Road67
11/12/2008, 21:21
Όταν γύρισα στην Αθήνα απ' την επαρχία ύστερα από 5 περίπου χρόνια, έμαθα συμπτωματικά από μια κυρία πως ένας παιδικός φίλος που δεν κάναμε βέβαια πια παρέα αλλά που ανήκει στην κατηγορία των φίλων που δεν ξεχνάς και που οι γονείς συμπαθούσαν..καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Τέλος πάντων έμαθα οτι χάθηκε. Σήμερα ύστερα από 3 σχεδόν χρόνια αφότου έμαθα γι' αυτό και τουλάχιστον 12 χρόνια από την τελευταία φορά ξαναείδα τους γονείς του και μάλιστα εκείνοι με αναγνώρισαν ενώ εγώ ήμουν στον κόσμο μου κοιτώντας μια βιτρίνα. Σοκαρίστηκα, δεν ήξερα τι να πω. Προσπαθούσα να πω κάτι και απλά δε μπορούσα. Κι όμως ο κακομοίρης ο πατέρας του μου χαμογελούσε πολύ εγκάρδια κι αυτό μ' έκανε να αισθανθώ ακόμη πιο άσχημα, πιο στενάχωρα.
Φεύγοντας παραλίγο να πατήσω μπροστινό γιατί μια σκέψη δεν ξεκολλάει από μέσα μου : Έχω βιώσει την απόλυτη θλίψη και τρόμο και φρίκη και παγωμάρα και αίσθηση ν' αδειάζεις απροειδοποίητα και χωρίς αρρώστιες να βρω δικό μου άνθρωπο νεκρό, δε μπορώ να φανταστώ κάτι χειρότερο. Δεν έχω παιδία, άλλωστε 28 είμαι αλλά τα αγαπώ και θέλω ν' αποκτήσω κάποια μέρα. Δε θα μπορούσα πιστεύω με τίποτα να ζήσω μετά απ' αυτό. Κοίταγα τη μάνα του που δεν επικοινωνούσε καν και σκέφτομουν τι μπορώ να πω ο μαλάκας σ' αυτή τη γυναίκα για τη ζωή και να την κάνω έστω για ένα λεπτό να νιώσει λίγο καλύτερα. Ο άντρας της είχε σκύψει τρυφερά από πάνω της και της έλεγε ''Ο Άρης είναι'' κι εκείνη δεν καταλάβαινε. Πώς να καταλάβει; Και πώς να τολμήσω να της πω ποιός Άρης είμαι; Λυπάμαι τόσο πολύ για όσους έχουν χάσει τα παιδιά τους κι ίσως έστω κι ελάχιστα να κατανοώ τη γιαγιά μου όταν πέθανε ο πατέρας μου. Το βλέμμα οτι είναι κοντά μου χωρίς να είναι, την εμπρηστικά συνεχόμενη ασχολία με ανούσια πραγματάκια. Ίσως επειδή έζησα από τότε κάποια πράγματα ικανά να με κάνουν να κρίνω τον εαυτό μου καθημερινά και ποτέ χλιαρά ή με διάθεση να δικαιολογηθώ γιατί τι νόημα θα είχε αν έλεγα και σε 'μενα δικαιολογίες για 'μενα;
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Είναι 10 τη νύχτα και μόλις έφτιαξα καφέ και μ' έχει πιάσει φιλοσοφική έριδα με τον εαυτό μου. Σκέφτομαι συνέχεια πως στο μνημόσυνο δικού μου ανθρώπου που αγαπούσα πολύ πριν κάποιο καιρό ενοχλούσε η μηχανή ένα μάπα από μια διπλανή ταβέρνα, ταβέρνα στην οποία κάποτε σκάγαμε λεφτά και δεν είχα κανένα φραγμό να πλακωθώ μαζί του στα μπουνίδια που δε σεβάστηκε τη θλίψη μου, την πολύτιμη θλίψη μου που εγώ ο ίδιος θυσίασα για να τον βρίσω ακατανόμαστα και να σηκώσω το χέρι μου και τώρα άνθρωποι που δε μου χαρίστηκαν ποτέ, που δεν ήρθαν σπίτι μου για μια επίσκεψη αυτοί που λέγονται συγγενείς να λένε για 'μενα τα χειρότερα. Εντάξει πολύ που σκοτίστηκα για το τι λένε όλοι αυτοί, αλλά σκέφτομαι εμένα και την ανάγκη μου να δικαιολογηθώ στον ίδιο μου τον εαυτό.
Και γιατί το θυμήθηκα αυτό τώρα δεν ξέρω. Είμαι ο πρώτος που κάνει κάτι τέτοιο; Μάλλον, αλλά δε με νοιάζει. Πάντοτε είχα μια τάση να πρωτοτυπώ στις βλακείες. Αλλά για πρώτη φορά μπροστά σ' αυτή τη μάνα δεν είχα τι να πω, ούτε μια βλακεία δεν μου ερχόταν να κάνω ή να πω, εντάξει πήγα να κάνω τη σαχλαμάρα μου με το μπροστινό φρένο μετά αλλά και να 'τρωγα τα μούτρα μου δεν ξέρω αν θα το ξέχναγα αν θα ένιωθα καλύτερα.
