tai
14/03/2005, 15:24
Την περασμένη εβδομάδα έγιναν κρίσιμες συζητήσεις στην Ευρώπη: Στο Στρασβούργο, για την αναθεώρηση της περιβόητης "Στρατηγικής της Λισαβόνας" και στις Βρυξέλλες, για την μεταρρύθμιση του διαβόητου Συμφώνου Σταθερότητας. Οι συζητήσεις αυτές αλλού οδήγησαν σε νέους συμβιβασμούς, αλλού όχι. Σε κάθε περίπτωση αποκάλυψαν ότι ο προβληματισμός της Ευρώπης δεν έχει καμία σχέση με τις εμμονές της Αθήνας. Γιατί στην Ευρώπη συζητούν ανοικτά πλέον, όλα όσα η - επαρχιωτικής νοοτροπίας - ελίτ των Αθηνών είχε απαγορεύσει προ πολλού...
* Χρεοκόπησε η λογική του Συμφώνου Σταθερότητας, που επέβαλε στις χώρες-μέλη να έχουν έλλειμμα χαμηλότερο από το 3% του ΑΕΠ. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι πρέπει να χαλαρώσει. Αλλά δεν συμφωνούν πώς ούτε πόσο...
-- Αποδείχθηκε ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι άχρηστο (σε περιόδους οικονομικής ανάκαμψης), ανεφάρμοστο (σε περιόδους ύφεσης) και - κυρίως - αποσταθεροποιητικό: Σε συνθήκες ύφεσης χρειαζόμαστε τα ελλείμματα. Αν τα μειώσουμε, μπορούμε να οδηγηθούμε σε μεγαλύτερη ύφεση, ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα και ακόμα μεγαλύτερη ύφεση...
-- Το Σύμφωνο Σταθερότητας αποδυνάμωσε την Ευρωπαϊκή Σύγκλιση: Όταν το παραβίασε μια μικρή χώρα, η Πορτογαλία, της επέβαλαν σκληρά "μέτρα προσαρμογής", ενώ όταν το παραβίασαν ισχυρές χώρες - η Γερμανία και η Γαλλία - ουδείς διανοήθηκε να τους επιβάλει αντίστοιχα μέτρα. Αποδεικνύεται, ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι κάτι σαν την Οργουελιανή "Φάρμα των Ζώων": όπου όλα τα ζώα ήταν ίσα, αλλά μερικά ήταν πιο...ίσα από τα υπόλοιπα!
* Αποδείχθηκε η γύμνια της λεγόμενης "Στρατηγικής της Λισαβόνας": τον Μάρτιο του 2000 η Ενωμένη Ευρώπη διακήρυξε ότι μέσα σε μια δεκαετία θα διεκδικούσε την παγκόσμια "πρωτιά" στην ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Από τότε πέρασε μια πενταετία και οι ευρωπαϊκές οικονομίες υστερούν όλο και περισσότερο έναντι των ανταγωνιστών τους (ΗΠΑ, Κίνας, Ινδίας κλπ.).
Έτσι αναθεωρείται πλέον και η Στρατηγική της Λισαβόνας: Με αποφασιστικό μοχλό τις διαρθρωτικές αλλαγές - δηλαδή τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την καταπολέμηση των στρεβλώσεων των αγορών. Τώρα, ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι το περιβόητο "κοινωνικό μοντέλο" της Ευρώπης, είναι ..στρεβλώσεις που πρέπει να εξουδετερωθούν για να απελευθερωθεί η ανάπτυξη!
* Κορυφώνεται, επίσης, μια συζήτηση για τις δημοσιονομικές προοπτικές της Ευρώπης. Το 1988 - με δώδεκα κράτη μέλη τότε - οι δαπάνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν ως ανώτατο όριο το 1,27% του Κοινοτικού ΑΕΠ. Σήμερα με 25 κράτη-μέλη και με πολύ περισσότερες αρμοδιότητες, οι Κοινοτικές δαπάνες προγραμματίζονται με ανώτατο όριο το 1% του ΑΕΠ. Όταν αυξάνονται οι αρμοδιότητες, αλλά μειώνονται οι πόροι, αυτό δεν λέγεται "πειθαρχία" - μάλλον "στραγγαλισμός" ονομάζεται.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός δαπανά 20% του ΑΕΠ. 20 φορές παραπάνω, απ` όσο στην Ευρώπη!
