monstermind
09/04/2005, 16:40
Η πείρα μου και οι γνώσεις μου σχετικά με τα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης σε Ελλάδα και εξωτερικό περιορίζονται στα λόγια και τις περιγραφές τρίτων, σε σχετικά αναγνώσματα από άρθρα και αναφορές, στην τετραετή (εξ αποστάσεως) φοίτηση μου, και τις αρκετές κατά καιρούς επισκέψεις μου σε πανεπιστήμια και παραδώσεις μαθημάτων άλλων σχολών.
Δεν ξέρω αν είναι μικρή η μεγάλη, και αν η άποψη και κρίση μου έχει τεκμήρια, ούτε πόσο μεγάλη είναι η ικανότητα μου να κρίνω και να εξάγω συμπεράσματα.
Μέσα μου όμως νιώθω τόσο έντονα ως αληθή, αυτά που καταλαβαίνω, που δεν έχω λόγω να μην τα φανερώσω… σαν να με πνίγει κάποια αδικία…
Τον κόπο του μαθητή, του 17χρονου νέου, που πνίγει τις ανάγκες του για ζωή έντονη, για αλητεία, για παιχνίδια και έρωτες, πόσο μάλλον που μεταμορφώνει αυτή την ανάγκη, σε δίψα για επιτυχία και μάθηση, τον γνωρίζουν πολύ καλά, και αυτοί που καταφέρανε και πέρασαν στη σχολή που ήθελαν, και αυτοί που δεν τα καταφέρανε, αλλά και εκείνοι που το σκέφτηκαν καλά, και αποφάσισαν να μην ασχοληθούν.
Αλλά δεν θα μιλήσω για την προσπάθεια αυτή που δεν ανταμείβεται, γιατί για κάποιο λόγω δεν την θεωρώ έργο τόσο αξιέπαινο. Ούτε θα κλαφτώ για όσα ζω σαν φοιτητής που δεν τα περίμενα… Θα αναθεματίσω όμως, και θα βρίσω, για την κατάσταση αυτή που επικρατεί, γιατί είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτά που η λέξη «πανεπιστήμιο» γεννά στο μυαλό αυτού που δεν γνωρίζει…
Περιμένεις λοιπόν πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο να βρεθείς μέσα σε μια κοινότητα ανθρώπων που όπως και εσύ θέλουν να μάθουν, ότι ανάμεσα τους θα βρεις ανθρώπους με κοινούς στόχους, και ενδιαφέροντα, ώριμους, ότι θα διδαχθείς από ανθρώπους δοσμένος στην επιστήμη τους, με κλίση στην διδαχή, και ικανότητα καθοδήγησης, σε εγκαταστάσεις ικανές να σου φέρουν κάθε τι απαραίτητο για την προσπάθεια σου… Όχι κάποιο παράδεισο βέβαια, ούτε όλα τα παραπάνω σε υπερθετικό βαθμό, υπερβολικά ρομαντικά και χωρίς ψεγάδια. Όπως και να έχει περιμένεις να βρεις ένα χώρο που παράγει επιστήμονες, και από μόνο του αυτό συνεπάγεται τα παραπάνω.
Κρατάς και μια πισινή βέβαια ότι μπορεί και να είναι ένα χάλι και μισό, και πηγαίνεις… πρέπει να περάσει αρκετός καιρός όμως για να καταλάβεις το πόσο ΧΑΛΙΑ είναι.
Οι συμφοιτητές σου είναι εκεί και διαβάζουν, είτε γιατί έτσι έχουν μάθει μια ζωή, είτε γιατί νομίζουν πως βαδίζουν προς μια ζωή τύπου διαφήμισης φρυγανιάς elite και Kellogg’s, είτε γιατί εκτός από το δρόμο του πανεπιστημίου, υπάρχει μόνο ο δρόμος της εργασίας (φρίκη σκέτη που κάπως θα την αποφύγουν με το πτυχίο). Δίνονται λοιπόν με πάθος στο τάβλι, τις βόλτες, τα πάρτυ και τα κομματικά τεκταινόμενα.
