Road67
23/07/2008, 10:15
Καπου στην εθνικη λιγο πριν χαραξει, μονοι ηχοι - γλυκες μελωδιες ο ανεμος και το γκαζι. Ξαπλωμενος πανω στη μηχανη, να με γλυφει το περιβαλλον, οι στροφες να με φερνουν σ' επαφη με το δρομο κι εκεινη την ωρα να σκεφτομαι οσα επρεπε να ειχα κανει, οχι ως σκεψεις, οχι ως πραξεις που δε γιναν, μα στην αλλη τους μορφη σαν ατερμονα συναισθηματα που αν ομως γινονταν στην ωρα τους το συναισθημα θα 'ταν λιγοστο, προσκαιρο, μα η θυμηση του ζωντανη, διαφορετικη απο το τωρα και το εγω μου πιο εξελιγμενο κι οι συνθηκες διαφορετικες. Λιγο μ' ενοχλει ο αερας που κουναει, σαν τους δικους μου που με σκουνταγαν τα πρωινα να ξυπνησω για να παω στο σχολειο.
Αλλο κεφαλαιο αυτο, το Σχολειο. Ποσα λαθη, ποσα πισωγυρισματα, οσες κι οι φορες που ειπα ''αστο γι' αυριο''. Και τη νιωθω κατω απο τα ποδια μου ζωντανη, αληθινη, σα ν' αναπνεει, προσωποποιημενη. Η φιλη μου που της μιλω και μ' ακουει. Υστερα μου δινει αυτο που εχω αναγκη. Το γουργουρητο της, τη στριγγλια της, τη δυνατοτητα να με παει παντου. Κι οταν την καβαλαω, δεν ειμαι εγω, ειμαι καποιος αλλος. Ενα κακεκτυπο και μια μεταστοιχειωση του εγω και του ειναι μου ταυτοχρονα. Ολα αυτα που θελω βγαινουν αβιαστα, με τρεις λεξεις οχι περισσοτερες. Αυτα που θελω, αυτα που με στενοχωρουν. Μπορει οι λυσεις να μην ερχονται μαγικα, η να μην ερχονται καθολου, μα εσυ μικρη μου με τον εξαισιο ηχο σου εισαι ο μεταφραστης του εαυτου μου. Με κανεις και βγαζω οσα με πνιγουν, οσα με ζαλιζουν, ολα εκεινα που εχω αναγκη για να ειμαι ευτυχισμενος η απλα να ζω. Κι ειναι περιεργο. Τοσες σκεψεις, παμπολλα συναισθηματα, παλευκες συγκινησεις και διασπαρτα μνημονικα, μαζι και αλληλενδετα με την ευθυνη να μη σκοτωθω, να μην παρω κανεναν στο λαιμο μου.
Μα γιατι μιλαγα, για το σχολειο; Για τον εαυτο μου; Για τη μηχανη μου; Δεν ξερω πια, εχεις σημασια αραγε; Α, ναι μιλουσα για τα λαθη, για τις αποφασεις που ανεβαλα και τωρα με τρωνε απο εσω προς τα εξω, για ολες εκεινες τις προφασεις που χρησιμοποιησα για να μην κανω οσα επρεπε, οσα ηθελα. Απο φοβο, απο αγωνια. Αστειο δεν ειναι; Απο φοβο μην και δεν κανω κατι, μη και δεν το ζησω, τελικα να μην το προχωρω καθολου. Να το αφηνω στα σκαρια του μυαλου μου, σα φανταστικο σεναριο, σαν προσχεδιο ημιτελους εργου.
