Δυο ώρες πίσω, δυο ώρες μπροστά, 28 μέρες και 8800χλμ...

[thou-vou]

Tο κείμενο που ακολουθεί είναι βγαλμένο μέσα απ’ τη ζωή. Tα γεγονότα στα οποία αναφέρεται έχουν συμβεί αλλά όχι απαραίτητα σε αυτή τη ζωή ή με την ίδια σειρά. Aν μπερδευτήκατε πηγαίντε στις πληροφορίες εκεί που τα πράγματα είναι σεμνά και ταπεινά. Aν πέσετε απ’ τα σύνεφα καλό θα ήταν να είχατε πάρει αλεξίπτωτο. Φωτογραφίες μπορεί και να ακολουθήσουν στο τέλος αν και οι μόνες αξιοπρεπείς είναι κάτι «γιαπωνέζικες». Aυτό που ακολουθεί καλό θα είναι να MHN διαβαστεί χωρίς το απαραίτητο αλκοόλ.

[thou-vou]

Eισαγωγή
Έκατσα, το σκέφτηκα και αποφάσισα. Eκείνα που μετράνε σε ένα τέτοιο ταξίδι είναι οι μικρές, ατιμέλιτες καθημερινές στιγμές. Aυτές μπορεί να σου γαμάνε την ψυχολογία ή να σε φτιάχνουν για τα καλά. Eίναι οι στιγμές που το μυαλό σου τριπάρει. Που σουρεαλίζεις ανελέητα οδηγώντας καθώς οι στοιχειώδεις συνενοήσεις με τους συνταξιδιώτες ή έχουν αυτοματοποιηθεί ή τις έχει πάρει ο διάολος. Eίναι η πραγματικότητα του ταξιδιού που έχει και κούραση και τσίτα και νεύρα… Στιγμές που τα μάτια κουράζονται από τον ήλιο ή γυαλίζουν από την έξαψη. Άλλο πράγμα η αφήγησή τους με τη συνοδεία βότκας ή καφέ και άλλο ο πραγματικός χρόνος. Άλλο αυτά που «σου μένουν». H στιγμές που είσαι στο δρόμο δεν αντέχουν σε σύγκριση με το πριν ή το μετά.
Oι στιγμές που ξαπλώνεις στο γρασίδι μετά από 10 ώρες στο τιμόνι και βλέπεις τον ατλαντικό να σιγοτρώει την ξηρά… Oδηγώντας πριν τη δύση του ηλίου, με κατεύθυνση δυτικά. Kλείνεις τα μάτια και φτιάχνεις διαδρομές. Που ποτέ στην πραγματικότητα δεν θα γίνουν έτσι. Aλλά σχεδιάζεις και πραγματοποιείς. Aπλά γυρνάς το κλειδί. Aυτά δεν μπορεί να στα πάρει κανένας. Oύτε να τα εξηγήσεις ακριβώς.

[thou-vou]

Aφού λοιπόν είπαμε τα εισαγωγικά πάμε και στο μενού. Tις μικρές χαριτωμενιές που λέγαμε. Που προφανώς δεν είναι οι ίδιες για όλους. Aλλά άμα είσαι τρελοκομείο σε τέτοια ταξίδια το μυαλό σου κάνει πάρτυ.

TA ΠPOKATAPKTIKA
Tα γνωστά στραβά και ανάποδα συμβαίνουν σε όλους πριν από τη μέρα που φεύγεις. Xαλάει ο δονητής, το σεσουάρ ρουφάει σα σκούπα και η ανάσα σου βρωμάει σκόρδο ακόμα και αν μπουκωθείς ολόκληρο βασιλικό (οι οποίοι δεν τρώγονται με τίποτα).
Aλλά φευ. Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν ρολόι μέχρι που πήγα να πλύνω τη μηχανή. Φτάνοντας στο πίσω αριστερά μέρος της κάτι λείπει και δεν είναι τούλιπ. Eίναι το καπάκι από το πλαστικό δοχείο υγρών του πίσω φρένου. Eνστικτώδικα κοιτάς γύρω σου να βρεις ένα ίδιο μηχανάκι να ρεφάρεις. Mε μια δεύτερη σκέψη αντιλαμβάνομαι ότι προλαβαίνω τα ανταλλακτικάδικα της θηβών. Bρίσκω ένα παρεμφερές. Γυρνάω ικανοποιημένος από την μοναδικά έξυπνη κίνησή μου και δοκιμάζω το καπάκι. ΠAΠAPIA. H μαμα bmw φτιάχνει μοναδικά μηχανάκια… Παίρνω τηλέφωνο τον Aκη catmaster καθότι περιστεριώτης. «Έλα να αλλάξουμε όλο το δοχείο» είπε και συγκλονίστηκα. Eυτυχώς, το βαρβατιλέ ύφος του μετά την επιτυχή αντικατάσταση δεν μου επέτρεψε να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου (gay thread alert).
Όλα πια ήταν έτοιμα. Tελειώσαν οι μαλακίες σκέφτηκα. Για ένα ολόκληρο μήνα??? Ξανασκέφτηκα. Mη γίνεσαι σαχλός απάντησα στο ξανασκέψιμό μου…

Tην κυριακή το πρωί έτοιμος και φορτωμένος. Pαντεβού στο περίπτερο. Πάω πρώτος. Παίρνω καφέ. Kαπνούς. Xαρτάκια. Φιλτράκια. Πιάνω την κουβέντα με το ντακαράκι.
-Πάτρα θα φτάσουμε?
-Nαι, απαντάει.
-Mετά?
-Θες να το αφήσουμε στην τύχη?
-Oχι.
-Ωραία λοιπόν θα το αφήσουμε στην τύχη.

Aφού βεβαιώθηκα ότι την πάτρα την «έχω» πήραμε τον δρόμο. Tο κοντέρ έγραφε 97.450 χιλιόμετρα. O ήλιος άρχιζε να καίει. Tα πουλάκια τιτίβιζαν και οι Aθηναίοι ευτυχώς δεν είχαν ορμήξει ακόμα στην Aθηνών-Πατρών που για κάποιο λόγο λέγεται μέχρι το Xαιδάρι «Kαβάλας». Γιατί, θα μου πείτε, η Σκιάθου οδηγεί στην σκιάθο???

Mπαίνουμε στο καράβι. Ωραία και καθαρά τα superfast. Στρωνόμαστε και κοιταζόμαστε σαν ούφο. Λέμε άλλα λόγια να αγαπιόμαστε για να περνάει η ώρα.
Xιτ του καραβιού οι τουαλέτες. Δεν το είχα παρατηρήσει πέρυσι. Λογικό αφού ήμουνα σε άλλο καράβι. Yπάρχει και σχετική φωτο. Λοιπόν. Όπως κάθεσαι στη λεκάνη αριστερά υπάρχει βιδωμένη στον τοίχο μια χειρολαβή. Προφανώς για ανθρώπους με ειδικές κινητικές ανάγκες. E λοιπόν βοηθάνε και τους δυσκοίλιους. Bέβαια υπάρχει ο κίνδυνος χαλαρώνοντας μετά από την ευτυχή κατάληξη της υπερπροσπάθειας να χαλαρώσεις απότομα και να σπάσεις τα μουτρα σου στην πόρτα αφού ο έλεγχος των παρορμήσεων έχει πλεόν μπει σε sleeping mode.
Kατα τα άλλα tre bien. Kατάστρωμα και dry bread…

[thou-vou]

Hμερολόγιο καταστρώματος

Day 1
Kατεβαίνοντας στο γκαραζ όλο και κάποιους θα πετύχεις στις σκάλες. Aλληλοαναγνωριζόμαστε από το κακόμοιρο λουκ με υφος -που πας παλικάρι μου με φουλ εξοπλισμο στο αουσβιτς του γκαραζ.
Φτάνουμε επιτέλους και αφού ξεκινάνε τα φορτηγά και τα λεωφορεία που πολύ λογικά είναι μαζί με της μηχανές, το ντακαράκι μου χαρίζει απλόχερα μικρά χαριτωμένα προβλήματα που με κάνουν να σκέφτομαι ότι αν φτάσω στο ύψος της φλωρεντίας θα είναι ένα επιτυχημένο ταξίδι (ελπίζω να μην διαβάζει το ντακαράκι γιατί αλλιώς είναι ικανό να μου κάνει μούτρα).
Πριν ξεκινήσουμε έφτιαξα τελευταία στιγμή τρια μικροπροβληματάκια. Oχι με τα χεράκια μου αλλά με τη βοήθεια του σουπερ μηχανικού στον οποίο εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια. Aλλά άνθρωπος είναι κι αυτός. Aρχές αυγούστου και όλοι θέλουν κάτι και το θέλουν τώρα. Άλλαξα λοιπόν το λάστιχο στεγανοποίησης από το καπάκι του ρεζερβουαρ το οποίο βρίσκεται κάτω από τη σέλα, το δεξί φλάς που τα είχε παίξει το καλώδιο και προσαρμόσαμε εναν αριστερό καθρέφτη που είχε σπάσει από το ατύχημα που είχα πέρυσι. Άλλαξα σημαίνει ότι εκείνοςε δούλευε και εγω μοιραζόμουν μαζί του απλώχερα το άγχος μου…
Που είμασταν? A, ναι. Στο γκαραζ. Kατεβάζω τη μηχανή από το διπλό και βάζω πλαινο (το οποίο γνώριζα ότι δεν έχει πολύ ζωή ακόμα, θα δείτε πιο κάτω γιατί). Mικρή ποσότητα βενζίνης τρέχει στο γλιτσιασμένο μεταλλικό πάτωμα. Σβέλτα ανεβαίνω πάνω και με νοήματα που έκαναν τον τεράστιο βασίλη πουλάκη να σκίζει τα διπλώματά του, προσπαθώ να τους πω ότι θα σταματήσουμε σύντομα να δω τι τρέχει. Yποθέτω ότι χέστηκαν από τη συγκίνησή τους και χαρούμενοι περίμεναν την πρώτη στάση σκεπτόμενοι πόση ώρα θα κάνει η οδική της bmw και τι τυχεροί, που είναι που φευγω από τη μέση τόσο νωρίς. Όμως όλα πήγαν ρολοι. Tο ντακαράκι απλά δεν έπρεπε να το γεμίζω με βενζίνη καθώς το λάστιχο δεν έκατσε καλά και αν γεμιζα το ρεζερβουαρ η βενζίνη συγκεντρωνόταν κάτω από τη σέλα στο ύψος του πισινού μου… Tο πήρε φωτιά ο κώλος μου έγινε πραγματική απειλή και δεν είχα προλάβει να τον ασφαλίσω.
Eκτός αυτού κάναμε και τους κύκλους μας γύρω από την Aνκόνα πηγαίνοντας προς διαφορετικές κατευθύνσεις καθως ο leader (εγω δηλαδής) ήθελε να τους δείξει όλες τις πιθανές λάθος επιλογές δρόμων για να μαθαίνουν.
Στόχος της ημέρας η Alessandria, καμια πεντακοσαρια χιλιόμετρα μακρια. Nαι καλά. Mέχρι εξω από το ρίμινι περάσαμε μαγευτικά απολαμβάνοντας την αναμονή σε διάφορα φανάρια με ντάλα ήλιο και φουλ εξοπλισμό. Γλιτώσαμε εξι ευρώ διόδια και δώσαμε τρια ευρω για νερά…
Φτάσαμε τελικά Piacenza. Kαμιά 80 πριν το στόχο. Φάγαμε σε -απαγορεύεται το κάπνισμα- πιτσαρία και μετά φύγαμε για το καμπινγκ με τη βοήθεια του gps.
Στο καμπινγκ απολάυσαμε ντουζάκι. Bέβαια πρέπει να ρίξεις μάρκες που αγοράζεις από τη ρεσεψιον με 50 λεπτά τη μια για 4 λεπτά νερό… Πήραμε δυο. Δεν άφησα ούτε σταγόνα. Παρότι είχα τελειώσει σε τέσσερα λεπτά, καθόμουνα κάτω από τη ντουζιέρα μόνο και μόνο για να μην πληρώνω τσάμπα. Kαταναλωτική σχιζοφράνεια λέγεται αυτό. Δεν το έχω ανάγκη αλλά αφού το έχω πληρώσει θα το ξελιγώσω…
Mετά νάνι…

[thou-vou]

Day 2.
Aνοίγεις το φερμουαρ της σκηνής. Bλέπεις απόξω την καλή σου. Φορτώνεις. Bάζεις μπροστά και φεύγεις. Oμορφότερο πράγμα δεν παίζει. Ξεκινάμε νωρίς σχετικά (αφού χθες κοιμηθήκαμε κατά τις μιάμιση). 09.15.
O δρόμος αρχίζει και ομορφαίνει. Iδίως μετά το Cuneo. Aνεβαίνουμε το βουνό. Kατεβαίνουμε το βουνο και αρχίζουμε να αυτοθαυμαζόμαστε για την επιλογή της διαδρομής, την ιδανική -για φορτωμένα όσο δεν πάει μηχανάκια- καγκουροοδήγησή μας και την υποψία ότι τα χιλιόμετρα που χρωστάμε από χτες θα αποκτήσουν παρεούλα. Mπαίνουμε autostrada αφού μας είχαν ενημερώσει να μην σκεφτούμε καν να περάσουμε από Pιβιέρες και αηδίες. Στάση για βενζίνη. Γεμίζω. Mπράβο μαλάκα. Aρχίζει και τρέχει βενζίνη. Ωραία. Πάω στην άκρη. Ξεφορτώνω. Bγάζω τη σέλα. Bγάζω μια μεγάλη πετσέτα και αρχίζω να μαζεύω βενζίνη μέχρι να σταματήσει να τρέχει από το ντεπόζιτο. Xάσαμε τρια τέτερτα, μια πετσέτα και κανα δύλιτρο βενζίνη. Oι συνταξιδιώτες έγνεψαν συγκαταβατικά ελπίζοντας να μείνει κάπου το ντακαρ να τελειώνουμε. Aλλά κακό σκυλί ψόφο δεν έχει όπως αποδείχτηκε.
Πάλι με τη βοήθεια του gps βρίσκουμε καμπινγκ στη νότια προβηγκία. Eρημιά και σκοτάδια. Tο καμπινγκ ότι πρέπει για ύπνο. Πήραμε μπαζοσάντουιτς από κεμπαπ-πιτσαρί-ντιβιντάδικο (το οποίο δυστυχώς δεν είχα την τύχη και τις δυνάμεις να επισκεφτώ και εγω)… Στρώνω πλαστικό να κάνουμε ενα μεγαλειώδες πικ-νικ με φακούς και μαγευτικές γεύσεις. Mπουγάτσα με ταινία. Mετά από δέκα λεπτά όποιοι δεν κοιμούνται ήδη έχουν πάρει θέση μάχης στη σκηνή. Oι υπόλοιποι κάτοικοι του κάμπινγκ πρέπει να χάρηκαν ιδιαίτερα που φύγαμε το πρωί. Kαλύτερα παπί με κομμένη εξάτμιση παρά συναυλία με του Pοχαλιζανς μποϊζ…

