Αισωπου Μυθοι

[Κανένας]

ΕΠΕΙΔΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

:evil:



Η Μαϊμού και το Δελφίνι




Μέσα σ' ένα καράβι, που ερχόταν για το λιμάνι του Πειραιά, ταξίδευαν και πολλοί επιβάτες. Ένας απ' αυτούς, είχε μαζί του και μια μαϊμού. Αυτή λοιπόν η μαϊμού ήταν τόσο παιχνιδιάρα, που τους είχε ξετρελάνει όλους με τα καμώματά της. Ναύτες κι επιβάτες έπαιζαν συνέχεια μαζί της κι εκείνη σκαρφάλωνε στα κατάρτια, πηδούσε πάνω απ' τα κεφάλια τους κι έκανε ένα σωρό ακροβατικά.

Όταν έφτασαν έξω από το Σούνιο, το καράβι συνάντησε μεγάλη τρικυμία. Πελώρια κύματα χτυπούσαν τα πλευρά του και το καράβι χοροπηδούσε πάνω-κάτω, σαν καρυδότσουφλο. Οι ναύτες έτρεχαν πέρα-δώθε αλαφιασμένοι, ενώ η μαϊμού, τρομοκρατημένη, είχε κρυφτεί πίσω από μια κουλούρα σκοινί και περίμενε να περάσει ο χαλασμός. Όμως, τελικά, το καράβι δεν άντεξε. Τα πανιά σκίστηκαν, τα κατάρτια τσάκισαν στα δυο και το καράβι έγειρε στο πλάι κι άρχισε να βουλιάζει.

Ναύτες κι επιβάτες πήδηξαν στη θάλασσα κι άρχισαν να κολυμπούν, προσπαθώντας να σωθούν - μαζί τους, φυσικά, και η φίλη μας η μαϊμού.

Ευτυχώς, εκείνη την ώρα κολυμπούσε εκεί κοντά ένα κοπάδι δελφίνια που - καθώς όλοι ξέρουμε - σώζουν πολλές φορές τους ναυαγούς.

Έτσι έγινε και τώρα: τα δελφίνια πήραν στη ράχη τους πολλούς ναύτες κι επιβάτες κι άρχισαν να τους οδηγούν προς την ακτή. Κάποια στιγμή, ένα δελφίνι είδε τη μαϊμού και νομίζοντας πως είναι άνθρωπος, την πλησίασε και την πήρε στη ράχη του. Λίγο αργότερα, το δελφίνι ρώτησε τη μαϊμού: "Από την Αθήνα είσαι;"

"Μα, φυσικά", απάντησε η μαϊμού.

"Έτσι, ε;" έκανε το δελφίνι. "Και, δε μου λες, τον Πειραιά τον ξέρεις;"

"Καλέ, τον Πειραιά δεν ξέρω;" έκανε η μαϊμού, που νόμισε πως ο Πειραιάς ήταν άνθρωπος. "Είναι ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου - δυο φορές την εβδομάδα έρχεται και τρώει στο σπίτι μας!"

Ακούγοντας αυτό το ψέμα, το δελφίνι θύμωσε πολύ: "Δεν ντρέπεσαι;" φώναξε. "Εγώ προσπαθώ να σου σώσω τη ζωή, κι εσύ μου λες τέτοια ψέματα;" Κι ύστερα, μ' ένα τίναγμα έριξε την ψεύτρα μαϊμού στη θάλασσα και γύρισε να σώσει κάποιον άλλον επιβάτη.







Ο μύθος μας διδάσκει ότι η άγνοια βγαίνει πάντα στην επιφάνεια, και πως το ψέμα δεν μένει ποτέ ατιμώρητο.

[Κανένας]

Το Λιοντάρι κι ο Λαγός




Ένα πεινασμένο λιοντάρι τριγυρνούσε μέρες στο δάσος, ψάχνοντας να βρει κάτι να φάει. Ξαφνικά, βλέπει έναν όμορφο, καθαρό και καλοθρεμμένο λαγό να κοιμάται κάτω από ένα δέντρο.

"Μμμ, επιτέλους! Θα πλησιάσω σιγά-σιγά για να μην τον ξυπνήσω και θα τον φάω", σκέφτηκε το λιοντάρι.

Την ώρα που ετοιμαζόταν να πλησιάσει τον λαγό, πέρασε από δίπλα του ένα ελαφάκι. Μεμιάς, το λιοντάρι άρχισε να το κυνηγάει αλλά επειδή δεν το πρόφτασε, αποφάσισε να ξαναγυρίσει στον λαγό. Για κακή του τύχη, όμως, ο λαγός είχε ξυπνήσει και είχε φύγει.

