PDA

View Full Version : Είναι κάποια πράγματα...



superfour
09/04/2005, 15:00
… στη ζωή, στη ζωή όλων μας , που είναι εκεί μπροστά μας, μας περιμένουν να τα πιάσουμε. Τόσο απλά… Δεν το κάνουμε όμως, γιατί μας έχει καρφωθεί ότι τίποτα στη ζωή μας δεν είναι τόσο απλό. Δεν γίνεται, δεν μπορεί να είναι τόσο απλό να πω τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο απλό να κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου, δεν είναι τόσο απλό να πω την αλήθεια για αυτό που βλέπω… Γιατί έτσι μας έχουν κάνει να νιώθουμε… Ναι, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε μας έχουν βάλει εκεί που θέλουν ακριβώς! Δεν μ’ αρέσει να ακούω ανθρώπους να μην έχουν όνειρα!

Γιατί να μην μπορείς να ταξιδέψεις όταν θες και όπου θες? Δεν είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσεις κάποιο μέσο μεταφοράς… απλά να ταξιδέψεις, να ταξιδέψεις νοερά μέσα από μελωδίες, νότες, χρώματα, φωτογραφίες, εικόνες… Γιατί να υπάρχει πάντα κάτι που να σε προσγειώνει απότομα στην γη? Στη γη….τι ειρωνεία….στη γη που πατάμε, στη γη που μας στηρίζει, στη γη που μας έχει κάνει αυτό που είμαστε, που χάρη σ’ αυτή καταφέρνουμε και επιβιώνουμε, που κάθε μέρα γευόμαστε τους καρπούς της… Τι ειρωνεία… Σ’ αυτή την γη ασελγούμε καθημερινά… Σ’ αυτή την γη μεταφέρουμε όλο μας τον θυμό, το άγχος, τη βία, τις καταστροφικές μας ανησυχίες, τις ανωμαλίες του εγκεφάλου μας… του άρρωστου εγκεφάλου μας! Κι αυτή εκεί… να στέκεται και να σου προσφέρει μυρωδιές, καρπούς, εικόνες, χρώματα, μουσικές… Μουσικές? είναι οι νότες, αυτές οι γαμημένες επτά νότες, επτά σκαλοπάτια που σε οδηγούν στην πόρτα, στην πόρτα που ποτέ δεν σκέφτηκες να ανοίξεις! Κι όμως είναι εκεί, ξεκλείδωτη και σε περιμένει να την ανοίξεις… τόσο απλά… κι εσύ αργείς… αλλά το κάνεις και βλέπεις ότι πίσω από την πόρτα βρίσκεται άλλος κόσμος… Ένας κόσμος απλός, ζωντανός, χαρούμενος, με πολλά χρώματα, όχι γκρίζος, γεμάτος χαμόγελα, ναι ίσως προβληματισμένα χαμόγελα αλλά… χαμόγελα! Πού είναι η μιζέρια? Πού είναι το ρεύμα που μας είχε πάρει όλους παραμάζωμα πριν? Που είναι αυτός ο ασταμάτητος βομβαρδισμός της πληροφορίας? Μήπως είναι κάπου εκεί αλλά δεν το βλέπω? Μήπως δεν χρειάζεται απλά να τον βλέπω ή μήπως πρέπει να κάνω κι εγώ κάτι για να μην τον βλέπουν κι οι άλλοι? Μήπως πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί κάτι? Ή ο σταρχιδισμός είναι το νέο σλόγκαν της εποχής μας και μάταια όποια προσπάθεια αλλαγής?

Δεν ξέρω… τελικά ίσως μία συναυλία δεν είναι απλά μία συναυλία… ίσως είναι ένα ταξίδι. Το ταξίδι που λέγαμε πριν. Ένα ταξίδι των σκέψεων, ένα ταξίδι με οδηγό αυτή την γήινη απλότητα της μουσικής. Αυτά ένιωσα χθες σε έναν καταιγισμό μελωδιών, ήχων, εικόνων και το είχα τόσο ανάγκη, μιας και η μέρα ήταν ΑΠΛΑ… εφιαλτική και χωρίς καν δεύτερη σκέψη, πριν πάω σπίτι έκανα μία στάση… Λιοσίων 205 όπου με περίμεναν 90 λεπτά ταξιδιού (τόσα με άφησε η κούραση να αντέξω).
-Χωρίς κανόνες?
-Όχι! Υπήρχαν και δεν έπρεπε με τίποτα να τους παραβώ…




Earthbound Rulezzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz:smokin:

:wave2: :wave2: :wave2:

... be your self