aakkuan
07/03/2009, 17:43
ο τίτλος είναι παραπλανητικός οχι επειδή προκαλεί τον admin να με βάλει στα ανέκδοτα (ταξίδι... μέχρι τις σέρρες ) αλλά επειδή θα μιλήσω ελάχιστα για τη διαδρομή και περισσότερο για τα συναισθήματα που ένιωσα.
καλά καταλάβατε είμαι ακόμα ένας ψάρακλας που μόλις επέστρεψε απ την πρώτη του εκδρομή και θέλει να γράψει για το πόσο γαμάτο είναι να οδηγάς μηχανή!! :D :D
το χα τάξει να γράψω εδώ από τότε που χα δει το ταξιδιωτικό του apadapop που πήγε από λονδίνο μέχρι την σκανδιναβική χερσόνησο και μετά ξανά πίσω.
είχα νιώσει απίστευτα λουζερ τότε επειδή ήμουν εξωτερικό, παγιδευμένος χωρίς μηχανή ενώ είχα πάρει το δίπλωμα, αλλά μετρώντας τις μέρες για να γυρίσω πίσω και να πάρω μία...:cool:
όταν γύρισα λοιπόν πήρα μια cb 400αρα, και μετά τις πρώτες μέρες απιστευτης καύλας, ήρθε η φυσιολογική μιζέρια του που πιάνει όποιον κινείται αποκλειστικά μέσα στην πόλη...
Βλαστήμησα αυτόν που ανακάλυψε τον συμπλέκτη γιατί βαρέθηκα να τον πασπατεύω συνέχεια μέσα στην κωλο-κίνηση, για να δω την βελόνα του κοντέρ να δείχνει τα 100 για λίγα δευτερόλεπτα πρέπει να περιμένω σαν τον βρυκόλακα να πέσει η νύχτα μπας και αδειάσει καμια ευθεία, γενικά.. μιζέρια..
ωσπου την προηγούμενη κυριακή, αποφάσισα να κάνω το ..μεγάλο βήμα!
πριν συνεχίσω την απίστευτη διήγηση μου έχω να ομολογήσω ότι είμαι ένας χοντρομαλάκας καθώς έκανα την πρώτη μου εκδρομή έχοντας
1.πάρει την απόφαση βιαστικά, πρωί κυριακής
2.σπασμένη την μανέτα του φρένου
3.καθόλου εξοπλισμό εκτός από κράνος
4.έχοντας αντιανεμικό που με λίγο τρέξιμο γινότανε σημαία, και δυσκόλευε την διατήρηση της ισορροπίας μου..
5.βρώμικη ζελατίνα κράνους χωρίς αντιθαμπωτικό, μιας και μες την πόλη την έχω πάντα ανοιχτή
ναι ξέρω είμαι ηλίθιος, αλλά το σημαντικό είναι ότι γύρισα πίσω, για να σας τα γράψω, να με βρίσετε και να μην τα ξανακάνω
παρόλα αυτά ρε γαμώτο, το χάρηκα. Το θέλα και έπρεπε να πάω μιας και τώρα τελευταία δεν είμαι και τόσο στα καλά μου οπότε... έπρεπε...
είναι ρε γαμώτο το συναίσθημα του να τρέχεις συνέχεια και συνέχεια και να μην φτάνεις..(τι σας λέω τώρα... )
είναι που πράγματα που μέχρι τώρα τα χα αυτοματοποιημένα στο μυαλό μου και δεν τα δινα σημασία μιας και δεν οδηγούσα εγώ τώρα τα ζουσα τόσο έντονα....
σαν βγεις στον πηγαιμό....
ναι το ρητό είναι γνωστό, αλλά για τον καθένα, μέχρι να το νιώσει πραγματικά στο πετσί του είναι κούφια λόγια...
δεν ξέρω ίσως φταίνε κάποια πράματα που μου συνέβησαν τελευταία που με κάναν να καταλάβω ότι όντως όταν τα γραφε εκείνος ο μίζερος, ο παράξενος απ την αλεξάνδρεια κάτι μεγάλο ήθελε να πει....
σταματάω πριν να γίνω μελό...
