ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΤΟΥ Moto.gr......

[requiem]

Να 'μαι και πάλι σε μια γωνία του καναπέ που αρχίζω πάλι να σας γράφω.
Θυμάμαι πολύ καλά πως δεν σας έχω μιλήσει ποτέ για μια μεγάλη μου αγάπη, τα λουλούδια και συγκεκριμένα τα τριαντάφυλλα. Για 'μένα τα τριαντάφυλλα είναι το σύμβολο οτιδήποτε μας περιβάλλει.
Τριαντάφυλλα: κόκκινα, συμβολίζουν το πόθο για ζωή, μια ζωή που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός χωρίς ανάσα και καίει σαν φωτιά, άσπρα, σύμβολα της αθωότητας και της αγνότητας των χρόνων της νιότης και των φανταχτερών νεανικών ονείρων, μαύρα (υπάρχουν σε μια κερκυραϊκή πλατεία), σύμβολα μάταιου θανάτου και δηλητηριασμένης ζωής, πνιγμένης στα άψυχα τέρατα της αιωνιότητας.
Πρίν λίγο, είχα κόψει ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο, είχα βάλει μουσική και στημένη σαν πέτρα στο μπαλκόνι, κοιτούσα τον ήλιο να δύει.
Πόσες σκέψεις μου πέρασαν απ' το μυαλό!
Σκεφτόμουν τη νιότη, που κόπηκε ασυνείδητα από κάτι μηχανήματα που λέγονται άνθρωποι, για να τοποθετηθεί μέσα σ' ένα βάζο σκορπίζοντας το άρωμα της σε βρωμερές κοινωνίες που ποτέ δεν πρόκειται να ευωδιάσουν.
Παίρνουν σιγά - σιγά τη ψυχή της νιότης, το άρωμα της, μόνο και μόνο για να κοροιδέψουν τους εαυτούς τους, πιστεύοντας πως έτσι ευωδιάζονται.
Βλέπω τον ήλιο να δύει και μαζί του δύει μια ολόκληρη ζωή, μια ολόκληρη νιότη.
Οι τελευταίες ηλιαχτίδες του ήλιου που πνίγονται στην θάλασσα, ενώνονται με την ευωδιά, τη ψυχή του τριαντάφυλλου, για να φθάσουν στο Θεό.
Αυτός θα συγκινηθεί.
Όλη η λάμψη και η ζωηρότητα των εφηβικών ονείρων μαζί με το πόθο για ζωή, που τρέχει και καίει σαν λάβα, ενώνονται και καθώς δύουν στο πέλαγος της απόγνωσης, φτάνουν στην καρδιά του Θεού. Γίνονται άνεμος και πετούν ψηλά με αγάπη για κάτι που δεν απόκτησαν ποτέ, τη ζωή.
Τα δάκρυά μου έχουν πλημμυρίσει το τριαντάφυλλο. Από την ψυχή μου προς την ψυχή του.
Τα χέρια μου έχουν ματώσει. Ίσως γιατί τα έσφιξα πολύ στα αγκάθια του τριαντάφυλλου, από συγκίνηση. Από συγκίνηση για τη ζωή.