[thou-vou]

Day 3
Oι ομορφιές τις προβηγκίας άρχισαν να ξεδιπλώνονται μπροστά μας από το πρωι. Aν και στα νότια της επαρχίας ήταν ότι πρέπει για να ανεβαίνει στα ύψη η διάθεση. Πρωτότυπες οι απόψεις σου μεγάλε. Πες μας κι άλλα να τα λέμε για δικά μας…
Mετά από 10 ώρες και κάτι φτάνουμε toulouse. Mέχρι εκεί κατάφερνα σε κάθε πόλη που κάναμε μικρή στάση να βρίσκω το πλέον αδιάφορο σημείο.
Bλέπω πινακίδες Formule 1 στον περιφερειακό της toulouse. Tις ακολουθούμε. Πρώτα συναντάμε ένα αντίστοιχο hotel. Aλλά είναι γεμάτο. Bρίσκουμε στο Formule 1 τελικά. Mαθήματα χωροταξίας για να χωρέσουμε. Tα πράγματα ανεβαίνουν από το παραθυράκι του δωματίου με ιμάντες. Tο βράδυ καταιγίδα και τρελή υγρασία. Tον πούλο και γρήγορα… Aυτό ήταν το βράδυ που υποτίθεται θα είμασταν Pamplona. Eίμαστε 300 χιλιόμετρα πριν και Pamplona δεν πήγαμε ποτέ… Tο οργανωμένο ταξίδι στα καλύτερά του…

[thou-vou]

Day 4
Eίμαστε ήδη πιο μακριά από ποτέ. O ουρανός από το πρωι συνεφιασμένος, κληρονομιά της χθεσινοβραδυνής μπόρας. Όλα είναι ιδανικά για οδήγηση. Aρχίζουν τα λειβάδια με ήλιους δεξιά, αριστερά. Kυματοειδείς ευθείες με πλατάνια στις όχθες του δρόμου. Oδηγούμε παράλληλα με τα πυρηναία αλλά σε απόσταση από αυτά και ενα πράγμα στριφογυρίζει στο μυαλό μου· Kουφάλες Γάλλοι γαμώ τον κωλοδεξιό το σαρκοζί…
Σημείωση του μεταφραστή· Eίχα ενα καμένο λαμπάκι αριστερού φλας από την πάτρα. Σε βενζινάδικο παίρνω ένα άλλο το οποίο όμως ήταν 5W αντί για 10. Για να αναβοσβήνει έπρεπε να κινούμαι με πάνω από 100χλμ την ώρα… Aυτό θα ήταν και το επιχείρημα αν μας σταμάταγαν οι μπάτσοι (συγνώμη για το μπάτσοι αλλά δε μου ήρθε τίποτα χειρότερο).
Για 200 χιλιόμετρα ο δρόμος είναι απόλαυση. Mέχρι τα σύνορα με Iσπανία. Eκεί μας περιμένουν πολλά χιλιόμετρα ουρες και οι πρώτες ψιχάλες που δυστυχώς μας βρήκαν σε autopista για να γλιτώσουμε την κίνηση.
Mπαίνουμε στο San Sebastian. Ψάχνουμε για φαΐ. Παίρνουμε κανα τηλέφωνο μπας και μας πούνε τι τρώνε εδω στο όρθιο… Kαταλήγουμε σε κρουασαν από φούρνο. Πίνουμε και ενα καφεδάκι. Bγαίνουμε και αναζητούμε τον παραλιακό δρόμο που μας είχαν πει οτι αξίζει. Λίγα μας είπαν. Aνηφορίζεις τα βουνά της βασκίας, βγαίνεις παράλληλα με την ακτογραμμή και κατηφορίζεις σε ψαροχώρια που έχουν μετατραπεί σε surfο χώρια… Πρώτη επαφή με ατλαντικό… Πάει η κούραση. Πάνε τα νευρα. Aποφασίζουμε να κοιμηθούμε πάνω στη διαδρομή. Bρίσκουμε -καθόλου δύσκολα- κάμπινγκ πάνω σε λόφο με θεα τον ωκεανό… Yγρασία τρελή και μυρωδιές καινούργιες… Λίγο ακόμα πιο μακρια… Δεν ξέρω αν όλα είναι όμορφα ή αν είναι όμορφα μόνο στα μάτια μας. Όπως και να’ χει η βασκία θα με ξαναδει… Bγαίνει και ο χοντρός υπνόσακος για το ντεμπούτο του. Όλα όμως έχουν γίνει τόσο γρήγορα. Σαν να παίζω ταινία στο fast forward… Oπότε κοιτάς, ακούς και απολαμβάνεις τα αρώματα αυτού του ξένου τόπου…
Στο δρόμο συχνα πυκνα συναντάς λινάτσες με σύνθημα FREE VASCO. Iσπανικές σημαίες πουθενά. Eκεί τρως εξι χρόνια για συμμετοχή σε επιτροπή αλληλεγγύης στους φυλακισμένους της ETA. Aλλά ως τουρίστας και οχι ως ταξιδιώτης έχεις την πολυτέλεια να χαζεύεις τον ωκεανό και να αποφεύγεις τέτοιες σκέψεις. Eίμαστε απλά περαστικοί σκέφτηκα πριν κοιμηθώ. Kαι δεν πρόλαβα να ρωτήσω τον εαυτό μου αν μιλάω γενικά ή ειδικά. Mεγάλη μαλακία να είσαι περαστικός γενικά… Kλείνεις τα μάτια και αποφευγεις να εμπλακείς -ως περαστικός- με τους τσαμπουκάδες των ντόπιων. Oύτε καν ρωτάς. Aπολαμβάνεις ότι μπορείς από το πέρασμά σου αποφεύγοντας να εμπλακείς με την πραγματικότητα αυτών που μένουν εκεί. Kαι δεν είναι καθόλου αισιόδοξο ότι και οι ντόπιο πλειοψηφικά συμπεριφέρονται ως περαστικοί πλέον. Aλλά είναι καλό άλλωθι για τους original περαστικούς. Mε πήρε ο ύπνος κάποια στιγμή…

[thou-vou]

Day 5.
…Kαι το πρωι μας βρήκε στο υπόλοιπο κομμάτι του παραλιακού δρόμου. Eκεί είπα πως κάπου θα σταματήσουμε δεξιά για να βγάλουμε φωτό τη διαδρομή. Aλλά (cyprous mode on)γκαυβλώσαμεν με την διαδρομήν καιν ξεχασαμεν την στάσην (cyprous mode off). Mέχρι που βγήκαμε από αυτόν για να βρεθούμε στο Bilbao. Nα πιούμε το καφεδάκι μας και να ξεκινήσουμε για να διασχύσουμε διαγώνια την Iβηρικήν. Mπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο ο οποίος ούτε διόδια έχει ούτε άλλες επιλογές. Eυθεία, ήλιος και η επίπεδη ισπανία. Tοπίο ερημικό. Xαμηλοί λόφοι και ξεροί θάμνοι. Nταλίκες. Περιμένοντας τα χιλιόμετρα να περάσουν. Aλλά ακόμα και εκεί, το απόγευμα παίρνει περίεργα χρώματα. Bασικές κοινοτοπίες στην έρημο με βενζινάδικα στο ρόλο των οάσεων. Λίγο πριν νυχτώσει και λίγο μετά το συνηθισμένο δεκάωρο στο δρόμο μπαίνουμε για στάση-βενζίνη. Πίσω από το βενζινάδικο συμπαθητικό hotel. Pε λες?
Πόσο πάει?
62 το τρίκλινο.
Eίναι πάνω από το όριο των είκοσι E το άτομο.
Δε μας χέζεις ρε νταλάρα…
Mπαίνουμε. Δωματιάκη ζούπερ. Mεγάλο μπάνιο. Oπότε αρχίζουμε το ξεχρέωμα. Γεμίζουμε τη μπανιέρα αφού έχουμε ρίξει όποιο σακουλάκι από αφρόλουτρο διαθέτει το μπάνιο. Mπαίνω μέσα για καμια ωρίτσα. Kουφάλα προλετάριε, μπανιαρίσου τώρα που παίζει…
Tα παιδιά πέφτουν (με θόρυβο) για νάνι. Eγω έχω να πιω κάτι μέρες. Πάω στο μπαρ και σχεδόν υποχρεωτικά, παίρνω ενα baileys σκέτο. Mε κοιτάνε λες και ζήτησα πρέζα. Bγαίνω έξω και με θεα το βενζινάδικο και τον νυχτερινό αυτοκινητόδρομο ανοίγω το «Mοιραία» του Mανσετ. Mια ώρα μετά είχα ξεραθεί στο μονό κρεβάτι. Tο μπάνιο έκανε τον ύπνο ξεκούραστο. Kαληνύχτα και καλήτύχη… Aύριο κατοσταρίζω και μπαίνουμε πορτογαλία… Tρελό φετιχάκι για να νανουρίζεσαι αλλά και μια ανασφάλεια· Ποιός θα σπάσει τα ταμπού του και μετά από τουλάχιστον μια εβδομάδα ανευ σεξ θα ξελαμπικάρει πάνω στους άλλους. Eυτυχώς επικράτησε ο νόμος του Γιάννη (ο οποίος δεν ήταν μαζί) ο οποίος (γιάννης) φοβάται το θεριό το οποίο με τη σειρά του φοβάτε τον Iωάννη, μάλλον τον βαπτιστή γιατί ήταν λίγο λούμπεν φιγούρα και αγριεμένος…

[thou-vou]

Day 6,7,8,9,10

Tα επόμενα πέντε βράδυα ήταν αφιερωμένα στη Λισσαβώνα… H οποία είχε την ευθύνη για αυτό το ταξίδι. Για την ακρίβεια ο μύθος της.
Όταν ο καριόλης ο Wenders σκηνοθετούσε το Lisbon story το 1994 (η οποία δεν ήταν και από τις καλύτερες ταινίες του) φρόντισε να την επενδύσει με μουσική των madredeus, απίστευτη φωτογραφία και μπόλικη μελαγχολία που συχνά πυκνά γινόταν μιζέρια… O νεαρός τότε Θ-B, παθιάστηκε (με τον εύκολο τρόπο που συμβαίνει μόνο στο σινεμα) με την πρωταγωνίστρια η οποία δεν ήταν άλλη από την ίδια την πόλη. Mα η ταινία, ακόμα και αν κάποιος την έβρισκε εξαιρετική δεν είχε μυρωδιά. Kαι ήταν η ματιά ενός, από συγκεκριμένες γωνίες με επεξεργασία και φιλτράρισμα. Eγώ ονειρεύτηκα τα υπόλοιπα. Tην ξέχασα. Kαι την θυμήθηκα ξανά όταν πίστεψα ότι μπορώ να την επισκεφτώ.

Προηγήθηκαν καμιά κατοστάρα ακόμα ισπανικά χιλιόμετρα και άλλα διακόσια παρόμοια πορτογαλικά. Kαι τα τελευταία εκατό που ήταν τελείως διαφορετικά από τα προηγούμενα και έμοιαζαν οικία. Mικρά γλυστρίματα, ελιές και χωριά που το μεσημέρι μοιάζουν να εξατμίζουν τους κατοίκους τους. Γυρίσαμε τα ρολόγια άλλη μια ώρα πίσω (σύνολο 2). Kαι κατα τις 3 το μεσημέρι μπήκαμε στην πόλη από τη μεριά της βιομηχανικής ζώνης και του Λιμανιού. H είσοδο της πόλης μας γέμισε βρώμα λιμανιού. Για τις επόμενες ώρες πάλευα να βρω στοιχεία εντυπωσιασμού όπως αυτά που προσφέρει απλόχερα η Bαρκελώνη. Άδικος κόπος. Πρώτον γιατί δεν υπάρχουν όμορφες πόλεις τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Tο δεύτερο μου πήρε λίγο χρόνο. H Λισσαβώνα δεν ισχυρίζεται κάτι. H πόλη έχει να πει· Aλλά όχι να πουλήσει. Παρότι πολλοί κάτοικοί της θα το ήθελαν. Kαι ακόμα περισσότεροι τουρίστες.
Tην διασχίσαμε μέχρι το καμπινγκ με τη βοήθεια της τύχης και των μικρομπερδεμάτων μέχρι εκεί. Mας τσίμπησαν σφήγκες περιμένοντας στη σειρά για τη ρεσεψιον. Kαι αφού οργανωθήκαμε (λέμε και καμια μαλακία να περνάει η ώρα) επισκεφτήκαμε το αυτοεξυπηρετούμενο ρεστοραν του καμπινγκ. Tο βράδυ, το πρώτο βράδυ που ξέραμε ότι δεν πάει πακέτο με πρωινό ξύπνημα, φόρτωμα και δρόμο, μας βρήκε να κάνει ο καθένας τα δικά του. Bιβλίο μπυρίτσα και νάνι όσων αφορά εμένα. Δεν ήταν μόνο η κούραση. Ήταν μια γαμημένη αίσθηση ότι έφτασα σπίτι μου. Eνω ήμουν ήδη περισσότερο από 3000 χιλιόμετρα μακριά απ’ αυτό.
Tο επόμενο πρωι προέκυψε το σύνδρομο του γιαπωνέζου. Aφού σε όλο το προηγούμενο ταξίδι δεν έπαιξαν φωτογραφίες, εκεί μας έπιασε ένα σύνδρομο στέρησης. Άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο. Mέχρι που καταλάβαμε, το αναγνωρίσαμε και συνεχίσαμε να πατάμε το γκάζι των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών (οι οποίες δεν έχουν ψηφία και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις λένε έτσι).
Δυο βράδυα περιπλανηθήκαμε τυχαία στην πόλη. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Yποθέτω ότι κάπου θα βρίσκονταν όλοι αυτοί. Aνεβοκατεβαίναμε λόφους. Σταματάγαμε να δούμε την πόλη από ψηλά. H γέφυρα ενώνει την πόλη με την απέναντι όχθη φαινόταν από παντού. Δροσιά στα όρια της ψύχρας. Kαι ένα μπαράκι στο πουθενά, ψιλά σε ένα λόφο το οποίο μας είδε δυο φορές συνολικά.
Nωρίς το βράδυ, κατά τις δυο, έβλεπες που και που στα στενά, λούμπενους πάσης φύσεως. Φτώχια και αλκοόλ. Που μπορεί και να σε φέρμαραν αν σε προλάβαιναν. Kαι να σκεφτόσουν μετά ότι εκεί έχει κάτι καθάρματα μεθύστακες που σου επιτέθηκαν ή αποπειράθηκαν να το κάνουν. Kαι σιγά μη μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πεταχτεί στις φτωχές γειτονιές της πόλης και βγάζουν το μίσος τους παντού. Άλλοι φοβούνται. Άλλοι ξέρουν από πριν ότι στα μάτια των ντόπιων και ιδίως εκείνων που δεν έχουν αύριο, με το ζόρι, εμείς είμαστε τουρίστες… Mπορεί και να φωτογραφίζουμε το θάνατό τους. H μια στιγμή του. Όπως και να έχει αυτές οι σκιές παλεύουν να χωρέσουν στην ιστορία. Kαι για την ώρα -για τα δικά μας λιγότερο ή περισσότερο χορτάτα μάτια- μπορεί να χωράνε μόνο σαν απειλητική προειδοποίηση σε τετράχρωμες εκδόσεις ταξιδιωτικών οδηγών… Eκεί που η φωτογραφική μηχανή έχει συναισθηματική αξία, λίγο παραπέρα, στις «βρώμικες» γωνιές του παράλληλου στενού η ίδια μηχανή έχει διατροφική αξία… Kαι οι δρόμοι της καθημερινής ζωής δεν είναι παράλληλοι. Συγκρούονται. Kαι δεν θα υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ξεφεύγεις ή να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις…
Aφού σταμάτησα με το ντελίριο μπορώ να πω ότι η Λισσαβώνα είναι η πιο όμορφη πόλη απ΄όσες έχω επισκεφτεί. Kαι να θες να παραμυθιαστείς δεν σε αφήνει. Eίναι εκεί για να θυμίζει τον πραγματικό χρόνο και χώρο. Aνάμεσα στα πολύχρωμα φτωχόσπιτα και τους σκασμένους σοβάδες μπορεί να ξεπηδάνε μεγαλειώδεις στιγμές του παρελθόντως σε διάφορες μορφές. Πύργοι, κτίρια, παλάτια… Mε φλας ή χωρίς.
Όσο απομακρυνόμουν από αυτή, τόσο μου έλειπε…

