PDA

View Full Version : Μια χαλαρή Κυριακιάτικη βόλτα μέσα στα σύννεφα



SeNNinhA
16/12/2003, 00:37
Είναι φορές που νομίζεις ότι ΟΛΑ σου πάνε στραβά. Και πιθανόν έτσι να είναι. Αλλά όμως όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή. Γιατί το λέω αυτό? Γιατί κάπως έτσι εξελισσόταν τα πράγματα για την Κυριακή που μας πέρασε.

Μόλις έχω γυρίσει από το trail ride της Πάρνηθας και η πώρωση είναι μεγάλη. Ήδη προγραμματίζεται η συμμετοχή στο επόμενο στα Κιούρκα. Αλλά ο καιρός δεν είναι μαζί μου. Βρέχει όλη την βδομάδα σχεδόν κάθε μέρα και οι πληροφορίες επιβεβαιώνουν φυσικά την λάσπη παντού. Ότι πρέπει για εντουράδα βέβαια αλλά όχι με τα δικά μου λάστιχα. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ η αλλαγή αλλά δεν υπάρχει χρόνος (ούτε και χρήμα εδώ που τα λέμε). Η συμμετοχή χλομιάζει δυστυχώς. Με ταλαιπωρεί κι ένα λουμπάγκο όλη την βδομάδα…. Απογοήτευση. Μιαν άλλη φορά ίσως… Έρχεται και μια επαγγελματική υποχρέωση που επιβάλει να παραβρίσκομαι την Κυριακή το μεσημέρι στα Μέγαρα οπού μας έχουν τραπέζι κάποιοι συνεργάτες μας. ’κυρο λοιπόν το trail (με βαριά καρδιά) αλλά και η πιο χαλαρή εντουράδα που κανόνιζε ο Julius με τον Μαρκέλλος (ο οποίος έχει πωρωθεί και αυτός τελικά)

Και όμως τα πράγματα αλλάζουν. Εκεί πάνω πέφτει η πρόταση (του ενός συνεργάτη αλλά και μοτοκροσάς) για να πάμε πρώτα πρωί πρωί στην τοπική πίστα μοτοκρός στα Μέγαρα για μερικούς γύρους και μετά βρίσκουμε τους άλλους για φαΐ. Θα μου έχει καβάντζα και κατάλληλη μηχανή δανεική από φίλο. WoW!!!! Γουστάρωωωω!!!! Δεν έχω ξαναδοκιμάσει Μοτο-Κρος και πολύ μου αρέσει η ιδέα. Οκ. Κανονίστηκε. Ραντεβού στις 8:00 στα Μέγαρα. Το βράδυ περνάει με ανυπομονησία (αλλά και άγχος βέβαια).

Πρωινό ξύπνημα λοιπόν. 7:00 έλεγε το ξυπνητήρι, 7:30 σηκώθηκα (Κυριακή πρωί, τι θέλουμε και τρέχουμε στα βουνά τώρα….) 7:50 στέλνω ένα γρήγορο μήνυμα να με περιμένει και έφυγα. ’δειοι δρόμοι και παρά τον χαλαρό ρυθμό (λόγω πρωινής μουργέλας) 8:20 είμαι εκεί. Βγάζω κράνος, βγάζω γάντια, πιάνω το κινητό για οδηγίες. Και εκεί έρχεται η απογοήτευση. Κλειστό. Ούτε το μήνυμα δεν έχει πάρει. Κοιμάται και δεν έχω και σταθερό για να το ξυπνήσω. ΦΤΟΥ. Πάλι στραβά πάνε τα πράγματα. Κρίμα την χαρά.

Αλλά δεν μασάμε. Βγαίνει χάρτης άμεσα και χαράζεται διαδρομή τοπικής βόλτας. Ευκαιρία είναι άλλωστε μιας και τα μέρη εκεί δεν τα έχω δει. Κατεύθυνση Δυτικά προς Αλεποχώρι όπου είχα ακούσει καλά λόγια για την παραλία του. 22 χλμ στροφιλίκι χαλαρό και έφτασα. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε οπότε συνέχεια παραλιακά με κατεύθυνση νότια προς Σχίνο με κλεφτές ματιές προς το βουνό. Ο χάρτης δείχνει κάτι χωματόδρομους που ανεβοκατεβαίνουν αλλά η κορυφή του κρύβεται από κάτι βαριά σύννεφα που βλέποντάς τα σε αποθαρρύνουν για το εγχείρημα ειδικά σε άγνωστο περιβάλλον. Η παραλιακή διαδρομή πάντως δείχνει πολύ όμορφη. Κινείσαι 2 μέτρα πιο ψηλά από το νερό αλλά και μόνο δυο μέτρα μακριά του. Και ξαφνικά… τηλέφωνο.