Ξέρω πως δεν είναι δύσκολο να "ζείς" μέσα σε μια κόλαση, αλλά η ψυχή σου να βρίσκεται στον Παράδεισο. Και 'σεις να προσπαθείται να την κρατήσετε εκεί ψηλά με νύχια και με δόντια, με πάλη και με πόλεμο, με αίμα και με δάκρυα. Έτσι όπως πειστήκατε να την κρατήσετε εκεί ψηλά, όλο αγνότητα, έτσι πρέπει να πειστείται και να συνεχίσετε να αγωνίζεστε. Για 'σας. Έτσι έχει νόημα. Για την αγάπη και για την δικαιοσύνη. Και λέω δικαιοσύνη, γιατί έτσι είναι το σωστό. Ν' αγωνιστείται για τον Κώστα, τον Στέλιο, τον Δημήτρη, τον Μανώλη κ.λ.π. αλλά και για όλους τους (Κώστα...κλπ. της ψυχής σας).
Τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα πρέπει να τα ποτίσουν με δροσόνερο της αυγής ενός καινούριου, όμορφου κόσμου, όμως τα ποτίζουν με το δηλητήριο της κολάσεως.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τα πανέμορφα τριαντάφυλλα πρέπει να μαραθούν και να γίνουν ένα με τα σάπια φύλλα που αργοπεθαίνουν στο χώμα, με την άγρια καταιγίδα και το άψυχο χιόνι, να τα ματώνει όλο και περισσότερο και να τρέμουν από φόβο στο άκουσμα της απειλητικής αστραπής.
Τα πανέμορφα τριαντάφυλλα, ο Κώστας, ο Στέλιος, ο Δημήτρης, ο Μανώλης..... σώμα και ψυχή, πρέπει να σταθούν εκεί ψηλά, πολύ πιο ψηλά απ' το χώμα, όσο δηλητήριο κι αν τα ποτίζουν και σίγουρα θα περάσει ένα γλυκό φυσηματάκι του ανέμου να τα παρηγορήσει και να τους δώσει ελπίδες να περιμένουν την ανάσταση, τη ζωή!
Και γρήγορα θα περάσουν και οι τρυφερές ψυχάλες της βροχής που μυρίζουν Θεό και Όνειρα και θα δώσουν ΖΩΗ στα τριαντάφυλλα που τα λένε Κ., Σ., Δ., Μ.,......
Και τα τριαντάφυλλα θ' ανοίξουν την καρδιά τους στη βροχή και θα χύσουν το γλυκό άρωμα της νιότης στον ουρανό. Και θα πλημμυρίσει από αγάπη.
Δε θα φοβούνται πια τα τριαντάφυλλα, την άγρια καταιγίδα και το άψυχο χιόνι, γιατί οι ψυχές τους θα 'ναι ορθάνοιχτες προς τον Θεό. Δε θα μπορούν να τα ποτίζουν άλλο δηλητήριο, γιατί θα είναι αθάνατα με το χαμόγελο του Θεού.
Κανείς δεν θα μπορεί να τα κόψει, γιατί το άρωμα της ψυχής και της νιότης θα 'ναι τόσο πολύ δυνατό που θα κάνει τους άλλους να αγαπήσουν τα τριαντάφυλλο (εσάς) και να μην τα βάλουν σ' ένα παγωμένο βάζο ν' αρωματίζουν μάταια ένα σάπιο κόσμο, σε μια βρωμερή κοινωνία.
Ο ήλιος θα τους χαμογελά και θα τα χαϊδεύει με τις ηλιαχτίδες του.
Όμως για να τα πετύχουν αυτά, τα πανέμορφα τριαντάφυλλα που τα λένε Κ., Σ., Δ., Μ.,......πρέπει να πολεμήσουν. Ν' αγωνιστούν. Και τότε θα τα καταφέρουν.

