Μπακούνιν... Τη συζήτηση επαναφέρει ο)
ΓΜ: Συζητάμε τον όρο μηχανόβιοι. Πρόκειται για ένα κοινωνικό στρώμα -μην το λέμε "τάξη", δεν είναι- που πρώτον, αποτελεί μειοψηφία, δεύτερον, βρίσκεται υπό διωγμόν και τρίτον, προκαλεί. Να εξετάσουμε αυτά τα τρία στοιχεία - κι ας ξεκινήσουμε από την πρόκληση. Νομίζω...
ΓΚ: Γιώργο, να σε διακόψω. Βάζεις σ' ένα δρόμο τη συζήτηση, ωραία! Για να τον ακολουθήσουμε όμως θα πρέπει να αλλάξουμε και στιλ συζήτησης - όχι όπως συζητάμε περί μηχανόβιων τόση ώρα.
ΜΧ: Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ...
ΓΚ: Δεν έχω καμία αντίρρηση.
ΜΧ: ...και να σου πω γιατί: για τον έναν και βασικό λόγο ότι πρέπει αυτό το στρώμα να απαλλαγεί από τα παράσιτα, απ το μίασμα.
ΓΚ: Το μόνο που θέλω είναι να πάψουμε να διαπραγματευόμαστε την πρόκληση ή όποιο άλλο θέμα διαλέξουμε με συγκεχυμένο τρόπο. Χρησιμοποιούμε όρους που σημαίνουν ένα σωρό πράγματα και καταλήγουν να μη σημαίνουν τίποτα.
ΜΧ: Αυτό είναι καφενείο, παιδί μου!
ΓΚ: Το καφενείο είναι δηλαδή εξ ορισμού ασύντακτο;
ΜΧ: Είναι εξ ορισμού μη καθοριζόμενο.
ΓΜ: Η αγωνία να αποκαθαρθεί ή να μην αποκαθαρθεί ο όρος, να βρούμε έναν άλλο όρο ενδεχομένως ή να "αποκαταστήσουμε" τον όρο που διαθέτουμε - είναι από τα βασικά πράγματα.
ΜΧ: Γι αυτό επιμένω στον προσδιορισμό.
ΓΚ: Ναι, αλλά αυτό που είπατε δεν είναι ερώτηση επί του προσδιορισμού, είναι ήδη προσδιορισμός. "Το θέμα είναι να αποκαθαρθεί αυτό το στρώμα κλπ κλπ" - αυτό δεν είναι ερώτηση, είναι απάντηση. Τι να συζητήσουμε περί προκλήσεως, όταν έχουμε τάξει στη συζήτηση έναν σκοπό: την κάθαρση του όρου "μηχανόβιος", όταν έχουμε ήδη αναφερθεί σε "μειοψηφίες" και "μιάσματα". Υπάρχει περίπτωση να συζητήσουμε για τη νοοτροπία των μηχανόβιων; Επισημαίνω την πολιτική παρασημαντική της μεθόδου συζήτησης που έχουμε επιλέξει: όταν ένας χώρος εμφανίζεται προκλητικός, τότε ή η πρόκληση τον καθαγιάζει (πρόκειται για τη θετική "ανάγνωση") ή γίνεται αμέσως λόγος για "μιάσματα" οπότε εγκαινιάζεται η λογική των εσωτερικών εκκαθαρίσεων (αρνητική "ανάγνωση"). Κατά συνέπεια, ή η πρόκληση θεωρείται αρετή -άρα προς τι η συζήτηση;- ή η πρόκληση θεωρείται συκοφαντική πράξη -άρα στους πολλούς και υγιείς μηχανόβιους προσφέρεται μια διέξοδος: "απαλλαγείτε από τα παράσιτα και ελάτε να σας αναγνωρίσουμε". Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν συζητάμε.
ΓΜ: Να προχωρήσουμε τότε ακόμη πιο πέρα. Έστω ότι στους "μηχανόβιους" υπάρχουν 50% προκλητικοί. Επειδή το στρώμα αυτό βρίσκεται υπό διωγμόν και επειδή γενικώς "προκαλεί", αυτό το 50% διογκώνεται και γίνεται 100%. Ενώ, αν στους ΙΧήδες, τους πολιτικούς μηχανικούς, τους γιατρούς υπήρχε ένα 70% που προκαλεί, το υπόλοιπο 30% θα είχε διογκωθεί και θα είχε δικαιώσει 100% αυτό το στρώμα: θα ήταν εξασφαλισμένη η κοινωνική αποδοχή, η βιτρίνα. Στους "μηχανόβιους" λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια πρόκληση πέραν του ποσοστού αυτών που προκαλούν -εξού και η κοινωνία δεν αποδέχεται αυτό το στρώμα, δε θέλει να το τοποθετήσει στη βιτρίνα της. Πού έγκειται η πρόκληση; Στο ότι η οδήγηση μιας μηχανής πρώτον, έχει κάτι το "μαγικό" για αρκετούς ανθρώπους - μια απλή ικανότητα, λέω εγώ, που δεν την έχουν φυσικά όλοι, δεύτερον, συγκρούεται με τη "φιλοσοφία του αυτοκινήτου" που έχει επίμονα καλλιεργηθεί (τέσσερις ρόδες κλπ) και, τρίτον, έρχεται σε αντίθεση με το "ιδανικό" της "ασφάλειας", δηλ. τροφοδοτεί την τρομολαγνεία απέναντι στην κυκλοφορία, την ταχύτητα, τις "επικίνδυνες" μηχανές κλπ. Όλα αυτά συνθέτουν ένα φαινόμενο που απωθείται από το κοινωνικό σύνολο.
(Εισέρχεται ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Διατυπώνει την άποψη πως τώρα πια η μηχανή είναι στη βιτρίνα, πως ο μύθος του "καταραμένου" μηχανόβιου έχει εκπέσει. Ο Μπράμος διαμαρτύρεται: δεν χρησιμοποίησε τη λέξη καταραμένος ούτε αγνοεί την εξέλιξη του πράγματος. Εξέρχεται ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Ερήμην, απαντά ο)
ΑΦ: Ζούμε σε μια κοινωνία του θεάματος και του εμπορεύματος. Εφόσον η μηχανή ικανοποιεί τις δυο αυτές "απαιτήσεις", μοιραία θα εμφανιστεί κι αυτή η τάση, το "στιλ" της μηχανής. Τελικά, κανείς δεν ξέρει για τι μιλάει. Όλοι διαβάζουν εφημερίδες. Γιατί τόσο μονομερείς; Κατηγορούν τον μοτοσικλετιστή που περνάει με κόκκινο. Ξαφνικά, ο μοτοσικλετιστής είναι ο κακός, είναι η απειλή για την ησυχία της κοινωνίας - και δεν είναι απειλή ο καυλόγκαζος με το GTI, που έχει βγάλει και τις εξατμίσεις κι αναστατώνει το Ψυχικό. Είναι αποδεκτός, γιατί είναι σε 4 ρόδες, είναι δλδ πιο δυναμικός αγοραστής ενός εμπορεύματος. Ενώ ο μοτοσικλετιστής ποτέ δεν είναι μόνο θέαμα, γιατί έχει αρνηθεί ένα δόγμα θεμελιώδες: το βόλεμα. Όταν ξεκινήσει από το Παγκράτι να φτάσει στην Ομόνοια, έχει -είτε το ξέρει είτε όχι- 90 πιθανότητες να τον σκοτώσει κάποιος.
ΜΤ: Τι εννοείς "βόλεμα";
ΔΧ: Βόλεμα στη ζωή σου είναι να είσαι σίγουρος ότι και αύριο θα ζεις.
ΓΚ: Ένσταση, και μάλιστα σοβαρή.
ΑΦ: Μπορούμε να το συζητήσουμε.
ΓΚ: Μπορούμε και πρέπει να το συζητήσουμε, γιατί είναι από τα πιο σοβαρά θέματα. Είναι επιπλέον μια ευκαιρία να αποφύγουμε την "άλλη" μονομερή αντιμετώπιση, όχι εκείνη που καταγγέλλεις, αλλά αυτήν που μοιάζει να σημαδεύει τη δική μας κουβέντα. Είπε ο Γιώργος πως η μηχανή φαίνεται να αποτελεί πρόκληση και το εξήγησε. Ωραία! Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: ο μοτοσικλετιστής υποστηρίζει κι αυτός με παρρησία ένα μύθευμα, αντίπαλο φαινομενικά του μύθου του "κακού, προκλητικού κι επικίνδυνου μηχανόβιου". Στοιχείο αυτού του (συμπληρωματικού εντέλει) μυθεύματος είναι τα περί "βολέματος" που μόλις υποστηρίχθηκαν. Θα ήθελα να μάθω αν μπορείς να ριψοκινδυνεύσεις μόνο πάνω στη σέλα της μηχανής. Μήπως, όπου κι αν βρεθείς, υπάρχει πάντα τρόπος να κινδυνεύεις;
ΑΦ: Πάνω στη μηχανή υπάρχει ένα "συν" στο γενικό ρίσκο. Ειδάλλως, όλοι κινδυνεύουμε από έμφραγμα.
ΓΚ: Δεν μιλώ γι αυτό το είδος κινδύνου.
ΔΧ: Όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει, δεν σκέφτεσαι καν το ρίσκο.
ΑΦ: Ναι, αλλά όταν ανεβαίνεις στη μηχανή, είτε σου αρέσει είτε όχι, παίζεις ρώσικη ρουλέτα.
ΓΜ: Ο πιο αρμόδιος να μιλήσει για "ρώσικη ρουλέτα" είναι ο Δημήτρης. Να μας πει λοιπόν τη γνώμη του.
ΔΠ: Δυσκολεύομαι να μιλήσω, γιατί δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάμε. Η όλη συζήτηση μου θυμίζει αποσπάσματα από διάφορα άρθρα στις εφημερίδες, που ίσως και να προκάλεσαν αυτή τη συζήτηση. Καθένας λέει διάφορες αυθαιρεσίες - αλλά, για να στηρίξεις τα επιχειρήματά σου, πρέπει πρώτα απ' όλα να χωνέψεις πως το θέμα δεν προσφέρεται για μονόλογο. Τα πράγματα είναι απλά.
Ξεκινάμε από τις αρχές του αιώνα. Δουλεύει το πράγμα με τους 4 τροχούς, δουλεύει και με τους 2. Μόνο οι πλούσιοι, σύμφωνοι: είναι ακριβά τα αυτοκίνητα.
Πόλεμος: εύκολο και γρήγορο μέσο επικοινωνίας η μοτοσικλέτα, αναπτύσσεται η τεχνολογία της, αρχίζει η μαζική παραγωγή. Μετά τον πόλεμο: φτώχεια, ανάγκη, τεράστιες εκτάσεις στην κατεστραμμένη Ευρώπη, τα δίκυκλα μοιάζουν βολικό και προσιτό μεταφορικό μέσο -ειδικά σε φτωχές χώρες, όπως η Ελλάδα.
Φτάνουμε στη δεκαετία του 60. Μηχανάκια, βέσπες -κανείς δεν τους κατηγορεί. "Τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος", "φουκαράς"... Του κόβαμε και κανα πόδι, "βρε, τον άνθρωπο!" έλεγε ο αυτοκινητιστής, και πήγαινε να τον δει και στο νοσοκομείο. Δεν έλεγε "καλά να πάθει", δεν υπήρχε μίσος. Το δίκυκλο ήταν κάτι αποδεκτό.
Δεκαετία 70: οικονομική ευημερία, μπορείς πια να πάρεις εύκολα δίκυκλο -εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η μοτοσικλέτα γίνεται σόου, επίδειξη -αρχίζει να δημιουργείται ο πρώτος πυρήνας. Καμία σχέση με Αμερική, με "αγγέλους της κολάσεως" κλπ. Απλώς ήταν πιο εύκολο να επιδειχθείς στη γειτονιά με ένα δίκυκλο. Δημιουργείται έτσι ο πρώτος θύλακας των ανθρώπων που σήμερα ονομάζουμε "μηχανόβιους" ή δεν ξέρω πώς.
Και φτάνουμε στη δεκαετία του 80: "πολιτιστική έκρηξη". Πολλοί άνθρωποι ανακαλύπτουν το δίκυκλο, αλλά ανακαλύπτουν κι ότι μπορούν να γράφουν οτιδήποτε σχετικά μ αυτό και μπορούν να δημοσιεύουν αυτά που γράφουν. Αρχίζουν λοιπόν να επιδίδονται σε βαθυστόχαστες αναλύσεις, πιάνει ο καθένας το κομματάκι του στην εφημερίδα ή στο περιοδικό του κι αναπτύσσει τις απόψεις του -αφού, όπως είπε κι ο Αχιλλέας (το μόνο 100% ακριβές από όσα ως τώρα είπε), το θέαμα, το χρώμα του θέματος βοηθάνε.
"Μηχανόβιοι" λοιπόν. Τι είναι οι μηχανόβιοι; Μια λέξη που χρησιμοποίησε κατά κόρον η προ πενταετίας αρθρογραφία. Κακή λέξη, σίγουρα. Ποιος ζει σήμερα με τη μοτοσικλέτα; Καβαλάω μοτοσικλέτα από μικρό παιδί, μ αρέσει, την αγαπάω -αλλά δεν ζω μαζί της, ζω με ανθρώπους. Και κάτι ακόμη: αν υπάρχει ένα μικρό ποσοστό που, λόγω έλλειψης φαιάς ουσίας, με τη μοτοσικλέτα ξυπνάει-με τη μοτοσικλέτα κοιμάται, αυτό δεν σημαίνει πως όσοι κάνουν φασαρία ή "προκαλούν" ανήκουν σ αυτό το μικρό ποσοστό. Άσε που "μηχανόβιους" λέμε τους χρήστες μεγάλης συνήθως μηχανής, ενώ τα μικρά μηχανάκια κάνουν ασφαλώς πιο πολλή φασαρία.
ΜΤ: Ναι, αλλά κι αυτό το μικρό ποσοστό έχει ένα δείκτη παιδείας - κι ένα όριο ηλικίας.
ΔΠ: Ασφαλώς. Κάποια στιγμή σταματάς στο φανάρι, βλέπεις το βλέμμα του πεζού που προηγουμένως τρομοκράτησες και ντρέπεσαι. Τότε παύεις να ενοχλείς τον κόσμο.
ΓΜ: Δημήτρη, ήθελα να σε ρωτήσω - ή μάλλον να προβληματιστούμε σ ένα θέμα: γιατί στη δεκαετία του 60 υπάρχει αυτή η συνύπαρξη αυτοκινητιστών και μοτοσικλετιστών; Και γιατί αυτό διακόπτεται τη δεκαετία του 80; Νομίζω πως στη δεκαετία του 70 γίνεται ένα "μπουμ" στις πωλήσεις αυτοκινήτων, διαμορφώνεται δηλ. μια "αυτοκινητιστική κουλτούρα". Η αυτοκινητιστική αυτή έκρηξη αρχίζει σιγά-σιγά να παρουσιάζει προβλήματα, να δημιουργείται κάποιος κορεσμός: μπλοκάρονται οι δρόμοι τρομακτικά, από το 75 και δώθε. Το αυτοκίνητο δεν είναι πια μέσο επίδειξης. Φαίνεται πως το αυτοκίνητο όλοι μπορούν να το αποκτήσουν και να το οδηγήσουν. Στη δεκαετία του 80 η μηχανή μοιάζει να μπαίνει σφήνα σ αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση.
ΔΧ: Το "μπουμ" στις μοτοσικλέτες γίνεται νωρίτερα: στη δεκαετία του 70. Απλώς, καθώς εξελίσσεται η κατάσταση που περιγράφεις, εγκαθίσταται σιγά-σιγά το στοιχείο της πρόκλησης. Κάποια στιγμή οι Έλληνες ανακαλύπτουν τη γιαπωνέζικη μοτοσικλέτα, που έσπαζε αυτήν την "ταξική" ανισότητα ανάμεσα σε μοτοσικλέτα και αυτοκίνητο. Εκείνος που οδηγούσε αυτοκίνητο ήταν μποτιλιαρισμένος. Εκείνος που δεν είχε αυτοκίνητο, όχι μόνο δεν ήταν μποτιλιαρισμένος, αλλά έτρεχε και με 200. Άρχισε να δημιουργείται μυθολογία. Η λέξη "καμικάζι", που χρησιμοποιήθηκε πριν από τη λέξη "μηχανόβιος", γιατί έχει γιαπωνέζικη προέλευση; Δεν είναι ταυτισμένη με την ξαφνική εμφάνιση της γιαπωνέζικης μοτοσικλέτας στην αγορά και το «μπουμ» που προκάλεσε αυτή η εμφάνιση στις πωλήσεις;
ΜΤ: Είναι επίσης ταυτισμένη με την αυτοκτονία...
ΔΠ: Η λέξη καμικάζι είναι πάρα πολύ εύστοχη. Η όλη μεθόδευση, να παίρνεις φόρα και να «σκας» πάνω σε ένα ακίνητο αντικείμενο, αυτοκίνητο ή οτιδήποτε, είναι ακριβώς ίδια.