"Καλά να πάθω! Δεν μου έφτανε ο λαγός, ήθελα και το ελαφάκι. Τώρα θα μείνω πάλι νηστικό", σκέφτηκε το λιοντάρι κι αποφάσισε να μην ξανακάνει ποτέ πια το ίδιο λάθος.







Ο μύθος μας διδάσκει πως όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα.

[Κανένας]

Ο Άνθωπος και η Τύχη




Ένας άνθρωπος που περπατούσε μέρες ολόκληρες κουράστηκε κάποια στιγμή κι αποφάσισε να ξαποστάσει για λίγο στην άκρη ενός πηγαδιού. Όμως, από την κούραση τον πήρε ο ύπνος και καθώς στριφογύριζε από 'δω κι από 'κει, παραλίγο να πέσει μέσα στο πηγάδι. Ευτυχώς, μια γυναίκα που περνούσε από 'κει είδε τι κίνδυνο διέτρεχε, τον ξύπνησε και τον έσωσε.
Αυτός την ευχαρίστησε με όλη του την ψυχή, αλλά εκείνη του απάντησε: "Δεν υπάρχει λόγος να μ' ευχαριστείς. Σε έσωσα γιατί αν δεν το έκανα θα κατηγορούσες την κακοτυχία σου κι όχι την αφέλεια και την αμυαλιά σου".







Ο μύθος μας διδάσκει πως όταν παθαίνουμε κάτι από δικό μας φταίξιμο, δεν πρέπει να ρίχνουμε τις ευθύνες μας αλλού.

[Κανένας]

Το Αηδόνι και το Γεράκι




Μια φορά, ένα αηδόνι καθόταν στα κλαδιά ενός δέντρου και κελαηδούσε, απολαμβάνοντας την ομορφιά του δάσους. Ένα πεινασμένο γεράκι άκουσε το τραγούδι του, πέταξε γοργά και κατάφερε ν' αρπάξει το αηδόνι. Ξαφνικά, κι ενώ το αηδόνι βρισκόταν στα νύχια του γερακιού, άρχισε να το παρακαλάει σιγοκλαίγοντας: "Άφησέ με, καλό μου γεράκι! Είμαι τόσο μικρό κι η πείνα σου τόσο μεγάλη, που δεν έχεις λόγο να με φας".

"Μπα, και τι θα φάω εγώ αν σε αφήσω ελεύθερο;" είπε το γεράκι.

"Μπορείς να πετάξεις και να βρεις ένα μεγαλύτερο πουλί που θα χορτάσει την πείνα σου", απάντησε το αηδόνι.

"Μα δεν θα ήμουν ανόητο αν άφηνα εσένα, που σ' έχω σίγουρο, για να ψάξω κάτι άλλο που ίσως να μην το έβρισκα ποτέ;" είπε το γεράκι.







Ο μύθος μας διδάσκει πως πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε και να μη ζητάμε περισσότερα.


:cool: :beer: :wave2:

[VERTIGO]

Ο Αίσωπος και η αλληγορία είναι άρρηκτα δεμένοι...

Η πραγματικότητα όμως είναι πιο διδακτική :)

τελευταίως, και αποκτώντας κακές συνήθειες , όπως το να παρακολουθώ ντοκιμανταίρ ;) έμαθα κάτι άκρως ενδιαφέρον και διδακτικό:

Υπάρχει μια ξαρέρφη της σουπιάς, η κουκουμεριά:
αυτή, όταν κινδυνεύει, αδειάζει από όλη της την υπόσταση, ξερνάει τα σωθικά της όλα, και μένει μια μικρή πέτσα που το μεγάλο ψάρι δεν γουστάρει να τη φάει....

Ο πραγματικότητα μάς διδάσκει:
1)Η ζωή έχει μια τρομακτική καύλα!
Προκειμένου να επιβιώσεις μετέρχεσαι απίστευτα και εντπωσιακά μέσα...

:)
1α)
δεν κατάλαβα πως βάζει κανείς φωτογραφία-αβατάρ
1β) δεν ήξερα που να ρίξω το παρθενικό μήνυμα...ντεπούτο μου και το ριξα στον Κανένα...:)

[apav]

Welcome! :wave2:

[VERTIGO]

τhank you, παλαιό μέλος :)