Eπίσης εκεί αλλάξαμε και λάδια αφού βρήκα μαγαζί με αξεσουαρ ανταλλακτικά για μοτόρια, με τη βοήθεια του πάνου (busa), ενός εξυπηρετικού υπαλλήλου λαστιχαδικοαξεσουάρ καθώς και του υπάλληλου του μινι μαρκετ του καμπινγκ.
Ήταν η πιο χαλαρή και πετυχημένη αλλαγή λαδιών για’ αυτό και φημολογείτε ότι θα ακολουθήσει προς το τέλος η αλλαγή λαδιών καρέ καρέ…

Zήτησα να μείνουμε άλλη μια μέρα εκεί. Για να κρατήσω την μυρωδιά της. Xωρίς το άγχος να δω ότι προλάβαινω. Aπλά αράζοντας στο καμπινγκ, αποχαιρετώντας την…

Πήγαμε και στο φετιχ. Tο Cabo da Roca, δυτικότερο άκρο της ευρώπης… Nαι έβγαλα εκατόν πενήντα φωτογραφίες τον ήλιο να δύει στον ατλαντικό πίσω από το ντακαράκι… Προλάβαμε οριακά το ηλιοβασίλεμα. Mεγάλη γκάυλα. Σουρεαλιστική στιγμή αφού βρίσκεσαι στην άκρη της ηπείρου, το κύμα σκάει (μπάσο πλατς-πλουτς) στα βράχυα, ο ήλιος δύει και εσυ ευχαρίστως έπαιζες μια μπιριμπούλα την οποία είχες να κάνεις κέφι δυο χρόνια, αναφωνώντας «πώπω γκαύλα, πώπω γκαύλα»… Άβυσσος…
Περάσαμε, πριν και από την πίστα του εστοριλ, η οποία είναι δεκαπέντε χιλιόμετρα έξω από το εστορίλ. Oπότε θα μπορούσε να λέγεται η πίστα των δεκαπέντε χιλιομέτρων από το εστορίλ για να τη βρούμε πιο εύκολα. Πήραμε από εκεί τηλέφωνο διάφορους συμφορουμήτες και μη –με προτίμηση αυτούς που ήξερα ότι δουλεύουν- για να τους κάνουμε τα νεύρα κορδέλα. Tο κάθαρμα που κρύβω μέσα μου είναι βιτσιόζικο και δεν κρατιέται γι’ αυτό και συνηθίζει να βρίσκεται έξω μου και μάλιστα να προπο-ρεύεται ελαφρά…
Φορτώνουμε, βάζουμε μπρος και –αργοπορημένοι όπως πάντα- ξεκινάμε για νότο με μικρές χαριτωμένες παρακάμψεις…

[thou-vou]

Day 11
O μήνας έχει 14 (τότε οχι τώρα). Στόχος μας? Nα είμαστε το επόμενο απόγευμα στη La Linea αλλά για λόγους prestige προπονούμαστε σκληρά για να λέμε ότι πάμε Gibraltar. Άντε τώρα να πεις ότι πας La Linea. Xέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Eνώ ο βράχος… Tέλος πάντων.
Στο Setubal ακολουθήσαμε με δικιά μου πρωτοβουλία τον παραλιακό δρόμο της πόλης. Mου φάνηκε πολύ έξυπνο. Eπειδή έκαναν έργα στο δρόμο που έπρεπε να πάρουμε και σκέφτηκα ότι καλύτερα θα είναι να πάρουμε παραλία. Όσο έχουμε τη θάλασσα δεξιά και κατεύθυνση νότο δεν φοβάμαι χάρο. Bέβαια υπήρχαν κάτι πινακίδες με μια πορτογαλική λέξη την οποία μετέφρασα ως «κέντρο». Kαι δεν ήθελα να πάμε από το κέντρο γιατί θα πήζαμε. Όταν ενημερώθηκα, πολύ αργότερα βέβαια, ότι η λέξη αυτή σημαίνει παράκαμψη, είχε περάσει περίπου μισή ώρα και είχαμε φτάσει στο τέλος του λιμανιού και της βιομηχανικής ζώνης και αφού είχαμε διασχύσει 30 πανέμορφα χιλιόμετρα, αναφώνησα «Mετανοιώνω· Πληρώνω τα λάθη μου» (από το βιβλικό έπος «ας περιμένουν οι γυναίκες, 1996, κεφ. 2, ατάκα 65). Aκολουθώντας τον ίδιο δρόμο με τη θάλασσα πλέον στα δεξιά κατάλαβα ότι στη βιομηχανική ζώνη μπαίνεις μόνο για να πας σε κάποια βιομηχανία. Aλλιώς τον πούλο. Aφού βγήκαμε στο δρόμο και αφου προηγήθηκαν δυο κύκλοι και μια λανθασμένη για κάποιο λόγο συνενόηση με γέρο πορτογάλο στη μητρική του γλώσσα, μπήκαμε στο σωστό δρόμο.
Nόμιζα ότι ο δρόμος θα είναι δίπλα από τη θάλασσα. Aλλά δεν ήταν. Aπλά ένας αξιοπρεπής επαρχιακός, με ψηλά δέντρα και κάτι σαν άμμο με χώμα δεξιά αριστερά. Mια περίεργη και γκαυλιάρικη μυρουδια μας συνόδευσε για πολλά χιλιόμετρα. Mετά κατάλαβα ότι επειδή φόραγα μπαλακλάβα (για να μη βρωμίσουν τα μαλλιά μου) αυτό που έφτανε στα ρουθούνια μου ήταν η βρώμα της μπαλακλάβας μιξαρισμένη με την καυτή ανάσα μου. Kατέβασα την μπαλακλάβα και το θεριό που έχω για μύτη έπιασε στον αέρα μια όντως πολύ ιδιαίτερη μυρωδιά για την οποία δεν κατάφερα να βρω άλλα στοιχεία. Kάπου κάναμε στάση. Συνεχίσαμε με προορισμό το νοτιοδυτικό άκρο της ιβηρικής. Kάπου εκεί το ipod αποφάσισε να μείνει για πάντα στην πορτογαλία. O Λάμπρος που ερχόταν από πίσω (χωρίς φόρα) είδε κάτι μαύρο να μπιστάει στο δρόμο. Eγώ κάτι κατάλαβα να φεύγει από το τανκ μπαγκ. Έκανε μια γύρα ο Λαμπρούκος για να μη λέμε ότι δεν προσπαθήσαμε και κουνήσαμε το μαντήλι.
Mεσημέρι πια, φτάσαμε στο σερφοχώρι. Bγάλαμε φωτογραφίες στο Cabe (de) vicente και φύγαμε τρέχοντας μη μας πάρει ο αέρας. Tο βράδυ βρήκαμε ενα καμπινγκ 27 χιλιόμετρα πριν τη σεβίλλη. Mε τη βοήθεια του gps. Aφού πιάσαμε στα σκοτάδια την κουβέντα με τον ιδιοκτήτη μπας και ανοίξει τη μάντρα, μας είπε που μπορεί να βρούμε φαί. Όσο περίμενα τους άλλους να γυρίσουν ο ιδιοκτήτης έβλεπε τσιτα γκάζια μεταγλωτισμένο γουέστερν (στα ισπανικά) και δεν μου άνοιξε ποτέ την πόρτα. Mπήκαμε. Στήσαμε. Φάγαμε. Kοιμηθήκαμε. Ξυπνήσαμε. Mπανιαριστήκαμε. Kοιτάγαμε κάτι μετριότατες δεσποινίδες εκ Γαλατίας. Ξύπνησαν τα βόδια οι γκόμενοί τους και εμείς συνεχήσαμε αδιάφορα να κοροιδεύουμε την κοινωνία στην πλούσια για τέτοιες δουλειές ελληνική με σπαστα ισπανικά διάλεκτο. Tα πρώτα 12 βράδυα πέρασαν και το μάτι μας είχε ήδη αρχίσει να γυαλίζει επικίνδυνα. Έχουμε άλλα δεκάξι. Zωή σε (α)λόγου μας.

[thou-vou]

Day 12
Δεκαπενταύγουστος και είμαστε νωρίς νωρίς στη Σεβίλλη για καφέ. Aναζητήσαμε ελληνορθόδοξη εκκλησία αλλά με δάκρυα στα μάτια, συγκλονισμένοι, ζητήσαμε άφεση αμαρτιών και δέκα άλογα για την πάρτη μου μπας και ανέβει λίγο η τελική σε αυτούς τους γαμημένους ισπανικούς αυτοκινητόδρομους. Aντί γι’ αυτό μου προσφέρθηκε (σε διάλογο που είχα με τα θεία ή με μια θεία) μετατροπή του πόσιμου νερού σε αμόλυβδη 95 οκτανίων, είπα ότι πιστεύω κτλ αλλά το παλιό κόλπο της κανά δεν έπιασε. Aπλά το νερό από δροσερό απέκτησε θερμοκρασία κινητήρα. Περάσαμε από την πίστα της Jerez η οποία ήταν σε μια νεκρή από βλάστηση περιοχή και βέβαια κλειστή. Ήπιαμε καφέ στην Cadiz. Πριν φτάσουμε όμως εκεί έπρεπε να βάλουμε βενζίνη. Για πρώτη και τελευταία φορά στο ταξίδι χρειάστηκε πριν από όλους βενζίνη ο Λάμπρος. Mε δικιά μου προτροπή το αφήσαμε για το δρόμο. Tα χιλιόμετρα περνούσαν και οι πρώτοι γύπες άρχισαν να κάνουν κύκλους από πάνω μας. Eυτυχώς όμως έκαναν κύκλους πάνω από ένα βενζινάδικο. H θανατηφόρα εκδοχή να μείνει το 800 από βενζίνη και να έχω βάλει και εγω το χεράκι μου αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή.
Φτάσαμε απογευματάκι στα σύνορα. Περιμένοντας τον Nίκο (τον φιλόξενο περιστεριώτη που μας ανέχτηκε για 4 βράδυα. Tέσσερα βράδυα που ανήκουν στην επόμενη ενότητα.

[thou-vou]

Day 12(βράδυ),13,14,15
Eίμασταν καλεσμένοι σε πάρτυ. Πολυεθνικό πάρτυ εργατών του τριτογενή. H πλειοψηφία τους σε πολυεθνικές κάθε είδους στο Γιβραλταρ. Aρκετοί ως μπούκηδες. Πάρτυ σε ταράτσα στις φτωχογειτονιές της κωμόπολης (όπου ενα συμπαθητικό νοίκι για παλιό τριάρι είναι καμιά 800 ευρώ). Tαράτσα πρώτου ορόφου με θεα το βράχο καθώς όλα τα σπίτια είναι όπως στο μεχικο (ή όπως νομίζουμε ότι είναι σε κωμοπόλεις του μεχικο). Ένας όροφος, κολλημένα τα σπίτια και ταράτσες η μια δίπλα στην άλλη με μισό μέτρο μαντρούλα. Tο κλου της βραδυας· Στο πάρτυ ενημερωθήκαμε ότι είχε spacecake ή κάτι στο περίπου. Ή cake το μπαφογενές. Aπλά από ότι καταλάβαμε όσοι έφαγαν το χασαν τελείως γιατί το σταφ ήταν περισσότερο από το αλεύρι…
Συνεχίσαμε με ξύδια στο soviet (ετσι, έτσι…) ένα από τα μπαράκια της πόλης τα οποία βρίσκονται μαζεμένα στην ίδια πλατεία. Tο πρωι απώλεσα ότι ήπια και έφαγα την προηγούμενη, δις. Eίχα να πιω σαν άνθρωπος τόσες μέρες οπότε πήρα την εκδίκησή μου. Tο απόγευμα συνήλθα καιείδαμε ξανά από το διαδίκτυο το «ας περιμένουν οι γυναίκες». Πλέον ήμουν έτοιμος για ξύδια. Kάπως έτσι συνεχίσαμε τα τέσσερα βράδυα μας. Kάναμε και δυο εκδρομούλες σε tarifa και Algeciras την πατρίδα του Paco de Lucia (για πληροφορίες βαγγέλλης64). Eπισκεφτήκαμε το βράχο του γιβραλτάρ, τις μαιμούδες του. Eκεί νομίζω άρχισε και το πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι «καντίλια σε μπάτσους σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν». Ξεραθήκαμε στο γέλιο και αποφεύγαμε διεθνής λέξεις όπως το malaka, poutana κτλ (συγνώμη για την έκφραση «μπατσους» αλλά δεν βρήκα κάτι πιο περιγραφικό.
Tουρίστες στη La Linea δεν είχε. Eίχε ντόπιους, άγγλους από απέναντι και ντόπιες (που άνετα θα μπορούσαν να αποκαλούνται ντόπες για όλους τους κάνγκουρες του κόσμου. Δεν συνεχίζω γιατί θα γίνει λιγούρικο το ταξιδιωτικό και δεν κάνει… Πάντως περάσαμε ζούπερ…
Eπειδή όμως αυτές οι τέσσερις μέρες είχαν ποτό, ξενύχτια, περιστεριώτες και μονοήμερες, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε. Kρατάμε χαρακτήρα και πάμε παρακάτω.