Ποσοι ανθρωποι περασαν απο τη ζωη μου. Αλλοι χαθηκαν στο φως και αλλους τους πηρε το σκοταδι. Τι να πρωτοθυμηθω, καρκινους, ανακοπη, ναρκωτικα, γκαζια. Ενας κυκεωνας απο λυπες, ενας κυκλος ανατροπων και χαμενων ευκαιριων να πω μια κουβεντα σ' ολους εκεινους που αγαπησα, που πονεσα. Κι ενας στιχος διαρκως με γυροφερνει απο 'να τραγουδι που πια δε θυμαμαι...''εχω χαθει μεσα σε δρομους που καινε''. Διαδρομες του μυαλου που πηρανε φωτια, σα να υπηρχε διαρκως κατω απο την εξατμιση μου μια κυλιδα βενζινης. Και ποιος της εριξε; Μαλλον εγω. Που ποτε δε μεριμνησα για τις κρυες νυχτες, για τις δυσκολες μερες. Των φρονημων τα παιδια πριν πεινασουν μαγειρευουν. Εμενα κανενας δε με εμαθε να ειμαι φρονιμος. Ο εαυτος μου με μαθανε να ειμαι κι αυτο κανω και το κανω καλα, ισως υπερβολικα καλα, μα απο μεσα μου. Κι ερχεται μια στιγμη που αντιδρω και θελω ολοι να δουν ποιος ειμαι, οσα με καινε, ολα εκεινα που θελω να πω, να νιωσω, να βιωσω. Κι ο δρομος μπροστα μου ζωντανευει και με ρωτα για τη ζωη μου και δεν ξερω πια τι να του πω. Αδειασα. Αδειασα τη σκεψη μου, το συναισθημα μου, τα λαθη μου. Τον εκανα εξομολογητη μου. Αυταναγκη θα λεγανε καποιοι.
Ποσες ατιμες στιγμες, τοσες αδικιες. Θελω να φωναξω, να κλαψω, να βρω καποιον να του κλαφτω ''γιατι ολα αυτα σε 'μενα; γιατι τωρα; γιατι αλλοι να τα εχουν ολα'' ; Κι υστερα βλεπω, μαθαινω, θυμαμαι εκεινους που δεν εχουν τιποτε, μητε ζωη, μητε αναμνησεις, μητε μελλον. Και ντρεπομαι. Μα μετα θυμαμαι το τοσο πλουσιο παρελθον και με πιανει το παραπονο κι ο στιχος με στοιχειωνει ξανα ...''σε δρομους που καινε''.
Σταματω σ' ενα πλατωμα και το φως απο πανω μου γαλαζιο, αγουροξυπνημενο, θαρρω του ταραξα τον υπνο. Ησυχια απολυτη, αδιαμφισβητητη. Τα μεταλλα κανουν του δικους τους ηχους οσο κρυωνουν και σιγα σιγα η σκεψη μου καταλαγιαζει. Στριβω τσιγαρο, καπνιζω με το μυαλο μου κλειστο σε σκεψεις και την ψυχη μου χαλαρη κι υστερα παιρνω το δρομο του γυρισμου.
Αλλο κεφαλαιο αυτο, το Σχολειο. Ποσα λαθη, ποσα πισωγυρισματα, οσες κι οι φορες που ειπα ''αστο γι' αυριο''. Και τη νιωθω κατω απο τα ποδια μου ζωντανη, αληθινη, σα ν' αναπνεει, προσωποποιημενη. Η φιλη μου που της μιλω και μ' ακουει. Υστερα μου δινει αυτο που εχω αναγκη. Το γουργουρητο της, τη στριγγλια της, τη δυνατοτητα να με παει παντου. Κι οταν την καβαλαω, δεν ειμαι εγω, ειμαι καποιος αλλος. Ενα κακεκτυπο και μια μεταστοιχειωση του εγω και του ειναι μου ταυτοχρονα. Ολα αυτα που θελω βγαινουν αβιαστα, με τρεις λεξεις οχι περισσοτερες. Αυτα που θελω, αυτα που με στενοχωρουν. Μπορει οι λυσεις να μην ερχονται μαγικα, η να μην ερχονται καθολου, μα εσυ μικρη μου με τον εξαισιο ηχο σου εισαι ο μεταφραστης του εαυτου μου. Με κανεις και βγαζω οσα με πνιγουν, οσα με ζαλιζουν, ολα εκεινα που εχω αναγκη για να ειμαι ευτυχισμενος η απλα να ζω. Κι ειναι περιεργο. Τοσες σκεψεις, παμπολλα συναισθηματα, παλευκες συγκινησεις και διασπαρτα μνημονικα, μαζι και αλληλενδετα με την ευθυνη να μη σκοτωθω, να μην παρω κανεναν στο λαιμο μου.