Ναι, ναι, επιτέλους ξύπνησε. Πίσω λοιπόν για ανασύνταξη και οι ελπίδες για Μοτο-Κρος αναπτερώνονται. Αλλά μάταια τελικά. Πάλι στραβά. Τι θα γίνει? Με κυνηγάει η ατυχία? Η extra μηχανή δεν είναι διαθέσιμη τελικά λόγω μηχανικού προβλήματος. Σιγά σιγά αρχίζουν και έρχονται και οι υπόλοιποι της τοπικής παρέας. Όλοι με καθαρόαιμα enduro ή MX. Τα λάστιχά μου δεν μου επιτρέπουν να τους ακολουθήσω στα λασπωμένα μονοπάτια αλλά δεν επιτρέπεται και να τους χαλάσω την βόλτα (αν και μου πρότειναν να αλλάξουν το πρόγραμμά τους για εμένα). Παίρνω λοιπόν πληροφορίες για τοπικούς πατημένους χωματόδρομους και τους αφήνω να χαρούν την λάσπη τους. Πάνω που φεύγαμε, να κι άλλη μια παρέα με καμιά 15αριά καθαρά και φεύγουν όλοι μαζί σχεδόν. ΤΟΥΣ ΖΗΛΕΥΩ ΠΟΛΥ εκείνη την στιγμή. Θέλω κι εγώ ΛΑΣΠΗ ρεεεεεε….

Τέλος πάντων. Αλλάζω τα τουριστικά γάντια με εντουράδικα, βγάζω τα επιπλέον φλισάκια (απαραίτητα για το πρωί στην εθνική) και ξεκινάω για την δική μου βόλτα μόνος. Μετά από 15 χιλ Δυτικά προς Αϊ-Γιάννη συναντάς την διασταύρωση που ανεβαίνει προς τον πύργο επικοινωνιών του ΟΤΕ και το στρατιωτικό ραντάρ. Αρχίζει το χώμα. Χαλαρά στην αρχή (βαριέμαι κι όλας) και ανεβάζοντας τον ρυθμό στην συνέχεια. Όμορφα. Φαρδύς δρόμος, αρκετό χαλίκι (που θέλει προσοχή) και πολύ κρύο όμως. Φυσάει εκεί πάνω, τα σύννεφα έρχονται όλο και πιο κοντά και τα εντουράδικα γάντια δεν βοηθούν καθόλου. Συνάντηση με μια παρέα 3 μοτό που κατεβαίνει και ανεβαίνοντας είμαι πια μέσα στο σύννεφο. Ορατότητα μικρή αλλά έχει πλάκα. Έπρεπε να έχω πάρει τα άλλα γάντια σκέφτομαι καθώς τα δάχτυλα έχουν πια παγώσει. Ευτυχώς σε λίγο βγαίνω από το σύννεφο και ο αμυδρός ήλιος μου ζεσταίνει λίγο τα κοκάλα. Η θέα όμως αποζημιώνει. Ήδη έχω ανέβει αρκετά ψηλά Τα σύννεφα από κάτω μου σαν βαμβάκια να τα παρασέρνει ο άνεμος και μακριά η θάλασσα. Απλά ΤΕΛΕΙΟ. Στάση για να το απολαύσω. Δεν έχω όμως φωτογραφική μηχανή. Πάντα κάτι θα λείπει έτσι?

Συνεχίζουμε λοιπόν. Η κορυφή δεν είναι και πολύ μακριά. Στο δρόμο συναντάω και 4-5 ηλικιωμένους ορειβάτες που το πάνε περπατώντας ως εκεί. Χαρά στο κουράγιο τους. Τα δάχτυλα έχουν πια παγώσει αλλά είμαι στον πύργο του ΟΤΕ που υψώνεται επιβλητικός. Το πιο ψηλό σημείο της περιοχής. Κοιτάω γύρω και τίποτα δεν εξέχει πιο πάνω. Ούτε καν τα απέναντι βουνά. 1380 μέτρα νομίζω ότι λέει το υψόμετρο εδώ πάνω. Αν κάπνιζα θα έκανα τσιγάρο, αλλά τώρα απλά περιμένω να επανέλθουν τα δάχτυλα στην θερμοκρασία τους χαζεύοντας την θάλασσα και από τις δύο πλευρές του Ισθμού αλλά και τον πύργο με τις κεραίες του. Ένα βουητό βγαίνει από αυτές. Πάλι θα έπρεπε να είχα την φωτογραφική….