Ένιωσα λοιπόν το ξυλίκι του άερα που αναπόφευκτα γίνεται χοντρότερο καβαλώντας γυμνό, ένιωσα τα καψίματα από ζουζούνια στο πρόσωπο, ευτυχώς τα γυαλια με σώσαν απ την τύφλωση. (ανοιχτή ζελατίνα γαρ, αναγκαστικά... )
Χόρτασα να ακούω τον κίνητήρα και τίποτα να μην διαταράσσει την επίπεδη αλλά ευχάριστη μονοτονία του, διαπιστώνοντας ότι μπορεί όντως να ναι φιλικός στο αύτι και να μη κάνει μόνο αυτό το γκαρ γκουρ που μου σπάει τα νεύρα μες την πόλη.
Το ότι πήγα σέρρες, είδα μια γνωστή, και μετά από κανα δίωρο ξαναξεκίνησα τον γυρισμό δεν μου λέει πλέον τίποτα.
Η διαδρομή είναι το μόνο που θα μου μείνει...
Ξεκίνησα πρωί 11 η ώρα, με καλό ήλιολουστο καιρό και θερμοκρασίες πολύ καλές.
Όταν γυρνούσα απ τη μέση της διαδρομής και μετά άρχισε να σουρουπώνει.
ούτε και αυτό είχε σημασία...
αυτό που μετράει είναι να τρέχεις να τρέχεις και να βαριέσαι να βλέπεις ευθείες. (το ξανάγραψα ε; )
Να χορταίνει άσφαλτο το μάτι σου και που και που να μπαίνει στο οπτικό σου πεδίο κανά αμάξι. Περάσανε και κάποια δίκυκλα δίπλα μου, ένας με χαιρέτησε κιόλας αλλά εγώ ήμουν χωμένος βαθιά στη έκσταση μου για να του ανταποδώσω τη χαιρετούρα (συγνώμη φίλε! )
συνειδητοποίησα ότι το μακρόσυρτο βούισμα του σου δίνει την ευκαιρία να χαθείς στις σκέψεις σου, να βάλεις την οδήγηση στον αυτόματο πιλότο, και ανάλογα με την φάση που είσαι να σκέφτεσαι πόσο χάλια/ πόσο γαμάτη είναι η ζωή....
το πρώτο μου ταξίδι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ίσα ίσα ήταν μόνο 160 χιλιόμετρα σύνολο, σε μια όχι και τόσο ενδιαφέρουσα διαδρομή και όχι και με τις καλύτερες συνθήκες.
ξέρω ότι αυτή καθ' αυτή η εμπειρία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, και τη στιγμή που άλλοι γράφουν για ευρώπες και ινδίες είναι αστείο να αφιερώνω εγώ πόσες γραμμές με ανάκατες σκέψεις για τις ...σέρρες, αλλά ρε σεις για μένα ήταν σημαντικό!!
βεβαιώθηκα για τα καλά ότι δεν πήρα τζάμπα τη μηχανή, δεν έφαγα τζάμπα το κόλλημα εδώ και ένα χρόνο να πάρω μεγάλη,δεν ζήλεψα τζάμπα τα ταξιδιωτικά που διάβαζα και κάποτε ρε μπάσταρδε θα πάω και στο “βορειότερο σημείο το κόσμου” και θα κάνω και γω ταξιδιωτικό, και θα το βλέπετε και θα ζηλεύετε!! :D :D
πέρα όμως απ αυτό πιστεύω ότι κάτι τέτοιες καταστάσεις (που όσο μεγαλώνει η εμπειρία τόσο πιο δύσκολα τις συναντάς ) είναι που σου δείχνουν την ασημαντότητα σου σαν άτομο αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο σε συμφιλιώνουν με αυτή και σε κάνουν να πλημμυρίζεις από μια ευτυχία που δεν είναι ακριβώς χαρά αλλά μια αίσθηση πιο πολύ πλήρωσης, προσωπικής και εσωτερικής πάντα...γιατί μπορεί όταν καβαλάς τη μηχανή να μην είσαι τίποτα παραπάνω από μια μικρή μαύρη κουκίδα σε μια ατέλειωτη ευθεία αλλά αυτό ακριβώς είναι που γουστάρεις....
βέβαια το τι γίνεται αφού γυρίσεις απ το ταξίδι είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...
