thou-vou
04/04/2009, 14:05
Καταρχήν καλησπέρα σας και σας αγαπώ…
Κατα δεύτερον είπα απλά να πω μια ιστορά βγαλμένη μέσα απ’ τη ζωή και δεν με ενδιαφέρει να συζητήσω για την αναγκαιότητα του σώματος των αστυνομικών, για τους οποίους ως γνωστόν τρέφω βαθειά και ειλικρινή συμπάθεια…
Παρασκευη βράδυ. Επαναστατικό ΔΣ σε ρυθμούς μέτριους μετά το ξεσσάλωμα του ΠΣΚ. Κατα τις 11.30, αναχωρούμε για μπρικι με τη γνωστή τενοντίτιδα συντροφιά. Φτάνουμε. Πίνουμε λίγο, πολύ λίγο για τα κυβικά μας και φεύγουμε νωρίς. Μιλάω στον πληθυντικό γιατί είμαι δυο διαφορετικά άτομα σε συσκευασία με κοιλίτσα.
Ο ήλιος δεν καίει και ενα δροσερό αεράκι κάνει τα μαλλιά μου να ανεμίζουν… Αλλά φοράω κράνος οπότε δεν μπαίνουν στα μάτια μου.
Στο φανάτι πριν το παναθηναικό στάδιο νεαρό ζεύγος με TDM περνά διακριτικά το κοκκινάκι με τη σκούρα απόχρωση. Τόσο διακριτικά που ενω και οι τυφλοί είχαν δει το Ζητά με τις αγωνιστικές διαθέσεις, ο οδηγός του TDM αδιαφόρησε προφανώς απολαμβάνοντας τον έρωτά του. Ακούει τα καντήλια του από τον Ζητά, ο οποίος, για να είμαστε ειλικρινής είχε γαμηθεί στις εκκινήσεις και τα ημιτελή “καντήλια”…
Φανάρι Αρδητου περιμένοντας το πρασινάκη με τη φάτσα του γιωργάκη του παπανδρέου σε συσκευασία τσίπρα για το ξενέρωμα…
Με κοιτά ο Ζητάς και εγω σκέφτομαι πόσο λίγο χάρηκα το καινούργιο μου δίπλωμα αφού με ενα ποτηράκι στο αλκοτέστ αναβοσβήνει το σηματάκι με τις χειροπέδες…
Με κοιτά σταθερά και ρίχνει ξερές… Βουμβουμ με ενα τρανσαλπ. Ξεκινά όπως μπορεί και ακολουθώ μέχρι τη δεύτερη στροφή όπου χωρίς πίσω φρένο αφου το στρωνω τον προσπερνώ. Αλλα εγω δεν ήθελα να παω από εκεί. Οπότε μπαίνω δεξιά στο μπαξεβάνη, δεξιά πάλι στη συγγρού και ανεβαίνω στήλες Ολυμπίου διός προς κέντρο. Με τόση δεξιά το μοιραίο δεν άργησε. Φανάρι ζάππειο και ξεκινάω λίγο σβέλτα είναι η αλήθεια. Κοκκαλώνω καπάκι τα φρένα και ευγενικά ρωτάω τον ταρίφα που άλλαξε δυο λωρίδες για να στρίψει αριστερά αν γνωρίζει τη νεα τεχνολογία του φλας. Προφανώς με άλλα λογάκια. Νευρικά αναχωρώ και ο εμπρός τροχός ανασηκώνεται ελαφρά. Αριστερά ΙΧ ανοιγει παράθυρο και μου λέει να κάνω δεξιά μπροστά από τους τσουλιάδες. Ρωτώ την ιδιότητα του συνομιλητή μου και βγάζει ταυτότητα την οποία εγω με το κράνος και εν κινήση υποτίθεται πως πρέπει να αναγνωρίσω. Γρια πουτάνα που είμαι δεν το τραβάω και πλέκω στο μυαλό μου την ιστορία που θα πρέπει να σπικάρω στα όργανα.