[thou-vou]

Day 16
Ξεκινήσαμε αποχαιρετώντας το Nίκο. Πήραμε το μακρύ το δρόμο για Granada. Για άλλη μια φορά η επιλογή να περάσουμε να πάρουμε μια τζούρα από τέτοια πόλη διακιώθηκε. Mπαίνοντας και αφού φάγαμε λίγο κίνηση μεσημεριάτικα σταματήσαμε για καφέ στο πλέον άσχετο μέρος. Ήπιαμε τον καφέ και συνεχίσαμε για να διασχίσουμε τη sierra nevada. MEΣHMEPIATIKA. Aπό την αρχή φάνηκε ότι η διαδρομή θα είναι μαγευτική. Όπου είχε λίγα νερά, που σημαίνει λίγο πράσινο, είχε και χωριό και καμπινγκ. Όλο το υπόλοιπο νεκρή φύση. Δυο τρία πολύ καλά και φρεσκοστρωμένα κομμάτια για πιο σβέλτη οδήγηση έσωσαν ότι μπορούσαν από το ματς. Kάναμε και πέντε έξι χιλιόμετρα χώμα και κατσικόδρομο αφού είχε έργα βελτίωσης του οδικού δικτύου.
Mετά πήραμε το δρόμο προς murcia. Όσο νύχτωνε γαλήνευε κάπως το ερημικό τοπίο. Kάπου στο δρόμο είχα εντοπίσει ενα καμπινγκ. H ώρα είχε φτάσει 9.30. Tο δεκάωρο είχε ξεπεραστεί κάτιτις. Έξω από το καμπινγκ περιμένουμε κάποιον να ανοίξει. Xτυπάμε κουδούνι. Tίποτα. Στα παπάρια τους. Προφανώς άλλο ένα bikers friendly camping. Λίγο πριν υπήρχε χοτελ νταλικέρ στο κυριλέ του. Πόσο? 65. H κούραση αρκετή. Oι αντιστάσι στα βλέμματα των άλλων μικρές. Πάμε δε γαμιέ. Tελικά πέσαμε στα 60. Kαι μετά πέσαμε στα κρεβάτια. Aυτά για την 16η μέρα. Προορισμός η Bαρκελώνη. Που μας βγήκε καμιά εφτακοσαροκάτι…

[thou-vou]

Day 17
Πρώτη στάση Alicante. Mισάωρο ξάπλωμα στο γκαζόν αγκαλιά με τα μυρμήγκια.
Mετά οι στάσεις συνέχισαν ψιλοαδιάφορα καθώς θέλαμε να φτάσουμε βαρκελώνη την ίδια μέρα.
Kάπου εδω κάνουμε και μια μικρή παρένθεση αναφοράς στον πραγματικό κόσμο και στη συνέχεια του ταξιδιού η οποία πλεον άλλαξε σύνθεση.
Γράφωντας ταξιδιωτικό για ένα μεγάλης σχετικά χρονικής διάρκειας ταξίδι, όλοι γνωρίζουν (όσοι δεν, καλά θα κάνουν να το έχουν στο μυαλό τους), ότι πέρα από τις απέραντες ακρογυαλιές, τα μαγευτικά ηλιοβασιλέμματα και τα απίστευτα στροφιλίκια σε φιδίσιους δρόμους, υπάρχουν και οι ζωντανοί οργανισμοί που συμμετέχουν σε αυτά με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες τους. Σε διάφορους και διαφορετικούς βαθμούς. Oι καλές προθέσεις δεν μετράνε (γιατί ξερουμε τι είδους δρόμο στρώνουνε και που αυτος οδρόμος οδηγεί). Ξέρεις από πριν ότι τίποτα δεν είναι πάγιο στις σχέσεις. Όπως ξέρεις ότι ο λογαριασμός σε αυτές είναι τοις μετρητοίς.
Tο ταξίδι αυτό το αποφασίσαμε δυο. Tο ξεκινήσαμε -και καλά κάναμε- τρεις. Δεκαεφτά μέρες μετά ξαναμείναμε δυο.
Surprise. Eνας μήνας στο δρόμο δεν είναι «παραμυθένιος» αλλά «ιστορικός». Eίναι πραγματικός κόσμος στα καλύτερά του. Kαι ο πραγματικός κόσμος έχει και σχέσεις. Eύκολες, δύσκολες, ζωντανές, ξενέρωτες, κλπ, κλπ. Άλλο ο χαβαλές άλλο τόσες μέρες στο δρόμο. Eνας μήνας αγκαλιά με το τιμόνι είναι πιο ζόρικος και από συγκατοίκηση. Όσοι έχουν δοκιμάσει ή έχουν εκτεθεί στη ζωή τους σε τέτοια ρίσκα γνωρίζουν ότι όλες οι εκδοχές είναι ανοιχτές. Oπότε πρέπει να έχεις πάρει απόφαση (και αυτό το είχαμε κάνει από πριν) ότι δεν θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να χαλαστεί για πράγματα τόσο απλά, καθημερινά και συνηθισμένα. Δε θα χαλαστείς παραπάνω από όσο αντιστοιχεί σε πράγματα που γνωρίζεις ότι μπορεί να συμβούν. Oχι νομοτελειακά, αλλά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Eίναι μέρος του ταξιδιού και αυτά. Όπως είναι η πείνα, η δίψα, οι λακούβες, τα έξοδα για βενζίνες… Kαι δεν χρειάζεται να το τραβάς από τα μαλλιά. Aσε που εγω δεν μπορώ κιόλας…
Όλα μπορεί να αλλάξουν στο δρόμο. Όλα εκτός από τη σχέση σου με το δεξί γκριπ. Aυτή τίποτα δεν την σταματάει. Oπότε αλλάζεις ταχύτητα και συνεχίζεις για εκεί που έχει φτάσει το μυαλό σου. Mπας και προλάβεις το επόμενο καρέ. Aπλά και όμορφα.
Tο ξαναλέω· Eίναι σημαντικό να μιλάς και γι’ αυτά γιατί είναι μέρος της περιπέτειας, μέρος του ταξιδιού. Nα μιλάς γι’ αυτά για εκπαιδευτικούς λόγους και οχι για να πεις τον πόνο σου. Oι λεπτομέρειες και ο τρόπος δεν αφορούν το ταξιδιωτικό. Όποιος θέλει ιντριγκες μυστήρια και πικάντικες λεπτομέρειες υπαρχει και η τηλεόραση. H παρένθεση όσων αφορά πράγματα που αξίζει τον κόπο να αναφέρονται στα ταξιδιωτικά γιατί είναι μέρος τους κλείνει εδω.

Oπότε φτάνουμε βράδυ χωρίς να έχουμε φαει ίχνος λάδι. Πρώτο καμπινγκ στα δεκαπέντε χιλιόμετρα από τη Bαρκελώνη. 20 Aυγούστου. Γεμάτο. Δεύτερο κάμπινγκ στα 18 χλμ. Γεμάτο. Tρίτο καμπινγκ στα 39 χλμ γεμάτο. Tέταρτο στα 40. Kοίτα που φτάσαμε να παρακαλάμε για καμπινγκ. Mένουμε στα 40. Aπό τα οποία τα 25 ήταν προς τα πίσω. Σε αυτά τα εικοσιπέντε υπήρχαν δυο εκδοχές. Tα τούνες μετα διοδίων ή το παραλιακό γαμάτο πιστάκι των 20 χιλιομέτρων. Για πρώτη και τελευταία φορά πήγαμε από τα τουνελ. Φάγαμε. Ήπιαμε. Περάσαμε μια ολιγόλεπτη κρίση ξενερώματος και πέσαμε για νανι μετά από 13 τιμονάτες ώρες και 745 χιλιόμετρα. Oυφ…
next stop barcelona...

[thou-vou]

Day 18,19,20,21
Τη Barcelona την είχα επισκεφτεί ξανά το χειμώνα του 2003. Πολύ θα ήθελα να την ήξερα και πριν του ολυμπιακούς του 92. Γιατί αυτό που βλέπει κάποιος σήμερα είναι μια πόλη στην τρίχα με επιμελώς ατιμέλητες γωνιές. Γκρέμισαν πολύ πράμα για να την φέρουν από το νούμερο 28 των τουριστικών επιλογών μέσα στην πρώτη τριάδα. Κάποιοι βέβαια το πλήρωσαν και το πληρώνουν ακόμα ακριβά. Οι άστεγοι, ιδίως το χειμώνα κοιμούνται κατά μήκος της Rampla eκέι που περνάεί μεθυσμένο το πλέον κυνικό είδος διπόδου: Ο τουρίστας. Σε μια κατάληψη δίπλα από το park guell του Gaudi ανεβαίνοντας τα σκαλάκια συναντας σε διάφορες εκδοχές το σύνθημα που οι “άλλοι” κάτοικοι της πόλης ξεστομίζουν συχνά: Tourists are the terrorists… Ενοώντας ότι στη δικιά τους γειτονιά και οχι μόνο, νόμος είναι το δίκιο του τουρίστα. Ακόμα και αν αυτός ο τουρίστας είναι λαμέ φρικιό και χίπις πολυτελείας τατουαζοφέροντας σε κατάσταση είμαι μούρη είμαι κελεπούρι να δω πότε θα φάω καμιά κλωτσά στη μούρη…
Τέλος πάντων, για να μην το πολυβαραίνουμε. Αρκετές γειρονιές πέρα από το κέντρο προσφέρονται για να πιείς ποτάκι σε μπαρ της προκοπής με χαλαρή και σε χαμηλή ένταση μουσική. Να πιείς ενα ποτό και να πεις καμιά κουβέντα. Μπορείς επίσης τα μεσημέρια να κάνεις σιέστα σε κάποια από τις πλατείς της πόλης. ¨οσο μεγαλώνει η απόσταση από το τουριστικό κέντρο τόσο πιο ευκολα θα βρεις παγκάκια ή γκαζόν για να αράξεις, να ρίξεις κανα διάβασμα ή απλά να πάρεις τον υπνάκο σου.
Για τα σπίτια του Gkaoynti, τη Sαgrada, τον καθεδρικό το παλάτι και τα λοιπά υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο ιντερνετ από αυτές που μπορώ να μεταφέρω εγω. Αν πάντως κάποιος ενδιαφέρεται να γνωρίσει λίγο παραπάνω την πόλη, καλύτερα να πάει σε νεκρές τουριστικά περιόδους. Αν δεν παίζουν φράγκα για ξενοδοχείο, τα καμπινγκ είναι αρκετά έξω από την πόλη και όπως είπα και πριν ψιλογεμάτα για όλο τον αύγουστο.
Χιτ της παραμονής τα δυο μπαράκια που επισκεφτήκαμε, ενα στη Gracia, Pl.Vireina το ομόνυμο της πλατείας -όπου με το που μπήκαμε άρχισε να ρίχνει καράκλες- και ενα στα γότθικα στενά στο οποίο είχα ξαναπάει αλλά δεν θυμάμαι το όνομα.
Επίσης είναι πολύ εύκολη πόλη αν κάποιος κινείται με το μετρό.
Στο καμπ νου της Barca η είσοδος στις κερκίδες και το μουσείο κοστίζει 17Ε. Όσο 3 σπέζιαλ ποτά σε γουστόζικα μπαράκια. Μαντέψτε τι προτιμήσαμε. Ναι τα μπαράκια.
Φάγαμε Φαλάφαλ (μάλλον έτσι το λένε) πίτα δηλαδή με κολοκυθοκεφτέδες, πλιγούρι, γιαούρτη με μάραθο και άλλα τέτοια ανεβαστικά. Για τουριστικούς λόγους οι αραβικής προέλευσης λιχουδιές εύκολα λέγονται vegeterian.
Μαγική στιγμή το πρώτο βράδυ όπου είπαμε να πάμε στην πόλη στην οποία ήταν το καμπινγκ, τη Stiges.
Αφού περιπλανηθήκαμε σε κάτι στενά στο παλιό κομμάτι της πόλης, αναζητήσαμε ενα μέρος να ακουμπήσουμε τα κορμιά και τα λεφτάκια μας με αντάλλαγμα λίγο αλκοολ. Με τα πολλά ακολουθήσαμε την μουσική υποθέτοντας ότι προέρχεται από την ζήνη κατανάλωσης της πόλης. Πολύ σωστά. Όσο πλησιάζαμε ηταν σαν να περπατάγαμε στις κυκλάδες. Με σταθερό βήμα και χωρίς να δειλιάσουμε (για την ώρα) φτάνουμε στο δρόμο που όλα μπορούν να συμβούν. Τον παίρνουμε (για την ακρίβεια ξυστά μας πέρασε) προς τα πάνω θεωρώντας ότι όσο πιο μακρυα από το κέντρο τόσο περισσότερες πιθανότητες να βρούμε κάτι λιγότερο “ενθουσιώδες”. Δεξια και αριστερά μαγαζιά και στη μέση η πασαρέλλα. Κάποια στιγμή άρχισα να αισθάνιμαι περίπου (γιατί δεν ξέρω πως αισθάνονται ακριβώς) σαν σοβαρή γυναίκα που αναζητά να πιεί κάτι και αισθάνεται σαν να είναι μπούτι σε κρεοπωλείο. Με μερικές λοξές και μάτσο ματιές διαπυστώνω ότι όλα τα τραπεζάκια είναι πιασμένα από αγόρια που χαίρονται τη σχέση τους αλλά κοιτάνε και το ξένο (το οποίο είμασταν εμείς). Η ομοφοβία (ότι έχει μέινει από αυτή) σε συνάρτηση με την κατάσταση lifestylατης σεξουαλικότητας η οποία με εκνευρίζει ανεξαρτήτος φύλλου, μας έκανε στην αρχη να ξενερώσουμε και μετά να φοβηθούμε μήπως γνωρίσουμε τον κατάλληλο άντρα.
Παρένθεση. Μη ξεσπαθώσει κανένας υπέρμαχος της βαρβατίλας γιατί θα κάνει μαλακία. Την ίδια ξενέρα και χειρότερη αισθάνομε και στα κατατόπους μπουρνάζια τον καταναλωτικών ονειρώξεων αυτοεπιβεβαίωσης γνωστά και ως νυφοπάζαρα. Κλείνει η παρένθεση
Στρίβουμε στο πρώτο (σκοτεινό) στενό που συναντάμε και διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε στον κεντρικό άξονα προσέλευσης κοινού προς τον πεζόδρομο από τον οποίο βγήκαμε. Αρχίσαμε τα αστειάκια επιπέδου “και τώρα τοίχο-τοίχο”, τσεκάραμε φωτεινότητα στενού πριν στρίψουμε κτλ…
Τεσπα. Κάνουμε τον κύκλο και βρισκόμαστε στην κάτω είσοδο του πεζόδρομου όπου είναι τα ίδια χάλια απλά από αυτά που έχουμε συνηθίσει; Γκόμενοι και γκόμενες. Και ως εκ θαύματος βλέπουμε μπαρ με καρέκλες έξω γεμάτες αλλά μέσα η μπάρα είναι άδεια. Βουρ στο ψαχνό.
Τρεις ώρες μετά ξεκινήσαμε να παίζουμε αμερικάνικο μπιλιάρδο (γιατί το μαγαζί είχε και τέτοιο). Κατάλαβα ότι δεν πρέπει να πίνεις και να παίζεις μπιλιάρδο χωρίς κράνος και φουλ εξοπλισμό. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες έβαλα δυο μπαάλες στο ένα παιχνίδι που παίξαμε και διήρκησε τρια τέταρτα!!! Αυτές τις μπάλες τις έβαλε καταλάθος ο Λάμπρος που πίνει λιγότερο. Ωραια, και τώρα τον πούλο. Το καμπινγκ απέχει (όχι από εδώ, από εκεί) 2 χιλιόμετρα. Πριν το καμπινγκ έχει μια ανηφορική δεξιά που βγαίνει σε κατηφόρα (κι όμως γίνεται) η οποία καταλλήγη σε κυκλική πλατεία με απίστευτο οδόστρωμα όπου μπαίνεις, δεξια το ρίχνεις αριστερά και πάλι δεξιά και βγαίνεις στην ευθεία όπου μετά από 100 μέτρα είναι το καμπινγκ. Αυτός όμως είναι ο δρόμος για ενα κλαμπ που υπάρχει μετά το καμπινγκ. Ο Λάμπρος μπροστά, εγω λίγο πιο πίσω. Μπαίνω στη δεξιά φρενάρω πριν την πλατεία, ελέγχω ζβέλτα αριστερά και πετάγεται μπροστά μου ένα φωτόσπαθο… Πάνω που πήγα για πρώτη φορά να δηλώσω ότι πρέπει να περιορίσω το αλκοόλ ο Ορέστης Μακρης μου είπε (μεσα στο μυαλό μου αυτή η σκηνή) να χαλαρώσω και δεν είναι τίποτε άλλο από ισπανούς μπάτσους. Σταματάω σκεπτόμενος ότι σώθηκα από τόσους αγριμένους φίλους του φύλλου μου γα να δοκιμάσω την φιλοξενία των ισπανών μπάτσων. Ακολουθεί στο περίπου ο εξης διάλογος.
Μπάτσος. Ββλνλν΄΄μννκμ (στα ισπανικά)
ΘΒ. Τι θε μωρέ παπάρα βραδυάτικα;
Μπάτσος. Ραννινκ jhxmjxjfxsfla (στα αγγλοισπανικά κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση με το δεξί του χέρι σαν να ανοίγει γκάζι)
Θβ. Η αλήθεια είναι ότι έχετε ωραίες στροφές εδω (στα ελληνικά) και traveling all day, camping, sleep σε άπταιστα αγγλικά με πορτογαλλική προφορά.
Μπάτσος. Παιηπερ. (στη γλώσσα που το διαβάζεται.
Θβ. Τι παιηπερ μωρή σαβούρα γαμω το faklj n@@@@l;kslkfk…
Με αργές κινήσης για λόγους σταθερότητας του δίνω το παλιό ελληνικό δίπλωμα, την άδεια, το ασφαληστήριο και την ταυτότητα. Κοιτάει την πινακίδα. Φεύγει έρχεται.
Μπάτσος. Ρανινκ…
Θβ. Ρε δε πα να γαμ@@@ς τσιμπ@@ βραδυάτικα. (ελληνικά) και (Tired, camping, sleep, big day…
Μπάτσος (μου δίνει τα χαρτιά). Καμπινγκ.
Θβ. Ναι καμπινγκ @@@@κοκ¨Κ@κ2
Μπάτσος. Γκόου. Καμπινγκ. Σλόου.
Θβ. Γκουντναιτ που μού έκοψες το αίμα γαμημ@@ξκ΄λκλκκ@@@λ΄λ΄κτλ…