Πάντως, ξέρεις τι έλεγα προηγουμένως; Έλεγα ότι δεν ενόχλησαν ξαφνικά οι μοτοσικλέτες. Απλώς έγιναν πολλές. Άμα χιονίσει, θα βγούμε όλοι να μαζέψουμε χιόνι, θα πούμε «α, τι ωραία! χιόνισε!». Άμα χιονίζει όλο το χειμώνα, θα τρελαθούμε, θα κάνουμε λιτανείες. Το ίδιο και με τις μοτοσικλέτες. Σε σταμάταγε το 73 ο απλός άνθρωπος: «Βρε παιδί, τι λες; Τέσσερις κυλίνδρους έχει, βρε παιδί; Και πόσο κάνει; Δεν έπαιρνες ένα αυτοκίνητο;» Ποιος θα σου πει έτσι τώρα; Στα ποσοστά που θα συζητήσουμε, ελπίζω, στη συνέχεια, έχω να πω μερικά ενδιαφέροντα πράγματα, γιατί υπάρχει μια μυθολογία, ότι είναι λίγοι αυτοί που ενοχλούν. Έχω, δυστυχώς, μεγάλες αντιρρήσεις: είναι πολλοί αυτοί που ενοχλούν.
ΜΧ: Έχω να πω το εξής σχετικά με την ιστορική διαδρομή που επιχειρήσατε. Η υπόθεση αλλάζει από τη στιγμή που η μοτοσικλέτα γίνεται αυτοσκοπός. Στην ανάλυση που κάνατε, συνδέσατε την ανάπτυξη της μοτοσικλέτας με την παρουσία της μηχανής. Όμως, κάπου αρχίζει και γίνεται αυτοσκοπός αυτή η ιστορία. Είναι σαν να πάτε να εξετάσετε τον έρωτα μέσα από την πορνεία. Η την ομοφυλοφιλία μέσα από τους τραβεστί της Συγγρού. Είναι λάθος. Και πιστεύω ότι η έννοια του «μηχανόβιου» περιέχει μια τέτοια σύγχυση. Γι αυτό και υπάρχουν δυσκολίες στην εξήγηση και την τοποθέτηση της λέξης: η λέξη οικειοποιείται μιαν περιοχή που δεν της ανήκει. Ο ενοχλητικός από τότε που ήταν «μαχαλόμαγκας» ενοχλούσε. Δεν ήταν ανάγκη να έχει μηχανή για ν’ αποτελεί πρόκληση για τον αθώο πολίτη. Κάποτε οι μαχαλόμαγκες αποκτήσανε και «ιπτάμενα», όπως τα λέω εγώ (διότι περί ιπταμένων πρόκειται όταν διασχίζεις έτσι τους δρόμους), και εξακολούθησαν εσκεμμένα την πρόκληση και την ενόχληση. Συνεπώς, το να υπερασπιστείτε αυτήν την κατηγορία των «μηχανόβιων» είναι, νομίζω, ένα λάθος που μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Και θέλω να απαλλαγείτε από αυτήν τη χρήση, για να μπορέσουμε να δούμε την έννοια του «μηχανόβιου» καθαρά. Πέρα από την πρόκληση και πέρα από το νταηλίκι. Ο νταής είναι γεννημένος για να ενοχλεί, εξαιτίας ενός καταπιεσμένου «εγώ». Δεν νομίζω ότι πρέπει να συγχέουμε την έννοια του «μηχανόβιου» με την έννοια του «ενοχλητικού», του κοινωνικού παράσιτου.
ΓΚ: Ναι, αλλά έχω μια απορία: αν ο «μηχανόβιος» δεν είχε συνδεθεί με την έννοια του «ενοχλητικού», γιατί θα είχαμε καλέσει εδώ «μηχανόβιους» και δεν θα είχαμε καλέσει, πχ, κομμώτριες; Κι αν η έννοια «ενοχλητικός» δεν προϋπέθετε εμβρυώδεις έστω απόψεις, δια των οποίων ο «ενοχλητικός» υποστηρίζει και, κατά την κρίση του, νομιμοποιεί την ενόχληση, γιατί δεν θα είχαμε καλέσει νηπιαγωγούς να μας μιλήσουν για τα ενοχλητικά παιδάκια;
ΜΤ: Μα εμείς αποποιούμαστε την έννοια του ενοχλητικού...
ΓΚ: Άλλο τώρα τι αποποιείστε. Και, καταρχάς, δεν το αποποιείστε συλλήβδην.
ΑΦ: Ασφαλώς. Εγώ είμαι υπέρ του θορύβου και της παρενόχλησης, υπέρ της πρόκλησης, είναι απλό. Γιατί, ενώ ο μοτοσικλετιστής είναι ένα κοινό άτομο όπως όλα τα άλλα, θυσιάζεται στο βωμό του θεάματος και δημιουργείται αυτό που λέμε «καμικάζι», «μηχανόβιος», ό,τι θέλεις: η κοινωνία τον αντιμετωπίζει κατασταλτικά και προκλητικά, οπότε έχει κάθε δικαίωμα κι αυτός να αντιμετωπίζει προκλητικά την κοινωνία, σε δεδομένη στιγμή, όποτε του ρθει.
ΜΧ: Μα, αγαπητέ μου, με συγχωρείς. Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;
ΑΦ: Αυτό δεν με απασχολεί.
ΜΧ: Κάποτε, μια δεδομένη στιγμή, θέλω να συνυπάρξω μαζί σου κι εσύ με προκαλείς. Δεν ξέρω τι προηγούμενα έχεις εσύ με την κοινωνία, αλλά εγώ τι σου φταίω;
ΑΦ: Για μένα η πρόκληση είναι ο ΙΧης, που πάει να με σκοτώσει τρεις φορές σε διάστημα ενός χρόνου. Αυτός δεν έχει κανένα άλλοθι.
ΜΧ: Μα εγώ δεν σου λέω γιατί τα χεις με τους ΙΧήδες, που πήγαν να σε σκοτώσουν. Μπορεί να ήσαν αλήτες. Εγώ τι σου φταίω;
ΑΦ: Δεν το κάνω απέναντι σε εσάς προσωπικά. Στο δρόμο ούτε σας ξέρω ούτε με ξέρετε. Υπάρχει ένα παιγνίδι, πρόκληση και απάντηση με πρόκληση.
ΔΠ: Ας το θέσουμε πιο ήπια: Όταν πρωτοκαβάλησα μηχανάκι, πάνε τώρα 15-18 χρόνια, σε κάθε δεύτερο βήμα μας σταμάταγαν οι αστυνομικοί. Με το απλό επιχείρημα ότι, από τη στιγμή που καβαλάω μηχανή, είμαι σώνει και καλά αλήτης. Εκείνη τη στιγμή η αστυνομία εξέφραζε την άποψη της κοινωνίας. Μιλάμε για δύσκολα χρόνια κι αυτά ίσχυαν, μην το ξεχνάμε.
ΑΦ: Εκείνο που ήθελα να πω είναι ότι κανείς δεν την κάνει από σύστημα την πρόκληση. Την κάνει αυθόρμητα. Είναι μια σημαία αυθορμητισμού η πρόκληση.
Μου έχει τύχει πολλές φορές να περιμένω στο φανάρι και να ρχεται δίπλα μου ένας με μια μερσεντές, ο οποίος ακούει Μαρινέλλα στο φουλ. Ε, κι εγώ ανεβάζω τις στροφές στις 7000. Στην ηχητική πρόκληση του αυτοκινητιστή αντιδρώ με τη δική μου πρόκληση. Αλλά κι ο πεζός δεν προκαλεί όταν, χωρίς να κοιτάξει περνάει το φανάρι και πρέπει εγώ, για να τον αποφύγω, να πάω να πέσω σε καμιά κολόνα;
ΓΜ: Το κακό είναι ότι, έτσι όπως λειτουργεί η μηχανή, έτσι όπως λειτουργεί μια ολόκληρη κοινωνική αντίληψη για τη μηχανή, το πράγμα γενικεύεται κι εσύ, εγώ, η Μάγδα, ο Διονύσης, μπαίνουμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Να βρούμε μια εξήγηση γι αυτό.
ΔΧ: Τι εννοείς «στο ίδιο τσουβάλι»;
ΓΜ: Όταν οδηγώ αυτοκίνητο και με σταματήσει ο αστυφύλακας, θα μου μιλήσει στον πληθυντικό. Όταν οδηγώ μηχανή και με σταματήσει, δε θα μου μιλήσει ποτέ στον πληθυντικό. Όταν κάποτε απαίτησα να μου μιλήσει στον πληθυντικό, μου έριξε μήνυση χωρίς να έχω κάνει τίποτα.
(Στο σημείο αυτό η συζήτηση παρεκκλίνει από το θέμα «μηχανόβιοι» και το επίπεδό της ανεβαίνει αιφνιδίως, καθώς θέμα είναι η εκλεπτυσμένη συμπεριφορά των οργάνων της τάξεως. Προς αποφυγήν ενεργοποιήσεως του «ιδιωνύμου», αλλά και προς επίρρωσιν της ηλεγμένης νομιμοφροσύνης των συντακτών του περιοδικού, όσα σχετικά με το ευαίσθητο αυτό θέμα ειπώθηκαν παραλείπονται. Κάποια από τα νήματα της συζήτησης ξαναπιάνει ο)
ΔΧ: Το θέμα είναι να δούμε για ποιο λόγο καθένας προκαλεί ή τέλος πάντων κάνει αυτό που λέμε «όχληση» - και όχι πρόκληση. Για παράδειγμα, ο μάστοράς μου πήγαινε έξω απ’ το μπαλκόνι της αγαπημένης του 3.00 η ώρα τη νύχτα, με τη μηχανή στα κόκκινα για να της δείξει την παρουσία του. Ένας τρίτος παρατηρητής, που δεν ήξερε τη σχέση οχλούντος, ήχου και ακροατή, θ’ αναρωτιόταν: «Αυτός τώρα γιατί φωνάζει;» Αλλά ο άνθρωπος είχε ένα συγκεκριμένο σκοπό. Άλλος πάλι είχε πολιτικοποιήσει τη φασαρία, γκάζωνε και φώναζε: «Ξυπνάτε, ρε! Κοιμόσαστε, ρε!» και σήκωνε τη γειτονιά στο πόδι. Κι ο τρίτος γκαζώνει γιατί τσακώθηκε με την κοπέλα του. Υπάρχει κι αυτός που κάνει όχληση για να προβάλει το «εγώ» του. Μέσα από την αντανάκλαση της όχλησης που προκαλεί στους άλλους σκέφτεται: «Κοίταξε ποιος είμαι!» κλπ κλπ.
Μόνο το ένα από τα παραδείγματα αυτά είναι πρόκληση. Τα άλλα είναι απλή όχληση. Μην τα συγχέουμε. Το για ποιο λόγο γκαζώνει κάποιος δεν είναι συνάρτηση μόνο της ιδεολογίας του, αλλά και της ψυχικής του διάθεσης εκείνη τη στιγμή. Άλλωστε, συχνά το πράγμα λειτουργεί εντελώς ασυναίσθητα. Είμαι πάνω στη μοτοσικλέτα και κοιτάω να πάω όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ενδεχομένως, αν μπορώ, πιο ναρκισσιστικά: εκεί που θα μπορούσα να μην κάνω μια σούζα, την κάνω. Η μοτοσικλέτα δεν είναι μόνο ένα μέσο μεταφοράς, αλλά κι ένας τρόπος να «τη βρεις».
ΔΠ: Κάτσε, όπα! Μέσα δω θα «τη βρεις» με τη μοτοσικλέτα; Όταν ξέρεις ότι υπάρχουν μέρη που μπορείς να «τη βρεις»;
ΔΧ: Γιατί; Όταν έχω καλή διάθεση, θ’ αυτοσχεδιάσω, θα κάνω -ας πούμε- το σόλο μου. Χωρίς να έχω την αίσθηση ότι θα προκαλέσω κανέναν. Τα αυτοκίνητα δεν είναι πράγματα που τα οδηγούν κάποιοι με τους οποίους έχω ανταγωνιστική σχέση. Είναι απλώς κινητά εμπόδια, που τα θεωρώ απρόσωπα. Κάποια στιγμή τυχαίνει να οδηγώ αυτοκίνητο. Συμβαίνει καμιά φορά. Όταν μου κάνει σφήνα ο μοτοσικλετιστής, θα αντιδράσω ασυναίσθητα αρνητικά, θα πω «το κωλόπαιδο!».
ΑΦ: Κάτι παθαίνεις, φαίνεται. Από τα ρεύματα τα επαγωγικά του αυτοκινήτου...
ΔΠ: Γιατί να βγεις να διασκεδάσεις μέσα στην πόλη;
ΔΧ: Δεν είπα κάτι τέτοιο. Λέω απλώς πως αντιδρώ ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση, αλλά πως δεν φταίει η διαφορετική ψυχολογία για την αντιπαράθεσή μου με τον οδηγό του αυτοκινήτου, φταίει το όχημα που καθένας οδηγεί. Ως οδηγός αυτοκινήτου είμαι υποχρεωμένος να κινηθώ με τη «μέση ωριαία ταχύτητα». Ο άλλος που οδηγεί μοτοσικλέτα με υπερφαλαγγίζει, διαφεύγει. Σκέψου τώρα να έχω ένα αυτοκίνητο - κοινωνικό σύμβολο, μια μερσεντές π.χ., κι ενώ είμαι μποτιλιαρισμένος και βράζω στο ζουμί μου, να σκάει μύτη ο πιτσιρικάς με το παπάκι και να περνάει το φανάρι. Πάει, θα μου τη δώσει.
ΑΦ: Ναι, και μετά στο δρόμο ποιος τον σώζει τον αναβάτη μοτοσικλέτας... Γι αυτό και δεν ισχύει η ειδυλλιακή εικόνα «πρόσεχε και δεν θα πάθεις τίποτα». Απ’ τη στιγμή που κινείσαι δίπλα σ’ αυτοκίνητα που μπορούν να προκαλέσουν ατύχημα (ταξιτζής που ανοίγει την πόρτα για να φτύσει, οδηγός που κοιτάζεται στο καθρεφτάκι κλπ), τι μπορείς να κάνεις;
ΔΧ: Έχετε κι οι δυο λίγο άδικο. Ο Αχιλλέας γενικεύει, αλλά κι εσύ του λες ότι πρέπει να επιβιώσει πάνω στη μοτοσικλέτα 23 χρόνια, για να αποκτήσει πείρα. Ναι, αλλά σου λέει ο άνθρωπος τι θα κάνω ως τότε; Θα ζήσω ή δεν θα ζήσω, γιατρέ;
ΔΠ: Αν βρεθείς στον παραλιακό δρόμο που πάει από Μονακό προς Ιταλία, θα δεις τις μοτοσικλέτες να κινούνται με ταχύτητα διπλάσια από των αυτοκινήτων πάνω στη διαχωριστική γραμμή. Κανείς δεν ενοχλείται, κανενός το μυαλό δεν πάει στον ανταγωνισμό. Είναι θέμα γνώσεων και παραδόσεων, Οι λαοί αυτοί έχουν ζήσει χρόνια με το αυτοκίνητο και τη μοτοσικλέτα. Όταν δεν ξέρεις κάτι, είσαι ο χειρότερος κριτής του. Εδώ πέρα αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αν υπήρχε ενημέρωση...
ΑΦ: Όλα αυτά μπορεί να είναι σωστά. Αλλά η κυκλοφορία είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, αρκετοί από τους οποίους είναι αστάθμητοι. Το αυτοκίνητο είναι σούπερ καταναλωτικό αγαθό - και δεν υπάρχει μόνο η βιομηχανία των αυτοκινήτων, υπάρχει και η βιομηχανία των διπλωμάτων. Δεν ξέρεις τι ‘ν’ αυτός που οδηγεί μπροστά σου: κουφός, καρδιακός, διαβητικός, ψυχοπαθής, ψηφοφόρος... Επισημαίνω τους κινδύνους, δεν λέω πως, απ’ την άλλη μεριά, κι η μοτοσικλέτα δεν πάει να γίνει καταναλωτικό αγαθό: την έχει περιλάβει το marketing, γιατί προσφέρει θέαμα. Κι αυτό πολλαπλασιάζει την αντιπαράθεση μοτοσικλετιστή - αυτοκινητιστή.
ΜΧ: Κατόπιν αυτών, πρέπει να ρωτήσετε πώς αμύνεστε απέναντι στις ανάλογες προκαταλήψεις. Ακούστηκαν διαφορετικές απαντήσεις, αλλά τη σχετική με τον «μηχανόβιο» προκατάληψη σχεδόν την οικοδομήσατε οι ίδιοι με όσα είπατε. Πώς θ’ αμυνθείτε απέναντι στη συκοφάντηση, είτε το θέαμα φταίει γι αυτήν είτε ο ανταγωνισμός είτε οτιδήποτε;
ΜΤ: Δεν μ’ αρέσει να εξαιρώ ορισμένα ζητήματα της ζωής από την αλληλεξάρτηση που υπάρχει στα πάντα, στο κοινωνικό πλαίσιο. Δεν θεωρώ τόσο εξειδικευμένο φαινόμενο τη μοτοσικλέτα, παρ’ όλο που την αγαπώ. Άρα πιστεύω πως και σ’ αυτό το συγκεκριμένο θέμα η άμυνά μου θα διαμορφωθεί με βάση τη γενικότερη στάση ζωής. Κι έπειτα με συγκινεί η αίσθηση της ταχύτητας, αλλά όχι της τελικής ταχύτητας, της ξεχειλωμένης. Έχω αγοράσει δέκα μοτοσικλέτες και ποτέ street καθαρόαιμο. Δεν θα πάω με 3, αλλά δεν θα πάω σώνει και καλά και με 183. Αυτό που με συγκινεί κυρίως είναι η έννοια της ανάβασης και της διαδρομής. Κατά συνέπεια, ακραίοι τρόποι οδήγησης μ’ εκνευρίζουν κι εμένα καμιά φορά. Δεν θ’ αντιδράσω εξειδικεύοντας, λοιπόν, αλλά με μια γενικότερη ανάλυση κοινωνική.
