Gandalf dr685sm
17/06/2008, 14:39
Κοντά στο μεσημέρι με 34+ βαθμούς ντάλα έξω...και ακόμα δεν έχει πάει 11.00.
.
Όπως κινείται η μηχανή, ανάμεσα απο τα οχήματα μπορεί να δεί κάποιος οτι ο ήλιος στην κυριολεξία θυμίζει μια φλεγόμενη , πυρωμένη μπάλα που με το λευκό της φώς κατακαίει τα πάντα. Η ζέστη κάνει κυματισμούς πάνω στις οροφές των αυτοκινήτων που κινούνται με ταλαιπωρία «βοιδάμαξας» στην πηγμένη Αττική οδό , προς την κοντινότερη παραλία.
.
Η άσφαλτος καυτή ,... τόσο ζεστή που φαίνεται σαν να λιώνει τα ελαστικά με κάθε εκατοστό που διανύει επάνω τους. Ο λίβας , καυτός περνάει μέσα απο την μάσκα του ανοιχτού ΜΧ κράνους. Ιδρώνεις και μόνο που κάθεσαι στην σέλα, ακόμα και όταν κινείσαι ουσιαστικά 2 και 3 φορές ταχύτερα απο κάθε άλλο όχημα στον δρόμο. Δίπλα σου , σαν φυτά σε θερμοκήπιο άνθρωποι μέσα σε σιδερόφραχτα κουτιά , προσπαθούν να δροσιστούν απο το κλιμαστικό του αυτοκινήτου τους. Παρόλα αυτά , όποιος έχει κάτσει μπροστά σε τζάμι , θα μπορεί να καταλάβει οτι μέσα σε ενα Ι.Χ. διαστάσεων μερικών μέτρων , η ζέστη περνάει και αντανακλά και μέσα, όσο καλό κλιματιστικό και να έχεις. Ανθρώπινα , κινούμενα θερμοκήπια. Άλλος παίζει τάβλι μέσα με τον διπλανό του, άλλος κοιτάει τηλεόραση (νέο φρούτο αυτό! ), κάποιος τσακώνεται με τους συνεπιβάτες του.
.
Εγώ κινούμαι πάνω στον μούργο και διαπιστώνω τι έχω χάσει ενα χρόνο τώρα , μην έχοντας μηχανή αλλά δεσμευμένος σαν αυτούς που βλέπω τώρα , μέσα σε ενα σιδερόφραχτο κουτί. Σταθερός σε χώρο και χρόνο, καταπίνοντας μόνο χιλιόμετρα πίσω απο ενα παρμπρίζ. Χάνοντας κάθε αίσθηση ελευθερίας και επαφής με το περιβάλλον γύρω μου. Ο μούργος γουργουρίζει , που και που ρίχνοντας και κανά μικρό μπουμπουνητό απο τις διπλές εξατμίσεις του (κατάλοιπο αυτό απο το DR… άχτι τις είχα της διπλές πίσω! ).
.
Βλέματα καρφώνονται όπως περνάω ... τα νιώθω.. είναι βλέματα στιγμίαιας ζήλιας απο επιβάτες των στοιβαγμένων Ι.Χ. Η κίνηση ανάμεσα απο τον σωρό των ελαστικών και των λαμαρίνων , είναι όπως και να το κάνεις ενα συναίσθημα που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Θα με χαρακτήριζε ίσως κάποιος και αλαζόνα αν το έκανα... όμως ρε παιδιά... όταν εσύ περνάς χωρίς να μπλοκάρεις και ακούγοντας απο το ενα μόνο αυτί , απο το MP3 player σε μικρή ένταση , «Metal» & «Hard Rock» , με μελωδίες σαν το Hysteria των Deff Leppard , όλα σου μοιάζουν σαν να είναι κινηματογραφική ταινία. Απλά κινείσαι στο περιθώριο της... εκεί που μοιάζει μαυρόασπρη μπάντα... την ώρα που ο ήλιος καίει τα πάντα...
.