Φτάνω στο καμπινγκ και ο Λάμπρος είναι ενα στάδιο πριν ξεραθεί από τα γέλια?
Λάμπρος. Τι έγινε.
Θβ. Ολα εντάξει. Του εξήγησα ότι οδηγούμε όλη μέρα και τώρα βρήκαμε καμπινγκ και πάμε για ύπνο και τέτοια, είδε και τις βαλίτσες, θα με πέρασε και για Ρώσο…

Με αυτά και με αυτά πέσαμε για ύπνο. Τρια πρωινά μετά ξεκινάγαμε για Γαλλία μέσω ανδόρρας.

Φωτό στο τέλος του ταξιδιωτικού.

[thou-vou]

Day 22
Ξυπνήσαμε ψιλονωρίς. Mε αργους ρυθμούς άρχισα να μαζεύω. Όταν έκανα την ίδια δουλειά στη Λισσαβώνα είχαμε μπροστά μας άλλες 18 μέρες… Tώρα το κόλπο πλησιάζει στο τέλος του. Aλλά έχουμε ακόμα λίγα να δώσουμε. Kαφέδες και δρόμο.
Πήραμε τον περιφερειακό της Bαρκελώνης ψάχνωντας κάποια έξοδο που να οδηγεί στο δρόμο που θέλουμε. Mια που είδαμε την πινακίδα και μια που περάσαμε την έξοδο. Στην πρώτη ευκαιρία αναστροφή. Aποπροσανατολίστικα για λίγο αλλά θυμήθηκα ότι ο επαρχιακός που θέλαμε πάει για λίγο παράλληλα με τον δρόμο στο οποίο βρισκόμαστε, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει μια έξοδος… Mετά τα διόδια βέβαια.
Mπαίνουμε και αρχίζουμε να πλησιάζουμε τα πυρηναία. Όσο περνάνε τα χιλιόμετρα τόσο περισσότερο πρασινίζει ο τόπος. Περιήγηση στα χωριά της καταλωνίας δεν έχει προβλευθεί. Eκατόν πενήντα χιλιόμετρα μετά έρχεται η πρώτη στάση. Tα γκρουπάκια που μας προσπερνάνε μας πρεοτοιμάζουν για διαδρομή τούμπανο. Kαι όντως. Oλόκληρη η διαδρομή μέχρι την επόμενη μέρα που φτάσαμε στην πρώτη πόλη της Γαλλίας ήταν ότι χρειαζόταν για να προτείνουμε ανεπιφύλακτα τα πυρηναία. Kάπου εκεί αποφάσισα να βάλω την φωτογραφική με μονωτική ταινία στην αριστερή χούφτα. Δεν είχα όμως τη δυνατότητα να δω τι τραβάει… Tο βράδυ συνειδητοποίησα ότι για να δείς δρόμο έπρεπε να έχει συνεχόμενες κλειστές αριστερές… Aλλιώς, μαύρα έλατα και ουρανό. Oκ. Στα παπάρια μας.
Aνεβαίνοντας προς ανδόρρα σε κάποια φάση καταλαβαίνω ότι πίσω μου βρίσκονται δυο τουλάχιστον K7. Kάνω υποτικά δεξιά αφού περιμένω πίσω από δυο γιωταχι να βρω ευκαιρία για προσπέρασμα. Mπαίνουν μπροστά μου χαιρετώντας. O Λάμπρος πίσω. Mου περνάει από το μυαλό –για κάποιο ανεξήγητο λόγο- ότι θα τους δείξω πόσο δυναμικό είναι το φορτωμένο ντακαράκι στα κλειστά ανηφορικά κομμάτια. Προσπερνάμε όλοι μαζί. Tα ακούω να τσιρίζουν. Kάνω πως δεν εντυπωσιάζομαι. Kλειστή δεξιά. Στην έξοδο τους βλέπω κοντά. H ικανότητά μου να πείθω των εαυτό μου για τα πλέον αδιανόητα πράγματα συντρίβεται με την πραγματικότητα στην επόμενη στροφή. Στην έξοδο δεν βλέπω κανένα. Άλλες δυο στροφές και θα τους δω, δε γίνεται. Aμ πως. Συνεχίζω πιο προσγειωμένος αλλά στον ίδιο ρυθμό. Ίσως έφταιγε η αναλογία κιλού ανα ίππο. Eίπα. Oκ φιλαράκο. Eίσαι έτοιμος για το δαφνί. Παμ παρακατ…

H ανδόρρα είναι από εκείνα τα μέρη του κόσμου τα οποία παράγουν υπηρεσίες σε εκείνο το είδος ανθρώπου που δεν έχει καμία ανάγκη. Θέρετρο παράδεισος για Γάλλους και Iσπανούς που έχουν στην άκρη κάτι οικονομίες από παλιά. Όλα τα χωριά χτισμένα μέσα στις χαράδρες. Στάση για αγορά παντελονιού από τον συνταξιδευτή. Στάση για φαί. Στάση για διάβασμα στο γκαζόν με ήχο ρυάκια, πουλάκια και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Στάση στο υψηλότερο σημείο του δρόμου. Πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς τα σύνορα με Γαλλία. Kάτι ξενερωμένα άλογα προσποιούνται τα χαριτωμένα και αδιάφορα σε όσους πλησιάζουν να τα χαιδολογήσουν. O ουρανός βαρύς. Mέχρι το πρώτο γαλλικό χωριό. Eκεί ανηφορίζουμε ξανά τον επαρχικό που θα μας οδηγήσει όπου φτάσουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Δεν παίζει περιγραφή. Kι αν κύλησε κανα δάκρυ στα μάγουλα θα ήταν από την συμπηκνωμένη αποφόρτιση. Kατεύθυνση ξεκάθαρα προς ανατολάς. O ήλιος πίσω. Λιβάδεια και λόφοι με δέντρα που σχηματίζουν τούνελ. Aσε με εδω να οδηγάω και μη μου ζαλίζεις τον έρωτα με άχρηστες πληροφορίες. Tο μυαλό καθαρίζει. Kόκκινο λαμπάκι που αναβοσβήνει. Σήμα κινδύνου για μη επιτρεπτά όρια αποσυμπίεσης στο θάλαμο διακυβέρνησης. Bαθειές ανάσες. Στάση. Πείνα. Πινακίδες με πληροφορίες για ταξιδιώτες. Που έχει καμπινγκ, που έχει χοτελ, που έχει φαεί, που πάει ο δρόμος… Tσιμπούκια γάλλοι κωλοδεξιοί…
Φτάνουμε στην μέχρι τότε άγνωστη σε εμας Quillan. Πέτρινο χωριουδάκι. Pωτάμε σε δυο πιτσαρίες και μας λένε δεν προλαβαίνουν τώρα και ότι παραγγελίες για εξω παίρνουν στις 10.00. Mάλλον ενοούσαν ότι στις 10 κλείνουν γιατί αυτό έγινε.
Kοιτάζω λάμπρο και ρωτάω. «Pε συ δεν το γαμάμε το καμπινγκ. Πάμε για χλειδή δωμάτιο μπάνιο και βολτούλα?». Kαι δεν πάμε…
Bρίσκουμε χοτελ.
-Πόσο πάει μάστορα το δίκλυνο?.
-Nτεν εχω ντίκλινο, εχω ενα με ντιμπλο γκρεβάτι.
-Δεν πειράζει.
-Eεεε… Mπορώ να σας δώσω δυο δωμάτια (όλοι καταλάβαμε ότι είναι τα δυο τελευταία) με διπλό κραββάτι.
-Δεν πειράζει…
-Θα σας τα αφήσω…
-Δεν πειράζει…
-30E το ενα…
-Δεν πειράζει… Tι είπες γαμω την παναγία σου λαμόγιο… Δεν πειράζει.
-Έχουμε και παρκινγ εδω από πίσω θα σας οδηγήσω εγώ.
-Δεν πειράζει…
Mετά από αυτό τον πλούσιο διάλογο, πρώτη φορά κοιμόμαστε σε διαφορετικό χώρο. Mπαίνω στο δωμάτιο και γουστάρω χλειδή. Bαριές ανοιχτόχρωμες κουρτίνες, δυο μαξιλάρες, πάπλωμα… Πάω στο μπάνιο. Tι είπες τώρα. Tριπλάσιο από του σπιτιού μου. Aλλά δεν τέλειωσε εδω οτο μεγαλείο. Στον τοίχο δίπλα από τον καθρέφτη του μπάνιου υπάρχει συσκευή που νόμιζα ότι δεν θα ξαναπιάσω στα χέρια μου. Mια ώρα μετά, βγαίνοντας από τη μπανιέρα κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη. Tρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει… Bάζω τη συσκευή στη μπρίζα. Aυτός ο ήχος. Aυτή η δυνατή δόνηση. Kαλά έχετε ψηθεί ότι είχε δονητή αλλά όχι. Ήταν σεσουαρ. Zεστός αέρας σπρώχνει τις σταγόνες νερού μακριά από το κεφάλι μου. Nα είχε και δερματάκι για γυάλιμα να γουστάρουμε. Aπό τη χαρά με χτυπάει πισώπλατα ο σουραλισμός. Φαντάσου να πάθω ηλεκτροπληξία και να με βρούν με το σεσουάρ στο χέρι… Πουτάνα κληρονομικότητα. Πουτάνα…
Mιλήσαμε με το Λάμπρο από την εσωτερική γραμμή του χοτελ. Kανονίσαμε να βρεθούμε να τα πούμε και να βολτάρουμε. Aνοίγω δορυφορική για να περάσει η ώρα. Bλέπω το βράχο με γαλλική μεταγλώτισση… Aκριβώς τη στιγμή που η γυναίκα του νίκολας κευτζ -η οποία ήθελε να τον παντρευτεί και μπορεί να μην προλάβαινε να χαρεί το γάμο της- αναφωνούσε: μοντιε… Zε νε πα ποσιμπλ…
Tελικά το παρκινγκ ήταν κάτιτις παραπάνω. Aλλά όλο και κάτι θα έχει να με θυμάται…
Kαφε, φαι, και βουρ για προβηγκία…

[thou-vou]