ΜΧ: Ναι, αλλά όταν εγώ σε δω στη μηχανή, λέω: «μηχανόβια», δηλ. άνθρωπος που το εσωτερικό του είναι μια μηχανή. Τι μπορείς να κάνεις για να αμυνθείς απέναντι σ’ αυτού του είδους τη συκοφάντηση;
ΔΠ: Κύριε Χατζηδάκι, με συγχωρείτε, να σας διακόψω. Το πρώτο που σκέφτεται ο περισσότερος κόσμος δεν είναι «μηχανόβιος», είναι «μα δεν φοβάται;»
ΜΤ: Αυτή η αντίδραση είναι ακατανόητη.
ΔΠ: όχι, έχει βάση που δεν είναι άσχετη με την προκατάληψη που μας απασχολεί. Η βάση είναι τα τρομακτικά ατυχήματα. ΑΝ δεν υπήρχαν τόσοι θάνατοι, τόσοι τραυματισμοί... Είναι τροφή, θαυμάσια τροφή για τη δημοσιογραφία. Ας μην εκφραστούμε άσχημα, αλλά πώς αλλιώς να δει κανείς τα άρθρα για το ΚΑΤ, τις φωτογραφίες με ματωμένους κλπ; Οι προσπάθειες, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να σημαδέψουν ακριβώς στη μείωση των θανάτων. Αν υπήρχαν λιγότεροι θάνατοι, δεν θ’ αντιδρούσε έτσι και η κοινή γνώμη, δεν θα υπήρχαν τα «σώστε τα παιδιά μας» των εφημερίδων, που κατευθύνουν την κοινή γνώμη.
ΓΜ: Αυτήν την στιγμή, το ατύχημα με τη μοτοσικλέτα πουλάει» όπως ίσως παλιότερα το ατύχημα με το αυτοκίνητο ή με το άλογο. Το ατύχημα με τη μοτοσικλέτα είναι πιο θεαματικό, γι αυτό και οι εφημερίδες το προτιμούν. Συνήθως σκοτώνονται νέοι και ο θάνατος στα νιάτα συγκινεί, έπειτα αναβάτες κατά παράδοσιν είναι ένα κορίτσι κι ένα αγόρι.
ΜΧ: Άλλωστε, η στάση του αγοριού και του κοριτσιού σε μια μοτοσικλέτα είναι πιο ερωτική από ό,τι σ’ ένα αυτοκίνητο.
ΓΚ: Ναι, οπότε πίσω από το ρήμα («ζευγάρι βρήκε το θάνατο με μοτοσικλέτα») υπάρχει και το απαραίτητο δίδαγμα: το τίμημα των απολαύσεων. Αλλά, μια και ο λόγος περί απολαύσεων -και για να μην επεκταθούμε στο θέμα της δημοσιογραφίας- θα άξιζε τον κόπο να μιλήσουμε για τη σχέση του οδηγού με τη μοτοσικλέτα του, όπως δηλώνεται στα λόγια του. Μιλήσαμε για πρόκληση, για θέαμα, για αυτοσχεδιασμό στους δρόμους - μ’ όλα αυτά (και με την έννοια «μηχανόβιος, που τόση ώρα παιδεύουμε) συναρτάται ίσως η ιδιαίτερη σχέση του οδηγού με τη μοτοσικλέτα του; Και τι είδους σχέση είναι αυτή; Δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι η μοτοσικλέτα είναι και φετιχιστικό αντικείμενο; Αυτή η υπόθεση θα μας οδηγούσε εξίσου καλά στο μάρκετινγκ, αλλά και στο ζήτημα της πρόκλησης, στη σχετική μυθολογία.
ΓΜ: Κάθε αντικείμενο μπορεί να είναι και φετιχιστικό. Άλλωστε και ο κινηματογράφος δεν είναι φετίχ;
ΓΚ: Ναι, αλλά ποια είναι η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης που μας απασχολεί; Εξηγούμαι: κάνουμε δυο ώρες προσπάθεια να αποκαθάρουμε τον όρο «μηχανόβιος» από την ερμηνεία «ζω με (και για) τη μοτοσικλέτα». Μήπως όμως αυτή η ερμηνεία είναι και η σωστή; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα. Και το δεύτερο, εφόσον απαντήσουμε στο πρώτο: γιατί είναι περισσότερο αξιογέλαστο να ζεις με τη μηχανή απ’ ό,τι να ζεις με ένα Hi-Fi ή με ένα video; Μήπως -κι εδώ έγκειται ίσως η ιδιαιτερότητα- το Hi-Fi και το video παραπέμπουν σε ένα απαλυντικό «πνευματικό» περιεχόμενο (αρκετό πάντως για να εξουδετερώνει την πρόκληση και τις ακρότητες της σχέσης), ενώ η μηχανή είναι ακριβώς μηχανή και περιέχει λάδια κι όχι «πνεύμα»; Κι εδώ περνάμε στο λεξιλόγιο: γιατί «μηχανή» -λέμε «μηχανή» τίποτ’ άλλο;
ΜΤ: Γιατί, δεν είναι;
ΓΚ: Μήπως παραείναι; Μήπως ο τρόμος μπροστά στη μοτοσικλέτα είναι μια «διατύπωση» του τρόμου μπρος στην κατεξοχήν μηχανή;
ΜΤ: Μηχανή είναι και η ξυριστική.
ΓΚ: Ωραία, ας το κοιτάξουμε από την αντίθετη όψη. Ο τρόμος μπροστά στη μηχανή είναι ίσως ο τρόμος μπροστά στην ανεξέλεγκτη μηχανή - αλλά, ταυτόχρονα, και ο τρόμος μπροστά στην οικείωση κάποιων με αυτό το απρόσιτο και επικίνδυνο πράγμα. Επιδεικνύει ο «μηχανόβιος» τέτοιαν οικείωση; Επιδεικνύει, δια της λατρείας της μηχανής του, την εξουσία του, την υποκατάσταση ενδεχομένως επί των δυνατοτήτων της; Πώς μιλάτε, όποτε αφηγείστε - όχι εσύ ειδικά, που είσαι κατεξοχήν συντηρητική...
ΜΤ: Εγώ διαφωνώ με το λεξιλόγιο.
ΓΚ: Ναι, αλλά εσύ πας, από ό,τι κατάλαβα, Γλυφάδα - Καισαριανή μέσω περιφερειακού για να απολαύσεις τη διαδρομή.
ΓΜ: Καθένας έχει λεξιλόγιο, δεν το καταλαβαίνεις; Υπάρχουν γλώσσες, όχι γλώσσα.
ΓΚ: Δεν αντιλέγω. Αλλά, στην περίπτωση που συζητάμε, με ενδιαφέρει η κωδικοποιημένη γλώσσα - η ιδιόλεκτος, για να την πούμε με το όνομά της: από πού
κατάγεται και τι έχει να πει για όσα μας απασχολούν.
ΓΜ: Γιατί πρέπει να μιλήσεις γι αυτή τη γλώσσα κι όχι για τη γλώσσα, π.χ., των κινηματογραφιστών;
ΓΚ: Εσείς θέσατε το θέμα. Εγώ απλώς σου επισημαίνω ότι μιλάτε γλώσσα κατά το ήμισυ ευθέως σεξουαλική και κατά το ήμισυ ηδονιστική με την έννοια της ψευδαίσθησης ή της παραίσθησης.
ΑΦ: Όλα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν;
ΓΚ: Ναι, όλα αυτά συμβαίνουν στο γλωσσικό πεδίο. Κι επειδή εδώ δεν οδηγούμε μηχανή αλλά συζητάμε για τη μηχανή, μας ενδιαφέρουν.
ΔΠ: Τώρα εσύ ξέρεις τι κάνεις; Όπως είναι μερικοί άνθρωποι που πάνε στη δουλειά τους και διαβάζουν κάποια είδηση σχετική με το θέμα και λένε «κοίταξε, ρε, να δεις...»
ΓΚ: Δεν οδηγώ μηχανή, αυτό δεν θέλεις να πεις; Κοιτάξτε παιδιά, για να σχηματιστεί ένας κύκλος ομονοούντων χρειάζεται και κάποιος εκτός κύκλου, το ξέρω. Όμως δεν μιλώ ως μηχανόβιος κι ούτε ως δημοσιογράφος. Μιλώ ως παρατηρητής ενός φαινομένου, ως «αναγνώστης» του, κατά κάποιον τρόπο. Μιλάτε και σας ακούω. Οδηγείτε και σας βλέπω. Μιλάτε για το πώς οδηγείτε και πάλι σας ακούω. Μιλάτε με έναν συγκεκριμένο τρόπο - σας ενδιαφέρει αυτός ο τρόπος; Μήπως στον τρόπο αυτόν έχουν εγγραφεί, εξ αντιθέτου ενδεχομένως, τα προβλήματα που μας απασχολούν σ’ αυτήν τη συζήτηση; Και, στο κάτω κάτω, όλο κι όλο το θέμα της συζήτησής μας είναι γιατί το θέμα μας είναι θέμα προς συζήτηση. Αυτή η μετάβαση έχει σημασία, η μετάλλαξη που έχει υποστεί το θέμα «οδήγηση μοτοσικλέτας». Κι αυτή η μετάλλαξη έγινε μέσω μιας κοινωνικής ανάγνωσης του πράγματος. Ποια είναι η κοινωνική ανάγνωση από τους ίδιους τους «μηχανόβιους», ποια η κοινωνική ανάγνωση από τις εφημερίδες ή τον κατασταλτικό μηχανισμό; Αυτά τα θέματα είναι προς συζήτηση.
ΓΜ: Έχουν ειπωθεί. Δεν έχουν απαντηθεί επειδή -κατά τη γνώμη μου- δεν χρειάζεται να απαντηθούν. δεν είναι ανάγκη να απολογηθούμε σε κανέναν.
ΓΚ: Δεν μιλώ για απάντηση δίκην απολογίας.
ΓΜ: Αυτές οι έννοιες κατά κάποιον τρόπο είναι προκατασκευασμένες, είναι δηλ. από αλλού, δεν αφορούν κάποιο χώρο, αλλά είναι παραμορφωτικοί καθρέφτες αυτού του χώρου - και δεν χρειάζεται να απολογούμαστε συνεχώς αν είμαστε «μηχανόβιοι», αν μας αρέσει κλπ.
ΓΚ: Δυο πράγματα θα σου πω, Γιώργο, και δεν θα επιμείνω στο θέμα γιατί ασφαλώς δεν πρόκειται να το εξαντλήσουμε. Το πρώτο είναι πως η αναγνώρισή σου μέσα από παραμορφωτικούς κανόνες δεν λύνει πρόβλημα, αλλά θέτει πρόβλημα: γιατί αξίζεις τον κόπο να παραμορφωθείς, γιατί εσύ, ο «μηχανόβιος», κι όχι ο οδοκαθαριστής; Το δεύτερο είναι πως κι εσύ ο ίδιος, αντί να παρακάμπτεις ή να αγνοείς την παραμόρφωση, ενέχεσαι σ’ αυτή. Μιλάς με όρους γενικούς κι επομένως ασαφείς. Ήδη συγκρίναμε τους «μηχανόβιους» με τους αναρχικούς. Λοιπόν, περί αναρχικών μιλά «ο κόκορας που λαλεί στο σκοτάδι», αλλά και «η μωβ σκιά Μαΐου» - κι όλοι αυτοί είναι αναρχικοί, έτσι δεν είναι, κύριε Χατζηδάκι; Αναρχικός σημαίνει διαμαρτυρόμενος - που σημαίνει ότι και ο Λούθηρος ήταν αναρχικός.
ΑΦ: Μα τι σχέση έχουν οι «μηχανόβιοι» με τους αναρχικούς;
ΓΚ: Ξέρω γω;
ΜΤ: Μήπως έχεις στο μυαλό σου όλα εκείνα τα πιτσιρίκια μέχρι τα 18, που δεν τους δίνει διέξοδο η κοινωνία, για ένα σωρό κοινωνικούς λόγους, και θέλει σώνει και καλά να τους εκτονώσει με τη σούζα και την γκαζιά; Γιατί τότε πια το πρόβλημα είναι κατεξοχήν κοινωνικό.
ΔΠ: Το θέμα είναι ότι αυτά που λέμε θα δημοσιευτούν. Ποιοι θέλουμε να τα διαβάσουν: αυτοί που καβαλάνε μηχανή για να πάνε στη δουλειά τους, αυτοί που καβαλάνε μηχανή για να τους ανάψουν τα λαμπάκια ή αυτοί που δεν καβαλάνε μηχανή; Ανάλογα θα δούμε ποιες πληροφορίες θα διαμορφώσουμε. Γιατί, σε λιγότερο από δέκα τόμους, δεν μπορούμε να εκφράσουμε όλο το φάσμα του τι μπορεί να κάνει ή να νιώσει κανείς με μια μοτοσικλέτα.
ΑΦ: Εγώ πιστεύω πως συζητάμε ένα ανύπαρκτο θέμα, απλώς ένα θέμα που πουλάει σαν θέαμα. Δεν βρίσκω καμιά ιδιαιτερότητα, εκτός από το ότι ο μοτοσικλετιστής βάζει τη ζωή του διαρκώς σε κίνδυνο.
ΔΧ: Τελείως ταξιτζίδικη άποψη, Αχιλλέα. Γιατί ο μοτοσικλετιστής που βιώνει τη μοτοσικλέτα αναπτύσσει μαζί της μια σχέση που δεν είναι ίδια από τη μέρα που αγοράστηκε η μοτοσικλέτα από την έκθεση, αλλά εξελίσσεται. Από κει και πέρα θα κοιτάξουμε πού μπορεί ο κόσμος να τη δει στο βαθμό που εξελίσσεται.
ΑΦ: Και σε ρωτάω τι διαφορετικό έχει αυτή η περίπτωση ατόμου από το άτομο που αγοράζει αυτοκίνητο ή στερεοφωνικό.
ΔΧ: Δεν εξελίσσεται σαν ακροατής στερεοφωνικού, Αχιλλέα.
ΔΠ: Μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί, με 30-40 χιλιάδες μόνο, να βρει μεταφορικό μέσο και να πηγαίνει όπου θέλει; Όλοι το έχουμε ξεχάσει αυτό. Κι όμως αυτή είναι η ιδιαιτερότητα, διάβολε! Δεν μπορεί να αγοράσει αυτοκίνητο ο πιτσιρίκος. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι, πέρα από την επίδειξη και την όχληση, υπάρχει κάτι βαθύτερα υγιές: η μοτοσικλέτα είναι το μοναδικό μεταφορικό μέσο που μπορεί να έχει ένας νέος χωρίς οικονομικούς πόρους. Από κει ξεκινά η σχέση, που μπορεί να διαρκέσει για όλη του τη ζωή, για λόγους που δεν αναφέραμε καν εδώ. Λέμε: κινδυνεύεις στη μοτοσικλέτα κλπ. Και τα ωραία της;
ΔΧ: Ναι, ρε συ Δημήτρη. Τελειώνουμε τη συζήτηση κι αφήσαμε απέξω τελικά το πιο σπουδαίο: πώς μπορείς να «τη βρεις» με τη μοτοσικλέτα.
Ρε VANDA ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ...
Δεν διαβαζεται ρε γμτ...
:sad: :sad: :sad:
el_hymador
22/02/2008, 22:05
εχει συνεχεια;
ειναι απιθανο!!
:beer:
road spirit
22/02/2008, 23:52
το διάβασα προσεχτικα μια φορα, δεν φτάνει...
το πνευμα της συζητησης ειναι καταπληκτικό! Θα το διαβάσω ξανα και ξανα... και εχω την εντυπωση οτι δεν θα τη χορτάσω
vanda :a18:
orizontas
23/02/2008, 00:38
nomizv oti prepei na balv ena krasaki kai na to janadiabasv apo thn arxh
μια δυο , 3 , 4, 5, ...θα σας πω σε κανα δυο ωρες ...
βαντα .... δεν προλαβαινω πρεπει να το μελετησω ...
μετα ....
καλα που πηρα τσιγαρα ...:smokin: :smokin: :smokin: :smokin: :smokin:
τι να καουμε αφου το διαβασε τοσος κοσμος,εκατσα και το διαβασα.
με τη συνοδια μπυριτσας βεβαιως βεβαιως:beer:
ΠΑΡΑ πολυ καλο,εξαλλου Χατζηδακις ειν'αυτος...