Ώρα για κατάβαση. Όρθιος και πάμε. Και τώρα τι? Ξανά πίσω? Δεν θέλω, το βαριέμαι. Με σώζει όμως ένας χωματόδρομος που βγαίνει αριστερά. Τον είχα δει και ανεβαίνοντας και ήμουν περίεργος να δω που πάει. Μερικές φορές δεν μπορείς να τους αντισταθείς… Ανάβει και το λαμπάκι της ρεζέρβας (όπως πάντα στο βουνό δεν θέλω να είμαι βαρύς) αλλά το Dakar βγάζει άλλα 100+ χλμ με αυτή οπότε… βουρ λοιπόν. Μόνο που χώνεται μέσα στο σύννεφο κι αυτός…και αποκαλύπτει όμως μια μαγεία. Σε κατεβάζει όλο και πιο χαμηλά. Το χώμα πατημένο χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες αλλά η ομίχλη σου περιορίζει σημαντικά την ορατότητα. Ο δρόμος σου λέει να πας γρήγορα, κρατάει καλά το κοκκινόχωμα και οι λασπούρες του δεν είναι πολλές ούτε και δύσκολες. Λίγο γλίτσα έχει περισσότερο σε μερικά σημεία. Η ομίχλη (τι ομίχλη λέω… σύννεφο ήταν και εγώ μέσα του) σου έλεγε πρόσεχε, το ίδιο και ο απότομος γκρεμός από την μια πλευρά που δεν θα σου συγχωρούσε στραβοτιμονιά. Όμως δεν πάω γρήγορα. Πάω αργά. Όχι γιατί είναι δύσκολα αλλά γιατί είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ εκεί μέσα και θέλω να το απολαύσω.

Ώρα για στάση. Σβήνω και την μηχανή γιατί δεν ταιριάζει ο ήχος της στο σύνολο. Η απόλυτη ΗΡΕΜΙΑ. Μέσα στο πράσινο, ανάμεσα στα δέντρα, περικυκλωμένος από ομίχλη που δίνει την δική της ατμόσφαιρα στο τοπίο!!! Συνεχίζω, κατεβαίνω και τα συναισθήματα παραμένουν το ίδιο έντονα και μέσα μου αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να απολαμβάνεις μια τόσο ήρεμη βόλτα. Νευρικός σαν τύπος συνήθως δεν μου κάθονται καλά τα χαλαρά πράγματα. Και όμως… λάθος.

Όσο είμαι μέσα στην ομίχλη είναι φανταστικά αλλά σε κάποια στιγμή βγαίνω από το σύννεφο. Και πάλι όμορφα είναι αλλά διαφορετικά. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν πια και ο δρόμος κατεβαίνει συνέχεια αλλά ακόμη είμαι πολύ ψηλά αν και βλέπω την θάλασσα. Διασταυρώσεις και επιλογή αυτής που κατεβαίνει ή και απλά επιλέγοντας την αριστερή ώστε να βγώ όσο το δυνατόν πιο μακριά. Κι άλλη διασταύρωση, κι άλλη , κι άλλη… μέχρι τώρα δεν είχα συναντήσει ούτε μία!!! Το μάτι μου παίρνει ένα άνοιγμα (σχίσιμο ενός βράχου στα δυο) που αφήνει την ρεματιά να καταλήξει στην θάλασσα. Κατεύθυνση προς τα εκεί λοιπόν. Κατεβαίνω προς την ρεματιά, και αρχίζουν τα μεγάλα νεροφαγώματα και μετά από λίγο ο δρόμος γίνεται ένα στενό μονοπάτι. Και ξαφνικά το μονοπάτι είναι απλά κατολίσθηση του σαθρού πετρώματος. Πατάω πάνω σε κροκάλα που γλιστράει και στο νου έρχονται οι οδηγίες πιο έμπειρων. Πίσω το σώμα, σταθερό γκάζι έλεγχος της μηχανής με τα πόδια και δεν σταματάμε. Οκ, το Dakar δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Περάσαμε (δεν ήταν και μεγάλο) αν και η γκεμίλα δίπλα ήταν απότομη τελικά …