[requiem]

Τριαντάφυλλα..., μη γίνεται ποτέ σάπια φύλλα και μην αφήσετε ποτέ κανέναν και τίποτα, που είναι η καταιγίδα και το χιόνι στη ζωή και στα όνειρα ενός μπουμπουκιού σαν κι εσάς, να σας ματώσουν, να σας λιώσουν, Υπομονή.
Ξέρετε, έχω το ελλάτωμα ή προτέρημα, όπως θέλετε πάρτε το, να είμαι ευαίσθητη. Πληγώνομαι εύκολα. Δεν κοιτάω ποτέ μόνο το δικό μου συμφέρον, αλλά μ' αρέσει να βοηθάω τους άλλους. Αυτό είναι μεγάλο ελλάτωμα για την εποχή μας, δεν νομίζετε?
...AND JUSTICE FOR ALL...
ΔΙΨΩ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ζητώ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ.
Η μόνη παρηγοριά, η μουσική μου, τα ποιήματά μου, η μηχανή μου, μου δίνουν κάποια δύναμη να συνεχίσω, να πιστέψω στον εαυτό μου.
Βαθιά μέσα μου, υπάρχει αγάπη, αγνή, πραγματική, αλλά δυστηχώς σπάνια βρίσκω ανθρώπους που να την αξίζουν, είμαι στην αναζήτηση βλέπετε.
Η αιτία που άρχισα να γράφω τώρα είναι για τα διάφορα προβλήματα που έχουμε όλοι μας, για όλα αυτά τα συναισθήματα που είναι μέσα μας.
Έτσι κάτι ξαφνικά από μέσα μου άρχισε να αναβλύζει και θέλησα να σας ανοίξω την καρδιά μου.
Είναι σκληρό και δύσκολο να ζούμε μικρά και γλυκά μου τριανταφυλλάκια, όμως αν τα καταφέρουμε να ζήσουμε σωστά, με τον δικό μας αγνό τρόπο, τότε θα 'μαστε εμείς οι πραγματικοί ήρωες, οι πολεμιστές της ζωής και του θανάτου (ψυχικού).
Για να ζήσουμε όπως θέλουμε, πρέπει όλοι οι νέοι, τα μπουμπούκια σ' ένα ολομαραμένο κήπο, να κάνουμε επανάσταση.
Αυτό δεν γίνεται γιατί ακόμα και τα νιάτα έχουν μαγαριστεί από το συμφέρον και την άγνοια.
Ας κάνουμε την δική μας επανάσταση ( ή μάλλον ας τη συνεχίσουμε) ίσα - ίσα να ξεγελαστούμε πως ο κόσμος είναι εντάξει και με μια αδύναμη φλόγα μέσα μας που είναι έτοιμη να σβήσει, την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, μια καλύτερη ζωή.
Κλείστε τα μάτια σας και ταξιδέψτε στον δικό σας κόσμο.
Κοιτάχτε, δεν υπάρχει αίμα πια, μόνο τριαντάφυλλα, που η μυρωδιά τους καθησυχάζει και την πιο σκληρή καρδιά, η θάλασσα είναι χρυσή, λεία, δροσερή και ξεκουράζονται τα μάτια σας καθώς την κοιτάτε.