Μα γιατι μιλαγα, για το σχολειο; Για τον εαυτο μου; Για τη μηχανη μου; Δεν ξερω πια, εχεις σημασια αραγε; Α, ναι μιλουσα για τα λαθη, για τις αποφασεις που ανεβαλα και τωρα με τρωνε απο εσω προς τα εξω, για ολες εκεινες τις προφασεις που χρησιμοποιησα για να μην κανω οσα επρεπε, οσα ηθελα. Απο φοβο, απο αγωνια. Αστειο δεν ειναι; Απο φοβο μην και δεν κανω κατι, μη και δεν το ζησω, τελικα να μην το προχωρω καθολου. Να το αφηνω στα σκαρια του μυαλου μου, σα φανταστικο σεναριο, σαν προσχεδιο ημιτελους εργου.
Ποσοι ανθρωποι περασαν απο τη ζωη μου. Αλλοι χαθηκαν στο φως και αλλους τους πηρε το σκοταδι. Τι να πρωτοθυμηθω, καρκινους, ανακοπη, ναρκωτικα, γκαζια. Ενας κυκεωνας απο λυπες, ενας κυκλος ανατροπων και χαμενων ευκαιριων να πω μια κουβεντα σ' ολους εκεινους που αγαπησα, που πονεσα. Κι ενας στιχος διαρκως με γυροφερνει απο 'να τραγουδι που πια δε θυμαμαι...''εχω χαθει μεσα σε δρομους που καινε''. Διαδρομες του μυαλου που πηρανε φωτια, σα να υπηρχε διαρκως κατω απο την εξατμιση μου μια κυλιδα βενζινης. Και ποιος της εριξε; Μαλλον εγω. Που ποτε δε μεριμνησα για τις κρυες νυχτες, για τις δυσκολες μερες. Των φρονημων τα παιδια πριν πεινασουν μαγειρευουν. Εμενα κανενας δε με εμαθε να ειμαι φρονιμος. Ο εαυτος μου με μαθανε να ειμαι κι αυτο κανω και το κανω καλα, ισως υπερβολικα καλα, μα απο μεσα μου. Κι ερχεται μια στιγμη που αντιδρω και θελω ολοι να δουν ποιος ειμαι, οσα με καινε, ολα εκεινα που θελω να πω, να νιωσω, να βιωσω. Κι ο δρομος μπροστα μου ζωντανευει και με ρωτα για τη ζωη μου και δεν ξερω πια τι να του πω. Αδειασα. Αδειασα τη σκεψη μου, το συναισθημα μου, τα λαθη μου. Τον εκανα εξομολογητη μου. Αυταναγκη θα λεγανε καποιοι.
Ποσες ατιμες στιγμες, τοσες αδικιες. Θελω να φωναξω, να κλαψω, να βρω καποιον να του κλαφτω ''γιατι ολα αυτα σε 'μενα; γιατι τωρα; γιατι αλλοι να τα εχουν ολα'' ; Κι υστερα βλεπω, μαθαινω, θυμαμαι εκεινους που δεν εχουν τιποτε, μητε ζωη, μητε αναμνησεις, μητε μελλον. Και ντρεπομαι. Μα μετα θυμαμαι το τοσο πλουσιο παρελθον και με πιανει το παραπονο κι ο στιχος με στοιχειωνει ξανα ...''σε δρομους που καινε''.
Σταματω σ' ενα πλατωμα και το φως απο πανω μου γαλαζιο, αγουροξυπνημενο, θαρρω του ταραξα τον υπνο. Ησυχια απολυτη, αδιαμφισβητητη. Τα μεταλλα κανουν του δικους τους ηχους οσο κρυωνουν και σιγα σιγα η σκεψη μου καταλαγιαζει. Στριβω τσιγαρο, καπνιζω με το μυαλο μου κλειστο σε σκεψεις και την ψυχη μου χαλαρη κι υστερα παιρνω το δρομο του γυρισμου.