Οι καθηγητές γλύφουν φοιτητριούλες, αναθέτουν τη διόρθωση σε μεταπτυχιακούς φοιτητές ή και άσχετους, συχνά δεν δίνουν δεκάρα για εύλογες απορίες, γράφουν βιβλία, που κανένας εκδότης δεν θα τα έβγαζε ελεύθερα στο εμπόριο, και κανένας δεν θα τα διάβαζε, ακόμα και αν είχε την καλή διάθεση (διότι απλά δεν διαβάζονται). Διδάσκουν και απαιτούν να μάθεις αυτά που αυτοί πιστεύουν ότι είναι αληθή, και με τον τρόπο που αυτοί τα καταλαβαίνουν.
Και να μην κάνω λόγω για τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, που είναι απλά απαράδεκτες, κτίρια ετοιμόρροπα, βρώμα, αφίσες κομματικές παντού, φαγητό που δεν τρώγεται, υπολογιστές που δεν δουλεύουν, διαδίκτυο στο οποίο δεν έχεις σχεδόν ποτέ πρόσβαση, βιβλιοθήκες ανεπαρκείς και πολλά άλλα.
Όλα αυτά όμως είναι μέχρι κάποιο βαθμό ανεκτά. Αυτό που δεν είναι ανεκτό, είναι το επίπεδο και ο τρόπος διδαχής. Όλοι γνωρίζουν ότι σε όλες τις επιστήμες υπάρχουν διάφορες «σχολές» διαφορετικές φιλοσοφίες και σκοπιές γύρω από όλα τα θέματα τα οποία οι επιστήμες πραγματεύονται. Που είναι η πρόσβαση λοιπόν σε αυτές? Που είναι η ελευθερία να κρίνεις και να αποφασίσεις εσύ ποια θα υιοθετήσεις? ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ! Οι Έλληνες ακαδημαϊκοί και το ελληνικό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης είναι ένα ακόμα όργανο παραγωγής ηλιθίων και ο πιο βασικός του στόχος είναι να σε μάθει να τρως έτοιμους χαλασμένους λουκουμάδες. Ο, σε υπερθετικό βαθμό, βιασμός τις ατομικής κριτικής ικανότητας.
Φυσικά κάποιοι έσπευσαν να μου απαντήσουν ότι «μήπως περίμενες και κανένα ΜΙΤ?»
ανάγοντας το λογικά αναμενόμενο σε όνειρο. Σημείο των καιρών μας να ρίχνουμε τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μας κάτω από το ελάχιστο για να τις προσαρμόζουμε στην πραγματικότητα, έργω ηλιθίων που εμείς θα συνεχίσουμε.
Για μένα ήταν απλά μια λάθος επιλογή η απόφαση να φοιτήσω σε ελληνικό οικονομικό πανεπιστήμιο, γιατί είχα και την ικανότητα, και την δυνατότητα επιλογής. Τώρα, πιέζω τον εαυτό μου να τελειώσω αυτήν την σχολή, να διαβάσω όλες τις μαλακίες που ο κάθε άχρηστος δήθεν ακαδημαϊκός έχει γράψει για να μπορώ να απαντάω σε ερωτήματα τύπου: «τι κοινό έχουν τα χάμπουργκερ με το φαινόμενο του θερμοκηπίου». Θέμα εξεταστικής σε σχολή διοίκησης επιχειρήσεων, που το αδιανόητα άχρηστο τετρακοσίων σελίδων λογοτεχνικό τερατούργημα του κου καθηγητή δεν αναφέρει ανάμεσα στις χιλιάδες άχρηστες και χιλιοεπαναλαμβανόμενες πληροφορίες που έχει για να γεμίσει σελίδες και να πάρει γερή επιδότηση.
