free rider
31/12/2004, 10:00
Ο Τζίμης ο Πανούσης, ο Τζιμάκος, έχει την εξής χάρη: Μιλάει για τα πιο ουσιαστικά πράγματα χαριεντιζόμενος, σαν παιδί τ' ανακατεύει όλα, χωρίς καμία τύψη χώνεται παντού, τη χώνεται παντού. Απαντάει χωρίς ν' απαντάει, σαν μαγική εικόνα είναι τα λόγια του, διφορούμενα. Σε κάνει να μην ξέρεις την αλήθεια του απ' το ψέμα, το σοβαρό από τ' αστείο.
Όσες φορές μιλάμε μας πιάνουνε τα γέλια, κι εναντίον μου ασκεί τη γοητεία του κωμικού, με γελάει, με ξεγελάει, διαρκώς με πειράζει. Δεν πειράζει. Έχω κι εγώ τον τρόπο μου να τον παγιδεύω, να τον φέρνω απροόπτως προ τον ευθυνών του! Να ‘τος πάλι σήμερα, να ΄μαστε ορμητικοί εντός του νέου έτους, χάλια, χάλιες, αλλά και πολύ πρώτοι, τελείως αμετανόητοι!
Ψευτο-OFF THE RECORD δια δεύτερην φοράν:
– Κύριε Πανούση, θα μιλήσουμε;
ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ: Θ’ απειλήσουμε;
– Ό,τι θέλετε. Πείτε:
Τ.Π: Να μιλάω κι εγώ;
– Να μιλάτε κι εσείς. Κι όχι μόνο να μιλάτε, να μιλάτε και δυνατά για ν’ ακούγεστε.
Τ.Π: Κλείστε το μαγνητόφωνο, να δούμε τι θα θυμόσαστε μετά απ’ όσα σας πω.
– Άστε τ' αστειάκια yια μια φορά. Εδώ χανόμασrε, και δεν γαμάμε κιόλας.
Τ.Π: Γι’ αυτό κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενος. Μετά χαράς βλέπω την κατάσταση να ξεφεύγει από τον έλεγχό μου. Κι αυτό είναι ένα χτύπημα για τον εγωισμό μου, το οποίο δέχομαι αδιαμαρτύρητα.
– Δέχεστε αδιαμαρτύρητα να πηγαίνουμε κατά διαόλου, χωρίς να μπορείτε να μας σώσετε, όπως τόσες άλλες φορές;
Τ.Π: Αδιαμαρτύρητα!
– Και σας έχει ξεφύγει η κατάσταση παντού ή μιλάμε μόνο σε πολτικό επίπεδο;
Τ.Π: Σε πολιτικό, σε πολιτικό επίπεδο. Γιατί είμαι πολιτικό ζώον. Σας αναγκάζω ν’ ανάψετε τσιγάρο τώρα;
– Μ’ αναγκάζετε.
Τ.Π: Κι εγώ έχω δεχτεί πολλά πλήγματα. Αυτό με τις καπνοβιομηχανίες, που βάζουνε πια στα πακέτα αντί είκοσι, εικοσιπέντε τσιγάρα, τι σας λέει;
– Ως μη καπνιστής, συλλαμβάνομαι επ’ αυτού του πλήγματος απληροφόρητος.
Τ.Π: Βέβαια. Βάζουνε, χώνουνε πέντε τσιγάρα παραπάνω. Τσόντα. Στην ίδια τιμή.
– Που τα χώνουνε;
Τ.Π: Φτιάχνουνε μεγαλύτερα πακέτα, ξέρω ‘γω;
– Κι αυτό είναι πολιτικό θέμα;
Τ.Π: Ε, δεν είναι;
– Εξηγήστε μας.
Τ.Π: Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν μπορώ, δυστυχώς. Εδώ κι ένα χρόνο γίνεται αυτό το πράγμα. Το κάνουνε για να χτυπήσουνε το Μάλμπορο.
– Το οποίο;
Τ.Π: Το οποίο Μάλμπορο δεν έχει ακόμα απαντήσει. Κρατάει μια πολιτική α λα Μακ Ντόναλντς.
– Δηλαδή;
Τ.Π: Μια πιο συντηρητική άποψη μάρκετινγκ, ένα κράτημα.
– Ένα είδος αναμονής εν ετοιμότητι;
Τ.Π: Ανα-μουνίς, ανα-μουνί. Κι αυτό είναι το όλον πρόβλημα. Αυτή η αντανάκλαση, αυτός ο καθρέφτης μέσα στο μυαλό, που μας βγάζει συνεχώς γκρο-πλαν το γυναικείο γεννητικό όργανο.