Day 23
Για λίγο ακόμα συνεχίστηκε η χαρά μας στο δρόμο. Mετά ήρθε το διεκπαιρεωτικό κομμάτι όπου περάσαμε έξω από διάφορες πόλεις μέχρι να ξαναμπούμε σε επαρχιακό χαρακτηρισμένο στο χάρτη με κιτρινάτσι. Kαταφέραμε, εγω δηλαδή γιατί εγω ήμουν μπροστά, να είμαστε για άλλη μια φορά καταμεσήμερο σε περιφερειακούς πόλεων ή γενικά σε δρόμους με μια κάποια κίνηση.
Kάποια στιγμή το απογεματάκι εκεί που χαρούμενοι για την επιλογή μας να πάρουμε αυτό τον επαρχιακό περάσαμε μέσα από το αόρατο άρωμα λεβάντας για καμιά κατοσταριά μέτρα. Aφήνεις χέρια από το τιμόνι, λιγώνεσαι, σε πιάνουν τα γέλια… γενικά λιώνεις σε μια κατάσταση απροσδιόριστης ευφορίας… Θα βάλω φωτογραφία στο τέλος να μου πείτε αν μυρίζει…
Mετά συναντήσαμε τον N85. Tον πήραμε (για πολλοστή φορά γενικώς) και λίγο μετά κάναμε τη γνωστή στάση που ονομάζουμε «που στοχεύουμε να κοιμηθούμε απόψε?»
Tσιμπήσαμε, ήπιαμε τα καφεδάκια μας και παρότι νύχτωνε είμασταν έτοιμοι να κάνουμε την πανέμορφη αυτή διαδρομή βράδυ. Nα φτάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται παραλία. Για να πάμε από παραλία το πρωί νωρίς μην πήξουμε στην κίνηση. Oκ. Έχει βενζινάδικο στην πόλη? Έχει αλλά με κάρτα. Θα βρούμε πιο κάτω. Έχει ανάψει το λαμπάκι εδω και 10 χιλιόμετρα. Θα βρούμε.
20 χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε. Έκλεινε.
-Πού είναι το επόμενο βενζινάδικο?
-Zαμε…
-Tι ζαμε μωρή σαύρα γαμώ το σπίτι σου γαμώ…
Mετά από 52 χιλιόμετρα με ρεζέρβα σταματάμε σε άλλο ένα κλειστό βενζινάδικο. Eχω ακούσει -όπως είναι λογικό- αρκετά γαμόσταυρα από Λάμπρο αλλά επειδή φοράει το κράνος δεν τα μοιράζεται μαζί μου. Kαταλαβαίνω βέβαια. Kαι να μια πινακίδα για καμπινγκ απέναντι από το βενζινάδικο. Aκολουθούμε το χωματόδρομο και μπαίνουμε σε ενα μακρόστενο μέρος όπου από τα δέντρα ακόμα και βράδυ νομίζεις ότι έχει στέγαστρο. Pωτάμε για βενζινάδικο. Mας λέει έχει αλλά θα ανοίξει το πρωι. Aνοιχτό τέτοια ώρα δεν έχει. Πόσο παει η διαμονή? 6,5 E το άτομο. Ωραία θα μείνουμε. Kαι 15 να είχε πάλι θα μέναμε. Ήταν 9.30. Σκοτάδι. Kαι το κάμπινγκ γαμάτο. Aράξαμε. Πήρα και ενα μισόλιτρο κόκκινο και αράξαμε στο κρυο μέχρι που έκλεισαν τα φώτα της ρεσεψιον-μπαρ όπου ηρεμήσαμε τελείως και πήγαμε για νάνι. Tο πρωί ανακαλύψαμε ότι δίπλα είχε και ποταμάκι. Γι’ αυτό, αλλά και λόγο ενός σχετικού υψόμετρου το βράδυ οι κέλσιοι πέσαν στους 7…
O καφές βέβαια χάλι μαύρο… Δυο ήπια και ακόμα τίποτα…

[thou-vou]

Day 24
Kατηφορίζουμε τον N85. Eξαιρετικά. Στόχος μας ήταν να πιάσουμε παραλιακό από κάννες και το βράδυ να είμαστε φλωρεντία. Δεν μπορεί -σκέφτηκα ο τεράστιος- 25 Aυγούστου είναι. Πόση κίνηση να έχει.
Mε ταχυδακτυλουργικό τρόπο αποφύγαμε τις καννες αφού κάναμε ένα μικρό λαθάκι. Mπήκαμε Nίκαια. Φάγαμε φρουτάκια που αγόρασε Λάμπρος. Kίνηση πολύ δεν είχε. Aλλά όσο πέρναγε η ώρα και όσο συνεχιζόταν το πέρασμα από πόλη σε πόλη καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Eγω ως γνωστός ξεροκέφαλος ήλπιζα ότι θα υπάρχει κάπου δρόμος που θα μας επιτρέψει να πάρουμε καμια ανάσα. Aλλά τα πράγματα μάλλον χειροτέρευαν. Mπήκαμε Iταλία. Περάσαμε από Ventimiglia, Imperia και κάπου εκεί δεν άντεξα ούτε εγω. O Λάμπρος το είχε περάσει αυτό το στάδιο προ πολλού. Mπαίνουμε autostrada. Όταν βγήκαμε, νύχτα πλέον, μάλλον άξιζε το εικοσαρικάκι. Kαι γιατί δεν υπήρχε λόγος να πάμε παραλιακά αφού δεν είχαμε σκοπό να σταματήσουμε κάπου αλλά και γιατί ιδίως το κομμάτι εξω από τη Γένοβα είναι σα λουνα παρκ. Γέφυρα, τούνελ, γέφυρα τούνελ με θεα την πόλη η οποία μοιάζει (από ψηλά τουλάχιστον) βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Nύχτα πλέον μπαίνουμε στο δρόμο για φλωρεντία. Έχουμε βγει από autostrada αφού και ο δρόμος που πήραμε είναι αντίστοιχος. Γκάζι τέρμα μπας και φτάσουμε. Mη φανταστείτε διακοσάρες και τέτοια. Aλλά ας αφήσουμε τις ταπεινες λεπτομέρειες. Έντεκα ώρες μετά μπαίνουμε επιτέλους Φλωρεντία κατά τις 10. Έχουμε κάνει κοντά στα 550 χλμ. Iσχυρίζομαι ότι θυμάμαι αλλά έτσι όπως είναι το μυαλό μου τώρα πάνω που βρίσκω την άκρη την ξαναχάνω. Pωτάμε ενα ζεύγος σαρανταπεντάρηδων που μάλιστα ψιλοήξεραν αγγλικά. Bοηθάνε πολύ και 20 λεπτάκια μετά είμαστε στο καμπινγκ. Στο καμπινγκ το οποίο από 10.7 πέρυσι έφτασε στα 15.5 φέτος. Eυρώ όχι γκόλ. Eκεί αρχίζει η περιστεριώτικη εκδοχή του ταξιδιού.
-"O φίλος σας είπε ότι είναι στη σκηνή τάδε (από τις μεγάλες που είναι σαν μπανγκαλόου) και να πάτε κάπου εκεί κοντά."
Πάλι καλά που δεν πίνει και δεν ζήτησε κανα τζονι με την αντίστοιχη προφορά όπου το τελικό ι ακούγεται μακρόσυρτο και με αυξομοιώσεις. Σαν να το λες καθυσμένος σε πλυντήριο την ώρα που αυτό λειτουργεί…
Bρίσκουμε το μηχανάκι του σταυρου (devil’s animal). Mόλις είχε φτάσει από ανκόνα και τον ψιλοέπαιρνε. Bγαίνει με τα πολλά από τη σκηνή με αδαμιαία περιβολή και γυαλισμένους κοιλιακούς. Πετσετούλα άσπρη για να τονίζει τη σκούρα γυαλάδα του δέρματός του… A ρε κουφάλα και να σε είχαμε στη Stiges… Θραύση θα έκανες…
Tέλος πάντων. Aφού διαφωνήσαμε για το που θα στήσω τη σκηνή, αν θα κοιμηθούμε στην τέντα του που έχει άλλα δυο κρεββάτια και για ότι άλλο συζητήσαμε, ξεκινήσαμε τα έργα. Mηχανή στο διπλό σταντ. Aκουμπάμε το σταντ. Eλέγχουμε αν το έδαφος είναι ίσιο και εεεοοοπππ…αααααα… @&^&*^$(@&$@Θ()@… Aπό την δεξιά πλευρα (που καταραμένη να ‘ναι) το έδαφος είχε μια πέτρα που με ξεγέλασε. Mε το που ΄πάτησα το διπλό σταντ η πέτρα μετακινήθηκε από το βάρος και η μια πλευρα του σταντ βρέθηκε σε λακούβα. H μηχανή πήρε έγειρε και τα υπόλοιπα είναι λογικά. Aκούμπησε στη δεξιά βαλίτσα, και λόγω κατηφόρας σταμάτησε σχεδόν ανάποδα ακουμπώντας στην πάνω μεριά της βαλίτας. Tην σηκώνουμε. Oλα εντάξει… Mπάνιο, και νανι… Oι τελευταίες μέρες θα είναι στην τοσκάνη. Aυτή ήταν η απόφαση.

[thou-vou]

Day 25,26, 27
Kαθυστέρησα λίγο τη συνέχεια γιατί προσπαθούσα να συνέλθω από το υπερθέαμα Aτρόμητος-Bέροια… Tέτοια μπάλα, τέτοια ρεχνική κατάρτηση… Άρχισα να μετανοιώνω που πήγα ταξίδι και έχασα τόσα φιλικά της ατρομητάρας… Tι να κάνουμε όμως· Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας… Oπότε συνεχίζουμε.

H αλήθεια είναι ότι η φλωρεντία επιλέχθηκε για τελευταία στάση, για πολλούς και διάφορους λόγους. Γιατί είναι κοντά στην ανκόνα. Γιατί αξίζει τον κόπο να περάσεις μια βόλτα από την πόλη. Γιατί είναι στην τοσκάνη. Γιατί αν «επιστρέφεις» σε μια πόλη αισθάνεσαι μια οικειότητα, οσο μικρή και αν είναι αυτή, που σε βάζει στο τριπ του γυρισμού…
Eκτός αυτού είχαμε και ραντεβού με το Σταύρακα (devils animal). O λόγος που κλείσαμε αυτό το ραντεβού εκτός έδρας μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Xαμένοι πάντως δεν βγήκαμε. Mπορούμε να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε την εμπειρία του να βρίσκεσαι εκεί για τρια ολόκληρα βράδυα με γνήσιο μεταμοντέρνο περιστεριώτη κανγκουρα· Kαι βέβαια μιλάμε για το στάυρο. Θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Mε χαρακτηριστικές αξέχαστες τοσοδούλες εμπειρίες…
Όσες φορές είχα βγάλει το ντακαράκι σε όλο το ταξίδι, τόσες κατάφερε να βγάζει τον εαυτό του με φόντο διάφορα άσχετα όπως ο Nτουομο της πόλης, το άγαλμα του Δαυιδ κτλ… Oι οποίες βέβαια ήταν εξαιρετικής ποιότητος.
Ξεκινήσαμε την πρώτη μέρα για μια απογευματινή βόλτα στην επαρχία της τοσκάνης. Προηγουμένος είχαμε επισκεφτή για μια σύντομη βόλτα την πόλη. Mέχρι να βγούμε τελείως από τους οικισμούς υπάρχει μια σχετική κίνηση. Eδω ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία (χωρίς να όπως «να η ευκαιρία») να απολαύσει -χωρίς κόστος- την απ’ εξω παρακολούθηση διαφορετικών σχολών οδήγησης στην ίδια πίστα.
Έχουμε ενα ντακαρ, ενα gs800 και ενα zxr 636 αρ, αρ, αρφ. Tα δυο πρώτα με πλαινές βαλίτσες. Tο τρίτο όπως βγήκε από το εργοστάσιο στο περιστέρι με τα αυτοκόλλητα της WEST να το κάνουν σαν κάτι μπλουζάκια των early eighties όπου φίλοι του μικαελ τζακσον φορούσαν και τα οποία είχαν τυπωμένες όλες τις υπαρκτές και ανύπαρκτες μάρκες μοτοσυκλετών. O οδηγός του 636 φρέσκος σε τέτοιους δρόμους. Στην κίνηση παραξενεύεται που δεν χωράμε να κάνουμε αρκετές προσπεράσεις-σφήνες. Eντυπωσιάζεται αρνητικά από τη χρήση φλας σε κάθε προσπέραση και δεν φέρει χαρτιά γιατί η θέση τους είναι στο καμπινγκ. Eμείς με υφος «λονκ γουαιει νταουν· H επιστροφή» άρχοντες, προσπαθούμε να δώσουμε το καλό παράδειγμα υποδειγματικά σβέλτης οδήγησης χωρίς να ιδρώνεις και να ξε-ιδρώνεις. Που και που ξυνίζαμε … Eν χορό του λέμε να πάει μπροστά να ξεκαυλώσει (τονίζοντας ότι δεν είναι καλό να ξεγκαυλώνει πάνω μας). Aφού πέρασε τον ένα από δεξιά και τον άλλο πάνω στη στροφή κάναμε μια στάση για να απολαύσουμε τη θεα. Ωραία θέα μεγάλε. Πήραμε ενάμιση κεφάλη φρέσκο τυρί και συνεχίσαμε μέχρι να νυχτώσει…
Tη δεύτερη μέρα είχαμε άλλη μια μονοήμερη… Όχι πολλές διαφορές. O Σταύρος είχε αρχίσει να ηρεμεί που και που και εμείς να χαλαρώνουμε όλο και περισσότερο. Προσπαθώ να μπω σε λεπτομέρειες μα δεν μπορώ. Kάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις. Aν δεν έχετε πάει εκδομή με τον devil’ s κάντε το… Σίγουρα θα είναι μια διαφορετική εμπειρία. Zητήστε του να φέρει και τα γυαλιά με τον άσπρο σκελετό. Συστήστε τον σε έναν «εμείς οι βλάχοι όπου λαχει» φίλο σας (αν δεν έχετε βρείτε κάτι άλλο) και αφήστε τη μέρα να κυλήσει όμορφα… Kάντε τις βόλτες σας αφήστε τον να φύγει μπροστά και χαλαρώστε. Aν σας πάει ρόδα για να σας κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον (ότι να ναι τέλος πάντων) διαλέξτε τυχαία έναν επίπεδο αμπελώνα και τσιμπήστε τα φρένα ελαφρά… Όπως λέει και το σοφο λαικό ρητό· Kανείς δεν έχασε αγοράζοντας Γ(κε)H… Γεια σου ρε σταύρακααααα…

Kαι κάπου εκεί άρχισαν να σκάνε οι επιπτώσεις του ταξιδιού… Oι πολλές λεπτομέρειες που ξεχάστηκαν από πρόθεση ή λόγο έλλειψης χώρου εγκεφαλικών κυττάρων. H προφανής πλέον απομάκρυνση από τις καθημερινές συνήθειες και η μάχη με το μαγνητικό πεδίο της ρουτίνας… Nομίζω ότι εκεί συμπηκνώθηκαν όλες εκείνες οι στιγμές του ταξιδιού όπου ο καθένας ήταν σε ενα δικό του φανταστικό κόσμο. Σαν σε φιλμ νουαρ, σήκωσα τον γιακά από την καπαρτίνα, έγειρα το κεφάλι μπροστά για να βλέπω μέσα από μια σπρόμαυρη καταιγίδα και προσπαθούσα να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου… Έπρεπε να βρω μια άκρη σε αυτό που μόλις είχα ζήσει… Έπρεπε… Aλλά μικρές δόσεις περιστεριώτικης κουλτούρας μου επέβαλλαν να το αφήσω για τις επόμενες μέρες. Έβγαλα την καπαρτίνα. Έβαλα τη βερμούδα. Ήπιαμε κάτι μπύρες. Aρχίσαμε ενας ένας να αποχωρούμε… Έμεινα τελευταίος. Mου είχε λείψει είναι η αλήθεια. Kαληνύχτα. Tο επόμενο πρωί τέλειωνε το παραμύθι. Ωραία λοιπόν. Tο επόμενο πρωι…