:smilea:
ΥΓ:Φαινεται ξεκαθαρα οτι 20 χρονια πριν ο ''μηχανοβιος'' θεωρωταν πριν 20 χρονια ως αλητης και κλεφτης.Αυτη ηταν τουλαχιστον η αντιληψη του κοσμου.
ΓΜ: Εγώ νομίζω πως δεν έχει καμία σχέση το ποιος "ανακάλυψε" αυτήν τη λέξη. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η λέξη βόλεψε -κακώς, κατά τη γνώμη μου- μια ολόκληρη "κοινωνική" κατακραυγή, την κατακραυγή δηλ. ορισμένης πλειοψηφίας απέναντι σ' ένα φαινόμενο: την αγάπη για τη μοτοσικλέτα. Το κακό είναι ότι αυτή η λέξη, στην ουσία της, στην ετυμολογία της, δεν είναι κατάλληλη για όλη αυτή τη ρητορεία. Είναι η καλύτερη λέξη που θα μπορούσε να βρεθεί για να λοιδορήσουν τους "μηχανόβιους".
ΑΦ: Ζούμε σε μια κοινωνία του θεάματος και του εμπορεύματος. Εφόσον η μηχανή ικανοποιεί τις δυο αυτές "απαιτήσεις", μοιραία θα εμφανιστεί κι αυτή η τάση, το "στιλ" της μηχανής. Τελικά, κανείς δεν ξέρει για τι μιλάει. Όλοι διαβάζουν εφημερίδες. Γιατί τόσο μονομερείς; Κατηγορούν τον μοτοσικλετιστή που περνάει με κόκκινο. Ξαφνικά, ο μοτοσικλετιστής είναι ο κακός, είναι η απειλή για την ησυχία της κοινωνίας - και δεν είναι απειλή ο καυλόγκαζος με το GTI, που έχει βγάλει και τις εξατμίσεις κι αναστατώνει το Ψυχικό. Είναι αποδεκτός, γιατί είναι σε 4 ρόδες, είναι δλδ πιο δυναμικός αγοραστής ενός εμπορεύματος. Ενώ ο μοτοσικλετιστής ποτέ δεν είναι μόνο θέαμα, γιατί έχει αρνηθεί ένα δόγμα θεμελιώδες: το βόλεμα. Όταν ξεκινήσει από το Παγκράτι να φτάσει στην Ομόνοια, έχει -είτε το ξέρει είτε όχι- 90 πιθανότητες να τον σκοτώσει κάποιος.
ΔΠ: Δυσκολεύομαι να μιλήσω, γιατί δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάμε. Η όλη συζήτηση μου θυμίζει αποσπάσματα από διάφορα άρθρα στις εφημερίδες, που ίσως και να προκάλεσαν αυτή τη συζήτηση. Καθένας λέει διάφορες αυθαιρεσίες - αλλά, για να στηρίξεις τα επιχειρήματά σου, πρέπει πρώτα απ' όλα να χωνέψεις πως το θέμα δεν προσφέρεται για μονόλογο. Τα πράγματα είναι απλά.
Ξεκινάμε από τις αρχές του αιώνα. Δουλεύει το πράγμα με τους 4 τροχούς, δουλεύει και με τους 2. Μόνο οι πλούσιοι, σύμφωνοι: είναι ακριβά τα αυτοκίνητα.
Πόλεμος: εύκολο και γρήγορο μέσο επικοινωνίας η μοτοσικλέτα, αναπτύσσεται η τεχνολογία της, αρχίζει η μαζική παραγωγή. Μετά τον πόλεμο: φτώχεια, ανάγκη, τεράστιες εκτάσεις στην κατεστραμμένη Ευρώπη, τα δίκυκλα μοιάζουν βολικό και προσιτό μεταφορικό μέσο -ειδικά σε φτωχές χώρες, όπως η Ελλάδα.
Φτάνουμε στη δεκαετία του 60. Μηχανάκια, βέσπες -κανείς δεν τους κατηγορεί. "Τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος", "φουκαράς"... Του κόβαμε και κανα πόδι, "βρε, τον άνθρωπο!" έλεγε ο αυτοκινητιστής, και πήγαινε να τον δει και στο νοσοκομείο. Δεν έλεγε "καλά να πάθει", δεν υπήρχε μίσος. Το δίκυκλο ήταν κάτι αποδεκτό.
Δεκαετία 70: οικονομική ευημερία, μπορείς πια να πάρεις εύκολα δίκυκλο -εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η μοτοσικλέτα γίνεται σόου, επίδειξη -αρχίζει να δημιουργείται ο πρώτος πυρήνας. Καμία σχέση με Αμερική, με "αγγέλους της κολάσεως" κλπ. Απλώς ήταν πιο εύκολο να επιδειχθείς στη γειτονιά με ένα δίκυκλο. Δημιουργείται έτσι ο πρώτος θύλακας των ανθρώπων που σήμερα ονομάζουμε "μηχανόβιους" ή δεν ξέρω πώς.
Και φτάνουμε στη δεκαετία του 80: "πολιτιστική έκρηξη". Πολλοί άνθρωποι ανακαλύπτουν το δίκυκλο, αλλά ανακαλύπτουν κι ότι μπορούν να γράφουν οτιδήποτε σχετικά μ αυτό και μπορούν να δημοσιεύουν αυτά που γράφουν. Αρχίζουν λοιπόν να επιδίδονται σε βαθυστόχαστες αναλύσεις, πιάνει ο καθένας το κομματάκι του στην εφημερίδα ή στο περιοδικό του κι αναπτύσσει τις απόψεις του -αφού, όπως είπε κι ο Αχιλλέας (το μόνο 100% ακριβές από όσα ως τώρα είπε), το θέαμα, το χρώμα του θέματος βοηθάνε.
"Μηχανόβιοι" λοιπόν. Τι είναι οι μηχανόβιοι; Μια λέξη που χρησιμοποίησε κατά κόρον η προ πενταετίας αρθρογραφία. Κακή λέξη, σίγουρα. Ποιος ζει σήμερα με τη μοτοσικλέτα; Καβαλάω μοτοσικλέτα από μικρό παιδί, μ αρέσει, την αγαπάω -αλλά δεν ζω μαζί της, ζω με ανθρώπους. Και κάτι ακόμη: αν υπάρχει ένα μικρό ποσοστό που, λόγω έλλειψης φαιάς ουσίας, με τη μοτοσικλέτα ξυπνάει-με τη μοτοσικλέτα κοιμάται, αυτό δεν σημαίνει πως όσοι κάνουν φασαρία ή "προκαλούν" ανήκουν σ αυτό το μικρό ποσοστό. Άσε που "μηχανόβιους" λέμε τους χρήστες μεγάλης συνήθως μηχανής, ενώ τα μικρά μηχανάκια κάνουν ασφαλώς πιο πολλή φασαρία.
ΔΧ: Γιατί; Όταν έχω καλή διάθεση, θ’ αυτοσχεδιάσω, θα κάνω -ας πούμε- το σόλο μου. Χωρίς να έχω την αίσθηση ότι θα προκαλέσω κανέναν. Τα αυτοκίνητα δεν είναι πράγματα που τα οδηγούν κάποιοι με τους οποίους έχω ανταγωνιστική σχέση. Είναι απλώς κινητά εμπόδια, που τα θεωρώ απρόσωπα. Κάποια στιγμή τυχαίνει να οδηγώ αυτοκίνητο. Συμβαίνει καμιά φορά. Όταν μου κάνει σφήνα ο μοτοσικλετιστής, θα αντιδράσω ασυναίσθητα αρνητικά, θα πω «το κωλόπαιδο!».
ΔΠ: Αν βρεθείς στον παραλιακό δρόμο που πάει από Μονακό προς Ιταλία, θα δεις τις μοτοσικλέτες να κινούνται με ταχύτητα διπλάσια από των αυτοκινήτων πάνω στη διαχωριστική γραμμή. Κανείς δεν ενοχλείται, κανενός το μυαλό δεν πάει στον ανταγωνισμό. Είναι θέμα γνώσεων και παραδόσεων, Οι λαοί αυτοί έχουν ζήσει χρόνια με το αυτοκίνητο και τη μοτοσικλέτα. Όταν δεν ξέρεις κάτι, είσαι ο χειρότερος κριτής του. Εδώ πέρα αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αν υπήρχε ενημέρωση...
ΓΚ: Δεν οδηγώ μηχανή, αυτό δεν θέλεις να πεις; Κοιτάξτε παιδιά, για να σχηματιστεί ένας κύκλος ομονοούντων χρειάζεται και κάποιος εκτός κύκλου, το ξέρω. Όμως δεν μιλώ ως μηχανόβιος κι ούτε ως δημοσιογράφος. Μιλώ ως παρατηρητής ενός φαινομένου, ως «αναγνώστης» του, κατά κάποιον τρόπο. Μιλάτε και σας ακούω. Οδηγείτε και σας βλέπω. Μιλάτε για το πώς οδηγείτε και πάλι σας ακούω. Μιλάτε με έναν συγκεκριμένο τρόπο - σας ενδιαφέρει αυτός ο τρόπος; Μήπως στον τρόπο αυτόν έχουν εγγραφεί, εξ αντιθέτου ενδεχομένως, τα προβλήματα που μας απασχολούν σ’ αυτήν τη συζήτηση; Και, στο κάτω κάτω, όλο κι όλο το θέμα της συζήτησής μας είναι γιατί το θέμα μας είναι θέμα προς συζήτηση. Αυτή η μετάβαση έχει σημασία, η μετάλλαξη που έχει υποστεί το θέμα «οδήγηση μοτοσικλέτας». Κι αυτή η μετάλλαξη έγινε μέσω μιας κοινωνικής ανάγνωσης του πράγματος. Ποια είναι η κοινωνική ανάγνωση από τους ίδιους τους «μηχανόβιους», ποια η κοινωνική ανάγνωση από τις εφημερίδες ή τον κατασταλτικό μηχανισμό; Αυτά τα θέματα είναι προς συζήτηση.
ΔΧ: Τελείως ταξιτζίδικη άποψη, Αχιλλέα. Γιατί ο μοτοσικλετιστής που βιώνει τη μοτοσικλέτα αναπτύσσει μαζί της μια σχέση που δεν είναι ίδια από τη μέρα που αγοράστηκε η μοτοσικλέτα από την έκθεση, αλλά εξελίσσεται. Από κει και πέρα θα κοιτάξουμε πού μπορεί ο κόσμος να τη δει στο βαθμό που εξελίσσεται.
ΑΦ: Και σε ρωτάω τι διαφορετικό έχει αυτή η περίπτωση ατόμου από το άτομο που αγοράζει αυτοκίνητο ή στερεοφωνικό.
ΔΧ: Δεν εξελίσσεται σαν ακροατής στερεοφωνικού, Αχιλλέα.
ΔΠ: Μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί, με 30-40 χιλιάδες μόνο, να βρει μεταφορικό μέσο και να πηγαίνει όπου θέλει; Όλοι το έχουμε ξεχάσει αυτό. Κι όμως αυτή είναι η ιδιαιτερότητα, διάβολε! Δεν μπορεί να αγοράσει αυτοκίνητο ο πιτσιρίκος. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι, πέρα από την επίδειξη και την όχληση, υπάρχει κάτι βαθύτερα υγιές: η μοτοσικλέτα είναι το μοναδικό μεταφορικό μέσο που μπορεί να έχει ένας νέος χωρίς οικονομικούς πόρους. Από κει ξεκινά η σχέση, που μπορεί να διαρκέσει για όλη του τη ζωή, για λόγους που δεν αναφέραμε καν εδώ. Λέμε: κινδυνεύεις στη μοτοσικλέτα κλπ. Και τα ωραία της;
:a23: :a23: :a23:
Στήν ελληνική γλώσσα-κοινωνία υπάρχει ο όρος "μηχανόβιος" που πολλές φορές συγκρούεται
με τον όρο "μοτοσυκλετιστής".
Σε άλλες κοινωνίες υπάρχει ο όρος "μηχανόβιος" ?
"Μηχανόβιος" με την αρνητική έννοια που του έχει προσδώσει το έξω-μοτοσυκλετιστικό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Ή μήπως σε άλλες κοινωνίες υπάρχει αποδοχή (ή ανοχή?) των μοτοσυκλετιστών ώστε να μην
υπάρχουν τέτοιοι όροι?
Cpt. Haddock
25/02/2008, 08:23
Μπράβο Vanda
:beer: :beer: :beer:
ενα ομως με προβληματιζει.....
μου φαινεται απιθανο να μην εχει παραλαχθει απο την πραγματικη συζητηση γιατι πολυ απλα οταν μιλας....πρεπει να εισαι διπλωματης για να δινεις με τοση σαφηνεια αυτα που θελεις να πεις!
δηλαδη για προφορικη συζητηση....μου φαινεται αδυνατον!
για συζητηση σε φορουμ θα ηταν πολυ πιθανο!οταν γραφεις εχεις αρκετο χρονο να σκεφτεις τι ακριβως θα πεις κ πως θα το πεις!
με λιγα λογια....πολυ καλο για να ειναι ακριβως η αληθεια!
Υ.Γ μπορει απλα εγω να μιλαω σαν μπρουτζοβλαχος και αμορφωτος ....γιαυτο να μου φαινεται οτι εχουν πολυ καλη συνοχη σκεψης για προφορικο λογο!
μαρεσε πολυ παντως!!!
φιλικα νικος!
DimChios
16/06/2008, 14:06
Αξιολογότατο!!!!!
:beer: :beer: :beer: :beer:
crossmax
17/06/2008, 00:41
ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ.
ΟΤΙ ΠΟΥΛΑΕΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΛΕΤΕ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ.
Ο ΜΕΣΟΣ ΤΗΛΕΘΕΑΤΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ
ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΩΣΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΥΠΟΘΕΙΚΑΝ.
ΑΠΛΑ ΤΟΥ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ Μ.Μ.Ε...
ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΣ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΣ=ΑΛΗΤΗΣ.
ΚΑΠΟΥ ΟΜΩΣ ΦΤΑΙΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ.
ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΙΤΕ 'ΤΟ... :rolleyes:
vangelis 64
08/07/2008, 05:14
Αρχικά δημιουργήθηκε από nick183
ενα ομως με προβληματιζει.....
μου φαινεται απιθανο να μην εχει παραλαχθει απο την πραγματικη συζητηση γιατι πολυ απλα οταν μιλας....πρεπει να εισαι διπλωματης για να δινεις με τοση σαφηνεια αυτα που θελεις να πεις!
δηλαδη για προφορικη συζητηση....μου φαινεται αδυνατον!
για συζητηση σε φορουμ θα ηταν πολυ πιθανο!οταν γραφεις εχεις αρκετο χρονο να σκεφτεις τι ακριβως θα πεις κ πως θα το πεις!
με λιγα λογια....πολυ καλο για να ειναι ακριβως η αληθεια!
Δεν ξέρω γιατί,αλλά αυτό το απίθανο θρεντ όλο το απέφευγα.Θες το έβλεπα μεγάλο και βαριόμουνα,μετά το ξέχναγα...τέλος πάντων
Μού έκανε φοβερή εντύπωση η θύμηση τού επιπέδου που είχαν πολλές κουβέντες πριν από 20τόσα χρόνια.Πολλά πράγματα ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό μου και μ' έκαναν,για άλλη μια φορά,να αισθανθώ ότι είμαι πίσω από το σήμερα,ότι είμαι οπισθοδρομικός,στραβόξυλο,κωλόγερος συγκρίνοντας αυτήν την κουβέντα με μια σημερινή.
Δηλαδή ρε παιδί μου η φράση....
ΔΠ: Ασφαλώς. Κάποια στιγμή σταματάς στο φανάρι, βλέπεις το βλέμμα του πεζού που προηγουμένως τρομοκράτησες και ντρέπεσαι. Τότε παύεις να ενοχλείς τον κόσμο. ..απλά δεν υπάρχει.Διαβάζοντάς την θυμήθηκα το "μαγκάκι" με το παπί,που την έβρισκε δημιουργώντας μποτιλιάρισμα στη Θεσσαλονίκη.
Υπήρχε ένα καφενείο,στη Σταδίου νομίζω,όπου αν ήσουν τυχερός κι έβρισκες την κατάλληλη θέση,μπορούσες ν' ακούσεις τον Χατζηδάκι,τον Γκάτσο,τον Ελύτη,τον Πλέσσα και άλλους παρομοίου βεληνεκούς να κουβεντιάζουν.
Όπως έλεγε κι ένας ζωγράφος φίλος τού Μάνου,όποιος είχε την τύχη να κάθεται κοντά,δεν έβγαζε άχνα και προσπαθούσε ν' αρπάξει λίγη από τη σοφία που άκουγε δίπλα του.
Τεράστια προσωπικότητα ο Χατζηδάκις που,αν και άσχετος,συμμετείχε σ' αυτήν την κουβέντα με τον δικό του μοναδικό τρόπο,όπως βέβαια και οι υπόλοιποι συνομιλητές.
Υποστήριζε ο καθένας τη γνώμη του με επιχειρήματα και όχι με ειρωνείες και εξυπνάδες.
Λοιπόν φίλε nick183,δεν είναι too good to be true,είναι μια πολύ συνηθισμένη κουβέντα τής εποχής,μιάς εποχής που είχε ήδη αρχίσει να μάς κουνάει το μαντήλι.