* Για να καταλάβουμε πώς πάμε να ανταγωνιστούμε τον υπόλοιπο κόσμο, στις ΗΠΑ η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δαπανά το 57% των συνολικών δημοσίων δαπανών. Στην Ενωμένη Ευρώπη, ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός δαπανά μόνο το 2% των συνολικών δημοσίων δαπανών - το υπόλοιπο 98% το δαπανούν τα εθνικά κράτη μέλη! Η σύγκριση είναι συντριπτική: Στην Ευρώπη οι κοινές δαπάνες είναι περιθωριακές και μειώνονται. Στις ΗΠΑ οι ομοσπονδιακές δαπάνες είναι κυρίαρχες και αυξάνονται. Αυτό δεν λέγεται πορεία προς την Ομοσπονδία. Αυτό ονομάζεται ακύρωση κάθε ομοσπονδιακής προοπτικής...
Η ελληνική ελίτ πίστεψε ότι η Ευρώπη έχει ήδη μετεξελιχθεί σε Ομοσπονδία, στηριζόμενη στο "ανώτερο κοινωνικό μοντέλο" της. Σήμερα αποδεικνύεται ότι η Ευρώπη απομακρύνεται από την προοπτική της Ομοσπονδίας, ότι για να αναπτυχθεί πρέπει να μεταρρυθμίσει επειγόντως το "ανώτερο κοινωνικό μοντέλο της" και ότι όλη η στρατηγική της νομισματικής ενοποίησης στηρίχθηκε σε πολιτικές που δημιούργησαν υστέρηση, στασιμότητα και δημοσιονομική ασφυξία
Μέχρι πρόσφατα, όποιος έθετε στην Ελλάδα ερωτήματα για το Σύμφωνο Σταθερότητας εθεωρείτο "αντί-ευρωπαίος"! Όποιος αμφισβητούσε τη σοβαρότητα της Στρατηγικής της Λισαβόνας εθεωρείτο "ύποπτος για φιλοαμερικανισμό". Όποιος αμφέβαλε για την ομοσπονδιακή προοπτική της Ευρώπης εθεωρείτο "εκτός πραγματικότητας". Σήμερα δικαιώνονται οι "απαγορευμένες απόψεις". Ενώ όσοι τις απαγόρευσαν, αποδεικνύονται "μακριά νυχτωμένοι"...
Χρύσανθου Λαζαρίδη,
13η Μαρτίου 2005
* Χρεοκόπησε η λογική του Συμφώνου Σταθερότητας, που επέβαλε στις χώρες-μέλη να έχουν έλλειμμα χαμηλότερο από το 3% του ΑΕΠ. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι πρέπει να χαλαρώσει. Αλλά δεν συμφωνούν πώς ούτε πόσο...
-- Αποδείχθηκε ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι άχρηστο (σε περιόδους οικονομικής ανάκαμψης), ανεφάρμοστο (σε περιόδους ύφεσης) και - κυρίως - αποσταθεροποιητικό: Σε συνθήκες ύφεσης χρειαζόμαστε τα ελλείμματα. Αν τα μειώσουμε, μπορούμε να οδηγηθούμε σε μεγαλύτερη ύφεση, ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα και ακόμα μεγαλύτερη ύφεση...
-- Το Σύμφωνο Σταθερότητας αποδυνάμωσε την Ευρωπαϊκή Σύγκλιση: Όταν το παραβίασε μια μικρή χώρα, η Πορτογαλία, της επέβαλαν σκληρά "μέτρα προσαρμογής", ενώ όταν το παραβίασαν ισχυρές χώρες - η Γερμανία και η Γαλλία - ουδείς διανοήθηκε να τους επιβάλει αντίστοιχα μέτρα. Αποδεικνύεται, ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι κάτι σαν την Οργουελιανή "Φάρμα των Ζώων": όπου όλα τα ζώα ήταν ίσα, αλλά μερικά ήταν πιο...ίσα από τα υπόλοιπα!