Σταματάμε και βγαίνω στην επίθεση. Μη μου πείτε ότι με σταματήσατε γιατί μανούριασα με τον ταρίφα, ρωτάω δημοκρατικά θυμομένος. Ο νεαρός συνοδηγός κολλάει λίγο και τραβλίζει κάτι οχι, ποιος ταρίφας ενω ταυτόχρονα αντιλαμβάνετε ότι δεν είμαι και έφηβος. Ο οδηγός, βγαλμένος από συνέδριο των οικολόγων ενναλακτικών με γυαλί ανδρέας παπανδρέου μετά την εγχείρηση ανοιχτής αεροσυνοδού, δεν είναι καθόλου παιδάκι και λεει με ηρεμία και σαφήνεια: Βρήκες και λίγο τον καθρέφτη μου πριν ξεκινήσεις ιδιαίτερα επικίνδυνα από το φανάρι.
Αλλάζω στόρυ στα καπάκια κα το ρίχνω σε συναισθηματικά φορτισμένους χωρισμούς που με έκαναν να μην ελέγχο καλά ενα παλιό τικ στο δεξί μου χέρι.
Καλά, καλά. Χαρτιά έχεις;
Βέβαια.
Για ρίχτα…
Προφανώς και δεν ξεδίπλωσα το χιούμορ μου με ατάκες του τύπου “γουστάρεις μπαρμπυτάκι και πράσινες τσόχες;” και “ποιος μοιράζει;” γιατι αναγνώριζα τη δύσκολη θέση μου. Δεν είχα κάνει και κάτι που αξίζει δικαστήριο και υπεράσπιση οπότε έχουμε πατήσει από ώρα το mode “δημοκρατικός διάλογος από τη θέση του δούλου”.
Α, ωραία έχεις και το καινούργιο δίπλωμα που φαίνονται όλα… Όμορφα. Αφού σαρες, εμένα μου περισσεύει…
Ο νεαρός πάει να στείλει τα στοιχεία. Εγω ανοίγω την τσάντα μου, παρότι απαγορεύεται σε απλή εξακρίβωση αλλά είπαμε…. Κάνουμε το μαλάκα (πράγμα που διάφοροι θα γούσταραν να δουν από κοντά και να χλευάσουν… και πολύ καλά θα έκαναν…)
Μετά από μισή ώρα, ρωτάω ευγενικά. Και δε μου λες, θα πάρει πολύ ώρα; Και εκείνος απαντά: Έχεις κααδικαστε΄ποτέ για κάτι;
Ρωτάω: Οι εξακριβώσεις μετράνε;
Απαντά: Οχι.
Ωραία, οχι δεν έχω καταδικαστεί για κάτι. Σίγουρα; Σίγουρα. Είμαι 37 χρονο άνθρωπος, λες να σου λεω ότι δεν εχω τίποτα και να κουβαλάω καμιά σακούλα χάπια;
Γελάει σαρκαστικά και μου λέει πρέπει να πάμε στο τμήμα. Γιατί; Αυτες είναι οι εντολές. Αυτό; Ρωτάει δείχνωντας τους πλαινούς σάκους του τανκμπαγκ. Εγω κάνω το κουνέλι και αρχίζω να του λέω για την τουρατεκ. Οχι, μου λέει, ανοιξέ το εννοώ. Ανοίγω. Μαλιστα. Ενα τξακ ντανιελς, ενα σακούλι στουπι κάτι τορκς και ενα σπρευ μαύρο. Με κοιτά. Τον κοιτώ. Και περιμένουμε να έρθει κάποιος να πάρει το μηχανάκι μου μέχρι το τμήμα. Τι πράμα;;;;;;;;;;;; Με βάζουνε στο αμάξι αφού λέω στον ασφαλήτη που πάει να το οδηγήσει να μη φρενάρει αποτομα γιατι στρώνω τα φρένα, να μην ανοίγει απότομα το γκάζι και να μην πολυστηρίζεται στα μαρσπιε…. Με τα πόδια τεντομένα ακολούθησε.