– Συνεχώς;
Τ.Π: Συνεχώς και αδιαλείπτως. Ώστε να βρίσκομαι εγώ στη δυσάρεστη θέση να μπορώ να συζητάω μόνο πολιτικά. Και να ‘μαι αναγκασμένος να σας πω πως πρέπει σιγά-σιγά να ετοιμαζόμαστε. Γιατί μπορεί να λέω υπερβολές, να ‘χω μια κινδυνολογία έμφυτη, αλλά το ένστικτό μου σχεδόν ποτέ δεν μ’ έχει ξεγελάσει. Είμαστε πολύ άσχημα.
– Προ ολίγου καιρού όμως διαδίδατε πως ο Γκορμπατσώφ είναι ο Αντί-Χριστος. Ε, πάει ο Γκορμπατσώφ.
Τ.Π: Κάνετε μεγάλο λάθος. Μέχρι να κυκλοφορήσουνε αυτά που λέμε, αυτά που ξέρουμε σήμερα, θα ‘χουνε τελείως ανατραπεί. Πόσες έχουμε τώρα; Δύο Ιανουαρίου...
– Τρεις.
Τ.Π: Τρεις πήγε; Πως περνάει η ώρα! Απ’ τις δύο είμαστ’ εδώ. Τέσσερις του μηνός, τέσσερις, τέλοσπάντων, Ιανουαρίου, είναι η μεγάλη έκλειψη της σελήνης, μεσημεριάτικα. Ηλίου, σόρυ. Ηλίου. Αυτά είναι. Ψάχνω να βρω έναν αστρολόγο σοβαρό να μου τα συνδέσει όλα μεταξύ τους. Γιατί στις τέσσερις, ημέρα Σάββατο, θα ‘χουμε...
– Τον αγώνα Παγκράτι – Πανιώνιος και Ιωαννίδης – ΑΕΚ.
Τ.Π: Μα δεν μπορείτε μια φορά να σοβαρευτείτε; Θα ‘χουμε την αντεπίθεση του Αντί-Χριστου, την εξ όλων αναμενόμενη. Γιατί μπορεί να παραιτήθηκε, αλλά πίσω έχει η Ραΐσα την ουρά. Και θα προσέξατε ποια μέρα παραιτήθηκε.
– Μη με εκθέτετε διαρκώς. Πείτε τε όλα εσείς να τελιεώνουμε.
Τ.Π: Παραιτήθηκε ανήμερα τα Χριστούγεννα. Πρόκειται για φοβερή σύμπτωση, με το «σύμπτωση» σε εισαγωγικά.
– Κι αυτό τι δείχνει;
Τ.Π: Αυτό δείχνει πως το Καλό κέρδισε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Ο Αντί-Χριστος δεν πρόκειται να κάτσει καλά. Θα ξαναχτυπήσει σύντομα εκεί που πονάμε, και «πού σε πονεί και πού σε σφάζει»!
– Εσείς βάσει ποίας λογικής έχετε αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Γκορμπατσώφ τον Αντί-Χριστο;
Τ.Π: Είχα δει κάτι φωτογραφίες του σ’ ένα αστυνομικό τμήμα. Μα κοροϊδευόμαστε; Το σημάδι στο κούτελό του μπρίκια κολλάει;
– Όχι αλλά λέγεται πως του ‘χε ρίξει καφέ ζεματιστό ο Στάλιν.
Τ.Π: Ο Στάλιν είναι ο πατέρας του. Ο Στάλιν είναι ο πραγματικός παΤέρας του Γκορμπατσώφ. Αυτό φαίνεται μ’ ένα απλό κομπιούτερ, με δυό-τρεις γραφικές μεταλλαγές.
– Πείτε, πείτε, μέχρι να μας δέσουνε.
Τ.Π: Λέω, λέω. Παίρνουμε μια φωτογραφία του Στάλιν όχι πολύ ξερο-ψημένη, βγάζουμε στο μίξερ το μουστάκι, και της ρίχνουμε το κόκκινο σημάδι στο κούτελο. ‘Η, το αντίθετο: Βάζουμε στον Γκορμπατσώφ ένα μουστάκι, του βγάζουμε μ’ έναν τρίφτη το σημάδι, τ’ αφήνουμε λίγο να κρυώσει, κι έχουμε τον Στάλιν αυτοπροσώπως. Πρόκειται για σατανική σύμπτωση, ομιλούμε περί εκπληκτικής ομοιότητος.