άντε τελειώνω γιατί άμα γράφω τόσες αμπελοφιλοσοφίες για μέχρι τις σέρρες ποιος ξέρει τι θα γράψω για καμία σοβαρή διαδρομή...
καλά καταλάβατε είμαι ακόμα ένας ψάρακλας που μόλις επέστρεψε απ την πρώτη του εκδρομή και θέλει να γράψει για το πόσο γαμάτο είναι να οδηγάς μηχανή!! :D :D
το χα τάξει να γράψω εδώ από τότε που χα δει το ταξιδιωτικό του apadapop που πήγε από λονδίνο μέχρι την σκανδιναβική χερσόνησο και μετά ξανά πίσω.
είχα νιώσει απίστευτα λουζερ τότε επειδή ήμουν εξωτερικό, παγιδευμένος χωρίς μηχανή ενώ είχα πάρει το δίπλωμα, αλλά μετρώντας τις μέρες για να γυρίσω πίσω και να πάρω μία...:cool:
όταν γύρισα λοιπόν πήρα μια cb 400αρα, και μετά τις πρώτες μέρες απιστευτης καύλας, ήρθε η φυσιολογική μιζέρια του που πιάνει όποιον κινείται αποκλειστικά μέσα στην πόλη...
Βλαστήμησα αυτόν που ανακάλυψε τον συμπλέκτη γιατί βαρέθηκα να τον πασπατεύω συνέχεια μέσα στην κωλο-κίνηση, για να δω την βελόνα του κοντέρ να δείχνει τα 100 για λίγα δευτερόλεπτα πρέπει να περιμένω σαν τον βρυκόλακα να πέσει η νύχτα μπας και αδειάσει καμια ευθεία, γενικά.. μιζέρια..
ωσπου την προηγούμενη κυριακή, αποφάσισα να κάνω το ..μεγάλο βήμα!
πριν συνεχίσω την απίστευτη διήγηση μου έχω να ομολογήσω ότι είμαι ένας χοντρομαλάκας καθώς έκανα την πρώτη μου εκδρομή έχοντας
1.πάρει την απόφαση βιαστικά, πρωί κυριακής
2.σπασμένη την μανέτα του φρένου
3.καθόλου εξοπλισμό εκτός από κράνος
4.έχοντας αντιανεμικό που με λίγο τρέξιμο γινότανε σημαία, και δυσκόλευε την διατήρηση της ισορροπίας μου..
5.βρώμικη ζελατίνα κράνους χωρίς αντιθαμπωτικό, μιας και μες την πόλη την έχω πάντα ανοιχτή
ναι ξέρω είμαι ηλίθιος, αλλά το σημαντικό είναι ότι γύρισα πίσω, για να σας τα γράψω, να με βρίσετε και να μην τα ξανακάνω
παρόλα αυτά ρε γαμώτο, το χάρηκα. Το θέλα και έπρεπε να πάω μιας και τώρα τελευταία δεν είμαι και τόσο στα καλά μου οπότε... έπρεπε...
είναι ρε γαμώτο το συναίσθημα του να τρέχεις συνέχεια και συνέχεια και να μην φτάνεις..(τι σας λέω τώρα... )
είναι που πράγματα που μέχρι τώρα τα χα αυτοματοποιημένα στο μυαλό μου και δεν τα δινα σημασία μιας και δεν οδηγούσα εγώ τώρα τα ζουσα τόσο έντονα....
σαν βγεις στον πηγαιμό....
ναι το ρητό είναι γνωστό, αλλά για τον καθένα, μέχρι να το νιώσει πραγματικά στο πετσί του είναι κούφια λόγια...
δεν ξέρω ίσως φταίνε κάποια πράματα που μου συνέβησαν τελευταία που με κάναν να καταλάβω ότι όντως όταν τα γραφε εκείνος ο μίζερος, ο παράξενος απ την αλεξάνδρεια κάτι μεγάλο ήθελε να πει....
σταματάω πριν να γίνω μελό...