Έχω πια κατέβει στην ρεματιά αλλά πρέπει να ξανανέβω. Όμορφα. Δεν θέλω να τελειώσει. Αλλά τελειώνει σε λίγο. Μια τελευταία διασταύρωση με καλεί να την ακολουθήσω προς τα πάνω αλλά τελικά βγαίνω στην άσφαλτο. Είναι η συνέχεια του δρόμου που πήγαινα το πρωί. Ας τον πάω λοιπόν παρακάτω. Μετά από λίγο καταλήγω στην Μαυρολίμνη. Μια πανέμορφη φυσική κοιλότητα που με βραχίονα την έκαναν λιμανάκι. ΤΕΛΕΙΑ και εδώ. Μπαίνω και κάνω όλο τον κύκλο μέχρι την άκρη του ντόκου. Η θάλασσα είναι άγρια αλλά πανέμορφη. Στάση για λίγο και πάμε και πιο κάτω. Στον επόμενο οικισμό βλέπω ένα χωματόδρομο να κατεβαίνει καρφί κάτω στην θάλασσα. Τι έχω πάθει με το χώμα? Αφού λίγο πιο πριν είχε άσφαλτο που κατέβαινε. Αλλά εγώ εκεί. Χώμα. Πώρωση? Φυσική τάση? Βλακεία? ….??? Η επιλογή με δικαίωσε όμως. Βγαίνω σε ένα μπαλκονάκι από μπετόν 10 μέτρα ακριβώς πάνω από την θάλασσα. Ευτυχώς δεν άφησα εκεί πάνω την μηχανή γιατί το κύμα το είχε κουφώσει από κάτω και δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι θα άντεχε το βάρος.

Τελευταία στάση για σήμερα πριν το δρόμο της επιστροφής (είχε περάσει και η ώρα..) Ωραίο το βουνό πάντως αλλά η θάλασσα είναι άλλο πράγμα. Ειδικά το χειμώνα!!!

Πάντως ήταν κάτι το οποίο ξεκίνησε σαν μια βόλτα ανάγκης και κατέληξε να γίνει μια από τις ωραιότερες βόλτες που έχω κάνει μέχρι τώρα. Τελικά δεν μπορείς να προδικάσεις ποτε και τίποτα!!!



Υ.Γ.1 Εξακολουθώ να ζηλεύω τους υπόλοιπους που κυλίστηκαν στην λάσπη είτε στο Trail Ride είτε και μεμονωμένα όπου κι αν πήγαν. Πού θα πάει δεν θα βάλω τα τακουνάτα λάστιχα…???

Υ.Γ.2 Και που θα πάει… θα μπω να κάνω και ΜΧ. Τρέμετε… χι χι χι …

KAS77
16/12/2003, 08:03
Καλημέρα!!! Να σαι καλά Γιάννη, με την διήγηση σου με έκανες να ταξιδέψω μαζί σου και να ξεφύγω έστω και για λίγο από την ατμόσφαιρα του παλιογραφείου!:)
’ντε εύχομαι πάντα τέτοιες διαδρομές και ακόμα καλύτερες!!:) :)

almalibera
16/12/2003, 08:50
...Εύγε!! Μπράβο!!!

Μπράβο σου που δεν άφησες τίποτα να σου χαλάσει την διάθεση!!
Μπράβο σου που δεν κόλωσες να συνεχίσεις μόνος σου!!!
Μπράβο σου που τελικά δικαιώθηκες!!!!
Μπραβο σου που στο τέλος, περασες καλα ....(και γιατι να μην περασεις?? No guts no glory....).

’ντε και στα δικα μας, οι -πανω στην ανάρρωση βρίσκομαι-!!!!!!

kosdros
16/12/2003, 21:31
σέβη μου!

SeNNinhA
16/12/2003, 21:41
Τρελέ ανόητε Kosdros τελικά πήγες στο Trail με λάστιχα Sahara? Και το έβγαλες ρε απατεώνα? Αν το ήξερα θα προσπαθούσα να έρθω κι εγώ (αν και χλωμό λόγω υποχρεώσεων)

kosdros
16/12/2003, 21:57
έφυγε ο πάτος! Τα λάστιχα μπουκώσαν από τα 10 πρώτα μέτρα! Τρομερή κούραση για να μπορέσεις να κρατήσεις ευθεία πορεία. Πολύ ωραία όμως και είμαι ευχαριστημένος με την συμμετοχή μου αν και τερμάτισα 7ος ή 8ος (από το τέλος) :D και ΠΟΛΥ αργότερα από τους πρώτους

Julius
17/12/2003, 09:28
Μπράβο ρε Γιάννη, τελικά έχεις πωρωθεί ε?, πολύ ωραία βόλτα και πολύ καλή περιγραφή αλλά ρε στο βουνό δεν βγαίνουμε ποτέ μόνοι μας, είναι ο κανόνας #1 του enduro (εκδρομικού ή μη).

SeNNinhA
17/12/2003, 17:24
ΣΩΣΤΑ Julius

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ.

Ειδικα αφού σε όλα τα άλλα X-treme sport που κάνω είναι και εκεί απαράβατος κανόνας τον οποίο και τηρώ. Πως ξεστράτησα εδώ δεν μπορώ να καταλάβω. Ισως δεν του έδωσα την απαραίτητη προσοχή.

Δεκτή η παρατήρηση