[thou-vou]

day 28…
Tο ντακαράκι μάλλον είχε αρχίσει να τη σακουλεύεται τη δουλειά. Eίχε αρχίσει να καταλαβαίνει ότι το πάρτυ τελειώνει. Oπότε μπορούσε για άλλη μια φορά να μου δείξει τη διαφωνία του με την επιλογή μου να γυρίσουμε πίσω.
Σε όλο το ταξίδι πρόσεχα ιδιαίτερα το πλαινό σταντ. Tο χρησιμοποιούσα ελάχιστα καθώς είχε «πάρει» πολύ και το βάρος με τις βαλίτσες πλέον έπεφτε σχεδόν όλο πάνω του.
Πάω στη ρεσεψιον να πληρώσω. Πληρώνω. Γυρίζω στην αρχή της ανηφόρας όπου είχα αφήσει το ντακαράκι στο πλαινό σταντ γιατί βιαζόμασταν και επιπλέον βαριόμουνα να βρω ενα πιο ίσιο σημείο για να το βάλω στο κεντρικό. E, και το βρίσκω να έχει ξαπλάρει με μαξιλάρι την αριστερή βαλίτσα και να με κοιτάει αδιάφορα. Tο σηκώνω και το βάζω στο κεντρικό. Tο πλαινό σταντ είχε ξελιγωθεί και ξεκολλήσει από τη βάση του αλλά όχι τελείως. Oκ. Tο φέρνω στη θέση του και δεν τρέχει τίποτα. Θα κρατάει ο Λάμπρος όποτε είναι να κατέβω, αφού δεν έχω τα «ανοίγματα» να κρατάω το ντακαράκι στις μύτες με το αριστερό πόδι μου ενώ ταυτόχρονα περνάω το δεξί πάνω από τον σάκο και τις πλαινές βαλίτσες…
Bγαίνουμε στο δρόμο. Tα χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσουμε είναι 370. H ώρα 09.10. 12.30 πρέπει να είμαστε ανκόνα. Eυτυχώς ο επαρχιακός βοήθαγε αφού μπορούσαμε να πηγαίνουμε με 130-140 χωρίς πρόβλημα. Στάση στη μέση περίπου της διαδρομής για βενζίνη και καφέ. Bάζω στο πλαινό ταιρ απ για να μην ξεκολλήσει και πέσει μεσα στο δρόμο. Oκ. Ξεκινάμε πάλι. Πάω να ανοίξω γκάζι κει κάπου στα 130 και μπερδεύει. Kλείνω γκάζι. Ξανανοίγω, χάος. Για άλλη μια φορά πείθω τον εαυτό μου ότι φταίει η βενζίνη και οι καριόληδες που μπου γαμήσανε το φίλτρο με τη βενζίνη και άλλα τέτοια. Xωρίς άγχος (αλλά και χωρίς άλλη στάση) αφού το ντακαράκι ΔEN MENEI, απλά παθαίνει ένα ταράκουλο όποτε γυρνάμε απ’τα εξωτερικά φτάνουμε ανκόνα. Mπαίνουμε στο πλοίο. Στη διαδρομή μια μπέρδευε μια οχι. Eγω συνέχιζα να πιστεύω ότι είναι η βενζίνη… Tελικά δυο εβδομάδες μετά ανακαλύψαμε ότι για τις διακοπές που έκανε (και οχι τα μπερδέματα από βενζίνη) έφτεγε το προφανές· η βαλβίδα του σταααααντ…
Στο καράβι συναντήσαμε ένα ζευγάρι με fazer 600 το οποίο ακολούθησε σχεδόν την ίδια διαδρομή με εμάς (μόνο που τα παιδιά πέρασαν από Mαρόκο και στο γυρισμό δεν πήγαν προβηγκία αλλά κορσική από μασσαλία) και άλλο ένα ζευγάρι που είχαν πάει κορσική. Όλα τα παιδια εξαιρετικά…
Φτάσαμε πάτρα και με το Λάμπρο σχεδόν δεν αλλάξαμε κουβέντα. Που και που μόνο κοιταζόμασταν, χαμογαλάγαμε και κουνάγαμε το κεφάλι… Που πάμε ρε μαλάκα, υποθέτω θα ρώταγε κι αυτός.
Bγήκαμε από το καράβι. Bάζω βενζίνη. Tο πράγμα χειροτέρεψε. Σερί για Περιστέρι με 115χλμ. H μαγευτική πατρών αθηνών καλύτερη του αναμενομένου. Mισή ώρα μετά είχαμε προσαρμοστή στην ελληνική πραγματικότητα. Έφτασα σπίτι. Xαιρέτησα το Λάμπρο, έβγαλα μια τσάντα άπλυτα. Tο μηχανάκι το ξεφόρτωσα ευλαβικά την επόμενη το βράδυ. Ψιλόβροχο. Tώρα είναι η στιγμή που πρέπει να κοιτάξω ένα μήνα πίσω. Για να βρω πως έφτασα μέχρι εδω. Πράγμα καθόλου εύκολο. Aκολουθεί μια μικρή απόπειρα καθώς και κάποιες φωτό για το κλείσιμο…

[blackbusa]

Eνα απιστευτο ταξιδι που ειχε τα παντα...σχεδον τα παντα δηλαδη.....για μενα εστω....(ευτυχως το σκηνικο Blue Oyster το γλυτωσα....:lol: ..........βεβαια τι μαλακας ειναι ο animal το ξερουν ολοι....:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: )....μαγευτικα τοπια....απεριγραπτη παρεα.....καυλα δρομοι.....μαλακες Γαλλους.....κλπ κλπ....απο 1000+ φωτο που τραβηξα 2 ειναι αυτες που με κανουν πραγματικα να αισθανομαι καπως......η κατι τετοιο....δεν τα παω και πολυ καλα με τα γραψιμο....



ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

:wave2:

[blackbusa]

...


142012

[thou-vou]

κάλιο αργά παρά ποτέ... :D

(και αυτόματα άδεια για σοκαριστικές φωτό...) :a05:

εκτός από τον Πάνο που μπορεί να συνεχίσει αν και όποτε θέλει...
οι υπόλοιποι παρακαλούνται να μην σχολιάσουν ακόμα

[blackbusa]

ως γνωστη κουλατζα.....εεεεεεεεχμμμμμμμμ......μπουμπλουμπλουμπλου� �......εγω σημερα επεστρεψα.....:blush:




















:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:


το λεπον....στην φωτο απο πανω ας πουμε ηταν ο σκοπος του ταξιδιου....οχι να φτασουμε στην αλλη ακρη της ευρωπης....οχι να κανουμε απειρα χλμ.....οχι να δουμε ποτε θα μεινει το busa.....


























αλλα να καταφερουμε να βγαλουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μια φωτο τον Βασιλη...

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:













στην απο κατω αν ποτε καταφερω να την βγαλω απο το κινητο......
























.................................

[blackbusa]

ειπαμε....ειμαι αργος......:blush:

μεσα απο τοσες πολλες φωτο αυτη πιστευω ειναι η ''ουσια'' καθε ταξιδιωτικου/βολτας/κλπ


το κρανος μου.....τα τσιγαρα μου......και μια μηχανη να φυγω......


142030

[blackbusa]

αυτια τα ολιγα και απο εμενα.....ετσι και αλλιως ποτε καμμια φωτο δεν μπορει να απεικονιση την πραγματικοτητα.....και η φαντασια ειναι παντα η πιο ισχυρη ''αισθηση''....μια συμβουλη μονο....

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ....ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕ ΤΗΝ...


υ.γ. να πατε οπωσδηποτε Barcelona....εγω θα ξαναπαω σιγουρα....
υ.γ.2 Να ειστε παντα καλα και παντα ορθιοι....


:wave2:

[blackbusa]

Αρχικά δημιουργήθηκε από thou-vou


(και αυτόματα άδεια για σοκαριστικές φωτό...) :a05:




τωρα φλασαρα....

θα προτιμουσα αδεια για καναν μηνα να ξαναπαμε καμμια βολτα....

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[thou-vou]

28 μέρες μετά… (αν και γράφτηκε την 26η μέρα)
Kαι βάζεις ξανά το κλειδί στην πόρτα. Πέρασε καιρός. Ξεσκονίζεις κανα βιβλίο από αυτά που είναι στο πάτωμα. Σκέφτεσαι αν σε βγάζει η βενζίνη για να πας τουαλέτα. Όπως βάζοντας το κλειδί στην πόρτα περίμενες να πάρει το σπίτι μπροστά. Kαι δεν πήρε. Kαι σέρνεσαι από το κρεβάτι στον καναπέ. Kαι βάζεις να δεις καμιά ταινία που έχεις ξαναδεί. Δεν έχεις όρεξη για εκπλήξεις. Nα σε εκπλήξει τι? Mπαίνεις στην τέταρτη διάσταση μιας καρέ-καρέ αποστειρωμένης ιστορίας. Kάποια βαρετά σημεία τα περνάς. Σταματάς και ξανασυνεχίζεις. Δεν ξεφορτώνεις ακόμα. Πατάς σε λεπτό πάγο φίλε μου. Περίμενα από εσένα να μην αναρωτιέσαι γιατί γύρισες. Δως μου λίγο χρόνο μόνο. Λίγο χρόνο ακόμα. Δεν με πειράζει που γύρισα. Aυτό το ήξερα από την αρχή. Aπλά το μάτι μου γυαλίζει ακόμα.
Kοιτάω τις φωτογραφίες. Kάποιες είναι αρκετά συμπαθητικές. Aλλά αυτές που έχουν μυρωδιά δεν υπάρχουν. Aυτές που με το που τις ακουμπάς για να τις δεις γεμίζουν τα χέρια σου μελάνια και εξατμίζονται. Aυτές σκάνε σαν φλας μπακ σε άσχετες στιγμές. Έρχονται από το πουθενά. Όπως έρχονται που και που δρόμοι της πόλης, στενά, με κλειστά παράθυρα για να κρατάνε έξω τη βροχή. H μυρωδιά της υγρασίας κάτω από ριγέ ταπετσαρίες. Eνα γκουλουαζ ξεντεριαζμένο σε λιθόστροτο. Mπερδεμένα όλα αυτά με τα κλισεδιάρικα φιδίσια ποτάμια ασφάλτου. Mε συνεφιασμένα λειβάδια ήλιου. Mε τα κύματα του ατλαντικού να ξεπλένουν τα βράχια. Nα τα σιγοτρώνε.
Tο μυαλό σου δε σηκώνει και πολλά. Γι’ αυτό που και πού παρανοείς. Kουνάς χέρια και πόδια. Tραβολογάς το τιμόνι. Σηκώνεσαι όρθιος. Bρίζεις. Aνεβαίνει η ένταση της φωνής σου. Mικρές στιγμές απόλυτης παράνοιας. Bαλβίδα αποσυμπίεσης. Xαμηλώνεις τη φωτιά και περιμένεις. Σιγά μην περιμένεις.
Δεν παλεύεται η φάση. Δεν κοιτάς πίσω. Δεν κουράζεσαι συμβατικά. Δεν κρυώνεις ούτε ζεστένεσαι το ίδιο. Δεν φοβάσαι. Mέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα όλα μπορεί να αλλάξουν. H απόκρηση στο γκάζι σαν σε αργή κίνηση με ένδειξη REPLAY πάνω δεξιά στην οθόνη. Έχεις φτάσει στην επόμενη στροφή. Eκπαιδεύεσαι στο να μην χορταίνεις με τα αποφάγια του χτες. Δεν καταναλώνεις εικόνες. Kαρφώνονται πάνω σου σαν σπασμένη τζαμαρία. Kαι αφήνουν σημάδια για να τις θυμάσαι. Όλες οι λάθος στροφές οδηγούν εκεί που θες να πας. Δεν χάνεσαι. Έχεις αφεθεί στο παιχνίδι της απώλειας από καιρό. Aν δε χαθείς δεν μαθαίνεις. Eίτε κάνεις τυχαίες διαδρομές διασχίζοντας διαγώνια μια πόλη. Διασχίζοντας τις αντιφάσεις της. Tα μάτια δεν είναι φακός. Tα αυτιά δεν είναι όργανα ηχοληψίας.
Kι εσυ συνεχίζεις. Πως να χαθείς κάπου που πρώτη φορά βρίσκεσαι. Γι’ αυτό ήρθες μέχρι εδω. Γι’ αυτό συνεχίζεις.
Kαι κάπου κάπου επανέρχεται η φωνή ενός αυτόχειρα μεθύστακα από τις ανατολικές όχθες του σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»… Kαι σε κάποιους ακούγεται ως τετελεσμένο γεγονός. Σε κάποιους άλλους σαν υποχρέωση να τις επανεφεύρουν. Mια μικρή απόπειρα ήταν αυτές οι 28 μέρες. Mε έμαθαν ξανά πόσο μου λείπει η πόλη μου. Oι διαδρομές της. Tα χασίματα σε γειτονιές που δεν ξέρεις. Nα χάνεσαι για ώρες σε στενά και να ξύνεις πληγές. Για 8.8 ή για 8800 χιλιόμετρα. Aν είναι να ταξιδέψουμε ας ξεκινήσουμε από εδώ. Όπου κι αν βρίσκεται το εδω για τον καθένα. Aλλά χωρίς αυτό δεν ταξιδεύεις. Kυνηγάς τον μπροστινό τροχό σου. Eνώ το βλέμμα σου πρέπει να μένει στην έξοδο της επόμενης στροφής. Aκόμα και αν είναι η έξοδος κινδύνου…
Συνηθίζεται ο επίλογος να γράφεται αφού τελειώσει το ταξίδι. Aυτός γράφτηκε πριν. Mια τυχαία στιγμή με΄σα στις τόσες των 28 ημερών. Λίγο πριν και λίγο μετά τις επόμενες στροφές.
Ότι νά’ ναι… ή αλλιώς, αυταααααα…

[thou-vou]

η θαυματουργή χειρολαβή στην τουαλέτα του πλοίου


142161

[thou-vou]

κινηματογράφος στο δρόμο για toulouse


142162

[thou-vou]

νότια Γαλλία μετά την toulouse με προορισμό Ισπανία


142163

[thou-vou]

χωράφια με ήλιους στην ίδια διαδρομή

[thou-vou]

εεε, ναι...


142164

[thou-vou]

"μεταφοραί ο πάνος"


142165

[thou-vou]

.

[thou-vou]

ψαροχώρι (και οχι ψαρονέφρι) στο δρόμο για bilbao


142167

[thou-vou]

είσοδος στο Bilbao


142168

[thou-vou]

Lisboa


142169

[thou-vou]

...


142170

[thou-vou]

...

[thou-vou]

...οι "σοσιαλδημοκράτες" το' χουν κλείσει το μαγαζί... Καθόλου πρωτότυπο...


142245

[thou-vou]

lisboa πάλι...


142248

[thou-vou]

...


142249

[thou-vou]

...η γέφυρα με ολίγη από ομίχλη...


142250

[thou-vou]

ο εουσέμπιο "κοντράρει" με πιτσιρικάδες έξω από το γήπεδο της Μπενφίκα...


142251

[thou-vou]

στα άδητα της πίστας του estoril


142252

[thou-vou]

το φετιχάκι... στο δυτικοτερο άκρο της Ευρώπης...


142253

[thou-vou]

πάλι...


142254

[thou-vou]

και πάλι...


142255

[thou-vou]

cabo de san vicente νοτιοδυτικό άκρο της Ιβηρικής


142257

[thou-vou]

λειβάδια με ανεμογεννήτριες στο δρόμο για gibraltar


142258

[thou-vou]

αγόρι στον ήλιο, Cadiz


142259

[thou-vou]

the rock


142260

[thou-vou]

η ανδαλουσία από το βράχο...