Ένιωσα λοιπόν το ξυλίκι του άερα που αναπόφευκτα γίνεται χοντρότερο καβαλώντας γυμνό, ένιωσα τα καψίματα από ζουζούνια στο πρόσωπο, ευτυχώς τα γυαλια με σώσαν απ την τύφλωση. (ανοιχτή ζελατίνα γαρ, αναγκαστικά... )
Χόρτασα να ακούω τον κίνητήρα και τίποτα να μην διαταράσσει την επίπεδη αλλά ευχάριστη μονοτονία του, διαπιστώνοντας ότι μπορεί όντως να ναι φιλικός στο αύτι και να μη κάνει μόνο αυτό το γκαρ γκουρ που μου σπάει τα νεύρα μες την πόλη.
Το ότι πήγα σέρρες, είδα μια γνωστή, και μετά από κανα δίωρο ξαναξεκίνησα τον γυρισμό δεν μου λέει πλέον τίποτα.
Η διαδρομή είναι το μόνο που θα μου μείνει...
Ξεκίνησα πρωί 11 η ώρα, με καλό ήλιολουστο καιρό και θερμοκρασίες πολύ καλές.
Όταν γυρνούσα απ τη μέση της διαδρομής και μετά άρχισε να σουρουπώνει.
ούτε και αυτό είχε σημασία...
αυτό που μετράει είναι να τρέχεις να τρέχεις και να βαριέσαι να βλέπεις ευθείες. (το ξανάγραψα ε; )
Να χορταίνει άσφαλτο το μάτι σου και που και που να μπαίνει στο οπτικό σου πεδίο κανά αμάξι. Περάσανε και κάποια δίκυκλα δίπλα μου, ένας με χαιρέτησε κιόλας αλλά εγώ ήμουν χωμένος βαθιά στη έκσταση μου για να του ανταποδώσω τη χαιρετούρα (συγνώμη φίλε! )
συνειδητοποίησα ότι το μακρόσυρτο βούισμα του σου δίνει την ευκαιρία να χαθείς στις σκέψεις σου, να βάλεις την οδήγηση στον αυτόματο πιλότο, και ανάλογα με την φάση που είσαι να σκέφτεσαι πόσο χάλια/ πόσο γαμάτη είναι η ζωή....
το πρώτο μου ταξίδι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ίσα ίσα ήταν μόνο 160 χιλιόμετρα σύνολο, σε μια όχι και τόσο ενδιαφέρουσα διαδρομή και όχι και με τις καλύτερες συνθήκες.
ξέρω ότι αυτή καθ' αυτή η εμπειρία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, και τη στιγμή που άλλοι γράφουν για ευρώπες και ινδίες είναι αστείο να αφιερώνω εγώ πόσες γραμμές με ανάκατες σκέψεις για τις ...σέρρες, αλλά ρε σεις για μένα ήταν σημαντικό!!
βεβαιώθηκα για τα καλά ότι δεν πήρα τζάμπα τη μηχανή, δεν έφαγα τζάμπα το κόλλημα εδώ και ένα χρόνο να πάρω μεγάλη,δεν ζήλεψα τζάμπα τα ταξιδιωτικά που διάβαζα και κάποτε ρε μπάσταρδε θα πάω και στο “βορειότερο σημείο το κόσμου” και θα κάνω και γω ταξιδιωτικό, και θα το βλέπετε και θα ζηλεύετε!! :D :D
πέρα όμως απ αυτό πιστεύω ότι κάτι τέτοιες καταστάσεις (που όσο μεγαλώνει η εμπειρία τόσο πιο δύσκολα τις συναντάς ) είναι που σου δείχνουν την ασημαντότητα σου σαν άτομο αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο σε συμφιλιώνουν με αυτή και σε κάνουν να πλημμυρίζεις από μια ευτυχία που δεν είναι ακριβώς χαρά αλλά μια αίσθηση πιο πολύ πλήρωσης, προσωπικής και εσωτερικής πάντα...γιατί μπορεί όταν καβαλάς τη μηχανή να μην είσαι τίποτα παραπάνω από μια μικρή μαύρη κουκίδα σε μια ατέλειωτη ευθεία αλλά αυτό ακριβώς είναι που γουστάρεις....
βέβαια το τι γίνεται αφού γυρίσεις απ το ταξίδι είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...
άντε τελειώνω γιατί άμα γράφω τόσες αμπελοφιλοσοφίες για μέχρι τις σέρρες ποιος ξέρει τι θα γράψω για καμία σοβαρή διαδρομή...