Γιατί πρέπει να πεθαίνουμε; Και γιατί στο μεταξύ να αρρωσταίνουμε; Γιατί μια και καλή κάποια στιγμή στα 90 ξέρω 'γω να μην τα κακαρώνουμε χωρίς ωστόσο ως τότε να έχουμε ασθενήσει ποτέ; Και γιατί να μην μπορούμε να ξεγελάσουμε το θάνατο; Προσωποποιείται ο θάνατος; Υπάρχει κάτι μετά; Κι αν δεν υπάρχει γιατί να με νοιάζει αν πρόκειται να χαθεί η συνείδηση μου, η αίσθηση πως ζω; Ίσως η χειρότερη εν ζωή καταδίκη για τον ίδιο τον άνθρωπο να είναι το αλτσχάϊμερ. Αν όμως έχεις χάσει παιδί ίσως να είναι ευλογία. Δεν ξέρω τι λέω και το fazer είναι σε ξένα χέρια. Μια βόλτα αυτό πείθω τον εαυτό μου πως χρειάζομαι κι ίσως να έχω δίκιο.
Πάντως δεν πρόκειται να κλειστώ μέσα για να μη βλέπω πως υπάρχει δυστυχία μεγαλύτερη από 'κεινη που μ' έχει κυνηγήσει. Πρέπει να διδάσκω ταπεινότητα στον εαυτό μου. Θέλω να βλέπω χαρά και υγεία παντού. Αλλά γίνεται; Μάλλον όχι. Και τί κάνω; Τί κάνουμε όλοι μας; ΕΠικεντρωνόμαστε όπως η γιαγιά μου σε ανούσια πραγματάκια, κατατρωγόμαστε μ' αυτά για να ξεχνάμε τη θνητή φύση μας, πως όλα κάποτε τελειώνουν γι' άλλους νωρίτερα, γι' άλλους πιο αργά. Κι αν βρεθούν τα φάρμακα για ολική αντιμετώπιση του καρκίνου ποιός μας λέει πως δε θα ξεπηδήσει κάποια άλλη ασθένεια χειρότερη. Θυμάμαι ένα αγαπημένο θείο, κάτι περισσότερο ένα πραγματικό φίλο που πέθανε κι είχα πάει να τον δω στο νοσοκομείο να το δω και πιπίλιζα το μυαλό μου με το τι εξάτμιση να βάλω στο CB απ' το σοκ για το 19χρονο δίπλα στο θείο μου που επίσης είχε καρκίνο. Ελπίζω να είναι καλά το παληκάρι και να πέτυχε η μεταμόσχευση αν έκανε τελικά. Υγεία κι αγάπη σε όλους απ' την καρδιά μου.
Φεύγοντας παραλίγο να πατήσω μπροστινό γιατί μια σκέψη δεν ξεκολλάει από μέσα μου : Έχω βιώσει την απόλυτη θλίψη και τρόμο και φρίκη και παγωμάρα και αίσθηση ν' αδειάζεις απροειδοποίητα και χωρίς αρρώστιες να βρω δικό μου άνθρωπο νεκρό, δε μπορώ να φανταστώ κάτι χειρότερο. Δεν έχω παιδία, άλλωστε 28 είμαι αλλά τα αγαπώ και θέλω ν' αποκτήσω κάποια μέρα. Δε θα μπορούσα πιστεύω με τίποτα να ζήσω μετά απ' αυτό. Κοίταγα τη μάνα του που δεν επικοινωνούσε καν και σκέφτομουν τι μπορώ να πω ο μαλάκας σ' αυτή τη γυναίκα για τη ζωή και να την κάνω έστω για ένα λεπτό να νιώσει λίγο καλύτερα. Ο άντρας της είχε σκύψει τρυφερά από πάνω της και της έλεγε ''Ο Άρης είναι'' κι εκείνη δεν καταλάβαινε. Πώς να καταλάβει; Και πώς να τολμήσω να της πω ποιός Άρης είμαι; Λυπάμαι τόσο πολύ για όσους έχουν χάσει τα παιδιά τους κι ίσως έστω κι ελάχιστα να κατανοώ τη γιαγιά μου όταν πέθανε ο πατέρας μου. Το βλέμμα οτι είναι κοντά μου χωρίς να είναι, την εμπρηστικά συνεχόμενη ασχολία με ανούσια πραγματάκια. Ίσως επειδή έζησα από τότε κάποια πράγματα ικανά να με κάνουν να κρίνω τον εαυτό μου καθημερινά και ποτέ χλιαρά ή με διάθεση να δικαιολογηθώ γιατί τι νόημα θα είχε αν έλεγα και σε 'μενα δικαιολογίες για 'μενα;
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Είναι 10 τη νύχτα και μόλις έφτιαξα καφέ και μ' έχει πιάσει φιλοσοφική έριδα με τον εαυτό μου. Σκέφτομαι συνέχεια πως στο μνημόσυνο δικού μου ανθρώπου που αγαπούσα πολύ πριν κάποιο καιρό ενοχλούσε η μηχανή ένα μάπα από μια διπλανή ταβέρνα, ταβέρνα στην οποία κάποτε σκάγαμε λεφτά και δεν είχα κανένα φραγμό να πλακωθώ μαζί του στα μπουνίδια που δε σεβάστηκε τη θλίψη μου, την πολύτιμη θλίψη μου που εγώ ο ίδιος θυσίασα για να τον βρίσω ακατανόμαστα και να σηκώσω το χέρι μου και τώρα άνθρωποι που δε μου χαρίστηκαν ποτέ, που δεν ήρθαν σπίτι μου για μια επίσκεψη αυτοί που λέγονται συγγενείς να λένε για 'μενα τα χειρότερα. Εντάξει πολύ που σκοτίστηκα για το τι λένε όλοι αυτοί, αλλά σκέφτομαι εμένα και την ανάγκη μου να δικαιολογηθώ στον ίδιο μου τον εαυτό.