Ο λόγος δε (έτσι για το αρχείο) που αποφάσισα να τελειώσω αυτήν την σχολή είναι ένα μεταπτυχιακό σε σχολή του εξωτερικού, και σε πιο καθαρή και -λιγότερο λαϊκή- «επιστήμη» όπου ευελπιστώ ότι θα βρεθώ σε ένα χώρο με υψηλότερα στάνταρ.
Μακριά από ελληνικά πανεπιστήμια.
Δεν ξέρω αν είναι μικρή η μεγάλη, και αν η άποψη και κρίση μου έχει τεκμήρια, ούτε πόσο μεγάλη είναι η ικανότητα μου να κρίνω και να εξάγω συμπεράσματα.
Μέσα μου όμως νιώθω τόσο έντονα ως αληθή, αυτά που καταλαβαίνω, που δεν έχω λόγω να μην τα φανερώσω… σαν να με πνίγει κάποια αδικία…
Τον κόπο του μαθητή, του 17χρονου νέου, που πνίγει τις ανάγκες του για ζωή έντονη, για αλητεία, για παιχνίδια και έρωτες, πόσο μάλλον που μεταμορφώνει αυτή την ανάγκη, σε δίψα για επιτυχία και μάθηση, τον γνωρίζουν πολύ καλά, και αυτοί που καταφέρανε και πέρασαν στη σχολή που ήθελαν, και αυτοί που δεν τα καταφέρανε, αλλά και εκείνοι που το σκέφτηκαν καλά, και αποφάσισαν να μην ασχοληθούν.
Αλλά δεν θα μιλήσω για την προσπάθεια αυτή που δεν ανταμείβεται, γιατί για κάποιο λόγω δεν την θεωρώ έργο τόσο αξιέπαινο. Ούτε θα κλαφτώ για όσα ζω σαν φοιτητής που δεν τα περίμενα… Θα αναθεματίσω όμως, και θα βρίσω, για την κατάσταση αυτή που επικρατεί, γιατί είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτά που η λέξη «πανεπιστήμιο» γεννά στο μυαλό αυτού που δεν γνωρίζει…
Περιμένεις λοιπόν πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο να βρεθείς μέσα σε μια κοινότητα ανθρώπων που όπως και εσύ θέλουν να μάθουν, ότι ανάμεσα τους θα βρεις ανθρώπους με κοινούς στόχους, και ενδιαφέροντα, ώριμους, ότι θα διδαχθείς από ανθρώπους δοσμένος στην επιστήμη τους, με κλίση στην διδαχή, και ικανότητα καθοδήγησης, σε εγκαταστάσεις ικανές να σου φέρουν κάθε τι απαραίτητο για την προσπάθεια σου… Όχι κάποιο παράδεισο βέβαια, ούτε όλα τα παραπάνω σε υπερθετικό βαθμό, υπερβολικά ρομαντικά και χωρίς ψεγάδια. Όπως και να έχει περιμένεις να βρεις ένα χώρο που παράγει επιστήμονες, και από μόνο του αυτό συνεπάγεται τα παραπάνω.
Κρατάς και μια πισινή βέβαια ότι μπορεί και να είναι ένα χάλι και μισό, και πηγαίνεις… πρέπει να περάσει αρκετός καιρός όμως για να καταλάβεις το πόσο ΧΑΛΙΑ είναι.
Οι συμφοιτητές σου είναι εκεί και διαβάζουν, είτε γιατί έτσι έχουν μάθει μια ζωή, είτε γιατί νομίζουν πως βαδίζουν προς μια ζωή τύπου διαφήμισης φρυγανιάς elite και Kellogg’s, είτε γιατί εκτός από το δρόμο του πανεπιστημίου, υπάρχει μόνο ο δρόμος της εργασίας (φρίκη σκέτη που κάπως θα την αποφύγουν με το πτυχίο). Δίνονται λοιπόν με πάθος στο τάβλι, τις βόλτες, τα πάρτυ και τα κομματικά τεκταινόμενα.
Οι καθηγητές γλύφουν φοιτητριούλες, αναθέτουν τη διόρθωση σε μεταπτυχιακούς φοιτητές ή και άσχετους, συχνά δεν δίνουν δεκάρα για εύλογες απορίες, γράφουν βιβλία, που κανένας εκδότης δεν θα τα έβγαζε ελεύθερα στο εμπόριο, και κανένας δεν θα τα διάβαζε, ακόμα και αν είχε την καλή διάθεση (διότι απλά δεν διαβάζονται). Διδάσκουν και απαιτούν να μάθεις αυτά που αυτοί πιστεύουν ότι είναι αληθή, και με τον τρόπο που αυτοί τα καταλαβαίνουν.
Και να μην κάνω λόγω για τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, που είναι απλά απαράδεκτες, κτίρια ετοιμόρροπα, βρώμα, αφίσες κομματικές παντού, φαγητό που δεν τρώγεται, υπολογιστές που δεν δουλεύουν, διαδίκτυο στο οποίο δεν έχεις σχεδόν ποτέ πρόσβαση, βιβλιοθήκες ανεπαρκείς και πολλά άλλα.
Όλα αυτά όμως είναι μέχρι κάποιο βαθμό ανεκτά. Αυτό που δεν είναι ανεκτό, είναι το επίπεδο και ο τρόπος διδαχής. Όλοι γνωρίζουν ότι σε όλες τις επιστήμες υπάρχουν διάφορες «σχολές» διαφορετικές φιλοσοφίες και σκοπιές γύρω από όλα τα θέματα τα οποία οι επιστήμες πραγματεύονται. Που είναι η πρόσβαση λοιπόν σε αυτές? Που είναι η ελευθερία να κρίνεις και να αποφασίσεις εσύ ποια θα υιοθετήσεις? ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ! Οι Έλληνες ακαδημαϊκοί και το ελληνικό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης είναι ένα ακόμα όργανο παραγωγής ηλιθίων και ο πιο βασικός του στόχος είναι να σε μάθει να τρως έτοιμους χαλασμένους λουκουμάδες. Ο, σε υπερθετικό βαθμό, βιασμός τις ατομικής κριτικής ικανότητας.
Φυσικά κάποιοι έσπευσαν να μου απαντήσουν ότι «μήπως περίμενες και κανένα ΜΙΤ?»
ανάγοντας το λογικά αναμενόμενο σε όνειρο. Σημείο των καιρών μας να ρίχνουμε τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μας κάτω από το ελάχιστο για να τις προσαρμόζουμε στην πραγματικότητα, έργω ηλιθίων που εμείς θα συνεχίσουμε.
Για μένα ήταν απλά μια λάθος επιλογή η απόφαση να φοιτήσω σε ελληνικό οικονομικό πανεπιστήμιο, γιατί είχα και την ικανότητα, και την δυνατότητα επιλογής. Τώρα, πιέζω τον εαυτό μου να τελειώσω αυτήν την σχολή, να διαβάσω όλες τις μαλακίες που ο κάθε άχρηστος δήθεν ακαδημαϊκός έχει γράψει για να μπορώ να απαντάω σε ερωτήματα τύπου: «τι κοινό έχουν τα χάμπουργκερ με το φαινόμενο του θερμοκηπίου». Θέμα εξεταστικής σε σχολή διοίκησης επιχειρήσεων, που το αδιανόητα άχρηστο τετρακοσίων σελίδων λογοτεχνικό τερατούργημα του κου καθηγητή δεν αναφέρει ανάμεσα στις χιλιάδες άχρηστες και χιλιοεπαναλαμβανόμενες πληροφορίες που έχει για να γεμίσει σελίδες και να πάρει γερή επιδότηση.
Ο λόγος δε (έτσι για το αρχείο) που αποφάσισα να τελειώσω αυτήν την σχολή είναι ένα μεταπτυχιακό σε σχολή του εξωτερικού, και σε πιο καθαρή και -λιγότερο λαϊκή- «επιστήμη» όπου ευελπιστώ ότι θα βρεθώ σε ένα χώρο με υψηλότερα στάνταρ.
Μακριά από ελληνικά πανεπιστήμια.