Τελικά.....είναι ωραίο να οδηγείς μοτοσυκλέτα!Γεια σου ρε Άλκηστη!!:beer: :beer:
Αρχικά δημιουργήθηκε από vangelis 64
Δηλαδή ρε παιδί μου η φράση ... απλά δεν υπάρχει.
Μην το λες αυτό.
Αρχικά δημιουργήθηκε από vangelis 64
Υπήρχε ένα καφενείο,στη Σταδίου νομίζω,όπου αν ήσουν τυχερός κι έβρισκες την κατάλληλη θέση,μπορούσες ν' ακούσεις τον Χατζηδάκι,τον Γκάτσο,τον Ελύτη,τον Πλέσσα και άλλους παρομοίου βεληνεκούς να κουβεντιάζουν. Όπως έλεγε κι ένας ζωγράφος φίλος τού Μάνου,όποιος είχε την τύχη να κάθεται κοντά,δεν έβγαζε άχνα και προσπαθούσε ν' αρπάξει λίγη από τη σοφία που άκουγε δίπλα του. Τεράστια προσωπικότητα ο Χατζηδάκις που,αν και άσχετος,συμμετείχε σ' αυτήν την κουβέντα με τον δικό του μοναδικό τρόπο,όπως βέβαια και οι υπόλοιποι συνομιλητές.
Υποστήριζε ο καθένας τη γνώμη του με επιχειρήματα και όχι με ειρωνείες και εξυπνάδες.
:a23:
Αρχικά δημιουργήθηκε από vangelis 64
Υπήρχε ένα καφενείο,στη Σταδίου νομίζω,....
κ σήμερα υπάρχουν καφενεία και εστιατόρια που αν είσαι τυχερός
μπορείς να ακούς τους σύγχρονους λόγιους να συζητούν!
ένα από τα καλά της Αθήνας. :wave2:
vangelis 64
08/07/2008, 12:26
Αρχικά δημιουργήθηκε από Ζεύκας
κ σήμερα υπάρχουν καφενεία και εστιατόρια που αν είσαι τυχερός
μπορείς να ακούς τους σύγχρονους λόγιους να συζητούν!
ένα από τα καλά της Αθήνας. :wave2: Για πε για πε....:a014: :a014:
gixxerpap
08/07/2008, 17:00
μπράβο ρε βαγγέλη που το επανέφερες και το διάβασσα και γω επιτέλους:lol: :lol:
λίγο ήτανε ....:(
δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ τέτοια συζήτηση γύρω απο τη μοτοσυκλέτα ....
ωραία μυαλά και χρόνια, που διηγώντας τα να κλαίς:sick:
Αρχικά δημιουργήθηκε από vangelis 64
Για πε για πε....:a014: :a014:
έχεις π.μ. :)
Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
ωραία μυαλά και χρόνια που διηγοντας τα να κλαίς:sick:
ναι μωρέ γτ η εποχή μας δν έχει τέτοια μυαλά ε?
Αρχικά δημιουργήθηκε από Ζεύκας
ναι μωρέ γτ η εποχή μας δν έχει τέτοια μυαλά ε?
αν έχει, τα εχουν καλα κριμένα:(
αντε να δουμε ποτε θα οργανωσουμε κανενα χαπενινκ και γνωριστουμε καπως καλυτερα....
zefos1100xx
05/12/2008, 01:43
Ωραιο.
Μου θυμισε μια εποχη που ειμουνα πιτσιρικος wannabe μηχανοβιος..
Ακουγα τοτε τον πατερα μου να συζηταει με αλλους μοτοσυκλετιστες ,κυριως στην νεοσυστατη τοτε λεμοτ για τετοια θεματα.Μερικα απο αυτα που λεγανε χαρακτηκαν για παντα στη μνημη μου.
Εντυπωση μου ειχαν κανει οι αναφορες για την αντιμετωπιση τους απο την τροχαια σαν ''πολιτες β' κατηγοριας''.Αξιζει να αναφερω οτι ηταν απο τους πρωτους ''σοβαρους μηχανοβιους'' ,δηλαδη με κρανη, δερματινα,μπαγκαζιερες,οργανωμενα ταξιδια ελλαδα-ευρωπη κλπ. Και κατι που ισως δεν το ξερουν πολλοι...Τοτε οσοι φοραγαν κρανος κατηγορουνταν απο τους ''σκληροπυρηνικους'' καμικαζι ως φοβιτσιαρηδες και τυρια! Θα τον εχετε ακουσει τον χαρακτηρισμο ειμαι σιγουρος,δεν ξερω αν γνωριζετε οτι γεννηθηκε εκεινη την εποχη στις ''καστες'' των απανταχου δικυκλιστων...
Σιγουρα το θεμα δεν ανταποκρινεται στα σημερινα δεδομενα.
Σιγουρα πολλα αλλαξαν.
Στο κατω κατω σιγουρα τα τυρια ειναι τωρα αυτοι που δεν φορανε κρανος!-Κοιτα ανατροπη ε?
Και γκαζιαρικα να το δεις, αντε να σε πεισει ο αλλος οτι πηγε με 250 τριπολη...ελα ρε αισωπε και αν τα'πιασες,ποση ωρα τα κρατησες...επειδη το εχω ακουσει και αυτο απο ενα βαρωνο!
Και ταξιδιαρικα να το δεις γινεται ακομα πιο γελοιο...
Για να γυρισω στο θεμα θα ηθελα να πω οτι πολυ το κανω γουστο ναουμ ναουμ (γεια σου αλφρεδο) που βλεπω να σχολιαζεται σημερα ενα τετοιο θεμα του χθες...
δεν ξερω αν συμφωνει κανεις μαζι μου αλλα το βλεπω σαν να ασχολουμαστε με την κληρονομια μας καλη η κακη..ποτε δεν διαχωρησα καποιον ιδιαιτερο χαρακτηρισμο για εμενα...μηχανοβιος,μοτοσυκλετιστης,δικυκλιστης,bikerας... ...
Nick CBR 1000
06/12/2008, 20:27
πες τα ζεφο με προλαβες παλιογερε!
Όταν είδα το μέγεθος η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν να το διαβάσω μια άλλη φορά...
Χαίρομαι που δεν το έκανα! Η ροή της συζήτησης σε συνδιασμό με το επίπεδο ούτε λίγο ούτε πολύ με καθήλωσε στην οθόνη μου! Άψογος διάλογος!
Μόνο που ήθελα παραπάνω γμτ...
Η λέξη μηχανόβιος περιγράφει εκείνους όπου το επίκεντρο της ζωής τους είναι η μηχανή. Περνώντας τα χρόνια και αλλάζοντας οι γενιές των μοτοσυκλετιστών έτσι μεταβάλεται και το προφίλ του μηχανόβιου κάθε εποχή. Μετά από τους Ινδιάνους του 70 και 80 γινόμαστε πιο πολιτισμένοι, λιγότερο ριψοκίνδυνοι, πιο πολιτικά ορθοί. Σίγουρα αυτά δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, το κακό όνομα βγαίνει κατά τη γνώμη μου περισσότερο από μια τρελλαμένη μειοψηφία και όπως είχε πει ο Μπούστας σε μια συνέντευξη, "άν γίνει μια ληστεία, με τι θα προτιμήσουν οι ληστές να διαφύγουν, με νταλίκα;"
booktsio
01/09/2009, 19:17
Απλά καταπληκτικό!!!:a19:
άλλοι καιροί , άλλα προβλήματα-ή μήπως όχι;;;
πόσοι από μας δεν αντιμετωπίζουμε καθημερινά τον ρατσισμό απέναντι στους μοτοσυκλετιστες;
Σε άλλο επίπεδο βέβαια αλλά πιστεύω ότι υπάρχει.
Μετά από την ανάγνωση συνειδητοποίησα ένα πράγμα: πόσο πολύ μου λείπει ο Δ.Π. και το motosport του. Όσοι το πρόλαβαν πιστεύω καταλαβαίνουν...:a23: :a23: :a23:
DimChios
05/11/2009, 03:08
up για οσους δεν το εχουν διαβασει!
:wave2:
nassosxlvbros
05/11/2009, 07:31
ωραίοι και πολιτισμένοι διάλογοι που δεν καταλήγουν (ΟΧΙ κατασταλάζουν) πουθενά.Και εξηγούμαι...
"μηχανόβιος" είναι αυτός που δε ζει χωρίς τη μοτό του...κάτι σαν οπαδός ένα πράμα,ένα μείγμα έρωτα πάθους και συνθετικού λαδιού,αν δε μιλήσει25-30φορές για τη μηχανή την ημέρα δε τού'ρχεται καλά...θα πάει βέβαια στη δουλειά του(χρήστης)αλλά η ζωή του όλη μπορεί νάναι βόλτα συνεργείο,σπίτι και βόλτα ξανά...σε αντίθετη περίπτωση ο όρος "μοτοσυκλετιστής"κάνει περισσότερο στο χρήστης μοτό με όλα τα συνεπακόλουθα:αρκετές ασυντήρητες μοτό,συμπεριφορά "κουτάκια"εκμετάλλευση έως υπερβολής των δυνατοτήτων της μοτο (ήτοι παρκάρω όπου γουστάρω,σφήνα με +100,κλπ)ΟΧΙ απαραίτητα κακός οδηγός αλλά κακός χρήστης...
στο Ελλάντα όμως ο "μηχανόβιος"παραμένει στο πίσω μέρους του κεφαλιού του πολίτη ως το περιθωριακό στοιχείο,ο αληταράς που ξασηκώνει τη γειτονιά με τη "ντεβίλ"που έχει στο "μπολντορα" ή με τις 4 σε μια και σε καμία...ενώ ο χρήστης "μοτοσυκλετιστής"μπορεί νάναι το "καλό παιδί"της γειτονιάς,πετυχημένος,κυριλές,και που απλά πήρε μοτό με το μπόνους του και μόνο, και όχι δουλεύοντας οικοδομή και το βράδυ σερβιτόρος για να μαζέψει το χρήμα...
...τελικά το ποιος είναι τι είναι εκεί έξω...έχω γνωρίσει "χρήστες" πολύ περισσότερο "μηχανόβιους"αλλά και μηχανόβιους με πραγματικό μεράκι και άψογο φέρσιμο σε όλους από το πεχό μέχρι τον καψωμένο πιτσιρικά...
η αλήθεια (και η γνώμη του καθενός)σχηματίζεται εκεί έξω...
καλημέρες!
:wave2:
Αρχικά δημιουργήθηκε από nassosxlvbros
ωραίοι και πολιτισμένοι διάλογοι που δεν καταλήγουν (ΟΧΙ κατασταλάζουν) πουθενά.
Ισχύει αυτό και μάλιστα θίγεται στον πρόλογο του άρθρου. Ας το βάλω κι αυτό το κομμάτι, να υπάρχει.
Δεν προλαβαίνω να το δαχτυλογραφήσω, πάρτε το αυτούσιο:
179475
Ουεεεε που το ξεθαψα...καλό ...πολύ ωραίο ομολογώ...αλλά ...παρόλο που συμφωνώ με το οτι η λέξη μηχανόβιος είναι ισχυρή δε βρίσκω γιατί πρέπει να είναι και αρνητική...ναι ο παππούς μου με φωνάζει μηχανόβιο(ζω με την μηχανή?) και κατσουφιάζει η μάνα μου που θυμάται τα του 70 και τρέμει λες και εγώ πια στα 26 θα είμαι με το γαλλικό και το μπουζόκλειδο στο χέρι και θα κυνηγάω με το καγκουρόπαπο καποιον με 110 στην πόλη μέσα να του ανοίξω το κεφάλι όπως στις ταινίες με τον Ψάλτη..Δεν υπάρχουν πια αυτά..κι όμως υπάρχει η κακοδαιμονία γύρω απ την μοτοσυκλέτα..και σε πιο urban κύκλους και γύρω απ το παπί...Πόσοι και πόσοι δε βρίζουν την πιτσιρικαρία που κυκλοφορεί με τσουλούφι κρεμασμένο και κάνουν βόλτες πάνω κάτω σκληρίζοντας και ενοχλώντας...Ε και?δε το βρίσκω και τόσο κατηγορηταίο..εντάξει οι τρύπιες εξατμίσεις των 16χρονων ενοχλούν τον καφε τον ύπνο μας,δε λεω.είναι μαρτήριο.Αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου τότε διάβαζα δεν είχα μηχανάκι γιατί όσοι είχαν παπιά βιβλία δεν ανοίγαν και είχα φάει τα ρούχα μου..πεταγαμε αυγά στην μπατσαρία κυνηγητό με τα ποδήλατα ανοιγμένα γόνατα γκομενάκια (ατσούμπαλοι ακόμα είμασταν) και μάντρωμα μετά μέσα στο φροντιστήριο για 30 ωρες τη βδομάδα.Πανελλήνιες αγχη διαβασμα στίμωγμα χαμός.Ανήσυχη ηλικία και μυστήρια γιαυτό και οι πιτσιρικάδες έχουν ελαφρυντικά.Δεν τους απαλλάσει κανείς απ την ενόχληση που προκάλούν αλλά προσωπικά λεώ ασ φορούν κράνος και ας κυκλοφορούν με καθολου εξατμίσεις.άλλωστε είναι οι τελευταίοι ενοχλητικοί μηχανάκηδες που μείναν πια..Αυτοί και αυτοί που κλέβουν..είναι οι μόνοι που ενοχλούν..Αλλά οι μεν αντε και να κανουν φασαρία να θορυβίσουν ή να ανοίξουν το κεφάλι τους(εκει ειναι το πρόβλημα ) γιατί το αγχος τους είναι να φαίνεται το τσουλουφι και όχι το κράνος.Οι ληστές όμως πέραν ύμών και των πιτσιρικάδων που εγώ μας θεωρω μηχανόβιους παπόβιους ότι θελετε πείτε, δεν είναι μηχανόβιοι!Και οι τσαντακηδες ή ληστές δεν είναι μηχανόβιοι γιατί δεν αγαπούν απλά την μηχανή και τους δύο τροχούς...Την εκμεταλλέυονται.Δεν κάνουν με 5 τάληρα και άγριο ζόρισμα στην τσέπη,restoring σε μηχανές κλασσικές για κέφι και δημιουργία..αλλά αντίθετα εκμεταλλέυονται την ευκινησία και την ταχύτητα των μηχανών για να ξεφύγουν.Μηχανοβιους λοιπόν εγώ τουλάχιστον θεωρώ όλους αυτούς που παρόλο που δεν ξέρουν δεν είναι μηχανικοί θέλουν να μαθουν φροντίζουν καβαλούν ταξιδεύουν και διαβάζουν ακόμα για την μοτοσυκλέτα.Ζούν πράγματα μ αυτήν και γιαυτήν από 50cc σκούτερ μεχρι χιλιάρα..Σκαλίζουν κάνουν ζημιές και μαθαίνουν.Αυτοί είναι οι μηχανόβιοι.Οι υπόλοιποι παρανομούντες ή αδιάφοροι μοτοσυκλετιστές είναι απλά οδηγοί μοτοσυκλετας όπως οδηγοί νταλίκας οδηγοί ποδηλατου ή αυτοκινήτου.Εγω τουλάχιστον θεωρώ τον εαυτό μου παπόβιο ή οπως θελετε πείτε με,μηχανόβιο οτιδήποτε, γιατί με τρώει απλά να μάθω πως δουλευει πως περπατά και πως κινέιται συντηρείται αυτό το καταπληκτικό μέσο μεταφοράς το οποίο αγαπώ.Σε αντίθεση με το ακριβό αμάξι μου που κοστίζει όσο 30 παπάκια και το βλέπω καθαρά ως εργαλείο.Μηχανόβιος λοιπόν και ας έχω μονο 125cc και ας με αποκαλεί η τρίτη ηλικία αληταρά γιατί κυκλοφορώ με αερογραφία στο παπί παρόλο που είμαι απόφοιτος επιστήμονας.Οι εικόνες που έβλεπαν το 70 και αργότερα με αλυσίδες ματς πριονο-δίκυκλα και χουλιγκανισμό περάσαν ανεπιστρεπτί.Και είμαστε οι λάτρεις των 2 τροχών εδώ για να το αποδείξουμε έμπρακτα πιστέυω.
motomaniac
08/05/2011, 21:20
ξεθαβω κι εγω με την σειρα μουκαι θα σταθω μονο σε αυτο που ειπε ο μεγαλος δημητρης..
ΔΠ: Δυσκολεύομαι να μιλήσω, γιατί δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάμε. Η όλη συζήτηση μου θυμίζει αποσπάσματα από διάφορα άρθρα στις εφημερίδες, που ίσως και να προκάλεσαν αυτή τη συζήτηση. Καθένας λέει διάφορες αυθαιρεσίες - αλλά, για να στηρίξεις τα επιχειρήματά σου, πρέπει πρώτα απ' όλα να χωνέψεις πως το θέμα δεν προσφέρεται για μονόλογο. Τα πράγματα είναι απλά.