Τμήμα Συντάγματος. Εχουμε ήδη χάσει μια ώρα από τη ζωή μας. Οι α-λήτες αποχωρούν και μένω στην είσοδο του τμήματος να καπνίζω, να πίνω νερό και να τρώω σοκολάτα μην έχουμε τίποτα άλλα. Ξενερωμένος πλέον ακούω να με φωνάζουν. Μπαίνω μέσα. Νεαρός αξιοματικός υπηρεσίας με νεαρά αξιολύπητη γραμματέα με στολή. Καθήστε, μουλέει. Κάθομαι και αφού πλέον δεν υπάρχει αλκοολ στο κεφάλι μου ούτε για δείγμα παίρνω θέση μάχης.
Κατηγορούμαι για κάτι;
Οχι ακριβώς.
Τότε προς τι η ταλαιπωρία; Έχω χάσει ήδη δυο ώρες. Δεν έχω κάτι που να εκκρεμεί, οπότε;
Εχετε φάκελο όμως…. Ανήκετε στην άκρα αριστερά, στην αντεξουσία;
Είμαι ανάμεσα στο να πέσω κάτω από τα γέλια ή να το τραβήξω στα άκρα αφού ακόμα δεν ήρθαν οι ωραίες εποχές με τις κατεβασμένες μούρες και τις προτάσεις για τη μάνα μου… Δεν ήρθαν για μένα που είμαι λευκος και με ταυτότητα… Για τους άλλους ξέρεται τι γίνεται στα τμήματα οπότε μην μπούμε στην κουβέντα για τη “δουλειά” της αστυνομίας.
Σε ποιο κομμάτι της ακριβώς, γιατί είναι ευρύτατος ο χώρος της άκρας αριστερά… ρωτάω με ύφος.
Γνωρίζεται τη ρωτάω, απαντά.
Οπότε γιατί με ρωτάτε, απαντώ και πάει λέγοντας.
Μετά από κανα τέταρτο γόνιμου διαλόγου κλείνουμε με τα εξής
-Είσαταν στα γεγονότα του Δεκέμβρη;
-Εσείς;
-Είσασταν;
-Ανάκριση θα μου κάνετε χωρίς δικηγόρο;
-Οχι αλλα πρέπει να ρωτήσω;
-Δικηγόρορ να πάρω…
… μικρή σιωπή. Έξω για τηλέφωνο ο κύριος. Ξανάρχεται…
-Δεν θα αργήσουμε πολύ… Απλά μπορούμε να μιλάμε μέχρι να έρθει το σήμα.
-Μιλήστε με τη συνάδελφό σας…
-Μένεται περιστέρι ακόμα;
-Δεν είπα τίποτα για περιστέρι. Δηλώνω ως μόνιμη κατοικία το πατρικό μου που όπως βλέπεται δεν είναι στο περιστέρι.
-Ναι αλλά μένεται περιστέρι εδω και δέκα χρόνια.
-Μένω και σε διάφορες άλλες γειτονιές…
-Γνωρίζω…
-Οπότε η πείτε μου για τί κατηγορούμαι ή δώστε τα χαρτιά γιατί εχουμε φτάσει το τρίωρο.
-Πρέπει να περιμένουμε το σήμα.
-Να το περιμένετε… Εγω κατηγορούμε για κάτι;
-Οχι.
-Είμαι υπό κράτηση;
-Οχι.