Σε ενα μηχανικό άτι επάνω, φορώντας μοντέρνα πανοπλία απο δέρμα και κάρμπον , κινείσαι πάνω του, ενώ τα ελαστικά κολλάνε στην άσφαλτο και η αδρεναλίνη πλυμμηρίζει το σώμα σου. Κάποια στιγμή , μια φίλη με είχε ρωτήσει , τι συμβαίνει με εμάς τους άντρες και τα μηχανικά μας αποκτήματα... μηχανή ή αυτοκίνητο. Και αίντε μου λέει με το αυτοκίνητο , μου κάνει, κατανοώ οτι δείχνει κύρος , συμπληρώνει εικόνα και δεν ξέρω τι άλλο... αλλά με την μηχανή τι σας πιάνει και μπορείτε να αφήσετε και το ταίρι σας , για μια βόλτα;... τι σας δένει; Κάπως έτσι ήταν τέλος πάντως το ερώτημα της , με δικά μου λόγια...
.
Πως να της το εξηγήσεις;.. εδώ δυσκολεύομαι να το βάλω σε χαρτί που έχω περιθώριο χρόνου σκέψης και απόδοσης σε πληθώρα λέξεων... πως να το αποδώσεις , με δύο-τρείς κουβέντες; ... Η μηχανή είναι η προέκταση μου , με την καλή έννοια... ίσως αυτό να ήταν η καλύτερη απάντηση, αλλά έλα που δεν πρόκειται και πάλι να το λάβει σωστά! Δυστυχώς το να νιώθεις οτι οδηγείς μηχανή , χωρίς να πηγαίνεις τάπα αλλά να ξέρεις οτι αν χρειαστεί μπορείς να τερματίσεις το δεξί grip και να «διακτινιστείς» τόσο γρήγορα που η αδρεναλίνη να φροντίσει , οι σκέψεις σου να μείνουν πίσω, σαν σαβούρα που πετάς. Να κοιτάς τον κόσμο να αλλάζει γύρω σου, ενώ συνάμα να νομίζεις οτι μπορείς να τον ακουμπήσεις περνώντας δίπλα του. Είναι πραγματικά δύσκολο... δεν χωράνε οι λέξεις το τι περνάει απο τους νευρώνες και γίνεται σήμα αισθήσεων στον εγκέφαλο σου.
.
Και πληθαίνει ακόμα περισσότερο, όταν ακολουθείς σε μια παρέα και ο προπορευόμενος είναι εκείνος που «κυνηγάς» οχι απαραίτητα να περάσεις, αλλά για να είσαι κοντά του, παρότι μόνος πάνω στην μηχανή. Είναι δύσκολο να περιγράψεις κάτι που το αισθάνεσαι. Μια στάση σε ενα ψηλό σημείο που έχει «θέα-πιάτο» μια περιοχή απο κάτω ή πάνω απο ενα βράχο σε μια παραλία που λαμπυρίζει γαλαζοπράσινη. Όταν η ενδορφίνη κυλάει στο αίμα σου , μετά την ένταση που ένιωθες όταν οδηγούσες την μηχανή. Το «τσικ-τσικ» απο το ζεστό μέταλο που σου κάνει παρέα , κάθε φορά που γυρνάει το κλειδί στο off. Εκεί που δεν χρειάζεται καν να κατέβεις απο την μηχανή, απλά κατεβάζεις το stand και απολαμβάνεις αυτό που είναι μπροστά και γύρω σου.
.
Είναι η στιγμή που θα βγεί το κράνος και μέσα απο το ιδρωμένο κεφάλι και τα ανακατωμένα μαλιά απο την διαδρομή, θα συσταλούν οι κόρες των ματιών και η ενδορφίνη θα αρχίσει να κάνει την δουλειά της απο την υπερένταση της οδήγησης... χωρίς να ανοίγεις την πόρτα ενός αυτοκινήτου ... ενός άλλου κόσμου , για να δείς τον πραγματικό. Δύσκολο να το περάσεις σαν αίσθηση, αν ο άλλος δεν γνωρίζει τι είναι μηχανή, πέρα απο αυτό που ακούει απο τα ΜΜΕ και τους γονείς του/της.
.
«Πάρε αυτοκίνητο παιδάκι μου να είσαι ασφαλής».... είναι η κλασσική κουβέντα που ακούγεται σχεδόν σε κάθε σπίτι που κάποιος ανακοινώνει την απόφαση του , για να αποκτήσει μηχανή. Ναι.. θα είμαι ασφαλής... αλλά με ποιό τίμημα;... έμεινα ενα χρόνο και κάτι χωρίς μηχανή. Όντως ένιωθα πιο ασφαλής με το αυτοκίνητο... ίσως να το οδηγώ και πάλι με βροχή και χιόνι ή υπερβολικό κρύο (σαν το περισυνό -7 ).... αλλά η αίσθηση της μηχανής με έχει κατακτήσει ακόμα απο τα 13 μου χρόνια , όταν την είχα πρωτοδεί. Για αυτό και δεν πρόκειται να την αποχωριστώ πάλι , εκτός και αν δεν μπορώ πλέον να την οδηγήσω.
Σήμερα , ημέρα Τρίτη , 17/6 με τους 34+ βαθμούς έξω και τα αυτοκίνητα , στοιβαγμένα σε δρόμους, μέ κλιματιστικά θερμοκήπια και ανθρώπους δυστιχισμένους που χάνουν 24-28 ώρες τον μήνα , μόνο για να πάνε και να έρθουν απο την δουλειά τους... με 40-50? καύσιμο μόνο για αυτό... βρίζοντας, χάνοντας την ψυχική τους ηρεμία, κινούμενοι σαν χελώνες/πρόβατα σε κοπάδια...
.
ΑΣΤΟ ΡΕ.... ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΑΣ
.
Πρώτα μηχανή και μετά ... και κατά ανάγκη μόνο... το αυτοκίνητο.
.
Το επόμενο πράγμα που βλέπω όπως κινούμαι με τον Μούργο (ΧΤΧ) είναι την παραλία , άδεια ακόμα, πριν την εισβολή των λουόμενων (ήδη 2 μπάνια έχουν κάνει σε ιδρώτα μέσα στα Ι.Χ.). Σβύνω, τον βάζω κάτω απο σκιά ενός δέντρου, και προχωρώ προς την παραλία , επιλέγοντας σε ποιά ακριβώς ομπρέλα θα καθήσω απο κάτω, να απολαύσω τον παγωμένο καφέ μου , σε κουβαδάκι αλόγου (ως γνωστόν) με την αθλητική εφημερίδα ανά χείρας.
.
ΝΑΙ ΡΕ ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕ Η ΜΗΧΑΝΗ... ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΦΑΜΙΛΕΣ... ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΕΙ.
.
Αίντε μάγκες καλό καλοκαίρι, προσοχή στις κοπέλες που κυκλοφορούν με ελάχιστα εώς και καθόλου ενδύματα... και καλές βουτιές.
.
.
Gandalf
.
Όπως κινείται η μηχανή, ανάμεσα απο τα οχήματα μπορεί να δεί κάποιος οτι ο ήλιος στην κυριολεξία θυμίζει μια φλεγόμενη , πυρωμένη μπάλα που με το λευκό της φώς κατακαίει τα πάντα. Η ζέστη κάνει κυματισμούς πάνω στις οροφές των αυτοκινήτων που κινούνται με ταλαιπωρία «βοιδάμαξας» στην πηγμένη Αττική οδό , προς την κοντινότερη παραλία.
.
Η άσφαλτος καυτή ,... τόσο ζεστή που φαίνεται σαν να λιώνει τα ελαστικά με κάθε εκατοστό που διανύει επάνω τους. Ο λίβας , καυτός περνάει μέσα απο την μάσκα του ανοιχτού ΜΧ κράνους. Ιδρώνεις και μόνο που κάθεσαι στην σέλα, ακόμα και όταν κινείσαι ουσιαστικά 2 και 3 φορές ταχύτερα απο κάθε άλλο όχημα στον δρόμο. Δίπλα σου , σαν φυτά σε θερμοκήπιο άνθρωποι μέσα σε σιδερόφραχτα κουτιά , προσπαθούν να δροσιστούν απο το κλιμαστικό του αυτοκινήτου τους. Παρόλα αυτά , όποιος έχει κάτσει μπροστά σε τζάμι , θα μπορεί να καταλάβει οτι μέσα σε ενα Ι.Χ. διαστάσεων μερικών μέτρων , η ζέστη περνάει και αντανακλά και μέσα, όσο καλό κλιματιστικό και να έχεις. Ανθρώπινα , κινούμενα θερμοκήπια. Άλλος παίζει τάβλι μέσα με τον διπλανό του, άλλος κοιτάει τηλεόραση (νέο φρούτο αυτό! ), κάποιος τσακώνεται με τους συνεπιβάτες του.
.
Εγώ κινούμαι πάνω στον μούργο και διαπιστώνω τι έχω χάσει ενα χρόνο τώρα , μην έχοντας μηχανή αλλά δεσμευμένος σαν αυτούς που βλέπω τώρα , μέσα σε ενα σιδερόφραχτο κουτί. Σταθερός σε χώρο και χρόνο, καταπίνοντας μόνο χιλιόμετρα πίσω απο ενα παρμπρίζ. Χάνοντας κάθε αίσθηση ελευθερίας και επαφής με το περιβάλλον γύρω μου. Ο μούργος γουργουρίζει , που και που ρίχνοντας και κανά μικρό μπουμπουνητό απο τις διπλές εξατμίσεις του (κατάλοιπο αυτό απο το DR… άχτι τις είχα της διπλές πίσω! ).
.
Βλέματα καρφώνονται όπως περνάω ... τα νιώθω.. είναι βλέματα στιγμίαιας ζήλιας απο επιβάτες των στοιβαγμένων Ι.Χ. Η κίνηση ανάμεσα απο τον σωρό των ελαστικών και των λαμαρίνων , είναι όπως και να το κάνεις ενα συναίσθημα που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Θα με χαρακτήριζε ίσως κάποιος και αλαζόνα αν το έκανα... όμως ρε παιδιά... όταν εσύ περνάς χωρίς να μπλοκάρεις και ακούγοντας απο το ενα μόνο αυτί , απο το MP3 player σε μικρή ένταση , «Metal» & «Hard Rock» , με μελωδίες σαν το Hysteria των Deff Leppard , όλα σου μοιάζουν σαν να είναι κινηματογραφική ταινία. Απλά κινείσαι στο περιθώριο της... εκεί που μοιάζει μαυρόασπρη μπάντα... την ώρα που ο ήλιος καίει τα πάντα...
.
Σε ενα μηχανικό άτι επάνω, φορώντας μοντέρνα πανοπλία απο δέρμα και κάρμπον , κινείσαι πάνω του, ενώ τα ελαστικά κολλάνε στην άσφαλτο και η αδρεναλίνη πλυμμηρίζει το σώμα σου. Κάποια στιγμή , μια φίλη με είχε ρωτήσει , τι συμβαίνει με εμάς τους άντρες και τα μηχανικά μας αποκτήματα... μηχανή ή αυτοκίνητο. Και αίντε μου λέει με το αυτοκίνητο , μου κάνει, κατανοώ οτι δείχνει κύρος , συμπληρώνει εικόνα και δεν ξέρω τι άλλο... αλλά με την μηχανή τι σας πιάνει και μπορείτε να αφήσετε και το ταίρι σας , για μια βόλτα;... τι σας δένει; Κάπως έτσι ήταν τέλος πάντως το ερώτημα της , με δικά μου λόγια...
.
Πως να της το εξηγήσεις;.. εδώ δυσκολεύομαι να το βάλω σε χαρτί που έχω περιθώριο χρόνου σκέψης και απόδοσης σε πληθώρα λέξεων... πως να το αποδώσεις , με δύο-τρείς κουβέντες; ... Η μηχανή είναι η προέκταση μου , με την καλή έννοια... ίσως αυτό να ήταν η καλύτερη απάντηση, αλλά έλα που δεν πρόκειται και πάλι να το λάβει σωστά! Δυστυχώς το να νιώθεις οτι οδηγείς μηχανή , χωρίς να πηγαίνεις τάπα αλλά να ξέρεις οτι αν χρειαστεί μπορείς να τερματίσεις το δεξί grip και να «διακτινιστείς» τόσο γρήγορα που η αδρεναλίνη να φροντίσει , οι σκέψεις σου να μείνουν πίσω, σαν σαβούρα που πετάς. Να κοιτάς τον κόσμο να αλλάζει γύρω σου, ενώ συνάμα να νομίζεις οτι μπορείς να τον ακουμπήσεις περνώντας δίπλα του. Είναι πραγματικά δύσκολο... δεν χωράνε οι λέξεις το τι περνάει απο τους νευρώνες και γίνεται σήμα αισθήσεων στον εγκέφαλο σου.
.