Το γρασίδι είναι πυκνό και δροσισμένο από την μαγευτική αυγή.
Κάθε ψυχή είναι ένας άγγελος, που γυρνάει από λουλούδι σε λουλούδι να πάρει μέλι.
Στα πρόσωπα υπάρχουν μόνο χαμόγελα αστείρευτα και η λέξη δάκρυ και πόνος δεν υπάρχει.
Ο ήλιος λάμπει και σας φωτίζει την καθαρή ψυχή σας και τα χρυσόπλεχτα με λάμψη μάτια σας, γεμάτα ελπίδες.
Μπορείτε να πετάξετε, να ξεφύγετε και να νιώσετε τον δροσερό αερά να σας δροσίζει την καρδιά, που καίγεται από την πίκρα και τον καημό.
Μπορείτε να ακολουθήσετε το φώς και να φτάσετε στον ήλιο, παντού και πουθενά.
Όμως όλα αυτά είναι απλώς τίποτα στα μάτια των άλλων.
Ακούστε, ακούστε την κιθάρα του HAMMET.
Φανερώνει, προειδοποιεί, υπενθυμίζει.
Κοιτάξτε γύρω σας, βρίσκεστε στην κόλαση και εγώ είμαι δίπλα σας.
Υπάρχει αίμα, βρωμιά, προδοσία, κακία, συμφέρον, μίσος, εκμετάλλευση, άγνοια, κατακραυγή, προκατάληψη, οργή, δυστυχία, χάος, κόλαση, αδιέξοδος.
Σας φωνάζουν, ακούστε, θέλουν να τους ακολουθήσετε, να γίνεται ένα μ' αυτούς.
Όχι, μην πάτε, θα χαθείτε για πάντα.
Κάντε υπομονή.
Ξέρετε πολύ καλά πως όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω, αν δεν υπήρχαν, εσείς δεν θα αναγνωρίζατε τον αγνό κόσμο σας, από την στιγμή που όλα θα ήταν ρόδινα.
Όμως θα παλαίψετε, θα παλαίψουμε, έτσι?
Κια θα τα καταφέρουμε να αδράξουμε τη μέρα, να ρουφήξουμε το μεδούλι της ζωής και να δείξουμε τότε σε όλους τι σημαίνει πραγματική ευτυχία.
Θα μας ζηλέψουν, θα μας παρακαλέσουν να τους πάρουμε μαζί μας, να τους βοηθήσουμε. Κ αι εμείς θα το κάνουμε γιατί έχουμε αγάπη μέσα μας.
Αυτό που θα 'πρεπε να κάνουμε και θα μας κάνει καλό, είναι να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο και προπάντων τα αισθήματά μας.
Δε σας λέω να βγούμε έξω και να τα σπάσουμε όλα, όπως πραγματικά θα θέλαμε, αλλά να κλάψουμε ή να ξεσπάσουμε όταν εμείς το έχουμε ανάγκη, κρυφά ή φανερά, έντονα ή ήρεμα.
Δώστε γροθιές στον τοίχο, κάντε τον να βροντίξει, κουνήστε ξέφρενα το κεφάλι σας στο καυτό ρυθμό του metal, κλάψτε με κάθε έκφραση που μπορεί να πάρει το πρόσωπό σας στο κρύο πάτωμα ή τζάμι.