– Πως το εξηγείτε αυτό;
Τ.Π: Λέγεται πως ο Στάλιν είχε πάει στην περιοχή της Σταυρούπολης, κι είχε φυλακίσει τον πατέρα-Γκόρμπυ, ο οποίος ήταν αντι-κομμουνιστής, και του πήρε τη μάνα. Κι έτσι κολλάνε όλα, επαληθεύονται τα ρηθέντα κατά τας γραφάς: Μαρία Γκορμπάτσοβα, η μη-Παρθένος Μητέρα του, κι Ιωσήφ, ο επί της Γης Πατήρ του.
– Και Μέγας Μαραγκός, αν υπολογίσουμε τα φέρετρα.
Τ.Π: Ακριβώς. Γι ‘αυτό βγάζω το συμπέρασμα ότι οδηγούμεθα, εκόντες-άκοντες, στην Αποκάλυψη.
– Του Ιωάννου.
Τ.Π: Του Ιωσήφ. Του Σήφη.
– Κι ο τόπος; Πάλι η Ελλάς; Τα Βαλκάνια ίσως, σε ηπειρώτικη συσκευασία Αποκαλύψεως;
Τ.Π: Ο Μιχάλης ο Γκορμπατσώφ έχει κατά νου όλους τους πυρηνικούς αριθμούς, τους έχει συγκρατήσει σαν τηλέφωνα. Έδωσε την τσάντα στον Γιέλτσιν με τους κωδικούς, αλλά ο Γιέλτσιν είναι χαμηλής νοημοσύνης κι είναι σαν να μην τους έχει.
– Αυτό τώρα για το άι-κιού του Γιέλτσιν πως το λέτε;
Τ.Π: Αυτό το διαπιστώσαμε επι τόπου, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα και πήγε στο Διογένης Παλάς.
– Κι ο Τσερνιένκο είχε έρθει μου φαίνεται, και του ‘χε πάρει συνέντευξη στην Ομόνοια ο Οικονόμου.
Τ.Π: Ο συγχωρεμένος;
– Ο ζων. Και; Μη σας αποσπώ: Είμαστε στο Διογένης Παλάς.
Τ.Π: Ε, είναι γνωστά, ευρέως γνωστά τα συμβάντα. Τα ξέρει ο κόσμος.
– Πως πήγε στον Λεπά ο Γιέλτσιν;
Τ.Π: Ναι. Κι εκεί που πετάγανε οι άλλοι τα πιάτα, πέταξε κι αυτός μια φρουτιέρα. Και χτύπησε έναν δημοσιογράφο. Είναι γνωστά τα κατορθώματά του επί ελληνικού εδάφους Τα ‘χουνε γράψει όλα οι εφημερίδες. Που είναι και το μεγάλο μου πρόβλημα.
Όσες φορές μιλάμε μας πιάνουνε τα γέλια, κι εναντίον μου ασκεί τη γοητεία του κωμικού, με γελάει, με ξεγελάει, διαρκώς με πειράζει. Δεν πειράζει. Έχω κι εγώ τον τρόπο μου να τον παγιδεύω, να τον φέρνω απροόπτως προ τον ευθυνών του! Να ‘τος πάλι σήμερα, να ΄μαστε ορμητικοί εντός του νέου έτους, χάλια, χάλιες, αλλά και πολύ πρώτοι, τελείως αμετανόητοι!
Ψευτο-OFF THE RECORD δια δεύτερην φοράν:
– Κύριε Πανούση, θα μιλήσουμε;
ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ: Θ’ απειλήσουμε;
– Ό,τι θέλετε. Πείτε:
Τ.Π: Να μιλάω κι εγώ;
– Να μιλάτε κι εσείς. Κι όχι μόνο να μιλάτε, να μιλάτε και δυνατά για ν’ ακούγεστε.
Τ.Π: Κλείστε το μαγνητόφωνο, να δούμε τι θα θυμόσαστε μετά απ’ όσα σας πω.
– Άστε τ' αστειάκια yια μια φορά. Εδώ χανόμασrε, και δεν γαμάμε κιόλας.
Τ.Π: Γι’ αυτό κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενος. Μετά χαράς βλέπω την κατάσταση να ξεφεύγει από τον έλεγχό μου. Κι αυτό είναι ένα χτύπημα για τον εγωισμό μου, το οποίο δέχομαι αδιαμαρτύρητα.
– Δέχεστε αδιαμαρτύρητα να πηγαίνουμε κατά διαόλου, χωρίς να μπορείτε να μας σώσετε, όπως τόσες άλλες φορές;
Τ.Π: Αδιαμαρτύρητα!
– Και σας έχει ξεφύγει η κατάσταση παντού ή μιλάμε μόνο σε πολτικό επίπεδο;
Τ.Π: Σε πολιτικό, σε πολιτικό επίπεδο. Γιατί είμαι πολιτικό ζώον. Σας αναγκάζω ν’ ανάψετε τσιγάρο τώρα;
– Μ’ αναγκάζετε.
Τ.Π: Κι εγώ έχω δεχτεί πολλά πλήγματα. Αυτό με τις καπνοβιομηχανίες, που βάζουνε πια στα πακέτα αντί είκοσι, εικοσιπέντε τσιγάρα, τι σας λέει;
– Ως μη καπνιστής, συλλαμβάνομαι επ’ αυτού του πλήγματος απληροφόρητος.
Τ.Π: Βέβαια. Βάζουνε, χώνουνε πέντε τσιγάρα παραπάνω. Τσόντα. Στην ίδια τιμή.
– Που τα χώνουνε;
Τ.Π: Φτιάχνουνε μεγαλύτερα πακέτα, ξέρω ‘γω;
– Κι αυτό είναι πολιτικό θέμα;
Τ.Π: Ε, δεν είναι;
– Εξηγήστε μας.
Τ.Π: Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν μπορώ, δυστυχώς. Εδώ κι ένα χρόνο γίνεται αυτό το πράγμα. Το κάνουνε για να χτυπήσουνε το Μάλμπορο.
– Το οποίο;
Τ.Π: Το οποίο Μάλμπορο δεν έχει ακόμα απαντήσει. Κρατάει μια πολιτική α λα Μακ Ντόναλντς.
– Δηλαδή;
Τ.Π: Μια πιο συντηρητική άποψη μάρκετινγκ, ένα κράτημα.
– Ένα είδος αναμονής εν ετοιμότητι;
Τ.Π: Ανα-μουνίς, ανα-μουνί. Κι αυτό είναι το όλον πρόβλημα. Αυτή η αντανάκλαση, αυτός ο καθρέφτης μέσα στο μυαλό, που μας βγάζει συνεχώς γκρο-πλαν το γυναικείο γεννητικό όργανο.
– Συνεχώς;
Τ.Π: Συνεχώς και αδιαλείπτως. Ώστε να βρίσκομαι εγώ στη δυσάρεστη θέση να μπορώ να συζητάω μόνο πολιτικά. Και να ‘μαι αναγκασμένος να σας πω πως πρέπει σιγά-σιγά να ετοιμαζόμαστε. Γιατί μπορεί να λέω υπερβολές, να ‘χω μια κινδυνολογία έμφυτη, αλλά το ένστικτό μου σχεδόν ποτέ δεν μ’ έχει ξεγελάσει. Είμαστε πολύ άσχημα.
– Προ ολίγου καιρού όμως διαδίδατε πως ο Γκορμπατσώφ είναι ο Αντί-Χριστος. Ε, πάει ο Γκορμπατσώφ.
Τ.Π: Κάνετε μεγάλο λάθος. Μέχρι να κυκλοφορήσουνε αυτά που λέμε, αυτά που ξέρουμε σήμερα, θα ‘χουνε τελείως ανατραπεί. Πόσες έχουμε τώρα; Δύο Ιανουαρίου...
– Τρεις.
Τ.Π: Τρεις πήγε; Πως περνάει η ώρα! Απ’ τις δύο είμαστ’ εδώ. Τέσσερις του μηνός, τέσσερις, τέλοσπάντων, Ιανουαρίου, είναι η μεγάλη έκλειψη της σελήνης, μεσημεριάτικα. Ηλίου, σόρυ. Ηλίου. Αυτά είναι. Ψάχνω να βρω έναν αστρολόγο σοβαρό να μου τα συνδέσει όλα μεταξύ τους. Γιατί στις τέσσερις, ημέρα Σάββατο, θα ‘χουμε...
– Τον αγώνα Παγκράτι – Πανιώνιος και Ιωαννίδης – ΑΕΚ.
Τ.Π: Μα δεν μπορείτε μια φορά να σοβαρευτείτε; Θα ‘χουμε την αντεπίθεση του Αντί-Χριστου, την εξ όλων αναμενόμενη. Γιατί μπορεί να παραιτήθηκε, αλλά πίσω έχει η Ραΐσα την ουρά. Και θα προσέξατε ποια μέρα παραιτήθηκε.
– Μη με εκθέτετε διαρκώς. Πείτε τε όλα εσείς να τελιεώνουμε.
Τ.Π: Παραιτήθηκε ανήμερα τα Χριστούγεννα. Πρόκειται για φοβερή σύμπτωση, με το «σύμπτωση» σε εισαγωγικά.