Και πληθαίνει ακόμα περισσότερο, όταν ακολουθείς σε μια παρέα και ο προπορευόμενος είναι εκείνος που «κυνηγάς» οχι απαραίτητα να περάσεις, αλλά για να είσαι κοντά του, παρότι μόνος πάνω στην μηχανή. Είναι δύσκολο να περιγράψεις κάτι που το αισθάνεσαι. Μια στάση σε ενα ψηλό σημείο που έχει «θέα-πιάτο» μια περιοχή απο κάτω ή πάνω απο ενα βράχο σε μια παραλία που λαμπυρίζει γαλαζοπράσινη. Όταν η ενδορφίνη κυλάει στο αίμα σου , μετά την ένταση που ένιωθες όταν οδηγούσες την μηχανή. Το «τσικ-τσικ» απο το ζεστό μέταλο που σου κάνει παρέα , κάθε φορά που γυρνάει το κλειδί στο off. Εκεί που δεν χρειάζεται καν να κατέβεις απο την μηχανή, απλά κατεβάζεις το stand και απολαμβάνεις αυτό που είναι μπροστά και γύρω σου.
.
Είναι η στιγμή που θα βγεί το κράνος και μέσα απο το ιδρωμένο κεφάλι και τα ανακατωμένα μαλιά απο την διαδρομή, θα συσταλούν οι κόρες των ματιών και η ενδορφίνη θα αρχίσει να κάνει την δουλειά της απο την υπερένταση της οδήγησης... χωρίς να ανοίγεις την πόρτα ενός αυτοκινήτου ... ενός άλλου κόσμου , για να δείς τον πραγματικό. Δύσκολο να το περάσεις σαν αίσθηση, αν ο άλλος δεν γνωρίζει τι είναι μηχανή, πέρα απο αυτό που ακούει απο τα ΜΜΕ και τους γονείς του/της.
.
«Πάρε αυτοκίνητο παιδάκι μου να είσαι ασφαλής».... είναι η κλασσική κουβέντα που ακούγεται σχεδόν σε κάθε σπίτι που κάποιος ανακοινώνει την απόφαση του , για να αποκτήσει μηχανή. Ναι.. θα είμαι ασφαλής... αλλά με ποιό τίμημα;... έμεινα ενα χρόνο και κάτι χωρίς μηχανή. Όντως ένιωθα πιο ασφαλής με το αυτοκίνητο... ίσως να το οδηγώ και πάλι με βροχή και χιόνι ή υπερβολικό κρύο (σαν το περισυνό -7 ).... αλλά η αίσθηση της μηχανής με έχει κατακτήσει ακόμα απο τα 13 μου χρόνια , όταν την είχα πρωτοδεί. Για αυτό και δεν πρόκειται να την αποχωριστώ πάλι , εκτός και αν δεν μπορώ πλέον να την οδηγήσω.
Σήμερα , ημέρα Τρίτη , 17/6 με τους 34+ βαθμούς έξω και τα αυτοκίνητα , στοιβαγμένα σε δρόμους, μέ κλιματιστικά θερμοκήπια και ανθρώπους δυστιχισμένους που χάνουν 24-28 ώρες τον μήνα , μόνο για να πάνε και να έρθουν απο την δουλειά τους... με 40-50? καύσιμο μόνο για αυτό... βρίζοντας, χάνοντας την ψυχική τους ηρεμία, κινούμενοι σαν χελώνες/πρόβατα σε κοπάδια...
.
ΑΣΤΟ ΡΕ.... ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΑΣ
.
Πρώτα μηχανή και μετά ... και κατά ανάγκη μόνο... το αυτοκίνητο.
.
Το επόμενο πράγμα που βλέπω όπως κινούμαι με τον Μούργο (ΧΤΧ) είναι την παραλία , άδεια ακόμα, πριν την εισβολή των λουόμενων (ήδη 2 μπάνια έχουν κάνει σε ιδρώτα μέσα στα Ι.Χ.). Σβύνω, τον βάζω κάτω απο σκιά ενός δέντρου, και προχωρώ προς την παραλία , επιλέγοντας σε ποιά ακριβώς ομπρέλα θα καθήσω απο κάτω, να απολαύσω τον παγωμένο καφέ μου , σε κουβαδάκι αλόγου (ως γνωστόν) με την αθλητική εφημερίδα ανά χείρας.
.
ΝΑΙ ΡΕ ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕ Η ΜΗΧΑΝΗ... ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΦΑΜΙΛΕΣ... ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΕΙ.
.
Αίντε μάγκες καλό καλοκαίρι, προσοχή στις κοπέλες που κυκλοφορούν με ελάχιστα εώς και καθόλου ενδύματα... και καλές βουτιές.
.
.
Gandalf