matmat
22/06/2009, 09:46
Αντικατοπτρισμοί
Άντε τώρα να ξεχωρίσεις τον ουρανό από το Ποτάμι .
Έρχονται τα πάνω κάτω μερικές φορές και ειδικά εκεί που δεν το περιμένεις
Το βλέπεις πόσο ήρεμο είναι το νερό σε ξεγελά σου φανερώνεται λίμνη
από κάτω όμως είναι ικανό να παρασύρει και τα πιο μεγάλα δένδρα .
Μια απόφαση στιγμής να τον διαβείς .
Θα σε παρασύρει ? αναρωτιέσαι ... δεν προλαβαίνεις κι έχεις βρεθεί αγκαλιά με τον ουρανό
κι εκεί που αυτός χαριεντίζεται με το νερό , ω ! Τι ωραία νέφη έχω σκαρώσει σήμερα
για δες, το γαλάζιο μου έχει ενωθεί με το πράσινο σου όμως δεν κάναμε το κίτρινο που θέλουν τα μάτια των ανθρώπων να θωρούν , εμείς απόλυτα εναρμονιστήκαμε
σου έκλεψα, μου παραχώρησες, ποιον νοιάζει ?
Ας κυλάμε μαζί κι ας πάρουμε κι αυτόν που θέλησε να διαβεί , μια εσύ και μια εγώ θα τον έχουμε .
Τι ?
Όχι ?
Να διαλέξει ?
Μα δεν τον βλέπεις έχει ήδη νομίζω κάνει την επιλογή .
Επιπλέει και δεν ξεχωρίζει .
Οι σκέψεις του Τσιγάρου καθώς αφήνεις τις γκρίζες αφιλόξενες Εθνικές και για λίγο χάνεσαι στον Πλατανότοπο , στην γη των Θεών , στα νερά και στα νεύματα της ψυχής σου .
Που είσαι ? Μια ώρα ακόμη , Μια ώρα .
Στην άνοδο για τον Βορά για την ανάσα του Βαρδάρη .
Στην Πλατεία του Φιλόσοφου Διδασκάλου ξεδιψάς βλέμμα φωτιάς , πίνεις γουλιές Θερμαϊκού με κάθε λέξη κάθε ματιά κάθε ανάσα και χάνεσαι ύστερα , σε μια αγκαλιά Πόλης Αιώνιας.
Παλιά αγορά με καινούρια φορεσιά . Πόσοι σε λεηλάτησαν καρδιά μου , πόλη μου , αγκαλιά μου , μέσα σου πόσοι διαβήκανε , πόσοι μεθύσανε στα στενά σου , τα όνειρα σου .
Όλοι σου πήραν , όλοι σου αφήσαν κάτι και τώρα, περαστικοί , περίεργοι ,εξωφθαλμοι ,
αναζητούν την ομορφιά πάνω σε λόφους επιφάνειας. Ανέβα ψηλά να δεις . Τι?
πόσο απλώνεις τα χέρια , πόσο ακόμη χωράς να σε πληγώνουν ? την επιφάνεια μόνο ?
Και μέσα στην καρδιά σου , Νύμφη μου, ποιος κοίταξε , ποιος διαδρομές υπόγειες χάραξε να σε γευτεί?
Παρά μονάχα σκάβουν θάνατο αργό .
Εκεί ψηλά , ανέβα και βυθίσου , μέτρα απουσίες δακτύλων ,
ένα δυο τρία λείπω , ένα δυο τρία χάνομαι, ένα δυο τρία θάνατος
μέτρα ξανά ,ένα δυο τρία τέσσερα πέντε , όλα εδώ είναι κι εγώ πουθενά ,
πέντε , πέντε
τρία , είμαι εδώ σε κάθε δάχτυλο , είμαι εδώ , σε κάθε ρωγμή
ζω , σκάβω , γεύομαι , ανασαίνω , ένα δυο τρία ζωή .
Κάθε μέτρο κάθε βήμα κάθε ανάσα σου εκεί δάκτυλο και κτύπος
δάκρυ και νότα . Ένα δυο τρία , αίμα δίνω, ζωή μεταλαβαίνω .
Φιλί στην αγκαλιά που κοιμάται , που μεθυστικές αναδύει αισθήσεις .
Κάθε φορά και αλλά μάτια θα φορώ να σε αντικρίζω .
Κι ύστερα επιστροφή ακολουθώντας το πυρωμένο γκρίζο φίδι , μα δίχως σκέψη πια
αυτή ακολουθεί δικά της μονοπάτια , εσύ απλά υπάρχεις , σαν οντότητα ,
οι διαχωριστικές είναι αόρατες , υπαρκτό , ανύπαρκτο , ποιος θέλει να ξέρει .
Αν στα διόδια της επιστροφής κάποια μηχανή σταθεί πίσω σας ,κάντε της νόημα να περάσει ,
το αντίτιμο της μπάρας μικρό στο βλέμμα μέσα από το κράνος αλλά μεγάλη η συντροφιά στην μοναξιά του αναβάτη
:wave2:
:smokin:
Άντε τώρα να ξεχωρίσεις τον ουρανό από το Ποτάμι .
Έρχονται τα πάνω κάτω μερικές φορές και ειδικά εκεί που δεν το περιμένεις
Το βλέπεις πόσο ήρεμο είναι το νερό σε ξεγελά σου φανερώνεται λίμνη
από κάτω όμως είναι ικανό να παρασύρει και τα πιο μεγάλα δένδρα .
Μια απόφαση στιγμής να τον διαβείς .
Θα σε παρασύρει ? αναρωτιέσαι ... δεν προλαβαίνεις κι έχεις βρεθεί αγκαλιά με τον ουρανό
κι εκεί που αυτός χαριεντίζεται με το νερό , ω ! Τι ωραία νέφη έχω σκαρώσει σήμερα
για δες, το γαλάζιο μου έχει ενωθεί με το πράσινο σου όμως δεν κάναμε το κίτρινο που θέλουν τα μάτια των ανθρώπων να θωρούν , εμείς απόλυτα εναρμονιστήκαμε
σου έκλεψα, μου παραχώρησες, ποιον νοιάζει ?
Ας κυλάμε μαζί κι ας πάρουμε κι αυτόν που θέλησε να διαβεί , μια εσύ και μια εγώ θα τον έχουμε .
Τι ?
Όχι ?
Να διαλέξει ?
Μα δεν τον βλέπεις έχει ήδη νομίζω κάνει την επιλογή .
Επιπλέει και δεν ξεχωρίζει .
Οι σκέψεις του Τσιγάρου καθώς αφήνεις τις γκρίζες αφιλόξενες Εθνικές και για λίγο χάνεσαι στον Πλατανότοπο , στην γη των Θεών , στα νερά και στα νεύματα της ψυχής σου .
Που είσαι ? Μια ώρα ακόμη , Μια ώρα .
Στην άνοδο για τον Βορά για την ανάσα του Βαρδάρη .
Στην Πλατεία του Φιλόσοφου Διδασκάλου ξεδιψάς βλέμμα φωτιάς , πίνεις γουλιές Θερμαϊκού με κάθε λέξη κάθε ματιά κάθε ανάσα και χάνεσαι ύστερα , σε μια αγκαλιά Πόλης Αιώνιας.
Παλιά αγορά με καινούρια φορεσιά . Πόσοι σε λεηλάτησαν καρδιά μου , πόλη μου , αγκαλιά μου , μέσα σου πόσοι διαβήκανε , πόσοι μεθύσανε στα στενά σου , τα όνειρα σου .
Όλοι σου πήραν , όλοι σου αφήσαν κάτι και τώρα, περαστικοί , περίεργοι ,εξωφθαλμοι ,
αναζητούν την ομορφιά πάνω σε λόφους επιφάνειας. Ανέβα ψηλά να δεις . Τι?
πόσο απλώνεις τα χέρια , πόσο ακόμη χωράς να σε πληγώνουν ? την επιφάνεια μόνο ?
Και μέσα στην καρδιά σου , Νύμφη μου, ποιος κοίταξε , ποιος διαδρομές υπόγειες χάραξε να σε γευτεί?
Παρά μονάχα σκάβουν θάνατο αργό .
Εκεί ψηλά , ανέβα και βυθίσου , μέτρα απουσίες δακτύλων ,
ένα δυο τρία λείπω , ένα δυο τρία χάνομαι, ένα δυο τρία θάνατος
μέτρα ξανά ,ένα δυο τρία τέσσερα πέντε , όλα εδώ είναι κι εγώ πουθενά ,
πέντε , πέντε
τρία , είμαι εδώ σε κάθε δάχτυλο , είμαι εδώ , σε κάθε ρωγμή
ζω , σκάβω , γεύομαι , ανασαίνω , ένα δυο τρία ζωή .
Κάθε μέτρο κάθε βήμα κάθε ανάσα σου εκεί δάκτυλο και κτύπος
δάκρυ και νότα . Ένα δυο τρία , αίμα δίνω, ζωή μεταλαβαίνω .
Φιλί στην αγκαλιά που κοιμάται , που μεθυστικές αναδύει αισθήσεις .
Κάθε φορά και αλλά μάτια θα φορώ να σε αντικρίζω .
Κι ύστερα επιστροφή ακολουθώντας το πυρωμένο γκρίζο φίδι , μα δίχως σκέψη πια
αυτή ακολουθεί δικά της μονοπάτια , εσύ απλά υπάρχεις , σαν οντότητα ,
οι διαχωριστικές είναι αόρατες , υπαρκτό , ανύπαρκτο , ποιος θέλει να ξέρει .
Αν στα διόδια της επιστροφής κάποια μηχανή σταθεί πίσω σας ,κάντε της νόημα να περάσει ,
το αντίτιμο της μπάρας μικρό στο βλέμμα μέσα από το κράνος αλλά μεγάλη η συντροφιά στην μοναξιά του αναβάτη
:wave2:
:smokin: