geotriada
17/03/2008, 16:12
ενα κειμενο απο το editorial του περιοδικου yachts
για αυτους που ειναι αλλου "ταξιδευοντας"
Αίεν Οδυσσεύειν . Σε μια εποχή όπου οι λέξεις διασύρονται, βασανίζονται και εκτελούνται σε οθόνες τηλεοράσεων και ραδιόφωνα νοιώθω την ασίγαστη ανάγκη να δημιουργώ καινούριες. Σε πείσμα των καιρών επιθυμώ διακαώς να εκφράσω μελίρρυτα, έννοιες και βιώματα που με ταλανίζουν. Οδυσσεύω λοιπόν, τουτέστιν: 1) βιώνω μια προσωπική ασκητική με έντονα δραματικά στοιχεία, παρασυρόμενος πότε από την επιθυμία και πότε από μια αδιόρατη κοσμική επιταγή, από την κορύφωση στο βόρβορο, πλαγιοδρομώντας άλλοτε εκούσια και άλλοτε ακούσια προς ένα στόχο ονειρικό και αδιάλειπτο που ενδόμυχα αισθάνομαι ως ακατάληπτο 2) ενδίδω σε μια διαρκή εσωτερική περιπλάνηση, σε μια ακροβασία ανάμεσα στην παραπλάνηση και την αποκάλυψη, σε μια διαρκή αναζήτηση ενός σημείου αναφοράς ακλυδώνιστου, το οποίο ταυτόχρονα εύχομαι και απεύχομαι, όπως ο χρόνιος έγκλειστος την ελευθερία. 3) λύνω τους κάβους ακολουθώντας μια αχάρακτη πορεία, με πυξίδα μια προσωπική υπόσχεση, ένα στοίχημα ανάμεσα στο ορίζω και το πεπρωμένο, «θα πάω και ας μου βγει και σε κακό». 4)Για όσους πιστεύουν ότι μπορούν να διαφεντέψουν τη μοίρα μου –παλιούς και νέους συντρόφους, στρατηγούς και βασιλείς- τάζοντας, αδιαφορώ. Για τους υποσχόμενους πολλά, η απαντώ ότι πάντα ταξιδεύω ελαφρά, και ελάχιστα μπορώ να πάρω μαζί μου, πέρα από την ελευθερία και την περηφάνια μου. 5) ζω, έντονα βιώνω κάθε στιγμή διατηρώντας μια σκοτεινή υποψία ότι η επόμενη δεν είναι ποτέ εγγυημένη, αποτάσσοντας ταυτόχρονα κάθε αίσθηση ασφάλειας όταν αυτή υπαινίσσεται συμβιβασμό, όσο και αν λαχταρώ ένα απάγκιο λιμάνι. Ζω για μια Ιθάκη, αλλά δεν μπορώ να ζω πάντα στην Ιθάκη. 6) εκτίθεμαι στα στοιχεία της φύσης, αφήνομαι στον αέρα και παρασύρομαι από τα κύματα, αιωρούμαι ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα με ίσες δόσεις δυσανασχέτησης και οργασμικής έξαρσης κάθε φορά που ο Ποσειδώνας με καταδιώκει. 7) αντιδρώ σε κάθε συμψηφισμό που υποδηλώνει έμμεσα ή άμεσα ότι μπορεί να υπάρχει στην ηθική σεισάχθεια. Στην Τροία που τόσο με σημάδεψε δεν επιτρέπω να ξαναστεριώσει. 8) είμαι αναχωρητής και ερχόμενος, στο ίδιο πρόσωπο παντρεύω τον νόστο με την αδημονία των ανοικτών οριζόντων. 9) ασπάζομαι μια εξόχως ελληνική, αρχέγονη και παραδοσιακή, κυκλωτική και αποκαλυπτική λατρεία, το Αιγαίο, μια πίστη στη λιτή ομορφιά του κόσμου στον ακατέργαστο βράχο και το διάφανο νερό, στο λιγοστό πράσινο και το πολύ γαλάζιο, στο πληθωρικό, άπλετο, αγνό εκτυφλωτικό φως και στην ελπίδα για το αύριο. Μια πίστη στο μέτρο και στο έμμετρο, στην αρμονία του τοπίου και της ψυχής, της Ιθάκης και της Πηνελόπης. Μια πίστη στον άνθρωπο. 10) παλεύω για μια Ιθάκη ηθική, απαλλαγμένη από τους κάθε λογής εγωιστές Μνηστήρες, τους κομιστές μυριάδων κακών, που απομυζούν τη ζωή μας, την υπόστασή μας. Ως σύγχρονες Άρπυιες τρέφονται με την καθημερινότητα και τα όνειρά μου. Συνειδητά όμως δεν αντιτάσσω άκριτα βία στη βία. 11) έχω λαθέψει, έχω παραδρομήσει, έχω σχεδόν παραφρονήσει, και όλα αυτά μου δίνουν μια δύναμη από ακατάβλητη και πανανθρώπινη έως χριστιανική: να συγχωρώ. 12) ξεκινώ με συντρόφους αλλά στο ταξίδι τερματίζω μόνος. Αυτήν την καταληκτική μοναξιά θεωρώ τουλάχιστον θεμιτή. Όσο λογικό είναι να αισθάνεται κανείς μόνος στη μέση της απεραντοσύνης της θάλασσας, αλλά τόσο παράλογο είναι να αισθάνεται μόνος εν μέσω μιας Πολιτείας. 13) τιμώ την οικογένεια με έναν τρόπο προσωπικό, ιδιόμορφο και ιδιότροπο. Είμαι σίγουρός ότι στον κόσμο αυτό, είναι πολλοί εκείνοι που «οδυσσεύουν» σε πορείες παράλληλες, συχνά μοναχικές, ήσυχες, αδιόρατες και επιφανειακά ασύνδετες. Υπάρχει όμως μια ικανοποίηση σε αυτό, καθώς όλοι επιθυμούν να αισθάνονται μια συντροφικότητα, όχι απαραίτητα σε επίπεδο επικοινωνίας , αλλά κυρίως σε επίπεδο σκέψης. Εάν υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν τα ίδια πράγματα τότε υπάρχει ελπίδα να ζήσουμε σε έναν κόσμο που με τα δικά μας κριτήρια θα είναι καλύτερος. Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν διαφορές στις αποχρώσεις, όμως η βασική ιδέα της εικόνας είναι η ίδια. Και αυτή η υποβόσκουσα εικόνα στο υποσυνείδητο όσων την πιστεύουν, όσο και αν φαίνεται περίεργο μπορεί να είναι μια πολύ στερεή βάση πάνω στο οποίο θα μπορέσει να εγερθεί ένα καλύτερο μέλλον. Σαν αυτό που θα ήθελε ο κάθε Οδυσσέας για τον Τηλέμαχο, να ζήσει κοντά στη θάλασσα, μακριά από τις φουρτούνες και χωρίς τον Ποσειδώνα να τον κατατρέχει, σε μια Ιθάκη με ελευθερία, περηφάνια και ασφάλεια. .
για αυτους που ειναι αλλου "ταξιδευοντας"
Αίεν Οδυσσεύειν . Σε μια εποχή όπου οι λέξεις διασύρονται, βασανίζονται και εκτελούνται σε οθόνες τηλεοράσεων και ραδιόφωνα νοιώθω την ασίγαστη ανάγκη να δημιουργώ καινούριες. Σε πείσμα των καιρών επιθυμώ διακαώς να εκφράσω μελίρρυτα, έννοιες και βιώματα που με ταλανίζουν. Οδυσσεύω λοιπόν, τουτέστιν: 1) βιώνω μια προσωπική ασκητική με έντονα δραματικά στοιχεία, παρασυρόμενος πότε από την επιθυμία και πότε από μια αδιόρατη κοσμική επιταγή, από την κορύφωση στο βόρβορο, πλαγιοδρομώντας άλλοτε εκούσια και άλλοτε ακούσια προς ένα στόχο ονειρικό και αδιάλειπτο που ενδόμυχα αισθάνομαι ως ακατάληπτο 2) ενδίδω σε μια διαρκή εσωτερική περιπλάνηση, σε μια ακροβασία ανάμεσα στην παραπλάνηση και την αποκάλυψη, σε μια διαρκή αναζήτηση ενός σημείου αναφοράς ακλυδώνιστου, το οποίο ταυτόχρονα εύχομαι και απεύχομαι, όπως ο χρόνιος έγκλειστος την ελευθερία. 3) λύνω τους κάβους ακολουθώντας μια αχάρακτη πορεία, με πυξίδα μια προσωπική υπόσχεση, ένα στοίχημα ανάμεσα στο ορίζω και το πεπρωμένο, «θα πάω και ας μου βγει και σε κακό». 4)Για όσους πιστεύουν ότι μπορούν να διαφεντέψουν τη μοίρα μου –παλιούς και νέους συντρόφους, στρατηγούς και βασιλείς- τάζοντας, αδιαφορώ. Για τους υποσχόμενους πολλά, η απαντώ ότι πάντα ταξιδεύω ελαφρά, και ελάχιστα μπορώ να πάρω μαζί μου, πέρα από την ελευθερία και την περηφάνια μου. 5) ζω, έντονα βιώνω κάθε στιγμή διατηρώντας μια σκοτεινή υποψία ότι η επόμενη δεν είναι ποτέ εγγυημένη, αποτάσσοντας ταυτόχρονα κάθε αίσθηση ασφάλειας όταν αυτή υπαινίσσεται συμβιβασμό, όσο και αν λαχταρώ ένα απάγκιο λιμάνι. Ζω για μια Ιθάκη, αλλά δεν μπορώ να ζω πάντα στην Ιθάκη. 6) εκτίθεμαι στα στοιχεία της φύσης, αφήνομαι στον αέρα και παρασύρομαι από τα κύματα, αιωρούμαι ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα με ίσες δόσεις δυσανασχέτησης και οργασμικής έξαρσης κάθε φορά που ο Ποσειδώνας με καταδιώκει. 7) αντιδρώ σε κάθε συμψηφισμό που υποδηλώνει έμμεσα ή άμεσα ότι μπορεί να υπάρχει στην ηθική σεισάχθεια. Στην Τροία που τόσο με σημάδεψε δεν επιτρέπω να ξαναστεριώσει. 8) είμαι αναχωρητής και ερχόμενος, στο ίδιο πρόσωπο παντρεύω τον νόστο με την αδημονία των ανοικτών οριζόντων. 9) ασπάζομαι μια εξόχως ελληνική, αρχέγονη και παραδοσιακή, κυκλωτική και αποκαλυπτική λατρεία, το Αιγαίο, μια πίστη στη λιτή ομορφιά του κόσμου στον ακατέργαστο βράχο και το διάφανο νερό, στο λιγοστό πράσινο και το πολύ γαλάζιο, στο πληθωρικό, άπλετο, αγνό εκτυφλωτικό φως και στην ελπίδα για το αύριο. Μια πίστη στο μέτρο και στο έμμετρο, στην αρμονία του τοπίου και της ψυχής, της Ιθάκης και της Πηνελόπης. Μια πίστη στον άνθρωπο. 10) παλεύω για μια Ιθάκη ηθική, απαλλαγμένη από τους κάθε λογής εγωιστές Μνηστήρες, τους κομιστές μυριάδων κακών, που απομυζούν τη ζωή μας, την υπόστασή μας. Ως σύγχρονες Άρπυιες τρέφονται με την καθημερινότητα και τα όνειρά μου. Συνειδητά όμως δεν αντιτάσσω άκριτα βία στη βία. 11) έχω λαθέψει, έχω παραδρομήσει, έχω σχεδόν παραφρονήσει, και όλα αυτά μου δίνουν μια δύναμη από ακατάβλητη και πανανθρώπινη έως χριστιανική: να συγχωρώ. 12) ξεκινώ με συντρόφους αλλά στο ταξίδι τερματίζω μόνος. Αυτήν την καταληκτική μοναξιά θεωρώ τουλάχιστον θεμιτή. Όσο λογικό είναι να αισθάνεται κανείς μόνος στη μέση της απεραντοσύνης της θάλασσας, αλλά τόσο παράλογο είναι να αισθάνεται μόνος εν μέσω μιας Πολιτείας. 13) τιμώ την οικογένεια με έναν τρόπο προσωπικό, ιδιόμορφο και ιδιότροπο. Είμαι σίγουρός ότι στον κόσμο αυτό, είναι πολλοί εκείνοι που «οδυσσεύουν» σε πορείες παράλληλες, συχνά μοναχικές, ήσυχες, αδιόρατες και επιφανειακά ασύνδετες. Υπάρχει όμως μια ικανοποίηση σε αυτό, καθώς όλοι επιθυμούν να αισθάνονται μια συντροφικότητα, όχι απαραίτητα σε επίπεδο επικοινωνίας , αλλά κυρίως σε επίπεδο σκέψης. Εάν υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν τα ίδια πράγματα τότε υπάρχει ελπίδα να ζήσουμε σε έναν κόσμο που με τα δικά μας κριτήρια θα είναι καλύτερος. Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν διαφορές στις αποχρώσεις, όμως η βασική ιδέα της εικόνας είναι η ίδια. Και αυτή η υποβόσκουσα εικόνα στο υποσυνείδητο όσων την πιστεύουν, όσο και αν φαίνεται περίεργο μπορεί να είναι μια πολύ στερεή βάση πάνω στο οποίο θα μπορέσει να εγερθεί ένα καλύτερο μέλλον. Σαν αυτό που θα ήθελε ο κάθε Οδυσσέας για τον Τηλέμαχο, να ζήσει κοντά στη θάλασσα, μακριά από τις φουρτούνες και χωρίς τον Ποσειδώνα να τον κατατρέχει, σε μια Ιθάκη με ελευθερία, περηφάνια και ασφάλεια. .