zapmaria
19/06/2008, 21:18
Δεν ξέρω αν έχει τύχει σε άλλους και κατά πόσο τους σημάδεψε μια τέτοια εικόνα. Σε εμένα έτυχε πρώτη φορά και ειλικρινά με τρομοκράτησε.
Γυρνώντας λοιπόν στο σπίτι μετά την δουλειά, βρέθηκα να βλέπω μπροστά μου να εξελίσετε ένα ατύχημα. Ευτυχώς για μένα, είχα αρκετή απόσταση με τον μπροστινό μου και πίσω μου δεν ερχόταν κανείς σε κοντινή απόσταση, οπότε δεν κινδύνεψα ουσιαστικά.
Οδηγώντας λοιπόν στην μεσαία λωρίδα με ταχύτητα περίπου 100χλμ/ώρα, πριν την αερογέφυρα της Σταυρούπολης, για όσους ξέρουν από Θεσσαλονίκη, με προσπερνάει από τα αριστερά, ένα αμάξι σαν τρελό. Ίσα ίσα πρόλαβα να το δώ. Και ενώ το βλέπω να απομακρύνεται και απόρώ με πόσο πάει ο τύπος, με την άκρη του ματιού μου διακρίνω έναν άνθρωπο στο διάζωμα να προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο. Αυτό ήταν. Η επόμενη σκηνή είναι ένας άνθρωπος να πετάγεται στον αέρα και να σκάει στην άσφαλτο. Πρόλαβα να πατήσω φρένο και να σταματήσω χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τον πατήσω και εγώ.
Αμέσως μετά ουρλιαχτά στην άσφάλτο. Δεν άντεξα να κοιτάξω, ούτε να κατέβω από το αμάξι. Απλά τα ουρλιαχτά πόνου τρυπούσαν τα αυτιά μου. Και μετά ξαφνικά σιωπή, και φωνές πανικού. Σε λίγο ένα περιπολικό, κανα δύο μοτοσυκλετιστές της ασρυνομίας, και ένα ασθενοφόρο. Και κόσμος γύρω-γύρω από το σημείο.
Ο άνθρωπος που οδηγούσε το αμάξι, στην γωνία να κοιτάει σαν χαμένος, σαν να μην ξέρει τι έχει συμβεί. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στον τραυματία. Ακίνητος πάνω στην άσφαλτο και γύρω του αίματα.
Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Έχω περάσει πολλές φορές από σημεία όπου έχουν συμβεί ατυχήματα, έχω δει να κουβαλάνε άνθρωπο μέσα στο ασθενοφόρο, δεν ξέρω σε τι κατάσταση, έχω πετύχει ατύχημα πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Ποτέ δεν έτυχε να είμαι εκεί την ώρα που συμβαίνει αυτό. Και μάλιστα με τραυματίες.
Συνέχεια τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτή η εικόνα. Η εικόνα ενός ανθρώπου να πετάγεται ψηλά και να πέφτει στην άσφαλτο. Σαν ένας εφιάλτης.
Δεν ξέρω πως μπορεί να αισθάνεται ο οδηγός. Δεν θέλω να το μάθω. Δεν θέλω να ξέρω τι πόνο ένιωσε ο τραυματίας. Δεν θέλω να το μάθω. Απλά θέλω να μην ξαναδώ κάτι τέτοιο να εξελίσεται μπροστά μου.
Για όσους το έχουν ζήσει ξέρουν. Για όσους δεν ξέρουν, καλύτερα να μην μάθουν...
Γυρνώντας λοιπόν στο σπίτι μετά την δουλειά, βρέθηκα να βλέπω μπροστά μου να εξελίσετε ένα ατύχημα. Ευτυχώς για μένα, είχα αρκετή απόσταση με τον μπροστινό μου και πίσω μου δεν ερχόταν κανείς σε κοντινή απόσταση, οπότε δεν κινδύνεψα ουσιαστικά.
Οδηγώντας λοιπόν στην μεσαία λωρίδα με ταχύτητα περίπου 100χλμ/ώρα, πριν την αερογέφυρα της Σταυρούπολης, για όσους ξέρουν από Θεσσαλονίκη, με προσπερνάει από τα αριστερά, ένα αμάξι σαν τρελό. Ίσα ίσα πρόλαβα να το δώ. Και ενώ το βλέπω να απομακρύνεται και απόρώ με πόσο πάει ο τύπος, με την άκρη του ματιού μου διακρίνω έναν άνθρωπο στο διάζωμα να προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο. Αυτό ήταν. Η επόμενη σκηνή είναι ένας άνθρωπος να πετάγεται στον αέρα και να σκάει στην άσφαλτο. Πρόλαβα να πατήσω φρένο και να σταματήσω χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τον πατήσω και εγώ.
Αμέσως μετά ουρλιαχτά στην άσφάλτο. Δεν άντεξα να κοιτάξω, ούτε να κατέβω από το αμάξι. Απλά τα ουρλιαχτά πόνου τρυπούσαν τα αυτιά μου. Και μετά ξαφνικά σιωπή, και φωνές πανικού. Σε λίγο ένα περιπολικό, κανα δύο μοτοσυκλετιστές της ασρυνομίας, και ένα ασθενοφόρο. Και κόσμος γύρω-γύρω από το σημείο.
Ο άνθρωπος που οδηγούσε το αμάξι, στην γωνία να κοιτάει σαν χαμένος, σαν να μην ξέρει τι έχει συμβεί. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στον τραυματία. Ακίνητος πάνω στην άσφαλτο και γύρω του αίματα.
Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Έχω περάσει πολλές φορές από σημεία όπου έχουν συμβεί ατυχήματα, έχω δει να κουβαλάνε άνθρωπο μέσα στο ασθενοφόρο, δεν ξέρω σε τι κατάσταση, έχω πετύχει ατύχημα πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Ποτέ δεν έτυχε να είμαι εκεί την ώρα που συμβαίνει αυτό. Και μάλιστα με τραυματίες.
Συνέχεια τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτή η εικόνα. Η εικόνα ενός ανθρώπου να πετάγεται ψηλά και να πέφτει στην άσφαλτο. Σαν ένας εφιάλτης.
Δεν ξέρω πως μπορεί να αισθάνεται ο οδηγός. Δεν θέλω να το μάθω. Δεν θέλω να ξέρω τι πόνο ένιωσε ο τραυματίας. Δεν θέλω να το μάθω. Απλά θέλω να μην ξαναδώ κάτι τέτοιο να εξελίσεται μπροστά μου.
Για όσους το έχουν ζήσει ξέρουν. Για όσους δεν ξέρουν, καλύτερα να μην μάθουν...