-Οπότε να πηγαίνω…
-Οχι κύριε δεν είναι στο χέρι μου…
-Δηλαδή χωρίς λόγο με κρατάτε για καψόνι;
-Οχι κύριε, δημοκρατία έχουμε…
-Εσείς, εγω πάλι δεν, ε;
μ’αυτά και μ’αυτά τέσσερις ωρίτσες σύνολο και μετά αποχώρησα από άλλη μια τιμημένη εξακρίβωση σκεπτόμενος ότι σκουρένουν τα πράματα… και πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας σοβαρά και επειγόντας… αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και δεν είναι για εδω…
Φιδάκια και καλά ποπκορν… χοχοχοχο
Κατα δεύτερον είπα απλά να πω μια ιστορά βγαλμένη μέσα απ’ τη ζωή και δεν με ενδιαφέρει να συζητήσω για την αναγκαιότητα του σώματος των αστυνομικών, για τους οποίους ως γνωστόν τρέφω βαθειά και ειλικρινή συμπάθεια…
Παρασκευη βράδυ. Επαναστατικό ΔΣ σε ρυθμούς μέτριους μετά το ξεσσάλωμα του ΠΣΚ. Κατα τις 11.30, αναχωρούμε για μπρικι με τη γνωστή τενοντίτιδα συντροφιά. Φτάνουμε. Πίνουμε λίγο, πολύ λίγο για τα κυβικά μας και φεύγουμε νωρίς. Μιλάω στον πληθυντικό γιατί είμαι δυο διαφορετικά άτομα σε συσκευασία με κοιλίτσα.
Ο ήλιος δεν καίει και ενα δροσερό αεράκι κάνει τα μαλλιά μου να ανεμίζουν… Αλλά φοράω κράνος οπότε δεν μπαίνουν στα μάτια μου.
Στο φανάτι πριν το παναθηναικό στάδιο νεαρό ζεύγος με TDM περνά διακριτικά το κοκκινάκι με τη σκούρα απόχρωση. Τόσο διακριτικά που ενω και οι τυφλοί είχαν δει το Ζητά με τις αγωνιστικές διαθέσεις, ο οδηγός του TDM αδιαφόρησε προφανώς απολαμβάνοντας τον έρωτά του. Ακούει τα καντήλια του από τον Ζητά, ο οποίος, για να είμαστε ειλικρινής είχε γαμηθεί στις εκκινήσεις και τα ημιτελή “καντήλια”…
Φανάρι Αρδητου περιμένοντας το πρασινάκη με τη φάτσα του γιωργάκη του παπανδρέου σε συσκευασία τσίπρα για το ξενέρωμα…
Με κοιτά ο Ζητάς και εγω σκέφτομαι πόσο λίγο χάρηκα το καινούργιο μου δίπλωμα αφού με ενα ποτηράκι στο αλκοτέστ αναβοσβήνει το σηματάκι με τις χειροπέδες…
Με κοιτά σταθερά και ρίχνει ξερές… Βουμβουμ με ενα τρανσαλπ. Ξεκινά όπως μπορεί και ακολουθώ μέχρι τη δεύτερη στροφή όπου χωρίς πίσω φρένο αφου το στρωνω τον προσπερνώ. Αλλα εγω δεν ήθελα να παω από εκεί. Οπότε μπαίνω δεξιά στο μπαξεβάνη, δεξιά πάλι στη συγγρού και ανεβαίνω στήλες Ολυμπίου διός προς κέντρο. Με τόση δεξιά το μοιραίο δεν άργησε. Φανάρι ζάππειο και ξεκινάω λίγο σβέλτα είναι η αλήθεια. Κοκκαλώνω καπάκι τα φρένα και ευγενικά ρωτάω τον ταρίφα που άλλαξε δυο λωρίδες για να στρίψει αριστερά αν γνωρίζει τη νεα τεχνολογία του φλας. Προφανώς με άλλα λογάκια. Νευρικά αναχωρώ και ο εμπρός τροχός ανασηκώνεται ελαφρά. Αριστερά ΙΧ ανοιγει παράθυρο και μου λέει να κάνω δεξιά μπροστά από τους τσουλιάδες. Ρωτώ την ιδιότητα του συνομιλητή μου και βγάζει ταυτότητα την οποία εγω με το κράνος και εν κινήση υποτίθεται πως πρέπει να αναγνωρίσω. Γρια πουτάνα που είμαι δεν το τραβάω και πλέκω στο μυαλό μου την ιστορία που θα πρέπει να σπικάρω στα όργανα.
