iosif
14/08/2008, 10:32
Μια λαοθάλασσα αποχαιρέτισε χθες στη Ραμάλα τον Μαχμούντ Νταρουίς, τον ποιητή της παλαιστινιακής πληγής. Ήταν η δεύτερη δημόσια κηδεία που έχει τελέσει ποτέ η παλαιστινιακή Αρχή. Η πρώτη ήταν αυτή του Γιάσερ Αραφάτ.
«Είναι πολλά σ΄ αυτόν τον τόπο που κάνουν τη ζωή ν΄ αξίζει»: ο περίφημος στίχος του ποιητή που πέθανε το Σάββατο στα 67 του από επιπλοκές έπειτα από καρδιακή επέμβαση στο Χιούστον του Τέξας, ήταν χθες γραμμένος στα πανό που κρέμονταν δίπλα στις φωτογραφίες του στους δρόμους της Ραμάλας. «Ήταν ο άρχοντας του λόγου και της σοφίας, αυτός που εξέφρασε το εθνικό μας συναίσθημα, την ανθρώπινη υπόστασή μας, τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας μας. Ποιος μπορεί να του προσφέρει τον θρήνο που του αξίζει;», είπε ο πρόεδρος Αμπάς στον επικήδειό του για τον Νταρουίς, ο οποίος ήταν, το 1988, ο συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων.
Η κηδεία έγινε στη Ραμάλα και όχι στη γενέτειρά του, το χωριό Αλ Μπίρουε της Γαλιλαίας που ισοπεδώθηκε το 1948, όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Νταρουίς επέλεξε την εξορία, όμως το 1995 εγκαταστάθηκε στα παλαιστινιακά εδάφη. Η προσφυγιά τον είχε σημαδέψει: «Έκλεισαν το στόμα του με αλυσίδες,/ και έδεσαν τα χέρια του στον βράχο του νεκρού./ Είπαν: Είσαι φονιάς./ Πήραν την τροφή του, τα ρούχα του και τα λάβαρά του,/ και τον έριξαν στο πηγάδι του νεκρού./ Είπαν: Είσαι κλέφτης./ Τον πέταξαν έξω από κάθε λιμάνι,/ και πήραν μακριά τη μικρή αγαπημένη του./ Και είπαν μετά: Είσαι πρόσφυγας». Τα ποιήματά του κέρδισαν βραβεία και μεταφράστηκαν σε 40 γλώσσες. Στην «Ταυτότητα», ένα ποίημα του 1964 με θέμα το ισραηλινό έντυπο που οι Παλαιστίνιοι ήταν υποχρεωμένοι να συμπληρώνουν, έγραφε: «Γράψε στην κορυφή της πρώτης σελίδας:/ Δεν μισώ τους ανθρώπους./ Δεν κλέβω από κανένα./ Ωστόσο/ αν πεινάω/ θα φάω τη σάρκα του σφετεριστή./ Προσέξτε, προσέξτε την πείνα μου/ και τον θυμό μου». Είχε γράψει επίσης την ιστορική ομιλία του Αραφάτ το 1974 στον ΟΗΕ: «Έρχομαι σήμερα κρατώντας ένα κλαδί ελιάς και το όπλο του μαχητή της ελευθερίας. Μην αφήσετε να πέσει το κλαδί από το χέρι μου».
Πέρυσι, σε μια από τις σπάνιες πολιτικές παρεμβάσεις του, ο Νταρουίς είχε καταγγείλει τις πολύνεκρες συγκρούσεις ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς. Χθες τον τίμησαν αμφότερες. Και ο πρόεδρος Αμπάς υποσχέθηκε στον ποιητή πως οι Παλαιστίνιοι θα πραγματοποιήσουν το όνειρό του να «υψωθεί η παλαιστινιακή σημαία» στην Ιερουσαλήμ. «Θα μείνεις μαζί μας Μαχμούντ», είπε, «γιατί μας άφησες ό,τι μας ενώνει».
ΤΑ ΝΕΑ 14.08.2008
«Είναι πολλά σ΄ αυτόν τον τόπο που κάνουν τη ζωή ν΄ αξίζει»: ο περίφημος στίχος του ποιητή που πέθανε το Σάββατο στα 67 του από επιπλοκές έπειτα από καρδιακή επέμβαση στο Χιούστον του Τέξας, ήταν χθες γραμμένος στα πανό που κρέμονταν δίπλα στις φωτογραφίες του στους δρόμους της Ραμάλας. «Ήταν ο άρχοντας του λόγου και της σοφίας, αυτός που εξέφρασε το εθνικό μας συναίσθημα, την ανθρώπινη υπόστασή μας, τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας μας. Ποιος μπορεί να του προσφέρει τον θρήνο που του αξίζει;», είπε ο πρόεδρος Αμπάς στον επικήδειό του για τον Νταρουίς, ο οποίος ήταν, το 1988, ο συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων.
Η κηδεία έγινε στη Ραμάλα και όχι στη γενέτειρά του, το χωριό Αλ Μπίρουε της Γαλιλαίας που ισοπεδώθηκε το 1948, όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Νταρουίς επέλεξε την εξορία, όμως το 1995 εγκαταστάθηκε στα παλαιστινιακά εδάφη. Η προσφυγιά τον είχε σημαδέψει: «Έκλεισαν το στόμα του με αλυσίδες,/ και έδεσαν τα χέρια του στον βράχο του νεκρού./ Είπαν: Είσαι φονιάς./ Πήραν την τροφή του, τα ρούχα του και τα λάβαρά του,/ και τον έριξαν στο πηγάδι του νεκρού./ Είπαν: Είσαι κλέφτης./ Τον πέταξαν έξω από κάθε λιμάνι,/ και πήραν μακριά τη μικρή αγαπημένη του./ Και είπαν μετά: Είσαι πρόσφυγας». Τα ποιήματά του κέρδισαν βραβεία και μεταφράστηκαν σε 40 γλώσσες. Στην «Ταυτότητα», ένα ποίημα του 1964 με θέμα το ισραηλινό έντυπο που οι Παλαιστίνιοι ήταν υποχρεωμένοι να συμπληρώνουν, έγραφε: «Γράψε στην κορυφή της πρώτης σελίδας:/ Δεν μισώ τους ανθρώπους./ Δεν κλέβω από κανένα./ Ωστόσο/ αν πεινάω/ θα φάω τη σάρκα του σφετεριστή./ Προσέξτε, προσέξτε την πείνα μου/ και τον θυμό μου». Είχε γράψει επίσης την ιστορική ομιλία του Αραφάτ το 1974 στον ΟΗΕ: «Έρχομαι σήμερα κρατώντας ένα κλαδί ελιάς και το όπλο του μαχητή της ελευθερίας. Μην αφήσετε να πέσει το κλαδί από το χέρι μου».
Πέρυσι, σε μια από τις σπάνιες πολιτικές παρεμβάσεις του, ο Νταρουίς είχε καταγγείλει τις πολύνεκρες συγκρούσεις ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς. Χθες τον τίμησαν αμφότερες. Και ο πρόεδρος Αμπάς υποσχέθηκε στον ποιητή πως οι Παλαιστίνιοι θα πραγματοποιήσουν το όνειρό του να «υψωθεί η παλαιστινιακή σημαία» στην Ιερουσαλήμ. «Θα μείνεις μαζί μας Μαχμούντ», είπε, «γιατί μας άφησες ό,τι μας ενώνει».
ΤΑ ΝΕΑ 14.08.2008