πραγματικα μου φανηκε οτι διαφοροι εκει μεσα δεν ειχαν πραγματικα ιδεα τι εβγαζε το στομα τους.. οπως
ΓΚ: Ναι, αλλά ποια είναι η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης που μας απασχολεί; Εξηγούμαι: κάνουμε δυο ώρες προσπάθεια να αποκαθάρουμε τον όρο «μηχανόβιος» από την ερμηνεία «ζω με (και για) τη μοτοσικλέτα». Μήπως όμως αυτή η ερμηνεία είναι και η σωστή; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα. Και το δεύτερο, εφόσον απαντήσουμε στο πρώτο: γιατί είναι περισσότερο αξιογέλαστο να ζεις με τη μηχανή απ’ ό,τι να ζεις με ένα Hi-Fi ή με ένα video; Μήπως -κι εδώ έγκειται ίσως η ιδιαιτερότητα- το Hi-Fi και το video παραπέμπουν σε ένα απαλυντικό «πνευματικό» περιεχόμενο (αρκετό πάντως για να εξουδετερώνει την πρόκληση και τις ακρότητες της σχέσης), ενώ η μηχανή είναι ακριβώς μηχανή και περιέχει λάδια κι όχι «πνεύμα»; Κι εδώ περνάμε στο λεξιλόγιο: γιατί «μηχανή» -λέμε «μηχανή» τίποτ’ άλλο;
επιεικως γελοια ερωτηση και αποψη μεσω της ερωτησης.. μου δινει την αισθηση πως δεν ειχε εκκριση αδρεναλινης ουτε κατα τον οργασμο το συγκεκριμενο ατομο... και συνεχιζει την μπυρδολογια
ΓΚ: Δεν αντιλέγω. Αλλά, στην περίπτωση που συζητάμε, με ενδιαφέρει η κωδικοποιημένη γλώσσα - η ιδιόλεκτος, για να την πούμε με το όνομά της: από πού
κατάγεται και τι έχει να πει για όσα μας απασχολούν.
τι θες ρε φιλαρακι να αναλυσεις δηλαδη? την ετυμολογια?? το γιατι την χρησιμοποιουμε? γιατι ειναι πιο κοντη απο τον ορο μοτοσυκλετα η μηχανη προφερεται πιο ευκολα. κι ετσι.. αααμαν..
ο ΔΠ παλι μας συγκλονισε με την προβλεψη του φυσικα... κι εχω αναμενα λαμπακια διαβαζοντας χαζοκουλτουριαρηδες και φοβιτσιαρηδες να αναλυουν ορους που αμα δεν τους ζησεις δεν μπορεις να μιλας..
ΔΠ: Το θέμα είναι ότι αυτά που λέμε θα δημοσιευτούν. Ποιοι θέλουμε να τα διαβάσουν: αυτοί που καβαλάνε μηχανή για να πάνε στη δουλειά τους, αυτοί που καβαλάνε μηχανή για να τους ανάψουν τα λαμπάκια ή αυτοί που δεν καβαλάνε μηχανή; Ανάλογα θα δούμε ποιες πληροφορίες θα διαμορφώσουμε. Γιατί, σε λιγότερο από δέκα τόμους, δεν μπορούμε να εκφράσουμε όλο το φάσμα του τι μπορεί να κάνει ή να νιώσει κανείς με μια μοτοσικλέτα.
και οι δυο Δ εκλεισαν με τον καλυτερο τροπο.. ΔΧ: Τελείως ταξιτζίδικη άποψη, Αχιλλέα. Γιατί ο μοτοσικλετιστής που βιώνει τη μοτοσικλέτα αναπτύσσει μαζί της μια σχέση που δεν είναι ίδια από τη μέρα που αγοράστηκε η μοτοσικλέτα από την έκθεση, αλλά εξελίσσεται. Από κει και πέρα θα κοιτάξουμε πού μπορεί ο κόσμος να τη δει στο βαθμό που εξελίσσεται.
ΑΦ: Και σε ρωτάω τι διαφορετικό έχει αυτή η περίπτωση ατόμου από το άτομο που αγοράζει αυτοκίνητο ή στερεοφωνικό.
ΔΧ: Δεν εξελίσσεται σαν ακροατής στερεοφωνικού, Αχιλλέα.
ΔΠ: Μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί, με 30-40 χιλιάδες μόνο, να βρει μεταφορικό μέσο και να πηγαίνει όπου θέλει; Όλοι το έχουμε ξεχάσει αυτό. Κι όμως αυτή είναι η ιδιαιτερότητα, διάβολε! Δεν μπορεί να αγοράσει αυτοκίνητο ο πιτσιρίκος. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι, πέρα από την επίδειξη και την όχληση, υπάρχει κάτι βαθύτερα υγιές: η μοτοσικλέτα είναι το μοναδικό μεταφορικό μέσο που μπορεί να έχει ένας νέος χωρίς οικονομικούς πόρους. Από κει ξεκινά η σχέση, που μπορεί να διαρκέσει για όλη του τη ζωή, για λόγους που δεν αναφέραμε καν εδώ. Λέμε: κινδυνεύεις στη μοτοσικλέτα κλπ. Και τα ωραία της;
ΔΧ: Ναι, ρε συ Δημήτρη. Τελειώνουμε τη συζήτηση κι αφήσαμε απέξω τελικά το πιο σπουδαίο: πώς μπορείς να «τη βρεις» με τη μοτοσικλέτα.
κωστη ακριβως το ιδιο Μετά από την ανάγνωση συνειδητοποίησα ένα πράγμα: πόσο πολύ μου λείπει ο Δ.Π. και το motosport του. Όσοι το πρόλαβαν πιστεύω καταλαβαίνουν...
και δεν τα προλαβα τα μοτοσπορτ. τα βρηκα στο σπιτι της γιαγιας μου ηταν του θειου μου και τα διαβασα και τα εχω ακομα.. λιγα βεβαια.. πολυ μπροστα ο τυπος.... μηχανοβιος ηταν εκεινος ο αθηναιος διδακτωρ οδοντιατρικης στις σερρες με το φορτωμενο με εξτρα ντουκατι που οταν ηταν φοιτητης δεν ειχε να φαει.. και καποιοι αλλοι που γνωρισα εκει μεσα. και με μαθανε να φοραω κρανος σωστα ρουχα και πολλα αλλα...
Eάν αναφέρεσαι στον θείο σου που έχει το RGV ειναι πάρα πολύ λογικό
να ηταν κι' αυτός αναγνώστης του MOTOSPORT.
:wave2: :wave2: :wave2:
Αναμνήσεις.............................
:a024: :a024: :a024: :a024:
225737
motomaniac
08/05/2011, 23:21
ναι σε εκεινον ακριβως αναφερομαι... αχχαχαχαχαχχα εβαλε το RG500Γ μπρος προχτες.. βολτα ακομα αν το παει.. :a024: :a024: :a024: :p :p
booktsio
17/05/2011, 08:13
:wave2: :wave2: :wave2:
yumenochikara
17/01/2013, 20:09
Vanda πολυ καλο το κειμενο!!!
Εχουν αλλαξει τα πραματα αλλα καποια εχουν μεινει ιδια!
MG-KTiNoS
08/06/2013, 11:47
http://exeisminima.gr/blog/%CE%B3%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%B6%CF%8E%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87/
http://exeisminima.gr/blog/%CE%B3%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%B6%CF%8E%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87/
:hmm:
notakos600
09/06/2013, 14:26
Λείπει και σε εμένα πολύ ο Παπανδρέου, εξαιρετικές οι συνεντεύξεις vanda. :beer:
billy of the R6
17/09/2014, 00:29
Απίθανο !!!! respect!
nassosxlvbros
17/09/2014, 08:27
Καλός ο Παπανδρέου αλλά λίγος....
notakos600
17/09/2014, 10:15
Καλός ο Παπανδρέου αλλά λίγος....
Από ποιά άποψη;
nicksior
06/11/2015, 13:16
https://www.youtube.com/watch?v=FIQcSuEV9tU
Είπα να ξυπνήσω.. ένα όμορφο θέμα!
notakos600
06/11/2015, 14:36
https://www.youtube.com/watch?v=FIQcSuEV9tU
Είπα να ξυπνήσω.. ένα όμορφο θέμα!
:beer::beer:
LogOutGoRide
06/11/2015, 16:57
Πολύ καλό!!!
MG-KTiNoS
06/11/2015, 17:09
Όλα αυτά ήταν εκεί και τότε....
Σήμερα καμία σχέση.
Όλα έχουν αλλάξει πια.
Εμείς πάνω απ όλα.
laptopakias
06/11/2015, 19:11
Όλα αυτά ήταν εκεί και τότε....
Σήμερα καμία σχέση.
Όλα έχουν αλλάξει πια.
Εμείς πάνω απ όλα.
:cool: ¨Εχουν αλλάξει οσο δεν πάει παραπέρα .
Bob_o_mastoras
06/11/2015, 20:27
Όλα αυτά ήταν εκεί και τότε....
Σήμερα καμία σχέση.
Όλα έχουν αλλάξει πια.
Εμείς πάνω απ όλα.
:cool: ¨Εχουν αλλάξει οσο δεν πάει παραπέρα .
Πραγματικα...
Και ειναι πολυ κριμα... :(
Σκ@τα στα μουτρα μας οπως τα καναμε... :sad:
a.touristas
07/12/2016, 21:17
που το βρήκες? το'χα διαβάσει τότε ...το ξαναθυμήθηκα τώρα. Πραγματικά, τότε ναι, υπήρχε κουλτούρα.
Και λέω εγώ! Ε, ΚΑΙ?
Και λοιπόν που τα ζήσαμε? Και λοιπόν που δεν τα ζούμε?
Τι κι αν φοράμε το κράνος των 200+ ευρώ?
Και όλα τα άλλα τσιμπράγκαλα? Ε, ΚΑΙ?
Τότε ΔΕΝ φοράγαμε κράνος, οχι τόσο γιατί το σνομπάραμε, οσο γιατί ηταν ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ!
Σε αναλογία, στοίχιζε οσα 2-3 σημερινά, ας μην μιλήσουμε για ποιότητα!
Πραγματικά, απόλαυσα το επίπεδο των διαλόγων. Τότε ...συζητάγαμε.
Εν κατακλείδι, το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε,
το μέλλον δεν το ξέρουμε,
άς ζήσουμε στο παρόν για να είμαστε ευτυχισμένοι. :)
Διαβάστε πως αντιμετώπιζαν τους μηχανόβιους εκείνα τα χρόνια μέσα από την ΛΕΜΟΤ και μέσα από τα μάτια του Μπάμπη Κωσταντάτου, να υπογραμίσω ότι εγώ τα έζησα και τυχαίνει ο Μπάμπης να είναι φιλαράκι μου αν και έχουμε να βρεθούμε αρκετά χρόνια.....
H ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΠΑΡΕΕΣ
του Μπάμπη Κωνσταντάτου
Λένε πως στην αρχή είναι τα δύσκολα_ Σχετικά με τη ΛΕΜΟΤ αυτό
δεν ισχύει. Μαζεύτηκε η παρέα και έστησε τη Λέσχη, έτσι απλά
και όμορφα. Τα δύσκολα ήρθαν μετά και εξακολουθούν να
υπάρχουν. Μήπως γίναμε τελικά όλοι τόσο καλοί όσο και οι
μοτοσικλέτες μας, και δε μας χωράει ο_ δρόμος; Χειμώνας 1979,
Le Mans στην παραλιακή, πάστες και _φραπέδες_ πάνω σ_ ένα
τραπέζι, το πρώτο γραφείο της ΛΕΜΟΤ_
Ήταν η πρώτη μέρα της άνοιξης. Ένας λαμπρός ήλιος έλουζε την
Αθήνα, κάνοντας την ολοκαίνουρια Suzuki να φαντάζει ακόμα πιο
όμορφη. Καθόμουν πάνω στην αναπαυτική σέλα με το βλέμμα
καρφωμένο στο ταμπλό με τα όργανα, ονειροπολώντας το
Σαββατοκύριακο. Ξαφνικά, η προσοχή μου στράφηκε αλλού. Στο
τέλος της Πραξιτέλους φάνηκε μια αέρινη φιγούρα: μια πανύψηλη
κοπέλα που φαίνονταν ακόμα πιο ψηλή με τη ριγέ φόρμα που
φορούσε. Την παρακολουθούσα καθώς πλησίαζε και δεν άντεξα να
κρατήσω το στόμα μου κλειστό όταν πέρασε δίπλα μου: _τι ωραία
φόρμα_, είπα. H κοπέλα σταμάτησε, πλησίασε και ρώτησε: _τι
είπατε;_. Τα _χασα, δαγκώθηκα, αλλά βρήκα ξανά τα λόγια μου
και επανέλαβα: _πολύ ωραία φόρμα_.
_Και η μηχανή πολύ ωραία είναι_, απάντησε, _δικιά σου είναι;_.
Έγνεψα καταφατικά, ενώ μέσα μου ευχόμουν να φύγει για να
τελειώσει και η αμηχανία μου. Εκείνη όμως, δεν έλεγε να το
κουνήσει. _Σ_ αρέσουν τα ταξίδια;_, ξαναρώτησε. _Μάλιστα_,
σκέφτηκα και καθώς είδα κάτι έντυπα που κρατούσε στα χέρια
της, ήμουν βέβαιος πλέον ότι πουλούσε βιβλία ή κάτι τέτοιο και
είχε ήδη βρει πελάτη.
_Καλά είναι_, της είπα και περίμενα ν_ ανοίξει τα έντυπα για
να μου δείξει τι πουλούσε, όντας βέβαια έτοιμος ν_ αγοράσω
οτιδήποτε.
_Κοίτα να δεις_, συνέχισε, _είμαστε μια παρέα με μοτοσικλέτες,
φτιάξαμε μια λέσχη και πάμε εκδρομές. Έλα αν θες, περνάμε
καλά, θα μας βρεις στην καφετέρια _Le Mans_, στην παραλία του
Παλαιού Φαλήρου. Μαζευόμαστε εκεί κάθε Τετάρτη βράδυ_.
Εκείνη την ημέρα ήταν Τετάρτη. Πήγα, ομολογώ γεμάτος δυσπιστία
αλλά και περιέργεια. Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα μόλις
έβγαλα το κράνος, ήταν αυτό του... φτωχού συγγενή. Το 400άρι
μου που τόσο είχα σε υπόληψη, φάνταζε ασήμαντο μπροστά στα
τερατώδη χιλιάρια που στέκονταν παρκαρισμένα έξω από την
καφετέρια, εξοπλισμένα τουλάχιστον για το γύρο του κόσμου, και
προτίμησα να το παρκάρω στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Αφού χάζεψα για κάμποση ώρα τα _εργαλεία_ (δεν ήταν
συνηθισμένο φαινόμενο τα 1000 κυβικά το 1979), προχώρησα προς
τα τραπεζάκια που ήταν μαζεμένοι όλοι. Διέκρινα αμέσως έναν
_ογκώδη_ τύπο με μακριά ξανθά μαλλιά και γένια ο οποίος
βρισκόταν στο επίκεντρο.
Έδειχνε για αρχηγός. Πλησίασα προς το μέρος του μήπως και με
προσέξει. Στο κάτω-κάτω, καινούριος ήμουν. Τότε είδα το
σκουλαρίκι στο αριστερό του αυτί. Κοντοστάθηκα. _Τι είναι
τούτο_, σκέφτηκα, _πού ήρθα..._. Μη σας φανεί παράξενο, αλλά
το 1979 κάποιος με σκουλαρίκι ήταν φαινόμενο όχι μοναχά
περίεργο αλλά και προκλητικό θα έλεγα. 'λλα τα ήθη τότε
βλέπετε...
O _αρχηγός_ με πρόσεξε, σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του και
συστήθηκε: _Παναγιώτης Καράμπελας_. Με ρώτησε αν ήθελα να γίνω
μέλος της νεοσύστατης λέσχης που την είχαν ονομάσει _ΛΕΜΟΤ_.
Απάντησα _ναι_, χωρίς καλά-καλά να είμαι σίγουρος για το τι
πάω να κάνω. Με παρέπεμψε στη συνέχεια στον Φάνη Ταβλαρίδη που
έγραψε τ_ όνομά μου σ_ ένα βιβλίο. Πήρα το νούμερο 33.
Το Σάββατο το πρωί πήγα κι εγώ στο ραντεβού στην εθνική οδό,
στην _πίτσα του Τσαφ_, απ_ όπου θα ξεκινούσαμε για μια ομαδική
εκδρομή στον Οξύλιθο της Εύβοιας. Μπροστά ξεκίνησε ο
Παναγιώτης και πίσω στη σειρά ανά 100 μέτρα ακολουθούσαν και
οι υπόλοιποι. Το _κονβόι_ εκτείνονταν για ένα χιλιόμετρο, ενώ
όλοι είχαμε τα φώτα αναμμένα. Αυτό που ένιωθα ήταν εντελώς
καινούριο και μου άρεσε πολύ. Είχα βρει επιτέλους ανθρώπους
που ταίριαζαν μεταξύ τους.