Σταματάμε και βγαίνω στην επίθεση. Μη μου πείτε ότι με σταματήσατε γιατί μανούριασα με τον ταρίφα, ρωτάω δημοκρατικά θυμομένος. Ο νεαρός συνοδηγός κολλάει λίγο και τραβλίζει κάτι οχι, ποιος ταρίφας ενω ταυτόχρονα αντιλαμβάνετε ότι δεν είμαι και έφηβος. Ο οδηγός, βγαλμένος από συνέδριο των οικολόγων ενναλακτικών με γυαλί ανδρέας παπανδρέου μετά την εγχείρηση ανοιχτής αεροσυνοδού, δεν είναι καθόλου παιδάκι και λεει με ηρεμία και σαφήνεια: Βρήκες και λίγο τον καθρέφτη μου πριν ξεκινήσεις ιδιαίτερα επικίνδυνα από το φανάρι.
Αλλάζω στόρυ στα καπάκια κα το ρίχνω σε συναισθηματικά φορτισμένους χωρισμούς που με έκαναν να μην ελέγχο καλά ενα παλιό τικ στο δεξί μου χέρι.
Καλά, καλά. Χαρτιά έχεις;
Βέβαια.
Για ρίχτα…
Προφανώς και δεν ξεδίπλωσα το χιούμορ μου με ατάκες του τύπου “γουστάρεις μπαρμπυτάκι και πράσινες τσόχες;” και “ποιος μοιράζει;” γιατι αναγνώριζα τη δύσκολη θέση μου. Δεν είχα κάνει και κάτι που αξίζει δικαστήριο και υπεράσπιση οπότε έχουμε πατήσει από ώρα το mode “δημοκρατικός διάλογος από τη θέση του δούλου”.
Α, ωραία έχεις και το καινούργιο δίπλωμα που φαίνονται όλα… Όμορφα. Αφού σαρες, εμένα μου περισσεύει…
Ο νεαρός πάει να στείλει τα στοιχεία. Εγω ανοίγω την τσάντα μου, παρότι απαγορεύεται σε απλή εξακρίβωση αλλά είπαμε…. Κάνουμε το μαλάκα (πράγμα που διάφοροι θα γούσταραν να δουν από κοντά και να χλευάσουν… και πολύ καλά θα έκαναν…)
Μετά από μισή ώρα, ρωτάω ευγενικά. Και δε μου λες, θα πάρει πολύ ώρα; Και εκείνος απαντά: Έχεις κααδικαστε΄ποτέ για κάτι;
Ρωτάω: Οι εξακριβώσεις μετράνε;
Απαντά: Οχι.
Ωραία, οχι δεν έχω καταδικαστεί για κάτι. Σίγουρα; Σίγουρα. Είμαι 37 χρονο άνθρωπος, λες να σου λεω ότι δεν εχω τίποτα και να κουβαλάω καμιά σακούλα χάπια;
Γελάει σαρκαστικά και μου λέει πρέπει να πάμε στο τμήμα. Γιατί; Αυτες είναι οι εντολές. Αυτό; Ρωτάει δείχνωντας τους πλαινούς σάκους του τανκμπαγκ. Εγω κάνω το κουνέλι και αρχίζω να του λέω για την τουρατεκ. Οχι, μου λέει, ανοιξέ το εννοώ. Ανοίγω. Μαλιστα. Ενα τξακ ντανιελς, ενα σακούλι στουπι κάτι τορκς και ενα σπρευ μαύρο. Με κοιτά. Τον κοιτώ. Και περιμένουμε να έρθει κάποιος να πάρει το μηχανάκι μου μέχρι το τμήμα. Τι πράμα;;;;;;;;;;;; Με βάζουνε στο αμάξι αφού λέω στον ασφαλήτη που πάει να το οδηγήσει να μη φρενάρει αποτομα γιατι στρώνω τα φρένα, να μην ανοίγει απότομα το γκάζι και να μην πολυστηρίζεται στα μαρσπιε…. Με τα πόδια τεντομένα ακολούθησε.