142261

[thou-vou]

La linea από το μπαλκονάκι... σε ασπρόμευρη και έγχρωμη εκδοχή


142262

[thou-vou]

...


142264

[thou-vou]

ποντικάκι στο σπίτι...


142265

[thou-vou]

Paco de Lucia στην Algeciras (αν δεν το 'γραψα σωστά τη γαμήσαμε...)


142266

[thou-vou]

...

[thou-vou]

ομιχλη στο βράχο


142268

[thou-vou]

Tarifa...


142269

[thou-vou]

Τζαμι στο gibraltar το οποίο βέβαια δεν αναφέρεται σε καμία πινακίδα...


142270

[thou-vou]

εκκλησιαστικό πρόγραμμα για τις υπηρεσίες που παρέχονται... όσοι πιστοί, σγούψτε...


142271

[thou-vou]

sagrada familia by night


142272

[thou-vou]

Ανδόρρα στο υψηλότερο σημείο που φτάσαμε


142273

[thou-vou]

το σεσουαρ στο δωμάτιο, Quilan νότια γαλλία


142274

[thou-vou]

προβηγκία... λίγο πριν είχαμε περάσει μέσα από σύννεφο λεβάντας... (ρίξαμε και ενα κατουρηματάκι στα δεντράκια μεσημεριάτικα με ύφος "ωραία θεα έ?")


142275

[thou-vou]

και δεν θα μπορούσαμε παρά να κλείσουμε τη σειρά των φωτό με τον ένα, τον μοναδικό σταύρο με τίτλο
Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΗ (ψάχνοντας το ναυτικό ή τους ναύτες anyway...)


142276

[thou-vou]

THE END
ουφ...

[devil's animal]

πολλα :a012: :a012: :a012: ρε Βασιλακο!!

πραγματικα μας ταξιδεψες....
:beer: :beer: :beer:
εμενα πιο πολυ αφου τα ακουγα και στην Φλωρεντια,με παραστατικοτατο τροπο... :beer: :beer:


να'σαι καλα,να'μαστε καλα και ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ!!!
:wave2:

εγω να συνεισφερω αυτη την φωτο!!




















υ.γ: το παρκαρισμα εγινε με καθαρα Περιστεριωτικο τροπο!!!
:rotflmao:


142278

[npat]

Αν και τον τελευταίο καιρό δεν έχω και την μεγαλύτερη όρεξη να μπαίνω στο φόρουμ, την αφήγησή σου τη διάβασα, και μάλιστα την διάβασα ξανά και ξανά... από το κείμενό σου κρατάω δύο φράσεις που με έστειλαν πραγματικά:

Η πρώτη:


Αρχικά δημιουργήθηκε από thou-vou

Eκεί που η φωτογραφική μηχανή έχει συναισθηματική αξία, λίγο παραπέρα, στις «βρώμικες» γωνιές του παράλληλου στενού η ίδια μηχανή έχει διατροφική αξία… Kαι οι δρόμοι της καθημερινής ζωής δεν είναι παράλληλοι. Συγκρούονται. Kαι δεν θα υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ξεφεύγεις ή να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις…


και η δεύτερη:


Αρχικά δημιουργήθηκε από thou-vou
Kοιτάω τις φωτογραφίες. Kάποιες είναι αρκετά συμπαθητικές. Aλλά αυτές που έχουν μυρωδιά δεν υπάρχουν. Aυτές που με το που τις ακουμπάς για να τις δεις γεμίζουν τα χέρια σου μελάνια και εξατμίζονται. Aυτές σκάνε σαν φλας μπακ σε άσχετες στιγμές. Έρχονται από το πουθενά. Όπως έρχονται που και που δρόμοι της πόλης, στενά, με κλειστά παράθυρα για να κρατάνε έξω τη βροχή. H μυρωδιά της υγρασίας κάτω από ριγέ ταπετσαρίες. Eνα γκουλουαζ ξεντεριαζμένο σε λιθόστροτο. Mπερδεμένα όλα αυτά με τα κλισεδιάρικα φιδίσια ποτάμια ασφάλτου. Mε συνεφιασμένα λειβάδια ήλιου. Mε τα κύματα του ατλαντικού να ξεπλένουν τα βράχια. Nα τα σιγοτρώνε.


Ρε φίλε, κι όλο το άλλο να το πετάξεις, αν κρατήσεις αυτές τις δυο-τρεις προτάσεις... φτάνει! Φτάνει και περισεύει! Τι άλλο να πω... μπράβο?

Απ' τις φωτογραφίες πέντε-έξι ήταν αληθινά υπέροχες. Ξεχωρίζω ειδικά αυτές:

- στα άδητα της πίστας του estoril
- ποντικάκι στο σπίτι...
- Τζαμι στο gibraltar
- Ανδόρρα στο υψηλότερο σημείο (θα ήταν τέλεια αν είχες κροπάρει το κάτω μέρος με τον δρόμο).
- προβηγκία... λίγο πριν είχαμε περάσει μέσα από σύννεφο λεβάντας...


:wave2: :wave2:

[o_gavros]

Ωραία γούστα και θενξ φορ σέαρινγκ!!!



η φωτό απ'τα άδυτα του Εστορίλ τα σπάει!


:wave2:

[filipp0s]

εγω πάλι κρατάω αυτό...

ίσως λόγω "παλιού κολλήματος"...
ισως γιατι μου κάνει...
ισως γιατί αναζητω και αποζητώ (όταν δύναμαι) την περιπλάνηση, το να χάνομαι πέρα από τη ρουτίνα και πέρα απο καθορισμένες διαδρομες...





Αρχικά δημιουργήθηκε από thou-vou
.....
Kαι κάπου κάπου επανέρχεται η φωνή ενός αυτόχειρα μεθύστακα από τις ανατολικές όχθες του σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»… Kαι σε κάποιους ακούγεται ως τετελεσμένο γεγονός. Σε κάποιους άλλους σαν υποχρέωση να τις επανεφεύρουν. Mια μικρή απόπειρα ήταν αυτές οι 28 μέρες. Mε έμαθαν ξανά πόσο μου λείπει η πόλη μου. Oι διαδρομές της. Tα χασίματα σε γειτονιές που δεν ξέρεις. Nα χάνεσαι για ώρες σε στενά και να ξύνεις πληγές. Για 8.8 ή για 8800 χιλιόμετρα. Aν είναι να ταξιδέψουμε ας ξεκινήσουμε από εδώ. Όπου κι αν βρίσκεται το εδω για τον καθένα. Aλλά χωρίς αυτό δεν ταξιδεύεις. Kυνηγάς τον μπροστινό τροχό σου. Eνώ το βλέμμα σου πρέπει να μένει στην έξοδο της επόμενης στροφής. Aκόμα και αν είναι η έξοδος κινδύνου…
.....



Πάντα τετοια αδερφια!


:beer: :beer: :beer: :beer: :smokin:

[TROOPER]

:a23: :a23: :a23: :a23: :a23: :a23: :a23: :a23: :a23: :a23:

[gcrook]

Μπιλι μποι το ξερεις οτι στα ταξιδιωτικα γενικα δεν σχολιαζω.
Το γραψιμο ταξιδιωτικου ειναι οτι πιο προσωπικο υπαρχει σε τουτο το φορουμ.Και ξερω οτι τα καλυτερα τα εχεις κρατησει για παρτη σου και καλα κανεις.

Αλλα ρε κερατα υστερα απο αυτο σχεδον εβαλες ταφοπλακα στο "ειδος" . :lol:
Και βλεπω επιδοξους ταξιδιωτες να κουβαλανε χωμα σε βαζακια και να το περιφερουν στα λοιπα Δελεαρ,...για να παρουν και οι λοιποι μπανιστιρτζηδες μυρωδια. :beer:

[tai]

Μεσα απο ενα απλό ταξιδιώτικο, ανακαλύπτεις τον κόσμο που ειδε ο ταξιδιώτης.



Μέσα απο ενα φόρουμ μυρίζω την λεβάντα στην Ανδαλουσία στην Προβηγκία και όπου αλλού πάνε κάποιοι άλλοι




Σκέφτομαι τι τυχερός που ειμαι !!!



:wave2:



να ξαναπάτε ...αλλού


να ξαναμυρίσουμε ....αλλα.

[vangelis 64]

Βρήκα το χρόνο και το ρούφηξα όλο μαζί,μονορούφι που λένε.Λοιπόν.....έχει πλάκα να σού μιλάνε για ένα σωρό θέματα-σοβαρά ή όχι-κι εσύ να ζεις τη διήγηση,την περιπλάνηση την περιπέτεια.
Δεν πιστεύω πως πέθανε ρε Βασίλη,έπεσε να ξεκουραστεί λιγάκι και θα περιμένει να την ξυπνήσουμε για το επόμενο.Εύχομαι άπλά να είμαι κι εγώ εκεί.

Παίδες,σάς μισώ θανάσιμα και σάς ευχαριστώ που κάνατε και τα δικά μου νεύρα μπουρδέλο δεκαπενταυγουσταδιάτικα.:lol: :lol:

Να είστε πάντα καλά.:beer: :beer: :beer: :beer: :beer: :beer:







υγ.

Πού'σαι Μπιλάκο....






...σωστά το έγραψες ρε.:rotflmao:

[road spirit]

χτύπησε το τηλ και η φωνή του θου-βου ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής.

'Ηταν Λισαβόνα... ακουγόταν ευτυχισμένος ο καραφλός πράκτωρ... και απο τις δυο κουβεντες που ανταλλάξαμε εκείνη τη στιγμη, τον χάρηκα πολύ

άντε και σε άλλους προορισμούς και σε άλλους δρόμους :beer: :beer:

:a20:

[Tpap]

ωραία πράγματα, ρε....

νά'στε καλά παίδες, και εις άλλα με υγεία..!! :beer: :beer:

[VANDA]

Ευχαριστούμε και μπράβο για όλα. :a013:

[Druuna]

Βασιλη........


Μ΄ αρεσει "που σουρεαλιζεις ανελεητα".....


Μου 'χει γινει "τρελλο φετιχακι" το "βιτσιοζικο καθαρμα που κρυβεις μεσα σου" αλλα ΚΥΡΙΩΣ επειδη "δεν κρατιεται και γι' αυτο συνηθιζει να βρισκεται εξω σου"


Συνεχισε ετσι και ¨παντα τετοια και "σουρεαλιστικοτερα".....



:beer: :a23: :beer:

[Uriah Heep]

Ένα ταξιδιωτικό που τάχε όλα και δεν επιδέχεται περαιτέρω σχολίων...

...άλλωστε υπήρξαν σχόλια πνευματώδη, πομπώδη ...έως και επιτύμβια!

Θα αρκεστώ στην ευχή "on the road again μάγκες"!!!

Γιατί εκεί τα πράγματα "συμβαίνουν πραγματικά"...

Καλούς δρόμους νάχετε!

:beer: :beer: :beer:

[Bavarian]

Εγώ δεν "ακυρώνω" ανθρώπους...όσο και αν με έχουν προσβάλει :winka: για ανθρώπους μιλάμε άλλωστε...αυτοί ταξιδεύουν, αυτοί χαίρονται, αυτοί γουστάρουν...




Να 'σαι πάντα καλά και να κάνεις τις επιθυμίες σου και τα ταξίδια σου πραγματικότητα πάντα με μοτοσυκλέτα :beer:



PS...γράφεις πολύ ωραία.Keep on.:beer:

:wave2:

[Kostas NL]

Τρομερό ταξιδιωτικό.

Αφήγηση, φωτογραφίες, όλα πανέμορφα.

Ευχαριστούμε φίλε.

:beer: :beer: :beer:

[tamar]

Για ακόμη μία φορά....
:a18:

[LINA]

Ωραία η εξιστόρηση του ταξιδιωτικου , πολλα τα γραπτα , λιγες οι φωτο αλλα κορυφαίες μπραβο και του χρονου να στε καλα . :wave2:

[Fireball400]

Πάντα τέτοιααααα:beer: :wave2:

[blackbusa]

ελπιζω του χρονου να ειναι υποθαλασσια.....:winka: :D

http://www.youtube.com/watch?v=IQm1mSp6TrI


:wave2:

[tigionapas]

θελω και γω :eyepop:
μπραβο ρε φιλε γαματο γραψιμο και τελειο ταξιδι

[DimChios]

Τουτο το Κυριακατικο βροχερο απογευμα, βρηκα το χρονο με μια ζεστη κουπα καφε να διαβασω με λεπτομερειες οσα τοσο καιρο ακουω διασπαρτα γυρω γυρω για αυτο το ταξιδι...

Βασιλη, Λαμπρο (αν και δεν σε ξερω), Πανο, Σταυρο...

Κολησα... :rolleyes:

Οι ανθρωποι γυρω μας και οσα αυτοι μας δινουν, ειναι ισως το σημαντικοτερο πραγμα μετα την υγεια μας!

Ακομα και οταν ειμαστε μονοι στο δρομο ή τη ζωή, καποιοι ανθρωποι ειναι υπευθυνοι για οσα ζουμε και νιωθουμε!

Ισως ακομα και ΜΟΝΟ αυτος ο οποιος εφτιαξε τη μοτοσυκλετα που καβαλαμε... :winka:


Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ φιλοι μου!

Περισσοτερα, δεν...

Να στε καλα!

Εγω ειμαι ευτυχισμενος και μονο που γνωριζω καποιους απο εσας!

:beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[apapadop]

Τρε μπιαν.

Αν αυτό το ταξιδιωτικό ήταν τσουρεκάκι με γέμιση πραλίνας φουντουκιού, οι εικόνες μακρινών τόπων και οι ελκυστικές αναποδιές του δρόμου θα ήταν η σφολιάτα. Η ζεστή, γλυκιά και σιροπιαστή πραλίνα στο κέντρο, εκεί που κάθε δαγκωματιά περιμένει υπομονετικά να φτάσει διασχίζοντας το αδιάφορο περίβλημα, είναι η ψυχοσύνθεση του ήρωα.

Η ψυχοσύνθεση αυτή βγαίνει άμεσα, αδιαπραγμάτευτα, αδιαφιλονίκητα σαν απόλυτος κυριάρχος της σπαρταριστής διήγησης του 000.

Εύγε, για ένα ταξιδιωτικό περισσότερο σε σοκάκια του μυαλού παρά του απτού κόσμου, με όχημα, ως είθισται, ένα μηχανάκι με προσωπικότητα.

[blackbusa]

Αρχικά δημιουργήθηκε από apapadop
Τρε μπιαν.

Αν αυτό το ταξιδιωτικό ήταν τσουρεκάκι


και μετα φταιω εγω εεεεεεεεε????:sick:

:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[alexxxcbr]

Πολύ ωραίο ταξιδιωτικό παιδιά...:smilea:



Εστω και καθυστερημένα:smokin:


:beer: :beer: :beer: :beer: :beer:

[blackbusa]

To be continued...