Έτσι φτιάχτηκε η ΛΕΜΟΤ. Την ξεκίνησαν πέντε άνθρωποι που σαν
κοινό χαρακτηριστικό είχαν την αγάπη για τη μοτοσικλέτα και
τον τρόπο ζωής που την περιβάλλει. Οι Παναγιώτης Καράμπελας,
'ρις Κωστάκης, Βασίλης Τσάμης, Παναγιώτης Κανιαμός και Νίκος
Σωτηρόπουλος, αποφάσισαν κάποια στιγμή πως ο μοτοσικλετισμός
στην Ελλάδα έπρεπε να αποκτήσει τη δική του _φωνή_. Μια φωνή,
όχι μόνο για τη διοργάνωση εκδρομών και εκδηλώσεων, αλλά και
για κάτι πιο ουσιαστικό, πιο δυνατό, που θα έδειχνε το
πραγματικό πρόσωπο ενός μέσου που για πολλούς και διάφορους
λόγους αδικούνταν. Θα _λεγα μάλιστα, ότι ο χαρακτηρισμός
αδικία είναι πολύ επιεικής για να δώσει μια εικόνα για το πού
βρισκόταν η μοτοσικλέτα τότε. Οι μεγαλύτεροι φυσικά θυμούνται.
Αυτός που διάλεγε τους δύο τροχούς ως μέσον μετακίνησης ή
διασκέδασης, ήταν τουλάχιστον _παράνομος_. Όλοι ανεξαιρέτως οι
μοτοσικλετιστές κατατάσσονταν κοινωνικά στο περιθώριο, όχι
μόνον από τους υπόλοιπους εποχούμενους αλλά και από την ίδια
την πολιτεία, η οποία ενίσχυε με τη στάση της την
κακοπροαίρετη κοινή γνώμη.
Ακόμα και στα μαζικά μέσα ενημέρωσης, ο όρος _μοτοσικλετιστής_
δεν αναφέρονταν ποτέ. Το _καμικάζι_ ήταν ο πιο προσφιλής
χαρακτηρισμός, παίρνοντας το φταίξιμο για τα πάντα. Θυμάμαι
ένα πρωτοσέλιδο εφημερίδας το _82: _Καμικάζι ξεκληρίζει
οικογένεια_. Όταν διάβασα παρακάτω, κατάλαβα ότι ο οδηγός
αυτοκινήτου είχε βγει στο αντίθετο ρεύμα, συγκρούσθηκε με
επερχόμενη μοτοσικλέτα γερμανών τουριστών και σκοτώθηκαν όλοι.
H αντιμετώπιση του Τύπου ήταν δεδομένη, ένα παράδειγμα ακόμα
είναι αρκετό για να γίνει αντιληπτό το πνεύμα της εποχής
εκείνης σχετικά με τη μοτοσικλέτα. Βρέθηκα το Σεπτέμβριο του
1980 στην Ασφάλεια Αττικής να κοιτάζω φωτογραφίες υπόπτων,
μήπως και αναγνωρίσω κάποιον από μια κλοπή όπου έτυχε να είμαι
αυτόπτης μάρτυρας. Ξαφνικά πάγωσα, όταν αντιλήφθηκα ότι
κρατούσα στα χέρια μου τη φωτογραφία ενός καλού και στενού μου
φίλου. Τη γύρισα για να δω τι έγραφε: όνομα, διεύθυνση και το
χαρακτηρισμό _ύποπτος κλέφτης μοτοποδηλάτων_. Συγκλονίστηκα,
τα παράτησα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι του Σπύρου. Του
περιέγραψα τα καθέκαστα και περίμενα να μου πει τι ΔΕΝ ήξερα.
Ούτε εκείνος ήξερε. Τον σταμάτησαν μια μέρα σε μπλόκο μαζί με
άλλους, τους πήραν για εξακρίβωση (συχνό φαινόμενο) και τους
άφησαν. Αυτό ήταν όλο. Το θέμα δεν έμεινε εκεί, κάποιος
δικηγόρος ανέλαβε και εξέτασε το θέμα. H απάντηση που δόθηκε
ήταν αποστομωτική: _Χρειαζόμαστε κάποιες φωτογραφίες υπόπτων,
που θέλετε να τις βρούμε. Αυτοί με τα μηχανάκια όλο και κάπου
έχουν λερωμένη τη φωλιά τους_.
Σήμερα δε γίνονται τέτοια πράγματα. O μοτοσικλετιστής δεν
αντιμετωπίζεται ούτε σαν υποψήφιος κακοποιός, ούτε σαν...
μελλοθάνατος. Επιτρέπεται να κυκλοφορεί παντού (μέχρι πριν από
μερικά χρόνια το κέντρο των Αθηνών ήταν απαγορευμένο για τα
δίκυκλα) και γίνονται προσπάθειες για να προστατεύεται. Ίσως
όχι όσο θα _πρεπε, αλλά σε μεγάλο βαθμό.
Σ_ όλα αυτά η ΛΕΜΟΤ έχει συμβάλει σημαντικά. Στον πρώτο χρόνο
της ζωής της, απέκτησε πολλούς φίλους που την βοήθησαν. O
τίτλος ΛΕΜΟΤ (Λέσχη Ελλήνων Μοτοσικλετιστών Τουρισμού)
καταχωρήθηκε, εγκρίθηκε το καταστατικό και στο πρώτο
διοικητικό συμβούλιο πρόεδρος ήταν ο Παναγιώτης Καράμπελας,
που κατά γενική ομολογία, παρά το... σκουλαρίκι, ήταν το
σοβαρότερο άτομο που πέρασε από τη ΛΕΜΟΤ. H ανάπτυξή της
οφείλει πολλά στην προσωπικότητά του. O Μανώλης Κανακάκης
έφτιαξε το καταπληκτικό σήμα της Λέσχης ενώ ο Φάνης Ταβλαρίδης
βοήθησε ενεργά σε όλα τα γραφιστικά, σε μια εποχή που τα
οικονομικά εφόδια ήταν ανύπαρκτα. Πολύ γρήγορα άρχισαν να
μαζεύονται στο κοινό ταμείο κάποια χρήματα και κοντά στο τέλος
του πρώτου χρόνου από την ίδρυσή της, η λέσχη απέκτησε το δικό
της στέκι σε μια μικρή αίθουσα στην Καλλιθέα, Αχιλλέως και
Δημοσθένους, δίπλα σ_ ένα καφενείο... Φιλίππων. 30 τετραγωνικά
ισόγειο με πατάρι, με ενοίκιο 2.500 δρχ. Όλοι έφεραν κάτι από
τα σπίτια τους: καρέκλες, τραπέζι, ψυγείο, αφίσες και ένα
ρολόι τοίχου αποτέλεσαν την πρώτη _επίπλωση_.
O χώρος καθαρίστηκε, βάφτηκε και ήρθε η μέρα των εγκαινίων. Το
φαρδύ πεζοδρόμιο γέμισε μοτοσικλέτες. Όχι μόνο χιλιάρια. H
ιδέα είχε διαδοθεί και έγινε κατανοητό πως τα κυβικά δεν ήταν
ούτε κριτήριο ούτε μέσον επιβολής.
Και εκεί που ήμασταν μαζεμένοι και ενθουσιασμένοι, να _σου δύο
περιπολικά. Κατέβηκαν οι... σερίφηδες, σίγουροι ότι κάτι
γινόταν. Δημιουργήθηκε το σχετικό _πηγαδάκι_ και προτού καλά
καλά προλάβουμε να δώσουμε εξηγήσεις για το ποιοι είμαστε,
πετάγεται η γυναίκα του καφετζή από δίπλα, πλησιάζει τους
αστυνομικούς και τους λέει: _Όχι, όχι κύριε πόλισμαν,
πρόκειται περί ευγενή παιδιά_!
Μεγάλος τίτλος αυτός, φίλοι μου. Δεν ξέρω αν αυτή η γυναίκα
είπε κάτι τέτοιο γιατί πραγματικά το πίστευε ή αν τελικά
υπεράσπιζε την κατανάλωση των... καφέδων της, αλλά ήταν ο
πρώτος άνθρωπος που χαρακτήριζε μια παρέα _μηχανόβιων_,
_καμικάζι_ ή όπως αλλιώς μας αποκαλούσαν, _ΕΥΓΕΝΗ ΠΑΙΔΙΑ_.
Στη μικρή αυτή αίθουσα της Αχιλλέως η ΛΕΜΟΤ γνώρισε ίσως τις
μεγαλύτερες δόξες της. Κάθε Τετάρτη ο δρόμος και τα πεζοδρόμια
γέμιζαν δίκυκλα και ένα σωρό άνθρωποι συναντιόντουσαν εκεί
ανταλλάσσοντας γνώμες και απόψεις.
Διοργανώθηκαν πολλές εκδρομές στο εσωτερικό και το εξωτερικό
και έγιναν επαφές και με άλλες λέσχες του εξωτερικού. Στην
ιστορία της Λέσχης θα μείνει η επίσκεψη της αντίστοιχης
φινλανδικής, η υποδοχή και η συνάντηση στο στέκι της ΛΕΜΟΤ,
όπως και η ομαδική εκδρομή του Σαββατοκύριακου. Πάνω από 100
μοτοσικλέτες συγκεντρώθηκαν το πρωινό του Σαββάτου κάτω από
την Ακρόπολη και ξεκίνησαν όλες μαζί για το Δρέπανο της
Αργολίδας, συνοδεία... Τροχαίας. Ήταν μια εκδήλωση των φίλων
της μοτοσικλέτας που μένει αξέχαστη σε όσους την έζησαν.
Κάπου τότε _διαταράχθηκε_ και η ονομασία της λέσχης και
άρχισαν να βγαίνουν τα... δύσκολα.
Το μοτοκρός που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται από την αρχή της
δεκαετίας του _70 και βρίσκονταν στο απόγειο της
δημοτικότητας, είχε γίνει αιτία ν_ ανοίξουν οι χωμάτινοι
δρόμοι για τους δύο τροχούς. H πρώτη μεγάλη off-road
μοτοσικλέτα, το XT 500, ήταν μια θαυμάσια απάντηση σε όσους
είχαν γευτεί τους χωματόδρομους της Ελλάδας με τους
_Βίκτωρες_, αλλά τα XL της Ηοnda ήταν αυτά που έβγαλαν τον
πολύ κόσμο από την άσφαλτο. Εν τω μεταξύ πλήθαιναν και οι
παρέες των _Huskies_, με το enduro να γίνεται τρόπος ζωής. Οι
μοτοσικλέτες όμως δεν έχουν διαφορετική ταυτότητα ανάλογα με
τις διαδρομές των αναρτήσεων και τη μορφή των ελαστικών οπότε
ήρθαν στη ΛΕΜΟΤ και οι _χωματεροί_. Οι προτάσεις τους δεν ήταν
κακές. O Αποστόλης Τρίτας, οργανωτικό άτομο, έφερε καινούριο
κόσμο στη Λέσχη. Έπεισε πως η λέξη _Τουρισμού_ στον τίτλο δεν
ήταν απαραίτητη και, παρά τις αντιρρήσεις κάποιων φανατικών
_στριτάδων_, το ΛΕΜΟΤ σημαίνει πλέον Λέσχη Ελλήνων
Μοτοσικλετιστών με την ευρύτερη έννοια.
Πρώτος στόχος αυτού του _νεοτερισμού_ ήταν τι άλλο, οι αγώνες.
Ένας τομέας που θα διεύρυνε τις δραστηριότητες, τη φήμη και
που οπωσδήποτε θα καταξίωνε τη θέση της λέσχης, μια και οι
λέσχες των αυτοκινήτων αυτό έκαναν. Πρέπει να επισημανθεί, ότι
παρά τη μικρή της τότε _ηλικία_, η ΛΕΜΟΤ είχε κάνει μεγάλα
βήματα πέρα από τη διοργάνωση εκδρομών και γι_ αυτό της αξίζει
ένα μεγάλο μπράβο. Στάλθηκαν επιστολές και διαμαρτυρίες προς
τα υπουργεία και τις αρμόδιες αρχές, κυρίως για την απαράδεκτη
αντιμετώπιση του δικύκλου από την πολιτεία. Αποκορύφωμα ήταν η
διοργάνωση της μεγαλύτερης συγκέντρωσης και πορείας
μοτοσικλετών, στα τέλη του _83 στο κέντρο της Αθήνας. Πάνω από
4.000 δίκυκλα συγκεντρώθηκαν στο Πεδίο του 'ρεως και
διασχίζοντας το κέντρο της Αθήνας, ανέβηκαν την Κηφισίας χωρίς
να δημιουργηθεί το παραμικρό επεισόδιο.
Το 1981 διοργανώνεται ο πρώτος αγώνας enduro. Εκκίνηση δόθηκε
από την πλατεία της Πεντέλης, ενώ ο τερματισμός έγινε στην
παραλία της Γλυφάδας μπροστά στο Δημαρχείο, έπειτα από μια
διαδρομή 100 χιλιομέτρων εκ των οποίων τα 70 ήταν χώμα. Μια
πανέμορφη, για όσους την έζησαν, ιστορία...
Οι _χωματεροί_ της ΛΕΜΟΤ όμως δεν έμειναν ικανοποιημένοι.
Θεώρησαν ότι η ΕΛΠΑ (δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αγώνας
μηχανοκίνητων χωρίς την έγκρισή της) είχε καπελώσει τη
διοργάνωση, με αποτέλεσμα να μη βγει αυτό που έπρεπε. Πολλοί
δεν το κατάλαβαν αυτό τότε, όμως αργότερα, όταν οι
_Λεμοτιανοί_ εντουράδες έστησαν το πρώτο _εναλλακτικό_ Αττικό
εντούρο, διαπίστωσαν όλοι τι σημαίνει εντούρο και ποιοι είναι
αυτοί που πραγματικά ξέρουν να το διοργανώνουν.
Τότε βέβαια είχε φτιαχτεί και μια άλλη λέσχη μοτοσικλέτας, η
ΕΛΜΟΠ, που στην κυριολεξία _έγλυφε_ την ΕΛΠΑ και έπαιρνε
κάποιες διοργανώσεις. Όμως οι σκοποί αυτής της λέσχης και
ειδικά του προέδρου της, κάποιου Σέρβου που ούτε πώς γράφεται
η λέξη μοτοσικλέτα δεν ήξερε, ήταν σκοτεινοί. Αυτό αποδείχθηκε
όταν η ΕΛΜΟΠ διαλύθηκε, λόγω οικονομικών ατασθαλειών του
προέδρου της.
Χάρη λοιπόν σ_ αυτά τα _εναλλακτικά_ εντούρο, η ΛΕΜΟΤ απέκτησε
μεγάλη δημοτικότητα. O Αποστόλης Τρίτας, ο Θεόδωρος Δελαπόρτας
και ο Γιώργος Αλεξίου συνέχισαν να ανακαλύπτουν πανέμορφες
διαδρομές και να στήνουν μοναδικούς αγώνες με πανελλήνια πλέον
συμμετοχή όπου οι μοτοσικλέτες ξεπερνούσαν πολλές φορές τις
100. H ΕΛΠΑ φυσικά δεν το καλόβλεπε και φρόντιζε πολλές φορές
να το χαλάει, ειδοποιώντας τα τοπικά αστυνομικά τμήματα να
τρέξουν να συλλάβουν τους παράνομους _κοντράκηδες_...
Ποιο περιπολικό όμως μπορούσε να σκαρφαλώσει εκεί που πήγαιναν
οι εντουράδες; Αρκετές φορές βέβαια έγιναν κυνηγητά που τα
διηγούμασταν μετά και γελούσαμε. Οι αγώνες γίνονταν,
συμπλήρωναν πρωταθλήματα και έβαλαν τη σωστή βάση για την
ανάπτυξη του εντούρο. Το σπορ φυσικά ξέφυγε από τα όρια της
Αττικής και της ΛΕΜΟΤ. Επαρχιακές λέσχες ή και παρέες ακόμα,
έστηναν πανέμορφους αγώνες όπου πήγαιναν και λάμβαναν μέρος
όλοι.
Διοργανώσεις όπως του Ολύμπου από τον Πάνο Βάη και το
_adventure club_, της Ζήρειας από τον Βασίλη Λιάκο, της Λέσχης
του Ξυλόκαστρου, της Αργολίδας από τον Σπύρο Καχριμάνη, της
Λέσχης του 'ργους και της Θεσσαλονίκης από τον ΜΟΘ είναι
σταθμοί στην ιστορία του ελληνικού enduro.
Έτσι μεγάλωσε η ΛΕΜΟΤ. Με ή χωρίς το _Τουρισμού_ στον τίτλο
της, _θέριεψε_ και μάζεψε πολύ κόσμο γύρω της. O χώρος στην
Αχιλλέως ήταν πια πολύ μικρός, αλλά και τα οικονομικά της
λέσχης αρκετά καλύτερα, ώστε να γίνει το βήμα και να
αποκτήσουν τα μέλη της ένα εντευκτήριο.
Το υπόγειο που βρέθηκε στην Καλλιρόης 33, πληρούσε όλες τις
προδιαγραφές. Κεντρικό, με χώρο να παρκάρουν οι μοτοσικλέτες
και είσοδο με ράμπα για να μπαίνουν μέσα και να γίνεται ο
τεχνικός έλεγχος πριν από τους αγώνες.
H ΛΕΜΟΤ μετακόμισε εκεί το 1983. O χώρος φτιάχτηκε και έγινε
φιλόξενος. Στη συνέχεια το τμήμα της αίθουσας με τη ράμπα
εγκαταλείφθηκε και ο χώρος εξωραΪστηκε και έγινε όπως είναι
σήμερα.