[requiem]

Ώρες - ώρες, σκέφτομαι πως χωρίς την κοινωνία εμείς δεν θα υπήρχαμε (σαν ρομαντικοί, ποιητές...)
Εννοώ, πως αν δεν υπήρχε η κοινωνία και γενικώς αυτές οι άσχημες καταστάσεις, εμείς δεν θα σκεφτόμασταν αυτά τα "αγκάθια" που τρυπούν και μολύνουν τις ζωές των ανθρώπων, δεν θα ξεχωρίζαμε την αδικία, δεν θα αναρωτιόμασταν, δεν θα ανακαλύπταμε την τραγική, αληθινή, απαίσια πλευρά της ζωής και φυσικά δεν θα διαμαρτυρόμασταν με τον τρόπο που διαμαρτυρόμαστε τώρα.
Όπως και να είχαν τα πράγματα, είμαστε αυτοί που είμαστε και σ' όποιον αρέσουμε.
Οι άλλοι έχουν τις αξίες τους, εκεί που έχουν το θησαυρό τους. Εμείς τις αξίες μας τις έχουμε στην καρδιά, εκεί που είναι ο θησαυρός μας, η αγάπη.
Δεν βρίσκεις άκρη ρε γαμώτο. Νομίζεις όμως πως θα τη βρείς.
Παντού εκμετάλλευση και ο κάθε άνθρωπος και σαν πολίτης και σαν άτομο είναι πιόνι.
Λένε πως έχουμε δικαιώματα και μπορούμε να τα διεκδικήσουμε και να τα εκφράσουμε ελεύθερα. Αλήθεια?
Το βλέπουμε. Πάνε να μας στραβώσουνε, μα τι λέω, το 'χουν καταφέρει ήδη.
Μας έχουν αποβλακώσει με όποιον τρόπο μπορούν και έχουν κάνει τους νόμους ασπίδες, για τα βρώμικα συμφέροντά τους. Αν είναι οι νόμοι, σωστοί, τότε είμαι κι εγώ νομοταγείς.
ΑΝΑΡΧΙΑ ΡΕ!!!!!!!
Ξυπνήστε.
Αν είναι ο Θεός αυτός ο κόσμος που ζούμε, τότε προτιμώ τον διαόλο (γιατί δεν γίνεται καλύτερα).
Αν είναι αυτή η αρχή, που εκφράζει τη δικαιοσύνη τότε προτιμώ την αναρχία.
Μακάρι να 'μουν μικρή, να μην ήξερα αυτά που ξέρω, να μην έβλεπα αυτά που βλέπω, να μπορούσα να αποδράσω παίζοντας με τις κούκλες μου, ξέγνοιαστη, αθώα, μικρή, ανήξερη.
Θα 'δινα τα πάντα για να φύγει αυτό το βάρος απ' την καρδιά μου, μου φέρνει εμμετό και ίλιγγο.
Δεν μπορώ, νιώθω πως μου κόβει την ανάσα και την ψυχή.
Είναι κάτι παραπάνω από καταθλιπτικό, είναι θανατηφόρο.
Γαμώτο δεν αντέχω άλλο, τα 'χω παίξει και όλα αυτά γιατί δεν δέχομαι να γίνω μαλάκας.
Δεν μου πάει να ζω έτσι, τεχνικά, μηχανικά, θανατηφόρα.
Τους μισώ όλους, αλλά, κάπου μέσα μου και 'γω και 'σεις, ξέρω πως κρύβουμε πραγματική αγάπη, χωρίς αληθινή ανταπόκριση.
Και άλλη μια φορά θέλω να φωνάξω πόσο ΑΣΦΥΚΤΙΚΑ νιώθω και όσο η κοινωνία πλησιάζει, κάθε μέρα και περισσότερο, να γίνεται κόλαση, τόσο εγώ αργοπεθαίνω, σβήνω.
Αλήθεια, τι θα μπορούσε ν' αλλάξει αυτή την κόλαση που νιώθω?
Διστάζω να απαντήσω γιατί κάπου φοβάμαι πως η απάντηση είναι "ΤΙΠΟΤΑ".
Οι ελπίδες και τα όνειρα κάπου είναι η ασίγουρα ή απλώς δημιουργήματα της φαντασίας για να ξεγελούν την ψυχή μας.
Μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ κάτι να κάνω, να λυτρωθώ, να ξεχαστώ, να ανακουφιστώ.
Τι?
Ξέρετε κι εσείς πως δεν υπάρχει, έτσι?
Κι όμως έχουμε την ψευδαίσθηση.
Μην αφήνουμε την ελπίδα να μας σβήσει και να σβήσει κι εμάς μαζί. Υπομονή, απλώς υπομονή. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Δεν ξέρω. Απλά δεν υπάρχει γιατρειά, σωτηρία, δεν γίνονται θαύματα.
Μας λένε μαλάκες, γιατί είμαστε "αποτοξινωμένοι" από την κοινωνία και γενικότερα τον κόσμο.
Τελικό μας συμπέρασμα είναι ότι έξυπνος δεν είναι αυτός που "κατακτά" τον κόσμο, αλλά αυτός που είναι ικανός να ξεφύγει απ' αυτόν και να ζήσει με την δική του καρδιά.