Και γιατί το θυμήθηκα αυτό τώρα δεν ξέρω. Είμαι ο πρώτος που κάνει κάτι τέτοιο; Μάλλον, αλλά δε με νοιάζει. Πάντοτε είχα μια τάση να πρωτοτυπώ στις βλακείες. Αλλά για πρώτη φορά μπροστά σ' αυτή τη μάνα δεν είχα τι να πω, ούτε μια βλακεία δεν μου ερχόταν να κάνω ή να πω, εντάξει πήγα να κάνω τη σαχλαμάρα μου με το μπροστινό φρένο μετά αλλά και να 'τρωγα τα μούτρα μου δεν ξέρω αν θα το ξέχναγα αν θα ένιωθα καλύτερα.
Γιατί πρέπει να πεθαίνουμε; Και γιατί στο μεταξύ να αρρωσταίνουμε; Γιατί μια και καλή κάποια στιγμή στα 90 ξέρω 'γω να μην τα κακαρώνουμε χωρίς ωστόσο ως τότε να έχουμε ασθενήσει ποτέ; Και γιατί να μην μπορούμε να ξεγελάσουμε το θάνατο; Προσωποποιείται ο θάνατος; Υπάρχει κάτι μετά; Κι αν δεν υπάρχει γιατί να με νοιάζει αν πρόκειται να χαθεί η συνείδηση μου, η αίσθηση πως ζω; Ίσως η χειρότερη εν ζωή καταδίκη για τον ίδιο τον άνθρωπο να είναι το αλτσχάϊμερ. Αν όμως έχεις χάσει παιδί ίσως να είναι ευλογία. Δεν ξέρω τι λέω και το fazer είναι σε ξένα χέρια. Μια βόλτα αυτό πείθω τον εαυτό μου πως χρειάζομαι κι ίσως να έχω δίκιο.
Πάντως δεν πρόκειται να κλειστώ μέσα για να μη βλέπω πως υπάρχει δυστυχία μεγαλύτερη από 'κεινη που μ' έχει κυνηγήσει. Πρέπει να διδάσκω ταπεινότητα στον εαυτό μου. Θέλω να βλέπω χαρά και υγεία παντού. Αλλά γίνεται; Μάλλον όχι. Και τί κάνω; Τί κάνουμε όλοι μας; ΕΠικεντρωνόμαστε όπως η γιαγιά μου σε ανούσια πραγματάκια, κατατρωγόμαστε μ' αυτά για να ξεχνάμε τη θνητή φύση μας, πως όλα κάποτε τελειώνουν γι' άλλους νωρίτερα, γι' άλλους πιο αργά. Κι αν βρεθούν τα φάρμακα για ολική αντιμετώπιση του καρκίνου ποιός μας λέει πως δε θα ξεπηδήσει κάποια άλλη ασθένεια χειρότερη. Θυμάμαι ένα αγαπημένο θείο, κάτι περισσότερο ένα πραγματικό φίλο που πέθανε κι είχα πάει να τον δω στο νοσοκομείο να το δω και πιπίλιζα το μυαλό μου με το τι εξάτμιση να βάλω στο CB απ' το σοκ για το 19χρονο δίπλα στο θείο μου που επίσης είχε καρκίνο. Ελπίζω να είναι καλά το παληκάρι και να πέτυχε η μεταμόσχευση αν έκανε τελικά. Υγεία κι αγάπη σε όλους απ' την καρδιά μου.