– Κι αυτό τι δείχνει;
Τ.Π: Αυτό δείχνει πως το Καλό κέρδισε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Ο Αντί-Χριστος δεν πρόκειται να κάτσει καλά. Θα ξαναχτυπήσει σύντομα εκεί που πονάμε, και «πού σε πονεί και πού σε σφάζει»!
– Εσείς βάσει ποίας λογικής έχετε αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Γκορμπατσώφ τον Αντί-Χριστο;
Τ.Π: Είχα δει κάτι φωτογραφίες του σ’ ένα αστυνομικό τμήμα. Μα κοροϊδευόμαστε; Το σημάδι στο κούτελό του μπρίκια κολλάει;
– Όχι αλλά λέγεται πως του ‘χε ρίξει καφέ ζεματιστό ο Στάλιν.
Τ.Π: Ο Στάλιν είναι ο πατέρας του. Ο Στάλιν είναι ο πραγματικός παΤέρας του Γκορμπατσώφ. Αυτό φαίνεται μ’ ένα απλό κομπιούτερ, με δυό-τρεις γραφικές μεταλλαγές.
– Πείτε, πείτε, μέχρι να μας δέσουνε.
Τ.Π: Λέω, λέω. Παίρνουμε μια φωτογραφία του Στάλιν όχι πολύ ξερο-ψημένη, βγάζουμε στο μίξερ το μουστάκι, και της ρίχνουμε το κόκκινο σημάδι στο κούτελο. ‘Η, το αντίθετο: Βάζουμε στον Γκορμπατσώφ ένα μουστάκι, του βγάζουμε μ’ έναν τρίφτη το σημάδι, τ’ αφήνουμε λίγο να κρυώσει, κι έχουμε τον Στάλιν αυτοπροσώπως. Πρόκειται για σατανική σύμπτωση, ομιλούμε περί εκπληκτικής ομοιότητος.
– Πως το εξηγείτε αυτό;
Τ.Π: Λέγεται πως ο Στάλιν είχε πάει στην περιοχή της Σταυρούπολης, κι είχε φυλακίσει τον πατέρα-Γκόρμπυ, ο οποίος ήταν αντι-κομμουνιστής, και του πήρε τη μάνα. Κι έτσι κολλάνε όλα, επαληθεύονται τα ρηθέντα κατά τας γραφάς: Μαρία Γκορμπάτσοβα, η μη-Παρθένος Μητέρα του, κι Ιωσήφ, ο επί της Γης Πατήρ του.
– Και Μέγας Μαραγκός, αν υπολογίσουμε τα φέρετρα.
Τ.Π: Ακριβώς. Γι ‘αυτό βγάζω το συμπέρασμα ότι οδηγούμεθα, εκόντες-άκοντες, στην Αποκάλυψη.
– Του Ιωάννου.
Τ.Π: Του Ιωσήφ. Του Σήφη.
– Κι ο τόπος; Πάλι η Ελλάς; Τα Βαλκάνια ίσως, σε ηπειρώτικη συσκευασία Αποκαλύψεως;
Τ.Π: Ο Μιχάλης ο Γκορμπατσώφ έχει κατά νου όλους τους πυρηνικούς αριθμούς, τους έχει συγκρατήσει σαν τηλέφωνα. Έδωσε την τσάντα στον Γιέλτσιν με τους κωδικούς, αλλά ο Γιέλτσιν είναι χαμηλής νοημοσύνης κι είναι σαν να μην τους έχει.
– Αυτό τώρα για το άι-κιού του Γιέλτσιν πως το λέτε;
Τ.Π: Αυτό το διαπιστώσαμε επι τόπου, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα και πήγε στο Διογένης Παλάς.
– Κι ο Τσερνιένκο είχε έρθει μου φαίνεται, και του ‘χε πάρει συνέντευξη στην Ομόνοια ο Οικονόμου.
Τ.Π: Ο συγχωρεμένος;
– Ο ζων. Και; Μη σας αποσπώ: Είμαστε στο Διογένης Παλάς.
Τ.Π: Ε, είναι γνωστά, ευρέως γνωστά τα συμβάντα. Τα ξέρει ο κόσμος.
– Πως πήγε στον Λεπά ο Γιέλτσιν;
Τ.Π: Ναι. Κι εκεί που πετάγανε οι άλλοι τα πιάτα, πέταξε κι αυτός μια φρουτιέρα. Και χτύπησε έναν δημοσιογράφο. Είναι γνωστά τα κατορθώματά του επί ελληνικού εδάφους Τα ‘χουνε γράψει όλα οι εφημερίδες. Που είναι και το μεγάλο μου πρόβλημα.