Τους παλιούς φίλους της λέσχης δεν τους βρίσκεις εκεί. Τι
σημασία έχει όμως; Οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά οι ιδέες
παραμένουν. Εκείνο που μετράει είναι η θετική εξέλιξη και το
καλό που βγαίνει από τις προσπάθειες κατά τη διάρκεια της
πορείας.
Όλοι βάζουν ένα λιθαράκι. Τα ενεργά μέλη της ΛΕΜΟΤ συνεχίζουν
σήμερα την ιδέα των 5 ιδρυτών της που συντάχθηκε στις 3
Φεβρουαρίου 1979 και στάλθηκε στον ειδικό Τύπο. Μαζί μ_ αυτήν
δημοσιεύθηκε και ο εσωτερικός κανονισμός της Λέσχης που δεν
είναι τίποτ_ άλλο παρά ο _δεκάλογος του καλού μοτοσικλετιστή_.
Όσοι πάτε στη Λέσχη, θα βρείτε μαζεμένους αρκετούς κάθε
Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή απόγευμα, για να συζητήσετε και
ν_ ανταλλάξετε απόψεις. Αναζητήστε και κάποιους από την παλιά
παρέα, που ποτέ δεν έλειψαν από κοντά της. O Γιώργος Βούλγαρης
και ο Δημήτρης Πουλιέζος έχουν πολλά να σας πουν - αυτοί
βρίσκονται εκεί από την αρχή. Ευχόμαστε να μην υπάρξει
τέλος...
BOX
Λ.Ε.Μ.Ο.Τ.
Λέσχη Ελλήνων Μοτοσικλετιστών Τουρισμού
ΑΘΗΝΑ
3 Φεβρουαρίου 1979
Αγαπητοί μας Συνάδελφοι,
Με σκοπό να σας ενημερώσουμε σχετικά με την υπό ίδρυση
Λ.Ε.Μ.Ο.Τ. (Λέσχη Ελλήνων Μοτοσικλετιστών Τουρισμού), σας
στέλνουμε τούτη την επιστολή.
Αφού στην αρχή γυρίσαμε διάφορα ζαχαροπλαστεία με σκοπό την
εύρεση ενός και σημειοθέτησή του σαν τόπου συναντήσεων,
καταλήξαμε στο πάνω στην παραλιακή καμπύλη του Παλιού Φαλήρου
_στέκι_ κάτω από τη μυθική racing επωνυμία _Le Mans_ (ιδανικό
σε χώρο parking και θέας μηχανών) και ορίσαμε εβδομαδιαία μέρα
και ώρα συγκεντρώσεων Τετάρτη 7 μ.μ. Μαζεύονται 20 με 25
_πιστοί_ κατά μέσον όρο. Έχει επίσης σημειωθεί ενδιαφέρον και
σε άλλες πόλεις της Ελλάδος. Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Μέχρι στιγμής έχουν πραγματοποιηθεί εξορμήσεις στην Αρχαία
Κόρινθο, Κόρφο, Φτέρη, Τολό, Μυκήνες, Καλαμάτα στα weekends
και ποικίλες γύρω στην Αττική. Το πλήθος συμμετοχών στα
_groups_ εξόδου από την πόλη αυξάνεται διαρκώς. Ξεκινώντας από
τον αριθμό 2 πριν από τα Χριστούγεννα και φτάνοντας στον 10
μηχανές και 14 αναβάτες.
Στο μεταξύ ψηφίστηκε από 20 μέλη ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (σας
στέλνουμε το 1ο κεφάλαιο που αναφέρεται στις Γενικές
Υποχρεώσεις και τη Συμπεριφορά των μελών) και εκλέχτηκαν
Πρόεδρος και 4 μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής με αρμοδιότητες
τη σύνταξη Καταστατικού, Εσωτερικού Κανονισμού και γενικά τον
συντονισμό των κινήσεων, εκτός από την οργάνωση ταξιδιών με
Μοτοσικλέτες.
Θυμίζουμε ότι σκοποί μας είναι η άνοδος του επιπέδου του
Δίτροχου στη χώρα μας, η άψογη οδήγηση, συμπεριφορά, και
ασφάλεια των μελών μας, η έρευνα για σωστότερες συνθήκες για
τη ζωή της μοτοσικλέτας, η αλληλεγγύη όλων των Ελλήνων
Μοτοσικλετιστών, η επαφή με τις λέσχες του εξωτερικού και
τελικά η βοήθεια και ενημέρωση προς κάθε νέο αναβάτη.
Πάντα δίπλα σας.
Για την υπό ίδρυση ΛΕ.ΜΟ.Τ.
'ρις Κωστάκις
Παναγιώτης Καράμπελας
Βασίλης Τσάμης
Παναγιώτης Κανιαμός
Νίκος Σωτηρόπουλος
- η Οργανωτική Επιτροπή
- Πρόεδρος
- Road Captain
- Μέλη
ΛΕ.ΜΟ.Τ.
Προσωρινός εσωτερικός κανονισμός Λέσχης
Μοτοσικλετιστών Τουρισμού
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1ον: ΓΕΝΙΚΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ KAI ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΕΛΩΝ.
A) ΑΠΩΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ EINAI H ΠΡΟΑΓΩΓΗ TOY
ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΙΣΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ KAI TA ΜΕΛΗ ΣΑΝ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ, EXOYN ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ NA EINAI H EIKONA TOY ΑΨΟΓΟΥ
ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΙΣΤΗ.
β) TA ΜΕΛΗ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ NA ΦΟΡΟΥΝ ΚΡΑΝΟΣ ME ΠΡΟΣΩΠΙΔΑ Ή
ΓΥΑΛΙΑ KAI ΓΑΝΤΙΑ
γ) ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΑ ΜΕΛΗ NA ΦΟΡΟΥΝ ΜΠΟΤΕΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΙΣ
ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
δ) OI ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΠΡΕΠΕΙ NA EINAI ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΑΡΙΣΤΗ
MHXANIKH ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. H ΔΕ ΕΞΑΤΜΙΣΗ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ NA
EINAI ΘΟΡΥΒΩΔΗΣ.
ε) EINAI ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΝ ΓΙΑ TA ΜΕΛΗ NA KATEXOYN ΑΔΕΙΑ
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ, ΑΔΕΙΑ ΙΚΑΝΟΤΗΤΟΣ ΟΔΗΓΗΣΕΩΣ KAI
ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΔΙΚΥΚΛΟΥ ΩΣ KAI NA TA ΦΕΡΟΥΝ ΜΕΘ_ ΑΥΤΩΝ.
στ) EINAI ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ H ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΙΣ ME TON K.O.K., ΤΙΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ KAI TA ΣΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΟΧΑΙΑΣ.
ζ) TA ΜΕΛΗ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ NA ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ NA ΟΔΗΓΟΥΝ ΗΣΥΧΑ KAI
ΣΥΝΕΤΑ, NA MHN ΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΟΝΤΡΕΣ, ΣΦΗΝΕΣ, ΘΟΡΥΒΩΔΕΙΣ
ΔΙΕΛΕΥΣΕΙΣ ME ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΕΞΑΤΜΙΣΕΙΣ, ΩΣ KAI ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΘΕΣΕΙ TON EAYTO ΤΟΥΣ, TH ΛΕΣΧΗ KAI TO ΣΥΝΟΛΟ
ΤΩΝ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΙΣΤΩΝ ΔΥΣΜΕΝΩΣ ΣΤΗΝ KOINH ΓΝΩΜΗ.
η) TA ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΛΕ.ΜΟ.Τ. ΣΑΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΠΡΕΠΕΙ NA
ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΙΚΑ KAI NA ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΟΥΝΤΑΙ,
ΙΔΙΩΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΟΔΙΚΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ, ΒΛΑΒΩΝ Κ.ΛΠ.
(ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ).
θ) ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ KAI ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΛΑΙΣΙΩΝ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ, ΩΣ KAI ΚΑΘΕ ΚΟΜΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ
ΣΚΟΠΩΝ KAI ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΑΥΤΗΣ.
ι) TA ΜΕΛΗ ΠΡΕΠΕΙ NA ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ NA ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ, ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ, KAI ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ, ΩΣ KAI NA ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΑΥΤΕΣ.
MG-KTiNoS
08/12/2016, 07:56
γουατ ντου γιου χαντ Τζον
γουατ αι χαντ ολγαουεις...
:(
Αν και πιστεύω σοβαρά ότι το εντούρο κατστρέφει τη φύση και πρέπει να γίνεται
σε νταμάρια και γενικά κατεστραμένες περιοχές....
Τίποτε σ αυτή τη χώρα δεν έγινε χωρίς το καταραμένο κράτος να βάλει τα βρομόχερα του μέσα,
χωρίς να βολέψει δηλαδή τους ανθρώπους του και να ... ΦΦΑΑει όσο πιο πολλά μπορούσε.
Από το στρατό ως το εντούρο
:moutza:
ΣΤΕΛΙΟΣ-ΤΕΡΙ
08/12/2016, 12:29
Το 1981 διοργανώνεται ο πρώτος αγώνας enduro. Εκκίνηση δόθηκε
από την πλατεία της Πεντέλης, ενώ ο τερματισμός έγινε στην
παραλία της Γλυφάδας μπροστά στο Δημαρχείο, έπειτα από μια
διαδρομή 100 χιλιομέτρων εκ των οποίων τα 70 ήταν χώμα. Μια
πανέμορφη, για όσους την έζησαν, ιστορία...
Οι _χωματεροί_ της ΛΕΜΟΤ όμως δεν έμειναν ικανοποιημένοι.
Θεώρησαν ότι η ΕΛΠΑ (δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αγώνας
μηχανοκίνητων χωρίς την έγκρισή της) είχε καπελώσει τη
διοργάνωση, με αποτέλεσμα να μη βγει αυτό που έπρεπε. Πολλοί
δεν το κατάλαβαν αυτό τότε, όμως αργότερα, όταν οι
_Λεμοτιανοί_ εντουράδες έστησαν το πρώτο _εναλλακτικό_ Αττικό
εντούρο, διαπίστωσαν όλοι τι σημαίνει εντούρο και ποιοι είναι
αυτοί που πραγματικά ξέρουν να το διοργανώνουν.
Τότε βέβαια είχε φτιαχτεί και μια άλλη λέσχη μοτοσικλέτας, η
ΕΛΜΟΠ, που στην κυριολεξία _έγλυφε_ την ΕΛΠΑ και έπαιρνε
κάποιες διοργανώσεις. Όμως οι σκοποί αυτής της λέσχης και
ειδικά του προέδρου της, κάποιου Σέρβου που ούτε πώς γράφεται
η λέξη μοτοσικλέτα δεν ήξερε, ήταν σκοτεινοί. Αυτό αποδείχθηκε
όταν η ΕΛΜΟΠ διαλύθηκε, λόγω οικονομικών ατασθαλειών του
προέδρου της.
Χάρη λοιπόν σ_ αυτά τα _εναλλακτικά_ εντούρο, η ΛΕΜΟΤ απέκτησε
μεγάλη δημοτικότητα. O Αποστόλης Τρίτας, ο Θεόδωρος Δελαπόρτας
και ο Γιώργος Αλεξίου συνέχισαν να ανακαλύπτουν πανέμορφες
διαδρομές και να στήνουν μοναδικούς αγώνες με πανελλήνια πλέον
συμμετοχή όπου οι μοτοσικλέτες ξεπερνούσαν πολλές φορές τις
100. H ΕΛΠΑ φυσικά δεν το καλόβλεπε και φρόντιζε πολλές φορές
να το χαλάει, ειδοποιώντας τα τοπικά αστυνομικά τμήματα να
τρέξουν να συλλάβουν τους παράνομους _κοντράκηδες_...
Ποιο περιπολικό όμως μπορούσε να σκαρφαλώσει εκεί που πήγαιναν
οι εντουράδες; Αρκετές φορές βέβαια έγιναν κυνηγητά που τα
διηγούμασταν μετά και γελούσαμε. Οι αγώνες γίνονταν,
συμπλήρωναν πρωταθλήματα και έβαλαν τη σωστή βάση για την
ανάπτυξη του εντούρο. Το σπορ φυσικά ξέφυγε από τα όρια της
Αττικής και της ΛΕΜΟΤ. Επαρχιακές λέσχες ή και παρέες ακόμα,
έστηναν πανέμορφους αγώνες όπου πήγαιναν και λάμβαναν μέρος
όλοι.
Διοργανώσεις όπως του Ολύμπου από τον Πάνο Βάη και το
_adventure club_, της Ζήρειας από τον Βασίλη Λιάκο, της Λέσχης
του Ξυλόκαστρου, της Αργολίδας από τον Σπύρο Καχριμάνη, της
Λέσχης του 'ργους και της Θεσσαλονίκης από τον ΜΟΘ είναι
σταθμοί στην ιστορία του ελληνικού enduro.
Έτσι μεγάλωσε η ΛΕΜΟΤ. Με ή χωρίς το _Τουρισμού_ στον τίτλο
της, _θέριεψε_ και μάζεψε πολύ κόσμο γύρω της. O χώρος στην
Αχιλλέως ήταν πια πολύ μικρός, αλλά και τα οικονομικά της
λέσχης αρκετά καλύτερα, ώστε να γίνει το βήμα και να
αποκτήσουν τα μέλη της ένα εντευκτήριο.
Το υπόγειο που βρέθηκε στην Καλλιρόης 33, πληρούσε όλες τις
προδιαγραφές. Κεντρικό, με χώρο να παρκάρουν οι μοτοσικλέτες
και είσοδο με ράμπα για να μπαίνουν μέσα και να γίνεται ο
τεχνικός έλεγχος πριν από τους αγώνες.
Καλά το θυμόμουν αλλά κάπως αλλιώς το είχα γράψει. Εγώ στον αγώνα, και ΧΤμου μετά.
375783
375784
Ρε Στελάκη εσύ είσαι πιο παλιός κι από τις λάσπες ,ωραίος ρε μάγκα.
Ρίξε κι εδώ ένα βλέφαρο ρε http://www.moto.gr/forums/showthread.php?t=128256&p=2185593&viewfull=1#post2185593
ΣΤΕΛΙΟΣ-ΤΕΡΙ
09/12/2016, 09:55
Ρε Στελάκη εσύ είσαι πιο παλιός κι από τις λάσπες ,ωραίος ρε μάγκα.
Ρίξε κι εδώ ένα βλέφαρο ρε http://www.moto.gr/forums/showthread.php?t=128256&p=2185593&viewfull=1#post2185593
Αχ Παναγιωτακη να σε καλά. Τώρα στα σαράντα και κατι, τις κοιτάζω με νοσταλγία.:beer:
ΥΓ κάτι συγκριμένο που πρέπει να δω στο λινγκ που ανέβασες?:confused:
Αχ Παναγιωτακη να σε καλά. Τώρα στα σαράντα και κατι, τις κοιτάζω με νοσταλγία.:beer:
ΥΓ κάτι συγκριμένο που πρέπει να δω στο λινγκ που ανέβασες?:confused:
Συγκεκριμένο τίποτα ,χωμάτινες αναμνήσεις μόνο.
ΥΓ Τι γράφει ρε στο φτερό του ΧΤ ???
Έχεις πμ
ΣΤΕΛΙΟΣ-ΤΕΡΙ
09/12/2016, 11:27
Ούτε γω Βλέπω.:(
Δώσε βάση στην σαμπρέλα. Έτσι έβγαλα όλο των αγώνα (και μέχρι) την γλυφάδα απ την δεύτερη ειδική και μετά.:) Άφαντα τα φιλαράκια.:(
α υταν ο πρωτος και ο τελευτεος μου ε.
....... Τι γράφει ρε στο φτερό του ΧΤ ???
THE WHO..........................
thunder ace
09/12/2016, 19:18
Φιλε apache ναξερες τι μου θυμησες!!!!!
Τρια στενα πιο πανω εμενα στην Δημοσθενους εκεινα τα χρονια.
Εβλεπα ολους αυτους που μαζευονταν ,αλλα ποτε δεν πηγα να τους επισκεφτω,να παω απο κοντα,να γινω και γω ενα με την παρεα.
Ο Κωνσταντατος ηταν αυτος που ειχε μαγαζι στην Δοιρανης ,λιγο πριν την Λ.Κατσωνη;
Φιλε apache ναξερες τι μου θυμησες!!!!!
Τρια στενα πιο πανω εμενα στην Δημοσθενους εκεινα τα χρονια.
Εβλεπα ολους αυτους που μαζευονταν ,αλλα ποτε δεν πηγα να τους επισκεφτω,να παω απο κοντα,να γινω και γω ενα με την παρεα.
Ο Κωνσταντατος ηταν αυτος που ειχε μαγαζι στην Δοιρανης ,λιγο πριν την Λ.Κατσωνη;
Ο Μπάμπης αρθογραφουσε στο περιοδικο Motosport και ηταν δημοσιογράφος του ειδικού τύπου, για μαγαζί δεν θυμάμαι, πανε και τόσα χρόνια.. ...
Ελα μου μετα απο 3 χρονια
ναι ο Μπαμπης ηταν .........μετα ανοιξε ο Κωβαιος Σπηλιωτοπουλος εκει στον ιδιο χωρο το συνεργειο τους μετακομιζοντας απο Δαφνη μερια
μπορω να σου γραψω και τι μηχανακι ειχε ο καθ'ενας τους τοτε ......
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.