Τμήμα Συντάγματος. Εχουμε ήδη χάσει μια ώρα από τη ζωή μας. Οι α-λήτες αποχωρούν και μένω στην είσοδο του τμήματος να καπνίζω, να πίνω νερό και να τρώω σοκολάτα μην έχουμε τίποτα άλλα. Ξενερωμένος πλέον ακούω να με φωνάζουν. Μπαίνω μέσα. Νεαρός αξιοματικός υπηρεσίας με νεαρά αξιολύπητη γραμματέα με στολή. Καθήστε, μουλέει. Κάθομαι και αφού πλέον δεν υπάρχει αλκοολ στο κεφάλι μου ούτε για δείγμα παίρνω θέση μάχης.
Κατηγορούμαι για κάτι;
Οχι ακριβώς.
Τότε προς τι η ταλαιπωρία; Έχω χάσει ήδη δυο ώρες. Δεν έχω κάτι που να εκκρεμεί, οπότε;
Εχετε φάκελο όμως…. Ανήκετε στην άκρα αριστερά, στην αντεξουσία;
Είμαι ανάμεσα στο να πέσω κάτω από τα γέλια ή να το τραβήξω στα άκρα αφού ακόμα δεν ήρθαν οι ωραίες εποχές με τις κατεβασμένες μούρες και τις προτάσεις για τη μάνα μου… Δεν ήρθαν για μένα που είμαι λευκος και με ταυτότητα… Για τους άλλους ξέρεται τι γίνεται στα τμήματα οπότε μην μπούμε στην κουβέντα για τη “δουλειά” της αστυνομίας.
Σε ποιο κομμάτι της ακριβώς, γιατί είναι ευρύτατος ο χώρος της άκρας αριστερά… ρωτάω με ύφος.
Γνωρίζεται τη ρωτάω, απαντά.
Οπότε γιατί με ρωτάτε, απαντώ και πάει λέγοντας.
Μετά από κανα τέταρτο γόνιμου διαλόγου κλείνουμε με τα εξής
-Είσαταν στα γεγονότα του Δεκέμβρη;
-Εσείς;
-Είσασταν;
-Ανάκριση θα μου κάνετε χωρίς δικηγόρο;
-Οχι αλλα πρέπει να ρωτήσω;
-Δικηγόρορ να πάρω…
… μικρή σιωπή. Έξω για τηλέφωνο ο κύριος. Ξανάρχεται…
-Δεν θα αργήσουμε πολύ… Απλά μπορούμε να μιλάμε μέχρι να έρθει το σήμα.
-Μιλήστε με τη συνάδελφό σας…
-Μένεται περιστέρι ακόμα;
-Δεν είπα τίποτα για περιστέρι. Δηλώνω ως μόνιμη κατοικία το πατρικό μου που όπως βλέπεται δεν είναι στο περιστέρι.
-Ναι αλλά μένεται περιστέρι εδω και δέκα χρόνια.
-Μένω και σε διάφορες άλλες γειτονιές…
-Γνωρίζω…
-Οπότε η πείτε μου για τί κατηγορούμαι ή δώστε τα χαρτιά γιατί εχουμε φτάσει το τρίωρο.
-Πρέπει να περιμένουμε το σήμα.
-Να το περιμένετε… Εγω κατηγορούμε για κάτι;
-Οχι.
-Είμαι υπό κράτηση;
-Οχι.
-Οπότε να πηγαίνω…
-Οχι κύριε δεν είναι στο χέρι μου…
-Δηλαδή χωρίς λόγο με κρατάτε για καψόνι;
-Οχι κύριε, δημοκρατία έχουμε…
-Εσείς, εγω πάλι δεν, ε;
μ’αυτά και μ’αυτά τέσσερις ωρίτσες σύνολο και μετά αποχώρησα από άλλη μια τιμημένη εξακρίβωση σκεπτόμενος ότι σκουρένουν τα πράματα… και πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας σοβαρά και επειγόντας… αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και δεν είναι για εδω…
Φιδάκια και καλά ποπκορν… χοχοχοχο