* Αποδείχθηκε η γύμνια της λεγόμενης "Στρατηγικής της Λισαβόνας": τον Μάρτιο του 2000 η Ενωμένη Ευρώπη διακήρυξε ότι μέσα σε μια δεκαετία θα διεκδικούσε την παγκόσμια "πρωτιά" στην ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Από τότε πέρασε μια πενταετία και οι ευρωπαϊκές οικονομίες υστερούν όλο και περισσότερο έναντι των ανταγωνιστών τους (ΗΠΑ, Κίνας, Ινδίας κλπ.).
Έτσι αναθεωρείται πλέον και η Στρατηγική της Λισαβόνας: Με αποφασιστικό μοχλό τις διαρθρωτικές αλλαγές - δηλαδή τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την καταπολέμηση των στρεβλώσεων των αγορών. Τώρα, ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι το περιβόητο "κοινωνικό μοντέλο" της Ευρώπης, είναι ..στρεβλώσεις που πρέπει να εξουδετερωθούν για να απελευθερωθεί η ανάπτυξη!
* Κορυφώνεται, επίσης, μια συζήτηση για τις δημοσιονομικές προοπτικές της Ευρώπης. Το 1988 - με δώδεκα κράτη μέλη τότε - οι δαπάνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν ως ανώτατο όριο το 1,27% του Κοινοτικού ΑΕΠ. Σήμερα με 25 κράτη-μέλη και με πολύ περισσότερες αρμοδιότητες, οι Κοινοτικές δαπάνες προγραμματίζονται με ανώτατο όριο το 1% του ΑΕΠ. Όταν αυξάνονται οι αρμοδιότητες, αλλά μειώνονται οι πόροι, αυτό δεν λέγεται "πειθαρχία" - μάλλον "στραγγαλισμός" ονομάζεται.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός δαπανά 20% του ΑΕΠ. 20 φορές παραπάνω, απ` όσο στην Ευρώπη!
* Για να καταλάβουμε πώς πάμε να ανταγωνιστούμε τον υπόλοιπο κόσμο, στις ΗΠΑ η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δαπανά το 57% των συνολικών δημοσίων δαπανών. Στην Ενωμένη Ευρώπη, ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός δαπανά μόνο το 2% των συνολικών δημοσίων δαπανών - το υπόλοιπο 98% το δαπανούν τα εθνικά κράτη μέλη! Η σύγκριση είναι συντριπτική: Στην Ευρώπη οι κοινές δαπάνες είναι περιθωριακές και μειώνονται. Στις ΗΠΑ οι ομοσπονδιακές δαπάνες είναι κυρίαρχες και αυξάνονται. Αυτό δεν λέγεται πορεία προς την Ομοσπονδία. Αυτό ονομάζεται ακύρωση κάθε ομοσπονδιακής προοπτικής...
Η ελληνική ελίτ πίστεψε ότι η Ευρώπη έχει ήδη μετεξελιχθεί σε Ομοσπονδία, στηριζόμενη στο "ανώτερο κοινωνικό μοντέλο" της. Σήμερα αποδεικνύεται ότι η Ευρώπη απομακρύνεται από την προοπτική της Ομοσπονδίας, ότι για να αναπτυχθεί πρέπει να μεταρρυθμίσει επειγόντως το "ανώτερο κοινωνικό μοντέλο της" και ότι όλη η στρατηγική της νομισματικής ενοποίησης στηρίχθηκε σε πολιτικές που δημιούργησαν υστέρηση, στασιμότητα και δημοσιονομική ασφυξία
Μέχρι πρόσφατα, όποιος έθετε στην Ελλάδα ερωτήματα για το Σύμφωνο Σταθερότητας εθεωρείτο "αντί-ευρωπαίος"! Όποιος αμφισβητούσε τη σοβαρότητα της Στρατηγικής της Λισαβόνας εθεωρείτο "ύποπτος για φιλοαμερικανισμό". Όποιος αμφέβαλε για την ομοσπονδιακή προοπτική της Ευρώπης εθεωρείτο "εκτός πραγματικότητας". Σήμερα δικαιώνονται οι "απαγορευμένες απόψεις". Ενώ όσοι τις απαγόρευσαν, αποδεικνύονται "μακριά νυχτωμένοι"...
Χρύσανθου Λαζαρίδη,
13η Μαρτίου 2005