[requiem]

Κοιτάξτε τον ουρανό, κοιτάξτε γύρω σας. Τι βλέπετε? DARKNESS. Τώρα είστε σίγουροι, έχετε δεί πως το σκοτάδι έχει πνίξει το φώς.
Ακούστε την κιθάρα, σπαράζει, κλαίει, θρηνεί, παρηγορεί, εκφράζει τον δικό μας πόνο.
Μια μικρή σπίθα ανάβει μέσα μας, αλλά είναι τόσο αδύναμη για να μας δυναμώσει, να μας αναστήσει.
Μην κλαίτε, δεν βγαίνει πουθενά. Δεν υπάρχει κανείς, δεν μας ακούει κανείς.
Εμείς τώρα έχουμε μοναδικό και πολύτιμο σκοπό να ζήσουμε, ακόμα κι αν πρέπει να πιούμε το πιο πικρό ποτήρι.
ΠΡΕΠΕΙ!
Πρέπει να νικήσουμε το "θέλω" του θανάτου και πρέπει να ρουφήξουμε το "πρέπει" της ζωής μέσα από το κόκκαλο της απελπισίας.
Γι' αυτό σας λέω, ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ, αγωνιστείτε, ξεσκιστείτε, μην αφεθείτε, όσο κι αν δεν μπορείτε.
Η ζωή δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση.
Θυμηθείτε ΠΡΕΠΕΙ. Μη νομίζετε πως εγώ δεν πονάω. Είναι κάτι που θα το καταλάβατε ήδη, καλύτερα από τον καθένα.
Μακάρι να μπορούσαμε να 'μαστε πουλιά, το φαντάζεστε?
Να πετούμε στον ουρανό, ο αέρας να ανεμίζει στο σώμα μας και με τη ματιά όλο γαλήνη να κοιτάμε από πολύ ψηλά αυτά που με αγώνα προσπαθούσαμε μια ζωή, σαν άνθρωποι, να αποκτήσουμε.
Και ξαφνικά, χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο, να μπορούμε να πετάξουμε μακριά, σε ατελείωτους κάμπους, σε πανύψηλα βουνά και στη μάνα μας, τη θάλασσα.
Να μην έχουμε όρια, ακόμα κι αν είμαστε γεράκια ή σπουργίτια.
Αυτό σημαίνει πραγματική ελευθερία και τότε μπορεί να υπάρξει ζωή.
Τα δάκρυα και ο πόνος θα 'ναι κάπου πολύ μακριά, στη γη. Κάπου που εμείς έχουμε ξε-περάσει και αγνοούμε. Ίσως κάπου βαθιά μέσα μας να έχουμε θαμμένη τη δυνατότητα να κάνουμε την ψυχή μας να πετάξει, ακόμα κι αν ζούμε. Πολύ δύσκολο όμως.
Ας πετάξουμε λοιπόν μαζί σ' ένα κόσμο δικό μας, φτιαγμένο από 'μας (που ονομάζεται μοτοσυκλέτα...) ο οποίος δεν περιορίζεται σε λίγες κόλλες χαρτί ή στο λογαριασμό της ΔΕΗ, αλλά στην ψυχή μας, στο μόνο ανθρώπινο πράγμα πάνω μας (γιατί οτιδήποτε άλλο, είναι κοινό με τις κέρινες κούκλες που μας περιτριγυρίζουν).
Αυτή την στιγμή νιώθετε την πόρωσή μου?
Τα ηχεία κοντεύουν να σπάσουν και τα τζάμια τρίζουν.
Το κεφάλι μου έχει γίνει ομελέτα απ' το κούνημα.
ΑΝΑΡΧΙΑ ΡΕ!!!!!!
Κάθε νότα και μια ανάσα, κάθε στίχος και 'να μυαλό ανοιγμένο.
SEPULTURA, METALLICA, ANCIENT, DIMMU BORGIR, ICED EARTH, SANCTUARY, CRADLE OF FILTH.
Δε φτάνουν για να φυλακίσουν το πόνο μου...
Έχω τόσα πολλά να σας γράψω, αλλά δεν μπορώ.
Το χέρι μου άρχισε να τρέμει και τα δάχτυλά μου έχουν μουδιάσει.
Αυτή την στιγμή όλα γυρίζουν γύρω μου, τρέμω ολόκληρη και έχω κουλουριαστεί σε μια σκοτεινή γωνία του σαλονιού, δίπλα στο ηχείο και σας γράφω.
Δεν μπορώ άλλο, θέλω να φύγω, να πετάξω.
Όλα με πνίγουν.
Κάπου εδώ θα σταματήσω.
Δεν μπορώ να γράψω άλλο.

[devil's animal]

:look:

[panagiotispapa]

Αρχικά δημιουργήθηκε από empyrium
ΑΝΑΡΧΙΑ ΡΕ!!!!!!


I wanna be anarchy !
The only way to be !

:smokin: (http://www.lyricsfreak.com/s/sex+pistols/anarchy+in+the+uk_20123592.html)

[soteas]

MIA BOYTIA STO BARELI TO MAYRO 8A SOSEI THN KATASTASH :smokin:

[kost rider]

Emo ε?Παω στοιχημα οτι στο avatar σου εισαι συ..:lol:

[requiem]

ασε ρε φίλε που θα με αποκαλέσεις και emo
όταν εμείς γυρνούσαμε αυτοί ακόμα δεν μας είχαν φτάσει
άκου 'κεί emo:evil: :a04:

[zephyr1]

Αρχικά δημιουργήθηκε από soteas
MIA BOYTIA STO BARELI TO MAYRO 8A SOSEI THN KATASTASH :smokin:

Τα πουπουλα? :look:

:rotflmao:

[soteas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από zephyr1
Τα πουπουλα? :look:

:rotflmao:


πουπουλα?


κανει καλο κεφαλι αυτο? :rotflmao:

[zephyr1]

Αρχικά δημιουργήθηκε από soteas
πουπουλα?


κανει καλο κεφαλι αυτο? :rotflmao:

Παλια~ :lol: